تاریخ انتشار
کد خبر 7708633
دانلود PDF
نظر دادن
به گزارش حوزه رادیو تلویزیون گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان ،محمدحسین رنجبران مدیرکل روابط عمومی سازمان صداوسیما با انتشار توئیتی در صفحه شخصی خود به پست وزیر ارشاد واکنش نشان داد.
جناب آقای دکتر صالحی بزرگوار
سلام علیکم
قطعاً در تولیدات صدا و سیما از نظر کیفی حرف بسیار است و ما نیازمند نقد صالحیم اما:
1- متاسفانه یا خوشبختانه 71 درصد سهم سه قوه از آنتن صدا و سیما در سالی که گذشت؛ سهم قوه مجریه بود اطلاع دارید که حتی اگر انتقادی هم مطرح شد فرصتی و فضایی برای پاسخگویی دولت در تمام این سال ها فراهم شد.
2-دغدغه شما محترم است. اما آیا تا به حال در این چهار سال به آثار ساخته شده در ذیل مجموعه خودتان دقت کرده اید که به چه میزان برای مردم امیدوار کننده بوده و یا برعکس سیاه و ناامیدکننده و...؟!
3-آیا سریالی ارزشی مانند گاندو 2 که 99 درصد آن نمایش اقتدار و تامین امنیت کشور است و یک درصد آن هم تلنگری برای موضوع واقعی نفوذ، ایجاد بدبینی به نظام می کند یا سریالی که هم اکنون با مجوز وزارتخانه شما تولید شده و در حال پخش است، و کمیته های انقلاب اسلامی در سال 60 را صرفاً نهادی پر از فساد به تصویر می کشد؟
بنده که در آن سال ها کودکی دو ساله بودم، اما از شما که اول انقلاب دستی در آتش داشته اید می پرسم.
گفتنی است سید عباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، با انتشار پستی مدعی شد برنامه های صداوسیما با تبلیغات منفی است.
انتهای پیام/
آقای وزیر محترم فرهنگ!
خجالت آور است جنابعالی که سالانه مجوز صد ها فیلم و سریال شبکه نمایش خانگی و کتاب سیاه و تلخ و مخرب نسبت به خانواده و امنیت روانی جامعه را صادر می کنید؛....
چطور یک سریال که در آن حس اقتدار ملی و امید مردم را تقویت می کند و خط نفوذ انگلیس را به تصویر می کشد را تاب نمی آورید؟
پناه میبریم به خدا از بستن دهان منتقدان....
انتقاد عجیب وزیر ارشاد از صداوسیما!
در ضمن سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، در واکنش به پخش سریال گاندو2 انتقاد عجیبی از صداوسیما کرد و در توییتی نوشت:
کارنامه کشور در رسانه رسمی در قالب خبر، گزارش، مصاحبه، فیلم مستند، سریال های سریالی! چنین است: مسئولان چپاولگر اموال عمومی و جاسوس خارجی هستند!
آیا با این سطح از تبلیغات منفی در تدارک مشارکت حداکثری هستند؟!
پایگاه تحلیلی- خبری شعار سال، برگرفته از کانال تلگرامی نبض صدا و سیما
همچنین توزیع هنرکارت اعضای خانه سینما با هماهنگی این خانه انجام می شود.
به منظور حفظ امنیت حساب و کارت بانکی ، اعضا پس از دریافت هنر کارت، لازم است شماره کارت خود را از طریق تلفن همراه اعلام شده در زمان ثبت نام به شماره 500028190 ارسال کنند. هنرمندانی که تاکنون در بانک آینده حساب نداشته اند و کمک هزینه ایام کرونا خود را دریافت ننموده اند، قبل از ارسال پیامک فعال سازی، جهت احراز هویت به شعب بانک عامل مراجعه نمایند.
برای مشاهده اسامی اینجا کلیک کنید.
انتهای پیام/
با آغاز سال جدید و در حالی که بسیاری از عاشقان سفر به عتبات برای تشرف به کربلا در نوروز و اعیاد شعبانیه و به ویژه نیمه شعبان همراه با کاروان های غیرمجاز ثبت نام کرده بودند، امکان خروج از کشور از هیچ یک از مرزهای زمینی را نداشتند و گزارش های فارس برای جلوگیری از خروج کاروان های غیرمجاز با مصوبه ستاد کرونا به نتیجه رسید؛ به طوری که ابویی، یکی از مدیران کاروان های زیارتی غیرمجاز با بیان اینکه به دلیل شیوع کرونا و بسته بودن مرزهای جنوبی و همچنین مرز مهران با وجود داشتن ویزای عراق اعزام زائران با مشکلاتی همراه بود، می گوید: بسیاری از زائران که اسفندماه برای تشرف به عتبات در اعیاد شعبانیه ثبت نام کرده بودند، به دلیل بسته بودن مرزها نتوانستند از مرز خارج شوند و اعزام های کاروان های ما نیز تا اطلاع ثانوی به تعویق افتاد.
با این تصمیم ستاد کرونا و توقف اعزام ها، بسیاری از افرادی که برای نوروز و نیمه شعبان ثبت نام کرده بودند، به مرزها مراجعه کردند، اما در مرزها امکان خروج نداشته و همین امر موجب تجمع افراد در مرزها شد.
حسین قاسمی، مدیرکل امور مرزی وزارت کشور با بیان اینکه با مصوبه ستاد کرونا، مرزهای زمینی به عراق بسته شدند، می گوید: بر اساس مصوبه ستاد کرونا ، مرزهای ایران و عراق به روی مسافران بسته شد و مسافران و زائران حتی با داشتن ویزا هم نمی توانند از مرز عبور کنند. بر همین اساس از افراد می خواهیم از حرکت به سمت مرزها خودداری کنند تا اپیدمی کرونا در ایران و عراق کاهش یابد.
وی با اشاره به اینکه در مرحله نخست تا نیمه فروردین مرزها همچنان بسته خواهد بود، می افزاید: تردد مسافری تا 15 فروردین متوقف شده است و افرادی که برای کارهایی همچون پیمانکاری و مهندسی بخواهند به عراق سفر کنند، با بررسی مستندات امکان خروج از کشور را دارند.
امسال به دلیل شیوع کرونا ، همچون سال گذشته هیچ زائری به عتبات مشرف نشده است. البته برخی از مشتاقان زیارت امام حسین (ع) از راه های دور و نزدیک ایران و بدون در نظر گرفتن خطرات ناشی از شیوع این ویروس، خود را به مرزهای عراق رسانده تا بتوانند با ورود به عراق به زیارت سیدالشهدا (ع) مشرف شوند، اما با توجه به ابلاغیه ستاد ملی مبارزه با کرونا ، سازمان حج و زیارت به عنوان متولی اعزام زائران به عتبات، امکان اعزام هیچ کاروانی را به عراق ندارد. با این وجود، برخی از کاروان های غیرمجاز با روابط خاصی که با برخی از اعتاب مقدسه عراق دارند، اقدام به جذب زائر و اعزام آنها می کردند.
