به گزارش مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در متن پیام تسلیت سید عباس صالحی آمده است:

خبر تلخ درگذشت جوان نوآور، کارآفرین و فعال عرصه پویانمایی، مرحوم محمد ابوالحسنی در نخستین روزهای سال نو، موجب تاسف فراوان شد.

این ضایعه اندوهبار را به خانواده محترم، بازماندگان و همکاران و دوستان آن مرحوم صمیمانه تسلیت می گویم.

از درگاه خداوند منان برای آن عزیز سفر کرده علو درجات و رحمت بیکران خواستارم.

به گزارش خبرنگار حج و زیارت خبرگزاری فارس، سال ها زیارت امام حسین (ع) برای ایرانیان مثل خواب و رویا بود که با سرنگونی صدام و برقراری امنیت در عراق به واسطه رشادت های سردار سلیمانی، این رویا محقق شد و عاشقان حسینی توفیق زیارت کربلا را کسب کردند. اما سال گذشته با شیوع کرونا و بسته شدن مرزها، بار دیگر حسرت زیارت امام حسین (ع) در دل های زوار ماند و سال 99 بدون تشرف به حرم ارباب و حتی حضور در حماس ه پیاده روی اربعین طی شد.

اوایل سال گذشته هیچ کسی فکرش را نمی کرد که نتواند یک سال بدون زیارت کربلا را داشته باشد و پس از شیوع کرونا و بسته شدن مسیر زیارت، اخباری متناقض از برقراری سفر به عتبات و حتی فروکش کردن ویروس منحوس کرونا منتشر شد و پیش بینی های اولیه حاکی از کاهش شیوع کرونا با افزایش دما بود، اما با آغاز فصل گرما تعداد مبتلایان به کرونا افزایش یافت و همچنان ستاد مقابله با کرونا با ازسرگیری سفرهای عتبات مخالفت کرد و طرف عراقی با وجود پیگیری های سازمان حج و زیارت به عنوان متولی اعزام، مجوزی برای ازسرگیری این سفرها صادر نکرد.

بهار و تابستان 99 گذشت و خبری از سفر به عتبات نبود و اواخر تابستان میلیون ها عاشق حسینی که هر ساله در ایام اربعین به عتبات مشرف می شدند، منتظر بودند تا کوله بار سفر را ببندند و عمودهای نجف تا کربلا را با پای پیاده طی کنند.

ستاد مرکزی اربعین جلسات متعددی با ستاد ملی کرونا و متولیان عراقی برگزار کرد تا بتواند برای تشرف مشتاقان اربعین برنامه ریزی کند و هر چه به روز اربعین نزدیک تر می شدیم، امیدها برای برقراری این سفرها کمتر می شد تا اینکه حدود یک هفته قبل از اربعین حسینی، احمد محمدی فر، دبیر ستاد مرکزی اربعین از تصمیم عراقی ها برای نپذیرفتن زائر خارجی خبر داد.

بر همین اساس، امیدها برای حضور در پیاده روی اربعین ناامید شد و حسرت زیارت کربلا در این ایام در دل های بی قرار مشتاقان زیارت امام حسین (ع) ماند و بیش از 3 میلیون ایرانی که سال 97 در ایام اربعین به کربلا مشرف شده بودند و برای تشرف مجدد برنامه داشتند، امکان تشرف به این سفر معنوی را نداشتند.

در نهایت مراسم اربعین حسینی بدون زوار خارجی و فقط با حضور مردم عراق همچون سال های گذشته باشکوه برگزار شد و طبق آمار عراق بیش از 14 میلیون زائر در ایام اربعین به زیارت سیدالشهدا (ع) مشرف شدند.

پس از پایان این مراسم باشکوه، همچنان پیگیری ها برای برقراری سفر به عتبات ادامه داشت، تا اینکه با پایان پاییز 99 که شیوع کرونا تا حدی کنترل شد، اخباری مبنی بر برقراری سفر به کربلا منتشر شد و سازمان حج و زیارت با مسؤولان عراقی جلسات مختلفی را برگزار کردند و با جدیت بیشتر دستورالعمل بهداشتی تدوین شده توسط وزارت بهداشت و ستاد کرونا را که اوایل شیوع کرونا برای عراق هم ارسال کرده بودند، پیگیری کردند و اخبار حاکی از برقراری سفر به عتبات با رعایت نکات بهداشتی بود. اما باز هم مردم با نپذیرفتن طرف عراقی و حتی متولیان ستاد کرونا برای ازسرگیری سفر به عتبات مواجه شدند. البته در آن دوره برخی شهرهای زیارتی عراق به دلیل شیوه کرونا قرنطینه بودند و امکان تشرف به حرم ها نبودند.

با مقاومت مسؤولان درباره برقراری سفر به عتبات، بسیاری از کاربران خبرگزاری فارس از برقرار بودن سفرهای سیاحتی به کشورهای اطراف که با کرونا دست و پنجه نرم می کنند و ممنوعیت سفر به عتبات گلایه کردند که چرا همه سفرها امکان پذیر است و فقط سفرهای زیارتی به ویژه سفر به عتبات ممنوع است؟ . ( اینجا بخوانید)

در همین رابطه، نمکی، وزیر بهداشت بسته بودن مسیر زیارت امام حسین (ع) را به منظور حفظ سلامت زائران عنوان و سفر به عتبات را ممنوع کرد.

با وجود اینکه ستاد کرونا سفر به عتبات را ممنوع کرده است، برخی از کاروان های غیرمجاز از فرصت بسته بودن مسیر زیارت کربلا از طریق سازمان حج و زیارت سواستفاده کرده و عاشقان حسینی را با هزینه های بالا به کربلا اعزام کردند.

زمستان هم به سر رسید و هیچ کاروانی به عتبات همراه با سازمان حج و زیارت به عتبات مشرف نشد و یک سال بدون زیارت سیدالشهدا (ع) گذشت و همچنان نیز سفر به کربلا به دلیل شیوع کرونا در حالت تعلیق در آمده است و بیش از یک سال است که مشتاقان سفر به عتبات در انتظار باز شدن مسیر زیارت هستند تا بتوانند با ارباب دردل کنند.

به گزارش فارس، هر ساله میلیون ها عاشق حسینی از ایران به عتبات مشرف می شدند و سازمان حج و زیارت به عنوان متولی اعزام زائران، با راه اندازی کاروان هایی به دو صورت زمینی و هوایی مشتاقان زیارت سیدالشهدا (ع) را به کربلا اعزام می کرد که سال گذشته هیچ کاروانی از سوی سازمان حج و زیارت به عتبات مشرف نشد.

انتهای پیام/

به گزارش روز یکشنبه گروه فرهنگی ایرنا، روابط عمومی صندوق اعتباری هنر با تشریح جزئیات روند تشکیل پروند، صدور هنرکارت برای اعضای این صندوق، افزود: کارت هنرمندان و اعضای صندوق ساکن پایتخت به آدرس ثبت شده در سامانه هنرکارت، از طریق پست ارسال می شود.

این گزارش می افزاید: همچنین توزیع هنرکارت اعضای خانه سینما با هماهنگی این خانه انجام خواهد شد. به منظور حفظ امنیت حساب و کارت بانکی، اعضا پس از دریافت هنر کارت، لازم است شماره کارت خود را از طریق تلفن همراه اعلام شده در زمان ثبت نام به شماره 500028190 ارسال کنند.

این گزارش یادآور شده است، هنرمندانی که تاکنون در بانک عامل حساب نداشته اند و کمک هزینه ایام کرونا خود را دریافت نکرده اند، قبل از ارسال پیامک فعال سازی، جهت احراز هویت به شعب بانک مربوطه مراجعه کنند.
اسامی اعضای صندوق اعتباری هنر که برای آنها هنر کارت صادر و آماده ارسال است هم اکنون در قابل مشاهده است.

هنر کارت یک کارت شناسایی اختصاصیِ اعتباری از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای اهالی فرهنگ و هنر در انجام امور بانکی و دریافت تسهیلات ویژه در چارچوب فعالیت های صندوق اعتباری هنر است.

صدور این کارت در راستای مطالبات اهالی فرهنگ و هنر خصوصاً در طی سفرهای حمایتی و مطابق با نیاز سنجی های انجام گرفته صورت گرفت. هنر کارت دارای قابلیت ارائه خدمات چندگانه است و از این پس تمام خدمات صندوق از قبیل خدمات بیمه ای، طرح تکریم و کمک مستمری و تسهیلات مالی از طریق این کارت ارائه خواهد شد. سایر خدمات رفاهی، فرهنگی، گردشگری و... نیز طی مراحل مختلف روی این کارت فعال خواهد شد.

صندوق اعتباری حمایت از نویسندگان، روزنامه نگاران و هنرمندان فعالیت خود را رسما از فروردین 1383 در ساختمانی متعلق به موسسه فرهنگ و توسعه واقع در خیابان آرژانتین آغاز کرد. در نخستین سال فعالیت 756 نفر از اهالی فرهنگ، هنر و رسانه کشور به عضویت این صندوق درآمدند. صندوق موسسه ای غیردولتی وغیرانتفاعی دارای شخصیت مستقل است که زیر نظر هیئت امنا اداره می شود.

هدف اصلی صندوق به اعتبار ماده یک اساسنامه آن صرفا حمایت از اصحاب فرهنگ، هنر و رسانه است در چارچوب سیاست های ذیل شامل: 1. ساماندهی و یکپارچگی در حمایت از جامعه نویسندگان، روزنامه نگاران و هنرمندان و تبدیل حمایت های مقطعی متکی بر منابع مالی مردمی و غیر دولتی، 2. حمایت از خلاقیت ها و نوآوری ها در حوزه فرهنگ و هنر و شناسایی، جذب و هدایت استعدادها درحوزه فرهنگ و هنر، 3. جذب سرمایه گذاری ها و تامین منابع مالی جدید برای توسعه فعالیت ها در حوزه فرهنگ و هنر، 4. توسعه مرحله ای کمیت و کیفیت حمایت ها منطبق با اولویت بندی اعضا و نیازها و افزایش تدریجی تعداد افراد تحت پوشش انجام می شود.

همزمان با ماه پایانی سال 99 سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در بازدیدی از روند صدور هنر کارت چندین مورد از این کارت را به برخی هنرمندان به صورت نمادین اهدا کرد.

عباس غفاری کارگردان تئاتر در گفتگو با خبرنگار تئاتر خبرگزاری صبا درباره وضعیت حوزه تئاتر در سال 99 گفت: سال گذشته برای تمام اهالی تئاتر سال بسیار سختی بود. برخی از بازیگران می توانستند در فیلم یا سریالی بازی کنند اما کسی مانند نمایشنامه نویس یا کارگردان و منشی صحنه تئاتر و ... تقریبا بیکار بودند. به طبع آن برای من هم سال سختی بود و تنها اجرایی که روی صحنه بردم نمایش سگدو بود که در بخش مسابقه جشنواره تئاتر فجر در چهار بخش بهترین نمایشنامه، بهترین گریم، بهترین بازیگر زن و بهترین بازیگر مرد جشنواره موفق به کسب جایزه شد.

او درباره اعلام ستاد ملی مقابله با کرونا مبنی بر تعطیلی دوباره سالن های تئاتر که اولین تعطیلی تئاتری در سال 1400 است نیز بیان کرد: ما از زمان شیوع ویروس کرونا در ایران مشکل تعطیلی تئاتر را با ستاد مقابله با ویروس کرونا داریم. به اعتقاد تمام اهالی تئاتر مشکل اساسی این است که در ستاد مقابله با کرونا مشاور فرهنگی – هنری وجود ندارد یعنی آن ها علی رغم تمام تلاش های شبانه روزی شان متاسفانه شناختی از فضای هنری کشور ندارند و نمی دانند که تئاتر شغل افراد این حوزه است مثل یک نانوا یک شغلش نانوایی است. وقتی سالن های تئاتر یا سینما را تعطیل می کنند یعنی این عوامل را بیکار کرده اند.

غفاری افزود: این موضوع زمانی مشکل ساز می شود که شاهد چندگانگی در اینگونه تصمیم ها هستیم. در این ایام که برنامه های تلوزیون را تماشا می کنیم در تمام برنامه ها مجری و مهمانان مقابل دوربین بدون ماسک و فاصله گذاری اجتماعی حضور دارند به طور مثال برنامه خندوانه با حضور تماشاگران با فاصله و ماسک ضبط می شود. چطور می شود در برنامه های تلوزیون مهمان و تماشاچی حضور داشته باشد اما سالن تئاتر و سینما مشکل دارد؟ بهتر است مسئولان از این سالن ها بازدید کنند و ببینند که افراد با فاصله های تعیین شده و ماسک حضور دارند. مخاطبان به میل خودشان انتخاب می کنند که در این شرایط فیلم یا تئاتر ببینند عده ای هم آزادند که حضور نداشته باشند.

در یک سال گذشته هیچ کمکی از سمت دولت نشد

این هنرمند با بیان اینکه ما مجبوریم در این شرایط تئاتر کار کنیم چون در یک سال گذشته هیچ کمکی از سمت دولت نشد، عنوان کرد: تنها کمک های مالی در سال گذشته عبارتند از یک میلیون تومان که خانه تئاتر به اعضای خود پرداخت کرد. یک میلیون و نیم هم صندوق هنرمندان کمک کرده است. یک میلیون و نیم هم به کارت هنر اعضای صندوق هنرمندان واریز شد که در مجموع می شود چهار میلیون تومان. آیا کسی از دوستان ستاد ملی مقابله با کرونا می تواند یک سال و نیم با چهار میلیون تومان زندگی کند؟

وی ادامه داد: دوستانی که دوباره سالن های تئاتر را تعطیل کردند بدانند برای اینکه یک نمایش را با سه بازیگر روی صحنه ببریم حداقل 50 میلیون تومان پول ساخت دکور و لباس نیاز داریم. پول دستمزد بازیگران و عوامل نمایش می شود حدود 100 میلیون تومان و با احتساب اجاره سالن و مالیات شهرداری و مالیات بر درآمد نزدیک 200 میلیون تومان هزینه اجرای این نمایش است. گروه های نمایشی با بیکاری چطور می توانند این هزینه ها را پرداخت کنند یا ضرر مالی آن را بدهند.

این کارگردان با اشاره به اینکه متوجه هستیم که ویروسی به نام کرونا سلامتی ما و خانواده مان را به خطر انداخته است اما این شغل ماست و باید کار کنیم، اظهار کرد: چطور فیلمبرداری تمام سریال هایی که در پلتفرم ها پخش می شوند، ادامه دارد اما سالن های تئاتر با وجود رعایت پروتکل های بهداشتی تعطیل می شوند. آیا آمار دقیقی از میزان ابتلای افراد در سالن های سینما و تئاتر یا در تمرین وجود دارد؟ اگر آمار دقیقی وجود دارد لطفا به ما هم اعلام کنند.

این کارگردان درباره اجرای مجازی نمایش هایی که قرار بود در فروردین ماه اجرا شوند، توضیح داد: کم تر کسی حاضر است در پلتفرم های موجود برای تماشای تئاتر بلیت بخرد. اکثر سریال هایی که اکنون ساخته می شوند از این پلتفرم ها پول دریافت می کنند درصورتی که برای تولید نمایش ها هیچ پولی پرداخت نمی شود و موافق نیستم که نمایش ها در فضای مجازی اجرا شوند.

چه کسی پاسخگوی ضربه روحی به عوامل تئاتر است؟

غفاری با اشاره به بیکاری عده ای از عوامل تئاتر و مشکلات مالی و روانی خاطرنشان کرد: 20 تا 25 نمایشی که قرار بود در تئاترشهر، ایرانشهر و... اجرا شوند، تعطیل شدند. مشاهده کنید که چند نفر بیکار شدند. قرار بود این نمایش ها اجرا شوند و ناگهان خبر می رسد که تماشاخانه تعطیل است، مشکل مالی به کنار چه کسی پاسخگوی ضربه روحی به عوامل تئاتر است؟

غفاری در پایان بیان کرد: قرار بود بعد از عید در فضای باز فرهنگسرای نیاوران یک نمایش برداشت آزاد از نمایشنامه باغ آلبالو چخوف اجرا کنیم. الان نمی دانم که به اعضای گروه چه بگویم. طبیعتا ما تمرین هایمان را شروع می کنیم زیرا ممکن است دوباره با سفید شدن وضعیت شهر تهران سالن ها باز شوند.

طبق اعلام دولت و ستاد مقابله با ویروس کرونا به دلیل نارنجی شدن وضعیت شهر تهران، اجراهای تئاتر تا اطلاع ثانوی تعطیل شد.

ندا زنگینه

انتهای پیام/

خبرگزاری مهر -گروه هنر-آروین موذن زاده: شاید سال 99 را بتوان سخت ترین و غیرقابل تصورترین سال برای هنرمندان هنرهای جمعی مخصوصاً تئاتر دانست. سالی که بروز بحران کرونا همه فعالیت های هنری را برای چندین ماه متوقف کرد و علاوه بر مشکلات معیشتی که برای هنرمندان به وجود آورد آنها را از لحاظ روحی و روانی نیز آزرد و بروز امر خلاقه را تا حدود زیادی برایشان ناممکن ساخت.

تا پیش از شروع بحران کرونا چرخه اقتصادی هنرمندان تئاتر کشور به درستی نمی چرخید اما با بروز این بیماری همه گیر این چرخه به کل فلج شد چون هنر نمایش بر پایه ارتباط زنده تماشاگر با مخاطب و تقابل فیزیکی بازیگران با یکدیگر استوار است و بحران کرونا باعث شد این ارتباط خاموش و ادامه فعالیت های تئاتری از سوم اسفند ماه 1398 تا اطلاع ثانوی متوقف شود. همین مساله موجی از ناامیدی، ترس، بلاتکلیفی و سردرگمی را برای ادامه حیات فعالان تئاتری رقم زد؛ هنرمندانی که بسیاری از آنها تئاتر را به عنوان حرفه اصلی خود انتخاب کرده و از آن طریق کسب روزی می کردند و حالا که شغلشان با دستور ستاد مقابله با کرونا تعطیل شده بود نمی دانستند در این اوضاع آشفته اقتصادی باید چه کار کنند.

البته تعطیلی فعالیت های تئاتری منتقدان و موافقان زیادی داشت چون بسیاری از هنرمندان منتقدِ بازگشایی سالن ها با تاکید بر اینکه فعالیت های تئاتری به دلیل ارتباط نزدیک عوامل گروه و بازیگران با یکدیگر در پشت و روی صحنه، لزوم تقابل زنده مخاطب با بازیگران، شرایط نامناسب فضای پشت صحنه تئاترها که امکان رعایت فاصله گذاری اجتماعی را برای افراد میسر نمی کرد، ترس منطقی تماشاگران تئاتر که حضور در فضای بسته و کوچک سالن های تئاتری را نمی پذیرفتند و موارد دیگر امکان پذیر نیست و ادامه فعالیت های تئاتری بیشتر از اینکه به نفع تئاتر ایران باشد برای تماشاگران و خود گروه های تئاتری خطرناک خواهد بود از این رو دولت موظف است در این شرایط نابسامان مانند تمام کشورهای دنیا که تئاترهایشان را در این شرایط تعطیل کرده اند و هنرمندانشان را تحت پوشش قرار دادند از هنرمندانش حمایت کند.

گروهی دیگر نیز موافق ادامه فعالیت های تئاتری، بازگشایی سالن ها و البته راه کارهای جدیدی مثل اجرای تئاتر آنلاین بودند چون اعتقاد داشتند تئاتر شغلشان است و مثل هر شغل دیگری با وجود محدودیت های کرونایی می تواند همچنان فعال بماند و از طرف دیگر این بحران باعث می شود که آنها بتوانند در شرایط سخت توانایی هایشان را محک بزنند.

از این رو در سالی که همه اتفاقات و فعالیت های عرصه هنر تحت الشعاع بیماری کرونا قرار داشت، انتخاب 5 چهره فعال و مؤثر تئاتری که طبق روال هر سال در گزارش هایی به معرفی آن ها می پردازیم، کاری دشوار بود به همین دلیل تصمیم گرفتیم به هنرمندان و مدیرانی اشاره کنیم که در سال 99 جسارت پذیرفتن مسئولیت و اجرای تئاتر را داشتند و البته در کنار آن ها به فعالیت های هنرمند جوانی بپردازیم که کارش را از تئاتر و در ادامه درخشش در یک نمایش پرمخاطب و محبوب آغاز کرد و امسال در سینما و عرصه نمایش خانگی نیز سال موفقی را از سر گذراند.

هنرمندان در میدان؛ آن ها که چراغ سالن های تئاتر را روشن نگه داشتند

تعطیلی 108 روزه تئاتر کشور که از سوم اسفند 1398 در شرایط شیوع ویروس کرونا رخ داده بود از 21 خردادماه با اجرای نمایش های خیابانی در پهنه فرهنگ و هنر رودکی و استان هایی چون قزوین، گیلان، کرمانشاه، کرمان و با شعار من، تو، ما / تئاتر، زندگی، کرونا به پایان رسید. البته پایان موقتی این تعطیلات اجباری و صدور مجوز برای اجراهای صحنه ای به صورت رسمی از اول تیرماه آغاز شد و در پی درخواست سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، ستاد ملی مقابله با کرونا در اطلاعیه ای با بازگشایی سالن های سینما، تئاتر و موسیقی مشروط به رعایت دستورالعمل های بهداشتی و استفاده از حداکثر 50 درصد ظرفیت در اختیار از اول تیرماه موافقت کرد.

با اعلام بازگشایی سالن های نمایش، تعدادی از گروه های تئاتری با وجود نگرانی هایی که همچنان از انتقال بیماری و میزان اعتماد و استقبال مخاطبان وجود داشت برای روی صحنه بردن آثارشان اعلام آمادگی کردند که می توان آن ها را خط شکنان صحنه تئاتر نامید. 7 نمایش آغازگر اجرای تئاتر صحنه ای ایران شدند؛ نمایش های یازده جریحه روح ، است ، آگوست در اوسیج کانتی ، ابر شلوارپوش ، پنهان خانه پنج در ، و همیشه پاییز ، پسر ، کابوس های مرد مشکوک و یه گاز کوچولو از تیرماه در تماشاخانه های مختلف اجرای خود را آغاز کردند. اکثر این نمایش ها، آثاری بودند که اجرایشان در اواخر سال گذشته به دلیل تعطیلی فعالیت های تئاتری متوقف شده یا به تعویق افتاده بود.

نمایش آگوست در اوسیج کانتی به نویسندگی تریسی لتس و کارگردانی میکائیل شهرستانی از 1 تا 15 تیر ماه در سالن شماره 1 خانه نمایش مهرگان به صحنه رفت. زهره یعقوبی، شیرین فرخنده نژاد، مریم فرح آبادی، بهادر باستان حق، ماهی مشیری، هانا استیفایی، نفیسه ناصری، حسین زنگنه، مهدی ارجمند، سارا اسدسلیمانی ، سامره حسن زاده، مسعود آشوری و علی قنبرزاده بازیگران این نمایش بوند .

شاید میکائیل شهرستانی را بتوان تنها هنرمند پیشکسوتی دانست که در این شرایط سخت حاضر به اجرای عقب افتاده نمایشش شد چون با بازگشایی سالن های تئاتری بیشتر شاهد تمایل گروه های جوان برای اجرای کارهایشان بودیم به شکلی که می توان گفت این وضعیت فرصت عرض اندام به هنرمندان جوانی را داد که در شرایط مساعد و با وجود بازار رقابتی که در فضای تئاتر جریان دارد و امکاناتی که بیشتر در اختیار هنرمندان حرفه ای تر قرار می گیرد، کمتر امکان معرفی و عرضه مناسب آثارشان را پیدا می کنند.

البته بعد از گرم شدن تنور تئاتر هنرمندانی چون امیررضا کوهستانی با نمایش گودو ، محمد رحمانیان با نمایش عشق روزهای کرونا ، داود دانشور با بیداری ، داود فتحعلی بیگی با عمو هاشم ، سعید چنگیزیان با داستان های سرزمین مردمان خردمند ، آرش سنجابی با مرغ ماهیخوار از جمله افرادی بودند که تلاش کردند در این شرایط آثارشان را به صحنه ببرند اما تعطیلی مجدد فعالیت های تئاتری و اعمال محدودیت های جدید موجب توقف برخی از این آثار در میانه اجرا شد.

اجرای نمایش کابوس های مرد مشکوک به کارگردانی ملیکا رضی از سوم تیر در 2 سانس 18 و 20:30 در تماشاخانه سنگلج آغاز شد. در این نمایش که توسط محمدحسین ناصربخت نوشته شده است، بازیگرانی چون امین اکبری نسب، خدایار کاشانه، پیمان یاقوتی، فاطمه نصرتی، امیررضا جلالی، کوروش رخشنده پی و امیرحسین حجتی به ایفای نقش پرداختند.

است نوشته امیر ابراهیم زاده و پرنیا شمس، به کارگردانی پرنیا شمس و تهیه کنندگی نوید محمدزاده از 1 تا 13 تیر در تئاتر مستقل تهران به صحنه رفت. در این نمایش، پروانه ذابح ، یاسمن رسولی، ترانه یوسفی، شادی صف شکن، مهتاب کریمی، صدف ملکی و ماهور میرزانژاد ایفای نقش کردند.

یازده جریحه روح عنوان نمایش دیگری است که از سوم تیر اجرای خود را در تئاتر مستقل تهران آغاز کرد. این نمایش به نویسندگی و کارگردانی فرزاد امینی و بازی مهدی بازدار، نازنین زهرا برومند، محمد پسندیده کار، سروش حائری، آزیتا رحیمی، فرزانه فرجی، نیلوفر فولادی، مونا کریمی، کیانا کریم پور، مهربان کشاورزی، رضا میرجلیلی بر اساس 11 داستان کوتاه مجموعه سه قطره خون صادق هدایت شکل گرفته است.

نمایش ابر شلوارپوش به نویسندگی، کارگردانی و بازیگری علیرضا اخوان از 1 تا 15 تیر ساعت 19 به مدت 50 دقیقه در سالن کوچک تالار مولوی به صحنه رفت.

نمایش پنهان خانه پنج در به نویسندگی حسین کیانی و کارگردانی آرش فلاحت پیشه از 5 تا 15 تیر ساعت 20:30 در سالن اصلی تالار مولوی به صحنه رفت. در این نمایش کوشا ابراهیمی، مریم بهشتی، حمید باهوش، علیرضا رشیدی، مائده شهوازیان ، سارا علاقمند، سارا فتحی و آیدا نوروزی بازی کردند.

نمایش و همیشه پاییز به نویسندگی و کارگردانی مهیار جوادی ها از 6 تا 20 تیر در سالن اصلی تالار مولوی به صحنه رفت. در این نمایش، آبان حسین آبادی و یکتا طبیبی بازی داشتند.

نمایش پسر به نویسندگی و کارگردانی محسن مظاهری از اول تا 11 تیر در تماشاخانه سیمرغ روی صحنه رفت. این اثر نمایشی با بازی محمد غلامی مایانی و محسن مظاهری درباره پدر و پسری است که در خانه، روزها و شب ها را سپری می کنند، با هم غذا می خورند، تلویزیون تماشا می کنند و ... میان آنها هیچ گفت وگویی اتفاق نمی افتد.

نمایش یه گاز کوچولو به نویسندگی فرزانه سهیلی و کارگردانی فقیهه سلطانی از روز سه شنبه دهم تیر در تالار سایه تئاتر شهر میزبان مخاطبان بود. این نمایش، 28 بهمن 1398 در تالار سایه تئاتر شهر روی صحنه رفت اما به دلیل شیوع ویروس کرونا اجراهای آن متوقف شد. گیلدا حمیدی، شهروز دل افکار، افشین غیاثی، مهسا مهجور، نورا هاشمی بازیگران یه گاز کوچولو بودند.

قادر آشنا؛ پذیرش مسئولیت تئاتر در دوران بحرانی

بعد از استعفای شهرام کرمی مدیرکل سابق هنرهای نمایشی در اسفند ماه 98 از سمت خود، قادر آشنا که پیش از این از سال 91 تا 93 نیز به عنوان مدیرکل هنرهای نمایشی در عرصه تئاتر حضور داشت دوباره این سمت را از آن خود کرد. آشنا قبل از قبول مسئولیت دوباره در تئاتر به عنوان مدیرعامل مؤسسه نمایشگاه های فرهنگی ایران و قائم مقام نمایشگاه بین المللی کتاب تهران فعالیت می کرد.

پذیرفتن مسئولیت در بحران کرونا که همه فعالیت های تئاتری را تحت تأثیر خود قرار داده بود و همچنین یک سال و نیم مانده تا انتخابات ریاست جمهوری 1400 برای هر مدیری چالش بزرگی به حساب می آید. آشنا کمتر از یک ماه از قبول مسئولیت در اداره کل هنرهای نمایشی رئوس برنامه های خود را به این شرح و در چند بند در اختیار رسانه ها قرار داد:

1- پرداخت تعهدات به هنرمندان در کوتاه ترین زمان ممکن با مساعدت وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و معاونین محترم امور هنری و توسعه مدیریت و منابع وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.

2- تشریح شرایط هنرمندان تئاتر به عنوان یکی از مشاغل زیان دیده در وضعیت فعلی و پیگیری مصوبات دولت و دستورات وزیر محترم مبنی بر حمایت از این گونه مشاغل در 2 ماه اخیر.

3- بهره گیری از مشورت تشکل های صنفی برای عبور از شرایط فعلی.

4- همکاری با سازمان ها، نهادها، انجمن ها و تشکل های فعال حوزه تئاتر با هدف هم افزایی ظرفیت های مادی و معنوی.

5- تعامل پویا با اهالی رسانه.

6- همکاری بیش از پیش با ادارات کل فرهنگ و ارشاد اسلامی در جهت کاستن مشکلات موجود در حوزه تئاتر استان ها.

7- توجه جدی به تثبیت جایگاه و نقش انجمن هنرهای نمایشی استان ها در گسترش تئاتر.

8- شفاف سازی فرآیندها و فعالیت ها براساس سیاست های ابلاغی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.

9- اهتمام در بهبود فرآیندها و تسریع انجام خدمات به ویژه در زمینه صدور پروانه اجرای نمایش با محوریت دولت الکترونیک.

10- بهبود و ارتقا مشارکت با مؤسسات غیردولتی در راستای بهره گیری از ظرفیت های بخش خصوصی.

11- بازنگری در فرآیند برگزاری جشنواره ها متناسب با شرایط فعلی، انتخاب دبیران در بازه زمانی مناسب، مطالعه برای چابک سازی و مدیریت منابع در این حوزه.

در طول یک سال گذشته قادر آشنا با وجود محدودیت ها و مشکلاتی که می دانست پیش رویش قرار دارد، تلاش کرد که به برنامه هایی که از همان ابتدا اعلام کرده بود عمل کند اما شاید مهمترین چالش آشنا در این دوران تلاش برای پرداخت مطالبات و معوقات هنرمندان از سال 98 به این سو و جبران ضرر و زیانی بود که اهالی تئاتر در شرایط کرونایی با آن روبرو بودند. علاوه بر این خسارت هایی که با تعطیلی فعالیت های تئاتری به تماشاخانه های خصوصی وارد شده بود و در نهایت چند سالن را هم به تعطیلی کامل کشاند از دیگر مواردی بود که آشنا باید به آن رسیدگی می کرد. در کنار همه این موارد چالش برگزار شدن یا نشدن سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر و انتخاب دبیر این رویداد در صورت برگزاری و شرایط و باید و نبایدهای برپایی جشنواره های تئاتر مقاومت و نمایش عروسکی تهران - مبارک از مهمترین دغدغه هایی بود که مدیرکل هنرهای نمایشی پیش رو داشت.

از همین رو در گام اول اتابک نادری به عنوان مسئول بررسی شرایط و ضرر و زیان های گروه ها و تماشاخانه های خصوصی در وضعیت کرونایی انتخاب شد و آشنا در حکمی دیگر محسن امیری را نیز به عنوان مسئول بررسی و پیگیری فعالیت های نمایشی در فضای مجازی برگزید. البته تا ماه پایانی سال همچنان هنرمندان از اینکه به اندازه ای که انتظار می رفت در این شرایط سخت مورد حمایت دولت قرار نگرفتند و ضرر و زیان هایی که متحمل شده بودند جبران نشده است، گله مند بودند و انتقاداتی نیز به عملکرد اتابک نادری در شناسایی هنرمندان زیان دیده و افراد متضرر شده مطرح بود.

البته مدیرکل هنرهای نمایشی آذر ماه در گفتگو با خبرنگار مهر اعلام کرد که به منظور حمایت تئاتر در شرایط کرونایی، تعداد 45 تماشاخانه خصوصی برای دریافت وام به صندوق اعتباری هنر معرفی شده اند.

یکی دیگر از انتصاب های آشنا در این مدت انتخاب رضا بصیرت به عنوان مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی بود. به طور حتم یکی از وظایف اصلی مدیرعامل جدید انجمن هنرهای نمایشی ایران تلاش برای ادامه شفاف سازی مالی اداره کل هنرهای نمایشی است که چندین بار این شفاف سازی از سوی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به زیرمجموعه های وزارتخانه تأکید شده بود که پیگیری این مساله در رئوس برنامه های آشنا نیز به چشم می خورد. این شفاف سازی تا قبل از پایان سال در چند مورد مانند فهرست نمایش هایی که در سال 98 و برخی نیز سال 97 کمک هزینه مالی دریافت کرده بودند منتشر شد که ارائه نشدن جزئیات این لیست مثل تعداد تماشاگران و میزان فروش بلیت آثار، شائبه هایی را در توزیع و تقسیم ناعادلانه بودجه های تئاتری بر سر زبان ها انداخت.

تعطیلی مکرر و قطعی نبودن فعالیت های تئاتری بعد از دوره های کوتاه مدت بازگشایی و اعمال محدودیت هایی جدیدی که به سخت تر شدن فعالیت گروه های تئاتری در این دوران منتهی می شد یکی دیگر از چالش های قادر آشنا در طول یک سال گذشته بوده است. از آنجا که حضور سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در ستاد مقاله با کرونا با انفعال همراه بود جامعه تئاتری بیشتر از وزیر ارشاد، از مدیرکل هنرهای نمایشی برای رفع وضعیت بلاتکلیفی که با آن مواجه بودند، انتظار داشتند.

همه ساله برگزاری جشنواره بین المللی تئاتر فجر با چالش ها و دغدغه های مختلفی همراه بوده است؛ از زمان انتخاب و معرفی دبیر جشنواره و انتشار فراخوان و بخش های آن گرفته تا بودجه بندی، بخش بین الملل و شمایل برگزاری این رویداد اما سال 99 با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی فعالیت ها و اجراهای تئاتری شرایط برای برگزار جشنواره سی و نهم تئاتر فجر سخت تر از گذشته شد که با کش و قوس های فراوان نهایتاً با انتخاب حسین مسافر آستانه به عنوان دبیر این رویداد تصمیم به برگزاری جشنواره با حذف بخش بین الملل و اجرای همزمان این رویداد به صورت آنلاین و با حضور تعدادی محدود از تماشاگران به شکل فیزیکی گرفته شد.

ضرورت ایجاد حریم برای مجموعه تئاتر شهر در جهت حفظ این بنای ملی و بهبود شرایط محیطی و فرهنگی پیرامون این مجموعه تئاتری از جمله دغدغه های اهالی هنر و کارشناسان این حوزه است که سال هاست پیگیر آن هستند. به نظر می رسد با پشت سر گذاشتن سالی پر از دغدغه و بروز اتفاقات پیش بینی نشده و مختلف در حوزه تئاتر، پیگیری وضعیت حریم تئاتر شهر که با وجود اظهارنظرهای صریح هنرمندان درباره این مساله و موافقت های ضمنی برای حصار کشی این مجموعه همچنان با باید و نبایدهای برخی از مسئولان روبرو است آخرین چالش بزرگ قادر آشنا در سال 99 باشد که مطمئناً پیگیری اش به سال 1400 نیز خواهد رسید.

حسین مسافر آستانه؛ پذیرش دبیری فجر در یکی از متفاوت ترین دوره ها

یازدهم تیرماه حسین مسافر آستانه با حکم سیدمجتبی حسینی معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان دبیر سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر منصوب شد در حالی طی دوره های اخیر جشنواره بین المللی تئاتر فجر برآیندی از اجراهای عمومی یک سال گذشته خود بود و به همراه تعدادی از آثار بین الملل برگزار می شد، از این رو با تعطیلی فعالیت های تئاتری و تعداد آثار اندکی که تا آن زمان به صحنه رفته بودند، برگزاری سی و نهمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر و اینکه چگونه قرار است جشنواره برآیند اجراهای یک سال قبل خود باشد، سوالات زیادی را در ذهن علاقه مندان به جا می گذاشت. مساله مورد توجه دیگر برگزاری بخش بین الملل بود که با توجه به تعطیلی تئاتر در اکثر کشورهای دنیا و خطرات ناشی از حضور گروه های خارجی در ایران احتمال برگزاری جشنواره به شکل بین الملل منتفی تلقی می شد.

یکی از راه کارهایی که برخی از هنرمندان و منتقدان ارائه می دادند برگزار نشدن سی و نهمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر با در نظر گرفتن شرایط کرونایی تئاتر و اختصاص بودجه جشنواره به تولیدات تئاتری و برنامه ریزی منسجم و دقیق تر برای برگزاری این دوره از جشنواره در سال آینده بود که این پیشنهاد منتفی شد و مسافرآستانه با شرکت در برنامه شب های هنر اعلام کرد که جشنواره سی و نهم تئاتر فجر قطعاً برگزار خواهد شد و توضیحاتی درباره جزئیات برگزاری، میزان بودجه اختصاص یافته به جشنواره که 6 میلیارد تومان برآورد شده بود و مشکلات پیش رو در برپایی این رویداد توضیحاتی ارائه داد.

حسین مسافر آستانه با اشاره به اینکه وضعیت جشنواره تابعی است از وضعیت کل تئاتر و وضعیت کل تئاتر نیز تابعی است از وضعیت کشور درباره برگزاری این دوره از جشنواره گفت: طبیعتاً با این شرایط نباید انتظاری را که از برگزاری جشنواره ها در گذشته داشتیم، امسال هم داشته باشیم همانطور که نباید از اجرای تئاترها توقع گذشته را داشته باشیم. همانطور که ما در شرایط بسیار سخت، تعطیلی های مداوم و شرایطی که برخی اوقات دست می دهد تئاتر کار می کنیم جشنواره هم ناچار است با همین شرایط خودش را تطبیق دهد و در عین حال حتماً برگزار شود.

در نهایت سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر از 11 تا 20 بهمن ماه و با تبعیت از تصمیمات ستاد مقابله با کرونا به صورت فیزیکی و آنلاین برگزار شد، جشنواره ای کم مخاطب که شاید نتوان از آن به عنوان دوره ای درخشان یا تأثیرگذار در میان دوره های مختلف تئاتر فجر نام برد اما تلاشی که برای زنده نگاه داشتن چراغ تئاتر و کمک های مالی هرچند اندک به گروه های تئاتری در سالی سراسر ناامیدی انجام گرفت، می تواند به عنوان دوره ای ویژه در سالی سخت در اذهان باقی بماند.

حسین پارسایی؛ اجرای علمدار و سرباز بعد از موزیکال های پرحاشیه

حسین پارسایی نویسنده، کارگردان و مدیر شناخته شده ای در تئاتر ایران محسوب می شود؛ هنرمندی که تماشاگران غیرتئاتری و کمتر پیگیر مسائل روز تئاتر ایران بیشتر او را با اجرای نمایش های موزیکال الیور توییست و بینوایان و نمایش مری پاپینز که کاری از گروه تئاتر تحت مسئولیت پارسایی بود، می شناسند. نمایش هایی که در زمان اجرای عمومی شأن حرف و حدیث های زیادی درباره تأمین منابع مالی و قیمت بلیت هایشان مطرح شد و چالش های زیادی را برای کارگردانی که تا پیش از این به عنوان کارگردان نمایش های مذهبی شناخته می شد، به وجود آورد.

به نظر می رسید که به دلیل حاشیه هایی که نمایش های موزیکال و پرزرق و برق پارسایی به وجود آورده بود او تصمیم داشت که دوباره به سمت تولید نمایش های مذهبی بازگردد. از این رو پارسایی تابستان 98 و قبل از پایان اجرای مولن روژ که با حواشی همراه بود و به دلیل اختلافات درون گروهی اجرایش به صورت کامل انجام نشد، اعلام کرد که قصد دارد دوباره به خاستگاه اولیه اش بازگردد و اجرای سه نمایش عاشورایی بانوی آب و آئینه ، سردار مهر و ماه و خواهرانه به وقت خیزران به نویسندگی محمدرضا کوهستانی را در قالب یک اثر عاشورایی بازنویسی و در ایام محرم و صفر اجرا کند.

پارسایی پیش از این و در ابتدای دهه 90 نمایش بانوی آب و آئینه را با حضور دانیال حکیمی و رؤیا نونهالی و نمایش سردار مهر و ماه و خواهرانه به وقت خیزران را با حضور کوروش سلیمانی، سعید داخ ، بهناز جعفری، فقیهه سلطانی و تبسم هاشمی در تالار اندیشه و تالار وحدت روی صحنه برده بود. این تریلوژی عاشورایی روایتی متفاوت از واقعه کربلا و قهرمانان آن است اما پارسایی در اظهار نظری درباره تولید این تریلوژی اعلام کرد که علیرغم پیگیری های متعدد تاکنون هیچ نهاد دولتی و حتی بخش خصوصی برای اجرای این نمایش عاشورایی ابراز تمایل و همکاری نکرده است که البته با آغاز بحران کرونا و تعطیلی تماشاخانه ها و فعالیت های نمایشی عملاً اجرای این سه اثر نمایشی منتفی شد.

با منتفی شدن اجرای این سه گانه مدتی پارسایی از صدر اخبار فاصله گرفت تا اینکه به ناگهان اعلام شد که وی قرار است در مهرماه موسیقی نمایش عاشورایی علمدار را با تهیه کنندگی پرویز پرستویی به صحنه ببرد. این تغییر رویکرد را می توان در راستای قصد پارسایی برای بازگشت به نمایش های مذهبی و فاصله گرفتن از حاشیه هایی که دامنش را گرفته بود، دانست.

به این ترتیب حسین پارسایی را می توان به عنوان یکی از هنرمندان پرکار سال کرونایی به حساب آورد او مهر ماه موسیقی نمایش عاشورایی علمدار را با مشارکت مؤسسه خیریه خادمین علی ابن ابیطالب ( ع) و بنیاد فرهنگی هنری رودکی در تالار وحدت به صحنه برد که طبق اعلام گروه کلیه درآمدهای این اجرا صرف امور خیریه در مناطق محروم کشور به ویژه سیستان و بلوچستان شد.

علمدار شامل 11 تابلوی نمایشی با همراهی ارکستر سمفونیک تهران و گروه آوازی به رهبری بردیا کیارس و خوانندگی پوریا اخواص و جلوه های ویژه تصویری و حرکتی ساخته پوریا خادم بود.

داریوش ارجمند، پرویز پرستویی، حسین پاکدل، مهدی سلطانی، فرهاد قائمیان و هادی حجازی فر روایتگران علمدار بودند که هر شب یکی از آنها روایتگر وقایع نمایش بود. این اثر نمایشی با تعداد محدودی از تماشاگران و با رعایت پروتکل بهداشتی و به صورت آنلاین اجرا شد.

بعد از اجرای نمایش علمدار از 12 دی ماه و همزمان با اولین سالگرد شهادت سردار حاج قاسم سلیمانی، پارسایی مستند نمایش سرباز را به تهیه کنندگی بنیاد رودکی در تالار وحدت به صحنه برد. این اجرا در حالی در تالار وحدت روی صحنه رفت که در حاشیه پخش برخط آن از تلویزیون تعاملی لنز برای مخاطبان، تعداد محدودی مهمان ویژه با رعایت کامل پروتکل های بهداشتی از نزدیک به تماشای این نمایش نشستند.

مستند نمایش سرباز مبتنی بر سویه های زیستی و مقاومتی سردار سلیمانی به عنوان اسوه ملی مقاومت بود و از هفت اپیزود تشکیل شده بود که قطعه پایانی آن با عنوان حالا که می روی با صدای محمد معتمدی اجرا شد. این اثر نمایشی در سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر نیز به صحنه رفت.

26 دی ماه نیز حسین پارسایی به عنوان یکی از بازیگران نمایش زخم مدینه به نویسندگی مهدی متوسلی این اثر نمایشی را با همراهی جلیل فرجاد، کرامت رودساز، حسین پارسایی، اسدالله بابایی، علیرضا عابدینی، محمد نصرالهی و علی کیهانی اجراخوانی کرد.

زخم مدینه برداشتی آزاد از نمایش روایتی دیگر نوشته محمد اختیاری است که برای اولین بار در سال 73 تولید و در تالار آوینی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران اجرا شده بود. این نمایش با کارگردانی عبدالرضا کیهانی برای دوازدهمین بار در 30 سال گذشته، روز جمعه 26 دی در تالار وحدت اجراخوانی شد و پخش آنلاین هم داشت.

باید دید آیا رویکرد جدید حسین پارسایی پرداختن به نمایش های ملی و مذهبی و بازگشت به آثار دهه قبل خود است یا اینکه بحران کرونا او را به این سمت و سو کشانده و وی همچنان علاقه مند است در همه زمینه ها خودش را محک بزند.

امیر نوروزی؛ پرکاری در سینما و شبکه خانگی پس از درخشش در لانچر 5

نمایش لانچر 5 را می توان به عنوان پدیده تئاتر در سال 98 به حساب آورد، نمایشی که با همراهی یک گروه جوان، بدون داشتن سرمایه گذار و تهیه کننده، تبلیغات گزاف و بدون هیچ بازیگر ستاره ای توانست خیلی بیشتر از نمایش هایی که با هزینه های سرسام آور و استفاده از بازیگران چهره به صحنه می روند، روی صحنه بماند و مورد استقبال مخاطبان قرار گیرد.

این نمایش توانست سکوی پرتابی برای نویسنده و کارگردان اثر و همچنین بازیگران نمایش شود و راهشان را به سینما و شبکه نمایش خانگی باز کند. البته اگر بحران کرونا یک سال از تئاتر ایران را به تعطیلی نمی کشاند این گروه می توانست در تئاتر هم موفق باشد و بازیگران بااستعداد نمایش را در تئاترهای دیگری نیز ببینیم.

این روزها پویا سعیدی یکی از کارگردان های نمایش لانچر 5 به عنوان نویسنده در شبکه نمایش خانگی فعال است و سریال های می خواهم زنده بمانم و سیاوش با نویسندگی مشترک او در حال پخش هستند.

اما موفق ترین عضو این گروه امیر نوروزی است که در نمایش لانچر 5 در نقش سروان شایگان به ایفای نقش می پرداخت. حضور در این نقش که پیش از این برایش در جشنواره سی و هفتم تئاتر فجر و جشنواره تئاتر دانشگاهی تقدیر شده بود باعث شده از طرف کارگردانان سینما مورد توجه قرار گیرد و پیشنهادات متفاوتی دریافت کند.

نوروزی در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر با 2 فیلم مامان به کارگردانی آرش انیسی و مصلحت به کارگردانی حسین دارابی حضور داشت که تفاوت های ظاهری و ویژگی های شخصیتی هر 2 نقش باعث شد که این نقش ها به درستی توسط منتقدان، داوران جشنواره و مخاطبان دیده شود و در نهایت نوروزی با اولین حضور سینمایی اش برای بازی در فیلم مامان نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد در کنار هنرمندانی چون محسن تنابنده، رضا عطاران، پرویز پرستویی و ... شد.

وی این روزها در شبکه نمایش خانگی نیز پرکار است و سریال می خواهم زنده بمانم به کارگردانی شهرام شاه حسینی و مردم معمولی به کارگردانی رامبد جوان از او در حال پخش و در حال ایفای نقش در یک مجموعه تلویزیونی دیگر نیز هست.