پس از شیوع کرونای انگلیس ی در کشور، استاندار خوزستان مرزهای جنوبی کشور را به روی همه مسافران بست و دیگر کاروان های غیرمجاز نتوانستند از مرزهای جنوبی از کشور خارج شده و به عتبات سفر کنند. بر همین اساس، مرز مهران به عنوان مرز خروجی زائران کاروان های غیرمجاز عتبات هر روز پذیرای تعدادی از زائران بود.
این امر در حالی است که کاروان های حج و زیارت با وجود آمادگی کامل و اعزام زائران با رعایت نکات بهداشتی، به دلیل موافقت نکردن ستاد کرونا ، هیچ اعزامی در 13 ماه گذشته نداشتند و حجت الاسلام صحبت الله رحمانی، معاون عتبات سازمان حج و زیارت می گوید: ما پروتکل های لازم را برای اعزام زائران در زمان شیوع کرونا تدوین کردیم و در صورت موافقت ستاد مبارزه با کرونا، آماده اعزام زائران به عتبات هستیم .
خبرگزاری فارس نیز با توجه به اهمیت حفظ سلامت عاشقان حسینی و لزوم جلوگیری از خروج کاروان های غیرمجاز عتبات که بدون رعایت نکات بهداشتی و فقط برای کسب درآمد بیشتر با هزینه های بالا اقدام به اعزام زائران می کردند، گزارش هایی ارائه داد تا مسؤولان مربوطه از گمرک تا نیروی انتظامی و ستاد کرونا تصمیم درستی برای جلوگیری از شیوع کرونا اتخاذ کنند و جلوی چنین اعزام هایی را بگیرند که در نهایت ستاد کرونا به صورت موقت مانع اعزام مسافران به عتبات شد. ( اینجا و اینجا و اینجا بخوانید)
به گزارش فارس، سفر به عتبات از اسفند سال 98 متوقف شد و با تداوم کرونا هیچ اعزامی به صورت رسمی انجام نشد. عراق نیز با توجه به شیوع کرونا در این کشور، از پذیرش زائران خارجی ممانعت می کند. این امر در حالی است که در ایام ماه شعبان هر ساله بیش از 150 هزار نفر به عتبات مشرف می شدند.
انتهای پیام/
با توجه به اینکه در کشورهای پیشرفته دنیا، بازی های دیجیتالی به یک صنعت تبدیل شده، روز به روز این دو گروه سنی مهم، با بازی های مختلفی روبه رو می شوند. بازی هایی که ممکن است برای سن هر یک از این کودکان و نوجوانان مناسب نباشد و به یک معضل مهم در زندگیشان تبدیل شود. به همین جهت رده بندی سنی برای این بازی ها در نظر گرفته شده است.
در کشور آلمان دولت از برچسب رتبه بندی سنی برای تنظیم عرضه بازی های دیجیتال برای کودکان و نوجوانان استفاده می کند و خرده فروشان موظف به رعایت محدودیت های تعیین شده توسط این رتبه بندی هستند و در صورت بی توجهی، با جرایم مالی مجازات می شوند. این رده بندی می تواند تا حدودی از کودکان و نوجوانان در مقابل آسیب هایی که ممکن است دچار شوند، محافظت می کند.
در همین رابطه با دکتر معاون نظارت بنیاد ملی بازی های رایانه ای درباره وضعیت رده بندی سنی بازی های دیجیتالی در کشور و چگونگی نظارت بر آنها گفت وگو کردیم.
پایه گذاری رده بندی سنی بازی های دیجیتال در ایران و جهان
منصوری، درباره ضرورت رده بندی سنی بازی های دیجیتال برای کودکان و نوجوانان، به خبرنگار ایرناپلاس گفت: به عنوان امری پذیرفته شده در جهان هرگونه محتوای رسانه ای باید طبقه بندی داشته باشد. اساسا این موضوع فقط به کشور ما اختصاص ندارد بلکه شاید جزء تاخیرکنندگان هم باشیم.
اگر بخواهیم این مساله را در حوزه ای مانند سینما و تلویزیون بررسی کنیم متوجه می شویم در تلویزیون یا دیگر آثار سینمایی در چند سال اخیر، به تازگی اشاره می کنند که این فیلم یا سریال مختص یک رده سنی خاص است. در حوزه کتاب هم کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان رده بندی سنی را از قدیم داشته؛ در حالی که این موضوع سال هاست در جهان پذیرفته شده است.
وی ادامه داد: رده بندی سنی برای بازی های دیجیتال برای نخستین بار در سال 1992 در کنگره آمریکا مطرح شده و در سال 1994 تقریبا نزدیک به 30 سال پیش نهادی جهت رده بندی سنی بازی ها در آمریکا پایه گذاری شده است. بعد از آن هم در کشورهای مختلف این اتفاق می افتد.
در کشور ما نیز تقریبا سال 1385 این موضوع مطرح و در سال 1378 به صورت رسمی، بنیاد ملی بازی های رایانه ای تاسیس شد؛ یعنی تقریبا فاصله ای 12 تا 15 ساله با آمریکا داریم. در واقع بسیاری از این موضوع عقب نیستیم اما به این شکل هم نیست که فقط ما در جهان این کار را انجام داده باشیم.
البته در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا جزء پیشگامان بوده ایم و حتی پیش از کره جنوبی، امارات، عربستان و کشورهای دیگر این کار را آغاز کردیم.
نظارت؛ یک وظیفه حاکمیتی مهم
او افزود: تقریبا نزدیک به 20 نظام رده بندی سنی در جهان وجود دارد. حتی شاهدیم در حالی که اتحادیه اروپا نظام رده بندی خاص خود را دارد، برخی از کشورهای این اتحادیه نیز یک نظام اختصاصی دیگر برای خود دارند.
این موضوع نیز نشان دهنده اهمیت مساله و تاکید بر این موضوع است که تفاوت های فرهنگی، شالوده ایجاد و بنیانگذاری نظام های رده بندی سنی است. البته این موضوع فقط شامل بازی ها نمی شود بلکه در کتاب ها، فیلم ها و انواع رسانه ها وجود دارد.
منصوری اضافه کرد: موضوع محتوای رسانه ای که خانواده می خواهند مصرف کنند با توجه به فرهنگ و هنجارهای ارزشی و اجتماعی هر کشور دارای حساسیت های خاص آن ملت است. برای مثال خشونت در انواع رسانه ها، موضوعی نیست که ملت یا کشوری به آن بی توجه باشد. البته ممکن است شاخص هایش متفاوت باشد. به این معنی که ما حدی از خشونت را بد قلمداد می کنیم که ممکن است در آمریکا، ژاپن یا در اتحادیه اروپا شاخص های آن تا اندازه ای با ما تفاوت داشته باشد. اما همه، خشونت را به عنوان یک محتوای آسیب رسان قلمداد می کنند.