امسال در عرصه بازیگری سینما، هنرمندان تئاتری خوش درخشیدند و علاوه بر نوروزی، بازیگر باسابقه ای چون رؤیا افشار نیز سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن را برای بازی در فیلم مامان از آن خود کرد و پوریا رحیمی سام دیگر بازیگر جوان تئاتر نیز برنده سیمرغ بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای فیلم زالاوا شد.

کد خبر 5168368

آروین موذن زاده

به گزارش خبرنگار ایلنا، محمدرضا عطایی فر قرار است به زودی کنسرت تئاتر مرگ گرم را که هفت اپیزود از هفت رخداد مهم تاریخی ایران در هفت دهه است به صحنه ببرد. اثری که عطایی فر آن را یک نمایش نوستالژیک توصیف می کند که از دهه چهل شروع می شود.

عطایی فر با اشاره به اینکه این اثر رخدادهای مهم هر دهه را با زبانِ زمان خودش روایت می کند، گفت: مثلا در دهه 40 زبان مردم، شکل خاص خودش بود که در فیلم های قبل از انقلاب می توان نشانه هایش را دید. در کنسرت تئاتر مرگ گرم شما می توانید پیشرفت زبان را ببینید که چطور این زبان از دهه 40 رسید به سال 1400. یا برای لباس مردم چه اتفاقی رخ داد و تغییر کرد؟ زبان، موسیقی و طراحی لباس تغییر کرد و به امروز رسید.

این نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر یادآور شد: آن زمان ما ملودی های خاصی داشتیم که به مرور تغییر کرد. حتی وقتی به دهه های 70 و 80 رسیدیم موسیقی رپ شکل گرفت و همین طور لباس رنگ، افکار و... دچار دگرگونی شد و در این حین رخدادهای مهم هر دهه هم شکل گرفت. به همین دلیل زبان، حتی طراحی لباس و قصه را با موسیقی آن دوره تلفیق می کنیم.

این نمایشنامه نویس و کارگردان با بیان اینکه مهم ترین رخداد دهه 50 که در اثر روایت می کند جنگ تحمیلی است، اما وقایع انقلاب را با زبان خودش طراحی کرده و قصه ای است که او از انقلاب می گوید، تصریح کرد: این رخدادها مانند نخ تسبیح به همدیگر وصل اند؛ از دهه 40 تا 1400 حتی قصه ها هم بهم متصل هستند. در دهه 50 مهم ترین رخداد کشور انقلاب اسلامی و در دهه 60 دفاع مقدس بود و کسی که نمایش را می بینید می تواند حس نوستالژیک و واقع نمایی آن را درک کند.

او ادامه داد: دهه 90 مملو از اتفاقاتی است که پشت سر هم رخ داد. مثلا همین کووید-19 را در نمایش می بینیم. به همین بابت، این اپیزودها چون با موسیقی و گویش ها و لباس های مختص هر دهه تلفیق شده اند، یک کنسرت تئاتری شکل داده اند که هر کسی هرچه دلش می خواهد را می تواند از آن برداشت کند و هر طور که می خواهد لذت ببرد. مثلا منِ نوعی دنبال این هستم که ببینم در دهه 40 چه موسیقی هایی بود و آن را بشنوم، یا در دهه 50 واقعا چه رخداد مهمی شکل گرفت؟ نوع لباس جوان دهه هفتادی چگونه بود؟ پس آنچه تماشاگر دلش بخواهد را می تواند در این نمایش پیدا کند.

عطایی فر با تاکید بر اینکه اما برای 1400 اتفاقی را پیش بینی می کنیم و از آن حرف می زنیم که از مسئولان می خواهیم جلویش را بگیرند این اتفاق را خودکشی خواند و گفت: همین چند روز پیش، اتفاقی برای یکی از مجریان مطرح سابق صداوسیما رخ داد که ظاهراً خودکشی است. می گویند هنرمند طرح مساله می کند نه حل مساله. من این متن را سه سال پیش نوشتم و هشداری دادم که ممکن است مردم مانند نخود و کشمش قرص بخورند و به شیوه های دیگر دست به خودکشی بزنند. پس باید فکری به حال انزوای مردم کرد، خصوصا باید برای معیشت مردم، فقر مردم و معضلات مردم فکری کرد.

او یادآور شد: البته که اپیزود 1400 پرفورمنسی با نگاهی جهان شمول است و مساله اش تنها مختص ایران نیست. با این حال، پایان این کنسرت تئاتر به یک امید ختم می شود، امیدی که می گوید ما همه اینها را از سر گذراندیم اما امیدواریم چون انسان به امید زنده است. این نمایش با یک دعای زیبا، با صدای استاد شجریان به پایان می رسد که مردم بدانند ما دنبال این نیستیم که بگوییم همه اش مرگ و سیاهی است؛ نه. ما می خواهیم بگوییم اگر اتفاقات گذشته به چنین جاهایی ختم شد، بدانید گاهی وقت ها بی درایتی ها و بی مسئولیتی ها و گاهی بداخلاقی ها و بدرفتاری های خود ما مردم می تواند مسبب اتفاقات تلخ باشد و 1400 ما همان است که استارتش با مرگ این مجری جوان رقم خورد. پس باید حواس مان را جمع بکنیم.

این نمایشنامه نویس با اشاره به اینکه با وجود تلخی برخی قصه ها، نمایش اینطور نیست که مخاطب نتواند از آن لذت ببرد و تنها غرق در تلخی شود، گفت: ما کمدی هم در این اثر داریم، درام داریم، یک نمایشنامه خوانی داریم، موسیقی های مختلف، زبان مختلف داریم. تا لذتی که تماشاگر از ژانرهای مختلف می تواند ببرد را در این اثر پیدا کند.

عطایی فر ادامه داد: در اپیزود دهه 90 به یک نمایشنامه خوانی می رسیم، اما در این خوانش هم حرکات موزون فولکلوریک اجرا می شود. در نهایت، سعی کردیم در زمان اندکی که داریم همه اینها را به تصویر بکشیم.

او در ادامه با تاکید بر اینکه کسی که می خواهد تئاتری اجتماعی در ایران معاصر کار کند، باید به مسائل اجتماعی روز اشراف داشته باشد. گفت: اگر شناختی نباشد، راهی که می روی اشتباه است. اگر من ندانم در کشورم در یک دهه خاص مردم چطور فکر می کردند؟ چه جامعه ای داشتیم؟ آیا جامعه مان گرایش مذهبی داشته؟ و... چطور می توانم آن را در قالبی نمایشی و باورپذیر به مخاطب ارائه کنم؟

کارگردان کنسرت تئاتر مرگ گرم با بیان اینکه با کمی تامل، مطالعه و نگاه کردن به اطراف مان می توانیم به شناختی نسبی از جامعه ای که در آن زندگی می کنیم برسیم، گفت: مثلا ما در دهه ای زندگی کردیم که دیدیم پدر و مادرهایمان چگونه مذهبی بودند، چگونه به برخی ارزش ها احترام می گذاشتند. همان طور که الان داریم بچه های دهه 80 را با تمام تفاوت های نسلی شان می بینیم.

عطایی فر تصریح کرد: اگر در کشوری، فرهنگ و هنر شاخصه مهمی از سبد آموزشی اش نباشد، هرچقدر هم پل های زیبایی بسازید، آن پل ها به خاطر مردمِ بی فرهنگ فرو می ریزد. نمونه های متعددی از این بی فرهنگی ها دیده ایم؛ دیدیم که چطور وقتی در خلال بازی های جام جهانی فوتبال، کریس رونالدو به تیم ایران گل می زند، بسیاری از جوان های ایرانی به پیج او می روند و رکیک ترین ناسزاها را نثارش می کنند. این یعنی عدم آموزش فرهنگی در کشور.

او با بیان اینکه باید بپذیریم که نتوانسته ایم آن چنان که باید، برای ساختار فرهنگی کشور بکوشیم. گفت: شاید بخشی از آن برگردد به اینکه ما حدود یک دهه درگیر جنگ بودیم؛ آن هم در شرایطی که کشور از بسیاری جهات نوپا محسوب می شده. اما نمی توانیم بپذیریم که سه دهه هیچ کار فرهنگی نکرده و نکنیم یا کم کاری کنیم.

عطایی فر یادآور شد: مسئولان کشور باید یک نکته مهم را بدانند؛ فکر نکنند عواقب فرهنگ سازی نکردن فقط دامن دیگران را می گیرد؛ فکر نکنند بچه خودشان که در چارچوب خانه شان است در امان می ماند. بی فرهنگی، مطمئنا یقه فرزندان خودشان را هم خواهد گرفت.

این کارگردان تئاتر با ذکر مثالی خاطرنشان کرد: این جاست که خواننده ای از ایران به یک کشور دیگر می رود و تبعات بی فرهنگی اش در کشور ما متلبور می شود. به طوری که خرابی اش قابل جبران نیست. چطور اتاق فکری که پشت سر اوست می تواند بیاید و تمام سیاست های فرهنگی ما را زیر سوال ببرد و کودکان در مدارس مان با آهنگ او بخوانند؟ پس این مصیبت، یقه فرزندان خود مسئولان را هم خواهد گرفت. پس باید کاری برای فرزندان این کشور بکنیم. اتفاقا معتقدم عدو شود سبب خیر؛ اگر آن آهنگ باعث شد تلنگری به شما زده شود، بدانید که از حالا به بعد باید برای فرهنگ این مملکت هزینه کنید.

عطایی فر ادامه داد: در فرانسه یا لبنان، در مدارس موسیقی تدریس می کنند و بچه از همان کودکی، موسیقی را می شناسد و دیگر به موسیقی مبتذل گرایش پیدا نمی کند. در کشورهای پیشرفته، کودکان زنگِ اپرا دارند. شاید خیلی مورد اقبال بچه ها قرار نگیرد، اما این کار را انجام می دهند تا تاریخ کشورشان را به بچه ها نشان دهند. اما وقتی اینها را از کودک بگیرید، فرصت برای رشد ابتذال فراهم می شود.

او با طرح این پرسش که در تمام این سال ها، از سران نظام و دولت، چند نفرشان تا حالا آمده اند تئاتر ببینند؟ گفت: پولی برای هنر هزینه نمی کنید، نکنید. ما با بدبختی و فقر و فلاکت تئاتر کار می کنیم؟ دندمان نرم، خودمان خواستیم. اما شما حتی نمی خواهید بیایید و حاصل کارمان را ببینید؟ این اصلا پذیرفتنی نیست.

عطایی فر در پایان با بیان اینکه غربت به نظر من جغرافیایی نیست، بلکه جایی است که تو را نبینند. تصریح کرد: ما را به عنوان هنرمند تئاتر، نمی بینند. درحالی که سینما و تئاتر ایران همواره آبشخور بازیگران خوبی است که از تئاتر آمده اند. از جواد عزتی که سینمای ایران را اکنون قبضه کرده تا پرویز پرستویی، رضا کیانیان، مرحوم انتظامی و علی نصیریان و خیلی های دیگر. با اینکه نمونه های فراوان مشابهی از چنین استعدادهایی در تئاتر کشور داریم، اما شاهدیم که متاسفانه حتی برای رسیدن به اهداف خودشان هم از تئاتر حمایت نمی کنند.

هادی مرزبان در خصوص اینکه سال 99 را به لحاظ حرفه ای چطور گذرانده است و شکل و شمایل کیفیتی کار در سال پشت سر گذاشته شده چگونه بوده است؟ به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: سال 99 از لحاظ حرفه ای بدترین سال در طول عمرم بود.

مرزبان در این باره که چه پیش بینی در خصوص حرفه ی خود در سال بعد دارد و چه وضعیتی خواهد داشت خاطرنشان کرد: تا وقتی زنده هستم و نفس می کشم کار می کنم و نمی توانم فکر کنم که ویروسی مثل کرونا و یا هر بیماری دیگری از فعالیت من جلوگیری کند. اگر روزی احساس کنم که دیگر نمی توانم مشغول کار باشم، نباشم بهتر است. من فرد امیدواری هستم و جزو آن دسته از افرادی هستم که نیمه پر لیوان را نگاه می کنم و به خود اطمینان دارم به همین خاطر مسلما آینده را روشن می بینم. در ماجرای کرونا من اولین کسی بودم که ساخت تله تئاتر و پخش آن را پیشنهاد دادم و با جناب آقای قادر آشنا مدیر کل هنر های نمایشی در این خصوص صحبت کردم و گفتم که مسئولین درست مانند کاپیتان یک کشتی هستند و زمانی که دریا آرام است افراد حاضر از این آرام بودن لذت می برند اما نکته مهم اینجا است هنگامی که این دریا تغییر حالت پیدا می کند و خروشان می شود کاپیتان چه تمهیدی به کار می برد که از این توفان رهایی پیدا کنیم. در حال حاضر کرونا برای ما مثالی از همین دریا است مهم این است که نباید دست روی دست بگذاریم و بگوییم که فعلا نمی توانیم کار کنیم این مسئله اصلا قابل قبول نیست. درست است که مشکلات متعددی وجود دارد و ما نمی توانیم تماشاچیان را به سالن های تئاتر راه دهیم حتی اگر خودشان هم بیایند ما راضی به این کار نیستیم تا خدایی ناکرده اتفاقی برایشان نیوفتد.

به هر حال سیاست گذاران کلان هنر مملکت باید برای این مشکل فکر و چاره اندیشی کنند. با توجه به این اتفاقات متعدد، خود به عنوان متخصص در این رشته با آقای آشنا در مورد مشکلات هنر صحبت کوتاهی کرده و ایشان با استقبال پذیرفتند تا کاری برای این عرصه کنند.

او ادامه داد: کرونا فعلا ادامه دارد و ما باید تمهیدی به کار ببریم که مرکز هنرهای نمایشی و تلویزیون مشترکا فکری برای این مسئله کنند. در حال حاضر به این خاطر که نمی توانیم تماشاچی را به سالن های تئاتر بیاوریم تنها راهی که می توانیم به آن اکتفا کنیم این است که ما به خانه های مردم برویم درواقع تئاتر را به خانه ها ببریم. به این گونه که شروع به ساخت تله تئاتر کنیم و هفته ای دو تله در تلویزیون پخش شود. این موضوع اصلا تازه و جدید نیست چرا که در دهه 40 نیز این اتفاق افتاده بود و افراد سرشناس هنر که الان دیگر در بین ما نیستند به صورت زنده در تلویزیون حضور پیدا می کردند و در همان تلویزیون تئاتر اجرا می کردند و همین باعث می شد مردم کوچه و بازار عاشق و شیفته این نوع هنر شوند.

این کارگردان افزود: اگر تله تئاتر ساخته شود دو خاصیت به همراه دارد

اول اینکه تئاتر فراموش نمی شود و خاصیت دومی که دارد این است تئاتر در بین مردم جا می افتد و حتی این هنر والا پا بر جا می ماند و از رونق نمی افتد. یک سال بیشتر است که به جز تعداد انگشت شماری از افراد که در سینما و تلویزیون مشغول فعالیت هستند بر عکس آن اهالی تئاتر کار نمی کنند.

من در طی این مدت 2 سریال بزرگ پیشنهاد داشتم اما نخواستم که انجام بدهم چرا که دل من در گرو تئاتر است و الان از دوری این هنر عذاب می کشم.

اگر کرونا کمی بهتر شود و این شرایط تغییر کند انشالله در اردیبهشت و خرداد ماه در سالن تئاتر شهر اثر جدیدی که در دست دارم را به پایان می رسانم. قبل از این صحبت ها هم گفتم که من آینده را خیلی روشن می بینم بالاخره در طول زندگی هنری و حتی در زمان گذشته تا کنون از این نوع مسائل سخت زیاد داشته ایم ولی من میدانم که این روزها هم هر چه زود تر تمام می شود.

مرزبان در این خصوص که تلویزیون می تواند با ساخت تله تئاتر به خانواده تئاتر کمک کند یا خیر بیان کرد: صد درصد. جدا از برخی سریال هایی که ساخته می شود و بسیار ارزشمند و قابل دیدن است برخی دیگر اصلا ارزش دیدن را ندارد درواقع می توانند به جای ساخت این نوع سریال ها و با هزینه ی آن 10 الی 20 تله تئاتر بسازند. اشکال کار این جا است که باور ندارند تئاتر می تواند چه خدمتی به جامعه کند درواقع ما و هنرمند تئاتر را هنوز باور نکرده اند اگر بدانند که جامعه چقدر نیازمند تئاتر است و جوانان و معضلات خانواده ها با تئاتر قابل حل است حتما همراهی و همکاری لازم را انجام می دهند.

او با توجه به این که کرونا علاوه بر ضرر زدن وجه مثبتی هم داشته یا خیر؟ خاطرنشان کرد: تنها وجه مثبتِ این اتفاق این بوده است آن افرادی که پایمرد این کار هستند و می دانند که از این نوع مسائل در زندگی ها زیاد بوده است استقامت می کنند و به دنبال کار جدیدی می گردند. به هر حال در این نوع موقعیت ها همیشه خلاقیت افراد شکوفا می شود.

او با توجه به این سوال که ما در 8 سال اخیر به لحاظ جایگاه هنری نسبت به قبل رشد مثبتی داشته ایم یا خیر؟ اظهار کرد: سالی 700 الی 800 دانشجوی هنر فارغ التحصیل می شوند و این دانشجویان نیازمند بازار کار هستند. ما بر اساس این افراد باید سالن های مجهزی داشته باشیم. از بین این دانشجویانی که فارغ التحصیل می شوند سالانه به اندازه انگشتان یک دست خلاق و هنرمند هستند اما بیشترین ها فقط ادای هنرمند را در می آورند و متاسفانه راه را کج یا اشتباه آمده اند.

این کارگردان با اشاره به این سوال که تئاتر در این سال ها به سینما کمک کرده است آیا اهالی سینما در حال حاضر می توانند به تئاتر کمک کنند عنوان کرد: من مخالف این هستم که برخی از هنرمندان فقط مخصوص تئاتر هستند و برخی دیگر مخصوص سینما و تلویزیون . بازیگر، بازیگر است و خودش را با شرایط سازگار میکند درواقع بازیگر دوربین، صحنه و... را می شناسد. در ضمن در کار بازیگری و هنر کسی جای کسی را نمی گیرد و افراد جای خودشان را دارند. برخی از افرادی که در قدیم مشغول به کار تئاتر بوده اند و از این طریق نان درآورده اند در حال حاضر تئاتر پدر آن ها است اما همین افراد وقتی از تئاتر خارج می شوند تئاتر را فراموش می کنند و غرق در سینما می شوند. به نظرم این نوع از هنرمندان باید روی صحنه بیایند و روح خود را صیقل بدهند راستش اعتقاد دارم بازیگر روی صحنه خودش را می شناسد و متوجه قدرت خود می شود.

کارگردان اثر سیمرغ در خصوص این سوال که آیا تئاتری ها با این شیوه و رفتن جلوی درب مجلس جواب می گیرند یا خیر تصریح کرد: جامعه ما دارای مملکتی است که مجلس دارد و این دوستان و اهالی هنر با امیدی به سوی مجلس حرکت کرده و تقاضای کمک کردند. معمولا مجلس باید پاسخگو باشد مگر اینکه نخواهد کمکی کند.

او با توجه به اینکه تئاتر تعطیل است و خانواده هنر درآمدی ندارند آیا ارشاد می تواند همه کمبود ها را جبران کند؟ یا اینکه اتحادیه ها می توانند کمک حال باشند اظهار کرد: بله می توانند کمک کنند راستش ما جامعه فقیری نیستیم اما فقط به کمک نیاز نداریم اگر مسئولین بتوانند راه کاری پیدا کنند و ما بتوانیم با تلویزیون همکاری کنیم و هفته ای دو تله تئاتر پخش شود تمام اهالی هنر تئاتر شروع به کار کردن می کنند. بچه های تئاتر علو طبعی دارند که نمی خواهند در مورد کمبود مالی حرف میان آورند در واقع شعر در ره منزل لیلی که خطر ها است در آن شرط اول قدم آن است که مجنون باشی بیان کننده این است که این افراد واقعا مجنون و عاشق کارشان هستند به خاطر چیز دیگری نیست.

این کارگردان با اشاره به اینکه مردم تشنه تئاتر دیدن هستند نظرش را درمورد باز شدن گیشه ها و اینکه آیا در فروش بلیط موفق می شوند یا خیر بیان کرد: خیر، با شرایط کرونا این اتفاق نمی افتد چراکه مردم می ترسند و کاملا حق دارند. من مدام می گویم که ما باید به خانه های مردم برویم درواقع تله تئاتربه شدت کمک کننده است و افراد به نوبه خود از آن استفاده می کنند. الان بهترین زمانی است که تلویزیون باید به کمک تئاتر بیاید.

هادی مرزبان در پایان و به عنوان کلام آخر آرزوی خود را بیان کرد و گفت: بزرگ ترین آرزو ی من این است که کرونا از جامعه رخت بربندد و دومین آرزوی مهم دیگرم این است که هیچ فرزندی گرسنه از سر سفره بلند نشود و هیچ پدری غم نداشتن را برای فرزندانش نداشته باشد و این خیلی دردناک است که پدری با فرزندش از جلوی مغازه ای رد شوند و آن کودک دلش هوس میوه ای را کند و آن پدر پول خرید کردن نداشته باشد. من امیدوارم هیچ پدری خجالت زده خانواده اش نباشد و هیچ سفره ای بی نان نماند.

خبرنگار: یگانه پاکستانی

گشاد ادبیات تئاتر تلویزیون نوروز نمایش هنر عید صحنه سینما شبکه نمایش خانگی هادی مرزبان کرونا سال 99 وضعیت تئاتر

احسان کاظمی، عضو و مدرس انجمن خوشنویسان در گفت وگو با ایکنا درباره فضای حاکم بر خط و خوشنویسی در کشورمان گفت: مهمترین بحث در رابطه با هنر، فعالیت ها و اقداماتی است که دولت ها انجام می دهند و سرمایه گذاری می کنند. با توجه به تاریخ کشورمان، هر زمان دولت ها و حکومت ها به فرهنگ و هنر ارزش قائل شدند، آن هنر پیشرفت کرد و هر جا این حمایت ها نبوده، هنر نیز به سمت نابود شدن رفته است. به همین دلیل است که برخی از هنرهایمان را در طول تاریخ از دست دادیم. یعنی این بی توجهی و کم کاری طولانی باعث نابودی این هنر ها شده است، مانند هنر خوشنویسی، که به نام ایران شناخته می شد و ترکیه آن را در یونسکو به نام خود ثبت کرد و بعد از این اقدام، تازه صدای اعتراض هنرمندان و مسئولان درآمد که این هنر مربوط به ایران است.

وی افزود: ما در طول این سال ها فقط با بیان قول معروف فردوسی که هنر نزد ایرانیان است و بس به هنر افتخار کرده ایم و کاری برای هنر انجام نداده ایم و بر هنری که از گذشتگان به دستمان رسیده است، چیزی نیفزودیم، بلکه از آن هم کاسته ایم و باعث از بین رفتن و فراموشی آن ها شده ایم؛ بنابر این سال هاست در زمینه هنر به جای تولید، حاضری خوری کرده ایم.

نفر برگزیده جشنواره بین المللی زیتون برنو ترکیه ادامه داد: ترکیه در عرصه خوشنویسی 400 سال تلاش مداوم داشته است، در حالی که طی این سال ها هنر در کشور ما با فراز و نشیب های بسیاری مواجه بوده است. کاری که آن ها در 50 سال اخیر در جهان اسلام انجام دادند، هیچ کشوری نکرده است. برگزاری مسابقات خطاطی فاخر که بسیاری از خطوط در همین مسابقات احیا شد، یکی از اقدامات مهم این کشور است. چند صد سال بود که خط کوفی، دیوانی و صفحه نویسی در خط ثلث وجود نداشت و آن ها این خطوط را احیا و رشته های هنری جدیدی ایجاد کردند.

کاظمی با بیان اینکه هر چند در کشور ما هم زحمات بسیاری کشیده شده است، اما همه این تلاش ها و زحمات منحصر به خط نستعلیق و شکسته بوده است، گفت: متأسفانه در سال های اخیر پیشکسوتان و انجمن خوشنویسان که فقط نستعلیق نویس بودند خود را در این دو خط محصور کردند و با رویکرد نادرست، عنوان عربی را به بقیه خطوط دادند. به نظر می رسد باید عنوان این انجمن را انجمن نستعلیق نویسان گذاشت، نستعلیق نویسانی که از قدمای خود بریدند.

وی ادامه داد: ما در گذشته، هنری به نام ابر و باد داشتیم و این هنر به اسم ایران شناخته می شد و در ترکیه نیز با همین عنوان ابرو خوانده می شود. هنری که بیشتر خوشنویسان قدیم آن را می دانستند و خود می ساختند و بر روی آن خوشنویسی می کردند. در حالی که اکنون این هنر در کشورمان به فراموشی سپرده شده و ترکیه بر روی آن سرمایه گذاری کرده و مسابقات ابر و باد را در رده های سنی مختلف برگزار می کند.

این هنرمند خوشنویس درباره اینکه یکی از چالش های ما در زمینه اقتصادِ هنر است و همین مسئله باعث شده بسیاری از هنرمندان جوان از آن رویگردان شوند، بیان کرد: در هر فعالیتی جنبه اقتصادی آن حائز اهمیت است و اگر غیر از این باشد، آن فعالیت محکوم به فنا خواهد بود. یکی از ایراد های هنرمندان ما در زمینه هنر به ویژه خوشنویسی این است که کار خود را برای عرضه نمی نویسند و فقط برای دل خود می نویسند و اگر از آن ها بخواهید که چند تابلو به شما بدهند، خواهند گفت تابلویی ندارند. در حالی که غیر از بحث درونی و معنوی هنر، باید اثری خلق شود که از معیار های ارائه و عرضه برخوردار باشد تا دیده شود.

وی افزود: حضور در نمایشگاه ها یکی از جنبه های دیده شدن هنر هنرمند است، اما یک اثر باید معیار هایی نظیر متریال درجه یک، قاب نفیس و ... داشته باشد تا خریدار براساس ارزش اثر آن را خریداری کند. در بسیاری از کشور های عربی هنر را نمی شناسند، اما ارزش یک اثر خوب را تشخیص می دهند و برای آن پول خوبی هم می پردازند.

کاظمی ادامه داد: در یکی از مسابقات خوشنویسی ترکیه حضور داشتم که یکی از هنرمندان ترک می گفت که به یکی از هنرمندان ایرانی سفارش دادیم که اشعاری از مولوی را خوشنویسی کند که هنرمند آن را پشت برگه اعلامیه نوشته بود. یعنی این هنرمند هنوز به ارزش کار خود واقف نیست که آن را بر روی یک کاغذ درجه یک دست ساز و تذهیب شده بنویسد. چه کسی حاضر است اثر این هنرمند را خریداری کند؟!

وی ادامه داد: متأسفانه به هنرمندان آموزش داده نشده و نمی شود که اثر خود را برای عرضه بنویسند. یا از هنرجو نمی خواهند که پس از مشق، هنر خود را روی کاغذ اجرا کند و با مؤلفه های یک اثر قابل عرضه آشنا شود. این کار هنرجو را در اجرا، قطعه بندی اثر، خوب نویسی و ... حرفه ای تر می کند.

انتهای پیام

قطب الدین صادقی روز سه شنبه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا درباره مهمترین آرزوی خود در سال جدید، اظهار داشت: تنها آرزویی که دارم این است که اهالی و اعضای خانواده بزرگ تئاتر کشور اعم از کارگردانان و بازیگران بتوانند با پایمردی، توانایی و اعتماد به نفس مشکلات را تحمل کنند تا به سوی آینده خوب گام بردارند و در این راه به هیچ وجه نباید امید را از دست بدهند.

وی با تبریک سال نو به همه هموطنان و به ویژه جامعه تئاتر کشور، افزود: ما سزاوار زندگی، جایگاه، فرهنگ و جامعه برتر و بهتری هستیم و نباید امیدمان را از دست بدهیم.

صادقی با اشاره به اینکه همیشه در زندگی مشکلات هست، ادامه داد: اما دوره به دوره تفاوت می کند، بحران های گوناگون هست و شرایط سخت بر آدمی همواره برخلاف میل، آرزوها و تلاش هایش تحمیل می شود بنابراین اصل مطلب این است که ما خودمان را نبازیم.

این نویسنده و نمایش نامه نویس با تاکید بر اینکه ما محکوم به خوشبینی هستیم، یادآور شد: اگر دچار یاس و بدبینی و نا امیدی شویم، منفعل بار خواهیم آمد و هیچ تلاشی برای بهتر کردن خود، جامعه خود و آینده خود نخواهیم کرد، بنابراین با توان و تلاش و برنامه ریزی دقیق می توانیم بر مشکلات چیره بشویم.

این کارگردان تئاتر تاکید کرد: به هر حال کرونا و شرایط بد این روزهای جهان وجود دارد و باید با تحمل مشکلات از آنها عبور بکنیم.

وی با بیان اینکه همیشه باید پیام های روحیه بخش، دلگرم کننده و امیدوار کننده ارسال کرد، گفت: راه دیگری نیست، یعنی اینکه بنشینیم و منتظر بمانیم تا ابر و باد و مه و خورشید و فلک کی هماهنگ می شوند تا من یک قدم بردارم، انتظار غلطی است.

وی افزود: ما باید در کنار همین مشکلات و دشواری ها کارمان را انجام بدهیم و زندگی مان را بکنیم و به بچه ها و هم وطنان مان رسیدگی کرده و تعهد فرهنگی مان را انجام بدهیم؛ به این معنی که نباید صبر کنیم تا همه چیز فراهم و حل بشود تا من یک قدم بردارم، نه اینجور نیست، مشکلات همیشه بوده و خواهند بود.

این بازیگر سینما و تلویزیون خطاب به اهالی تئاتر گفت: تا می توانید مطالعه کنید، این ایام که کرونا همه چیز را تحت تاثیر خود قرار داده فرصت بسیار درخشانی برای مطالعه کردن است، برای خواندن کتاب هایی که هنوز نخوانده اید، دیدن نمایش ها و فیلم هایی که هنوز ندیده اید؛ بعد شروع به خودسازی کنیم.

وی افزود: از نظر عملی هم اهالی تئاتر نباید بگذارند بدن شان و تکنیک شان عقب برود و بهتر است اینجور بگوییم، خودشان را روی فرم نگاه دارند و مانند یک دونده ای که هر روز می رود تمرین می کند، تمرین کند. ما هم هر روز باید تمرین مان را انجام دهیم تا روی فرم باشیم.

این استاد هنرهای نمایشی در پاسخ به این پرسش که دستاوردهای خانواده تئاتر برای جامعه ایران و به ویژه کلان شهر تهران چه بوده؟، گفت: تئاتر در ذات خودش یک اصل بزرگ دارد و آن دیالوگ است، دیالوگ یعنی اینکه 2 نفر بر سر یک موضوع به توافق نمی رسند و هر 2 محقند، کاری نداریم چه کسی حق است و چه کسی ناحق است، از اول هم قرار نیست روشن بشود، آخر سر روشن می شود. بنابراین اینکه هر 2 به یک اندازه حق عمل، سخن و پاسخگویی دارند یعنی دموکراسی و دیدن دیگری است.

صادقی افزود: بزرگترین پیامی که ما در هنرمان داریم نشر این فرهنگ دموکراتیک و این امکان صحبت، سخن و عمل به دیگری دادن است. فقط من نیستم، خیابان یک طرفه نیست، خیابان دوطرفه است و برای دیگران هم هست، حق عبور و مرور با ما هم هست، این را بیاموزیم، دیگران را هم ببینید، دوست داشته باشید و به آنها حرمت بگذاریم و این از طریق دیالوگ در ذات هر نمایشنامه ای تعبیه شده، یعنی اساس هنر نمایشی است.

این استاد هنرهای نمایشی دانشگاه های کشور، گفت: بکوشیم این را در زندگی روزمره مان وارد کنیم و در ارتباط با دوستان، دیگران، با جامعه، با مردم، با فرهنگ های دیگر و باورهای مختلف به کار بگیریم، چون ما ناچاریم یکدیگر را دوست داشته باشیم و با هم زندگی بکنیم.

صادقی افزود: من اگر کسی را انکار کنم و منکر کسی باشم، او هم مرا انکار می کند و منکر خواهد شد و کار به جدل و نابودی و حذف فیزیکی می کشد.

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو- رعنا مقیسه؛ تئاتر تعطیل. این پرتکرارترین جمله ای بود که اهالی تئاتر در سالی که گذشت با آن زندگی کردند. سالی که تقریبا در تمام مدت آن سالن های تئاتر در سکوت و خاموشی بودند. شیوع کرونا و قرار گرفتن تئاتر در گروه 3 مشاغل باعث شد تا تئاتری ها سالی بی رونق و البته سخت را بگذرانند.

روز هایی که بسیاری از آن ها با مشکلات جدی معیشتی روبرو شدند و شغل اصلی خود یعنی فعالیت در تئاتر را ار دست دادند. در تمام مدت تعطیلات، اما همه حمایتی که از سمت مسئولین از هنرمندان تئاتر صورت گرفته محدود می شود به سه ماه حق بیمه و یک میلیون تومان کارت هدیه از طرف بنیاد مستضعفان وهمینطور یک و نیم میلیون تومان کمک هزینه نقدی از طرف صندوق اعتباری هنر. در حقیقت دو و نیم میلیون تومان برای یک سال!

نعریف نشدن هنر های نمایشی به عنوان شغل ذیل وزارت کار هم دلیل دیگری بر اوضاع نا به سامان تئاتری ها در سال های اخیر است. موضوعی که هرچند در ماه های اخیر در حال پیگیری است، اما هنرمندان تئاتر را از دریافت بیمه و حقوق بیکاری و حقوق بازنشستگی و تهسیلات ابتدایی هر شغل محروم کرده است.

اعتراض و صدایی که باز هم شنیده نشد

این شرایط و بی توجهی مسئولین وزارت ارشاد به اوضاعی که بر تئاتر می گذرد، هنرمندان و اهالی خانه تئاتر را هفته اول بهمن سال گذشته مقابل مجلس شورای اسلامی کشاند. بیانیه ای که حمیدرضا نعیمی از پیشکسوتان تئاتر در مقابل مجلس خواند توسط نمایندگان خانه تئاتر به دست رئیس مجلس و نمایندگان کمیسیون فرهنگی و کمیسیون تلفیق رسید. پس از آن جلسه ای با حضور نمایندگان مجلس در خانه تئاتر برگزار شد و وعده هایی برای حمایت از تئاتر هم مطرح شد. با این وجود طبق گفته های شهرام گیل آبادی رئیس هسئت مدیره خانه تئاتر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی حتی بعد از تجمع اهالی تئاتر هم هیچگونه پیگیری برای مطالبات و مسائل تئاتر نداشت و حتی تلاشی برای افزایش بودجه در کمیسیون تلفیق هم نداشته است.

گیل آبادی درباره مکاتباتی که با بخش های مختلف دولت برای حل معضلات جدی هنرمندان تئاتر در مدت شیوع کرونا داشته اند به دانشجو می گوید: در این مدت یازده بار با مسئولین کشور مکاتبه داشتیم. اولین مکاتبه بعد از کرونا 24 اسفند بوده با وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی که ضمن آن مشکلات را تشریح کردیم. بعد ازآن در تاریخ 6 فروردین با رئیس جمهوری برای تشریح وضعیت مکاتبه داشتیم و پس از آن با آقای نوبخت رئیس سازمان برنامه و بودجه مکاتبه کردیم و بسیاری از نهاد های دیگر، اما پاسخی که گرفته شده محدود به اختصاص صد و بیست میلیارد تومان از سمت سازمان برنامه و بودجه بوده که بین هفتاد و سه هزار و دویست و هشتاد نفر توزیع شد.

همینطور ده ماه بیکاری هنرمندان که ماهی صد و پنجاه هزار تومان به هنرمندان داده شد. در حالی که کلام مشخص رهبری این است که کسانی که حتی تامین اجتماعی پرداخت نکردند، حقوق بیکاری بگیرند، اما حتی کلام رهبری را هم زمین گذاشتند.

پیکر نیمه جان تئاتر، نتیجه سال های بی توجهی

شیوع کرونا البته تنها دلیل اوضاع فعلی و وخیم تئاتر نیست. کرونا و تعطیلی طولانی مدت سالن ها ضربه آخری بود که بر سال ها نادیده گرفته شدن هنرمندان تئاتر زده شد. با همه این شرایط و با وجود بی توجهی عجیب مسئولین فرهنگ و هنر کشور به تئاتر، برگزاری جشنواره تئاتر فجر در بهمن 99 و بازگشایی سالن های تئاتر نور کم فروغی به صحنه های تئاتر برگرداند. جشنواره ای که البته هرسال کم رونق تر از سال گذشته برگزار می شود و به وضوح در دهه اخیر مسیری رو به افول را طی کرده است. مسیری که نتیجه نادیده گرفتن تئاتر و بی توجهی به آن در طول سال های متمادی است.

محمدرضا ایمانیان بازیگر تئاتر درباره شرایط فعلی تئاتر و جشنواره تئاتر فجر می گوید: عدم ثبات مدیریت فرهنگی در کشور ما همیشه باعث شده چرخ را از نو اختراع کنیم و همیشه در حال آزمون و خطا هستیم و ظاهرا قصدی هم برای اصلاح این موضوع وجود ندارد. تئاتر اصلا به چشم مسئولین ما نمی آید.

وقتی سه سالن تئاتر تعطیل می شود برای معاونت هنری و وزیر ارشاد اصلا اهمیتی ندارد. در صورتی که برای مثال رئیس سازمان سینمایی با مدیر یک مجله سینمایی خصوصی تماس میگیرد و تلاش می کند تفاهم ایجاد کند. وقتی مشکلاتی که سی سال پیش بوده همچنان پابرجاست دیگر حضور در تئاتر عشق نیست، تبدیل به بلاحت و حماقت می شود. با این شرایط اهالی تئاتر تا چه زمانی می توانند امیدوارانه به شرایط نگاه کنند و چراغ تئاتر را روشن نگه دارند؟

او معتقد است: نوع نگاه به تئاتر در سطح کلان مشکل دارد و اهالی تئاتر هم زیر بار همین نگاه به یک رخوت و کسالتی رسیده اند، کرونا در واقع ضریب این رخوت و کمبود ها را بیشتر کرد. فکر نکنیم که اتفاقاتی که در حوزه تئاتر در سال اخیر رخ داده ثمره شیوع کروناست. این شرایط ثمره سال ها بی توجهی ست.

همین الان اگر از اداره کل هنر های نمایشی بپرسیم که در این یکسال تعطیلی تئاتر چه برنامه ریزی ای برای بازگشت تماشاگر به سالن ها پس از واکسیناسیون دارند، پاسخی نمی گیریم. چون سال بعد دولت دیگری سرکار است و نگاه مقطعی در مدیریت های فرهنگی می گوید که چرا من باید برای دولت دیگری برنامه ریزی کنم؟

ایمانیان ادامه می دهد: برای من در دو بزنگاه مسجل شد که وضعیت تئاتر در طول این چهارسال اسفناک خواهد بود؛ یکی در جلسه رای اعتماد به جناب آقای صالحی به عنوان وزیر ارشاد و زمانی که در برنامه ارائه شده ایشان به مجلس، حتی یک بار کلمه تئاتر وجود نداشت! و بار دوم یک ماه بعد از مسئولیت آقای حسینی به عنوان معاون هنری که خودم از ایشان پرسیدم چه وعده ای به اهالی تئاتر می دهید و ایشان پاسخ دادند که من هیچ قولی به هیچ کسی نمی دهم!

ایمانیان درباره دلایل افول جشنواره فجر نسبت به سال های درخشان دهه 80 می گوید: آن زمان امید اهالی تئاتر بیشتر بود و تصور می کردند که شرایط بهتر خواهد شد. اما این امید تا یک جایی می تواند شما را دلگرم نگه دارد. ما نمی توانیم جامعه هنری را منفک از جامعه بدانیم. زمانی که حال عمومی جامعه خوب نیست اهل فرهنگ و هنر هم تحت تاثیر همین شرایط قرار میگیرد. من نمیتوانم از جامعه ای که با مشکلات عجیب معیشتی دست و پنجه نرم میکند توقع داشته باشم که با دلی خوش و روانی آرام بلیط تئاتر بخرد.

چون من در سبد کالای آن خانواده جایی نخواهم داشت. طبیعتا وقتی روان عمومی جامعه ناخوش باشد اهل تئاتر هم ناخوش است، آثارشان هم آثار ناخوشی خواهد بود. اهل تئاتری که تقریبا یک سال است هیچ فعالیتی نداشته و کل حمایتی که از جانب دولت دریافت کرده سه ماه بیمه، یک میلیون تومان کارت هدیه بنیاد مستضعفان بوده، چطور می تواند کار امید بخش تولید کند؟

این بازیگر تئاتر اضافه می کند: در کنار این موضوعات این نگاه هم وجود دارد که تئاتر را نباید به عنوان شغل اصلی محسوب کنید. در حالی که ستاره های تئاتر جهان در سینمای هالیوود خواهان بسیاری دارند، اما حاضر به بازی در سینما نیستند، چون کمبودی در تئاتر ندارند. با این حال شما اگر در خیابان نام نوید محمدزاده را ببرید همه او را می شناسند، اما به واسطه حضورش در سینما نه به دلیل سال ها حضور در تئاتر.

تندیس همه جشنواره های معتبر دنیا، نام، سابقه و پیشینه ای دارد، اما چرا تندیس جشنواره تئاتر فجر نام ندارد؟ این تندیس نشان دهنده چه نمادی است؟ همین موضوع به ظاهر کوچک در کنار بی شمار مشکل دیگر در برگزاری بزرگترین جشنواره تئاتر کشور نشان دهنده همین است که نگاه بلندمدت و با اهمیتی به تئاتر وجود ندارد. همین نگاه را میتوان به مشکلات زیرساختی و کمبود های ساختاری تئاتر هم تعمیم داد و نتیجه گرفت که بود و نبود تئاتربرای مسئولین ما اهمیتی ندارد.

با وجود سال سختی که بر هنر و به خصوص اهالی تئاتر گذشت، روز گذشته، دقیقا یک روز بعد از روز جهانی تئاتر و زمانی که پس از یک سال قرار بود نمایش های جدیدی روی صحنه بروند، خبر تعطیلی مجدد سالن های تئاتر اعلام شد. با این تصمیم و حمایتی که بر اساس تجربه سالی که گذشت احتمالا خبری از آن نیست باید پرسید آیا واقعا مدیران فرهنگی برای لحظه ای به تئاتر و زنده ماندن آن فکر می کنند؟ چرا وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان متولی فرهنگ و هنر در کشور هیچ تلاشی برای احیای تئاتر و حمایت از هنرمندان آن نمی کنند؟ و سوال مهمتر این است که آیا ادامه حیات تئاتر در کشور برای متولیان فرهنگی اهمیتی دارد؟

به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، نخستین روز از پاییز امسال تولد صد سالگی اش را به جشن می نشینیم و افتخار می کنیم به وجود این مرد بلند قامت موسیقی کشور. استاد ؛ او که با هنر و گام های استوارش نقشی اثرگذار در پاسداری از موسیقی این مرز و بوم داشته است و یک قرن با موسیقی زیسته است.

در این روزهای آغازین سال جدید مدیر عامل و دبیر هیات امنای موسسه هنرمندان پیشکسوت و میرعامل بنیاد رودکی به همراه شماری از هنرمندان به خانه این پیشکسوت عرصه موسیقی رفتند و دیدارها تازه شد.

هنرمند پیشکسوت عرصه موسیقی در این دیدار خدمت به هنر را خدمت به ایران دانست و از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به خاطر کاردانی برای توسعه فعالیت های هنری تشکر و قدردانی کرد.

استاد شهیدی با قطعات و صدای خود آثار ماندگاری را خلق کرده است و حال در این دیدار هنرمندان این آثار را برای استاد نواختند. اهالی موسیقی همه می دانند که استاد در بالاترین و حرفه ای ترین سطح می خواند و می نوازد.

این دیدار صمیمی برای بزرگداشت استاد در سال جدید بود و در آن لوح تقدیری نیز به پاس سال ها تلاش به این هنرمند پیشکسوت تقدیم شد.

همچنین استاد نوازنده نی، عضو هیات مدیره خانه موسیقی و سرپرست گروه موسیقی آوای فاخته، خواننده، معاون سابق خانه موسیقی ایران، فعال عرصه فرهنگ و هنر و احسان صحرایی خواننده نیز در این مراسم حضور داشتند.

مرواریدی درخشان در حوزه موسیقی است. این خواننده موسیقی اصیل ایرانی، آهنگساز، استاد آواز و نوازنده عود مهر ماه 1301 در میمه اصفهان متولد شد.

از آوازهای محلی او می توان به تصنیف زندگی اشاره کرد. یکی دیگر از تصنیف های زیبایی که با صدای استاد عبدالوهاب شهیدی برای موسیقی ایران به یادگار مانده، اثری است با شعری از مولانا داغ تو دارد این دلم، جای دگر نمی شود .

همچنین وی قطعات قدیمی معروفی مانند آثار عارف قزوینی را نیز اجرا کرده که از میان آنها می توان به تصنیف های گریه را به مستی بهانه کردم و گریه کن که گر سیل خون گریی اشاره کرد.

عبدالوهاب شهیدی همواره به گنجینه موسیقی محلی ایران توجه ویژه داشته است و بسیاری از آهنگ های ماندگاری که با صدای ایشان ضبط شده، ریشه ملودی آنها در موسیقی محلی است.

گروه تئاتر هنرآنلاین ، میثم یوسفی نویسنده و کارگردان نمایش جنگ و صلح که قرار بود این نمایش را از 8 فروردین در تئاتر شهر به صحنه آورد، درباره تعطیلی مجدد سالن های تئاتر به هنرآنلاین گفت: ما در یک شرایط بسیار سخت و خطرناک قرار داریم. همه ما این ریسک را پذیرفتیم و کل تعطیلات نوروزمان را سر تمرین بودیم تا اجرا برویم. در یک ماراتن شبانه روزی به دور از خانواده با این هزینه های سرسام آور در حال تمرین تئاتر بودیم که یک چنین تصمیمی گرفته شد. این شرایط برای همه خطرناک است ولی چه کسی می خواهد جوابگوی امنیت شغلی ما باشد؟

او ادامه داد: کارمندان دولت در این شرایط سخت حداقل حقوق ماهیانه خودشان را دارند ولی ما که از کارهای دیگر و تعطیلات خودمان می گذریم هیچ امنیت شغلی نداریم. برخی از عوامل نمایش با پروژه های دیگر قرارداد بسته اند و یک ماه دیگر باید به سر آن پروژه ها بروند. اگر قرار باشد آن ها را دوباره تعویض کنم متحمل ضررهای زیادی می شوم. بالأخره یک مدیری باید پاسخگو باشد. ما برای تبلیغات نمایش مان هزینه زیادی کرده ایم. برای این شتابزدگی مجبور بودیم مثلاً به طراح پوسترمان هزینه بیشتری بدهیم تا کار را سریع تر به ما برساند. وقتی ما این شرایط را می پذیریم، مدیران فهیم، منطقی و دردمند ما نیز باید شرایط بچه ها را بفهمند. اگر بخواهیم دوباره اجرا برویم باید گروه عوض شود یا شاید اصلاً گروه نتواند ادامه بدهد.

این کارگردان تئاتر اظهار داشت: به نظرم باید تیمی این موضوع را پیگیری کند. آقای آشنا دارند پیگیری می کنند ولی ایشان نمی توانند در کلیت مجموعه کشور تصمیم بگیرند. درست است که ایشان مدیرکل هنرهای نمایشی هستند ولی نمی توانند به جای وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و ستاد ملی مبارزه با کرونا تصمیم بگیرند. آقای آشنا الآن می تواند با معاونت هنری و وزارت ارشاد صحبت کند و این ماجرا را بگوید که گروه های تئاتری متقبل هزینه ها و متحمل شرایط روحی شدیدی می شوند. مدیران در این شرایط باید بیایند از ما حمایت کنند و خساراتی که دیدیم را جبران کنند. به نظر من اینکه بگوییم همه جای دنیا چنین وضعیتی دارند نامش مدیریت نیست. مدیر باید در شرایط بحرانی و سخت بتواند چنین اتفاقی را مدیریت کند. آقای آشنا از این روحیات دارند ولی باید تقویت شود و همه یک تصمیم قطعی برای همه هنرمندان و خصوصاً ما که روی صحنه بودیم بگیرند.

یوسفی تأکید کرد: ما زودتر باید تکلیف مان مشخص شود. من الآن جانم را کف دستم گرفته ام و حاضر شده ام نمایشم را روی صحنه ببرم. حالا مدیران باید در این شرایط تصمیم درست بگیرند. به نظرم با تعطیلی تئاتر چیزی درست نمی شود. اگر تئاتر ضرر دارد چرا جاده ها را نبسته اند و چرا همه به مسافرت می روند؟! به نظرم باید مسئله حل شود و نه اینکه صورت مسئله پاک شود.

کارگردان نمایش جنگ و صلح با اعلام اینکه افتتاحیه این نمایش با حضور استاد پیشکسوت بهروز غریب پور و جمعی از هنرمندان سینما و تئاتر برگزار شده است، درباره موضوع و مضمون نمایش جنگ و صلح گفت: داستان نمایش ما درباره دو خانواده است که در یک مراسم بزم حضور دارند و موسیقی سنتی و کلاسیک اجرا می کنند. یک پسر از خانواده ایرانی ها با یک دختر از خانواده کلاسیک ها روبروی هم قرار می گیرند و همدل و هم صدا می شوند و به خاطر خانواده هایشان دچار اختلاف هستند.

میثم یوسفی در پاسخ به این سوال که آیا از عروسک هم در این نمایش استفاده کرده اید، توضیح داد: از عروسک به آن معنایی که مصطلح شده است استفاده نکرده ایم ولی به هر حال ماسک هم یک نوع عروسک است. ماسک و تن پوش روی هم یک شیوه بازیگری است. ما با طراحی و ساخت خیلی خوب آقای پاکدست و خانم اقبالی توانستیم از ماسک و تن پوش استفاده کنیم. کار ما دیالوگ ندارد و نت ها و آواهای موسیقی نمایشنامه ما را شکل داده است. من در این نمایش یک برداشت آزادی از رومئو و ژولیت شکسپیر داشته ام ولی برخلاف تراژیک بودن شکسپیر این قصه را ملودرام عاشقانه پیش برده ام.

کارگردان نمایش جنگ و صلح در پایان بیان کرد: ما این اثر را ابتدا در جشنواره نمایش عروسکی تهران-مبارک اجرا کردیم و در آنجا مورد توجه قرار گرفت و حتی در اختتامیه جشنواره نیز بخش هایی از آن اجرا شد. نمایش جنگ و صلح ابتدا در یک کارگاه آموزشی که سال گذشته در جشنواره بین المللی نمایش عروسکی یزد به دبیری بنفشه بدیعی و مشاوره مرضیه برومند برگزار شد شکل گرفت، منتها من به خاطر شرایط اقتصادی نتوانستم آن گروه را حفظ کنم. من کل گروه را به خاطر تعهدی که به مدیر تئاترشهر و مدیرکل هنرهای نمایشی داشتم تغییر دادم و الآن انتظار دارم که آن ها از ما حمایت کنند.

از همان زمانی که خبر و تصاویر مربوط به شلیک چند توپ به مناسبت حلول سال نو در مجاورت برج آزادی منتشر شد، این پرسش در محافل مرتبط با میراث فرهنگی شکل گرفت که آیا امواج حاصل از شلیک توپ، خطری برای برج آزادی ندارد؟

این پرسش پیش از آن که از سوی متخصصان سازه های معماری و کارشناسان میراث فرهنگی پاسخ داده شود، با ادعایی از سوی مسؤولان برج آزادی مبنی بر ایجاد ترک های جدید در سنگ های برج آزادی روبرو شد و متعاقبا برخی رسانه ها عکس هایی را منتشر کردند که حاکی از وجود ترک های ریز و درشت در سنگ های نمای برج و نیز ریزش کاشی های بکار رفته در شیارهای بین سنگ ها بود.

نگارنده متخصص سازه های معماری نیست و نمی تواند در این باره که آیا شلیک چند گلوله توپ می تواند چنین پیامدهای فوری و نسبتا گسترده ای داشته باشد، اظهار نظر کند اما دست کم دو دلیل برای ابراز تردید نسبت به دعاوی مطرح شده وجود دارد:

اول اینکه چگونه می توان از روی چند قطعه عکس فهمید که ترک های موجود دقیقا پس از شلیک توپ و بر اثر شلیک به وجود آمده اند؟

دوم عکس ها و شواهد متعددی وجود دارد که نشان دهنده وضعیت وخیم سنگ ها و کاشی های برج آزادی طی ده سال گذشته هستند. برای نمونه، می توان به عکس های انتشار یافته استناد کرد که در روز جمعه 24 بهمن ماه 1399 گرفته شده اند و آسیب های وسیعی را درون و بیرون برج آزادی به نمایش می گذارند.

بنابراین حتی اگر ثابت شود که امواج حاصل از شلیک توپ، آسیب هایی را به برج وارد ساخته، بیشتر در جهت تشدید آسیب های موجود بوده است تا تولید آسیب های جدید. در واقع، طی حدود بیست سال گذشته، برج آزادی با مجموعه ای از آسیب ها روبرو بوده است که آن ها را می توان در سه دسته جای داد:

آسیب هایی مانند آلودگی هوا و بارندگی های اسیدی که نمای بیرونی برج را تحت تأثیر قرار داده اند و رفع آن ها خارج از توان و حیطه مسؤولیت مدیریت برج آزادی است؛

آسیب هایی مانند فرسودگی کالبدی یا مشکلات تأسیساتی که همه ساختمان ها در طول زمان دچار آن می شوند، اما مدیریت برج در مهار و رفع آن ها کوششی به خرج نداده یا اقدامات احتمالی اش مؤثر نبوده است؛

آسیب هایی که توسط مدیریت مجموعه، یعنی بنیاد رودکی (وابسته به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) به وجود آمده اند. برخی از این آسیب ها را می توان به شرح زیر برشمرد:

1. برج آزادی پیش از انقلاب در فضای وسیع زیرزمینی خود دارای دو موزه بود: اول موزه ای برای نمایش آثار تاریخی و فرهنگی ایران که آثار موجود در آن از موزه های گوناگون مانند موزه ایران باستان و موزه رضا عباسی گردآوری شده بود و دیگر، موزه ششم بهمن برای نمایش دستاوردهای انقلاب سفیدِ شاه. پس از انقلاب، هر دو موزه با حفظ برخی عناصر برچیده شدند و اکنون برای نمایش اشیائی مانند زیورآلات، سنگ های نیمه قیمتی و از این قبیل به اشخاص اجاره داده می شوند.

2. در همین فضای زیرزمینی، دو تالار بسیار زیبای دانستنی ها که نخستین نمونه از به کارگیری ابزارهای چند رسانه ای در موزه ها را به نمایش می گذاشتند، تبدیل به کافی شاپ شده اند (که فعلا تعطیل هستند)؛ سالن مولتی ویژن به حالت نیمه تعطیل درآمده و تالار آیینه (ایران نما) با تخلیه برخی ویترین ها و عدم بازتعریف کاربری متناسب، فاقد هرگونه هویت موزه ای یا نمایشگاهی است. در واقع، در تمام بخش های موزه ای، برچیدن عناصر اولیه و رهاشدگی و بی هویتی فضاها دیده می شود و به نظر می رسد که برنامه های فرهنگی، جای خود را به اقدام های شبیه فرهنگی درآمدزا داده اند.

3. طراحان برج آزادی می دانستند که با احداث میدانی به دور برج، دسترسی به این بنا به خاطر تردد خودروها سخت و مخاطره آمیز خواهد بود. در نتیجه، گذرگاهی زیرزمینی را از حاشیه میدان به داخل میدان احداث کردند تا تردد عابران پیاده از آن طریق صورت بگیرد. اکنون در این گذرگاه، ده ها غرفه تجاری و کارگاهی ساخته شده و همین امر موجب شده که گذرگاه در ساعات غیرفعال این بازار زیرزمینی بسته و دسترسی به برج دشوار شود.

چنان که می دانیم در اسفندماه 1379 مجلس شورای اسلامی، ماده واحده قانون تشکیل بنیاد فرهنگی و هنری رودکی را به تصویب رساند که طبق آن به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اجازه داده شده بود از طریق ادغام واحدهای تالار رودکی و مجموعه فرهنگی آزادی نسبت به تشکیل بنیاد فرهنگی و هنری رودکی به صورت مؤسسه عمومی غیر دولتی و زیر نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اقدام کند. بدین ترتیب با تشکیل عملی بنیاد رودکی در سال 1382، مجموعه برج آزادی از وزارت ارشاد منتزع و به بنیاد رودکی واگذار شد.

سپس هیأت وزیران در 5 مردادماه 1384 مصوب کرد که با توجه به تبدیل مجموعه فرهنگی آزادی به مرکز فرهنگی و هنری انقلاب اسلامی (موزه انقلاب) کلیه دستگاههای اجرایی مکلف اند با همکاری بنیاد فرهنگی هنری رودکی ترتیبی اتخاذ نمایند تا فعالیتهای برجسته و عمده خود را به صورت ماکت و نمودارهای تصویری در این مرکز به معرض تماشا و نمایش عموم بگذراند . این مصوبه تا کنون اجرا نشده است زیرا در مجموعه فرهنگی هنری برج آزادی به جز تعدادی عکس از رویدادهای انقلاب، چیز دیگری مرتبط با عملکرد دستگاههای اجرایی در دوران پس از انقلاب به چشم نمی خورد. در عوض، بنیاد رودکی با تجاری سازی فضاهای موزه ای و ارتباطی و اختصاص دادن سایر فضاها به نمایشگاه ها و آثاری که نه سنخیتی با برج آزادی دارند و نه در راستای وظایف قانونی بنیاد هستند، عملا این مجموعه را از حیز انتفاع ساقط کرده است. (هرچند که نمی توان همه فعالیت های بنیاد را شامل چنین حکمی دانست.)

با این وصف باید گفت که برج آزادی دست کم از حدود بیست سال پیش در معرض شلیک مدیریت های ناکارآمد و اقدام های ناسنجیده قرار دارد؛ شلیک هایی که برخلاف توپ های شلیک شده در نوروز، بی صدا اما سخت ویران کننده بوده اند.

برج آزادی حمیدرضا حسینی میراث تهران تاریخ تهران شلیک توپ

چنگیز حبیبیان خواننده پاپ آثاری چون آلبوم همسفر ، ترانه بارون ، شب عاشق ، قصه دیدار ، لحظه دیدار ، گلشن راز ، فراموشم نکن ، حس نیاز و دل سپرده است.

چنگیز حبیبیان در این خصوص که سال 99 را به لحاظ حرفه ای چه طور پشت سر گذاشته است به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: سال 99 بیشتر در قرنطینه بوده و به جز دعوت در برنامه های تلویزیونی جای دیگری نرفته ام، در کل سال زیاد خوبی نبود. او در این باره چه پیش بینی در حرفه خود برای سال آینده دارد بیان کرد: از آنجایی که در ایران هیچ گونه حمایت فرهنگی از هنرمندان به ویژه قشر موسیقی نمی شود اگر سال آینده نیز همین گونه پیش برود قطعاً وضعیت خوبی نخواهیم داشت. به نظر من بزرگترین حامیان وزارت ارشاد و دولت هستند که می توانند اوضاع را تا حدودی بهبود بخشند .

او در این باره که کرونا علاوه بر ضرر زدن وجه مثبتی هم داشته است یا خیر؟ خاطرنشان کرد:به نظر من هیچ گونه وجه مثبتی نداشته است در کل برای افراد یک فرصت تفکر و تأمل به وجود آمده است که اگر تفکرات نتیجه بدهد می توان گفت وجه مثبتی هم داشته اگر که نه صد درصد منفی عمل کرده است.

او در این خصوص که چگونه می توان سلیقه آسیب دیده موسیقایی مردم را برگرداند بیان کرد: تقریباً غیر ممکن است چون این آسیب دیدگی یک شبه شکل نگرفته است. مگر این که متولیان فرهنگی راه چاره ای پیدا کنند.

او در پاسخ به این سوال که چرا ما در حوزه ترانه با وجود این همه شاعر و ادیب فرهنگی از مولانا تا حافظ و سعدی هنوز با اشعار سخیف و بی محتوا مردم را به سمت خودمان میکشانیم خاطرنشان کرد: این امر سطح فکری مردم را می رساند و ما نباید بیشتر توقع داشته باشیم. البته شهرهای مختلفی وجود دارد و در هر کجا سلیقه و سبک های متفاوتی هست و در یک شهر به شعر و موسیقی بیشتر اهمیت می دهند اما در جای دیگر خیر . در حقیقت شهری که بهای بیشتری به فرهنگ و موسیقی می دهد بی شک موفق تر است در کل خانواده ها باید بیشتر به فکر جوانان و نوجوانان باشند و آنها را به حال خود رها نکنند و در روز دور هم جمع شوند تا در خصوص محتوای ترانه با هم به گفتگو بپردازند طبیعتاً جوان هم خود به خود علاقه مند می شود و به نتیجه درستی می رسد.

او در این خصوص که آینده موسیقایی مردمی که به این دست آثار گوش می دهند و عادت می کنند به کجا می رود بیان کرد: زمانی که موسیقی ها پوچ و توخالی می شود هیچ محتوایی نخواهند داشت و این باعث می شود مردم دروغ گو و بی احساس شوند چراکه موسیقی ها هیچ پیامی از انسان دوستی، همدلی و از خود گذشتگی ندارند. به طور کل این موضوع نیز هیچ ربطی به حکومت و دولت ندارد و باید فرهنگ سازی درست صورت گیرد.

این خواننده نظرش را در مورد تیتراژ سریال بیان کرد و گفت: خوانندگی تیتراژ هم نوعی از کار است، بعد از انقلاب و تحول موسیقی اولین تیتراژ را من خوانده ام البته بعد از آن برای تیتراژ چندین سریال نیز خوانندگی کرده ام. در حال حاضر متاسفانه پیشنهاد کرده اند 60 میلیون تومان بدهم تا برای تیتراژ سریال بخوانم و نام مرا به عنوان خواننده درج کنند در نهایت در مقابل این نوع پیشنهاد ها نمی دانم چه باید گفت.

او نظرش را در مورد افرادی که پول می دهند و تیتراژ می خوانند بیان کرد: به هر حال این افراد هم نیاز به دیده شدن دارند و این وسط تهیه کنندگان نیز نیازمند پول هستند. البته این افراد فکر می کنند که اگر برای سریال یا فیلمی خوانندگی کنند اتفاق خوبی خواهد افتاد، خیر اینگونه نیست و آن دوران تمام شده است! چرا که این امکان وجود ندارد که فردی یک شبه بدون هیچ گونه تمرین و صدا گل کند. من پیشنهاد می کنم در فضای مجازی به این گونه کارها پرداخته شود چرا که پولی خرج نمی کنند و ممکن است در این فضا حتی بیشتر رشد کنند و شناخته شوند.

او در این خصوص که تلویزیون چقدر می تواند در دیده شدن خوانندگان موثر باشد خاطرنشان کرد: تلویزیون تاثیر بسیار زیادی دارد، به راستی تلویزیون چنگیز حبیبیان را معرفی کرد و من از این بابت مدیون این رسانه هستم. به نظر من تلویزیون باید یک شبکه را به خوانندگان اختصاص دهد و از این شبکه 24 ساعته موسیقی های متنوع پخش شود.

این خواننده در این خصوص که موسیقی چقدر می تواند در خانه ماندن مردم موثر باشد آیا این امکان وجود دارد یاخیر تصریح کرد: به شرطی که امرار معاش به سختی نباشد در این صورت موسیقی برای مردم یک امر همیشگی می شود.

حبیبیان نظرش را در خصوص کنسرت آنلاین در عید بیان کرد و گفت: تنها وجه آن این است که هنرمندان به یک بودجه ای دست پیدا می کنند و به نظر خوب است که کنسرت آنلاین برگزار شود.

این خواننده در این باره که در مواقع تنهایی به کدام موسیقی ها روی می آورد گفت: من بیشتر موسیقی های اصیل و تا حدودی غمناک مانند الهه ناز استاد بنان و ناز لیلی استاد شجریان و از این دست ترانه ها گوش می دهم چرا که تکنیک صدا و شعر در این موسیقی ها به چشم می خورد.

چنگیز حبیبیان در پایان و در این خصوص که کار جدید در دست دارد یا خیر و برنامه اش برای سال 1400 چیست اظهار کرد: آثار جدید زیادی از فارسی و ترکی در دست دارم اما به لحاظ مالی آنقدر در توانم نیست تا بتوانم تِرَک بیشتری تولید کنم. در کل در فضای مجازی به شدت فعال هستم و از این طریق کار هایم را جلو می برم تا انشاالله مردم گوش دهند و کمی حال دلشان خوب شود.

خبرنگار: یگانه پاکستانی

موسیقی عید ترانه خواننده خواننده پاپ چنگیز حبیبیان کرونا سال 99 نوروز 1400

به گزارش ایسنا، تعطیلی مقطعی سینما و تئاتر در دوران کرونا اتفاقی تکراری است که البته چیزی از تلخی آن هم کاسته نشده است ولی فعالان این دو حوزه امید داشتند که مدیران وزارت ارشاد بتوانند ستاد ملی مقابله با کرونا را مجاب کنند تا سینما و تئاتر از مشاغل گروه سه خارج شوند و جزو مشاغل گروه دو قرار بگیرند؛ امیدی که فعلا رنگی از آرزو به خود گرفته و هنوز به نتیجه ای نرسیده است.

قرار بود چند گروه نمایشی در مجموعه تئاتر شهر و بعضی از سالن های خصوصی همچون عمارت نوفل لوشاتو از امشب 8 فروردین ماه اجرای خود را آغاز کنند اما تنها چند ساعت به اجرای نخستین آنها باقی مانده بود که دریافتند این اجرا فعلا اولین و آخرین اجرایشان خواهد بود؛ چراکه سینما و تئاتر از فردا، 9 فروردین ماه تعطیل می شوند.

در همین زمینه مدیر مجموعه تئاتر شهر اعلام کرد که نمایش های این مجموعه اجرای امشب خود را انجام می دهند.

ابراهیم گله دارزاده در این زمینه به ایسنا گفت: امشب در مجموعه تئاتر شهر دو نمایش مرفی و جنگ و صلح روی صحنه می روند؛ چراکه ابلاغیه ستاد ملی مقابله با کرونا از فردا اجرایی می شود. ضمن اینکه برای اجرای این دو نمایش بلیت فروخته شده و امشب تماشاگران به سالن های اجرا مراجعه می کنند و گروه های اجرایی ناچار هستند این تک اجرا را روی صحنه ببرند.

او ادامه داد: قول داده بودیم در اجراهای تئاتر شهر چند نمایش عروسکی را هم پیش بینی کنیم. نمایش جنگ و صلح از جمله آثار شرکت کننده در هجدهمین جشنواره نمایش عروسکی تهران مبارک است ولی متاسفیم که فعلا چنین شرایطی برای اجراهای نمایشی پیش آمده است.

گله دارزاده با تاکید بر ضرورت انتقال سینما و تئاتر به مشاغل گروه دوم، اضافه کرد: فعلا چاره ای جز تعطیلی نیست ولی امیدواریم در جلسه ای که پایان هفته جاری میان وزارت ارشاد و وازرت بهداشت در زمینه انتقال سینما و تئاتر از گروه سه به گروه دو برگزار می شود، این موضوع به نتیجه برسد تا دیگر شاهد تعطیلی مقطعی این دو حوزه نباشیم و فعالان این دو شاخه با مشکلات کمتری به کار خود ادامه بدهند.

از اسفند سال 98 که همه گیری کرونا، فصل تازه ای را در زندگی مان رقم زد، سینما و تئاتر بارها و بارها در مقاطع گوناگون تعطیل شده اند. جالب اینجاست که حالا دیگر فعالان این دو حوزه در زمینه اطلاع از تعطیلی ها به مهارت بالایی دست یافته اند. آنان متوجه شده اند که لازم نیست منتظر بخش نامه ها یا ابلاغیه های وزارت ارشاد بمانند. همین که ستاد ملی مقابله با کرونا اعلام کند رنگ شهر تهران (از نظر ابتلا به کرونا) به نارنجی متمایل شده، یعنی سینماداران و تئاتری ها باید درِ سالن ها را بندند و انتظار پیشه کنند.

انتهای پیام

به گزارش خبرنگار مهر ، ساعاتی پیش محمدرضا فرجی مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی در گفتگویی با خبرنگار مهر درباره تعطیلی سینماها اعلام کرد تعطیلی سینما بر اساس تصمیماتی است که ستاد ملی مبارزه با کرونا می گیرد یعنی به صورت اتوماتیک این اتفاق رخ می دهد. وقتی شهر به حالت نارنجی درمی آید گروه های کاری که در گروه سه قرار دارند به صورت خودکار تعطیل می شوند با توجه به اینکه سینماها هم درجه بندی مشاغل گروه سه را دارند دچار تعطیلی می شوند.

در این راستا قادر آشنا مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز درباره وضعیت تعطیلی یا فعالیت تئاتر با توجه به نارنجی شدن شهر تهران، به خبرنگار مهر گفت: چون در خصوص وضعیت شهرها و فعالیت مشاغل گروه بندی شده توسط ستاد ملی مقابله با کرونا بخشنامه دولتی وجود دارد و طی این بخشنامه اعلام شده که در شرایط نارنجی محدودیت هایی برای مشاغل گروه 3 ایجاد می شود، بر این اساس و به دلیل نارنجی شدن وضعیت شهر تهران، فعالیت های تئاتری نیز تعطیل می شود.

وی درباره این موضوع که قرار بود رایزنی هایی از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای جابجایی تئاتر از گروه 3 مشاغل تعیین شده توسط ستاد ملی مقابله با کرونا به گروه 2 انجام شود، یادآور شد: ساعتی پیش درباره این موضوع جلسه ای در وزارت بهداشت داشتیم و قرار شد تا پایان هفته جاری نیز به همراه معاون هنری وزیر ارشاد جلسه ای دیگری در وزارت بهداشت داشته باشیم.

مدیرکل هنرهای نمایشی تأکید کرد: با توجه به توضیحات و توجیهاتی که برای جابجایی گروه شغلی تئاتر در ستاد ملی مقابله با کرونا ارائه داده ایم امیدواریم بعد از برگزاری جلسه مجدد در وزارت بهداشت این جابجایی اتفاق بیفتد و از تعطیلی های مکرر تئاتر جلوگیری کنیم.

آشنا تصریح کرد: بسیاری از هنرمندان تئاتر تنها از طریق فعالیت در این حوزه ارتزاق می کنند و شغل شأن تئاتر است و تعطیلی ها مکرر به معاش و زندگی شأن آسیب می زند.

کد خبر 5177194

فریبرز دارایی

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو- شادی رضایی؛ از وام های کرونایی اصناف تا طرح های فصلی خانه کتاب برای فروشگاه های کتاب و سهمیه کاغذ ناشرین آنچه که متصور است طرح های همه جانبه وزارت فرهنگ و ارشاد در قبال حوزه نشر در دوران پاندمی کرونا و خسارت ها و تبعات آن است. آنچه که اهمیت می یابد میزان اثرگذاری و پوشش دهی آنهاست اینکه تا چه حد و برای چه میزان از جامعه مورد نظر سودمند و کمک کننده بوده است.

از وعده تا عمل

از حدود 31 تیرماه سال 1399 که محسن جوادی معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بخشی از برنامه های حمایتی این معاونت در پی برگزار نشدن نمایشگاه کتاب تهران را مثل:وام های کرونایی اصناف، سهمیه کاغذ ناشرین، طرح های فصلی خانه کتاب فروشگاه های کتاب و پلتفرم الکترونیکی؛ عنوان کرد، تقریبا هیچ صحبت یا اخبار جدیدی در این رابطه منتشر نشد. از این موارد مطرح شده شاهداجرا شدن نسبی طرح های فصلی خانه کتاب و نمایشگاه مجازی کتاب و واضح نبودن روند اجرایی وام های کرونایی اصناف و سهمیه کاغذ ناشرین بودیم.

آخرین آمار های مربوط به خسارت های ناشی از محدودیت های کرونایی هم مربوط به فروردین ماه سال 1399 است؛ یعنی تاریخی در حدود یک سال پیش و پس از آن علاوه بر نبودن آمار دقیقی در این رابطه، هیچ آمار دقیق و مستند و به روزی هم از عملکرد های اعلام شده وزارت ارشاد در دست رسانه ها نیست.

گشتیم نبود، نگرد، نیست!

حلقه ی مفقوده دیگر ماجرا، در ارتباط با آمار های مربوط به تسهیلات بانکی و وام هایی است که برای مشاغل مختلف در دوران کرونا در نظر گرفته شده بود. آیا همه توانستند از آن استفاده کنند یا صرفا افراد خاصی موفق به دریافت آن شدند و یا چند درصد از این طرح استفاده کردند؟ شرایط دریافت این وام ها و شیوه بازپرداخت و پلتفرم کلی آن به چه شکل بود؟ مبلغ آن ها چقدر بوده و چگونه تعیین شده است؟

جزایری مدیر فروشگاه پاتوق کتاب شهرکرد دراین رابطه در گفتگو با خبرگزاری دانشجو از نبودن چنین حمایتی خبر می دهد و می گوید: اصلا هیچ اتفاقی نیفتاد و حتی وام کرونا که به سایر مشاغل داده شد هم حتی با وجود ثبت نام کردن به ما تعلق نگرفت.
مرادی فروشنده کتابستان رضوی قم هم در گفتگو با خبرگزاری دانشجو به این مسئله اشاره کرد: حمایت های خاصی از سمت دولت در قبال کتابفروشی ها ارائه نشد، مثل وام یا مواردی از این دست که اعلام کرده بودند

مسئله دیگری که در این مورد قابل بحث و بررسی است رشد فروش اینترنتی کتاب و گسترش این بازار در حوزه نشر است که با این وجود، هیچ آمار به روز و دقیقی هم در ارتباط با این میزان و یا رشد آن در دست نیست. موضوع تعداد کتابفروشی های درگیر طرح های فصلی خانه کتاب هم در عین اهمیت برای ارزیابی تاثیر و کفایت آن ها اصلا واضح نبوده و اعلام نشده است. با وجود آنکه شاید بهتر بود در این راستا به جای مهندسی معکوس و درخواست فراخوان ثبت نام برای طرح، به صورت مشخص و خودکار همه کتابفروشی ها شامل طرح می شدند مگر آن هایی که انصراف می دادند.

با توجه به آمار ها و گزارشات اعلام شده اکثر فروشگاه های کتاب در شهرستان ها درگیر طرح نیستند به گونه ای که در استان فارس 95 درصد فروشگاه های کتاب عضو طرح های فصلی خانه کتاب نیستند. این روز ها همچنان تبعات و مشکلات ناشی از دوران پاندمی کرونا با ما هستند و به طور کلی رویه ی جامعه در این دوران به سمت و سوی متفاوتی رفته است و با این وجود اصلا برنامه و طرح مشخصی برای آینده از سمت دولت و وزارت ارشاد اعلام نشده است.

پاسخ دهی، تعطیل!

حالا یک سال از آغاز شیوع کرونا می گذرد. یک سالی که به دلیل نبود حمایت های موثر و عزم ویژه ای در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای مدیریت شرایط و خسارت های ناشی از بحران کرونا، بر اهل فرهنگ و هنر به شدت سخت گذشت. با این وجود و پس از گذشت یک سال پیگیری های مکرر خبرنگار خبرگزاری دانشجو نشان می دهد که هیچ یک از مسئولان خانه کتاب و وزارت ارشاد حتی برای توضیح در قبال کارهای انجام شده هم حاضر به پاسخ گویی نشدند. این در حالی است که با اجرایی سازی همه طرح های ذکر شده وزارت ارشاد به طور صحیح و پوشش دهی مناسب، میتوانستیم تاثیرات مثبتی را شاهد باشیم.

با عنایت به این مطلب که پیش تر از شرایط کرونا و خسارت های مالی و غیرمالی آن بر این حوزه، شاهد گرانی های بی رویه کاغذ و مشکلات عدیده ناشرین در خصوص فروش و دیده شدن و رقابت و گرانی کتاب و کم رنگ شدن کتاب در سبد خرید مردم بودیم؛ و آنچه که مسلم است شرایط پیش آمده ناشی از کرونا وضعیت فروش و حیات را برای اهالی این حوزه سخت تر کرده است و حتی حمایت های وعده داده شده هم رویه اجرایی ناواضح و مفقوده ای دارند. به همین دلیل با تمام مصائب موجود انتظار می رود برنامه های اجرایی و مدنظر گرفته شده برای آینده این حوزه به طور مشخص و ملموس از سمت واحد های مربوطه دولتی من جمله وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی اعلام و در جهت عدم عملکرد موثر پاسخگو باشند.

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، مسئله های حقوقی و قانونی در دهه 90 در صنعت نشر پررنگ تر شده است، از همان سال های ابتدایی این دهه با پیگیری حق معافیت مالیاتی ناشران و کتابفروشان از سویی و از سوی دیگر ورود به بحث های کپی رایت و ایرادات و نواقص قانونی که در این زمینه وجود دارد، توجه به مسئله های حقوقی در نشر پررنگ تر شد.

در کنار این ها توجه به حق مولف در قراردادهای نشر نیز پررنگ تر شد چرا که به باور کارشناسان این حوزه تنها 6 درصد از نویسندگان و مترجمان از حقوق قانونی خود آگاهی داشتند.

حالا پس از ده سال در پایان دهه 90 این پرسش پیش می آید که در حوزه حقوق نشر چه تحولاتی در این دهه به وقوع پیوسته است؟ سید عباس حسینی نیک مدیرمسئول انتشارات مجد و پژوهشگر حقوق مالکیت فکری در این زمینه یادداشتی را در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار داده است این یادداشت به شرح ذیل است:

حوزه کتاب و انتشار آن از جهات مختلف قابل ارزیابی است، اکنون در پایان دهه 90 می توان نیم نگاهی به وضعیت نشر کتاب انداخت و مزیت ها و کمبودها را برانداز کرد. بدون شک گذشته چراغ راه آینده است و برای ایجاد تحول به ارزیابی دقیق و همه جانبه نیازمندیم.

در این یادداشت سعی خواهم کرد وضعیت حقوقی نشر کتاب را مورد بررسی قرار دهم:

حقوق مالکیت ادبی و هنری که از دهه 40 شمسی با تصویب قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان در ایران رواج پیدا کرد، با گسترش دامنه علم، فرهنگ و هنر دارای اهمیت بیشتری شد و لااقل در حقوق داخلی توانست همه حوزه های ذیربط را پوشش داده و تا امروز مورد استفاده قرار گیرد.

این حقوق در دهه 50 با تصویب قانون ترجمه و تکثیر کتب و نشریات و آثار صوتی در سال 1352 کامل تر شد و در دهه 70 با تصویب قانون حمایت از حقوق پدیدآورندگان نرم افزار های رایانه ای در سال 1379 نخستین گام های خود را در حوزه دیجیتالی برداشت.

حوزه دیجیتال و الکترونیک روز به روز جای خود را بازتر کرده و فناوری های جدید مقتضیات تدوین قوانین در این حوزه را فراهم ساخت. قانون تجارت الکترونیکی در سال 1382 به تصویب رسید و بخش هایی از آن به موضوع حق مؤلف و کپی رایت در بستر مبادلات الکترونیکی پرداخت. دهه 80 با تصویب این قانون برای حقوق مالکیت ادبی و هنری دارای اهمیت است.

در پایان دهه 80 اقدام دیگری در حوزه حقوق مالکیت ادبی و هنری صورت گرفت و آن اصلاح ماده 12 قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان در سال 1389بود. بر اساس این اصلاح، مدت حمایت از حقوق مادی پدیدآورنده بعد از مرگ وی از 30 سال به 50 سال افزایش یافت.

بدین ترتیب پرونده تغییرات قانونی در این حوزه در دهه 80 بسته شد و تا سال 1399 (یک دهه) شاهد هیچگونه تغییری در قوانین این حوزه نیستیم.

قانون کاهش مجازات های تعزیری مصوب 1399/2/23 با اتخاذ تدابیری مقرر می دارد که مجازات های جرایم قابل گذشت که شاکی خصوصی لازم دارد، کاهش یابد. از جمله موارد مشمول این قانون، مجازات های مقرر در قوانین حوزه مالکیت ادبی و هنری است. مجازات های حبس 3 ماه تا 6 ماه به 45 روز تا 3 ماه و مجازات 6 ماه تا 3 سال به 3 ماه تا 18 ماه کاهش یافته است. در دهه 90 بجز تغییر مذکور شاهد تغییر دیگری در قوانین این حوزه نیستیم.

اما سوای از قوانین، تلاش هایی برای اصلاح و تصویب لایحه حمایت از حقوق مالکیت ادبی و هنری و حقوق مرتبط در دولت و مجلس شورای اسلامی در دهه 90 صورت گرفت.

این لایحه با هدف جایگزینی همه قوانین جاری در حوزه مالکیت ادبی و هنری از سال 1380 مورد بررسی و تدوین قرار داشت. از اواسط دهه 80 متن اولیه لایحه در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نهایی و به هیئت دولت ارسال شد. کمیسیون های فرعی و اصلی لوایح دولت با حضور نمایندگان سازمان ها و دستگاه های ذیربط به بررسی و اصلاح این لایحه پرداختند و در نهایت در اوایل دهه 90 آخرین جلسات مربوط به آن در دولت برگزار شد.

با روی کار آمدن دولت یازدهم در سال 1392 آخرین جلسه کمیسیون اصلی لوایح دولت بابت لایحه حمایت از حقوق مالکیت ادبی و هنری و حقوق مرتبط برگزار و با اعمال اصلاحاتی به هیئت دولت ارسال شد.

این لایحه بعد از تصویب هیئت دولت برای طی مراحل قانونی به مجلس شورای اسلامی ارسال شده و کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس به عنوان کمیسیون اصلی ضمن تصویب کلیات لایحه، به بررسی مواد آن مشغول شد.

متأسفانه تغییرات متعدد و چندین باره لایحه در طول بررسی آن در کمیسیون های دولت و مجلس مانع از تدوین منسجم و هدفمند لایحه بر اساس سیاست های کلی نظام و اصول حقوقی جاری شد و در نهایت کار بررسی لایحه در مجلس متوقف شد.

بدون شک، تدوین و تصویب قانون جامع در حوزه حقوق مالکیت ادبی و هنری و جایگزینی آن با قوانین متعدد موجود، امری پسندیده و لازم است به شرط آن که جامع اطراف و مانع اغیار باشد. قانون جدید باید بتواند اشکالات قوانین موجود را برطرف نموده و تحولات جدید بخصوص در حوزه فضای مجازی را پوشش دهد. تحولات فضای مجازی به گونه ای است که هر سال باید جوانب آن را مدنظر داشت و طبعاً قانونی که تصویب آن بیش از 10 سال طول کشیده نمی تواند جوابگوی آن باشد.

البته تصویب قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان در سال 1348 نیز حدود 10 سال طول کشید ولیکن تفاوت آن با لایحه جدید آن است که اولاً در سال 48 مبانی این علم در حقوق و قوانین ما وجود نداشته و ثانیاً از فضای مجازی و بستر مبادلات الکترونیکی خبری نبوده است.

پیشنهاد آن است که تا لایحه جامع مورد اصلاح و تصویب قرار بگیرد زمان زیادی خواهد گذشت و در این اثنا، اصلاح قوانین موجود می تواند بسیاری از اشکالات قانونی را برطرف کرده و جامعه نشر اعم از پدیدآورندگان، مترجمان و ناشران را مورد حمایت جامع تر قرار دهد.

به هر حال دهه 90 را برای حوزه حقوق نشر کتاب، باید دهه بررسی لایحه حمایت از حقوق مالکیت ادبی و هنری و حقوق مرتبط در مجلس قانونگذاری دانست.

انتهای پیام/

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سال 99 برای ناشران مشکلات زیادی به همراه داشت، علت تشدید بیشتر این مشکلات همه گیری بیماری کووید19 بود. با اینکه واکسن این بیماری در حال تولید و توزیع است، اما به نظر نمی رسد سال 1400 ناشران، کتاب فروشان و در کل مردم بتوانند مانند پیش از همه گیری زندگی را از سر بگیرند. در چنین شرایطی، پیداکردن راهکاری برای تمام حوزه های از جمله فعالان صنعت نشر برای امکان بقا و ادامه فعالیت در سالی سخت، از اهمیت بالایی برخوردار است.

قاسم صفایی نژاد، مدیر انتشارات صاد در بررسی مشکلات و راهکار مقابله با آن ها برای ادامه فعالیت در سال 1400 خواستار جلب نظر مخاطبان، جلب اعتماد ناشران در حوزه تولید محتوا، دسترسی به سخت افزار و فرهنگ استفاده از کتاب الکترونیک شد.

ناشران در سال 99 با مشکلات متعددی از جمله گرانی کاغذ، برگزار نشدن نمایشگاه کتاب به صورت فیزیکی، تعطیلی کتاب فروشی ها و چاپخانه ها و .. . مواجه شدند. با توجه به اینکه شما در حوزه نشر الکترونیک فعالیت دارید و این شیوه انتشار کتاب در دوره شیوع کرونا، اهمیت ویژه ای نسبت به قبل پیدا کرد، جایگاه نظر الکترونیک و ضرورت توجه صنعت نشر به آن را چطور ارزیابی می کند؟
شرایطی که بر اثر همه گیری بیماری کووید19 ایجاد شد و همچنین نوسانات ارزی که لطمه بزرگی بر ناشران کتاب های کاغذی فعالیت وارد کرد، باعث جهش در حوزه صنعت کتاب الکترونیک شد. در واقع فرصتی که به وجود آمد، زمینه های عادت مخاطب به مطالعه کتاب الکترونیک را ایجاد کرد. در بسیاری از کشورها توجه مخاطبان به کتاب الکترونیک بسیار بیشتر از ایران است؛ به طوری که در کشورهای توسعه یافته ضریب نفوذ نشر الکترونیک بیش از 25 درصد است؛ درحالی که در ایران، میزان این نفوذ زیر پنج درصد است و با استانداردهای دنیا فاصله داریم. فرصت ایجاد شده در همه گیری بیماری کووید19 برای توجه بیشتر به کتاب الکترونیک و صوتی، امکان خوبی است تا ناشران و افرادی که دست اندرکار تولید، توزیع محتوا، تبلیغ و معرفی کتاب هستند، بیشتر به کتاب الکترونیک توجه نشان دهند.

جای خالی حمایت های دولتی از نشر الکترونیک
با افزایش توجه ها به کتاب الکترونیک در سال 99، آیا فعالان این حوزه می توانند اقدامی برای جلب مخاطبان بیشتر و پایدارکردن استفاده از کتاب الکترونیک برای زمان پساکرونا انجام بدهند؟
برای توسعه کتاب الکترونیک در کشور، نیازمند مولفه های گوناگون هستیم. دولت، بخش خصوصی، رسانه ها ، مردم و البته ناشران باید وارد فعالیت مستمر در این حوزه بشوند، زیرا هرکدام در تولید و گسترش کتاب الکترونیک نقش دارند. دولت نقش سیاست گذاری و حمایتی دارد و این در شرایطی است که ناشران فعال در حوزه الکترونیک، هنوز در موضوع قوانین کتاب الکترونیک با مشکلات زیادی مواجه هستند؛ از رعایت حق کپی رایت تا اینکه به چه شکلی باید از ناشر حمایت بشود.

آیا برای ارائه کتاب الکترونیک و دسترس پذیر بودن آن، کتابخانه ها هم می توانند در راستای تغییر عادت افراد کتاب خوان، فعالیت بکنند؟
کتابخانه ها هم می توانند دست به کار بشوند. ناشران فعال در حوزه کتاب الکترونیک در این زمینه ایده هایی دارند، اما زیرساخت ها باید مهیا بشود. برای مثال در پلت فرم طاقچه امکانی وجوددارد که وقتی افراد لوکیشن خود را در گوشی همراه فعال کنند، می توانند در محل های خاص از طاقچه بی نهایت یا طاقچه رایگان استفاده بکنند. طاقچه از این امکان برای بیمارستان ها هم استفاده کرده است و کادر درمان می توانند به صورت رایگان در طاقچه بی نهایت کتاب بخوانند. این امکان می تواند برای کتابخانه ها هم اجرایی بشود.

با توجه به تعطیلی کتابخانه ها و محدودشدن فعالیت آن ها در زمان همه گیری، استفاده از فضای کتابخانه عملی نیست اما درصورتی که نهاد کتابخانه ها هم از این مساله حمایت بکند، این ایده می تواند در پارک ها و فضایی که مردم رفت وآمد دارند و برایشان محدودیتی از نظر رعایت پروتکل بهداشتی ندارد، انجام بشود. برای مثال با شروع فصل گرما در پارک های منتخب با این روش کتابخانه هایی عمومی برای مطالعه کتاب در فضای باز برای مخاطبان مهیا شود؛ به شرط اینکه دغدغه توسعه کتاب الکترونیک در کشور وجودداشته باشد.

البته به همه جوانب کتاب الکترونیک باید فکر کنیم. اقداماتی که در سال گذشته برای توسعه و استفاده بیشتر از کتاب انجام شده ، برای کتاب کاغذی و صوتی بوده است؛ در صورتی که قالب های کتاب الکترونیک از چت استوری (اپلیکیشنی که با آن می توان کتاب را به صورت پرسش و پاسخ در قالب یک مکالمه جذاب با راوی کتاب همراه با ارسال فایل های ضمیمه کتاب مطالعه کرد)، کتاب تعاملی (کتابی که در هر صفحه از کودک می خواهد کاری را انجام دهد، نقطه ای را فشار دهد، روی نقطه ای ضربه بزند، کتاب را تکان دهد و به چپ و راست خم کند، دست هایش را به هم بزند و..) و ویکی بوک (کتاب ویکی آزمایش های علمی را به صورت ساده توضیح می دهد؛ به گونه ای که کودکان با انجام دادن آزمایش های آن به صورت تجربی با مفاهیم علمی آشنا می شود) در کشور ما تقریبا مغفول مانده است. هرچند اقدامات جسته و گریخته ای در این حوزه ها انجام شده است، اما نتوانستیم شاهد فعالیت مستمر در آن باشیم.

در نشر صاد در سال 1400 برنامه هایی در حوزه چت استوری و کتاب های تعاملی و ویکی بوک داریم، زیرا هدف ما این است که تولید محتوای متناسب در فضای مجازی در حوزه کتاب و محتوای عمیق اتفاق بیفتد.

نشر به طور عام، مردمی نشده است
مردم به جز رعایت قانون کپی رایت، در دسترسی و خرید کتاب، اقدام دیگری هم می توانند انجام دهد؟
مردم در حوزه تولید و توزیع محتوا نقش جدی دارند. یکی از بحث هایی که در یکی از زیرمجموعه های نشر صاد با نام نشرسرای خودنویس داریم، بحث کشف و پرورش استعداد است. از همه مردم دعوت می کنیم تا وارد حوزه تولید محتوا بشوند، به آن ها داستان نویسی و تولید محتوا آموزش می دهیم تا بتوانند چت استوری و کتاب تعاملی بنویسند، به شرطی که وارد حوزه تولید محتوا بشوند و استعداد خود را به ما نمایان بکنند و بتوانیم استعداد آن ها را پرورش دهیم.

در معرفی کتاب هم مردم می توانند نقش جدی داشته باشند و کتاب های خوب را به یکدیگر معرفی بکنند. به نظرم یکی از مشکلات جدی در صنعت نشر ایران این است که نشر به طور عام، مردمی نشده است. نشر برای چندصدهزار نفر در کشور است که فقط آن ها کتاب خوان هستند؛ اما اگر بتوانیم از فرصت فضای مجازی و کتاب الکترونیک استفاده کنیم، می توانیم این عدد را به چند میلیون نفر در آینده میان مدت، تبدیل بکنیم. باید نیاز مردم شناسایی شود تا محتوا مطابق نیاز تولید شود و مردم خودشان در حوزه تولید محتوا و در نهایت مصرف محتوا نقش داشته باشند.

لزوم یکی کردن مجوز نشر کاغذی، صوتی و الکترونیک
در بررسی زیرساخت های نشر الکترونیک در ایران، آیا مشکلی فراتر از امکان دسترسی به کتاب الکترونیک توسط گوشی هوشمند، لپ تاپ و ... مطرح است؟
فناوری و دستگاه مورد نیاز برای استفاده از کتاب الکترونیک، لازمه کار است. این درحالی است که به برخی زیرساخت های قبل از آن هم نیاز داریم. این ملاحظات، می طلبد که قوانینی متناسب با نشر الکترونیک در کشور تصویب بشود. ما هنوز چیزی به اسم مجوز نشر الکترونیک نداریم. اگر ناشر الکترونیک بخواهد شابک، فیپا و مجوز نشر بگیرد، باید درخواست پروانه نشر کاغذی بدهد، درصورتی که ممکن است نیاز به پروانه نشر کاغذی نداشته باشد. شاید یک ناشر نخواهد هیچ کتاب را به صورت کاغذی منتشر کند! چرا باید مجوز نشر کاغذی بگیرد؟! حتی اگر ناشر مجوز نشر الکترونیک را بگیرد و بعد به درخواست مخاطب بخواهد یک نسخه از آن را چاپ کند، باز هم باید مجوز نسخه کاغذی را تهیه کند.

یکی کردنِ مجوز نشر کاغذی، صوتی و الکترونیک یکی از ملزومات ادامه فعالیت ناشران در حوزه کتاب الکترونیک است. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به جای اینکه مجوزهای جداگانه برای کتاب در حوزه نشر کاغذی، صوتی و الکترونیک بدهد، باید روی محتوا بررسی. ناشران در حوزه کتاب صوتی با این مشکل مواجه هستند، که برای تولید کتاب صوتی از کتاب کاغذی که مجوز دارد، با همان متن، باید دوباره مجوز بگیرند.

حمایت دولتی و فرهنگ سازی برای استفاده از کتاب الکترونیک، اقداماتی است که باید انجام شود، چراکه تعداد زیادی از مردم هنوز به مطالعه کتاب کاغذی عادت دارند، درصورتی که مزایای استفاده از کتاب الکترونیک بیشتر از کتاب کاغذی است. این فرهنگ سازی باید اتفاق بیفتد تا مشکلات توزیع و پخش کتاب حل شود و روند تولید کتاب آسیب کمتری به طبیعت بزند. این فرهنگ سازی با جلب نظر مخاطبان، جلب اعتماد ناشران ممکن است. همه این اتفاق ها در حوزه تولید محتوا، دسترسی به سخت افزار و فرهنگ استفاده از کتاب الکترونیک باید بیفتد تا بتوانیم شاهد توسعه کتاب الکترونیک باشیم.

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سال 99 برای ناشران مشکلات زیادی به همراه داشت، علت تشدید بیشتر این مشکلات همه گیری بیماری کووید19 بود. با اینکه واکسن این بیماری در حال تولید و توزیع است، اما به نظر نمی رسد سال 1400 ناشران، کتاب فروشان و در کل مردم بتوانند مانند پیش از همه گیری زندگی را از سر بگیرند. در چنین شرایطی، پیداکردن راهکاری برای تمام حوزه های از جمله فعالان صنعت نشر برای امکان بقا و ادامه فعالیت در سالی سخت، از اهمیت بالایی برخوردار است.