این استاد دانشگاه درباره نظارت بر عرضه و فروش بازی های دیجیتال نیز گفت: بنیاد ملی بازی ها وظایفی حاکمیتی چون آموزش، حمایت و پژوهش نیز دارد، اما وظیفه حاکمیتی مهم دیگری که اینجا درباره آن صحبت می کنیم، نظارت بر همه زمینه های تولید، عرضه و انتشار بازی هاست.
گیم نت ها، مراکز فروش فیزیکی بازی ها (یعنی فروشگاه هایی که در سطح شهرها وجود دارد) و همچنین سایت ها، مارکت ها و همه درگاه های اینترنتی که به عرضه رایگان یا تجاری بازی مشغولند، ذی نفعانی هستند که وظیفه نظارت بر آنها (در حوزه بازی) بر عهده بنیاد است. بنیاد با توجه به بضاعت خودش سعی می کند به این موضوع ورود کند.
اهمیت سیاستگذاری قانونی
وی به اهمیت سیاستگذاری ها در حوزه تصویب قوانین رده بندی سنی بازی های دیجیتال اشاره و بیان کرد: البته گاهی شاهد چالش هایی هستیم که عمده آن به سیاست گذاری های کلان برمی گردد.
برای نمونه کره جنوبی در حالی که بعد از ایران، نظام رده بندی و سازمان آن را راه اندازی کرد که اکنون فصل مفصلی از قوانین را در پارلمان خود درباره حوزه بازی های دیجیتال تصویب کرده، اما ما در مجلس شورای اسلامی، تقریبا یک خط هم در مورد بازی های رایانه ای نداریم!
با اینکه در آمریکا فروش برخی بازی ها به افراد زیر 18 سال ممنوع و جرم است؛ یعنی برابر قانون فروشگاه های عرضه کننده می دانند که نباید این بازی را به افراد زیر 18 سال بفروشند. آیا چنین قانون در کشور ما وجود دارد تا بنیاد ملی بازی ها بر مبنای آن از خانواده و قشر آسیب پذیر کودک و نوجوان در برابر چنین مواردی دفاع کند؟
کره جنوبی در حالی که بعد از ایران، نظام رده بندی و سازمان آن را راه اندازی کرد که اکنون فصل مفصلی از قوانین را در پارلمان خود درباره حوزه بازی های دیجیتال تصویب کرده، اما ما در مجلس شورای اسلامی، تقریبا یک خط هم در مورد بازی های رایانه ای نداریم! اعطای مجوزها از اتحادیه های غیرتخصصی
منصوری در خصوص چگونگی اعطای مجوز به گیم نت ها گفت: متاسفانه شاهدیم صنوف مختلفی در کشور اعم از اتحادیه فرش فروشان، عکاسان، لوازم آشپزخانه، لوازم صوت و تصویری و ... به گیم نت ها مجوز فعالیت صنفی می دهند! در حالی که بیشتر آنها کمترین آشنایی با این زمینه تخصصی ندارند. این فاجعه بار نیست؟
این سیاست گذاری به تازگی اتفاق افتاده، یعنی در سال 94 سند ملی سیاست های حاکم بر برنامه ملی بازی های رایانه ای توسط شورای عالی فضای مجازی به ریاست رئیس شورا (رئیس جمهوری) مصوب و در آن وظیفه صدور مجوز تخصصی گیم نت ها به بنیاد واگذار شده، متعاقبا در خرداد سال 99 دستورالعمل شیوه اجرای آن به بنیاد ابلاغ شده اما صنوف، پلیس، اماکن و سایر نهادهای ذیربط باید همکاری کنند.
وی با طرح این پرسش که چرا در یک گیم نت نباید درباره بازی کردن یک کودک 8 ساله در کنار یک فرد 30 ساله حساسیت وجود داشته باشد، گفت: ناگفته پیداست طبقات مختلف سنی ممکن است در اثر هیجان بازی، حرف ها و عبارتی را به زبان بیاورند و شوخی هایی داشته باشد یا حتی سیگار استعمال کنند؛ تکلیف کودکانی که خانواده ها با خیال راحت آنها را روانه گیم نت می کنند چه می شود؟
این موارد به آنها ابلاغ نشده و بیشتر صنوف نیز به قانونِ تازهِ ابلاغ شدهِ یادشده بی توجهی می کنند. حتی دیده شده در شهر تهران، سه اتحادیه مختلف به گیم نت ها مجوز می دهند. وقتی درباره این اتفاق سوال می کنیم، می گویند در شهر، شهرستان یا استان ما بر اساس قانون اصناف باید 300 واحد صنفی وجود داشته باشد تا یک صنف تشکیل شود و چون تعدادشان به این اندازه نرسیده است گفته اند مثلا اتحادیه عکاسان به آنها مجوز بدهد. اما اتحادیه غیر تخصصی چه صلاحیتی دارد و چگونه می تواند نظارت داشته باشد؟ چرا نباید یک اتحادیه کشوری در این زمینه تاسیس شود؟
چرا در یک گیم نت نباید درباره بازی کردن یک کودک 8 ساله در کنار یک فرد 30 ساله حساسیت وجود داشته باشد؟
طبقات مختلف سنی ممکن است در اثر هیجان بازی، حرف ها و عبارتی را به زبان بیاورند و شوخی هایی داشته باشد یا حتی سیگار استعمال کنند؛ تکلیف کودکانی که خانواده ها با خیال راحت آنها را روانه گیم نت می کنند چه می شود؟ حمایت محتوایی و پشتیبانی فنی گیم نت دارها
منصوری با تاکید بر اینکه بنیاد برای همین منظور سامانه آموزش گیم نت دارها را (به نشانی Portal.ircg.ir) تاسیس کرده تا به گیم نت داران آموزش و مجوز تخصصی بدهد، بیان کرد: مجوز تخصصی بنیاد، رایگان است و گیم نت دارها را حمایت محتوایی و پشتیبانی فنی می کنیم. یعنی صنوف نیازی نیست نگران باشند، آنها می توانند همچنان مجوز صنفی شان را در شهرستان خود صادر کرده و هزینه های حق عضویت را هم دریافت کنند.
اما برای راه اندازی گیم نت این مجوز صنفی کافی نیست و باید مجوز تخصصی از بنیاد بازی ها اخذ شود. می خواهم بگویم وقتی در کشور ریل گذاری و سیاست گذاری درستی اتفاق نیفتد چنین می شود که در این عصر پیشرفته امروزی، اتحادیه لوازم ورزشی به گیم نت دارها مجوز می دهد یا هرکسی با راه اندازی یک سایت اینترنتی با حداقل هزینه، شروع به عرضه انواع بازی های مختلف هم می کند.
مطابق بند ز-1 فهرست مصادیق محتوای مجرمانه (موضوع ماده 21 قانون جرایم رایانه ای) انتشار و سرویس دهی بازی های رایانه ای فاقد مجوز از بنیاد ملی بازی های رایانه ای جرم است و این توقع وجود دارد همه مراجع ذی ربط به وظیفه خود در این زمینه عمل کنند.