قاسم صفایی نژاد، مدیر انتشارات صاد در بررسی مشکلات و راهکار مقابله با آن ها برای ادامه فعالیت در سال 1400 خواستار جلب نظر مخاطبان، جلب اعتماد ناشران در حوزه تولید محتوا، دسترسی به سخت افزار و فرهنگ استفاده از کتاب الکترونیک شد.

ناشران در سال 99 با مشکلات متعددی از جمله گرانی کاغذ، برگزار نشدن نمایشگاه کتاب به صورت فیزیکی، تعطیلی کتاب فروشی ها و چاپخانه ها و .. . مواجه شدند. با توجه به اینکه شما در حوزه نشر الکترونیک فعالیت دارید و این شیوه انتشار کتاب در دوره شیوع کرونا، اهمیت ویژه ای نسبت به قبل پیدا کرد، جایگاه نظر الکترونیک و ضرورت توجه صنعت نشر به آن را چطور ارزیابی می کند؟
شرایطی که بر اثر همه گیری بیماری کووید19 ایجاد شد و همچنین نوسانات ارزی که لطمه بزرگی بر ناشران کتاب های کاغذی فعالیت وارد کرد، باعث جهش در حوزه صنعت کتاب الکترونیک شد. در واقع فرصتی که به وجود آمد، زمینه های عادت مخاطب به مطالعه کتاب الکترونیک را ایجاد کرد. در بسیاری از کشورها توجه مخاطبان به کتاب الکترونیک بسیار بیشتر از ایران است؛ به طوری که در کشورهای توسعه یافته ضریب نفوذ نشر الکترونیک بیش از 25 درصد است؛ درحالی که در ایران، میزان این نفوذ زیر پنج درصد است و با استانداردهای دنیا فاصله داریم. فرصت ایجاد شده در همه گیری بیماری کووید19 برای توجه بیشتر به کتاب الکترونیک و صوتی، امکان خوبی است تا ناشران و افرادی که دست اندرکار تولید، توزیع محتوا، تبلیغ و معرفی کتاب هستند، بیشتر به کتاب الکترونیک توجه نشان دهند.

جای خالی حمایت های دولتی از نشر الکترونیک
با افزایش توجه ها به کتاب الکترونیک در سال 99، آیا فعالان این حوزه می توانند اقدامی برای جلب مخاطبان بیشتر و پایدارکردن استفاده از کتاب الکترونیک برای زمان پساکرونا انجام بدهند؟
برای توسعه کتاب الکترونیک در کشور، نیازمند مولفه های گوناگون هستیم. دولت، بخش خصوصی، رسانه ها ، مردم و البته ناشران باید وارد فعالیت مستمر در این حوزه بشوند، زیرا هرکدام در تولید و گسترش کتاب الکترونیک نقش دارند. دولت نقش سیاست گذاری و حمایتی دارد و این در شرایطی است که ناشران فعال در حوزه الکترونیک، هنوز در موضوع قوانین کتاب الکترونیک با مشکلات زیادی مواجه هستند؛ از رعایت حق کپی رایت تا اینکه به چه شکلی باید از ناشر حمایت بشود.

آیا برای ارائه کتاب الکترونیک و دسترس پذیر بودن آن، کتابخانه ها هم می توانند در راستای تغییر عادت افراد کتاب خوان، فعالیت بکنند؟
کتابخانه ها هم می توانند دست به کار بشوند. ناشران فعال در حوزه کتاب الکترونیک در این زمینه ایده هایی دارند، اما زیرساخت ها باید مهیا بشود. برای مثال در پلت فرم طاقچه امکانی وجوددارد که وقتی افراد لوکیشن خود را در گوشی همراه فعال کنند، می توانند در محل های خاص از طاقچه بی نهایت یا طاقچه رایگان استفاده بکنند. طاقچه از این امکان برای بیمارستان ها هم استفاده کرده است و کادر درمان می توانند به صورت رایگان در طاقچه بی نهایت کتاب بخوانند. این امکان می تواند برای کتابخانه ها هم اجرایی بشود.

با توجه به تعطیلی کتابخانه ها و محدودشدن فعالیت آن ها در زمان همه گیری، استفاده از فضای کتابخانه عملی نیست اما درصورتی که نهاد کتابخانه ها هم از این مساله حمایت بکند، این ایده می تواند در پارک ها و فضایی که مردم رفت وآمد دارند و برایشان محدودیتی از نظر رعایت پروتکل بهداشتی ندارد، انجام بشود. برای مثال با شروع فصل گرما در پارک های منتخب با این روش کتابخانه هایی عمومی برای مطالعه کتاب در فضای باز برای مخاطبان مهیا شود؛ به شرط اینکه دغدغه توسعه کتاب الکترونیک در کشور وجودداشته باشد.

البته به همه جوانب کتاب الکترونیک باید فکر کنیم. اقداماتی که در سال گذشته برای توسعه و استفاده بیشتر از کتاب انجام شده ، برای کتاب کاغذی و صوتی بوده است؛ در صورتی که قالب های کتاب الکترونیک از چت استوری (اپلیکیشنی که با آن می توان کتاب را به صورت پرسش و پاسخ در قالب یک مکالمه جذاب با راوی کتاب همراه با ارسال فایل های ضمیمه کتاب مطالعه کرد)، کتاب تعاملی (کتابی که در هر صفحه از کودک می خواهد کاری را انجام دهد، نقطه ای را فشار دهد، روی نقطه ای ضربه بزند، کتاب را تکان دهد و به چپ و راست خم کند، دست هایش را به هم بزند و..) و ویکی بوک (کتاب ویکی آزمایش های علمی را به صورت ساده توضیح می دهد؛ به گونه ای که کودکان با انجام دادن آزمایش های آن به صورت تجربی با مفاهیم علمی آشنا می شود) در کشور ما تقریبا مغفول مانده است. هرچند اقدامات جسته و گریخته ای در این حوزه ها انجام شده است، اما نتوانستیم شاهد فعالیت مستمر در آن باشیم.

در نشر صاد در سال 1400 برنامه هایی در حوزه چت استوری و کتاب های تعاملی و ویکی بوک داریم، زیرا هدف ما این است که تولید محتوای متناسب در فضای مجازی در حوزه کتاب و محتوای عمیق اتفاق بیفتد.

نشر به طور عام، مردمی نشده است
مردم به جز رعایت قانون کپی رایت، در دسترسی و خرید کتاب، اقدام دیگری هم می توانند انجام دهد؟
مردم در حوزه تولید و توزیع محتوا نقش جدی دارند. یکی از بحث هایی که در یکی از زیرمجموعه های نشر صاد با نام نشرسرای خودنویس داریم، بحث کشف و پرورش استعداد است. از همه مردم دعوت می کنیم تا وارد حوزه تولید محتوا بشوند، به آن ها داستان نویسی و تولید محتوا آموزش می دهیم تا بتوانند چت استوری و کتاب تعاملی بنویسند، به شرطی که وارد حوزه تولید محتوا بشوند و استعداد خود را به ما نمایان بکنند و بتوانیم استعداد آن ها را پرورش دهیم.

در معرفی کتاب هم مردم می توانند نقش جدی داشته باشند و کتاب های خوب را به یکدیگر معرفی بکنند. به نظرم یکی از مشکلات جدی در صنعت نشر ایران این است که نشر به طور عام، مردمی نشده است. نشر برای چندصدهزار نفر در کشور است که فقط آن ها کتاب خوان هستند؛ اما اگر بتوانیم از فرصت فضای مجازی و کتاب الکترونیک استفاده کنیم، می توانیم این عدد را به چند میلیون نفر در آینده میان مدت، تبدیل بکنیم. باید نیاز مردم شناسایی شود تا محتوا مطابق نیاز تولید شود و مردم خودشان در حوزه تولید محتوا و در نهایت مصرف محتوا نقش داشته باشند.

لزوم یکی کردن مجوز نشر کاغذی، صوتی و الکترونیک
در بررسی زیرساخت های نشر الکترونیک در ایران، آیا مشکلی فراتر از امکان دسترسی به کتاب الکترونیک توسط گوشی هوشمند، لپ تاپ و ... مطرح است؟
فناوری و دستگاه مورد نیاز برای استفاده از کتاب الکترونیک، لازمه کار است. این درحالی است که به برخی زیرساخت های قبل از آن هم نیاز داریم. این ملاحظات، می طلبد که قوانینی متناسب با نشر الکترونیک در کشور تصویب بشود. ما هنوز چیزی به اسم مجوز نشر الکترونیک نداریم. اگر ناشر الکترونیک بخواهد شابک، فیپا و مجوز نشر بگیرد، باید درخواست پروانه نشر کاغذی بدهد، درصورتی که ممکن است نیاز به پروانه نشر کاغذی نداشته باشد. شاید یک ناشر نخواهد هیچ کتاب را به صورت کاغذی منتشر کند! چرا باید مجوز نشر کاغذی بگیرد؟! حتی اگر ناشر مجوز نشر الکترونیک را بگیرد و بعد به درخواست مخاطب بخواهد یک نسخه از آن را چاپ کند، باز هم باید مجوز نسخه کاغذی را تهیه کند.

یکی کردنِ مجوز نشر کاغذی، صوتی و الکترونیک یکی از ملزومات ادامه فعالیت ناشران در حوزه کتاب الکترونیک است. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به جای اینکه مجوزهای جداگانه برای کتاب در حوزه نشر کاغذی، صوتی و الکترونیک بدهد، باید روی محتوا بررسی. ناشران در حوزه کتاب صوتی با این مشکل مواجه هستند، که برای تولید کتاب صوتی از کتاب کاغذی که مجوز دارد، با همان متن، باید دوباره مجوز بگیرند.

حمایت دولتی و فرهنگ سازی برای استفاده از کتاب الکترونیک، اقداماتی است که باید انجام شود، چراکه تعداد زیادی از مردم هنوز به مطالعه کتاب کاغذی عادت دارند، درصورتی که مزایای استفاده از کتاب الکترونیک بیشتر از کتاب کاغذی است. این فرهنگ سازی باید اتفاق بیفتد تا مشکلات توزیع و پخش کتاب حل شود و روند تولید کتاب آسیب کمتری به طبیعت بزند. این فرهنگ سازی با جلب نظر مخاطبان، جلب اعتماد ناشران ممکن است. همه این اتفاق ها در حوزه تولید محتوا، دسترسی به سخت افزار و فرهنگ استفاده از کتاب الکترونیک باید بیفتد تا بتوانیم شاهد توسعه کتاب الکترونیک باشیم.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)،

خبرگزاری کتاب ایران

ناشران در سال 99 با مشکلات متعددی از جمله گرانی کاغذ، برگزار نشدن نمایشگاه کتاب به صورت فیزیکی، تعطیلی کتاب فروشی ها و چاپخانه ها و .. . مواجه شدند. با توجه به اینکه شما در حوزه نشر الکترونیک فعالیت دارید و این شیوه انتشار کتاب در دوره شیوع کرونا، اهمیت ویژه ای نسبت به قبل پیدا کرد، جایگاه نظر الکترونیک و ضرورت توجه صنعت نشر به آن را چطور ارزیابی می کند؟

جای خالی حمایت های دولتی از نشر الکترونیک

با افزایش توجه ها به کتاب الکترونیک در سال 99، آیا فعالان این حوزه می توانند اقدامی برای جلب مخاطبان بیشتر و پایدارکردن استفاده از کتاب الکترونیک برای زمان پساکرونا انجام بدهند؟

آیا برای ارائه کتاب الکترونیک و دسترس پذیر بودن آن، کتابخانه ها هم می توانند در راستای تغییر عادت افراد کتاب خوان، فعالیت بکنند؟

نشر به طور عام، مردمی نشده است

مردم به جز رعایت قانون کپی رایت، در دسترسی و خرید کتاب، اقدام دیگری هم می توانند انجام دهد؟

لزوم یکی کردن مجوز نشر کاغذی، صوتی و الکترونیک

در بررسی زیرساخت های نشر الکترونیک در ایران، آیا مشکلی فراتر از امکان دسترسی به کتاب الکترونیک توسط گوشی هوشمند، لپ تاپ و ... مطرح است؟

طیبه شامانی از شاعران کودک و نوجوان در گفت وگو با خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس درباره سال 99 و تاثیر کرونا بر آثار ادبی اظهار داشت: همان اوایل آغاز شیوع این ویروس یک کار سفارشی از زبان کودک برای دوران کرونا پیشنهاد شد و نوشتم.

وی با بیان اینکه این کتاب از زبان کودک بود و نکات آموزشی داشت افزود: فشار و سختی کرونا، طی یک سال گذشته برای کودکان بسیار بود، کرونا روی کار نویسندگان تاثیر نداشت اما محدودیت هایی داشتیم. ولی به لحاظ کاری در این یک سال گذشته شرایط برای من خوب رقم خورد.

وی ضمن اشاره به گرانی کاغذ و تعطیلی چاپخانه ها در برخی ایام کرونا و تاثیر آن بر انتشار کتاب بیان داشت: تعطیلی مشاغل مشکلاتی در حوزه کتاب ایجاد کرد، اما در نوشتن من به عنوان نویسنده یا دوستانم تاثیرگذار نبود.

این شاعر تاکید کرد: در این دوران دوستی ها بیشتر شد، چون قبلا جلسات حضوری برگزار می کردیم و الان قدر آن لحظات را بیشتر می دانیم، ولی با برچیدن جلسات حضوری، دوستی ها عمیق تر شد، چون دلتنگی بیشتر شد و افراد سراغ یکدیگر را بیشتر گرفتند.

وی با اشاره به انتشار آثارش در سال 99 ابراز داشت: کرونا روی انتشار کتاب هایم اثری نداشت، چرا که کتاب هایی چون پسته های با نمک از سوی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، آلزایمر از سوی نشر گویا و دو کتاب از سوی نشر جمال طی سال جاری منتشر شد، اما آثار بسیاری زیر چاپ دارم و کارهای بسیاری پیشنهاد شد، مثل مجموعه پنج جلدی که قرار است از سوی جامعه القرآن درباره حیواناتی که نامشان در قرآن و نهج البلاغه آمده منتشر شود.

انتهای پیام/

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، شیوع ویروس کرونا در جهان تأثیر غیر قابل انکاری بر صنعت نشر گذاشته است. برخی از شرکت های بزرگ نشر به دلیل خطر شیوع ویروس نتوانسته اند در بازه ای چند ماهه به تعهدات خود برای چاپ کتاب عمل کنند و از سوی دیگر، طرح فاصله گذاری اجتماعی و تأکید دولت ها بر این امر، سبب شده تا کتابفروشی های کوچک تا مرز تعطیلی پیش روند. وقتی چرخ اقتصادی نچرخد، تعدیل نیروی کار هم حتمی است؛ امری که بنا بر گزارش رسانه هایی چون نیویورک تایمز، در برخی از کشورها مانند آمریکا در ماه های اولیه شیوع ویروس به صورت محسوس رخ داد.

اما شیوع این ویروس تأثیر دیگری نیز بر صنعت نشر گذاشته است. ترس از مبتلا شدن به این بیماری که به خرد و کلان رحم نمی کند و نفس ها را می گیرد، سبب شده است تا فروش کتاب های چاپی به کمترین میزان خود در کشورهای مختلف برسد. از سوی دیگر، استقبال از کتاب های الکترونیک و صوتی در چند ماه گذشته یا فروش آنلاین کتاب توسط ناشران با رشد قابل توجهی همراه بوده است.

در ایران نیز انتشار خبر ورود کرونا به کشور، میزان فروش کتاب های صوتی و دیجیتال را افزایش داده است؛ موضوعی که عموماً با عادت کتابخوانی ایرانی ها کمی فاصله دارد. از سوی دیگر، پلتفرم های عرضه کننده کتاب های الکترونیک نیز تلاش کردند تا با ارائه خدمات مختلف این استقبال را بی پاسخ نگذارند. در کنار اقبال مخاطبان، باید از اقبال ناشران نیز به سمت عرضه آثارشان در این فضا نیز یاد کرد؛ امری که پیش از این کمتر در فضای نشر سنتی ایران دیده می شد. به هر روی، رشد پنج برابری استفاده از نشر الکترونیک و اقبال به سمت کتاب های صوتی در یک سال گذشته، حکایت از این دارد که عادت کتابخوانی ایرانی ها در حال تغییر است. خبرگزاری تسنیم ، در همین رابطه با محمد صدوقی، مدیر پلتفرم طاقچه، به گفت وگو پرداخت. صدوقی در این گفت وگو به تجربه خود در یک سال گذشته اشاره کرد و از تغییر ذائقه ناشران و توانایی نشر الکترونیک ایران برای حضور در منطقه گفت. مشروح این گفت وگو را می توانید در ادامه بخوانید:

*تسنیم: آقای صدوقی یک سال گذشته به دلیل شیوع ویروس کرونا، سالی عجیب برای نشر ایران محسوب می شود، آمار فروش کتاب ها به دلیل عدم برگزاری نمایشگاه کتاب، تعطیلات مقطعی کتابفروشی ها و ... کاهش محسوسی داشت. این موضوع برای نشر الکترونیک به چه صورت بود؟ از تجربه یک سال گذشته خود بگویید.

نشر الکترونیک کسب و کار رو به رشدی است و پیش از کرونا نیز روند رو به رشدی را تجربه می کرد. ما در سال های گذشته شاهد رشد 200 تا 300 درصدی بودیم اما شرایط کرونا سبب شد تا میزان استفاده از این بستر، پنج برابر افزایش داشته باشد. از این جهت کرونا برای فعالان حوزه نشر الکترونیک بیش از آنکه تهدید باشد، فرصت بود.

*تسنیم: این میزان رشدی که اشاره کردید، تنها مربوط به طاقچه بود یا در کل نشر الکترونیک رخ داد؟

تمام کسب و کارهای مربوط به نشر الکترونیک، این رشد را تجربه کرده اند؛ اما احساس می کنم برخی از نرم افزارها مانند طاقچه که در این ایام به روز شدند و امکانات جدیدتری را به مخاطب خود عرضه کردند، رشد بیشتری هم به لحاظ اقبال کاربران داشته اند.

*تسنیم: نشر الکترونیک ظرفیت و آمادگی پاسخگویی به این میزان از اقبال را به یک باره داشت؟

*تسنیم: نشر ایران معمولاً تا پیش از کرونا به فعالیت به صورت سنتی راغب تر بود. آیا شیوع این ویروس و تبعات آن، تأثیری بر میزان اقبال ناشران برای حضور در این فضا هم گذاشت؟

تقریباً اکثر ناشران به روز و فعال پیش از کرونا نیز در این عرصه حضور پیدا کرده بودند. اما باز این طور نبود که همه کتاب هایشان را در این بستر عرضه کنند. می توان گفت کرونا بر دو مقوله تأثیرگذار بود؛ نخست آنکه ناشرانی که حضور نداشتند، آمدند و از این فضا استفاده کردند و دیگر اینکه، ناشرانی که پیش تر در این فضا فعال بودند، کار خود را قوت بخشیدند و آثار بیشتری را عرضه کردند.

شاید در سال های گذشته ما باید بیشتر به سمت ناشران می رفتیم تا بیایند و همکاری کنند، اما در سال 99 ناشران خودشان این اقبال را نشان دادند و درخواست همکاری داشتند. به عبارت دیگر، ما هم در کاربران و هم از سوی ناشران شاهد این اقبال بودیم.

*تسنیم: نشر ایران طی سال های گذشته با مشکلات خرد و کلانی روبرو بود. در یکی دو سال گذشته افزایش قیمت کاغذ و ملزومات چاپ کار را برای بسیاری از فعالان این حوزه مشکل ساز کرد. چرا با وجود این موانع ریز و درشت، ناشران کمتر به سمت استفاده از فضای نشر الکترونیک داشته اند؛ با توجه به اینکه هزینه کمتری دارد و استقبال خوبی هم می شود.

این امر متأثر از چند امر است؛ یکی از دلایل این است که ناشران نسبت به این مسئله حس دقیق و درستی نداشتند و احساس می کردند که بازار پرمنفعتی برای آنها نیست. از سوی دیگر، شاید ما را گاه رقیب خود می دیدند که مثلاً اگر مجموعه هایی مثل ما در این فضا رشد کنند و بزرگ شوند، دیگر شاید ناشران نتوانند همانند گذشته کار کنند و این فعالان نشر الکترونیک هستند که در آینده خود مستقیم با نویسندگان و مترجمان کار می کنند. در واقع می توان عدم رغبت ناشران را ریشه در این دو امر دید: عدم آگاهی و احساس رقیب بودن.

از سوی دیگر، ناشرانی مانند نشر مرکز و کارنامه هم هستند که از ناشران بزرگ محسوب می شوند؛ ولی وارد فضای نشر الکترونیک نشده اند. این دست از ناشران، نگاه های خاصی به نشر دارند که لزوماً تأکید بر کسب و کار و بیزینس هم نیست و نسخه کاغذی را به رسمیت می شناسند. این دست از دلایل هم وجود دارد.

*تسنیم: شاید بخشی از این کم رغبتی به این بازگردد که ناشر نسبت به نشر غیرقانونی فایل آثارشان نگران هستند.

بله، این موضوع هم هست. فعالیت طولانی مدت این نرم افزارها که از سال 92 فعالیت خود را آغاز کردند، به گونه ای بوده که توانسته اند در این فضا اعتمادسازی کنند و این موارد در ذهن ناشر کمرنگ تر شده است. ناشران گاه شاهد این بوده اند که کتاب هایشان به صورت غیرقانونی در فضای مجازی توزیع شده است، اما حضور این نرم افزارها هم کمک کرده تا این نسخه های غیر قانونی جمع یا تکثیر آن کمرنگ شود؛ به همین خاطر این منفعت را دیده و حاضر شده اند تا آثارشان از این طریق در دست مخاطب قرار گیرد. این دست تردیدها و نگرانی ها در سال های اول پررنگ تر بود، اما الآن خیلی کمرنگ تر شده است.

*تسنیم: همواره دوگانه ای به نام نشر کاغذی و نشر الکترونیک در سال های اخیر وجود داشته است. به نظر شما تغییر عادت کتابخوانی ایرانی ها و اقبال مخاطب و ناشر به سمت نشر الکترونیک مقطعی است یا ادامه دار خواهد بود؟

فکر نمی کنم این اقبال مقطعی باشد. در فضای نشر سنتی معمولاً همه چیز به صورت چکی و مدت دار بوده است، اما در فرایند الکترونیک این پرداختی ها به صورت ماهانه، دقیق و شفاف است. ناشری را نداشتیم که وارد این فضا شود و از نظر پرداختی ها ناراضی باشد و به این دلیل بخواهد از این فضا خارج شود. یعنی وقتی ناشر این مزیت ها را می بیند، حضورش ماندگار می شود.

از سوی دیگر، نمی توان گفت کتاب الکترونیک می آید و جای کتاب کاغذی را می گیرد و کتاب کاغذی از رونق می افتد. در کشورهای دیگر هم اتفاقی که رخ داده این است که به کتاب الکترونیک و صوتی اقبالی شده و تا یک جا پیش رفته و بعد از آن، به یک رشد ثابتی رسیده است. دلیلش هم این است که کماکان بسیاری از مردم هستند که علاقه مند به کتاب کاغذی هستند و از سوی دیگر، ما هم خود را رقیب نشر کاغذی نمی دانیم.

نگاه ما به مسئله این است که بیاییم و با استفاده از این ظرفیت ها سرانه مطالعه را افزایش دهیم؛ یعنی دسترسی به کتاب را برای کسانی که به هر دلیلی برای تهیه اثر با مشکل مواجهند، تسهیل کنیم؛ افرادی که در شهرهایشان کتابفروشی نیست یا سبک زندگی شان به گونه ای نیست که کتاب کاغذی با خود همراه داشته باشند و ... . کتاب الکترونیک سعی دارد این مسائل را حل می کند.

خود ما بر این باوریم که کتاب کاغذی بر کتاب الکترونیک ارجح است؛ اگر قابلیت خواندنش وجود داشته باشد. ما بر این تأکید داریم که کتاب الکترونیک عرضه شود تا مردم در زمان هایی که نمی توانند برای کتابخوانی استفاده کنند، بیایند و از کتاب الکترونیک و صوتی استفاده کنند. آمارها هم اینطور نیست که اگر نسخه الکترونیک یک کتاب پرفروش شده، مردم دیگر نسخه کاغذی آن را نخوانند. معمولاً علاقه مندان به نسخه کاغذی، این نسخه ها را تهیه کرده اند و کسانی که نسخه الکترونیک را خریداری کرده اند، لزوماً کسانی نبوده اند که اگر نسخه چاپی وجود داشت، حتماً آن را می خریدند؛ نه این ها افرادی بودند که به دلیل مزیت های چاپ الکترونیک مانند قیمت بهتر، همیشه در دسترس بودن آثار و ... کتاب الکترونیک را انتخاب کرده اند. در واقع ما بازار را گسترش داده و سرانه مطالعه را زیاد کرده ایم، اینطور نبوده که بخواهیم از آن بازار سهمی ببریم؛ البته اشتراکاتی وجود دارد ولی غالب کسانی که الکترونیکی بخر هستند کسانی بوده اند که چندان کتاب کاغذی نمی خریده اند.

*تسنیم: با توجه به استقبالی که صورت گرفته، بررسی و مطالعه آماری هم انجام شده است که اقبال بیشتر به سمت کدام آثار بوده، چه گروه هایی در این زمینه حضور پررنگ تری داشته اند یا بین کتاب الکترونیک و صوتی، اقبال به کدام سمت بیشتر بوده است؟

هر دو انواع نشر الکترونیک و صوتی رشد داشته اند، اما شیب کتاب صوتی بیشتر بوده است؛ زیرا استفاده از کتاب صوتی راحت تر است. گاه حمل کتاب کاغذی دشوار است و از سوی دیگر، در فضاهایی مانند مترو و ... نیز استفاده از کتاب الکترونیک دردسرهای خاص خود را دارد؛ به همین دلیل کتاب صوتی بهترین گزینه است. فرد با یک هدفون به متن مورد علاقه خود دسترسی دارد و نیازی نیست که چشم خود را اذیت کند. مثلاً خانم های خانه دار بخش قابل توجهی از کاربران کتاب صوتی هستند؛ در حالی که در خانه مشغول انجام کار هستند، به کتاب مورد علاقه خود نیز گوش می دهند؛ از این جهت رشد کتاب های صوتی بیشتر بوده و در حال حاضر نیز پادکست ها دارند این رشد را تجربه می کنند.

در بحث موضوعات نیز معمولاً نشر الکترونیک با حوزه نشر کاغذی متفاوت نیست. حوزه هایی مانند ادبیات(رمان و داستان)، روانشناسی عمومی (مباحثی مانند موفقیت و خودیاری)، سرگذشت نامه ها و ... از جمله موضوعات پرطرفدار در نشر الکترونیک محسوب می شوند.

*تسنیم: با توجه به موفقیت هایی که در جذب ناشر و مخاطب اشاره کردید، فعالان این حوزه برای دهه آینده چه برنامه و چشم اندازی دارند؟

ما مستقل از بحث کرونا، برنامه مان این بوده که این بخش را توسعه دهیم. این توسعه در سه بخش صورت می گیرد؛ نخست بخش محتوا است که باید در آن محتوای بیشتری به مخاطب عرضه شود. بخش دوم، حوزه فنی و نرم افزاری است. ایده های متعددی در این زمینه وجود دارد که بتوانیم گروه های مطالعه درست کنیم، شبکه های اجتماعی کتابخوانی و ... تشکیل دهیم؛ در واقع امکاناتی که لذت کتاب خواندن را افزایش دهد. این ها مزیت های اصلی نشر الکترونیک است. بخش سوم هم که همیشه در حال توسعه آن هستیم، بخش مارکتینگ و برندسازی در این زمینه است.

اما آنچه نشر الکترونیک را نسبت به کتاب های کاغذی جذاب می کند، امکانات نرم افزاری است. مثلاً در نسخه جدید نرم افزار طاقچه اگر در حین مطالعه به کلمه ای برسید که آن معنی آن را ندانید، با انتخاب آن به اطلاعات مورد نظر دسترسی پیدا می کنید. این ها مزیت هایی است که فعالان این حوزه در فکر گسترش و ارتقای آن هستند.

*تسنیم: آیا برنامه ای میان فعالان این حوزه هست که در حوزه منطقه ای نیز وارد شوند و فعالیت کنند؟

توسعه نرم افزاری ما می تواند در چند بخش انجام شوند، یک بخشی از آن محتوا است و بخش دیگری این است که آن را عمیق کنیم و کتابهای چاپی را اضافه کنیم و همه فیلدها را پوشش دهیم. با توجه به اینکه شرکت های خارجی منابع فارسی یا عربی زبان را خوب پوشش نمی دهند، توسعه منطقه ای هم جوابگو است. مثلاً آمازون نوشتار راست به چپ را پشتیبانی نمی کند، اما مشکل ما در این حوزه، بحث پرداخت است. مثلاً نشر افغانستان یکی از گزینه های خوب برای فعالیت است، اما نحوه پرداخت از جمله مشکلات اصلی فعالان این حوزه است. از دلایلی که نشده کار را در منطقه گسترش دهیم همین مسائل بوده است که اگر برطرف شود، نشر الکترونیک ایران ظرفیت این حضور را دارد.

انتهای پیام/

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ، همه گیری بیماری کووید19 در سال 99 موجب تغییر در روند فعالیت ناشران و کتاب فروشان شد. به دلیل تعطیلی مجتمع های تجاری در زمان اوج همه گیری، کتاب فروشی های واقع در این مجتمع ها مجبور به توقف فعالیت شدند و در ماه هایی از سال کلیه فروشندگان مجبور به تعطیلی زود هنگام بودند. از طرفی تحریم ها باعث نوسانات قیمت ارز و افزایش قیمت کاغذ و ملزومات چاپ کتاب شد. مشکلات اقتصادی برخی از فعالان صنعت نشر را تا ورطه ورشکستگی و توقف فعالیت پیش برد و برخی با مشکلات فراوان به کار خود ادامه دادند.

در شرایطی که هوز واکسیناسیون عمومی شروع نشده، طبیعتا وضعیت شیوع بیماری در کشور، کماکان پایدار است و ناشران و کتاب فروشان برای ادامه فعالیت در سال 1400 همچنان با مشکلات عدیده ای مواجه خواهند بود. اما با توجه به تجربه یک ساله فعالیت در ایام کرونایی، چه اقداماتی می تواند وضعیت را برای فعالان این صنعت رو به راه کند و تا حدی از مشکلا آن ها بکاهد؟

سیدمهدی مولانا، مدیر انتشارات و کتاب فروشی دارالفکر که در تیرماه سال گذشته، خبر توقف فعالیت این مجموعه را به دلیل مشکلات اقتصادی اعلام کرد ( اینجا بخوانید )، از فشار بر این مجموعه برای توقف فروش کتاب در حوزه ادبیات، موسیقی و هنر خبرداد.

در سالی که گذشت، همه گیری بیماری کووید19 و محدودیت های ناشی از آن، بر فشارهایی که ناشران و کتاب فروشان در سال های اخیر متحمل آن بودند، اضافه کرد. شرایط حاکم بر صنعت نشر را چطور ارزیابی می کنید و مهمترین دغدغه های این صنعت در حال حاضر چیست؟
یکی از اصلی ترین بحران هایی که صنعت نشر با آن مواجه شده، بحران کاغذ است. در مواجهه با این بحران، با اینکه اتحادیه شرکت های تعاونی ناشران آشنا و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای کاهش فشار بر ناشران تلاش کردند، اما نتوانستند پاسخگوی نیاز فعالان این حوزه باشند. آن ها هرچه را در توان داشتند، انجام دادند. همچنین تحریم ها خسارات جدی بر بدنه نشر ایران وارد کرد. مساله تحریم ها به عنوان مشکلی تاثیرگذار مطرح است. مردم توان اقتصادی ندارند و با توجه به زمینه اصلی فعالیت های ما در انتشارات دارالفکر، مجموعه کتاب های مذهبی که منتشر می کنیم، مشتری کمی دارند. حوزه رمان و ادبیات مشتری های بیشتری دارد، اما از تعداد مخاطبان کتاب های حوزه مذهبی، روزبه روز کاسته می شود.

انتشارات دارالفکر 70 سال سابقه کار دارد و در طول این سال ها، نظم قابل توجهی بر فعالیت های این نشر حاکم بوده، اما آنطور که پیش از این اعلام کردید، همه گیری بیماری کووید19 مشکلات زیادی را برای ادامه فعالیت ها ایجاد کرده است.
بله. موسسه ما بسیار قدیمی و شناخته شده است. قبل از انقلاب کتاب های امام خمینی(ره) را مرحوم پدرم چاپ و منتشر می کرد، کتاب مرحوم اکبر هاشمی رفسنجانی، ابراهیم امینی، مهدی بازرگان و... باعث شناخته شدن انتشارات دارالفکر شد. اما ما هم در سال 99 مشکلاتی داشتیم و ناشران فعال در حوزه مذهبی را می شناسم که ملک فروختند و توانستند به کار ادامه بدهند.

و به نظر شما برای اینکه ناشران و کتاب فروشان با مشکلات کمتری نسبت به سال 99 مواجه باشند، چه ملاحظاتی را باید در دستور کار قرار دهند؟
به اعتقاد من تا مساله تحریم و مسائل اقتصادی درست نشود، بعید می دانم که باقی مسائل را بتوان اصلاح کرد. باید مشکلات از اساس درست بشود تا بتوانیم فعالیت درستی داشته باشیم. به نظرم وزارت فرهنگ و ارشاد و شرکت آشنا در حد توان اقداماتی انجام داده اند؛ اما بیش از این توان ندارند و مشکلات اقتصادی باعث شده کتاب برای مردم در اولویت نباشد.

کمی درباره مشکلاتی که دنیای کتاب در یک سال گذشته با آن مواجه بود، بیشتر توضیح دهید.
سه سال پیش، مجموعه دنیای کتاب را در یک مجتمع تجاری در قم تاسیس کردیم. این مجموعه با وسعت 1300 مترمربع و 60 هزار عنوان کتاب به کار خود آغاز کرد، اما با همه گیری بیماری کووید19 و تعطیلی مجتمع های تجاری با مشکلاتی مواجه و مجبور شدیم ملکی را که در مجموعه ناشران داشتیم، بفروشیم تا خسارات را جبران کنیم.

متاسفانه این مجموعه، از آغاز همه گیری کرونا، 10 ماه تعطیل بود. این مجتمع شیک و مدرن است و بسیاری از مسئولان از آن بازدید و اعلام کردند که باعث افتخارشان است که مهمانان خود را به فضای این کتاب فروشی بیاورند. تنها کتاب فروشی در ایران است که 60 هزارعنوان کتاب در آن به نمایش گذاشته شده است؛ کتاب هایی در حوزه های ادبیات، رمان، تاریخ، مذهب و ... همچنین در بخش دیگری بازی های فکری متعددی در آن ارائه می شود و 180 متر کافی شاپ روباز با نمای گنبد حضرت معصومه(س) دارد. افرادی که توانایی خرید کتاب را ندارند، می توانند در کافی شاپ این مجموعه، بدون نیاز به خرید از کافی شاپ، کتاب ها را مطالعه بکنند.

پیش از همه گیری استقبال خوبی از آن می شود، اما بعد از چند سال با مشکلات مالی فراوانی روبه رو شد. این مجموعه 18 کارمند دارد، حتی در دوران همه گیری یکی از کارکنان را بیرون نکردیم. اما برای پرداخت اقساط سنگین وامی که بانک شهر ارائه داده است، مجبور شدیم ملکی را بفروشیم و وام بانک شهر را بپردازیم. با اینکه وزارت فرهنگ وارشاد تلاش کرد، اما بانک شهر دریافت اقساط را متوقف نکرد.

برنامه ای برای فروش تلفنی و اینترنتی دارید؟ یا اقداماتی که بتوانید در این مجموعه با رعایت پروتکل های بهداشتی به فعالیت خود ادامه بدهید.
بله، اما فروش اینترنتی و تلفنی در برابر میزان فروش حضوری عدد قابل ملاحظه ای نیست و نمی تواند از پس مخارج بالای چنین فروشگاهی بر بیاید. انتظار داشتیم که وزارت فرهنگ و ارشاد کمک بیشتری بکند. برای مسئولان هم نامه نوشتیم و امیدواریم ترتیب اثر داده شود.

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ، همه گیری بیماری کووید19 در سال 99 موجب تغییر در روند فعالیت ناشران و کتاب فروشان شد. به دلیل تعطیلی مجتمع های تجاری در زمان اوج همه گیری، کتاب فروشی های واقع در این مجتمع ها مجبور به توقف فعالیت شدند و در ماه هایی از سال کلیه فروشندگان مجبور به تعطیلی زود هنگام بودند. از طرفی تحریم ها باعث نوسانات قیمت ارز و افزایش قیمت کاغذ و ملزومات چاپ کتاب شد. مشکلات اقتصادی برخی از فعالان صنعت نشر را تا ورطه ورشکستگی و توقف فعالیت پیش برد و برخی با مشکلات فراوان به کار خود ادامه دادند.

در شرایطی که هوز واکسیناسیون عمومی شروع نشده، طبیعتا وضعیت شیوع بیماری در کشور، کماکان پایدار است و ناشران و کتاب فروشان برای ادامه فعالیت در سال 1400 همچنان با مشکلات عدیده ای مواجه خواهند بود. اما با توجه به تجربه یک ساله فعالیت در ایام کرونایی، چه اقداماتی می تواند وضعیت را برای فعالان این صنعت رو به راه کند و تا حدی از مشکلا آن ها بکاهد؟

سیدمهدی مولانا، مدیر انتشارات و کتاب فروشی دارالفکر که در تیرماه سال گذشته، خبر توقف فعالیت این مجموعه را به دلیل مشکلات اقتصادی اعلام کرد ( اینجا بخوانید )، از فشار بر این مجموعه برای توقف فروش کتاب در حوزه ادبیات، موسیقی و هنر خبرداد.

در سالی که گذشت، همه گیری بیماری کووید19 و محدودیت های ناشی از آن، بر فشارهایی که ناشران و کتاب فروشان در سال های اخیر متحمل آن بودند، اضافه کرد. شرایط حاکم بر صنعت نشر را چطور ارزیابی می کنید و مهمترین دغدغه های این صنعت در حال حاضر چیست؟
یکی از اصلی ترین بحران هایی که صنعت نشر با آن مواجه شده، بحران کاغذ است. در مواجهه با این بحران، با اینکه اتحادیه شرکت های تعاونی ناشران آشنا و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای کاهش فشار بر ناشران تلاش کردند، اما نتوانستند پاسخگوی نیاز فعالان این حوزه باشند. آن ها هرچه را در توان داشتند، انجام دادند. همچنین تحریم ها خسارات جدی بر بدنه نشر ایران وارد کرد. مساله تحریم ها به عنوان مشکلی تاثیرگذار مطرح است. مردم توان اقتصادی ندارند و با توجه به زمینه اصلی فعالیت های ما در انتشارات دارالفکر، مجموعه کتاب های مذهبی که منتشر می کنیم، مشتری کمی دارند. حوزه رمان و ادبیات مشتری های بیشتری دارد، اما از تعداد مخاطبان کتاب های حوزه مذهبی، روزبه روز کاسته می شود.

انتشارات دارالفکر 70 سال سابقه کار دارد و در طول این سال ها، نظم قابل توجهی بر فعالیت های این نشر حاکم بوده، اما آنطور که پیش از این اعلام کردید، همه گیری بیماری کووید19 مشکلات زیادی را برای ادامه فعالیت ها ایجاد کرده است.
بله. موسسه ما بسیار قدیمی و شناخته شده است. قبل از انقلاب کتاب های امام خمینی(ره) را مرحوم پدرم چاپ و منتشر می کرد، کتاب مرحوم اکبر هاشمی رفسنجانی، ابراهیم امینی، مهدی بازرگان و... باعث شناخته شدن انتشارات دارالفکر شد. اما ما هم در سال 99 مشکلاتی داشتیم و ناشران فعال در حوزه مذهبی را می شناسم که ملک فروختند و توانستند به کار ادامه بدهند.

و به نظر شما برای اینکه ناشران و کتاب فروشان با مشکلات کمتری نسبت به سال 99 مواجه باشند، چه ملاحظاتی را باید در دستور کار قرار دهند؟
به اعتقاد من تا مساله تحریم و مسائل اقتصادی درست نشود، بعید می دانم که باقی مسائل را بتوان اصلاح کرد. باید مشکلات از اساس درست بشود تا بتوانیم فعالیت درستی داشته باشیم. به نظرم وزارت فرهنگ و ارشاد و شرکت آشنا در حد توان اقداماتی انجام داده اند؛ اما بیش از این توان ندارند و مشکلات اقتصادی باعث شده کتاب برای مردم در اولویت نباشد.

کمی درباره مشکلاتی که دنیای کتاب در یک سال گذشته با آن مواجه بود، بیشتر توضیح دهید.
سه سال پیش، مجموعه دنیای کتاب را در یک مجتمع تجاری در قم تاسیس کردیم. این مجموعه با وسعت 1300 مترمربع و 60 هزار عنوان کتاب به کار خود آغاز کرد، اما با همه گیری بیماری کووید19 و تعطیلی مجتمع های تجاری با مشکلاتی مواجه و مجبور شدیم ملکی را که در مجموعه ناشران داشتیم، بفروشیم تا خسارات را جبران کنیم.

متاسفانه این مجموعه، از آغاز همه گیری کرونا، 10 ماه تعطیل بود. این مجتمع شیک و مدرن است و بسیاری از مسئولان از آن بازدید و اعلام کردند که باعث افتخارشان است که مهمانان خود را به فضای این کتاب فروشی بیاورند. تنها کتاب فروشی در ایران است که 60 هزارعنوان کتاب در آن به نمایش گذاشته شده است؛ کتاب هایی در حوزه های ادبیات، رمان، تاریخ، مذهب و ... همچنین در بخش دیگری بازی های فکری متعددی در آن ارائه می شود و 180 متر کافی شاپ روباز با نمای گنبد حضرت معصومه(س) دارد. افرادی که توانایی خرید کتاب را ندارند، می توانند در کافی شاپ این مجموعه، بدون نیاز به خرید از کافی شاپ، کتاب ها را مطالعه بکنند.

پیش از همه گیری استقبال خوبی از آن می شود، اما بعد از چند سال با مشکلات مالی فراوانی روبه رو شد. این مجموعه 18 کارمند دارد، حتی در دوران همه گیری یکی از کارکنان را بیرون نکردیم. اما برای پرداخت اقساط سنگین وامی که بانک شهر ارائه داده است، مجبور شدیم ملکی را بفروشیم و وام بانک شهر را بپردازیم. با اینکه وزارت فرهنگ وارشاد تلاش کرد، اما بانک شهر دریافت اقساط را متوقف نکرد.

برنامه ای برای فروش تلفنی و اینترنتی دارید؟ یا اقداماتی که بتوانید در این مجموعه با رعایت پروتکل های بهداشتی به فعالیت خود ادامه بدهید.
بله، اما فروش اینترنتی و تلفنی در برابر میزان فروش حضوری عدد قابل ملاحظه ای نیست و نمی تواند از پس مخارج بالای چنین فروشگاهی بر بیاید. انتظار داشتیم که وزارت فرهنگ و ارشاد کمک بیشتری بکند. برای مسئولان هم نامه نوشتیم و امیدواریم ترتیب اثر داده شود.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)،

خبرگزاری کتاب ایران

اینجا بخوانید

در سالی که گذشت، همه گیری بیماری کووید19 و محدودیت های ناشی از آن، بر فشارهایی که ناشران و کتاب فروشان در سال های اخیر متحمل آن بودند، اضافه کرد. شرایط حاکم بر صنعت نشر را چطور ارزیابی می کنید و مهمترین دغدغه های این صنعت در حال حاضر چیست؟

انتشارات دارالفکر 70 سال سابقه کار دارد و در طول این سال ها، نظم قابل توجهی بر فعالیت های این نشر حاکم بوده، اما آنطور که پیش از این اعلام کردید، همه گیری بیماری کووید19 مشکلات زیادی را برای ادامه فعالیت ها ایجاد کرده است.

و به نظر شما برای اینکه ناشران و کتاب فروشان با مشکلات کمتری نسبت به سال 99 مواجه باشند، چه ملاحظاتی را باید در دستور کار قرار دهند؟

کمی درباره مشکلاتی که دنیای کتاب در یک سال گذشته با آن مواجه بود، بیشتر توضیح دهید.

برنامه ای برای فروش تلفنی و اینترنتی دارید؟ یا اقداماتی که بتوانید در این مجموعه با رعایت پروتکل های بهداشتی به فعالیت خود ادامه بدهید.

گروه ادبیات فرهنگی هنری

تاریخ انتشار

کد خبر 7685976

دانلود PDF

نظر دادن

به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان سال 99 سالی بود که با ویروس کرونا در کشور آغاز شد و با شیوع آن ادامه پیدا کرد. در این سال رویداد های مختلفی اتفاق افتاد. یکی از آن ها ادغام موسسات تابعه معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و تشکیل موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران بود. بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان یکی از موسساتی بود که با دو موسسه دیگر یعنی موسسه خانه کتاب و نمایشگاه های فرهنگی ایران ادغام شد و در حال حاضر با عنوان دفتر گسترش شعر و ادبیات داستانی موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران به فعالیت خود ادامه می دهد. در ادامه مصاحبه ما را با مصطفی راضی جلالی، مدیردفتر گسترش شعرو ادبیات داستانی ایران می خوانید:

در سال 99 ادغام موسسات تابعه معاونت فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انجام شد؛ این ادغام تا چه اندازه روی فعالیت دفتر گسترش شعر و ادبیات داستانی تاثیرگذاشت؟

موضوع ادغام، یک تصمیم وزارتخانه ای و تشکیلاتی در مجموعه فرهنگی دولت بوده است. در معاونت فرهنگی سه مجموعه تقریبا هم راستا فعالیت می کردند. تصمیم براین شد که این سه مجموعه در قالب یک موسسه به نام موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران فعالیت کند. قرار بود تشکیلات و فعالیت هایی که در بنیاد شعر و ادبیات داستانی ایرانیان پیگیری می شد پس از ادغام در قالب دفتر گسترش شعر و ادبیات داستانی ادامه پیدا کند. برگزاری جوایز ادبی، کارگاه های آموزشی و فعالیت های دیگری که در بنیاد شعر و ادبیات داستانی انجام می شد مانند اداره پایگاه های نقدشعر، نقد داستان و دانشنامه برخط و ادبیات در حال حاضر توسط دفتر گسترش شعر و ادبیات داستانی اجرا و انجام می شوند.

تغییر بنیاد شعر و ادبیات داستانی و تشکیل دفتر گسترش شعر و ادبیات داستانی به سود ادبیات بود یا خیر؟

الان بار مسئولیت های اجرایی، اداری و مالی در بنیاد شعر و ادبیات داستانی که قبلا روی دوش مدیران و کارکنان این مجموعه بوده برداشته شده است. طبیعتا موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران به عنوان یک تشکیلات، واحد امور اداری، مالی و پشتیبانی دارد. این فراغت از کار های اجرایی باعث می شود به حیطه تخصصی کار خودمان بیشتر برسیم و این نوید را می دهد که بتوانیم تخصصی تر روی کار حوزه ادبیات متمرکز شویم.

پس از آن صحبت تجمیع اساسنامه جوایز ادبی پیش آمد. چقدر پیشنهاد این طرح از سوی اهالی قلم بوده و چقدر براساس تجربه هایی بود که در سال های قبل داشتید؟

ما سه جایزه ملی در کشور برگزار می کنیم. یکی جشنواره شعر فجر است که در عنوانش بین المللی هم وجود دارد. آن دو جایزه دیگر عنوانشان ملی است و مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی را دارند. ما یک پیشنهادی داشتیم که ابتدا به مدیرعامل موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران منعکس کردیم. از طریق ایشان این پیشنهاد به معاونت امور فرهنگی وزارت ارشاد ارسال شد که متولی برگزاری این سه جایزه ادبی است. پیشنهادمان اینگونه بود که هر سه جایزه یک اساسنامه مشخص و منسجم داشته باشند که تقویم اجرایی آن، میزان جوایز، اجرا و دبیرخانه شان همسان سازی شود. این پیشنهاد در مرحله بررسی است، چون هر پیشنهادی باید از معاونت امور فرهنگی به وزارت ارشاد و از آن جا به شورای عالی انقلاب فرهنگی برود.

طبیعتا باید از نظرحقوقی، اجرایی و مالی بررسی شود که تاچه حد با واقعیت، شرایطِ موجود و قوانین همخوانی دارد. سپس به شورای عالی انقلاب فرهنگی ارسال می شود و آنجا طرح می شود و بعد تصمیم گیری خواهد شد. اگر موافقت شود و اصلاحاتی داشته باشد اصلاحاتش انجام می شود تا نهایتا صاحب یک اساسنامه برای جوایز حوزه ادبیات شویم. این کار البته یک مقدار زمان بر است. ما سعی کرده ایم در تدوین اساسنامه پیشنهادی حداکثر سرعت و نظرسنجی از اهالی ادبیات را داشته باشیم.

تقریبا در هر سه جایزه پروین اعتصامی، جلال آل احمد و جشنواره شعر فجر با اهالی این جوایز و با دبیر های دوره های پیشین آن ها مشورت شده است، حتی توانستیم با اهالی شعر، داستان و بانوان شاعر که بهره مندان جایزه ادبی پروین اعتصامی هستند گفتگو داشته باشیم و درنهایت پیشنهاد ها و تغییراتی که نیاز بود مطرح شده است. البته تغییرات زیاد نبوده بلکه همسان سازی و ساماندهی سه جایزه در قالب یک اساسنامه مدنظر بوده است.

امسال شیوع کرونا باعث شد جایزه ادبی پروین برگزار نشود، آیا قرار است سال بعد برگزار شود؟

جایزه ادبی پروین اعتصامی مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی را دارد. اساسنامه و شورای عالی انقلاب فرهنگی تعیین می کند که این جایزه برگزار بشود یا نشود. اگر در زمان برگزاری اش پیشنهادی داشته باشیم به عنوان مجریان برگزاری آن، پیشنهادمان را ارائه می دهیم و اگر موافقت شود عملیاتی خواهد شد. پارسال شیوع و گسترش کرونا درست زمانی رخ داد که باید مقدمات تشکیل هیئت علمی، داوری و تجمیع آثار را انجام می دادیم.

جایزه به لحاظ تقویمی در چند دوره اخیرش تابستان برگزار شده بود، برای همین باید در تابستان 99 برگزار می شد. همان طور که می دانید ابتدای شیوع ویروس کرونا کسی نمی توانست تشخیص بدهد یا پیش بینی کند ویروس قرار است چند ماه باقی بماند اصلا مشخص نبود و شرایط تصمیم گیری وجود نداشت. یک بلاتکلیفی نه تنها در حوزه فرهنگ بلکه در تمام حوزه های اجرایی کشور و حتی در دنیا وجود داشت. اصلا نمی دانستیم تا کی این میهمان ناخوانده با ما هست و برای همین زمان را با خوف و رجا از دست دادیم تا رسیدیم به اواسط فصل بهار یا اوایل تابستان که دقیقا زمان اجرائیات جایزه جلال بود. برای اینکه برگزاری یک جایزه مجددا به تاخیر نیفتد جایزه ادبی جلال را در زمان خودش برگزار کردیم.

توجیه عقلی و اجرایی ما این بود که جایزه ادبی پروین دوسالانه است. دربدترین حالت اگر با یک سال تاخیر برگزار شود دوره خاصی از آن از دست نمی رود. یعنی یک دوره آن 99 و دوره بعدی آن 1401 خواهد بود. در تقویم اجرایی اش مشکلی به وجود نمی آید. برای همین، چون جایزه جلال یک سالانه بود در دستور کار قرار گرفت و زمان خودشان جایزه ادبی جلال آل احمد و جشنواره شعر فجر برگزار شدند.

جایزه ادبی پروین اعتصامی را سر تقویمی که دارد برنامه ریزی خواهیم کرد تا درتابستان سال آینده برگزار شود مگر اینکه تا آن زمان پیشنهاد ما به دست شورای عالی انقلاب فرهنگی برسد و تصمیمی برای آن گرفته شود. اگر نیاز باشد، تغییراتی اعمال می شود و ما نیز تابع آن تغییرات خواهیم بود.

قرار است کارگاه های دفترگسترش شعر و ادبیات داستانی در قالب همان کارگاه های آل جلال و جشنواره شعر فجر برگزار شود یا اینکه قرار است سال آینده این کارگاه ها به طور دائم در تمام سال برنامه داشته باشند؟

رویه جدید را از جایزه جلال امسال عملیاتی کردیم. همیشه این گونه بود که دو سه روز مانده به جایزه، ادب جویان را دعوت می کردیم و در یک دوره دو روزه یا سه روزه کارگاه های آموزشی در حوزه داستان یا شعر برگزار می شدند. از جایزه جلال تصمیم براین شد دوره های آموزشی برای اینکه نتیجه مثبت تر و بهتری را به هنرجویان منتقل کند، قدری طولانی تر باشد. دوره آموزشی آل جلال به نُه تا ده روز افزایش یافت. استقبال شایانی از آن شد. این دوره به شکل برخط برگزار شد. با حضور 870 نفر متقاضی که این ظرفیت بین همه دوستان تقسیم شد وهمه ادب جویانی که تمایل به حضور در دوره داشتند به شکل حرفه ای در کارگاه ها حاضر شد.

قدری زمان این تجربه را در جشنواره شعر فجر بیشتر کردیم. کارگاه های آموزشی حوزه شعر در سه قالب شعر کلاسیک، شعر سپید و شعر نیمایی برگزار شد که آقای ابراهیم اسماعیلی اراضی شعر کلاسیک، حمیدرضاشکارسری شعر سپید و علی داوودی شعر نیمایی را تدریس کردند. این کارگاه ها درمدت دو ماه و نیم برگزار شد. در بخش داستان هم پس از جایزه جلال کارگاه دوره پیشرفته آموزش داستان نویسی داستان کوتاه برگزار شد البته برگزاری این کلاس ها هم چنان ادامه دارد. فضای مجازی نقش بسزایی در دوره های آموزشی امسال داشت و برای بخش آموزش نهایت استفاده از ظرفیت های فضای مجازی انجام شد.

پس از برگزاری جشنواره بین المللی شعر فجر نقد هایی به داوری جشنواره شد. برخی ها گفتند در داوری آثار روابط دوستانه تاثیر داشته یا فلان کتاب ویراست دوم بوده و ویراست دوم نباید در این جشنواره ادبی شایسته تقدیر شناخته می شد. واقعا چنین چیزی بود و روابط دوستانه شاعران در داوری آثار تاثیر داشت؟

حتما روابط بین داور ها روابط دشمنانه ای نبوده است. حتی روابط بین مولف و داور هم دوستانه بود و دوستانه خواهد ماند، اما نکته این جاست که هیچ وقت این روابط دوستانه در نتیجه داوری ها تاثیر نگذاشته است. دلیلش این است که شیوه انتخاب در جایزه جلال و جشنواره شعرفجر به این شکل است که به شکل اجماعی داوران به نتیجه می رسند. در جشنواره شعر فجر مثلا در بخش شعر بزرگسال که خودش سه زیرمجموعه شعر کلاسیک، نیمایی و محاوره داشت هفت نفر داور مجموعا می توانستند 15 نامزد انتخاب کنند. بعد از اینکه 15 نامزد با اجماع داوران انتخاب شد این گزینه مطرح می شود که داوری نهایی توسط هفت داور به علاوه دو ناظر که یکی دبیرعلمی و دیگری نماینده هیئت علمی است انجام خواهد شد.

بیشتربخوانید

جزئیات جشنواره بین المللی شعر فجر تشریح شد/ افتتاحیه از مزار شهیدان سلیمانی و فخری زاده

در واقع در مرحله نهایی 9 نفرداوری می کنند که کدام کتاب شایسته تقدیر و کدام کتاب برگزیده شود. شیوه اش به این شکل است که مثلا می گویند از بین این 5 شعر بزرگسال کلاسیک که به عنوان نامزد بالا آمده است حداکثر یک یا دو اثر می توانند برنده باشند. امسال اینگونه شد که در بخش شعر نو گفتند کتاب دکتر روزبه و کتاب آقای میرجعفری می توانند برنده باشند. هرکدام از این ها به طور جداگانه می تواند شایسته تقدیر یا برگزیده باشد. برگزیده اصطلاحا نمره الف و شایسته تقدیر نمره ب را می گیرد. طبیعتا زمانی که داوران بر این قول و اذعان باشند که هر دو اثر می توانند برگزیده باشند عنوانشان برگزیده مشترک می شود.

آیا دو اثر برگزیده مشترک الزاماً باید شبیه هم باشند؟

خیر هیچ ارتباطی ندارد. این اشتباهی بود که دکتر روزبه انجام داد و برای بنده هم عجیب بود، چون خود ایشان جزء داوران دوره های پیشین جشنواره شعرفجر بوده است چطور این اشتباه محاسباتی را انجام داده؟ البته فکر می کنم دوستان رسانه ای ما به این اشتباه محاسباتی دکتر روزبه علاقه مندی نشان دادند. آقای روزبه آدم باسوادی در حوزه ادبیات هستند و گرفتن این اشتباه از ایشان تعمدی بوده است. این مسئله را پررنگ کردند وگرنه همه ما می دانیم دو اثری که برگزیده مشترک می شوند الزاماً نباید حتما اشتراک دیدگاهی، محتوایی یا موضوعی داشته باشد؛ بنابراین می تواند در بخش شعر نو یک اثر که درونمایه شعر آیینی داشته باشد با اثری که حتی درونمایه طنز یا اجتماعی داشته باشد در کنار هم عنوان برگزیده مشترک داشته باشند. هرکدام از این برگزیده های مشترک لوح و نشان جداگانه ای دریافت می کنند و تنها بخش مشترکشان بخش نقدی جایزه است که بین دو برگزیده مشترک تقسیم می شود.

نقدی هم درباره شعر محاوره وجود داشت. می گفتند چرا ویراست دوم یک کتاب باید شایسته تقدیر شود. ویراست دوم به معنای چاپ مجدد است یا اینکه مسئله ای که مطرح شده اشتباهی است که در تفاوت میان ویراست دوم و چاپ دوم یک کتاب وجود دارد؟

داوران از این منظر وظیفه بررسی اثر را ندارند. نیازی نیست کنکاش کنند ببینند اثری چاپ اول یا دوم هست یا نه. معمولا این مسئولیت به عهده دبیرخانه است. در دبیرخانه همه آثار را از این نظر بررسی کرده بودیم. در قانون چاپ ونشر این قاعده وجود دارد که نوبت چاپ هر کتاب در شناسنامه کتاب قید شود و برای آثار چاپ مجدد هم باید در شناسنامه ذکر شود که: این اثر، پیش از این در فلان انتشارات و در فلان سال منتشرشده است.

در مورد کتابی که در بخش شعر بزرگسال اشاره کردید باید عرض کنم، چنین اتفاقی نیفتاده است. یعنی ناشر دوم این کتاب در شناسنامه قید نکرده است که چاپ نخست این کتاب در انتشارات دیگری انجام شده است و پس از بررسی تطبیق نامزد ها دبیرخانه جشنواره متوجه این موضوع شد.

بنده شخصا با استاد کلاهی اهری تماس گرفتم و با یادآوری نشست نقد و بررسی چاپ اول مجموعه شعرشان درستی این مورد را از ایشان جویا شدم. ایشان هم با بزرگواری چاپ دوم بودن کتابشان را تایید کردند. پس از آن هیات داوران و دبیر علمی را در جریان قرار دادم و این اثر در مرحله نهایی داوری نشد.جالب است بدانید ناشر دوم این اثر که خود، قید این اثر پیش از این در نشر دیگری چاپ شده است را لحاظ نکرده بود، در رسانه خود این ایراد را متوجه داوران کرد!

در مورد مجموعه ای که در بخش شعر محاوره شایسته تقدیر شناخته شد هم باید عرض کنم: چاپ نخست این اثر هرگز در سامانه خانه کتاب اعلام وصول نشده بود و این به معنای این است که کتاب در بازار نشر ایران منتشرنشده است.

این کتاب پیش از این اصلا چاپ نشده بود؟

آقای بهرامی در واقع ایستاد تا به زعم خود روی لغزش داوران یا دبیرخانه انگشت بگذارد و بعد به عنوان یک رسانه بتواند روی این نکته کار کند و آن را برجسته کند. ایشان در واقع اولین اشتباه محاسباتی اش را اینجا انجام داد که در خود اثر به چاپ دوم بودن کتاب اشاره ای نکرده است.

خلاصه اش این است که آقای بهرامی به عنوان متولی انتشارات آرادمان باید ابتدا بررسی و دقت نظرشان را در انتشار کتاب آقای کلاهی اهری به خرج می دادند بعد به دنبال بررسی نظر داوران می پرداختند.پس از خروج کتاب آقای کلاهی اهری، داوران تصمیم گرفتند به احترام 5 دهه تلاش ایشان در شعر نو و خصوصا شعر نوی بی حاشیه از ایشان تجلیل شود. باعث افتخار ماست که از ایشان تجلیل به عمل آمد. درنهایت اثر ایشان که در انتشارات آرادمان نیز چاپ شده بود و اشاره ای هم در خود اثر نشده بود که چاپ دوم است و در داوری نهایی کنار گذاشته شد.

در مورد کتاب آقای صالحی در بخش ترانه موضوع چگونه بود؟

کتاب آقای صالحی در بخش ترانه برگزیده نشد بلکه شایسته تقدیر شناخته شد. این کتاب در سال 91 برخلاف اطلاعات اشتباهی که برخی خبرگزاری ها در سال 92 منتشر کرده بودند مبنی بر انتشار آن، چاپ نشده بود. نسخه ای از این کتاب که هنوز منتشر نشده بود و کار نشرش انجام نشده بود در اختیار یکی از رسانه ها قرار می گیرد و آن رسانه با توجه به علاقه ای که به حمایت از آثار ادبی داشته اشاره کرده که این کتاب منتشرشده است.

به همین دلیل بنده با آقای صالحی تماس گرفتم و ایشان نیز گفتند کتاب را یکی از خبرگزاری ها از من گرفت و خبرش را منتشرکرد منتها شرایط انتشار آن پیش نیامد. حتی یک ترانه یا یک مصراع آن در جای دیگری منتشرنشده است. البته یکی دو تا از ترانه های این کتاب را خواننده ای ممکن است خوانده باشد، امّا در قالب مجوعه حتی یک اثرش هم در کتابی منتشر نشده است. این کتاب ماند تا سال 98 که برای این اثر فیپا و مجوز گرفته شد و اثر منتشر شد.

الان در سایت خانه کتاب هم کتاب آقای صالحی وجود دارد که نه در شناسنامه اثر درج شده که کتاب چاپ دوم است نه مولف چنین اعتقادی دارد و نه خود ناشر. کتاب کاملا چاپ اولی است. تعبیر این است شاعری تصمیم می گیرد اثرش را در سال 91 چاپ کند، امّا چاپ نمی کند. بعد کتاب سال 98 با اسمی دیگر یا اسم مشابه منتشر می شود. این توضیح را به یکی از خبرگزاری ها هم دادم منتها آن ها با شیوه ای که حتما استاندارد های خودشان است صحبت های بنده را منعکس کردند.

دفترگسترش شعر و ادبیات داستانی چه برنامه ای برای سال آینده دارد؟

انشاءالله برنامه های حوزه ادبیات را با قوت بیشتر و با اتکا به ظرفیت های فضای مجازی گسترش خواهیم داد. برای انجمن های ادبی هم برنامه های گسترده ای داریم.در مورد جوایز ادبی هم بستگی دارد به این که چه زمانی پاسخ پیشنهاد تجمیع اساسنامه جوایز ادبی به دست معاونت فرهنگی وزارت ارشاد و به تبع آن به دست ما برسد. اگر زمان وجود داشته باشد تغییرات اعلام شده را اعمال می کنیم و تغییرات انجام می شود. درغیر این صورت و اگر زمان خیلی کم باشد سال بعد را با همین شرایط برگزار می کنیم. اگر هم پیشنهاد های ما اصلاح شد و برگشت در دوره های بعد براساس آیین نامه جامع جوایز، جشنواره ها و جایزه های ادبی را برگزار خواهیم کرد.

انتهای پیام/

گروه سینمایی هنرآنلاین : اسماعیل میهن دوست فیلمساز درباره ارزیابی سینما در سال جدید در گفت وگو با خبرنگار هنرآنلاین گفت: این بحث به دو بخش تقسیم می شود. بخش اول باید دید خود فیلم های تولید شده از نظری کمی و کیفی به چه شکل بوده است و فیلم هایی که در صف انتظار برای اکران هستند از چه وضعیتی در مواجهه با مخاطب برخوردارند. بخش بعدی شرایط اکران است که خود به دو مبحث اکران در سالن به فرض بازگشایی نیم بند سینماها در شرایط کرونا و همچنین پلتفرم های نمایش آنلاین بر می گردد.

او ادامه داد: در خصوص فیلم ها و محتوای آنها که طی دو سال گذشته تولید شده اند و امسال قرار است اکران شوند، با توجه به 16 فیلمی که در جشنواره فجر به نمایش درآمد وآثاری که متاسفانه انتخاب نشده و به نمایش در نیامدند و من برای ارزیابی توفیق آن را داشتم که تقریبا به همان تعداد، فیلم های خارج از جشنواره را ببینم باید گفت، در مجموع معدود فیلم هایی در این میان هستند که از پتانسیل جذب مخاطب برخوردارند. لذا با فرض اینکه شرایط اکران مطلوب و مناسب باشد و چه در سالن های سینما و چه در پلتفرم ها فیلم ها بتوانند به شکل منطقی و عادلانه به مخاطبان معرفی و به نمایش در بیایند چشم انداز رونق اقتصادی سینما که سهل است، حتی امکان رسیدن به نقطه سربه سر برای اغلب فیلم ها بعید به نظر می رسد. فیلم هایی که در سی ونهمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمدند، بیشتر نه تولید بخش خصوصی بودند و نه به سینمای اندیشه و فرهنگ تعلق داشتند. آثاری نبودند که مضامین اجتماعی یا فرم های جذابی داشته باشند تا مخاطبین بالفعل سینما زندگی واقعی خودشان را در آنها ببینند و رضایتشان جلب شود و به تبع با توجه به آن تماشای فیلم ها را به دیگران توصیه کنند. متاسفانه برخی از فیلم های حاضر در جشنواره نه تنها دور از زندگی واقعی مردم و طرح مسائل ملموس آنها بود، بلکه اساسا ماهیت ضد مردمی نیز داشتند و به عبارتی آدم بد درام فیلم، خود مردم بودند و این باعث تاسف است که سینمای ایران به وضعیتی رسیده است که باید در برابر مردم بایستد. اغلب این فیلم ها اصطلاحا فیلم های ارگانی هستند که نهادهای مختلف حاکمیتی در تولید آنها مشارکت داشته و سرمایه آنها را تامین کرده اند و گاها با یک برآورد اولیه براحتی می توان تشخیص داد که برای ساخت این فیلم ها که هزینه بالایی هم صرف شده اساسا سازندگان آنها دغدغه برگشت سرمایه نداشتند چه رسد به اینکه سودای تاثیر گذاری در راه افتادن چرخه اقتصادی سینما را داشته باشند. عمدتا هدف از تولید آنها اهداف استراتژیک مدنظر بوده است. تنها استثنا در این فیلم ها که با فضایی بدیع و موضوعی نو روایت می شود فیلم منصور است که آن شاید به طور نسبی بخشی از هزینه خود را برگرداند و باقی فیلم ها بسیار بعید به نظر می رسد که این قدرت و قابلیت را داشته باشند.

میهن دوست در ادامه اظهارات خود بیان کرد: سوای این فیلم ها که توسط هیئت داوری انتخاب و در جشنواره حضور داشتند، آثاری را دیدم که از ساختار نسبتا قابل قبول و فیلمنامه های استخوان داری برخوردار بودند که قواعد درام را به درستی رعایت کرده بودند و اغلب به سینمای اندیشه و هنر با دغدغه های فرهنگی اختصاص دارند که متاسفانه به جشنواره راه نیافتند و به دلیل نبود امکان معرفی مناسب و عرضه اصولی این جنس فیلم ها،در بخش اکران نیز بعید می دانم بتوان اتفاق خوشایندی را برایشان پیش بینی کرد. مجموعه فیلم های کنار گذاشته شده از جشنواره از پتانسیلی برخوردارند که خود به تنهایی می توانند جشنواره ای مجزا، همپا و حتی بالاتر داشته باشند چرا که از خیلی از فیلم های جشنواره یک سر و گردن بالاتر هستند. هرچند بیگ پروداکشن به حساب نمی آیند. به نظر می رسد جشنواره فیلم فجر دیگر خاصیت ویترین بودن خود را از دست داده است. فیلم هایی چون روز ششم ، شهربانو ، شیرجه بزرگ ، خورشید آن ماه ، بوتاکس ، میجر ، صحنه زنی ، برای مرجان ، از جمله این آثار هستند که هرچند ضعف هایی نیز داشتند اما می توانستند در جشنواره حضور داشته باشند و در جذب مخاطب بویژه مخاطب جوان موفق باشند. این آثار اغلب دارای فضاهای بکر و لحن و فرم تازه هستند که با اکران اصولی و درست در جذب مخاطب عام و خاص می توانند موفق باشند. البته در بین فیلم های جشنواره معدود فیلم های خوب هم بودند که اگر به درستی از پتانسیل های اکران استفاده شود، آن ها نیز می توانند اتفاق خوبی را در جذب مخاطب رقم بزنند که از این میان می توان به فیلم های زالاوا ، تی تی و رمانتیسم عماد و طوبا اشاره کرد.

این کارگردان با اشاره به این که با تعداد 200 فیلم در صف اکران مانده مواجه هستیم، افزود: از این نکته غافل نمانیم که به لحاظ کمی به واسطه شرایط مضاعف کرونا که ظرفیت های نمایشی را پایین اورده است، ما در سال پیش رو با تعداد حدود 200 فیلم مواجه هستیم که در نوبت اکران قرار دارند و با هر فرمول ایده آلی هم اگر بخواهیم آنها را اکران کنیم با توجه به ظرفیت پایین سالن ها و سلطه انحصار در نمایش آنلاین متاسفانه می توان یک فاجعه فیلم سوزی را پیش بینی کرد و در این گونه موارد اغلب این فیلم های مستقل و آثاری که دغدغه اندیشه و فرهنگ دارند، آسیب بیشتری می بینند و برخی علیرغم داشتن پتانسیل جذب مخاطب حداکثری، اما باز هم قربانی می شوند و این باعث تاسف است.

میهن دوست گفت: اگر فرض را بر این بگیریم که عملکرد حکومت در تهیه واکسن چه در بخش خرید و چه تولید در داخل درست انجام و توزیع شود، به نظر نمی رسد تا پایان سال آتی بالای 70 درصد جامعه را شامل شود، و با توجه با اولویت هایی که طبق استانداردهای جهانی که ابتدا کادر درمان سپس سنین بالای 60جامعه و در نهایت دهه های سنی پایین تر واکسن دریافت می کنند، تصور نمی شود به این زودی قشر سینما رویی که عموما جوانان را شامل می شود به تماشای فیلم در سالن های سینما رغبت نشان بدهند . لذا در صورت بازگشایی سالن ها با حفظ موازین بهداشتی نمایش فیلم ها با استفاده از نیمی ازظرفیت سالن ها خواهد بود و خب تماشاگران بالفعل کمتری خواهیم داشت وکماکان در بر پاشنه سابق خواهد چرخید.

او درادامه درباره بحث اکران انلاین بواسطه شیوع کرونا و تعطیلی سالن های سینمایی نیز اظهار کرد: فضای مجازی بستر جدیدی است که در سطح سینمای جهان به شکل اصولی از چندین سال پیش کار خود را آغاز کرده است و برای آن دسته از مخاطبینی که شاید انگیزه لازم برای حضور در سالن ها را نداشتند و ترجیح می دادند در خانه به تماشای فیلم بنشینند، امکان عرضه فیلم ها در فضای مجازی به شکل انلاین فراهم شده است. اما با توجه به شرایط ویژه در سینمای ایران و اینکه کمتر به این عرصه پرداخته شده است این اتفاق رنگ و بوی جدیدی دارد. موضوع مهمی که باید به آن در این زمینه اشاره کرد از منظر اقتصادی و بحث امنیت فیلم ها در فضای آنلاین است. معضلی که پیش از این نیز سینمای ایران به هنگام انتشار نسخه دی وی دی فیلم ها با آن مواجه بود و این یکی از مهم ترین عامل عدم رونق گرفتن اکران آنلاین بوده است. منظورم معضل قاچاق فیلم ها و تماشای غیر قانونی فیلم هاست، از آنجایی که ایران تابع قانون کپی رایت نیست و اکران آنلاین مرزی را نمی شناسد، ماهواره های خارجی و سایت های غیرایرانی که بدون اجازه صاحبان آثار فیلم ها را به نمایش می گذاشتند باعث لطمه زدن مادی به صاحبان اثار شده اند و هنوز هم در این زمینه اقدام جدی صورت نگرفته است و در مورد قاچاق نیز صرفا در محدوده داخل کشور اقداماتی انجام داده اند. اما واقعیت این است که هر فیلمی که به نمایش در می آید و در اینترنت قرار می گیرد، به فاصله کمتر از یک ساعت قاچاق می شود وامکان پیگیری قضایی آنها وجود ندارد و باعث می شود تهیه کنندگان جلوی اکران آنلاین آثارشان را بگیرند و مترصد فراهم شدن فرصتی برای بازگشایی سالن ها باشند، چرا که از منظر آنها عمده درآمد آثار از طریق نمایش در سالن است و پس از آن از طریق نمایش خانگی و وی او دی ها .

تهیه کننده و کارگردان ترومای سرخ همچنین عنوان کرد: متاسفانه سال های گذشته پدیده انحصار در نمایش سالن ها را داشتیم و حالا با توجه به تعطیلی سالن ها براثر کرونا، در نمایش آنلاین نیز ظاهر شده است که معضلاتی را برای اکران فیلم ها و عدم موقعیت برابر برای صاحبان آثار ایجاد کرده است. به عبارتی اگر در گذشته سینماداران تصمیم گیر وضعیت اکران بودند که چه فیلم هایی در چه زمانی اکران شوند، الان صاحبان پلتفرم ها این کار را انجام می دهند و درشرایطی که تعداد محدودی از آنها از موقعیت و امکانات مناسب ارائه و تبلیغ برخوردار هستند، زمینه ساز بحران در آینده خواهد شد؛ چرا که اساسا به گمان من با توجه به پیشرفت تکنولوژی و تغییر شرایط و سبک زندگی شهروندان آینده اقتصادی سینما در گرو نمایش آنلاین است و اگر فکری برای این کار نشود آینده تیره و تاری از منظر اقتصادی برای سینمای ایران باید متصور بود. اگر تدبیری اندیشه نشود عمدتا فقط رانت خوارها و فیلم های ارگانی از شرایط انحصار بهره مند می شوند و فیلم های بخش خصوصی و بویژه سینمای هنر و اندیشه در مضیقه خواهد بود.

میهن دوست گفت: اکران آنلاین به دلیل این که پدیده جدیدی در سینمای ایران است، نیازمند فرهنگ سازی است. در سینمای جهان این امر جا افتاده است. هم به دلیل رعایت حق کپی رایت از قاچاق غیرقانونی آن جلوگیری می شود و هم عمده مخاطبین با این امکان جدید آشنا شده و اقشار مختلف از منظر آشنایی با سیستم نمایش آنلاین و کارکردن با ابزارهای تکنولوژیک خود را وفق داده اند، اما سینمای ایران هنوز این اتفاق را پشت سر نگذاشته است و مخاطبان خیلی با این امر آشنا نبوده و نیازمند آموزش هستند. به عبارتی در یک کلام باید برای نمایش آنلاین مخاطب سازی صورت بگیرد.

او همچنین توضیح داد: در پدیده جدید پلتفرم مقوله جذب اشتراک حرف اول را می زند. موقعیتی که فیلمسازان براساس آن تصمیم می گیرند به کدام یک از آنها آثارشان را ارائه دهند. مخاطب سازی از توان اقتصادی صاحبان فیلم ها و پخش کنندگان بخش خصوصی و حتی پلتفرم های جدیدی که فاقد امکانات وسیع تبلیغاتی هستند،خارج است. در واقع یک عزم عمومی را می طلبد، هم از جهت ایجاد بسترهای مناسب برای نمایش آنلاین، مبارزه با پدیده انحصار و معرفی و فرهنگ سازی به عامه مخاطبان بالقوه سینمای ایران و تبدیل آنها به مخاطب بالفعل.

کارگردان برخورد خیلی نزدیک اضافه کرد: بخشی از این اتفاق به وظایف دولت بر می گردد و بخشی نیز به عامه سینماگران و حتی بازیگرانی که از موقعیت ویژه نزد مخاطب برخوردار هستند. می توان در این زمینه فرهنگ سازی کرد تا مخاطبان بیاموزند که آثار را در این فضا به شکل قانونی ببینند و عرصه های جدید ترویج شود. در غیر اینصورت بدون این عزم عمومی پدیده انحصار باعث می شود معدود پلتفرمی امکان جذب مشترکین داشته باشد و سلیقه صاحبان پلتفرم ها تعیین کننده نوع فیلم های تولید شده در آینده خواهد شد. الان شاهد هستیم که پلتفرم ها نسبت به سلیقه خود سفارش تولید ساخت سریال داده و یا در این زمینه سرمایه گذاری می کنند و بعید نیست در آینده نه چندان دور برای فیلم های سینمایی نیز این اتفاق بیفتد.

میهن دوست در خاتمه بیان کرد: سینما یک هنر- صنعت است و نمی شود دولت صرفا وجه صنعتی آن را در نظر بگیرد و دست صاحبان سرمایه را باز بگذارد که با محصول فرهنگی صرفا یک برخورد اقتصادی داشته باشند. معضلی که در ادامه، سیاست عدم دخالت افراطی دولت در مرحله نمایش که منجر به انحصار می شود را از یکسو و دخالت افراطی در مرحله تولید باعث قهقرای فرهنگی در حوزه سینما خواهد شد. منظورم از دخالت افراطی دولت در مرحله تولید فیلم و دخالت افراطی در کنترل و ممیزی محتوای فیلم هاست. رویکردی که باعث شده محتوای فیلم ها از نمایش زندگی واقعی جامعه دور شوند و مخاطب انگیزه لازم را برای تماشای این آثارنداشته باشد و با در دسترس بودن فیلم های خارجی در ماهواره ها و سایت ها مخاطب به سمت آنها گرایش پیدا کند. در حالی که طیف متنوع مخاطبین باید از امکان تماشای آثار خارجی و داخلی توامان برخوردار باشند تا این رقابت شکل گرفته و در بلند مدت باعث ارتقای سطح سلیقه مخاطب و همچنین محتوای فیلم ها از منظر زیبایی شناسی و فرمی شود. چرا که به گمانم دخالت افراطی دولت در مرحله تولید از طریق ممیزی و کنترل محتوا در بلند مدت باعث قهر تماشاگر از تماشای فیلم های سینمای ایران می شود. همانطور که در دوران پیش از کرونا شاهد بودیم. لذا اگر دولت دلش برای سینمای ایران می سوزد، باید تعادلی بین دخالت خودش در عرصه تولید و نمایش ایجاد کند و از این افراط و تفریط پرهیز کند. نه باز گذاشتن کامل دست صاحبان سرمایه در مرحله نمایش ونه کنترل افراطی در مرحله تولید؛ باید به یک نقطه معقول و متعادلی رسید که هم امکان تولید آثار پرمحتوا و جذاب فراهم شود و هم امکان عرضه انواع فیلم چه فرهنگی و چه سرگرم کننده! در غیر اینصورت وقتی فیلمسازان از موقعیت برابر در عرصه تولید و نمایش برخوردار نباشند و بی عدالتی در هر دو حوزه حاکم باشد، آنچه که لطمه خواهد دید فرهنگ و سینمای فرهنگی است؛ این سینمای فرهنگی و مستقل است که هم دغدغه فرهنگ دارد و هم دغدغه چرخه اقتصادی فیلم ها را. این سینمای فرهنگی است که هم دغدغه ارتقای سطح سلیقه مخاطب دارد و هم دغدغه بالابردن سطح زیبا شناختی فیلم ها و فرم های بدیع روایی. وگرنه سینمای غیر فرهنگی که فقط دنبال کسب سود به هر طریق ممکن است نمی تواند در بازارها و محافل فرهنگی جهانی هم پا با سینمای جهان با فیلم خارجی رقابت کند و پیش برود .

خبرگزاری میزان - بعد از شیوع بیماری کرونا و بسته تمامی سالن های سینما در اسفند ماه سال 98 نه تنها سینمای ایران بلکه سینمای سراسر جهان تحت الشعاع این بیماری قرار گرفت، تمامی سالن ها تعطیل شدند و از سویی چرخ تولیدات نیز متوقف شد.

اکثریت کارشناسان ضرر وارد شده بر سینمای جهان را میلیاردها دلار تخمین زدند، کرونا باعث شد تا بسیاری از آثار محبوب سینما در سال جدید به تعویق بیفتند، از سویی این بیماری بهترین زمان اکران در سینمای ایران یعنی اکران نوروزی را هم نابود کرد.

***نبود قانون کپی رایت باعث قاچاق فیلم شده است

امیر غفارمنش در گفت وگو با خبرگزاری میزان ، درباره چرخه اکران آنلاین در سینماهای کشور و قاچاق آثار گفت: از نظر من تکنولوژی باید به داد سینمای امروز برسد، باید بستری مناسب و امن برای پخش آثار در اینترنت ایجاد کنیم، این اتفاق علاوه بر موفقیت سینما خدمتی به جامعه پزشکی هم خواهد بود، جامعه ای که طی ماه های گذشته ایثار فراوانی کرده است.

وی در همین راستا ادامه داد: نبود قانون کپی رایت به عنوان قانونی منسجم و قاطع باعث شده تا هرکسی جرات کپی فیلمها را به خودش بدهد، سینمای امروز ما نیازمند تغییری اساسی در سیستم پخش است، از نظر من می توان راهی پیدا کرد که سینماگران هم بدون ترس از قاچاق اثرشان راهی چرخه اکران آنلاین شوند.

در ابتدا بنا به تصور کوتاه مدت بودن تعطیلات اهالی سینما امیدوارانه به آینده نگاه می کردند اما نزدیک به چهار ماه درگیر این بحران تازه بودند، در این میان اتفاق تازه ای در سینمای کشور افتاد، چرخه اکران آنلاین به سینما راه یافت تا بتواند همچون نسخه های موفق خارجی در ایام قرنطینه گلیم خود را از آب بیرون بکشد.

فیلم سینمایی خروج ساخته ابراهیم حاتمی کیا نخستین فیلم چرخه اکران آنلاین بود، پس از این فیلم بسیاری از آثار راهی این چرخه شدند اما قاچاق سریع و نبود کپی رایت به راحتی توانست یکی از پتانسیل های خوب سینمای کشور را به راحتی رو به نابودی بکشاند.

***فیلم بهت به دلیل نبود قانون کپی رایت نابود شد

عباس رافعی در گفت وگو با خبرگزاری میزان ، پیرامون اکران آنلاین فیلم سینمایی بهت گفت: به هیچ وجه از اکران آنلاین فیلم بهت راضی نیستم، این فیلم در همان روز اول اکران آنلاین به سرعت قاچاق شد و در همان شب از شبکه های ماهواره ای به پخش رسید.

وی در همین راستا ادامه داد: متاسفانه فیلم سینمایی بهت به دلیل نبود قانون کپی رایت و همچنین عدم نظارت صحیح برای جلوگیری از قاچاق فیلم حیف شد، این فیلم می توانست اتفاقات بسیار بهتری را تجربه کند منتها با قاچاقش در همان لحظات اول ورشکست شد.

کارگردان فیلم فصل فراموشی فریبا نبود قانون کپی رایت را معضلی بزرگ در سینما دانست و اظهار کرد: به دلیل نبود قانون کپی رایت شبکه های ماهواره ای به راحتی می توانند اثر را بدون هیچ ترسی پخش کنند و از سرانجام کار هم هیچ ترسی ندارند، این شبکه ها به راحتی فیلم قاچاق می کنند و هیچکس هم با آنها برخورد نمی کند.

وی در همین رابطه تاکید کرد: برای موفقیت در اکران آنلاین باید پلتفرم های اکران آنلاین امنیت خود را تقویت کنند، در حال حاضر هر فرد می تواند به راحتی فیلم چرخه اکران آنلاین را دانلود کند، بدون شک با این وضعیت شکست چرخه اکران آنلاین قطعی است.

آثار چرخه اکران آنلاین به امید فروش پا به این مدیوم می گذارند اما در کمتر از یک روز به دلیل نبود هیچ قانون بازدارنده ای در پدیده کپی رایت سر از فضای مجازی و شبکه های ماهواره ای در می آورند و به نوعی سرمایه تولید اثر به راحتی از بین می رفت، همین قاچاق سریع السیر فیلم های چرخه اکران آنلاین باعث شد تا برخی از کارگردانان از اکران آنلاین فیلمشان منصرف شوند.

البته در این میان همچنان برخی از فیلمسازان بر ادامه اکران آنلاین اصرار داشتند، نکته آنجاست که متاسفانه نبود هیچ قانون منسجمی و عملگرایی در زمینه رعایت کپی رایت باعث شده تا سودجویان به راحتی بتوانند محصولات سینمای کشور را به مرز نابودی بکشانند.

***نیازمند وضع قوانین سختگیرانه کپی رایت هستیم

سیروس الوند در گفت وگو با خبرگزاری میزان ، پیرامون پدیده قاچاق فیلم طی ماه های اخیر گفت: ما نیازمند آن هستیم که مقابل قاچاق فیلم بایستیم، البته پلیس فتا برخورد های قابل توجه و خوبی با قاچاق فیلم انجام داده است، اما به شدت نیازمند وضع قوانینی سختگیرانه در مقوله کپی رایت هستیم تا کسی جرات قاچاق فیلم را به خودش ندهد. این بحث قاچاق فیلم سال ها پیش هم یکبار پررنگ شد، اما بعد از برخورد قاطع با متخلفان این پدیده از بین رفت، در وضعیت فعلی هم ما نیازمند چنین برخورد هایی هستیم تا دیگر شاهد قاچاق فیلم نباشیم.

وی با اشاره به پخش همزمان فیلم های چرخه اکران آنلاین در شبکه های ماهواره ی خارج از کشور افزود: شبکه های ماهواره ای خلاف اینکه همیشه خودشان را حامی هنرمندان و سینما اعلام می کنند، اما به راحتی فیلم هایی که در حال اکران هستند را به نمایش می گذارند، آن ها فکر نمی کنند که این اقدامشان چه بلایی سر آن اثر خواهد آورد.

کارگردان فیلم پرتغال خونی در همین راستا اظهار کرد: بدون شک پخش فیلم های سینمایی ایرانی در حال اکران از شبکه های ماهواره اقدامی ناشایست و غیر قانونی است و امیدوارم راهی برای برخورد جدی با این شبکه ها هم پیدا شود. تاکنون برخوردهای خوبی با قاچاق داخل کشور رخ داده اما باید دنبال راهکاری درست برای مقابله به این شبکه ها باشیم.

کارگردان فیلم سینمایی زن دوم پخش غیرمجاز فیلم های ایرانی از شبکه های ماهواره ای ویران کننده خواند و افزود: شبکه های ماهواره ای با پخش فیلم ها به صورت قاچاق هزینه حداقل 3 میلیاردی تولید یک فیلم و همین طور زحمت 70 یا 80 نفر را نابود کرده و با خاک یکسان می کنند، متاسفانه فعلا کاری نمی توان کرد، زیرا دستمان به آن ها نمی رسد، اما امیدوارم کمی انسانیت داشته باشند و فیلم ها را به این شکل پخش نکنند.

***راهکار موفقی در مقابله با قاچاق فیلم نداریم

پوریا رحیمی سام در گفت وگو با خبرگزاری میزان ، اکران آنلاین سینما را عجیب خواند و گفت: از نظر من کارگردانانی که آثارشان را اکران آنلاین می کنند، ریسک بزرگی انجام می دهند، زیرا اکران آنلاین یک هندوانه کاملاً در بسته است و مشخص نیست چه آینده ای در انتظارش است.

وی برخورد مناسب با عوامل قاچاق آثار سینمایی را لازم دانست و افزود: متاسفانه ریسک بزرگی که درباره اکران آنلاین آثار سینمایی وجود دارد، نبود راهکار مستند و استانداردی برای مقابله با قاچاق این آثار است، بسیاری از شبکه های خارجی مثل نت فلیکس سالهاست که آثار را آنلاین اکران می کنند و اتفاقا بسیار هم موفق بوده اند اما به دلیل عدم قانون کپی رایت در کشور کمی این نوع از اکران برای سینما سخت خواهد بود.

سینمای جهان تجربه بسیار موفقی در عرصه اکران اینترنتی و آنلاین داشته و در وضعیت فعلی پاندمی کرونا بسیاری از شبکه های پخش اینترنتی به بالاترین سود خود در سالهای گذشته دست یافته اند، این استقبال به حدی بوده که آثار مطرحی همچون نگهبانان قدیمی توانستند رکورددار فروش شوند.

اما در نقطه مقابل چرخه اکران آنلاین در کشور نه تنها نتوانست دوام بیاورد بلکه تنها به اکران آثاری ختم شد که در شرایط عادی هم امیدی به اکران در سینماها نداشتند. آثاری که شاید در شرایط عادی سینما هم با نقد منتقدان روبرو می شدند و حال شانس نداشته خود را در شبکه های اینترنتی جستجو می کنند.

***اکران آنلاین بدون رعایت کپی رایت شکست خواهد خورد

پوران درخشنده در گفت وگو با خبرگزاری میزان ، با تاکید بر ایجاد قوانینی محکم برای رعایت قانون کپی رایت گفت: سینمای اکران آنلاین نیازمند مراقبت است، مهمترین چیزی که باید در اکران آنلاین به آن توجه کرد بحث کپی رایت است، اکران آنلاین بدون پیگیری درست بحث کپی رایت در طولانی مدت به شکست می انجامد، ما باید قوانین سختی را در بحث کپی رایت لحاظ کنیم تا قانون شکنان به راحتی نتوانند از کنار آن بگذرند.

وی با توصیف نیاز امروز مخاطب سینمای ایران افزود: اکران آنلاین آثار سینمایی نیاز امروز مردم ایران است، مخاطب ایرانی طی دو ماه گذشته انواع و اقسام فیلمها را دیده است، پس با تماشای اینترنتی آثار سینمایی اخت پیدا کرده است، پس در صورت برنامه ریزی مناسب به خوبی می توانیم مخاطب فراوانی را برای تماشای آنلاین آثار سینمایی کشور به وجود آوریم.

کارگردان فیلم بچه های ابدی لزوم فرهنگ سازی در عرصه رعایت کپی رایت را لازم دانست و افزود: البته بحث کپی رایت و رعایت آن نیازمند یک فرهنگسازی بزرگ است، در حال حاضر تمامی آثار هالیوود و خارجی به سرعت در کشور پخش می شود، این نشان می دهد که جامعه باید برای رعایت حق کپی رعایت آموزش داده شود، در ابتدا به امر ما باید بستری ایمن و همچنین آسان را برای تماشای آثار اینترنتی به وجود بیاوریم، بستری ارزان که مخاطب را به هیچ وجه نیازمند دانلود غیرقانونی اثر نکند.

انتهای پیام/

تا می توانید و تا می توانیم با ماسک و دستکش و الکل به سینما برویم و در ویدئوهایمان مردم را برای حضور در سالن های سینما تشویق کنیم و متذکر شویم که سینما مکانی امن است. تعارف را کنار بگذاریم...دم دستی ترین و ساده انگارانه ترین دلیل و بهانه برای توجیه این فروش های فاجعه و بی سابقه در تاریخ چهل سال اخیر سینمای ایران همین است که بگوییم مردم از ترس کرونا به سالنهای سینما نمی آیند. فاجعه بارترین فروش تاریخ سینمای ایران در طلایی ترین زمان اکران تنها یک دلیل دارد: اصرار به انجام سیاست های اشتباه و غلطی که سال گذشته حتی در مقاطعی با قلدری و قدرت نمایی به اجرا در آمد،حالا دارد نتایج خود را نشان می دهد و به بار می نشیند

چند ماه قبل بود که همین مدیران با متعهد شدن به سخت ترین تعهدها و پیگیری های مداوم و برگزاری جلسات فراوان با روسای ستاد ملی کرونا،به هر شکل ممکن مجوز برگزاری جشنواره فجر را گرفتند، جشنواره ایی که قرار بود نجات بخش سینمای ایران باشد اما بهترین فیلمش از تلویزیون پخش شد و یک فیلمش حتی اکران نوروز نشد!

همین مدیران نگران سینما اما حالا با تحویل یک لبخند تابع دستورات ستاد ملی کرونا شده اند. دوباره سینماها تعطیل شد و شاید اصلا بازگشایی مجدد سالن ها به عمر این دولت هم قد ندهد! اما سوال اینجاست،چطور جاده ها و موزه ها و کافه ها و رستوران ها و حتی کنسرتهای موسیقی در فضاهای باز در کیش و برج میلاد برقرار است و مردم از در و دیوار آنها بالا می روند و کسی هم دستور به تعطیلی آنها نمی دهد، اما سینمایی که با سه،چهار درصد ظرفیت خود در حال کار کردن بود باید تعطیل شود؟!

به راستی سینمای کشور هیچ مدیر،متولی و سرپرستی ندارد که دوستان ستاد ملی در کرونا را آگاه کند؟ حیرت آور اینکه دوستان مدیر طوری صحبت می کنند گویی که به استقبال این تعطیلی رفته اند تا نیازی به پاسخگویی برای این وضعیت فروش های فاجعه نباشد. اکران آنلاین را که جدی نگرفتید لاقل این سینمای نیمه تعطیلی را به تعطیلی کامل نکشانید.

منبع: سینمادیلی

تهران (پانا) - مدیرعامل موسسه تصویر شهر می گوید سالی که گذشت مصادف بود با تعطیلی محبوب ترین هنر کشور یعنی سینما، سال 99 برای سینمای ایران سالی نحس بود که سینماداران حتی به اندازه هزینه های آب و برق و گاز هم درآمد نداشتند.

هاشم میرزاخانی مدیرعامل موسسه تصویر شهر در گفت و گو با پانا با اشاره به وضعیت سینماهای سراسر کشور در ایام کرونا گفت: بعد از شیوع ویروس کرونا دیگر نتوانیم در مجامع عمومی حاضر باشیم و باتوجه به اینکه فعالیت های هنری و فرهنگی فقط باحضور مخاطب تعریف می پذیرد و قابل قبول می شود تمامشان با تعطیلی روبه رو شدند. سینما هم از این مسئله مستثنی نبود و تعطیل شد. باگذشت چند ماه مردم متوجه شدند چگونه با این ویروس باید رفتار کنند و رعایت پروتکل ها بخشی از زندگیشان شد و به فعالیت های فردی و اجتماعیشان بازگشتند، تمام مشاغل دوباره شروع به کار کردند اما سینماها دیوار کوتاه تری داشتند همچنان بسته بودند و اجازه فعالیت نداشتند.