منصوری به رویکرد معاونت فضای مجازی دادستانی کل کشور در اجرای درست قانون یادشده اشاره کرد و افزود: ما با دادن طرح بحث اعطای مجوز قانونی (به بازی ها، گیم نت ها، مسابقات بازی های رایانه ای و سایت ها و مارکت ها و ...) تلاش می کنیم هم نخبگان و هم خانواده ها را نسبت به اهمیت این موضوع آگاه و شهروندان را از حقوق شهروندی شان مطلع کنیم. البته این مساله کمک رسانه ها را می طلبد که روی این موضوع حساس شوند و اطلاع رسانی کنند.
فواید و مضرات بازی های دیجیتالی
منصوری درباره اطلاع خانواده ها از بازی های دیجیتالی فرزندانشان و چگونگی تعامل آنها با این بازی ها گفت: نخبگان و جوامع پیشرفته به واسطه حفاظت از خانواده و اجتماع، روی موضوع رده بندی سنی حساس هستند. به همین دلیل پیامدهای بازی را در زندگی اجتماعی و فردی افراد می بینند و آنها را مهم قلمداد می کنند و برایشان دنبال راه چاره هستند.
ما نباید این نکته را فراموش کنیم که بازی ها می توانند در خدمت آموزش، افزایش خلاقیت، افزایش تمرکز، درمان های پزشکی و ... باشند و حتی به حل معضلات اجتماعی کمک کنند. باید خانواده ها و نهادهای فرهنگی بدانند که اساسا رویکردی که همه بازی ها را بد و منشا خشونت و ناهنجاری معرفی می کرد، تفکری پوسیده است.
بعضی خانواده ها هم به کلی بازی را کنار می گذارند که این کار کاملا نادرست است. بعضی دیگر به کلی فرزندانشان را در دنیای بازی ها رها می کنند و بعد هم می گویند چرا کودک من انزواطلب یا پرخاشگر شده یا افت تحصیلی پیدا کرده است. همه اینها به دلیل رعایت نکردن رژیم مصرف درست است.
بعضی خانواده ها هم به کلی بازی را کنار می گذارند که این کار کاملا نادرست است. بعضی دیگر به کلی فرزندانشان را در دنیای بازی ها رها می کنند و بعد هم می گویند چرا کودک من انزواطلب یا پرخاشگر شده یا افت تحصیلی پیدا کرده است.
رسانه ها و نقش مهمشان در آگاهی بخشی
وی درباره چگونگی اطلاع رسانی به خانواده ها نیز گفت: تلویزیون، رسانه های اینترنتی و مکتوب، بازی سازان و مارکت ها، هر کدام سهمی در اطلاع رسانی دارند.
البته یکی از مارکت های بزرگ این کار را کرده که با توجه به رده بندی بازی های موبایلی توسط بنیاد، بخشی به عنوان کودک راه اندازی کرده است تا با معرفی سن فرزند توسط خانواده، فقط محتوای مناسب آن سن به فرزندان نمایش داده شود.
اما بسیاری از خانواده ها از چنین قابلیت مهمی بی خبرند. البته گاهی در تلویزیون برنامه هایی در این باره پخش می شود. ما هم تلاش می کنیم با رسانه ها ارتباط بگیریم چون نقش آنها در این موضوع ها بسیار مهم است.
نامگذاری 27 مارس به عنوان روز جهانی تئاتر در 1961 میلادی به پیشنهاد موسسه بین المللی تئاتر صورت گرفت.
این موسسه که در زمینه هنرهای نمایشی فعالیت دارد از ابتدا با هدف استفاده از تئاتر به عنوان زبانی جهانی برای بیان کردن مفاهیم مشترک انسانی تأسیس شد.
در روز جهانی تئاتر، هرساله یکی از هنرمندان بزرگ و شناخته شده عرصه هنر تئاتر، متن یا بیانیه ای را به همین مناسبت به نگارش درمی آورد و در اختیار انستیتو جهانی قرار می دهد.
ژان کوکتو، نویسنده و کارگردان مشهور فرانسوی نخستین فردی بود که پیام روز جهانی تئاتر را برای انستیتو بین المللی تئاتر به رشته تحریر در آورد.
ازجمله افرادی که تاکنون به نگارش پیام روز جهانی تئاتر پرداخته اند می توان به ادوارد آلبی، آگوستو بوال، آرتور میلر و پابلو نرودا اشاره کرد.
روز ملی تئاتر چند سالی است که در تقویم ملی ایران به نام روز ملی هنرهای نمایشی نام گذاری و ثبت شده است.
اصطلاح هنرهای نمایشی برای نخستین بار در سال 1711 در زبان انگلیسی برای مجموعه ای از هنرهای دیداری متکی به بازیگر مورد استفاده قرار گرفت.
هنرنمایشی، گونه ای از هنر است که هنرمند با کمک حرکات بدن و فیزیک خود و امکانات دیگر، آن را خلق می کند و به نمایش می گذارد. هنرهای نمایشی، شاخه های گوناگونی ازجمله تئاتر، سینما، موسیقی زنده، اپرا، رقص، شعبده بازی و ...
را شامل می شوند.
در ایران اما در کنار هنرهای یاد شده، آیین ها و سنت های ایرانی از جمله پرده خوانی، تغزیه خوانی و نقالی هم بخشی از هنرهای نمایشی محسوب می شوند که در روز ملی هنرهای نمایشی به طور معمول جزو نمایش های تدارک دیده شده برای عموم هستند. نمایش هایی چون سیاه بازی و نوروزخوانی هم از آنجا که در فرهنگ عمومی جامعه ایران از سابقه ای طولانی برخوردارند، نوعی هنر نمایشی هستند که همواره در طول سال ها سینه به سینه حفظ شده و به ما رسیده است. از اینرو روز ملی هنرهای نمایشی که از قضا در ایام نوروز قرار دارد می تواند فرصت مناسبی برای پاسداشت و شناساندن هرچه بیشتر فلسفه این نمایش های نوروزی به جامعه باشد.
روز ملی هنرهای نمایشی، پیوندی میان هنرمندان و علاقه مندان به صحنه است.
در این روز، تماشاخانه های کشور به اجرای عمومی آثار نمایشی می پردازند.
علاقه مندان به تئاتر نیز با حضور در تماشاخانه ها از این هنر لذت برده و آن را حمایت می کنند.
این درحالی است که هنرهای نمایشی در ایران این روزها حال و روز خوشی ندارند و اهالی آنها از جمله هنرمندان حوزه تئاتر از شرایط حرفه ای خود راضی نیستند.
کمبود بودجه، کمبود و فرسودگی سالن های تئاتر و گاهاً ممیزی های سختگیرانه از جمله مواردی هستند که اهالی تئاتر از آنها گلایه مندند.
در کنار این کاستی ها، در سالی که گذشت، شیوع بیماری کرونا هم به بیکاری گسترده اهالی تئاتر و تعطیلی سالن های تئاتر منجرشد.
با این حال مسوولان همواره به اهالی هنرهای نمایشی نوید روزهای بهتر را می دهند و امیدوارانه درباره شرایط تئاتر صحبت می کنند.
سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، به مناسبت روز ملی هنرهای نمایشی در پیامی خطاب به اهالی تئاتر گفته است: آغاز روز نو و جلوه گری بهار نقطه پایانی است بر سردی و سختی زمستان و هیجانی که به نغمه و نوید یک شروع باشکوه چشم به فرجامی سراسر امید دارد. همانند قصه ای به زبان گویای نمایش که اگر حتی سخت ترین لحظات زندگی را به نظاره تماشاکنان خود بگذارد، باز امید به بازآفرینی و گشایش دارد که نگاه و اندیشه هنرمند ایرانی نیز جز به این مسیر نرفته و این حقیقت را می توان در میراث کهن و ماندگار هنر خردورزٍ تئاتر همانند زلالی یک رود نظاره کرد. همچنان که جهان پرتلاطم که به سبب شیوع یک ویروس و اثرات نامطلوب آن، باز افق روشنی چون بهار را در نظر می آورد و این فرهنگ و هنر ایران زمین است که نوروز را برای جهان ارمغان آورده و در این بارقه و توشه نقش هنرهای نمایشی چه زیبا و پررنگ جلوه می کند.
قادر آشنا مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت ارشاد هم به همین مناسبت، ضمن تبریک روز هنرهای نمایشی، اُنس و هم نشینی بین بهار و تئاتر را غنیمت دانست.
او در پیامی در این باره گفت: چه زیباست هم نشینی بهار و روزی به نام هنرهای نمایشی که صحنه نمایش نیز خرد هدیه می دهد به مردمانی که به درازای یک تاریخِ کهن ستایشگر اندیشه بوده اند و نیز هستند. این اُنس و هم نشینی بین بهار و تئاتر غنیمت است و من ایستاده به احترام تمام هنرمندان صاحب خرد روزی به نام هنرهای نمایشی را به ایشان و همه ملت بزرگ و فهیم ایران تبریک و شادباش می گویم.
گرامیداشت روز ملی هنرهای نمایشی در ایران همزمان با روز جهانی تئاتر، اتفاق خوبی است که می تواند برای مدتی توجهات را به هنرهای نمایشی معطوف کند.
اما برای برجسته کردن اهمیت تئاتر و دیگر هنرهای نمایشی در اذهان عمومی، تنها توجه به این هنرها در یک روز از سال کافی نیست.
هنر تئاتر به عنوان هنری که می تواند در رشد اندیشه و اعتلای فرهنگ جامعه موثر باشد، باید همواره مورد توجه مسوولان قرار گیرد تا بتواند به بالندگی و پیشرفت دست یابد. اهمیت بخشیدن به هنرهای نمایشی از طرف متولیان هنری می تواند به شناساندن هرچه بیشتر این هنر به جامعه و افزایش حمایت ها از آن منجر شود. تنها در این شرایط است که هنرمندان حوزه تئاتر و دیگر هنرهای نمایشی هم می توانند به شرایط حرفه ای پایدار دست یابند و هنر تئاتر ایران نیز در زمینه های بین المللی حرفی برای گفتن خواهد داشت.
اصرار بر تولید تئاتر و توسعه دانش تئاتری شاید در نخستین قدم ها صرفا مشتمل بر جنبه های هنری موضوع بود، اما در ادامه به جمعیتی غالب منتهی گردید که تئاتر را با تاروپود زندگی گره می زدند و با تئاتر از زندگی گره گشایی می کردند.
توسعه اماکن تئاتری، بهبود نظام آموزشی تئاتر، رویکردهای متنوع تئاتری، انتفاع اجتماعی از تئاتر، ضرورت استقرار نظام اقتصاد تئاتر و سامان بخشی به جمعیت تئاتری از مهمترین اولویت هایی بوده است که تحقق آنها جز با موانست با تئاتر و مواجهه مطلوب با آن ممکن نمی شد. باید آن قدر لفظ تئاتر در گفتمان های فرهنگی تکرار می شد که خا آن در هر کجا و هر زمان احساس می شد.
ضرورتی که اکنون و از پس هموار شدن بسیاری ناهمواری ها می تواند یادآور زمان آگاهی و به گزینی وزیر وقت علی جنتی محسوب شود. انتخاب متواتر دو سال به نام سال تئاتر در صدر برنامه های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نشان از همین اهمیت و همین ضرورت داشت. ابلاغ موافقتنامه های تئاتری با استان ها و تاکید بر اجرای عموم و تاسیس تئاترهای شهر، جریان پویایی را رقم زد که سیل سراسری تولیدها و توسعه تئاتری زمینه را برای پذیرش روزی به نام روز ملی هنرهای نمایشی فراهم کرد.
استقبال از تئاتر و استعانت از توانش تئاتر در بستر فعالیت های فرهنگی سازمان ها و سامان های اجتماعی توسعه پیدا کرد و از این هنر به عنوان الگویی الهام بخش در استقرار سیاست های اجتماعی و مسئولیت های شهروندی استفاده گردید. بسیاری از خشونت های اجتماعی و محرومیت های صادره به مدد تئاتر شناسایی گردید و در معرض قضاوت شهروندی و بهبود مدیریتی قرار گرفت و رابطه ای انسجام بخش میان صحنه تئاتر و صحنه های اجتماعی تعریف گردید و این هنر اما به عنوان مغز متفکر و بازوی کارا در پذیرش مسئولیت های شهروندی و تصحیح و تقویت نظام شهری معرفی شد.
انتخاب نام ایستگاهی از متروی تهران به نام تئاترشهر به تثبیت ارزش مکانی تئاتر شهر و ارزش افزودهی اجتماعی تئاتر دامن زد و دست آخر موافقت شورای عالی انقاب فرهنگی با پیشنهاد ثبت روز ملی هنرهای نمایشی که مقارن با روز جهانی این هنر بود، بالاترین امکان اجتماعی را برای تئاتر رقم زد.
آن جمعیت غالب سزاوار برخورداری صفحه ای از تقویم رسمی کشور خویش بودند و این ثبت اگر چه مسئولیت اجتماعی مضاعفی را محتمل می کرد اما به سمت خوش فرجامی تئاتر گام برمی داشت. در همه دشواری های این سال ها، هم قدمی بیشتر و همراهی هدفمندتری را از جامعه تئاتری گزارش کرده اند. هفتم فروردین امسال حلول سالی دیگر برای تئاتر است و امیدوارم به گواه پیام این روز که امسال به قلم هنرمند ارجمند تئاتر سعید پورصمیمی نگاشته شده است: با خاک صحنه خوردگان مهربانتر باشیم و با خاطره خوشِ تیمارداری های تئاتر، نگذاریم ِ تئاتر، در تب تنهایی، باقی بماند. ما دوباره آموختیم که زندگی یگانه است و فرصت کوتاه و دیگردوستی، تکلیف همه ماست.