شغل جدید سینماگران، رانندگی در تپسی و اسنپ

وی ادامه داد: خانواده سینمای ایران بیش از پنج هزار عضو دارد که از طریق هر یک از همین افراد چند نفر به سینما وابسته اند. حال این پنج هزار نفر بیکار شده اند و مجبورند به کارهای دیگر چون رانندگی در تپسی روی بیاورند. توقع ما این بود که دولت حمایت درستی از اهالی سینما کند اما متاسفانه قول هایی که داده شد بی نتیجه ماند و هیچ اتفاقی رخ نداد. ضمن اینکه در زمینه بیمه و مالیات هم کمک هایی قرار بود شود که آن ها نیز بی نتیجه ماندند.

مدیرعامل موسسه تصویر شهر با اشاره به وضعیت اکران و میزان فروش سینمای ایران تصریح کرد: پیش از شیوع کرونا حدود 300 میلیارد فروش سینمای ایران بوده اما در این دوره تمام آثار سینمای ایران کمتر از 10 میلیارد فروش داشته است. خیلی از علاقه مندان به دنبال فیلم خوب دیدن هستند اما فیلم خوبی در سینما نبود. حداقل اگر فیلم خوبی اکران می شد مخاطب با کمال میل ریسک سینما رفتن را قبول می کرد و با رضایت از سالن بیرون می آمد اما این امکان نیز وجود نداشت.

میرزا خانی با اشاره به وظیفه سازمان سینمایی در قبال سینما و حمایت از هنرمندان گفت: انتظار می رفت سازمان سینمایی بخشی از هزینه های تولید آثار سینمای ایران را قبول کند تا اتفاق خوبی رقم بخورد اما در این دوران این اتفاق هم رخ نداد و سینماداران تنها بودند و با ضررهای مالی عجیبی روبه رو شدند. البته در این میان وضعیت سینماگران خوب بود زیرا فیلم هایشان را تولید کردند و فرصت اکران توسط پلتفرم های مجازی را کسب کردند به این صورت حتی علاوه بر هزینه هایی که برای تولید فیلم گذاشته اند به سود دهی هم می رسند.

وی با اشاره به وضعیت بد سینمای ایران و کم بودن در آمد سینماداران عنوان کرد: بعد از شیوع کرونا بخش عمده ای از سینماهای ایران تعطیل شدند، بخش دیگر نیز به شدت ضرر کرده اند و حتی هزینه آب و برق گازشان هم تامین نمی شود. توقعمان این است که برای سال آینده وضعیت بهتری داشته باشیم. سینماگران و سینماداران در کنار هم باشند و به آرامشی نسبی برسند. امید داریم امسال با اکران نوروزی اتفاقات مثبتی پیش بیاید.

میرزاخانی درباره فیلم های مناسب برای اکران نوروز گفت: تأکید من بر این است که آثار کمدی بیشتری در نوروز اکران شوند و تنها با همکاری تهیه کنندگان و با حمایت سازمان سینمایی از فیلم ها، چرخه اقتصادی سینمای ایران دوباره به فعالیت خود ادامه می دهد و این چراغ نیمه روشن به طور کامل خاموش نمی شود.

او در ادامه تأکید کرد: متأسفانه هیچ اطلاع رسانی خوبی درباره سینماها و فیلم هایی که اکران شده اند صورت نگرفته و البته در حال حاضر فیلم های خوبی هم اکران نشده اند که بخواهیم مانوری روی تبلیغات آن ها داشته باشیم. نکته مهم دیگر در رونق گرفتن سینماها به تیزرها تلویزیونی و رپورتاژهای مختلف در تلویزیون مربوط می شود. متأسفانه پس از شیوع ویروس کرونا تلویزیون حمایت از سینما را کنار گذاشت و از تبلیغ آثار سینمایی و تشویق مردم به سینما رفتن پرهیز کرد اما واقعیت این است که سینماها برای مردم خطری ندارند و امیدوارم به زودی رسانه ملی نیز مثل همیشه به کمک سینما بیاید.

سینما از باقی اماکن اجتماعی امن تر است

میرزاخانی در پاسخ به این سوال که چگونه می توان به مردم اطمینان خاطر داد که سینما در شرایط کرونایی امن هستند گفت: اگر بتوانیم شرایطی مهیا کنیم که مردم با اطلاعات دقیق و رعایت پروتکل های بهداشتی وارد اجتماعات شوند، خطر کسی را تهدید نمی کند. حتی فکر می کنم سینماها نسبت به باقی مکان ها امن تر است زیرا در سینماها سقف سالن ها بلند است و در این مکان تهویه هوای پیشرفته وجود دارد و هوای تازه وارد می شود. با اطلاع رسانی درست و کمک صداوسیما این اتفاق می افتد و مردم با کمک رسانه ها می توانند دوباره سینماها بازگردند. امید داریم در سال آینده واکسن ویروس کرونا همه گیر شود و مردم با خیال آسوده به سینما بروند.

سینما محبوب ترین هنر آسیب دیده از کروناست

مدیرعامل موسسه تصویر شهر با اشاره به اینکه سینما محبوب ترین هنر آسیب دیده از کروناست و مردم به واسطه ترس از کرونا به پلتفرم های مجازی روی آورده اند تصریح کرد: پیش از این نیز شبکه خانگی و شبکه های برخط فعال بوده اند اما دلیل اینکه مردم اکنون اقبال جدی به پلتفرم های مجازی نشان می دهند این است که نه می توانند از خانه خارج شوند و نه می توانند به مسافرت بروند پس برای گذراندن اوقات فراغتشان به دنبال یک راه حل می گردند. با این حال سینما همیشه مخاطب خود را داشته است گرچه استقبال مردم جدی نبوده و نیست اما همین درآمد کم چراغ این صنعت را روشن نگه داشته بود. امیدواریم با ساخت آثار خوب و قوی مردم با کمی حمایت رسانه ای باز به عنوان یکی از تفریحات زندگیشان سینما را دنبال کنند.

وی با اشاره به اینکه پیش از شیوع ویروس کرونا چه اقداماتی برای تجهیز سالن های سینما انجام شده بود گفت: آخرین فعالیت ما توسعه مجموعه پردیس سینمایی ملت بود که از چهار سالن به چهارده سالن ارتقا پیدا کرد و ظرفیت صندلی هایش چند برابر شد همچنین تاسیس فودکورت و سالن های تئاتر و موسیقی نیز از دیگر فعالیت های شهرداری برای تجهیز این سینما بود که متاسفانه بدو راه اندازی با ویروس کرونا رو به رو شدیم.

میرزاخانی می گوید کل درآمدهای صنف های مختلف پایین آمده و بودجه ها فشرده و جمع و جور شده است. پردیس آزادی و راگا پیش از کرونا اورهال شده اند اما هنوز فرصت استفاده از تجهیزات جدید پیش نیامده است اما با راه افتادن سینما و گشتن چرخ سینما باز هم فعالیت های فرهنگی شهرداری شروع خواهد شد.

تاسیس چند سالن روباز برای اکران فیلم در ایام کرونا

وی معتقد است که چند سالن روباز در پایتخت طراحی شده که انتظار می رود در ایام کرونا و حتی بعد از آن برای اکران فیلم یا اجرای تئاتر از آنها بهره برداری شود.

مدیرعامل موسسه تصویر شهر در ادامه با اشاره به فروش سینمای ایران در سال 99 تصریح کرد: بهتر است بگوییم چه میزان فروش نداشتیم، سینماها در مجموع سه ماه هم باز نبودند و این اعداد واقعا ناچیز هستند و بهتر است اصلا نگویم. شرایط واقعا اسفناک است درصورتی که حتی نتوانستیم به اندازه پرداخت هزینه آب و برق و گار هم فروش داشته باشیم.

تکلیف پردیس باغ کتاب چه شد؟

وی همچنین در پایان سخنانش با اشاره به مدت زمانی که از قرارداد باغ کتاب مانده است گفت: پردیس باغ کتاب از اول بهمن ماه سال 99 قراردادش به اتمام رسید و طی جلساتی که برگزار شد به زودی بهره برداری از آن به شهرداری بازگردانده می شود.

به گزارش خبرنگار برنا، افراد بسیاری را در سال های اخیر می توان نام برد که با کمترین رزومه و با حضور کم رنگ در فیلم ها، سریال ها و به طور کل در سینما و تلویزیون بلافاصله پس از به دست آوردن رزومه ای اندک به شبکه های ماهواره ای پیوسته و در نهایت با وجود اینکه اکثر هنرمندان به لحاظ حرفه ای موفقیتی کسب نکرده اند، هنوز افراد بسیاری ترجیح می دهند این مسیر را برای رسیدن به شرایط مالی و رفاهی بهتر طی کنند.

قطعاً شکل گیری این معضل را باید در مشکلات داخلی جستجو کنیم و بهتر است برای جلوگیری از این اتفاق که سینما و تلویزیون را به محلی برای سوءاستفاده و معبری برای دسترسی به شرایط مالی بهتر در کشوری دیگر تبدیل کرده تمهیدی اندیشید و جلوی این اتفاق را گرفت.

برای بررسی این معضل و دلیل شکل گیری آن با چند سینماگر گفت وگویی داشتیم که در ادامه می خوانید:

رهبر قنبری: گریز و گسستی که در جامعه هنری به وجود آمده، ناشی از ضعف های بسیار در مدیریت فرهنگی است

رهبر قنبری کارگردان سینما در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: موضوع مهاجرت هنرمندان که اکثراً بازیگران سینما و تلویزیون هستند به خارج از کشور و فعالیت در شبکه های ماهواره ای موضوعی کلان و بزرگ است که باید ریشه های شکل گیری این مشکل را در سیاست گذاری های فرهنگی دنبال کرد.

قنبری تصریح کرد: هر گاه سیاست گذاری های ما از جنبه های مختلف در راستای ایجاد حس همبستگی، مبتنی بر موضوعات روز جامعه، مسائل و مبانی فرهنگی و دینی کشورمان بود طبیعی است که این گریز به وجود نمی آید اما این گسست و گریز در این شرایط که مبانی فرهنگی سیاسی ما مبتنی بر مسائل فرهنگی، خانوادگی و دینی ما نیست یک امر طبیعی به حساب می آید که روز به روز جنبه های فاجعه بار بیشتری به خود می گیرد.

این کارگردان در ادامه اظهار داشت: یکی از مقصران اصلی این گریز مدیران فرهنگی کشور هستند که مبنای مدیریت فرهنگی خود را بر پایه قواعد فرهنگی، دینی و اجتماعی ما قرار نداده اند. نکته دیگری که در این میان حائز اهمیت است مربوط به جهت دهی می شود که در رسانه های ما وجود دارد. یک مجری، بازیگر، خبرنگار و... آنقدر تحت فشار است که آزادی عملش سلب می شود و این سلب آزادی او را مجبور به فرار می کند. وقتی ابتذال جای اصل را می گیرد این وضعیت طبیعی است و وقتی مراجع فرهنگی ما اعم از دانشگاه ها و آموزشگاه ها به ابتذال کشیده شده اند معلوم است که آموزشی در جهت تخصص و شناخت بیشتر وجود ندارد و هر کس به فکر نجات خود از وضعیت بدی است که امروز شاهدش هستیم.

او افزود: چند سال پیش فیلمی سینمایی در آمریکا دیدم که توسط یک کارگردان زن ایرانی ساخته شده بود و نگاهی کاملاً دروغ به ایران داشت و مسائلی از کشورمان مطرح کرده بود که کاملاً دروغ و بی اساس بود. وقتی کارگردان فیلم را دیدم به او تذکر دادم که مطالب مطرح شده در فیلمت کاملاً دروغ است اما او با کنایه به من گفت که تو حسادت کن، من توانستم و پناهندگی ام را گرفته ام. ما وقتی تهیه کننده مجهول الحال را به سینما می آوریم و فیلم می سازد بدون اینکه دغدغه فرهنگی داشته باشد، معلوم است که این وضعیت به وجود می آید.

کارگردان فیلم سینمایی روییدن در باد در ادامه اظهار داشت: فرهنگ تابعی از مناسبات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، روانشناسی و... است که از گرایشات، رفتارها، احساسات، تاریخ، کردار و هویت مردم آن کشور شکل می گیرد و سینما و ادبیات تجلی گاه هنر هستند. سینما و ادبیات را باید آموخت تا نقطه تجلی گاه فرهنگ مبتذل نشود. ما وقتی آموزش نداریم و به جای سیاست فرهنگی، فرهنگ سیاسی را جایگزین می کنیم، اکثر قانونگذاری های فرهنگی ما هم به شکلی صورت می گیرد که در خدمت اهداف سیاسی قرار دارد و این می تواند عامل مهمی برای فراری دادن هنرمند از کشور باشد.

قنبری در ادامه اظهاراتش، گفت: کسی که فقط سیاست آموخته و در جایگاهی فرهنگی قرار می گیرد سر و شکل عناصر فرهنگی را به سود منابع خود کج می کند و این گسیختگی را به وجود می آورد که در همه تجلی گاه های فرهنگی شاهدش هستیم.

این کارگردان در پایان تصریح کرد: البته نباید فراموش کرد که اکثر افراد پیوسته به شبکه های خارجی افرادی هستند که نسبت چندانی با هنر ندارند و ظرفیتشان بسیار محدود است. وقتی شرایطی که در آن در حال پرورش هستیم ظرفیت فرهنگی ما را افزایش دهد ما هیچ گاه حاضر به فرار از کشور و چنگ زدن به هر ابزاری برای مطرح کردن خود نمی شویم. کسانی که با کمترین هنر و سواد با هر وعده و چشم اندازی از کشور می روند و به شبکه های خارجی می پیوندند قطعاً ظرفیتشان پرورش پیدا نکرده است و این باز هم به مدیریت فرهنگی ما برمی گردد که در قیاسی ساده می توان به راحتی به کاهش آن پی برد. یکی از ابزارهای رشد ظرفیت فرهنگی نقد است و ما تا زمانی که خودمان را مورد نقد قرار ندهیم نباید انتظار رشد در این زمینه داشته باشیم.

رضا صائمی: برخی نسبت به توانایی خود دچار توهماتی هستند که آنها را به شبکه های ماهواره ای می کشاند

رضا صائمی، منتقد سینما و تلویزیون، در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: در گذشته بازیگرانی که ترجیح می دادند برای ادامه فعالیت حرفه ای شان از ایران خارج شده و در کشورهای دیگر اعم از شبکه های ماهواره ای حضور داشته باشند افراد شناخته شده تری بودند و این روند کم کم به شکلی ادامه پیدا کرد که امروز افراد کمتر شناخته شده این کار را انجام می دهند.

صائمی تصریح کرد: یکی از عوامل اصلی در شکل گیری این روند مشکلات داخل کشورمان بود. به نظر من باید به این معضل به جای نگاه برون متنی، نگاهی درون متنی داشته باشیم و این مشکل را از این منظر مورد بررسی قرار دهیم که یک سری مشکلات داخل ساختار خودمان وجود دارد که فضا را برای فعالیت برخی هنرمندان یا علاقه مندان به هنر مسدود کرده و به آن ها اجازه فعالیت یا پیشرفت نمی دهد.

او افزود: در این مورد می توان مزدک میرزایی را مثال زد که شاید محدودیت ها و چارچوب هایی که وجود دارد مانعی بزرگ بر سر راه او برای پیشرفت و ساخت برنامه های متفاوت بود و به همین دلیل ترجیح داد از ایران برود و کارش را خارج از کشور در شبکه ای ماهواره ای ادامه دهد. از طرفی مشکل معیشتی را نیز نباید نادیده گرفت؛ امروز ما وضعیت اقتصادی خوبی نداریم و بیکار و بی پولی گریبان همه مردم را گرفته که قطعاً هنرمندان نیز از این قاعده مستثنی نیستند و همه به دنبال یک راهکار برای نجات خود از این معضل می گردند و شاید برخی ترجیح می دهند اینگونه معضل بیکاری و بی پولی خود را حل کنند چرا که قطعاً افراد شناخته شده امکان انجام هر کاری برای درآمدزایی برایشان وجود ندارد و شرایط همکاری با کشورهای دیگر برای آن ها بیشتر فراهم است و به همین دلیل نباید این افراد را مورد قضاوت اخلاقی قرار داد.

این منتقد در ادامه گفت: اما در این میان برخی افراد هستند که دچار توهمات بسیاری از توانایی خود هستند و بدون هیچ تجربه و رزومه موفقی ادعا می کنند که در کشور جایی برای آن ها وجود ندارد و کسی قدر آن ها را نمی داند؛ این افراد برای دستیابی به آرمانی سطحی به شبکه های خارجی می پیوندند که معمولاً به موفقیت هم نمی رسند و شکست می خورند و در نهایت اصطلاحاً از یک جا مانده و جای دیگر رانده می شوند.

صائمی در ادامه اظهار داشت: این مسأله را نباید با همکاری های بین المللی هنرمندانمان اشتباه بگیریم. این افراد که خود را در کشور به عنوان یک هنرمند به اثبات رسانده اند ممکن است به دلیل توانمندی و شایستگی که دارند پیشنهاداتی به آن ها شود که در خارج از کشور با پروژه هایی همکاری کنند. اصغر فرهادی، لیلا حاتمی و پیمان معادی از نمونه هایی هستند که در این مجموعه قرار می گیرند و در واقع پس از تبدیل شدن به چهره محبوب در کشور قصد دارند به چهره ای جهانی تبدیل شوند که هیچ ایرادی در آن نیست. پیمان معادی از معدود بازیگران بین المللی ما است که به دلیل توانایی و تسلطش به زبان انگلیسی ارتباط خوبی با سینماگران جهانی دارد و در پروژه های مختلف نیز به عنوان بازیگر نقش آفرینی کرده است. آنچه که در این بحث مورد انتقاد من است کسانی است که به نوعی مهاجرت و ارتباط خود را با کشور قطع می کنند ولی نباید این نکته را هم فراموش کرد که در ابتدا اشاره کردم این مسأله را باید از منظر یک مشکل درون متنی مورد نقد و تحلیل قرار داد.

این منتقد در پایان خاطرنشان کرد: البته نباید فراموش کرد این مشکل در تمام مشاغل وجود دارد و افراد در شغل های مختلف پس از موفقیت شاید تصمیم بگیرند فعالیت خود را به صورت بین المللی ادامه دهند اما در عرصه فرهنگ و هنر به دلیل ملاحظاتی که وجود دارد این اتفاق با حساسیت بالایی رخ می دهد. این حساسیت در حوزه نمایش بیش از پیش دیده می شود و البته افراد بسیاری برای شهرت طلبی یا توهمات بسیار که از توانایی خود دارند از امکان هنر نمایش در مطرح شدن سوءاستفاده می کنند.

داریوش بابائیان: برخی در چند سکانس بازی می کنند که به شبکه های ماهواره ای بپیوندند/ هدف آن ها رسیدن به اروپا و آمریکاست؛ موفقیت هنری مهم نیست

داریوش بابائیان، تهیه کننده سینما، در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: متأسفانه مشکل گریز برخی هنرمندان از کشور و پیوستن شان به شبکه های خارجی و ماهواره ای معضلی است که مربوط به امروز نمی شود و مدت هاست که هنر کشور درگیر آن است و هر سال شاهد این اتفاق برای بسیاری از هنرمندان و یا حتی علاقه مندان به هنر شاهد هستیم.

بابائیان تصریح کرد: مدیران وقت وزارت فرهنگ باید با روسای صنوف ارتباط بیشتری داشته باشد و با تهیه کنندگان و مدیران تولید وقت بگذارد و شرایطی برای ورود افراد به سینما مشخص کند که هر کسی با هر هدفی وارد این حرفه نشود. باید تهیه کننده ها و کارگردان ها مجبور باشند افرادی را انتخاب کنند که مشخص باشد برای چه کاری و با چه هدفی به سینما آمده اند.

او افزود: هر بازیگر باید آموزش دیده باشد، کلاس رفته باشد یا درس این کار را خوانده باشد، اگر کسی قرار است به سینما یا تلویزیون ورود کند نباید به خاطر پول و رابطه ای که دارد مسیر ورودش به این عرصه راحت تر شود. کسانی که با پول و رابطه وارد حرفه بازیگری و... می شوند قطعاً دغدغه ای برای این کار ندارند و خیلی زود به فکر سوءاستفاده می افتند. تنها صنوف خانه سینما هستند که باید جلوی این اتفاقات را بگیرند و متأسفانه همانطور که ما در کشورمان قانون کپی رایت نداریم و پس از دزدیدن هر فیلم تهیه کننده نمی تواند از حقوق خودش دفاع کند، افرادی با انگیزه های مخرب وارد سینما می شوند و از آن سوءاستفاده می کنند.

تهیه کننده فیلم سینمایی افراطی ها در ادامه اظهار داشت: این افراد معمولاً در حرفه خود موفق نیستند و خارج از کشور نیز به موفقیتی دست پیدا نمی کنند اما برای آن ها مهم نیست که چقدر در کارشان پیشرفت دارند چرا که بیشتر به فکر دستیابی به ویزا و اقامت در کشورهای اروپایی و آمریکایی هستند و سعی دارند به لحاظ اقتصادی به موفقیت برسند.

بابائیان خاطرنشان کرد: البته هنرمندان دیگری داریم که پس از مدت ها کار در حرفه سینما و تلویزیون مجبور به مهاجرت و همکاری با شبکه های خارجی می شوند که واقعاً جای تأسف دارد. معمولاً هنرمندان خوبی داریم که با یک اتفاق، یک مصاحبه و... به حاشیه کشیده شده و امکان فعالیت برایشان از بین می رود. باید تجدیدنظری در مدیریت صورت گیرد و مدیریت فرهنگی ما باید در برخوردش با هنرمندان تجدید نظر کند و درست نیست یک هنرمند به دلیل انتشار یک خبر دچار حاشیه شود و این حواشی او را مجبور به ترک کشور کند. هر فردی ممکن است دچار اشتباه شود و با هر اشتباه نباید برخورد تندی را شاهد باشد، از طرفی باید فضا برای فعالیت هنرمندان کارکشته و مهم کشور فراهم باشد و امروز که بسیاری از سینماگران خوب ما در تلویزیون جایی ندارند و از طرفی در سینما هم شرایط کار سخت است، طبیعی است که تعداد هنرمندانی که ترجیح می دهند در کشور دیگری کار کنند هر روز رو به افزایش است.

پیمان عباسی: شرایط کشور همه ایرانی ها را فرصت طلب کرده است/ مهاجرت هنرمندان ریشه در فقر اقتصادی دارد

پیمان عباسی فیلمنامه نویس سینما و تلویزیون در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: پیش از هر چیز باید به این معضل توجه کرد که چرا حجم گرایش و تمایل به رفتن از کشور در تمام اقشار اینقدر زیاد شده است. سینماگران نیز به تبع مشکلاتی که وجود دارد طبیعی است که مثل اقشار مختلف جامعه تمایل به مهاجرت داشته باشند.

عباسی تصریح کرد: وقتی سینماها تعطیل است، تولید برنامه های ترکیبی در خارج از تلویزیون نیز با حواشی بسیاری همراه می شود و تولیدکننده ها از پخش برنامه هایشان ناامید هستند و مدام خبر از لغو برنامه ها می آید و شبکه نمایش خانگی نیز زیر نظر تلویزیون قرار گرفته و کار کردن در آن هم مشکل شده است و همه در ناامنی مطلق به سر می بریم به نظر من هر کس که شرایط مهاجرت دارد و این کار را می کند، حق دارد و طبیعی است که برخی نجات زندگی خود را به مسائل دیگر ارجح بدانند.

این فیلمنامه نویس در ادامه گفت: البته باید در این بین به این نکته نیز توجه شود که برخی از حضور در سینما و تلویزیون سوءاستفاده می کنند و به طور کل برای حضور در شبکه های ماهواره ای و دیگر رسانه ها در سینما و تلویزیون ما حاضر می شوند و با به دست آوردن رزومه ای سریع برای رسیدن به هدفشان اقدام می کنند. افرادی مثل عادل فردوسی پور که با بیش از 20 سال تجربه برنامه اش را تعطیل کرده اند بسیار شریف هستند که با همه این بی مهری ها از کشور نرفته است.

او افزود: تمام هنرمندان ما چه افرادی که صاحب نام هستند و چه افراد بی تجربه به لحاظ حرفه ای در عرصه های بین المللی به جز چند نمونه انگشت شمار نتوانسته اند موفقیت چندانی به دست آورند. هنر در کشور ما فرم و ساختاری بومی دارد و ما از استانداردها و قواعد جهانی استفاده نمی کنیم و سعی کردیم همه قواعد را ایرانی کرده و لذتی که از آثار می بریم از بومی بودن آن هاست. به همین دلیل با وجود اینکه این شکل و شمایل بومی یکی از بزرگ ترین امتیازات ما در هنر کشورمان به حساب می آید اما باعث شده تا در خارج از کشور نتوانیم حرف چندانی برای گفتن داشته باشیم.

نویسنده فیلمنامه توفیق اجباری در ادامه اظهار داشت: نظام آموزشی ما الکن است و قادر نیست هنرمندانی جهانی تربیت کند. از طرفی ما هنرمندانی داشتیم که اگر از آن ها حمایت می کردیم امروز نام های معتبری برای سینمای ما بودند اما با خروج از کشور نتوانستند موفقیت چندانی کسب کنند. کارگردان خوبی مثل بهمن قبادی وقتی از ایران رفت با وجود آزادی و عدم محدودیتی که وجود داشت و با وجود استفاده از هنرمندان مطرح دنیا نتوانست اثری قابل قبول و خوب خلق کند. اکثر هنرمندان ما با مهاجرت دوران موفقیت خود را به پایان رسانده اند و برخلاف دیگر افراد سودجو که تنها با هدف رسیدن به اروپا و سرمایه این کار را انجام می دهند، سرنوشت این هنرمندان بسیار تلخ و ناراحت کننده است.

او افزود: معمولاً هنرمندان مرد پس از حضور در شبکه ها و پروژه های خارجی با تذکر مواجه می شوند ولی زن ها به دلیل مسأله حجاب مشکلات بسیاری برای آن ها به وجود می آید و معمولاً ترجیح می دهند در هر شرایطی به ایران برنگردند. البته این مسأله را نباید با همکاری هنرمندانمان با پروژه های خارجی اشتباه بگیریم؛ برخی مواقع فرد آنقدر هنرمند بزرگ و چهره ای بین المللی است که یک کارگردان به او پیشنهاد همکاری می دهد و آنقدر تمایل به این همکاری دارد که حتی قواعد فیلم خود را هم تحت تأثیر انتخابش تغییر می دهد. به عنوان مثال همکاری لیلا حاتمی با ترنس مالیک اتفاق بزرگی در کارنامه هنری این بازیگر است و فکر می کنم مالیک همه شرایط حاتمی را برای همکاری پذیرفته و قطعاً می داند که بازیگران زن در ایران چه شرایطی دارند. این مورد با افرادی که با هدف دیگری به سینما می آیند متفاوت است و در هر صورت بازیگران زن ایران در خارج از کشور شرایط کار بسیار کمتری نسبت به مردان دارند و معمولاً پس از همکاری با مشکل مواجه می شوند.

این فیلمنامه نویس در ادامه اظهار داشت: شرایط کشور همه ما ایرانی ها را فرصت طلب کرده است و در شرایطی که هیچ امنیت اقتصادی برای ما وجود ندارد طبیعی است که هر کس از کوچک ترین فرصت برای دستیابی به شرایط اقتصادی بهتر استفاده کند. افراد بسیاری هستند که تنها برای دسترسی به یک موقعیت برای رفتن از ایران و کار در کشورهای دیگر به سینما و تلویزیون می آیند. زمان ساخت فیلم مرد نقره ای به کارگردانی محمدحسین لطیفی که بخشی از فیلم در کشور ترکیه فیلمبرداری می شد ما با این مسأله بارها مواجه شدیم. به هر حال نباید این نکته را فراموش کرد که بدترین جایگاه هنری در خارج از کشور بیشتر از بهترین جایگاه هنری در ایران درآمد خواهد داشت.

او افزود: در صحنه هایی از فیلم که در کشور ترکیه بود، بانوان بی حجاب بودند و حتی برخی بانوان ایرانی حاضر بودند در این سکانس ها بازی کرده و به بهانه ایفای نقش در این فیلم رزومه ای ترتیب داده و از کشور خارج شوند و به شبکه های ماهواره ای بپیوندند. این رویکرد که فقط برای رفتن از ایران و در شبکه های خارجی کار کردن به سینما می پیوندند به وفور امروز در سینما و تلویزیون ما دیده می شود. هنرمندان بسیاری داریم که ماه ها و سال هاست که بیکار هستند و باید به طریقی امرار معاش کنند، چه انتظاری از این افراد می توانیم داشته باشیم که در این شرایط کشور را ترک نکنند و در ایران بمانند؟ ریشه اصلی مهاجرت هنرمندان ما در فقر اقتصادی است، عده بسیار کمی از هنرمندان هستند که شرایط مالی بسیار خوبی دارند و با بیکاری می توانند زندگی خود را بگذرانند، قشر عظیمی از هنرمندان مجبور به کار و فعالیت در عرصه هنر هستند و فقط از این طریق می توانند امرار معاش کنند. من به شخصه با این مشکل دست و پنجه نرم می کنم، خانه سینما هنوز یک بیمه تکمیلی برای اعضای خود ندارد و من بارها که به این بیمه احتیاج داشتم مجبور شدم از جیب خودم هزینه های گزافی کنم.

تلویزیون رسانه سینما و تلویزیون کشورهای اروپایی مهاجرت

به گزارش مشرق، سیدمحمود رضوی، مشاور رسانه ای قالیباف طی توییتی نوشت: سینما از اسفند98 تا امروز فقط قربانی بوده!

در اکران نوروز1400هم فیلم ها سوختند اما نفروختند، سینماها باز بودند و اما حتی به اندازه هزینه برق خود فروش نداشتند و حال در تهران با نارنجی شدن کرونا تعطیل شدند!

باور کنید، وزارت ارشاد غیر از توئیت شفافیت و گاندو وظایف دیگری هم دارد!

به گزارش بسیاری از مراسمات علیرغم داشتن ریشه ملّی، در مفاهیم اسلامی مورد تأکید واقع شده و این به دلیل هماهنگی آن سنت ها با مبانی عقلی و کمک به افزایش همبستگی ملی و انسجام است. بی تردید پرداختن به آیین های ایرانی-اسلامی در سینما، تلویزیون و تئاتر کشور جزو ضروریاتی است که همواره توسط مدیران فرهنگی و سینمایی مورد غفلت واقع شده و کمتر به آن پرداخته شده است. این در حالی است که تولیدات تصویری و نمایشی ایران نیازمند پرداختن به این موضوعات مهم است و باید به جای گسترش ابعاد ابتذال در تولیدات تصویری و نمایشی تدبیری عاجل برای پرداختن به آیین های ایرانی-اسلامی به ویژه برای شناخت بیشتر نسل جوان کشور نسبت به آن ها نمود. عباس کریمی، مهوش صبرکن و جواد انصافی جزو افرادی بودند که در بخش اول این گفتگو از اهمیت پاسداشت آیین های ایرانی-اسلامی به گفتند؛ ماحصل گفتگوی ما با این هنرمندان و کارشناسان فرهنگی در ذیل نقل شده است.

*****************

عباس کریمی منتقد سینما و کارشناس فرهنگی همزمان با نوروز 1400 درباره اهمیت پاسداشت آیین های ایرانی-اسلامی در سینما، تلویزیون و تئاتر به گفت: رسانه ها در هر دورانی بسته به تکنولوژی روز تغییر می کنند؛ یک زمانی کتاب تنها رسانه معتبر و مهم بود و بعداً رسانه های دیگر مثل تئاتر و... وارد میدان شدند و در نهایت به سینما و تلویزیون و حالا به فضای مجازی رسیده ایم.

وی ادامه داد: همه این رسانه های قدیمی و جدید موظفند برای حفظ یک سری آداب و رسوم کهن ملی و دینی به ما کمک کنند تا هویت مان را بازشناسی کنیم. متأسفانه ما در این زمینه کم کاری های زیادی داشتیم و دلیل اصلی این کم کاری ها هم مدیران فرهنگی بوده اند که دغدغه و اهتمامی برای توجه به این آیین های مهم و ارزشمند نداشتند.

کریمی خاطرنشان کرد: امروزه تمام رسانه های مهم از جمله سینما و تلویزیون و حتی فضای مجازی باید در اختیار پرداختن به آیین های ایرانی-اسلامی قرار بگیرند. ما باید آداب و رسوم را از خرافات جدا کنیم تا نسل های بعدی بدانند ما چه ماهیتی به عنوان ایرانیان مسلمان داشته ایم. ما یک سری آداب و رسوم مربوط به ایران باستان داریم که اسلام آن را کامل کرده اما متأسفانه از این سنت ها هیچ اثری در تولیدات تصویری و نمایشی به چشم نمی خورد.

این کارشناس فرهنگی با طرح این پرسش که چرا امروزه کودکان و نوجوانان مراسم های غربی نظیر هالووین یا کریسمس را بیشتر از عید نوروز می شناسند؟ اظهار داشت: چرا باید کودکان ما بابانوئل را بیشتر از عمو نوروز و حاجی فیروز بشناسند؟ اگر اسم این اتفاق تهاجم فرهنگی نیست چه عنوانی روی آن می توان گذاشت؟ چرا نسل جدید ما اتفاقات و رویدادهای غربی را بهتر و با جزئیات کامل می دانند اما آداب و سنن ایرانی را نمی دانند.

کریمی متذکر شد: غربی ها از طریق رسانه هایی مثل ماهواره ها و فضای مجازی هرچه خواستند به نسل جوان کشور ما انتقال دادند. باید تا دیر نشده ذوق و سلیقه و تحقیق و پژوهش داشته باشیم و جلوی این هجوم غربی ها ایستادگی کنیم در غیر این صورت تا چند سال دیگر هیچ اثری از فرهنگ و سنت های ایرانی-اسلامی در کشورمان باقی نخواهد ماند.

وی در پایان این گفتگو خاطرنشان کرد: مدیران سازمان سینمایی، مسئولان وزارت ارشاد، مدیران مرکز هنرهای نمایشی، مدیران سازمان صدا و سیما و سایر دستگاه ها و نهادهای فرهنگی و هنری باید با دغدغه مندی به این موضوع بپردازند تا ما ان شاالله بتوانیم در آینده ای نه چندان دور از پس حمله فرهنگی غربی ها به خوبی برآییم.

مهوش صبرکن بازیگر سینما و تلویزیون نیز با تأکید بر اهمیت پاسداشت آیین های ایرانی-اسلامی در سینما، تلویزیون و تئاتر متذکر شد: همه ما به خوبی می دانیم که پرداختن به سنت ها و آیین هر کشوری وسیله ای تأثیرگذار و ضروری است.

وی در گفتگو با خبرنگار افزود: اینکه چرا در کشور ما به این مسائل مهم پرداخته نمی شود دلیلش این است که نویسندگان و تهیه کنندگان دغدغه ای برای ورود به این موضوعات ندارند و مدیران فرهنگی هم اصلاً برایشان این مسائل خالی از هر نوع اهمیتی است. بی شک اگر مدیران فرهنگی بخواهند و کوشش داشته باشند تا نسبت به این موضوعات پرداخته شود ما شاهد اتفاقات نیکویی در این حوزه خواهیم بود.

صبرکن سپس با بیان اینکه تمامی کشورها به سنت های خود اهمیت بسیاری می دهند اما ما همواره از این موضوع مهم و ملی غافل هستیم اظهار داشت: بنده سفرهایی به خارج از کشور داشتم و دیدم و شنیدم که چطور در کشورهای دیگر به مراسم ها و سنت های شان اهمیت می دهند. از سنت های ملی گرفته تا سنت های دینی در همه کشورها حائز اهمیت هستند و دولت ها اهتمام جدی برای پاسداشت آن ها انجام می دهند اما در کشور ما مسئولان عملکردی معکوس دارند.

این بازیگر تأکید کرد: مراسم های آیینی ما مثل عید نوروزمان و یا حتی مراسم های مربوط به ازدواج یا شب یلدا که مراسمی در راستای تحکیم بنیان خانواده و... است بسیار زیبا است و مسئولان فرهنگی باید تدبیری اندیشه کنند تا به این مسائل در سینما، تلویزیون و تئاتر پرداخته شود. بی تردید هر کدام از این موضوعات می تواند دستمایه تولید ده ها اثر سینمایی و تلویزیونی شود. ما فرهنگ و سنن زیبایی داریم که می تواند جایگزین آثار نازلی شود که امروزه به کرات در سینما و تلویزیون شاهد آن هستیم. ما باید نسل جوان را آگاه کنیم. اصحاب فرهنگ و هنر باید دست در دست هم بدهند و برای مردم آیین ها و سنت ها را جا بیندازند.

جواد انصافی نویسنده، بازیگر و کارگردان نمایش های آیینی سنتی نیز همزمان با نوروز 1400 در خصوص اهمیت پاسداشت آیین های ایرانی-اسلامی در سینما، تلویزیون و تئاتر به گفت: بی شک این وظیفه ما است که در تولیدات تصویری سینما و تلویزیون و یا تولیدات نمایشی مان دست به فرهنگ سازی و گسترش ابعاد آیین های ایرانی-اسلامی بزنیم.

وی با تأکید بر اینکه تا مدیران فرهنگی نخواهند هیچ اتفاق نیکویی در این حوزه رخ نخواهد داد اظهار داشت: امروزه مضامین برخی فیلم ها، سریال ها و نمایش ها ضد ارزش و ضد فرهنگ و هویت ملی شده اند این بسیار تلخ است که ما در کشوری که سرشار از آیین های ارزشمند ملی و سنت های ارزشمند اسلامی است شاهد چنین آثار هنری ضد اخلاقی باشیم.

انصافی متذکر شد: متولیان فرهنگی باید از خود سوأل کنند که وظیفه شان چیست؟ آیا آن ها وظیفه ای به جز ترویج و گسترش آیین های ایرانی-اسلامی دارند؟ پس چرا دست روی دست گذاشته اند و با اهمال کاری های پی در پی باعث شده اند تا جوانان به جای آنکه میل و اشتیاق برای رسیدن نوروز و آیین های نوروزی داشته باشند به سمت جشن های غربی مانند کریسمس و ژانویه گرایش یابند؟!

وی در پایان افزود: من همیشه همه تلاشم را به کار برده و خواهم برد تا بتوانم بخشی از آیین ها و سنت ها را در آثارم به مخاطبانی که تشنه دیدن و شنیدن این موضوعات هستند عرضه کنم اما افسوس که تا اهتمام جدی از سوی متولیان فرهنگی نباشد ما نمی توانیم یک تنه این وظیفه سنگین را به دوش بکشیم و از پس این اتفاق برآییم.

ادامه دارد...

گروه سینمایی هنرآنلاین : حسین ترک جوش کارگردان فیلم کوتاه انبار که درحال حاضر با بسته 108 دقیقه از یک قرن در سینماهای هنر و تجربه اکران می شود، در گفت وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره موضوع این فیلم گفت: قصه انبار درباره چند کارگر افغانی است که غیرقانونی وارد ایران و در این راه با مشکلاتی روبرو می شوند.

وی درباره ایده این قصه بیان کرد: خیلی از افراد در جریان اتفاقات موجود در انبار ضایعات کاغذ نیستند و چون چند نفر از آشنایانم در این فضا کار می کنند، با آن محیط آشنایی داشتم و به آن ها سر می زدم، به نظر من آنجا فضای کاریزماتیکی برای سینما وجود داشت و خود را موظف به ساخت فیلمی در این باره می دیدم. به دنبال قصه می گشتم تا اینکه بعد از گذشت چند سال اتفاقی در یکی از این انبارها افتاد، با من تماس گرفتند و گفتند کارگری در یکی از این انبارها از شدت خستگی سرش زیر دستگاه رفته و جانش را از دست داده است که این اتفاق دلیلی برای ساخت فیلم انبار شد.

ترک جوش درباره تغییرات قصه ای انبار توضیح داد: در قصه انبار آن شخص برای گذران زندگی اش وارد داستان عاشقانه ای با وجود رقیبی می شود و در ادامه توسط همان رقیب به قتل می رسد، انبار بازگو کننده درام و تراژدی این فرد است و فکر می کنم باتوجه به اتفاقات خوبی که در عرصه بین الملل برای آن افتاده، تا حدی موفق عمل کرده است.

کارگردان فیلم ناجی درباره پیام فیلم خود خاطرنشان کرد: پیام فیلم انبار انسانیت است و نگاهی به زندگی افغان های مقیم ایران دارد. خداوند ما را با یک نگرش ساخته و هیچ انسانی متفاوت با دیگری نیست، هیچ فرقی میان من و آن فرد افغان وجود ندارد و این نژادپرستی است که میان ما فاصله می اندازد.

وی در بخش دیگری از صحبت هایش درباره اکران در هنروتجربه اظهار کرد: به نظر من موسسه هنروتجربه لطف بزرگی در حق فیلمسازان می کند. پیش از این نیز من انبار را برای اکران در هنروتجربه ارایه داده بودم که رد شد ولی بعد از مدت ها با بازبینی مجدد در این بسته به عنوان فیلم اول به نمایش درآمد.

کارگردان فیلم ششمین سال درباره اهمیت اکران فیلم روی پرده سینما عنوان کرد: از اینکه فیلم من روی پرده نقره ای و در سینما به نمایش در می اید بسیار خوشحال هستم، قطعا آرزوی هر فیلمسازی این است که فیلمی که می سازد را روی پرده نقره ای ببیند. باید بگویم که دیدن و اکران انبار اتفاق خوبی ست و مخاطبانی هم که فیلم را دیدند، از آن بسیار راضی بودند. البته باید بگویم به دلیل شیوع ویروس کرونا فیلم ها آنطور که باید دیده نمی شوند اما حداقل از اینکه زحمات عوامل دیده شده است، خوشحال هستم.

این فیلمساز درباره حمایت انجمن فیلم کوتاه از فیلمسازان تاکید کرد: بعد از سال ها کار کردن در تئاتر و سینما انتظارم این بود که انجمن فیلم کوتاه، از من بیشتر حمایت کند، اما در مقابل بی اهمیتی به فیلم هایی که ساخته بودم، فیلم های بی کیفیتی را مورد استقبال قرار داد. این سوال همیشه برای من پیش می آید که چرا نباید فیلمی که مورد توجه مخاطبان عام و خاص بوده و در فستیوال های بین المللی بسیاری موفق به کسب جایزه شده است، مورد حمایت قرار گیرد.

ترک جوش در پایان بیان کرد: من به عنوان یک فیلمساز توقع دارم که بودجه ای برای ساخت فیلم هایمان به ما تعلق بگیرد، ولی نه تنها این کار را نمی کنند، بلکه حین اکران فیلم هم خیلی از هزینه ها از سوی ما انجام می شود. با همه این اتفاقات از اینکه فیلم در هنروتجربه اکران می شود بسیار خوشحال هستم.

بهرام عظیمی کارگردان انیمیشن در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه امیدوارم شرایط مناسبی برای سینمای ایران در سال 1400 فراهم شود، گفت: اولین آرزوی من این است که بتوانم در سال جاری فیلم انیمیشن خود پسری با ابروهای ضخیم را بسازم، چرا که بیش از یک سال است که پروانه ساخت این فیلم صادر شده و هنوز نتوانستم آن را کلید بزنم، امیدوارم بودجه لازم برای تولید این پروژه فراهم شود.

وی تاکید کرد: همچنین امیدوارم اوضاع اقتصادی سینماگران و کسانی که دست اندرکار سینما و انیمیشن هستند، خوب شود.

کارگردان انیمیشن تهران 1500 بیان کرد: دو موضوع در هر شغل هنری وجود دارد، اول بخش معنوی هنر است که به مخاطب بازمی گردد و بخش دیگر مساله مادی آن است. تا آنجا که می دانم و در این نزدیک به 30 سالی که در حوزه انیمیشن کار می کنم، اوضاع بچه های انیمیشن هیچ وقت خوب نبوده است، چرا که انیمیشن یک هنر بسیار پرهزینه است، یعنی یک فیلم سینمایی انیمیشن سه یا چهار برابر بودجه یک فیلم سینمایی با سوپراستارهایش هزینه دارد.

وی توضیح داد: به همین دلیل کمتر کسی به سراغ انیمیشن می آید، اگر قرار باشد که فعالان حوزه انیمیشن اتفاق مالی در زندگیشان به واسطه هنر انیمیشن صورت گیرد، شاید به واسطه فیلم های کوتاه انیمیشن و تیزرهای تبلیغاتی این اتفاق رخ می دهد. در غیر این صورت در تولید فیلم های بلند انیمیشن اتفاق مالی خوبی رخ نمی دهد، اما چون شغل ما انیمیشن است باید این کار را انجام دهیم.

کارگردان انیمیشن سیم ششم تاکید کرد: البته پیش آمده است که کارهای دیگر مانند گرافیک و یا نقاشی نیز انجام دهیم، اما این به آن معنا است که سفارش کار در این دو بخش بیشتر است. در بین کسانی که در حوزه انیمیشن کار می کنند، کمتر کسی را دیده ام که اوضاع مالی درجه یکی داشته باشد. ما معمولاً بیکار هستیم و کمتر پیش می آید کاری داشته باشیم.

وی ادامه داد: آدمی مثل من در سال گذشته درآمدم از راه داوری جشنواره های مختلف، مربیگری در برنامه عصر جدید و حضور در چند برنامه تلویزیونی حاصل شده است. اگر بخواهم درباره شغلی که در آن تخصص دارم صحبت کنم، تنها 5 درصد از انیمیشن که شغل اصلی ام است، درآمد داشتم.

عظیمی در پایان گفت: تاکید می کنم که وضعیت مالی بچه های انیمیشن که بسیار تخصصی و درجه یک هستند، بسیار بد است، همین مساله سبب شد که در سال 99 تعدادی از افراد درجه یک که در این حوزه کار می کنند، برای همیشه از ایران بروند، جالب این است که وقتی به مدیران مرتبط با این موضوع این اخبار را می گوییم، سری تکان می دهند و این آدم ها را افرادی می دانند که عرقی به کشورشان نداشته اند.

کد خبر 5170949

نیوشا روزبان

به گزارش خبرنگار برنا، بازیگران به واسطه ایفای نقش هایی که بعضاً به نقش های محبوبی تبدیل می شوند به محبوبیت می رسند و به همین دلیل قطعاً پیشنهادات بیشتری برای ایفای نقش در فیلم ها و سریال های مختلف خواهند داشت که حق انتخاب آن ها را در ادامه مسیر هنری شان برای حضور در آثار مختلف بیشتر می کند. قطعاً در این شرایط امکان درخواست های نامتعارف و در عین حال رقابت تهیه کنندگان برای همکاری با بازیگران مطرح و محبوب می تواند به نوعی بازیگر محور شدن تولیدات سینما و تلویزیون را به همراه داشته باشد.

در سال های اخیر خبرهای بسیاری درباره اختلافات بین تهیه کنندگان و کارگردانان با بازیگران مطرح که بعضاً چهره های جدیدی هستند شنیده شده است و حتی برخی مواقع انتظارات یک بازیگر سرنوشت تولید یک اثر نمایشی را تغییر داده است. به تازگی در تولید سریال بچه مهندس روزبه حصاری بازیگر فصل دوم این سریال به دلایلی اینچنین از آن کنار گذاشته شده و در فصل سوم خبری از بازیگر نقش این مجموعه تلویزیونی نخواهد بود.

در گفت وگو با چند تهیه کننده سینما و تلویزیون مسئله بازیگر محور شدن تولیدات سینمایی و تلویزیون را مورد بررسی قرار دادیم که در ادامه می خوانید:

جلیل شعبانی: اگر تلویزیون از تهیه کننده ها حمایت می کرد و اتحادیه تهیه کنندگان سینما منسجم بود شاهد بازیگر محور شدن تولیدات نبودیم

جلیل شعبانی تهیه کننده سینما در گفت وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: وضعیت تولید فیلم و سریال در سینما و تلویزیون ایران متأسفانه به جای سیستم قائم به فرد است و به همین دلیل فردی که یک پروژه را آغاز می کند اگر قرار باشد بازیگرش پس از فصل اول در فصل های بعدی هم با او همکاری کند ممکن است بازیگر چنین کاری نکند و همه برنامه ریزی ها به هم بریزد.

شعبانی خاطرنشان کرد: راه حل جلوگیری از این وضعیت این است که ما به سمت سیستماتیک شدن پیش برویم و کمپانی داشته باشیم؛ کمپانی ها می توانند پروژه های تولید را دست بگیرند و با بازیگران و دیگر افراد قراردادهای طولانی مدت ببندند و با این افراد در پروژه های طولانی مدت همکاری کنند. چنین سیستمی تا حدی در موسیقی ما رخ داده و خواننده ها ما به نوعی با کمپانی ها قراردادهای طولانی مدت می بندند و به عنوان مثال 10 سال حقوق و رایت آثارشان به این کمپانی ها تعلق می گیرد.

تهیه کننده فیلم سینمایی قسم در ادامه اظهار داشت: تا زمانی که تهیه کنندگی قائم به فرد است و سیستمی وجود ندارد، سینما و تلویزیون ما بازیگر محور خواهد بود، نکته دیگر این است که تلویزیون باید پشت تهیه کننده اش بایستد و اگر یک بازیگر پس از همکاری با یک پروژه به واسطه نیاز تیم تولید در فصل های بعدی درخواست های غیرمنطقی داشت می شود توسط صداوسیما و دیگر تهیه کننده ها تحریم شده تا دیگر چنین رفتارهایی تکرار نشود.

او افزود: تا زمانی که منافع شخصی مطرح است و همه اصول و قواعد به نفع بازیگران است ما نمی توانیم امیدوار به بهتر شدن وضعیت باشیم. در سینما هم ما تنها نامی از اتحادیه تهیه کننده ها داریم اما آنچه که شاهد هستیم چیز دیگری است، تهیه کننده ها به هیچ وجه در کنار هم نیستند و شرایط به شکلی است که یک بازیگر می تواند هر درخواستی داشته باشد و باقی افراد فقط به حرف او گوش دهند. متأسفانه در شبکه نمایش خانگی هم پلتفرم ها در پروژه های مختلف در یک رقابت قرار گرفته اند که هر کدام سعی دارند با دستمزد بیشتر بازیگران مطرح بیشتری را به پروژه های خود ببرند.

این تهیه کننده در ادامه گفت: در یک پروژه سینمایی یک تهیه کننده یک بار به من اعتراض کرد که چرا به فلان بازیگر چنین مبلغی پرداخت کرده ام، همان تهیه کننده در پروژه بعدی اش از همان بازیگر با دستمزد بالاتری قرارداد بست. این شرایط قطعاً به نفع بازیگران است و بازیگر محور شدن پروژه های تولید در این شرایط طبیعی است. اتحادیه تهیه کنندگان باید منسجم تر باشد و تلویزیون باید از تهیه کننده هایش حمایت کند و ما در نهایت باید به سمت داشتن کمپانی پیش برویم.

شعبانی در پایان اظهار داشت: من مخالف استفاده از سوپراستارها نیستم، قطعاً بازیگرانی که سال ها تلاش کرده اند و به جایگاهی ویژه رسیده اند حق دارند دستمزدهای بیشتری تقاضا کنند اما مشکل از جایی شروع می شود که بازیگران تازه کار به واسطه موفقیت یک اثر حتی در برخی مواقع از بازیگرانی که سال ها زحمت کشیده اند دستمزد بیشتری تقاضا می کنند.

عبداله علیخانی: برخی بازیگران انتظار دارند نقش های مقابلشان را خودشان انتخاب کنند!

عبداله علیخانی تهیه کننده سینما در گفت وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: در سینما ناهماهنگی و بلبشو در همه زمینه ها دیده می شود و در بحث دستمزد بازیگران هم شاهد چنین وضعیتی هستیم. نوعی بازیگر محوری در تولیدات سینمایی ما به وجود آمده که یک بازیگر حتی در اینکه چه بازیگرانی با او همبازی باشند اظهار نظر می کند.

علیخانی تصریح کرد: این اتفاق نشأت گرفته از اختلافی است که سال ها بین تهیه کنندگان سینما به وجود آمده و این اختلافات باعث شده تا تهیه کننده ها نتوانند به صورت واحد و متحد برای چنین معضلی تصمیم گیری کنند. تلویزیون هم در شکل گیری این وضعیت بی تأثیر نیست و حدود 15 سال قبل با دستمزدهای بالایی که به واسطه بودجه دولتی به بازیگران می داد باعث شد میزان دستمزدها بالا برود و تهیه کننده سینما که باید برای فروش فیلمش نیز حساب و کتاب کند نتواند دستمزدی که یک بازیگر درخواست می کند را پرداخت کند. شروع این معضل با تلویزیون بود و شبکه نمایش خانگی ابعاد آن را به شدت وسیع تر کرد.

این تهیه کننده در ادامه اظهار داشت: متأسفانه سال هاست که بین تهیه کننده های تلویزیون اختلافات بسیاری وجود دارد و این اختلافات به نفع بازیگرانی تمام شده که می خواهند دستمزد بیشتری بگیرند و از این وضعیت سود کنند. اگر بین تهیه کنندگان سینما اختلافی وجود نداشت و ما شاهد یک انسجام و اتحاد بودیم میشد امیدوار بود که تهیه کننده ها در جلسات مختلف با بحث و تبادل نظر به یک نتیجه واحد برای سامان بخشیدن به معضلاتی اینچنین برسند.

تهیه کننده فیلم سینمایی زندگی خصوصی تصریح کرد: چنین وضعیتی تنها به ضرر بخش خصوصی است، اگر نشود بر اعمال نفوذ بازیگران در مباحث مختلف از جمله دستمزد کنترل و نظارت داشت کم کم بخش خصوصی که با پول خودش در سینما سرمایه گذاری می کند کنار می رود و نابود می شود و بدون شک چنین اتفاقی به ضرر سینما است چرا که سینمایی که بخش خصوصی ندارد یک سینمای نابود شده است.

او در پایان گفت: خوشبختانه به تازگی شاهد شکل گیری انسجامی بین تهیه کننده ها هستیم که به نظر می توان به شکل گیری این انسجام و کنار رفتن اختلافات امیدوار بود. تهیه کنندگان سینمای ایران کم کم در یک صنف واحد قرار می گیرند و این اتفاق می تواند معضلات بسیاری از جمله بازیگر محور بودن تولیدات سینمای ایران را از بین ببرد.

حسن کلامی: وزارت فرهنگ زمانی برای بازیگران مطرح سقف دستمزد تعیین کرد اما تهیه کننده ها با کیسه پول نزد آن ها می رفتند / امروز حتی بازیگران درجه دو و سه هم دستمزدهای بالا می خواهند

حسن کلامی تهیه کننده سینما در گفت وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: همیشه چند بازیگر هستند که حضورشان در یک فیلم اطمینانی است برای فروش بالای فیلم و طبیعی است که این بازیگران رقم های بالایی به عنوان دستمزد درخواست کنند اما این رویه کم کم به طور کل در قشر بازیگر ورود پیدا کرد و حتی بازیگران درجه دو و سه هم درخواست هایی کردند که به هیچ وجه منطقی نبود و در حد و آن ها در حد و اندازه آن رقم نبودند.

کلامی تصریح کرد: از آنجا که در تهیه کنندگان سینما هیچ اتحادی وجود ندارد این رویه کنترل نشد و همچنان سینما با این معضل دست و پنجه نرم می کند. اگر با بازیگران هم صحبت کنید آن ها این درخواست ها را با توجه به بالا رفتن قیمت ابتدایی ترین مایحتاج زندگی توجیه می کنند؛ شاید این توجیه درست باشد اما باید این نکته را هم در نظر گرفت که هزینه تولید فیلم بالا می رود و فیلم با ارقام بسیار بیشتری در فروش باید به سود برسد.

این تهیه کننده در ادامه گفت: تلویزیون هم این وضعیت وجود دارد، اگر یک بازیگر در یک سریال به خوبی دیده شود و سریال با وجود او مطرح شود طبیعی است که رقم بیشتری از فصل پیش درخواست کند اما این رقم نباید با افزایش قیمت بسیار بالایی همراه باشد. تلویزیون معمولاً دستمزدها را به صورت منطقی بالا نمی برد و حتی ممکن است ارقامی که برای تولید در نظر دارد مربوط به چهار سال پیش باشد؛ متأسفانه این رویکرد باعث می شود که گروه ها در تولید دچار مشکل شوند و اتفاقاتی رخ دهد که یک بازیگر با تیم تولید یک سریال در فصل بعد کار نکند.

او افزود: وقتی هزینه ساخت یک سریال مربوط به سال ها پیش است و منطقی در ارقام دیده نمی شود تلویزیون مجبور است زمان تولید را کاهش دهد و به عنوان مثال برای تصویربرداری یک سریال که به طور منطقی روزی 5 تا 6 دقیقه ضبط می شود، گروه را مجبور به ضبط 12 تا 14 کند که قطعاً این کار به کیفیت اثر لطمه می زند.

تهیه کننده فیلم سینمایی آبادان یازده 60 در ادامه اظهاراتش تأکید کرد: به عنوان مثال سریال خانه امن را مشاهده کنید، این سریال که قرار بود در 30 قسمت پخش شود، به 50 قسمت افزایش یافته و بخش هایی به این سریال اضافه شده است که هیچ ربطی به قصه اصلی ندارد و مشخص است که به سریال آب بسته اند تا تعداد قسمت هایش بالا برود و زمانی بیشتری آنتن تلویزیون پر باشد. چنین رویکردی باعث می شود که مخاطب تلویزیون از دست برود و اکثر مردم به برنامه ها و آثار شبکه های ماهواره ای روی آورند. بهتر است تلویزیون برای جلوگیری از این اتفاق بودجه تولید آثارش را با وضعیت امروز جامعه هماهنگ کند.

کلامی خاطرنشان کرد: مشکل بازیگر محور بودن تولیدات سینما از قدیم بوده و معضل جدیدی نیست، به عنوان مثال جمشید هاشم پور یک بار برای من تعریف می کرد که در زمان پر فروش بودن آثار سینمایی ام به من پیشنهادات بسیاری می شد و وزارت فرهنگ تصمیم گرفت قانونی مطرح کند که از رقمی مشخص به هاشم پور دستمزد بیشتری ندهند، جمشید هاشم پور خودش برای من تعریف می کرد که تهیه کننده ها با کیسه های پر از پول نزد من می آمدند و می گفتند ما میزان قرارداد شما را همانقدر که وزارت فرهنگ مشخص کرده می نویسیم اما پول بیشتری پرداخت می کنیم. متأسفانه ما در همه مسائل منافع شخصی مان را در نظر می گیریم و این رفتار باعث شده تا به شکل های مختلف سینما آسیب ببیند و وضعیت امروز را شاهد باشیم.

او در پایان گفت: این وضعیت امروز هم به شکل های مختلف حاکم است، یک سرمایه گذار ممکن است اصرار داشته باشد برخی بازیگران حتماً در فیلمش حضور داشته باشند و هر چقدر که بخواهد دستمزد می دهد. فیلم سینمایی ما همه با هم هستیم به تهیه کنندگی رضا میرکریمی هم به همین شکل ساخته شد؛ خود آقای میرکریمی تعریف می کرد که به سرمایه گذار تأکید داشته حضور برخی بازیگران در فیلم ضروری نیست اما سرمایه گذار اصرار داشته که این بازیگران باشند و هر چقدر که نیاز باشد پول پرداخت می کند. چنین رفتارها و تصمیماتی یک بلبشو در سینما به وجود آورده که در دیگر بخش های مدیریتی کشورمان هم شاهدش هستیم.

ایرج محمدی: در حوزه بازیگری با کمبود نیرو مواجه هستیم / تهیه کننده ها و کارگردان ها جسارت استفاده از بازیگران جدید را داشته باشند

ایرج محمدی تهیه کننده سینما و تلویزیون در گفت وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: بازیگر مثل تهیه کننده و کارگردان یکی از اصلی ترین ارکان ساخت و تولید یک فیلم یا سریال است؛ یکی از معضلات و چالش هایی که امروز در سینما و تلویزیون با آن مواجه هستیم به کمبود شدید نیروی انسانی در بازیگری برمی گردد.

محمدی خاطرنشان کرد: ما در حرفه بازیگری با معضل کمبود شدید نیرو مواجه هستیم و این کمبود نیرو چالش های بسیاری در پروژه های مختلف به وجود می آورد؛ ممکن است یک بازیگر با چند پروژه قرارداد داشته باشد و تمرکزش برای کارها به حداقل برسد و از طرفی گروه ها را در برنامه ریزی دچار مشکل کند.

این تهیه کننده در ادامه گفت: به عنوان مثال تعداد بازیگران زیر 30 سال ما بسیار کم است و اگر بخواهیم چند بازیگر مطرح در این سن و سال نام ببریم به تعداد انگشتان یک دست هم نرسد و این تعداد بازیگر کم با حجم بالای تولیدات سینمایی و تلویزیونی که داریم باعث می شود برای نقش هایی در این سن گزینه های کمی وجود داشته باشد. کمبود بازیگر تنها مربوط به این رده سنی نمی شود، به طور کل در قیاس با میزان تولیدات و تقاضاهای زیادی که وجود دارد تعداد بازیگران مطرح و حرفه ای ما بسیار اندک است.

او افزود: بهترین کار در این شرایط تربیت و آموزش بازیگران است، باید تربیت بازیگر در سنین مختلف را جدی بگیریم و با تربیت و آموزش بازیگران جدید در همه سنین مشکل عرضه و تقاضا در این حرفه را می توان حل کرد. یک کارگردان تا زمانی که کارگردانی یک پروژه را بر عهده دارد پروژه دیگری نخواهد داشت و بازیگران و نویسندگان هم باید همینطور باشند اما یک بازیگر ممکن است همزمان در چند فیلم یا سریال ایفای نقش کند و تهیه کننده های این چند اثر مجبور هستند با هم هماهنگ باشند؛ حتی بارها شروع تولید آثار برای استفاده از یک بازیگر به تعویق افتاده و به نوعی پروژه ها در صف خالی شدن زمان بازیگران مانده اند.

تهیه کننده مجموعه تلویزیونی متهم گریخت تصریح کرد: باید نیروی انسانی در حرفه های مختلف به قدری باشد که افراد همزمان مشغول چند پروژه نباشند، در حوزه نویسندگی و بازیگری ما به نیروهای انسانی بیشتری نیاز داریم تا افراد در یک زمان تنها در یک پروژه حضور داشته باشند. حضور افراد در پروژه های مختلف به طور همزمان قطعاً در کیفیت آثار تأثیرگذار است.

محمدی در ادامه اظهاراتش گفت: در کنار تربیت نیروهای توانمند و با استعداد لازم است کارگردان ها و تهیه کننده ها جسارت به خرج دهند و از حضور بازیگران جدید در آثارشان با آغوش باز استقبال کنند. تلویزیون در تولید آثارش همیشه این رویکرد را داشته و لازم است سینما و شبکه نمایش خانگی هم این موضوع را جدی بگیرند و جسارت استفاده از بازیگران جدید را داشته باشند.

این تهیه کننده در پایان تأکید کرد: در سریال های تلویزیونی به دلیل تعداد بالای شخصیت ها معمولاً در کنار بازیگران مطرح چند بازیگر جدید نیز دیده می شوند اما تلویزیون می تواند استفاده از بازیگران جدید را بیش از این در نظر داشته باشد ولی در سینما و شبکه نمایش خانگی اگر تهیه کننده ها و کارگردان ها در این زمینه جسارت به خرج دهند در دراز مدت شاهد اتفاقات خوبی خواهیم بود.

بهروز مفید: در قرارداد سریال های چند فصلی باید به همکاری بازیگر در فصل های بعدی تأکید شود

بهروز مفید تهیه کننده سینما و تلویزیون در گفت وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: بازیگر محور شدن تولید در سینما و تلویزیون ایران اتفاق دور از ذهنی نیست، این اتفاق به نوع قراردادهای ما برمی گردد و در بازار عرضه و تقاضا هر کس حق دارد برای خود قیمتی مشخص کند و این متقاضیان هستند که می توانند انتخاب کنند که با چه بازیگری همکاری کنند.

مفید درباره تولید سریال های تلویزیونی در فصل های مختلف، گفت: تولیدکنندگان یک سریال تلویزیونی یا حتی فیلمی های مجموعه ای باید از همان روزهای آغازین تولید اولین قسمت روند تولید را پیش بینی کنند تا در قرارداد لزوم همکاری فرد در فصل های بعدی تأکید شود. اگر این اتفاق رخ ندهد و بازیگر میلی به ادامه همکارین داشته باشد یا حتی درخواست پول بیشتری داشته باشد نمی توان با او قهری برخورد کرد.

او افزود: این شرایط در همه کارها وجود دارد و در همه مشاغل افراد پس از اینکه در کارشان صاحب تبحر و تخصص می شوند قیمت بیشتری برای همکاری پیشنهاد می دهند. میزان دستمزد یک بازیگر بر اساس توانایی و اقبال مخاطب مشخص می شود، اگر یک بازیگر محبوب باشد دستمزد بیشتری تقاضا می کند و اگر دستمزد غیرمنطقی باشد و هیچ تهیه کننده ای حاضر به همکاری با او نباشد از آنجا که او نمی خواهد بیکار باشد بالاخره مجبور است دستمزدی منطقی تقاضا کند.

این تهیه کننده در پایان گفت: بازیگری که مردم از آثار او استقبال می کنند، خودش می داند که می تواند سرنوشت یک فیلم در گیشه را تغییر دهد پس طبیعی است که او دستمزد بیشتری تقاضا کند. در سینما و تلویزیون که اقبال مخاطب امری حیاتی و مهم است ممکن است یک تهیه کننده یا سرمایه گذار تمایل داشته باشد برای بازیگران رقم بالایی هزینه کند و ممکن است به همین دلیل یک بازیگر در یک دوره مشخص با پیشنهادات خیلی خوبی مواجه شود.

علی لدنی: تلویزیون بازیگران جدیدی که درخواست های نامتعارف از تهیه کننده ها دارند را بایکوت کند

علی لدنی تهیه کننده سینما و تلویزیون در گفت وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: معضل دستمزدهای بالا و درخواست های عجیب بازیگران معضل جدیدی در سینما و تلویزیون ما نیست، چیدمان عوامل گروه تولید در بسیاری مواقع با هماهنگی بازیگران صورت می گیرد، برخی بازیگران برای حضور در یک اثر از بازیگران مقابل خود می پرسند و بسیاری از آن ها حاضر نیستند در مقابل هم قرار گیرند یا برخی بازیگران نمی خواهند نقش مکمل بازیگر دیگری را بازی کنند.

لدنی تصریح کرد: این نوع نگرش در سینمای ما حاکم است و سال هاست که وجود دارد. در تلویزیون هم معضلاتی اینچنین وجود دارد، یک تهیه کننده در تولید یک سریال چند فصلی باید همه چیز را پیش بینی کند و حتی این نکته را هم در نظر داشته باشد که شاید بازیگر جوان و گمنامی که در سریال او حضور دارد و با این سریال چهره شده است در فصل بعد درخواست هایی داشته باشد که نتوانند این درخواست ها را برآورده کنند.

این تهیه کننده با اشاره به حذف روزبه حصاری در سریال بچه مهندس تصریح کرد: اگر یک بازیگر تازه کار که با حضور در یک اثر به جایگاهی رسیده از تهیه کننده در فصل های بعدی سریال درخواست های نامتعارفی دارد و دستمزدش را به شکل غیرمنطقی بالا برده است باید تلویزیون این بازیگر را بایکوت کند و حداقل او را تا چند سال از تولیداتش حذف کند. البته که منطقی ترین کار این است که پیش از شروع پروژه این مسائل پیش بینی شوند و با بازیگر قرارداد طولانی مدت نوشته شود اما در غیر اینصورت وقتی یک بازیگر جوان با مطرح شدن تصور می کند که خیلی اتفاق عجیبی برای او رخ داده و حال به یک چهره تبدیل شده و باید دستمزد بالایی درخواست کند و با این رفتار برایش کارش ارزش قائل نیست و به یک سریال لطمه وارد می کند باید توسط تلویزیون تا مدتی بایکوت شود.

او در پایان تأکید کرد: تلویزیون باید از تهیه کننده هایش حمایت کند و این حمایت معنوی باعث می شود تا به تولیدات به دلیل تصورات اشتباه یک فرد بی تجربه لطمه ای وارد نشود. این اتفاق در سینما به این شکل رخ نمی دهد و بیش از هر چیز مربوط به تلویزیون می شود که بیشتر از سینما در آن چهره های جدید می بینیم.

بازی تلویزیون جامعه سرمایه کنترل و نظارت

گروه سینمایی هنرآنلاین : سینماهای ایران و جهان به واسطه ویروس کرونا،حالا یک سالی است که بسته هستند و گه گاهی چند روزی بواسطه شیب آرام شیوع کرونا باز می شوند و بار دیگر با شدت گرفتن و اوج این ویروس، بسته می شوند. سینماهای ایران این اتفاق تلخ را سال گذشته پشت سر گذاشت و امسال در حالی که به نظر می رسید شرایط اندکی بهتر شده است، سالن ها باز شدند.

در آخرین روزهای سال 99 در حالی که همه منتظر بودند تا ببینند کدام فیلم ها پذیرای این ریسک می شوند تا به اکران نوروز 1400 برسند، نام پنج فیلم هفته ای یک بار آدم باش ، تک خال ، خورشید ، لاله و خون شد به عنوان فیلم های نوروزی اعلام شد که طی مدت 12 روز تنها موفق به فروش 3 میلیارد و 394 میلیون و 300 هزار ریال با 13 هزار و 893 مخاطب شدند.

این ارقام نشان می دهند که حال و روز سینما چندان خوشایند نیست، وضعیت سالن های سینمایی به دلیل ترس مخاطب از حضور در سالن بسته به دلیل شیوع کرونا، از یک سو، کم رنگ شدن عادت تماشای فیلم در سالن از سوی دیگر و همچنین افزایش قیمت بلیت باعث شد تا چندان خوب نباشد. همچنین عدم تبلیغات مناسب از سوی دیگر باعث شد تا مخاطب از باز بودن سالن های سینما اطلاع چندانی نداشته باشد و این چرخه روز به روز قدرت خود را بیش از گذشته از دست بدهد.

سینمایی که امروز دچار یک رکود شده، به دلیل نارنجی شدن برخی شهرها طبق نظر ستاد ملی کرونا بار دیگر بسته شد و حال زنگ خطر سینمای ایران به گوش می رسد. هر چند بارها سینماگران اعلام کردند میزان خطر ابتلا به کرونا در سالن های سینما نسبت به مراکز خرید و رستوران ها بسیار کمتر است و درخواست های متعدد داشتند تا سازمان سینمایی پیگیر شود سالن های سینما از مشاغل درجه سه به درجه دو ارتقا یابند اما هنوز این اتفاق رخ نداده و همچنان سالن های سینما بسته می شوند.

این بسته بودن نه تنها به ضرر صاحبان آثار ، بلکه سینماداران را نیز متضرر کرده و باید گفت هر روز بر میزان بیکاران این عرصه افزایش می یابد. اگر چه فیلم های بسیاری در صف اکران مانده و صاحبان آثار سرمایه های خود را خوابانده اند تا وضعیت کمی بهتر شود اما کوچ سینماگران به پلتفرم ها اتفاق خوشایندی را برای سینما رقم نمی زند و به نظر می رسد مدیران فرهنگی و سینمایی باید دست به کار شوند و فکری برای این معضل حیاتی سینمای ایران کنند تا جلوی مرگ تدریجی آن گرفته شود، وگر نه با این روند تا یکی دو سال آینده چیزی از سینما باقی نمی ماند.

سعید خانی تهیه کننده سینما و مدیر شرکت پخش خانه فیلم در گفت وگو با خبرنگار سینمایی صبا درباره افزایش قیمت بیلت های سینما گفت: قیمت بلیت های سینما بایستی متغیر باشد مثلا دانش آموزی که می خواهد ساعت 2 ظهر روز شنبه به سینما برود، بایستی مبلغ کمتری پرداخت کند نسبت به کسی که درآمد بیشتری دارد و می خواهد ساعت 10 شب پنج شنبه با خانواده اش به سینما برود.

وی ادامه داد: اینکه هنوز ما راه و شیوه گذشته را در فروش بلیت طی می کنیم و با یک قیمت مصوب همه فیلم ها را اکران می کنیم، اشتباه است و باعث ریزش مخاطبان سینما شده است. وقتی همه فقط به فکر زدن رکورد و اعلام فروش میلیاردی هستند، نمی شود انتظار داشت همه نوع مخاطب به سینما بیاید؛ در حالی که می توان به جای مبلغ فروش، معیار را بر تعداد بلیت فروخته شده قرار داد.

با ادامه این روند اندک مخاطب سینما را هم از دست می دهیم

خانی تصریح کرد: باید واقعیت را قبول کنیم که قشر کمی از مردم مخاطب سینما هستند و اگر همین قشر کم را با قیمت های گزاف و سیاست گذاری های غلط از دست بدهیم قطعا تا چند سال آینده به غیر از یک قشر خاص که به دلیل مسائل شغلی با سینما در ارتباط هستند، هیچ کس دیگر به سینما نمی رود.

وی تاکید کرد: وقتی از لحاظ محتوا ضعیف هستیم و هیچ نوع برنامه ریزی هم برای جذب مخاطب نداریم، قطعا آینده روشنی در انتظار سینما نخواهد بود.

مدیر شرکت پخش خانه فیلم با اشاره به تاثیر کرونا بر رکود در سینما عنوان کرد: کرونا امسال یا سال آینده به پایان می رسد، اما آیا برای اکران خوب فیلم ها در دوران پساکرونا هم برنامه ای داریم؟ سینما و فرهنگ به حال خود رها شده و هیچ سیاست گذاری برای حمایت از سبد فرهنگی مردم صورت نگرفته است. اینکه فقط بگوییم بلیت سینما گران است و مردم به همین دلیل به سینما نمی روند، نوعی گول زدن خودمان است که همه چیز را گردن گرانی بلیت بیاندازیم و از وظیفه ای که داریم شانه خالی کنیم.

وی اظهار کرد: ارزان ترین محصولات در ایران محصولات فرهنگی هستند که با توجه به گرانی های سر به فلک کشیده هنوز هم از قیمت مناسبی برای مخاطب برخوردارند، اما متاسفانه به قدری محتوای فیلم ها و سریال ها ضعیف و سیاست گذاری جذب مخاطب غلط است که مردم هیچ رغبتی برای دیدن فیلم ها در سینما ندارند.

محتوای جذاب مخاطب را برای پرداخت هزینه قانع می کند

این تهیه کننده سینما درباره پلتفرم های پخش آنلاین فیلم و وی اودی ها نیز بیان کرد: شرایط در پلتفرم های پخش آنلاین فیلم و وی اودی ها هم اینگونه است، مبلغ 70 یا 100 هزار تومان شاید مبلغ چندان زیادی برای یک خانواده پنج نفره نباشد، اما وقتی محتوای خوبی نداریم، کمتر کسی مایل است که این پول را بپردازد. با تمام رشدی که شبکه نمایش خانگی و وی اودی ها در این سال ها داشته اند، طبق آماری که تاکنون به دست آمده، تنها 2درصد از مردم ایران از این پلتفرم ها استفاده می کنند و اینکه صرفا بگوییم این مبلغ خیلی برای مخاطبان گزاف است، درست نیست، زیرا اگر محتوا جذابیت کافی را داشته باشد مخاطب قانع می شود که این هزینه را پرداخت کند تا بتواند به محتوای مورد علاقه اش دسترسی داشته باشد.

وی در ادامه درباره دانلودهای غیرقانونی گفت: در این زمینه باز هم فرهنگ و سینما مظلوم واقع شده، درباره دانلودهای غیرقانونی هم که سال هاست سینماگران اعتراض داشته اند و گفته اند تا موقعی که قانون کپی رایت در کشور رعایت نشود، اوضاع همین خواهد بود.

خانی تاکید کرد: با دانلود غیرقانونی سریال ها و فیلم ها قطعا سرمایه گذار و تهیه کننده بیشترین ضرر را خواهند دید.

این سینماگر در پایان گفت: باید قبول کنیم عده ای در کشور مخاطب تلویزیون هستند، عده ای شبکه های ماهواره ای را دنبال می کنند و عده ای هم هستند که به قدری تفریحات لوکس و لاکچری دارند که سینما و سریال ها و فیلم های شبکه نمایش خانگی دغدغه شان نیست. تنها یک قشر اندک باقی می مانند که به سینما علاقه مند هستند، اما با این سیاست گذاری های غلط آنها را هم از سینما و محصولات فرهنگی دور می کنیم.

انتهای پیام/

محمد قاصد اشرفی در این زمینه به ایسنا گفت: متاسفانه سینماها همچنان جزو مشاغل گروه سه محسوب می شوند و بر اساس تصمیم ستاد ملی مقابله با کرونا، در وضعیتی که شهرها به حالت نارنجی قرار بگیرند، مشاغل این گروه به صورت خودکار تعطیل می شود. از آنجاکه وضعیت تهران هم به لحاظ شرایط کرونا به رنگ نارنجی درآمده، سینماها به صورت خودکار از فردا، 9 فروردین ماه در تهران و دیگر شهرهای نارنجی تعطیل می شوند.

او با انتقاد از قرار گرفتن سینماها در مشاغل گروه سه، ادامه داد: سینماها جزو امن ترین مکان ها هستند که تمام پروتکل های بهداشتی را کاملا رعایت می کنند و در حیرتم که چرا ستاد ملی مقابله با کرونا این موضوع را به صورت کارشناسی بررسی نمی کند؛ در حالی که بسیاری از مکان های پرتردد همچنان در شرایط خطرناک، به فعالیت خود ادامه می دهند. دولت به جای کمک کردن به سینماها مدام مشکلی به مشکلات آنان اضافه می کند.

مدیر سینما ماندانا تاکید کرد: هیچ چیزی برای ما مهم تر از جان و سلامت مردم نیست. از وزارت بهداشت و کادر درمان بسیار قدردانی می کنم که برای حفظ سلامت مردم جانفشانی می کنند ولی قرار گرفتن سینماها در مشاغل گروه سه نادرست است و به عنوان یک شهروند از این تعطیلی گله مندم زیرا کارشناسی شده نیست. امیدوارم به این موضوع توجه کنند تا تغییر گروه اتفاق بیفتد. اگر کارشناسان، ناامنی سینماها را تایید کنند، ما هرگز راضی نیستیم جان مردم به خطر بیفتد ولی حالا گله بزرگ ما این است که این تعطیلی ها، کارشناسی نشده است.

اشرفی با ابراز تاسف از شرایط دشوار سینماها در دوران کرونا افزود: در وضعیتی که حیات سینماها به نابودی کشیده شده، دولت نه تنها کمکی نمی کند بلکه موانع تازه ای مانند مالیات و ارزش افزوده را هم ایجاد کرده است. چرا فعالیت های فرهنگی آن هم در وضعیتی که به نابودی کشیده شده اند، باید ملزم به پرداخت مالیات شوند؟! این چنین است که بسیاری از همکاران ما درخواست تغییر کاربری سینماهای خود را داده اند چون واقعا نمی توان با این وضعیت به فعالیت ادامه داد.

او توضیح داد: هرچند بار ارزش افزوده بر دوش مخاطب است ولی در این وضعیت سخت اقتصادی مخاطب چقدر می تواند برای دیدن یک فیلم هزینه کند و طبیعی است که استقبال تماشاگران از این هم کمتر شود.

این سینمادار یادآوری کرد: هرچند وزارت ارشاد متولی امور سینماهاست ولی برای حمایت از آنها بودجه ای ندارد و دولت باید خودش بودجه ای برای این امر در نظر بگیرد.

اشرفی تشریح کرد: وقتی یک سینما تعطیل می شود، معیشت چندین خانواده نابود خواهد شد چراکه کارکنان سینما منبع درآمد دیگری ندارند و از حمایت دولتی هم که برخوردار نیستند، بنابراین چگونه باید گذران زندگی کنند.

رییس انجمن سینماداران درباره تغییر گروه سینماها توضیح داد: چنین درخواستی مطرح و پیگیری شده ولی هنوز هیچ اتفاقی در این زمینه نیفتاده است. این در حالی است که این روزها پنج فیلم در حال اکران بودند که از فردا به ناچار اکران شان متوقف می شود. با این توصیف، یک سرمایه گذار چگونه برای تولید فیلم بعدی، مجاب شود.

اشرفی در پایان یادآوری کرد: الگوی سینماداری از غرب آمده و خوب است که همچون کشورهای غربی مالیات را بر سینماها ببخشیم و در شرایطی که همه کشورها از فعالیت های فرهنگی حمایت می کنند، ما نیز از این بخش حمایت کنیم نمی شود که همیشه همه فشارها بر دوش بخش فرهنگی سنگینی کند.

انتهای پیام

سالی که گذشت سالی سخت و تلخ برای تمام مردم در گوشه و کنار این جهان خاکی بود. سالی که سایۀ یک بیماری ویروسی بر تمام جهان سایۀ انداخته بود و ترس از ابتلا به یک بیماری بی درمان و آمار مبتلایان و درگذشتگان ناشی از آن، در صدر تمامی اخبار قرار داشت. به دنبال قرنطینه های متعددی که کشورها بر اساس شرایط و وضعیت خاص خود وضع می کردند، پس از مدتی زندگی کج دار و مریز از سر گرفته شده و گرچه بسیاری مشاغل به تعطیلی دائم گرویدند سایر مشاغل کار خود را آغاز کردند.

هنرمندان در این میان جزء اقشاری بودند که از این بیماری ضربه های زیادی دیدند و علاوه بر تعطیلی طولانی مدت و رخوت آور حوزه هایی چون تئاتر و بی رونقی گیشه در فروش، چهره های برجسته ای را هم از دست دادند و به سوگ انسان هایی نشستند که شاید هرکدام وزنه ای در حرفه و تجربه زیسته خویش بودند.

نویسنده و کارگردان در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا و در توضیح تجربۀ زیسته خویش و چالش هایی که در سال سیطرۀ کرونا با آن مواجه بود، بیان کرد: همیشه معتقدم انسان از پس رنج هایش، هر بار به تجربه های تازه تر و مسیرهای هموارتری می رسد. شما در طرح این سوال که چالش های کرونا در سال گذشته برایتان چگونه بود، ممکن است در مواجهه با افرادی با دیدگاه ها، سلایق و مشاغل مختلف، با نظرات متفاوتی مواجه شوید.

ولی زمانی که ما قرارست در اقیانوس بیکرانی به نام هنرآب تنی کنیم، اساسا باید بدانیم ابزاری که در دست داریم، همین مشقت و رنج است. هنر در ذات خود از کاستی ها، از رنج ها، نداری ها، بیماری ها و در واقع از ضعف ها ریشه می گیرد.

وی افزود: یک هنرمند با هوشمندی و درایت خود باید از فقر خود به عنوان بالاترین سرمایه ها بهره ببرد. می پرسید چگونه؟ مگر ممکن است؟ بله ممکن است. البته بسیار پیچیده و سخت است.

ریاضت می طلبد، اراده می خواهد، همت والا می خواهد. به قول معروف، سوز آه سحری می باید. .. عشق را چشم تری می باید. یک هنرمند از ریاضت هایش سود می برد.

این کارگردان که تجربۀ دستیاری با کارگردانانی چون در چای تلخ ، در محمد (ص) را داشته است، در ادامه تصریح کرد: اخیرا در صفحۀ شخصی دوست عزیز و دانایی خواندم که نوشته بود: مولانا از شمس پرسید: پس زخم هایم چه؟ و شمس گفت: نور از محل آنها وارد می شود...

ببینید به نظرم مولانا در همین ابیات، تعریف دقیقی از ذات هنر ارایه کرده است. حالا وجود این بیماری کرونا مصداق همان زخم هاست. البته که پذیرش مرگ حتی یک انسان، بسیار سخت و رنج آور است. ولی بپذیریم که کرونا می تواند بیدار کننده هم باشد. می تواند روشنایی بخش و زندگی دهنده هم باشد.

وی تاکید کرد: امروز تمام دنیا گرفتار چنین رنج بزرگی است. ولی در برخی کشورها با رعایت بیشتر و تزریق واکسن به تعداد کثیری از مردم، دارند با سرعت بیشتری با این بیماری مقابله می کنند و به نتایج خوبی هم رسیده اند. ولی عجیب است که ما باید همچنان انتظار بکشیم تا بلکه چاره ای اندیشیده شود و این بیماری از سرزمین ما هم رخت بر بندد.

رسانه ها و افراد تاثیرگذار یک جامعه وظیفه دارند که در این بحران، امید و شادی را در جامعه منتشر و مسایل را آسیب شناسی کنند و نسخه های تازه برای مردم فراهم کنند. مثل اقدام مثبت و موثری که اکنون رسانۀ خوب شما آغاز کرده است.

این کارگردان که امسال و به واسطه اثر متاخرش اقیانوس پشت پنجره برنده جایزه بهترین فیلم از سی ودومین جشنواره بین المللی فیلم های کودکان و نوجوانان شده و همچنین جوایز متعدد جهانی (همچون: جایزۀ اصلی صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف)، جایزۀ بهترین فیلم از مرجع ملی کنوانسیون حقوق کودکان در امور بین الملل، جایزه بهترین فیلم کودک و نوجوان در جشنواره سانفرانسیسکو کشور آمریکا) را دریافت کرده است، با اشاره به تاثیر این بیماری در زندگی شخصی و حرفه ای خویش یادآور شد: جامعۀ سینماگران در تمام دنیا از پر جمعیت ترین اقشاری است که به واسطۀ این بیماری، آسیب های فراوانی دیده. دوران بیکاری ها طولانی تر شد و سرمایه های کلان اقتصادی بر مباحثی غیر از مسایل فرهنگی و هنری متمرکز گردید.

در نتیجۀ این موضوعات هنر سینما بیش از هر زمان دیگری مهجور و منزوی شد که این درد بسیار بزرگی است. اکنون نه سینمای گیشه رونقی دارد و نه جشنواره ها برگزار می شوند.

وی افزود: البته جشنواره هایی که آنلاین هستند بسیارند ولی طبیعی است که سرمایه گذاران و تهیه کنندگان تن به ریسک نمی دهند و به خاطر امنیت پروژه ها و جلوگیری از تکثیرهای غیرمجاز، تمایل به حضور فیلم در این نوع جشنواره ها ندارند.

اما بهر حال نباید ناامید شد. من هم امیدوارم و با تنها سرمایه ام که یک مداد سیاه و یک پاک کن است، همواره می نویسم و پاک می کنم و امیدوار به پیدا شدن سرمایه گذاری که حاضر به همکاری شود برای ساخت فیلم بعدی ام هستم.

نبی زده ادامه داد: اتفاقا کرونا بیشتر از اینکه تنها یک بیماری باشد، یک نشانه و یک چراغ راه است. ما در تمامی عرصه ها نیاز مند پاکسازی ها، ضدعفونی ها و تغییرات اساسی هستیم. شما به همین جماعت فرهنگ و هنر امروز ما نگاهی بیاندازید. نگاهی به سیاست ها و دیدگاه های افراد مسئول در عرصۀ فرهنگ و هنر این سرزمین، معیشت هنرمندان و درآمد نویسندگان و فیلمسازان حرفه ای این کشور بیاندازید.

ببینید سیاست ها و راهکارهای فرهنگی و هنری این سرزمین هنوز و پس از گذشت ده ها سال، با چه اصول و قواعد نخ نما شده و کهنه ای دارد مسیردهی و مدیریت می شود؟ درجه علمی و آکادمیک افراد مسئول در عرصه های تخصصی هنر این سرزمین با چه ملاک و معیاری سنجیده می شود؟ اگر کرونا از بین برود آیا قواعد اکران، قواعد پروانۀ ساخت و پروانه نمایش و آیا اساسا قاعده ها و اصول تولید آثار فرهنگی و هنری در تمامی عرصه ها، اصولی به روز و کارآمد خواهد بود؟

این کارگردان تاکید کرد: به نظر من که اینچنین نیست و کرونا فقط یک بهانه خوب برای افراد ناکارآمدی است که مشخص نیست با چه معیار و مدرکی روی کار آمده اند و قرارست بر سینمای این سرزمین مدتی مسئولیتی را برعهده بگیرند؛ باید کمی واقع بین و البته سختگیر باشیم. باید به چاره های اساسی بیاندیشیم. کرونا خواهد رفت اما زخم های این پیکرۀ بیمار آیا التیام می یابد؟

نبی زاده در توضیح برنامه اش در روزهای تعطیلات نوروز 1400 گفت: در سال گذشته متاسفانه مشغول کار در پروژه ای بودم که مدت ها باید در محلی سرد و تاریک کار می کردیم.

دور بودن از نور و خستگی جانفرسای آن کار مدتی استراحت نیاز دارد که به نظرم تعطیلات عید بهترین زمان است. ضمن اینکه به هر حال مردم نیز باید به توصیه ها عمل کنند و در این شرایط خطرناک به سفر نروند.

وی افزود: کرونا مجال و فرصت مغتنمی است برای رفتن و رجوع کردن به درون خود و این خودش یک سفر هیجان انگیز درونی است که انسان را بیشتر به خود نزدیکتر می کند.

در عدم هم ز عشق بویی هست. آدم از دور هم می تواند دوست داشته باشد و رفاقت کند. من در این ایام دوست دارم بیشتر فیلم ببینم و کتاب بخوانم و ترجیحا بنویسم.

این کارگردان در معرفی کتاب و فیلم هایی که خواندن و تماشای آن را به دیگران توصیه می کند، اظهار داشت: دو کتاب برای مطالعه به نظرم رسید و دو فیلم که به حس و حال این دوران نزدیکند و مخاطبان با دیدن و خواندنشان، حتما به آرامش بیشتری می رسند.

فیلم های گوست داگ و تنها عاشقان زنده می مانند از و دو کتاب انسان و سمبل هایش نوشتۀ و آنسوی مرگ نوشتۀ .

نبی زاده در انتها و در توضیح و معرفی آخرین کاری که در دست اقدام دارد، بیان کرد: فیلمنامه ای است به نام افسردگی در زمستان که می شود گفت در فضا یا ژانر جاده ای است و موضوع خاص و جذابی برایم دارد.

در سال جدید روزگاری تازه و شاد را برای همه آرزومندم و مجددا همان گفتار زیبا را یادآور می شوم که به نظرم می تواند یاد آور بهار و روزگاری روشن و تازه هم باشد:
گفت: پس زخم های مان چه؟
پاسخ داد: نور از میان آنها می گذرد.

محمدرضا فرجی پیرامون تعطیلی سینماهای تهران همزمان با ورود به وضعیت نارنجی شهر گفت: طبق دستور ستاد ملی مبارزه با کرونا هر زمانی که شهرها در وضعیت نارنجی و یا قرمز قرار بگیرند سینماها به شکل خودکار باید تعطیل شوند بنابراین به دلیل اینکه در حال حاضر شهر تهران در وضعیت نارنجی قرار گرفته امروز به تمامی سینماها ابلاغ کرده ایم که سالن ها را تعطیل کنند و این اتفاق تا پایان امروز رخ خواهد داد.

فرجی تعطیلی سینماها در وضعیت نارنجی را غیر منصفانه خواند و بیان کرد: ما چندین بار به طور رسمی از ستاد ملی مبارزه با کرونا درخواست کردیم که در شرایط نارنجی سینماها را تعطیل نکنند و اجازه ادامه کار با حفظ کامل و جدی تمامی پروتکل ها را به ما بدهند چرا که سینما مانند بازار نیست که کسی در آن حضور داشته باشد ولی اجبار در رعایت پروتکل ها برایش وجود نداشته باشد.

وی در همین راستا ابراز کرد: در حال حاضر یک سال است که زدن ماسک در سینما به طور جدی اجباری شده و در صورت عدم رعایت پروتکل ها افراد را به سینما راه نمی دهیم بنابراین با چنین رعایت سختگیرانه های سینما خطری برای مخاطبان نخواهد داشت اما هر چه ما به ستاد ملی مبارزه با کرونا می گوییم با این موضوع موافقت نمی شود و این منصفانه نیست.

مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی پیرامون آسیبی که این تصمیمات به سینما می زند تاکید کرد: در حال حاضر این مسئله بزرگترین مشکل سینماداران و سینماگران شده است چراکه با نارنجی شدن وضعیت دیگر تکلیف وضعیت سینماها از دست ما خارج می شود و باید بنشینیم و ببینیم که وضعیت دوباره به حالت عادی برگشته و می توانیم چرخه اقتصادی سینماها را به حالت عادی برگزدانیم، من معتقدم باید به طور جدی فکری برای این مسئله شود چراکه با وجود این شرایط شاهد صدمه و لطمات شدیدی به صنعت سینما خواهیم بود.

انتهای پیام/

محمدرضا فرجی مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی درباره تعطیلی سینماها به خبرنگار مهر گفت: تعطیلی سینما بر اساس تصمیماتی است که ستاد ملی مبارزه با کرونا می گیرد یعنی به صورت اتوماتیک این اتفاق رخ می دهد. وقتی شهر به حالت نارنجی درمی آید گروه های کاری که در گروه سه قرار دارند به صورت خودکار تعطیل می شوند با توجه به اینکه سینماها هم درجه بندی مشاغل گروه سه را دارند دچار تعطیلی می شوند، متأسفانه سینماها هنوز علی رغم درخواست سازمان سینمایی، به گروه شغلی درجه دو منتقل نشده نشده اند به همین ترتیب مادامی که شهرها نارنجی هستند، سینماها را باید تعطیل کنند.

وی با بیان اینکه سینماها در شهرهای قرمز قطعاً تعطیل است، اظهار کرد: بازگشایی مجدد سینماها منوط به این است که وضعیت شهرهای نارنجی به زرد یا آبی تغییر کند. شهر تهران تا روز گذشته زرد بود. با توجه به اینکه وضعیت شهر در حالت نارنجی قرار دارد ما باید گوش به فرمان ستاد ملی مبارزه با کرونا باشیم. از همین رو بازگشایی سینماها هم بر عهده ما نیست و به تصمیم گیری این ستاد مربوط می شود.

فرجی درباره آغاز تعطیلات سینماها توضیح داد: با توجه به اینکه وضعیت شهر، شب گذشته به ما اعلام شده است ما باید از فردا دوشنبه 9 فروردین ماه سینماها را تعطیل کنیم.

مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی گفت: هر استانی ستاد مبارزه با کرونا دارد به همین ترتیب اگر شهری به حالت نارنجی دربیاید سینماهای آن شهر تعطیل می شود.

وی درباره فیلم های اکران شده در ایام نوروز اظهار کرد: در این موقعیت بیشترین آسیب را فیلم ها می بینند. به همین دلیل خیلی ها دوست نداشتند فیلمشان اکران نوروزی شود چون وضعیت فعالیت سینماها مشخص نبود، به هر حال تصمیم گیری ها به صورت یکباره اتفاق می افتد. بدیهی است در چنین شرایطی در مرتبه اول فیلم ها بیشترین آسیب را می بینند، سینماها هم که دائم الآسیب شده اند. سازمان سینمایی تاکنون حمایت های ویژه داشته است. این امیدواری را داریم امسال این حمایت ها بیشتر شود.

فرجی در پایان اظهار کرد: ستاد مبارزه با کرونای سازمان سینمایی که به ریاست حسین انتظامی تشکیل می شود، تصمیماتی درباره فیلم ها و سینماهایی که در این ایام آسیب دیده اند خواهد گرفت و تسهیلاتی پیش بینی خواهد کرد.