علی نصیریان در گفت وگو با خبرگزاری میزان، پیرامون فرارسیدن روز جهانی تئاتر گفت: تئاتر خود تفکر است، فکر کردن روی صحنه و ایجاد اشتیاق برای تفکر تماشاگر است، تئاتر چیزی نیست جز هستی بخشیدن به آنچه که بر کاغذ رقم خورده و این هستی بخشیدن می تواند شمایل گوناگونی به خود بگیرد. تئاتر هنری است که می تواند سخت ترین نوع تفکر را به راحت ترین شکل به نمایش بگذارد و همین اتفاق مهمترین عامل موفقیت این هنر است.
***تئاتر از مسیر اصلی خود خارج شده
وی در همین راستا ادامه داد: بدون شک تمامی هنرمندان تئاتر می دانند که این هنر نسبت به گذشته کمی از مسیر اصلی خود دور شده است، هرچند هر نوع از هنری باید شیوه ای برای سرگرم کردن مخاطب داشته باشد اما به واقع که تئاتر در ابتدا به امر باید حرفی برای گفتن داشته باشد. سرگرم کردن مخاطبان در کنار ایجاد انگیزه برای تفکر رسالت اصلی این هنر است و نباید فراموش کنیم که همه چیز سرگرم کردن مخاطبان نیست.
تئاتر هنری است که می تواند سخت ترین نوع تفکر را به راحت ترین شکل به نمایش بگذارد
این بازیگر پیشکسوت عرصه هنر های نمایشی با تاکید بر وضعیت ناگوار تئاتر در سالی که گذشت اظهار کرد: بر کسی پوشیده نیست که کرونا و تعطیلی تئاتر چه بر سر اهالی این هنر در آورد، اما تاریخ تئاتر ایران در خاطر خواهد داشت که جوانان این هنر را در سال 99 زنده نگه داشتند. در حالی که بسیاری به هر دلیلی تئاتر کار نکردند جوانان ایستادگی کردند و با هر سختی دیدیم که چراغ تئاتر را زنده نگه داشتند.
*** تئاتر هنر ممارست، اخلاق، تعهد و همدلی است
وی با تاکید بر اخلاق مدار بودن هنر تئاتر اضافه کرد: تئاتر هنر ممارست، اخلاق، تعهد و همدلی است، تئاتر نیازمند نوعی از بینش باز و اصولی است، بینشی که با مطالعه، جهان بینی، درک و تجربه به دست خواهد آمد و طبیعتا از این هنر پایه ای فرهنگساز خواهد ساخت.
بازیگر نمایش اعتراف در همین رابطه تصریح کرد: به نظر من هنرمندان جوان تئاتر در سال گذشته دین خود به این هنر را ادا کردند، حال وقت آن رسیده که مسئولین فرهنگی دین خود به این هنر را ادا کنند، وقت آن رسیده که مسئولین فرهنگی یکسال درد و رنج تئاتر را جبران کنند.
***هنر نمایش یک هنر مردمی است
بازیگر سریال شهرزاد در همین راستا اضافه کرد: هنر تئاتر فارغ از مباحثی مبنی بر مقدس بودنش هنری کاملا مردمی است، باید به دل جامعه رسوخ کند تا بتواند تاثیرگذار باشد، ما نیازمند این هستیم که تئاتر را با مردم نزدیکتر از گذشته کنیم تا اگر حرفی داریم بتوانیم به راحتی به آنها منتقل کنیم.
نباید این هنر را خاص عده ای کنیم و بگوییم که تئاتر مخاطب عام ندارد
نصیریان هنر تئاتر را از دل جامعه خواند و خاطرنشان کرد: تئاتر کمی از جامعه فاصله گرفته است، نباید این هنر را خاص عده ای کنیم و بگوییم که تئاتر مخاطب عام ندارد، ما به عنوان هنرمند وظیفه داریم که این هنر را در جریان حاضر جامعه رواج دهیم و باعث شویم که تئاتر را همچون ضرورت قلمداد کنند. امیدوارم سال جدید برای تئاتر با تفاوتی عمده نسبت به سالهای گذشته پیش رود.
انتهای پیام/
تاریخ انتشار
کد خبر 7708640
دانلود PDF
نظر دادن
داوود فتحعلی بیگی، بازیگر، نویسنده و کارگردان پیشکسوت تئاتر و تلویزیون در گفت و گو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان ،به بهانه روز جهانی تئاتر درباره وجود نمایش در ایران قبل از ورود تئاتر اروپایی توضیح داد: قبل آشنایی با تئاتر اروپایی با نمایش آشنا بودیم و مهمترین جلوه نمایش در ایران تعزیه بود. قدمت تعزیه به دوران صفویه برمی گردد و تئاتر اروپایی از زمان ناصرالدین شاه، ساخت مدرسه دارالفنون و اولین سالن نمایش در این مدرسه به دستور امیرکبیر ورود پیدا کرد. ما در تمام دوران اجرای تعزیه داشتیم؛ هم در تکایاو هم در روستا ها و این نشان می دهد ما با نمایش آشنا بودیم.اولین اجرای تئاتر در ایران دسته اسماعیل بزاز بر اساس ترجمه از نمایشنامه مولیر اجرا کردند. در واقع، در ایران هنر نمایش وجود داشت و فقط با تئاتر فرنگی آشنا نبودیم.
وی در ادامه درباره تعزیه که یکی از هنر های نمایشی کهن ایرانی است افزود: تعزیه مختص عاشورا نبود و زمان قاجار هم قصه های زیادی در تعزیه اجرا می شده و داستان ها متفاوت بوده است. زمانی که با تئاتر اروپایی آشنا شدیم، فقط محلی رسمی برای اجرای نمایش نداشتیم و محل رسمی اجرای تعزیه، تکیه ها و خانه های اعیان و اشراف بود. البته گفتنی است محل نمایش هم داشتیم، اما شبیه به اجرا های نقالی محل نمایش ما 4 طرفه ساخته شده بود. در کتاب طراز الاخبار که برای سبک و سیاق نقالی نوشته شده و کتاب فتوحات نامه سلطانی اثر واعظ کاشفی سبزواری که درباره نقالی و معرکه اهل سخن حرف می زند، آدابی از قصه گویی و نمایش می گوید و همچنین از تئوری نمایش می گوید که به صورت تک نفره بوده است. نقالی پیشینه چند صد ساله دارد و این که دو تن از بزرگان درباره شیوه اجرای نمایش کتاب نوشتند این هم سند دیگری است بر اینکه ما نمایش داشتیم، ولی اسمش تئاتر نبود. گر چه به معماری نمایش در یونان تئاتر می گفتند که بعد ها علاوه بر معماری به شیوه اجرای نمایش نیز تئاتر می گفتند.
این هنرمند پیشکسوت تئاتر و تجزیه درباره جهانی نشدن هنر تعزیه گفت: در زمان پهلوی تعزیه می توانست جهانی شود، اما این رژیم تعزیه را خرافات می دانست و اجرای تعزیه را ممنوع کرد. گفته می شود در جشن هنر در زمان پهلوی تعزیه اجر به دلیل توصیه پیتر بروک اجرا شده است. در پس از انقلاب در سال 1370 به همت دکتر منتظری تعزیه در فستیوال آوینیون فرانسه برای اولین بار خارج از ایران اجرا شد. اما استفان میراث فرهنگی و نه وزارت ارشاد فرهنگ و ارشاد اسلامی پیشنهاد دیگری برای جهانی سازی تعزیه اقدامی انجام نداده اند و اگر حمایت های مردمی نبود هیچ اثری از نظر وجود نداشت.
فتحعلی بیگی در ادامه درباره بی توجهی به نمایش های قدیمی افزود: متاسفانه در سایر زمینه های نمایش ایرانی نظیر نمایش روحوضی و بقال بازی و ... این مشکل وجود دارد. مثلا بقال بازی؛ نوعی نمایش کمدی انتقادی بود که در مکان های مختلف اجرا می شد، اما در این زمینه اطلاعات زیادی نداریم. دلیل آن هم این است که از قدیم اساساً جماعت به اصطلاح روشنفکر و صاحب قلم اصلاً اهل معرکه، نمایشگران کمدی، تقلید چیان و تعزیه خوان را جدی نمی گرفتند.
وی درباره نحوه آثار باقیمانده از نمایش های قدیمی ایرانی بیان کرد: همه اطلاعات باقی مانده چه در دوران زندیه و چه در قاجار از سفرنامه های ایرانیان به فرنگ به دست آمده است. در زمان ناصرالدین شاه اعتماد السلطنه مسئولیت خواندن روزنامه در حضور وی را برعهده داشته و تنها اندکی درباره نمایش ها توضیح داده؛ به این صورت که در این روز مثلاً نمایش روحوضی در این مکان اجرا شده است و اطلاعات زیادی در آن باره نداده است. شخص دیگری به نام آخوندزاده در تفلیس زنده می زندگی می کرده به دلیل نگاه فرنگی تعزیه را به عنوان نمایش نمی شناخته و از تعزیه انتقاد کرده است. در صورتی که تعزیه همه مشخصات نمایش ائم از شخصیت، داستان، گفتار، صحنه و ... را دارد. در واقع تعزیه تئاتر به سبک و سیاق غربی نیست، اما نمایش است و به دلیل مقاومت مردم تا به حال از بین نرفته است.
انتهای پیام/
تئاتر جوهری است که بر کاغذ سفید نقش بسته، صحنه ای است که آراسته شده، آوایی است که از حنجره پر کشیده، احساسی است که روی صحنه جاری شده، اشکها و لبخندهایی است که صورت تماشگران را آذین بسته است. تئاتر لحظه ای است که تماشگران از روی صندلی های سالن اجرا پر میکشند به آنسوی واقعیت ها. به مرز بودن و شدن. به فراسوی مرزهای حقیقت و رویا. امروز 27 مارس مصادف با هفتم فروردین روز جهانی تئاتر این هنر وصف ناشدنی است. به همین مناسبت پای حرفهای استاد مهدی لزیری، هنرمند نام آشنای تئاتر کشور و هویت تئاتر آذربایجان نشستیم تا او بگوید و ما به گوش جان بشنویم.
*جنگ امروز، جنگ هویت است
استاد مهدی لزیری، کارگردان، بازیگر و طراح صحنه که آثار زیادی از جمله نمایش های تو قهرمان نیستی ، تسلیم شدگان و توی گوش سالمم زمزمه کن را در کارنامه هنری خود دارد در گفتگو با جام جم آنلاین گفت: بشر اولیه در شبانه روز 2 ساعت کار میکرد تا بتواند برای خود، خانواده و قبیله اش غذا تهیه کند. انسان اولیه برای غذا و برای سیر شدن میجنگید. همین بشر تا آنجا پیش رفت که در قرنی برای آزادی و برخورداری از حقوق برابر و در قرن دیگری برای آرمان دموکراسی جنگید. اما جنگی که بشر امروز در آن قرار دارد، جنگ هویت است. در همه جوامع انسانها در پی آنند تا هویت گمشده خود را بیایند، آن را نگه داشته و به اثبات برسانند و به دیگران نشان داده و عرضه کنند و بهترین وسیله و روش برای انجام آن استفاده از شیوه های هنری است. اگر نوشته های ارسطو در 500 سال قبل از میلاد مسیح را نیز بخوانیم متوجه خواهیم شد که در آنجا هم برای نشان دادن و بروز خدایان از هنر استفاده شده است. از ابتدای خلقت بشری تا امروز هنر، خصوصا تئاتر مورد استفاده بشری بوده است. چرا که تئاتر سمعی- بصری است و بازیگر با تماشگران نفس در نفس بوده و حس را به آنها منتقل میکنند. تئاتر ظرف بی نظیری است که ما میتوانیم هویت ایرانی اسلامی خود را در آن ریخته و در قالب آن قرار دهیم پس باید به آن توجه ویژه ای داشته باشیم، روی آن سرمایه گذاری کنیم تا بتوانیم از آن استفاده کنیم.
*ریشه همه مشکلات ما فرهنگی است
وی ادامه داد: قبل از انقلاب اسلامی تئاتر در ایران به صورت آکادمیک نبود و تنها در تهران هنرهای دراماتیک بود که آن هم فارغ التحصیلان محدودی داشت. کسانی مثل ما که از قافله مرحوم نخجوانی در دوره مشعشع تئاتر تبریز جا مانده بودند از چند نفر از بازمانده های آن دوره تلمذ میکردیم و کلاسی در کار نبود. ما با مطالعه و تحقیق، تلاش میکردیم به چیزه هایی برسیم و آنها را اجرا کنیم. اما امروز همانطور که یک نفر تحصیلات خود را در رشته پزشکی سپری میکند و در آن متخصص می شود یک نفر هم رشته تئاتر را بر می گزیند و فارغ التحصیل می شود و هیچ تفاوتی بین این دو وجود ندارد. اما در جامعه ما برای کدامیک اهمیت و احترام بیشتری قایل هستند. قطعا نسبت به کسی که فارغ التحصیل پزشکی است. این مساله نمایانگر بیمار بودن جامعه ماست. به سبب بیماری به آن چیزی اهمیت میدهد که به آن نیاز دارد. اما اگر جامعه سالمی بود به هنر نیاز داشته و به تئاتر اهمیت میداد. برنامه ریزان و بزرگان ما باید این مشکل را دریابند و مسیر را به سمت برطرف کردن آن سوق دهند. باید از طریق پیشبرد هنر و سرمایه گذاری در فرهنگ و هنر بیماری جامعه را درمان کرد. البته سرمایه گذاری در هنر چیزی نیست که به طور ملموس و در بازه زمانی کوتاه مدت برگردانده شود. محصول سرمایه گذاری در هنر، پرورش انسان است. محصولی که قابل اندازه گیری نیست. نمیتوانیم آن را بشماریم اما در جامعه قابل مشاهده است. اگر مسئولین رده بالای ما به هنر اهمیت داده و در آن سرمایه گذاری نمایند بسیاری از مشکلات عدیدهای که در جامعه مشاهده میشود را نخواهیم دید. دیگر آنچه در بازار مرغ و روغن و موز و خیار و ... رخ داد، اتفاق نمی افتد. بروز این مشکلات به خاطر معضلات و کاستی های فرهنگی در کشور ماست.