کد خبر 5177025

زهرا منصوری

گروه بیرجند خراسان جنوبی

تاریخ انتشار

کد خبر 7710467

دانلود PDF

نظر دادن

به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از بیرجند ، نماینده مردم فردوس، طبس، بشرویه و سرایان در مجلس شورای اسلامی در نشست هنرمندان شهرستان سرایان گفت: تکمیل سالن آمفی تئاتر و مجتمع فرهنگی و هنری، یکی از خواسته های به حق هنرمندان شهرستان سرایان است که به علت کمبود اعتبار، ناتمام رها شده است.

حجت الاسلام نصیرایی سخنگوی کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی از پیگیری برای تأمین اعتبار و تکمیل سالن آمفی تئاتر اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی این شهرستان بعد از 14 سال خبرداد.

او همچنین با اشاره به دو برابر شدن بودجه فرهنگی کشور در اصلاح لایحه بودجه سال 1400 افزود: بودجه دو درصدی سه وزارتخانه و 120 دستگاه حوزه فرهنگی کشور از 12 هزار میلیارد تومان به 24 هزار میلیارد تومان افزایش یافته است.

بیشتر بخوانید

افتتاح آمفی تئاتر روباز در سرایان

خوشکام رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی سرایان هم در این نشست با اشاره به پیشرفت 40 درصدی تنها سالن آمفی تئاتر این شهرستان پس از 14 سال گفت: ساخت این سالن از سال 1386 آغاز شده و به علت کمبود اعتبار هنوز به سرانجام نرسیده است.

او افزود: پارسال 410 میلیون تومان برای تکمیل سالن آمفی تئاتر سرایان هزینه شد، اما برای بهره برداری کامل آن به 3 میلیارد و 500 میلیون تومان دیگر نیاز است.

انتهای پیام/ ر

حسین اسحاقی روز سه شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: اعضای صندوق هنر یک میلیون و 500 هزار تومان عیدی و یکصد هزار تومان یارانه دریافت کردند.

وی ادامه داد: از اسفندماه سال گذشته تاکنون طی 2 مرحله مبلغ سه میلیون تومان به هنر کارت های هنرمندان واریز شده است.

وی حمایت از هنرمندان را از اقدامات شایسته دولت تدبیر و امید دانست و اظهار داشت: دولت با راه اندازی صندوق هنر از اصحاب فرهنگ، هنر و رسانه حمایت می کند.

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی جنوب کرمان بیان کرد: اهالی رسانه، فرهنگ و هنر هفت شهرستان جنوبی استان کرمان که تا به حال اقدام به ثبت نام در این سامانه نکرده اند با مراجعه به سایت صندوق هنر اقدام به نام نویسی کنند.

وی توزیع هنر کارت را گامی مهم در راستای ارائه خدمات به اصحاب فرهنگ و هنر دانست و گفت: همه خدمات صندوق اعتباری هنر از طریق این کارت ارائه می شود.

اسحاقی با بیان اینکه هنرمندان سالخورده مستمری بگیر با استفاده از همین کارت به صورت بلاعوض ماهانه مورد حمایت قرار خواهند گرفت، افزود: علاوه بر این برخی هنرمندان شناخته شده نیز در صورت تکمیل و ارسال اطلاعات مورد نیاز زیرپوشش قرار می گیرند.

وی ادامه داد: هنرمندان دارای نشان درجه یک هم دریافتی ماهانه ای دارند که به واسطه همین هنر کارت مبالغی به صورت ماهانه واریز می شود.

اسحاقی از پیگیری های وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیر عامل صندوق اعتباری هنر برای حمایت از جامعه هنر و رسانه تشکر و تصریح کرد: صالحی طی دوران فعالیت خود به تمام وعده های خود عمل کردند.

اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی جنوب کرمان، یک سوم پهناورترین استان کشور را با هفت شهرستان و جمعیت یک میلیون نفر تحت پوشش دارد.

به گزارش 8دی، با ابلاغیه شورای صنفی نمایش؛ قیمت بلیط سینماهای رشت تغییر کرد.

بر این اساس بلیط سینماهای رشت 20 هزار تومان شد.

قیمت بلیط در روزهای سه شنبه 10هزار تومان است.

فیلم های درحال اکران نوروز سینماهای رشت :

هفته ای یک بار آدم باش در سینما 22بهمن :
16

هفته ای یک بار آدم باش در سالن دو سینما سپیدرود :
10:30
12
13:30
15
16:30
18:15
20

لاله در سینما 22بهمن :
18

تکخال در سالن یک سینما سپیدرود :
10:30
12
13:30
15:15
17
18:45
20:30

سینماهای رشت روز جمعه از صبح تا ساعت 14 تعطیل هستند (سانس های بعد از ساعت 14 اکران می شوند)

قلم | qalamna.ir :

آرش زرنیخی نویسنده و کارگردان تئاتر در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار قلم، گفت: ضعف در تئاتر کلی است و فقط مرتبط با استان مرکزی نیست در کشور ما فرهنگ نمایش در تاریخ ایران بیشتر نمایش های آیینی بوده است و تفاوت نمایش آیینی و تئاتر در این است که در آیین های نمایشی با پرسشگری سر و کار نداریم و آیین های نمایشی ریشه در اعتقادات مذهبی یک تمدن دارد و فقط منظور اسلام نیست.

وی افزود: ایران دارای پیشینه های چندین هزار ساله یکتا پرستی است و این آیینهای نمایشی بر مبنای یک نوع ایمان اسطوره های دینی برگزار میشود و بنا نیست در این مناسک روحانی حرف جدیدی زده شود و در نمایشهای آیینی با تماشاگر و بازیگر مومن مواجه هستیم؛ اما تئاتر در سده 6 و 5 پیش از میلاد در یونان باستان جهان را مدیون خودش کرد، چرا که یونان مهد تئاتر و فلسفه بود.
زرنیخی با بیان اینکه در یونان باستان تئاتر دارای محل مخصوص برای اجرا بوده است، ادامه داد: فلسفه موتور پرسشگر اجتماعی است که برخلاف روال آیینی، جامعه را به پرسشگری می کشد.

این کارگردان تئاتر ادامه داد: مردم ایران اغلب نمایش های آیینی به انضمام یکسری نمایش های میدانی و رو حوضی داشته اند که تعدادشان کم بوده و یکسری بازیگران دوره گرد داشته است که به ابعاد سیاسی جامعه و حکام متلک هایی میگفتند، این دسته از نمایش ها بخاطر ذاتشان که متلک اندازی به سیستم حاکم بوده اصلا تماشاخانه نداشته اند، چون اگر در مکانی خاص اجرا میشدند با هجوم گزمه ها مواجه میشده اند.

وی با بیان اینکه دو اشکال اساسی در نمایش ایرانی داریم یکی اینکه از لحاظ تاریخی مکانی برای اجرای تئاتر نداشته اند و دوم اینکه نویسنده نداشته اند، ابراز کرد: مردم ایران در واقع نمایشنامه نویس نداشته اند و مغز متفکری پشت نمایش هایشان نبوده است، چرا که اولین مغز متفکر تئاتر، نویسنده و کارگردان است و نمایش های ایرانی کارگردانی نمیشده اند و به هر دلیل این فقر نگاه فلسفی ایرانی ها در طول تاریخ است و در واقع تئاتر ایرانی پرسشگر نبوده بلکه پرمتلک بوده است.

زرنیخی گفت: تفاوت تئاتر ایران و غرب در این است که در ایران مکانی برای اجرای نمایش نداشتیم، اما در غرب تئاتر رفتن جزئی از فرهنگشان حتی در سخت ترین شرایط بوده است.

این نویسنده تئاتر افزود: تئاتر برای رسیدن به جایگاه واقعی اش در ایران، باید جزیی از فرهنگ ما شود که البته مانند بسیاری از کشورهای جهان نیازمند سوبسید کلان دولتی است و همانطور که گاز در خانه ها لوله کشی شده است تئاتر نیز باید در خانه ها لوله کشی شود و این رمز موفقیت تئاتر در ایران خواهد بود.

زرنیخی با اشاره به اینکه در حوزه تئاتر و فرهنگ و هنر باید افراد کاربلد و دغدغه مند وارد شوند، اظهار کرد: یکی دیگر از مسایلی که به نظرم به نوعی به تئاتر آسیب میزند برگزاری جشنواره های استانی است که فکر میکنند از تئاتر حمایت میکنند اما کارگردانانی مانند من هستند که در مطبوعات متذکر میشویم برگزاری یک جشنواره استانی حمایت از تئاتر نیست و تئاتر باید برای رونق گرفتن با بودجه های کلان دولتی حمایت شود.

زرنیخی در پایان یادآور شد: مسئولان فرهنگ در سطح کلان دغدغه ای برای تئاتر ندارند و مهمترین دغدغه شان پرداخت حقوق کارمندانشان است و تا زمانی که تئاتر در خانه ها لوله کشی نشود به جایگاه اصلی خود نخواهد رسید و نکته پایانی اینکه تئاتر باید در کتابهای درسی و سیستم آموزشی نیز وارد شود تا نوجوانان و جوانان با این هنر بیشتر آشنا شوند.

به گزارش ایرنا، اهالی هنر مازندران همواره به علت نداشتن فضای کافی برای انجام فعالیت های فرهنگی با مشکلات متعددی مواجه بودند. تقاضا و درخواست برای سالن ها و فضاهای فرهنگی از نهادهای دیگر یکی از این مشکلات است تا اهالی هنر بتوانند حداقل در فضایی غیر استاندارد آتش فرهنگ و هنر را در این دیار کهن روشن نگه دارند.

این دغدغه فرهنگی همانطور که گفته شد سالهای متمامی اهالی فرهنگ مازندران را رنجانده است تا اینکه مجتمع هایی که به دلایلی همچون نداشتن کاربری فرهنگی ، نداشتن سند و کمبود اعتبار روند ساخت آنها سالها متوقف مانده بود با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید عملیات اجرایی و ساخت آنها جان تازه و شتاب گرفت.

بهره برداری از 28 کتابخانه عمومی جدید، احداث مجتمع فرهنگی رامسر، مجمتع فرهنگی هنری ساری (تالار مرکزی ساری )، عملیات اجرایی احداث مجتمع فرهنگی و هنری در شهرستان های چالوس، کلاردشت و میاندرود تنها بخش کوچکی از اقدمات موثر دولت تدبیر و امید برای افزایش زیرساخت های فرهنگی در مازندران است که تلاش می شود در این راستا به انها اشاره شود.

تالار مرکزی ساری به عنوان بزرگترین تالار فرهنگی و هنری شمال کشور به شمار می رود که با وجود وعده ساخت سه ساله ، این پروژه 13 سال راکد باقی ماند تا اینکه در دولت تدبیر و امید قفل این تاخیر بازگشایی شد .

مجموعه فرهنگی هنری ساری که با عنوان "تالار مرکزی " خطاب می شود در سال 1386 با هدف تامین فضای مناسب برای انجام فعالیت های مهم فرهنگی هنری استانی و ملی و نیز فراهم کردن فضا برای فعالیت هنرمندان کلنگ زنی شد و در همان زمان بنا بر این بود که این پروژه با توجه به اولویت دار بودنش در مدت سه سال آماده بهره برداری شود .

اما این پروژه فرهنگی در 6 سال نخست تا قبل از روی کار آمدن دولت یازدهم تنها حدود 50 درصد پیشرفت فیزیکی داشت و اکنون این پروژه با اقدامات خوبی که در دولت یازدهم و دوازدهم در آن انجام شده است به پیشرفت فیزیکی بیشتر از 90 درصد رسیده است که بنا به اعلام مسئولان اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران اردیبهشت سال 1400 آماده بهره برداری خواهد بود.

این پروژه با فضایی به وسعت 13 هزار متر مربع در بلوار طبرستانی در نزدیکی دانشکده امام محمد باقر (ع) قرار دارد که دارای بخش های مختلف برای انجام فعالیت های فرهنگی و هنری است. بخش هایی نظیر تالارهای موسیقی ، سالن های همایش ، نگارخانه و سالن کودکان که می تواند تامین کننده نیاز هنرمندان استان باشد .

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران از مجمتع فرهنگی هنری ساری (تالار مرکزی ساری ) به عنوان یکی از پروژه هایی نام برد که به دلیل مشکلاتی که در مسیر اجرا داشت ساختش مدتها به کندی پیش می رفت.

زارع گفت : کلنگ ساخت این پروژه در سال 1386 به زمین زده شد و قرار بود این پروژه ظرف مدت سه سال با هزینه 350 میلیارد ریالی به اجرا برسد اما این مهم در مدت تعیین شده محقق نشد و در زمان روی کار آمدن دولت یازدهم پیشرفت فیزیکی این طرح 50 درصد بود.

وی ادامه داد : این مجتمع بزرگ فرهنگی و هنری با بخش هایی مختلفی از قبیل سالن های همایش ، نگارخانه ها ، تالارهای موسیقی ، کتابخانه و بخشی های فرهنگی و هنری می تواند رفع کننده کمبودهای فضای اجرای برنامه فرهنگی و هنری استان باشد و محیطی مناسب را برای فعالان این حوزه ایجاد کند.

به گفته مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران در دولت یازدهم و دوازدهم با رفع مشکلات پیش روی اجرای این طرح از قبیل پرداخت جریمه به شهرداری، ساخت پروژه از سر گرفت و با پیشرفت فیزیکی بیش از 90 درصد در حال اجرا است.

زارع افزود : مرداد امسال و با حضور و بازدید رییس سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور از چند پروژه اولویت دار استان مازندران ، این پروژه نیز جز مواردی بود که مورد بازدید قرار گرفت و در همان زمان دکتر نوبخت قول مساعد تخصیص اعتبار مورد نیاز برای تکمیل این طرح را داد .

وی با اشاره به اینکه تا پارسال برای اجرای این طرح 340 میلیارد ریال اعتبار صرف شد ، گفت : برای تکمیل این طرح به 500 میلیارد ریال اعتبار نیاز بود که با تحقق قول مساعد رییس سازمان برنامه و بودجه کشور تاکنون حدود 230 میلیارد ریال اعتبار تخصیص یافته است .

به گفته زارع با تخصیص این اعتبار و تامین تجهیزات مورد نیاز پیش بینی می شود این پروژه اردیبهشت سال 1400 به بهره برداری برسد تا مازندران از امکانات فضای فرهنگی هنری استاندارد در حد مجموعه های تهران برخوردار شود .

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران از پایان توقف 19 ساله پروژه مجتمع فرهنگی هنری رامسر به عنوان یکی از اقدامات انجام شده برای رفع مشکلات هنرمندان و فعالان فرهنگی استان نام برد و گفت : علمیات اجرایی این پروژه در سال 1380 در باغ 33 هکتاری رامسر آغاز شد اما به علت قرار داشتن باغ رامسر در فهرست آثار ملی میراث فرهنگی که چند سال پیش نیز پرونده ثبت جهانی آن تشکیل شد،این بنا نیمه کاره باقی مانده بود.

به گفته عباس زارع در سفر مرداد سال گذشته علی اصغر مونسان رییس وقت سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی و وزیر کنونی این مجموعه به مازندران، مذاکراتی بین استاندار و وی بابت تعیین تکلیف وضعیت این بنا انجام شد که در نهایت موافقت مشروط مونسان برای اجرای این پروژه را به همراه داشت.

وی افزود: با این حساب در مذاکره بین استاندار مازندران و وزیر میراث فرهنگی، قرار بر این شد که هیچ قسمتی از مجتمع فرهنگی هنری رامسر کاربری اداری نداشته باشد و صرفا به عنوان یک مجموعه فرهنگی و موزه ای در دل باغ 33 هکتاری رامسر بهره برداری شود.

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران ادامه داد : پس از انجام این توافقات ساخت این پروژه از سر گرفته شد و پارسال چهار میلیارد ریال اعتبار از سوی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران برای آن تخصیص یافت.

کلنگ احداث مجتمع فرهنگی و هنری شهرستان چالوس در سال 1385 برای برخورداری اهالی فرهنگ و هنر این منطقه از فضای مناسب آغاز شد اما به دلیل مناسب نبود زمین، ساخت آن در همان روزهای آغازین متوقف ماند تا این پروزه نیز در حد کلنگ زنی باقی بماند.

زارع گفت : به دلیل دور بودن زمین از محیط شهری و نامناسب بودن آن، ایجاد مجتمع فرهنگی و هنری در این محیط نامناسب تشخیص داده شد، تا اینکه با رایزنی صورت گرفته و معاوضه زمین با شهرداری و فرمانداری این شهرستان ، زمین مناسبی در مکان بهتر برای این منظور مهیا شد.

وی گفت: با اختصاص این زمین به وسعت یکهزار و 500 متر مربع در سال 1396، ساخت مجتمع فرهنگی و هنری شهرستان چالوس آغاز شد و تاکنون 6 میلیارد ریال برای ساخت آن هزینه شده است.

مدیرکل ارشاد مازندران عملیات اجرایی این پروژه را در مرحله فونداسیون اعلام و اضافه کرد که تکمیل این طرح نیازمند 40 میلیارد ریال اعتبار است.

در میان اقدامات عمرانی صورت گرفته برای تامین فضای فعالیت های فرهنگی و هنری در مازندران تنها نگاه مسوولان به یکسری شهرستان ها معطوف نشد و شهرستان های تازه تاسیس و نوپا از گردونه این ساخت و سازها جا نماندند.

به همین منظور در دولت تدبیر و امید ساخت 2 مجتمع فرهنگی هنری در شهرستان های کلاردشت و میاندورود آغاز شد، شهرستان هایی که کمتر از یک دهه سابقه دارند.

مدیرکل ارشاد مازندران تمرکز زدایی و گسترش فضای فرهنگی در سراسر استان از اولویت های دولت و این نهاد دانست و افزود: به همین منظور تاکنون 18 مجتمع فرهنگی هنری در شهرستان های استان فعال شدند.

وی گفت: ایجاد مجتمع های فرهنگی در شهرستان های فاقد این فضا از دیگر برنامه هایی بود که در دولت یازدهم و دوازدهم پیگیری شد که از آن جمله کلنگ زنی مجتمع فرهنگی هنری شهرستان تازه تاسیس میاندورد و کلاردشت بود که در مرحله اجرا است.

زارع زمان آغاز ساخت مجتمع فرهنگی هنری میاندورود را سال 1393 عنوان کرد و گفت : با اهدای زمین 2 هزار متر مربعی از سوی خیر میاندورودی عملیات اجرایی این طرح آغاز شد که برآورد هزینه ساخت آن 30 میلیارد ریال در آن زمان اعلام شده بود.

وی با اشاره به اینکه اجرای این طرح در ابتدا با مشکل فقدان کاربری فرهنگی مواجه شد، افزود : به همین دلیل این پروژه تا سال 1396 راکد ماند و با پیگیری های صورت گرفت تغییر کاربری زمین انجام و سند نیز اخذ شد.

به گفته مدیر کل ارشاد مازندران با احذ سند این امکان فراهم شد تا سازمان مدیریت و برنامه ریزی برای اجرای آن اعتبار اختصاص بدهد و این پروژه نیز از گره مشکلات پیش رو رهایی یابد.

وی درباره پیشرفت فیزیکی و مراحل ساخت مجتمع فرهنگی میاندرود نیز گفت : این طرح در مرحله نازک کاری قرار دارد و پیشرفت فیزیکی آن 50 درصد است و تاکنون 19 میلیارد ریال برای اجرای آن هزینه شد.

زارع هزینه مورد نیاز برای تکمیل این طرح را در شرایط فعلی حدود 40 میلیارد ریال پیش بینی کرد که با تکمیل آن شهرستان بیش از 50 هزار نفری میاندورود نیز از فضای فرهنگی و هنری برخوردار خواهند شد.

کلاردشت نیز از جمله شهرستان های تازه تاسیس مازندران است که در سال 1392 به جمع شهرستان های غرب استان پیوست. همگام با ساخت و اجرای پروژه های مجتمع فرهنگی هنری در شهرستان های چالوس ، رامسر ، ساری و میاندورود ، امسال ساخت مجتمع فرهنگی هنری در کلاردشت نیز کلید خورد .

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی مازندران گفت که عملیات اجرایی این پروژه از امسال آغاز شد و پیش بینی اعتبار مورد نیاز برای اجرای آن 60 میلیارد ریال است.

زارع افزود: زیربنای اولیه طرح در موافقت نامه 750 متر مربع بود که اداره کل ارشاد طی نامه ای از سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان تقاضای افزایش فضا به یکهزار و 500 متر مربع را داده است.

کلاردشت حدود 30 هزار نفر جمعیت دارد و ساخت این پروژه فرهنگی و هنری در یکی از نقاط غربی مازندران می تواند زمینه ساز جبران کمبود فضای فرهنگی هنری در این منطقه باشد.

مدیر کل ارشاد مازندران از فعال بودن عملیات اجرای ساخت مجتمع فرهنگی هنری فریدونکنار دیگر شهرستان تازه تاسیس استان به عنوان بخش دیگری از خدمات دولت برای فراهم کردن فضای فعالیت هنرمندان نام برد و گفت : این پروژه در زمینی به وسعت بیش از یکهزار متر مربع با اعتبار بیش از پنج میلیارد ریالی آغاز شد و پیشرفت فیزیکی بیشتر از 50 درصد دارد.

بهره برداری از 28 کتابخانه عمومی جدید استان مازندران در دوران فعالیت دولت های یازدهم و دوازدهم بارقه های امید برای توسعه فضای کتابخانه ها و همچنین افزایش میل و رغبت برای کتابخوانی را در مردم این دیار ایجاد کرده است.

آمارها نشان می دهد که طی هفت سال اخیر مازندران شاهد اتفاق های خوبی در زمینه توسعه فضای عمومی کتابخوانی بوده است، به طوری که تا پیش از روی کار آمدن دولت یازدهم تعداد کتابخانه های عمومی مازندران 65 باب بود اما از سال 1392 و با روی کار آمدن دولت یازدهم تلاش ها برای به ثمر رساندن پروژه های نیمه تمام کتابخانه ها در استان وارد مرحله تازه ای شد و تا به امروز 28 باب کتابخانه جدید در شهرستان های گلوگاه، بهشهر، نکا، میاندورود، ساری، قائمشهر، بابل، آمل، نور، نوشهر، عباس آباد، تنکابن و رامسر به بهره برداری رسید.

بنابر اعلام اداره کل کتابخانه های عمومی مازندران بیشتر این پروژه ها جز طرح های نیمه تمام و با سالها رکود در ساخت مواجه بودند و در سال های اخیر با تخصیص اعتبارات دولتی مورد نیاز و حمایت خیران و دستگاه های اجرایی به مرحله بهره برداری رسیدند.

مدیرکل کتابخانه های عمومی استان مازندران گفت: تا پیش از روی کارآمدن دولت یازدهم تعداد کتابخانه های عمومی استان 65 باب بود که شامل 36 هزار و 230 مترمربع فضای فرهنگی، کتابخانه و منابع می شد.

آرزو ولیپور ادامه داد : همسو با دیگر برنامه های دولت تدبیر و امید ساخت کتابخانه های جدید در استان مازندران پیگیری شد که تا به امروز توانستیم با اعتبارات به موقع و همکاری دستگاه های دیگر 28 باب کتابخانه جدید ساخته و راه اندازی کنیم.

وی میزان فضای اضافه شده به فضای قبلی کتابخوانه های مازندران را 11 هزار و 692 متر مربع اعلام کرد و گفت: غالب پروژه هایی که در این مدت حدود هشت سال به بهره برداری رسید پروژه های راکد بودند که بدلیل کمبود اعتبار اجرای آنها معطل باقی ماند.

ولی پور اعتبار نهاد کتابخانه های عمومی کشور برای تکمیل و تجهیز این تعداد کتابخانه را چهار میلیارد ریال اعلام کرد و گفت: بخش قابل توجهی از هزینه مورد نیاز برای تکمیل کتابخانه های توسط خیران و برخی مجموعه های فرهنگی خیر پرداخت شده است.

مدیرکل کتابخانه های عمومی مازندران همچنین به توسعه کتابخانه های عمومی در مناطق روستایی استان اشاره کرد و گفت: در دولت یازدهم و دوازدهم همانطور که تلاش شد تا فضای کتابخانه ها در سراسر استان افزایش یابد، در زمینه توسعه روستایی و ایجاد این امکانات در روستاها تلاش مضاعف تری صورت گرفته است.

ولیپور ادامه داد: به طوریکه 85 درصد از پروزه های تکمیل و ساخت کتابخانه عمومی استان در مناطق روستایی بود و 24 باب کتابخانه روستایی در این مدت به بهره برداری رسید و با بهره برداری از این کتابخانه ها تعداد کتابخانه های روستایی مازندران به 34 باب رسیده است.

مازندران بیش از سه هزار روستا دارد که براساس سرشماری سال 1395 از جمعیت سه میلیون و 283 هزار نفری استان 47 درصد در روستاها ساکن هستند .

مازندران 116 کتابخانه عمومی نهاد کتابخانه های عمومی و مشارکتی دارد که بنا به اعلام اداره کل کتابخانه های عمومی مازندران از این تعداد 30 درصد در مناطق روستایی قرار دارد.

به گزارش ایرنا، محمد حسین اسماعیلی روز دوشنبه با اعلام این خبر افزود: تعطیلی تئاتر و سینما و همایش های فرهنگی و هنری بر اساس تصمیماتی است که ستاد مبارزه با کرونا می گیرد، وقتی شهری به حالت نارنجی درمی آید، گروه های کاری که در درجه سه و چهار قرار دارند، به صورت خودکار تعطیل می شوند و با توجه به این که سینماها و تئاتر هم درجه بندی سه را دارند، دچار تعطیلی می شوند.
وی یادآورشد: با توجه به اینکه شهرهای قزوین و تاکستان در وضعیت نارنحی قرار گرفتند لذا فعالیت سینما و تئاتر و برنامه های فرهنگی و هنری در این دو شهر تعطیل می شود و مادامی که این شهرها نارنجی هستند، این فعالیت ها نیز تعطیل هستند.
اسماعیلی اظهار کرد: بازگشایی مجدد سالن ها ی سینما و تئاتر منوط به این است که وضعیت شهرهای نارنجی به زرد یا آبی تغییر کند. از همین رو بازگشایی مجدد تئاتر و سینماها به تصمیم گیری ستاد کرونا مربوط می شود.
وی درباره فیلم های اکران نوروزی نیز یادآورشد: "در این موقعیت بیشترین آسیب را فیلم ها می بینند. به همین دلیل خیلی ها دوست نداشتند فیلم شان اکران نوروزی شود چون وضعیت فعالیت سینماها مشخص نبود، به هر حال تصمیم گیری ها به صورت یک باره اتفاق می افتد. بدیهی است در چنین شرایطی در مرتبه اول فیلم ها بیشترین آسیب را می بینند.
مدیرکل فرهنگ وارشاد اسلامی استان قزوین تاکید کرد: ستاد مبارزه با کرونای سازمان سینمایی ، تصمیماتی درباره فیلم ها و سینماهایی که در این ایام آسیب دیده اند، تسهیلاتی پیش بینی خواهد کرد.

سرویس : خراسان جنوبی - زمان : شناسه خبر : 1041407

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از سرایان، نماینده مردم فردوس طبس بشرویه و سرایان در مجلس شورای اسلامی در دیدار صمیمی با اصحاب هنر شهرستان سرایان از اختصاص مبلغ 40 میلیارد ریال جهت تکمیل سالن مجموعه آمفی تئاتر ارشاد اسلامی این شهرستان در بودجه سال جاری خبرداد و گفت: با تخصیص این اعتبار امید می رود عملیات اجرایی این پروژه 14 ساله از سرعت بیشتری برخوردار شود.

حجت الاسلام مجید نصیرایی افزود: در نشست هایی که برای تامین دغدغه های مردم شهرستان دنبال شده است با پیش بینی های منظور شده در بودجه سال جاری، اتفاقات چشمگیری را در حوزه سالن آمفی تئاتر سرایان شاهد خواهیم بود.

وی در ادامه با بیان اینکه کمتر از 2 درصد از کل بودجه 1400 به حوزه فرهنگ به معنای عام تعلق گرفته است، تصریح کرد: این حوزه با سه وزارتخانه و بیش از 130 دستگاه و نهاد فرهنگی در سطح کشور و خارج از کشور کمتر از دو درصد از مجموع اعتبارات را به خود اختصاص داده است.

نصیرایی مجموع اعتبارات اختصاص یافته به حوزه فرهنگی را 12 هزار میلیارد تومان در بودجه 1400 اعلام کرد و اضافه کرد: با تلاش و رایزنی های نمایندگان این بودجه به دو برابر افزایش یافته است.

وی تلاش مسئولان حوزه فرهنگ و ارشاد استان را برای پیگیری و تحقق اعتبارات لازم در جهت اجرای پروژه های استان را قابل قبول ندانست و برتلاش جدی مسئولان استانی در خصوص پیگیری و جذب منابع تاکید کرد.

وی توجه به بحث فرهنگ را باعث رفع مشکلات و معضلات اجتماعی توصیف کرد.

سخنگوی کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی با اشاره به اینکه امروز هزینه در حوزه فرهنگ به معنای عام آن در واقع بزرگترین خدمت به میهن اسلامی است، خاطرنشان کرد: نگاه فرهنگی و استمرار آن زمینه ساز رفع ناهنجاری ها و معضلات اجتماعی است.

وی اظهار کرد: هر جا مباحث فرهنگ در سطح بالایی قرار گیرد مشکلات اجتماعی در پایین ترین سطح کاهش می یابد.

پایان پیام/ 577

ضمیمه :

کلید ‫واژه ها:

سرایان

|

نماینده مردم طبس، فردوس، بشرویه و سرایان در مجلس شورای اسلامی

|

خراسان جنوبی

|

بیرجند

|

به گزارش ایکنا؛ به نقل از پایگاه اطلاع رسانی سازمان اوقاف و امور خیریه، حجت الاسلام سید مهدی خاموشی، رئیس این سازمان روز یکشنبه، 8 فروردین ماه در دیدار با مدیران اوقاف و امنای موقوفات گیلان در مصلی املش با تبریک فرا رسیدن ولادت امام زمان(عج) گفت: خداوند دو ریل گذاری هدایت و ضلالت را تعریف می کند و کسی که در قطار هدایت و توحید سوار شود، از گمراهی دور می شود.

رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه با بیان اینکه انبیا پرچمدار توحید بودند، گفت: منجی عالم بشریت برای پرچمداری توحید می آید و این ما هستیم که باید این پیام توحید را در عمق تاریخ و دوران ظهور بشنویم.

خاموشی با اشاره به نامگذاری امسال به نام تولید، پشتیبانی ها و مانع زدایی ها اظهار کرد: ما باید مدافع انقلاب اسلامی باشیم و مشکلات کشور و جامعه را با برنامه صحیح حل کنیم.

وی ادامه داد: انقلاب به جهاد نیاز دارد و جهاد این است که فرد از پول و وقت و مالش ایثار کند.

رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه یادآور شد: با پیروزی انقلاب در مقابل طاغوت کوچک پیروز شدیم، اما مشخص بود دنیای مادی، ماتریالیست، اومانیست و تفکر انسان مدار با ما مقابله می کند. طاغوت بزرگ مقابل ما ایستاده است و اجازه رشد علمی و صنعتی به ما نمی دهد.

خاموشی تأکید کرد: برای پیشرفت انقلاب و کشور باید سرانه ملی را تقویت کنیم، موازنه منفی صادرات واردات را با حذف نفت مثبت کنیم، اشتغال را حل کنیم و پول ملی با پشتوانه تولید کالا را تقویت کنیم و وقف می تواند این امور را حمایت کند.

وی با بیان اینکه باید در دفاع از انقلاب، ایفای نقش داشته باشیم، گفت: جنگ تحریمی از ابتدای انقلاب برای ما وجود داشته است، اما تاکنون در برابر دشمنان مقاومت داشته ایم.

رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه افزود: در راستای حمایت از تولید با مشارکت جهاد دانشگاهی، در زمینه حمایت از شرکت های دانش بنیان، تولید دام های سنگین و سبک و تولید ماهی در قفس، حضور موفقی داشته ایم.

وی با تأکید بر اینکه اوقاف می تواند در حمایت از تولید نقش مهم و مؤثری ایفا کند، گفت: اگر زمین های موقوفه زیادی در کشور داریم، حتی یک متر از آن ها هم نباید بایر به حال خود رها شود.

خاموشی ادامه داد: ظرفیت امین اگر فعال شود، کارمندان موجود در اوقاف راهبر و ناظر و کارشناس می شوند. 190 هزار موقوفه را با کارمندان سازمان اوقاف نمی شود اداره کرد و باید از ظرفیت قانونی امین استفاده کرد.

رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه افزود: به برکت استفاده از ظرفیت امین موقوفات در سال 99 نسبت به سال 98 رشد بسیار چشم گیری داشته است.

وی اظهار کرد: امین، ظرفیت قانونی است و قانون گذار نصب امین را با دقت نظر برای اداره شئون موقوفات، کمک به جریان حفظ عین، افزایش نظارت بر نیات واقفین تحت نظر ادارات کل اوقاف استان ها مجاز دانسته است.

خاموشی، افزایش بهره وری موقوفات را وظیفه مهم امنا خواند و اظهار کرد: حفظ عین، افزایش منافع و ارتقای بهره وری و عمل به نیت واقف، سه وظیفه مهمی است که بر عهده امنای موقوفات گذاشته شده است.

وی گفت: نصب امین برای موقوفات اشتغال را رونق داده و اقتصاد خود اتکا را بارور می کند.

رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه یکی از مهم ترین برکات نصب امین موقوفات را اعتماد سازی بین مردم دانست و اظهار کرد: مشاهده احیای موقوفات به رونق وقف در جامعه کمک می کند.

در پایان این نشست، حجت الاسلام علیزاده، مدیرکل اوقاف گیلان نیز به بیان گزارشی از ظرفیت های استان پرداخت و امنای موقوفات گیلان نیز به بیان نقطه نظرات خود پرداختند.
انتهای پیام

سرویس : خراسان جنوبی - زمان : شناسه خبر : 1041272

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از بیرجند، حجت الاسلام دادخدا خدایی امروز (9فروردین) در جمع خبرنگاران اظهار داشت: برنامه های میلاد امام زمان(عج) به صورت محوری در امامزادگان باقریه(ع) با رعایت پروتکل های بهداشتی و فاصله گذاری اجتماعی برگزار شد.

رئیس اداره اوقاف و امور خیریه شهرستان بیرجند افزود: سخنرانی، مداحی، اهدای جوایز، برنامه های مفرح برای کودکان و نوجوانان و اطعام در امامزادگان باقریه(ع) صورت می گیرد.

وی بیان کرد: همچنین همزمان با میلاد امام زمان(عج) و در طول هفته در امامزاده سید مرتضی سیدان، امامزاده سید زهرا(س) روستای نوزاد و امامزاده سید محمد روستای یشت و امامزاده ابراهیم رضا(ع) روستای حنبل و مجتمع فرهنگی فریزنوک مراسم جشن برگزار می شود.

حجت السلام خدایی تصریح کرد: همچنین در شب میلاد امام زمان(عج) از محل موقوفه امیراسماعیل یک هزار و 200 پرس اطعام نیز در محل امامزادگان باقریه (ع) و در موسسه خیریه حضرت علی اکبر(ع) توزیع شد.

پایان پیام/ 375

ضمیمه :

کلید ‫واژه ها:

رئیس اداره اوقاف و امور خیریه شهرستان بیرجند

|

توزیع غذای نذری

|

جشن نیمه شعبان

|

امامزادگان و بقاع متبرکه

|

به گزارش خبرگزاری صداوسیمای مرکز مازندران، رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه کشور به اجرای حدود 150 طرح جامع در سطح بقاع متبرکه و امامزادگان در سراسر کشور اشاره کرد و گفت: اولویت جدی سازمان اوقاف امورخیریه ، تسریع در تکمیل و به بهره برداری رساندن طرح های جامع بقاع متبرکه ای که پیشرفت فیزیکی آن ها حدود 70 درصد به بالا باشد ، هست.
حجت الاسلام سید مهدی خاموشی افزود: پیشرفت برخی طرح های جامع درامامزادگان نیز کمتر از 50 درصد و برخی طرح ها نیز روند اجرای آن ها به تازگی شروع شده و قطعا اعتبار های ویژه تری امسال در قالب عمرانی بقاع متبرکه کشور اختصاص داده خواهد شد.

تامین منابع اعتباری سازمان اوقاف برای تکمیل طرح جامع امامزاده عبداله آمل

او گفت، این سازمان هم مانند هیات امنای آستان مقدس امامزاده عبدالله (ع) شهرستان آمل برای تکمیل طرح جامع ونیمه کاره این آستان مقدس دغدغه دارد و پیگیرتامین منابع اعتباری مورد نیاز هست.

حجت الاسلام خاموشی افزود: با ظرفیتی که درخود آستان مقدس امامزاده عبدالله آمل ونیز اداره کل اوقاف وامورخیریه مازندران وجود دارد واهتمام جدی تری که سازمان اوقاف وامورخیریه کشور امسال خواهد داشت، بخشی از طرح های نیمه کاره این آستان مقدس تکمیل خواهد شد.

رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه کل کشور، بدون ذکر اعتبار پیش بینی برای سال 1400 به منظور تسریع در روند اجرای طرح جامع آستان مقدس امامزاده عبداله شهرستان آمل گفت، که اعتبار خوبی هست و دغدغه اعتبار نداشته باشید.

آستان مقدس امامزاده عبداله آمل، نقش محوری اوقاف است

رییس سازمان اوقاف وامورخیریه کشور با بیان اینکه هم آستان مقدس امامزاده عبداله شهرستان آمل وهم اجرای طرح جامع دراین مکان به مانند دیگر امامزاده های شاخص درکشوراز نقش محوری برخوردار است، گفت، البته سازمان اوقاف وامورخیریه تابع نظرهیات امنا اماکن مقدس هست و نقشه راهی را که آن ها تعیین می کنند، همراه خواهد شد.

حجت الاسلام خاموشی اضافه کرد، البته با اعضای هیات امنای آستان مقدس امامزاده عبداله آمل دیدار داشتم و آن ها نسبت به تسریع در روند تکمیل هرچه سریعتر اجرای طرح جامع و فعالیت های عمرانی این مکان واجب التعضیم حساس وپیگیر بودند.

به گزارش خبرنگار مهر ، حجت الاسلام سید مهدی خاموشی عصر دوشنبه در حاشیه جلسه شورای اداری اوقاف و امور خیریه شهرهای مازندران در شهرستان آمل افزود: مطابق فرمایش رهبری، تصمیم های ستاد ملی کرونا فصل الخطاب برای همه نهادهای اجرایی کشور است و سازمان اوقاف نیز از این قاعده مستثنی نیست.

وی افزود: البته آن چیزی که اکنون در کشور وجود دارد وبا توجه به انجام واکسیناسیون در کشور، امسال شرایط آسان تر و بهتر از سال گذشته و مشکل نیز کمتر باشد.

اوقاف از مخاطب های اصلی تحقق شعار سال

رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه کل کشور همچنین به برنامه های جدی این سازمان برای عملیاتی کردن شعار محوری سال 1400 از سوی مقام معظم رهبری در مجموعه سازمان اوقاف و امور خیریه اشاره کرد و گفت: این سازمان یکی از نهادهای مخاطب اصلی برای تحقق شعار محوری سال است.

حجت الاسلام خاموشی، با بیان اینکه ظرفیت های موجودی که در زیرساخت های سازمان اوقاف و امورخیریه کشور هست، اعم از زمین های زراعی و کاربری های دیگری که در مجموعه این سازمان وجود دارد، باید برای تحقق شعار محوری سال 1400 در اولویت کاری قرار گیرد که حتماً هم قرار خواهد گرفت.

شروع کار تحقق شعار 1400 با 30 شرکت دانش بنیان

وی ادامه داد، سازمان اوقاف وامور خیریه کشور در همین راستا حدود 30 شرکت و مؤسسه دانش بنیانی که از طریق معاونت بهره وری این سازمان در ارتباط بودند، قرارداد همکاری و مشارکت بسته شده و در آینده نیز به تعداد این شرکت افزوده خواهد شد.

رئیس سازمان اوقاف و امورخیریه ، همکاری این سازمان با شرکت های دانش بنیان را متناسب با نیازهای جامعه و عمل به نیات واقفان بیان کرد و اظهار کرد، بیشتر این همکاری ها در زمینه های تجهیزات پزشکی، انرژی یا بهینه سازی مصرف و تولید تجهیزاتی که در کاربرد زندگی روزانه مردم نقش محوری دارند، با تأیید معاونت فناوری ریاست جمهوری در حال انجام است.

افزایش تولیدات در زمین های زراعی اوقافی

حجت الاسلام خاموشی تصریح کرد، که اکنون معاونت بهره وری در سازمان اوقاف و امورخیریه کشور ونیز استان ها به طور جدی پیگیر برنامه های متناسب با تحقق شعار سال شدند و فعالیت آنها نیز رصد و ارزیابی خواهد شد.

وی در بخش دیگری در خصوص تحقق شعار سال نیز به وجود زمین های زراعی متعلق به سازمان اوقاف و امور خیریه اشاره کرد و گفت: تلاش جدی این سازمان در تولید زنجیره محصولات مختلف هست که قطعاً افزایش سطح تولید و بهره وری از محصولات هم در خودکفایی تولید و تأمین غذایی مردم نقش تعیین کننده ای خواهد داشت.

کد خبر 5177665

پیام مازند - حجت الاسلام مهدی خاموشی از انعقاد قرارداد همکاری با 30 شرکت و مؤسسه دانش بنیان در راستای تحقق شعار سال توسط اوقاف کشور خبر داد.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از بلاغ، حجت الاسلام سید مهدی خاموشی عصر امروز در جلسه شورای اداری اوقاف و امور خیریه شهرهای مازندران در شهرستان آمل به اجرای حدود 150 طرح جامع در سطح بقاع متبرکه و امامزادگان در سراسر کشور اشاره کرد و افزود: اولویت جدی سازمان اوقاف امورخیریه، تسریع در تکمیل و به بهره برداری رساندن طرح های جامع بقاع متبرکه ای که پیشرفت فیزیکی آن ها حدود 70 درصد به بالا باشد ، هست.
وی افزود: پیشرفت برخی طرح های جامع درامامزادگان نیز کمتر از 50 درصد و برخی طرح ها نیز روند اجرای آن ها به تازگی شروع شده و قطعا اعتبار های ویژه تری امسال در قالب عمرانی بقاع متبرکه کشور اختصاص داده خواهد شد.
رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه کشور گفت: این سازمان هم مانند هیات امنای آستان مقدس امامزاده عبدالله (ع) شهرستان آمل برای تکمیل طرح جامع ونیمه کاره این آستان مقدس دغدغه دارد و پیگیرتامین منابع اعتباری مورد نیاز هست.
خاموشی افزود: با ظرفیتی که درخود آستان مقدس امامزاده عبدالله آمل ونیز اداره کل اوقاف وامورخیریه مازندران وجود دارد واهتمام جدی تری که سازمان اوقاف وامورخیریه کشور امسال خواهد داشت، بخشی از طرح های نیمه کاره این آستان مقدس تکمیل خواهد شد.
این مسئول با بیان اینکه هم آستان مقدس امامزاده عبداله شهرستان آمل وهم اجرای طرح جامع دراین مکان به مانند دیگر امامزاده های شاخص درکشوراز نقش محوری برخوردار است، گفت، البته سازمان اوقاف وامورخیریه تابع نظرهیات امنا اماکن مقدس هست و نقشه راهی را که آن ها تعیین می کنند، همراه خواهد شد.
رئیس سازمان اوقاف و امور خیریه کشور با بیان اینکه ظرفیت های موجودی که در زیرساخت های سازمان اوقاف و امورخیریه کشور هست، اعم از زمین های زراعی و کاربری های دیگری که در مجموعه این سازمان وجود دارد، باید برای تحقق شعار محوری سال 1400 در اولویت کاری قرار گیرد که حتماً هم قرار خواهد گرفت.
وی گفت: سازمان اوقاف وامور خیریه کشور حدود 30 شرکت و مؤسسه دانش بنیانی که از طریق معاونت بهره وری این سازمان در ارتباط بودند، قرارداد همکاری و مشارکت بسته شده و در آینده نیز به تعداد این شرکت افزوده خواهد شد.
انتهای پیام/

دستورالعمل صدور مجور ساخت و نصب مجسمه و یادمان در اماکن عمومی و میدان های شهری، که در تاریخ 23 اسفند 1399 به همه دستگاه ها و استانها ابلاغ شده، لازم الاجراست.

عبدالحسین رحمتی معاون هنری و سینمایی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان ایلام اظهار کرد: این دستورالعمل در اجرای آیین نامه های قبلی و مصوبه چهارم شهریور 1397 شورای راهبری توسعه مدیریت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تهیه شده است و بر اساس آن، مجسمه ها و یادمان هایی برای ساخت مجوز می گیرند که در یکی از اماکن عمومی کشور نصب گردند.

رحمتی درباره پیشینه این مصوبه افزود: تاکنون 3 مصوبه در این زمینه وجود داشته که یکی مصوبه سال 1338 است و دومی شورای عالی انقلاب فرهنگی به تاریخ چهارم خرداد 1378 و سومین مصوبه هم مربوط به شورای فرهنگ عمومی به تاریخ 18 آبان 1379. که تمامی این مصوبات به دلایلی امکان اجرایی شدن نداشتند. یکی از این دلایل و موانع، تمرکز تصمیم گیری در تهران و حضور مقامات عالی وزارتخانه های مرتبط، و عدم تفویض اختیار برای تصمیم گیری در شهرها و استانها بوده است که این اختیار در مصوبات قبلی پیش بینی نشده بود و یا ارگانهای مرتبط با موضوع، شعب متناظر را در استان نداشتند.

وی افزود: در دستورالعمل جدید اعضای شورای نظارت عبارتند از: معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان رییس شورا، مدیرکل هنرهای تجسمی، نماینده وزارت کشور، نماینده وزارت میراث فرهنگی گردشگری و صنایع دستی کشور، نماینده انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، نماینده فرهنگستان هنر، یک نفر از استادان هنرهای تجسمی با معرفی وزارت علوم تحقیقات و فناوری، شهردار شهر مربوط، دو نفر از صاحبنظران عرصه فرهنگ و هنر به پیشنهاد وزیر فرهنگ و ارشاد و تصویب شورای فرهنگ عمومی، نماینده بنیاد شهید و نماینده وزارت راه و شهرسازی که احکام آن ها با امضای وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برای مدت 2 سال اجرایی می شود. که در این زمینه در استانها از حضور صاحب نظران و اساتید هنرهای تجسمی استفاده خواهد شد. در این زمینه به شورای نظارت استانها تاکید شده تا از ظرفیت هنری انجمن های هنری و استادان هنرهای تجسمی استان که آشنایی کامل با مبانی هنری دارند، استفاده شود.

وی ادامه داد: وظایف شورای نظارت، سیاستگذاری های کلان، تایید صلاحیت اعضای شورای استانها، اخذ گزارش از فعالیت های استانی و رسیدگی به اعتراضات است.

وی در زمینه اعتراض به آرا در استانها گفت: شورای نظارت استانها که با حکم مدیرکل هنرهای تجسمی انتخاب می شوند. در صورت رد تقاضای صدور مجوز در استان، این امکان برای متقاضیان وجود دارد که ظرف یک ماه اعتراض خود را در ادارات کل به ثبت برسانند و مرجع رسیدگی به شکایات شورای نظارت مرکزی است. شکایت تقاضاهایی برررسی می شود که به اتفاق آرای شورای استان مردود شناخته نشده باشند.

رحمتی تاکید کرد: تفویض اختیار به استانهای واجد شرایط برای تصمیم گیری سریع و مبتنی بر موقعیت های فرهنگی و بومی هر استان است و آرزو می کنم که با اجرایی شدن این دستورالعمل دیگر شاهد ساخت و نصب آثار غیر حرفه ای وغیر هنری که گاهی موجب وهن شخصیت ها و مفاخر ملی و فرهنگی کشور عزیزمان است نباشیم