*تئاتر آذربایجان و راهی که باید برود
وی در خصوص وضعیت فعلی تئاتر آذربایجان شرقی عنوان کرد: یک سری از مشکلاتی که در تئاتر آذربایجان و تبریز وجود دارد به خاطر دوری از پایتخت است. بیشتر امکانات به پایتخت می رود و سهم شهرستان ها معمولا کمتر از پایتخت است. در نتیجه آنچه که به شهرستان ها تعلق میگیرد در مسیر تامین معیشت مردم هزینه میشود. غافل از اینکه اگر به تئاتر برسند دیگر کسی درد معیشت نخواهد داشت. هنر به ما راه و رسم زندگی درست را می آموزد. از کوچکترین مسایل مثل تمیز نگه داشتن فضای شهر تا مسایل عمده مانند رعایت انصاف و عدالت همگی از مسایل فرهنگی است و ریشه فرهنگی دارد. یقینا در تئاتر آذربایجان نیز پیشرفت زیادی در عرصه هنری داشته ایم و نسل جدید از لحاظ هنری در سطح بالایی قرار داشته و قابلیت زیادی دارند اما آیا توانسته ایم در زمینه اخلاقیات هم همین دستاوردها را در نسل جدید داشته باشیم؟ البته این مشکل عمومی است و در همه جا کشور وجود دارد. متاسفانه امروزه آنچه را که در جوامع غرب آزمودهاند، خطا بودن آن را دریافته و کنار گذاشته اند را دوباره اینجا می آزماییم. ما در محیط جامعه غرب نیستیم و باید از محیط الهام بگیریم، بنویسیم و کار کنیم. نه اینکه محیط خود را مانند محیط غرب بنماییم. آنچه زاده جامعه غرب است برای ما وصلهای ناجور و ناپسند است.
*حال بد تئاتر بعد از ابتلا به کرونا
استاد لزیری در خصوص وضعیت تئاتر بعد از شیوع کرونا عنوان کرد: متاسفانه بعد از شیوع بیماری کرونا در کشور لطمه زیادی به تئاتر وارد شده است. درخت پربار تئاتر ایران که با خون دل و عرق جبین قد کشید و شاخه گستراند در حال مسموم شدن است اما ما نسبت به این مساله بی توجهیم. تئاتر قالبی است که ما در آن هویت خود، ملیت خود و دین خود را در آن قرار داده ایم.برای اینکه اصول دینمان، شاخصه های هویتمان را به منصه ظهور برسانیم نیازمند تئاتر هستیم پس نباید نسبت به آن بی تفاوت باشیم.هنرمندان ما دست در گریبان و در برابر خانواده خود شرمسارند اما کوچکترین توجهی به این مساله نمیکنیم. اما آنجا که دستاوردی کسب کرده و اثری بی نظیر خلق مینمایند، سینه خود را سپر کرده در ردیف اول نشسته به مخلوق آنها می بالیم حال آنکه زمانی که نیاز به حمایت داشتند کوچکترین قدمی برایشان برنداشتیم. اینها مسایل امروزی تئاتر ماست. من گله مندم چون دلی پر درد دارم. جوانانمان در تئاتر مشکل زیادی دارند و جلو چشمانم پرپر می شوند. جوانانی که پاک، بیگناه، فعال، شاکر و تلاشگرند. یکی ازدواج کرده و با مشکل معیشتی روبروست، یک نفر سکته کرده و جان خود را از دست می دهد، یکی از فرط فشارهای روزمره دارو مصرف میکند. زمانی که ما کار تئاتر را شروع کردیم شاغل بودیم و تئاتر اسباب گذران زندگی ما نبود. وارد تئاتر شدیم چون عاشق آن بودیم. اما در حال حاضر سالیانه تعدادی دانشجو در رشته تئاتر فارغ التحصیل میشوند. کسانی که باید برای آنها کار ایجاد کنیم چون نمیخواهند سربار کسی باشند. چون حق دارند درآمد داشته باشند و بتوانند آنچه را آموخته اند به منصه ظهور برسانند. بیشتر از یکسال است که بعد از شیوع کرونا سالن های تئاتر بسته است و ما اجازه نمیدهیم که نفس بکشند و اجرا داشته باشند. حتما باید به اهالی تئاتر رسیدگی شده و لطفی به آنها شود. من نمیدانم چگونه و در کجا این مساله را عنوان کنم. در شورای شهر، اخبار، مصاحبه با صداو سیما، مصاحبه با روزنامه ها بارها گفته ام که به داد اینها برسید. اگر ما از جوانانمان در تئاتر حمایت کنیم و برای آنها ارزش قائل شویم، آنها جز مسایل اسلامی و ایرانی هیچ چیزی را بیان نمیکنند. اصلا چیزی غیر از این بلد نیستند.
*همه مسیرها به فرهنگ منتهی می شود
وی ادامه داد: چگونه ما در خصوص بجا آوردن مناسک دینی و آموزه های اسلامی، آنچه را که 1400 سال قبل وضع شده بدون کم و کاست انجام میدهیم بدون آنکه کسی به کار ما نظارت کند؟به این دلیل که در این زمینه کار فرهنگی انجام شده است. اما متاسفانه امروز عدهای به تقلب و تخلف دست زده و وظایف خود را آنگونه که باید انجام نمی دهند. این جامعه به کجا می رود؟ مراکز زیادی با عنوان فرهنگی وجود دارند که از بودجه دولتی استفاده کرده و فعالیت می کنند ولی در عمل هیچ نتیجه ای حاصل نمیشود. چون راهی که ما در آن قدم گذاشته ایم غلط است. وقتی که ما قدم گذاشتیم و دیدیم اشتباه است چرا باید دوباره همان راه را ادامه دهیم. باید به سمت دیگری حرکت کرده و به خود بیاییم و فرهنگ را بشناسیم. چند سال قبل حضرت آقا در رابطه با مهندسی فرهنگی صحبت کردند اما از طرف مسئولین آنطور که باید و شاید حرکتی در این خصوص انجام نپذیرفت. همه مسئولین،خبرنگاران و مردم وظیفه دارند به این آتش بدمند و بگذارند این آتش شعله ور شده و کل جامعه را فراگیرد. مشکل ما فرهنگی است و الا کمبود مرغ، تخم مرغ و موز و خیار نداریم و خیار و موز نداریم. تنها کاستی ما عدم برنامه ریزی و سرمایه گذاری در بخش فرهنگ است. تئاتر یکی از موثرترین، بهترین و قویترین عناصر فرهنگی است و میتوانیم از آن بیشتر استفاده کنیم.
این استاد تائتر ادامه داد: پرورش هنرمند بسیار مشکل است. اگر ما هنر داشته باشیم و بتوانیم هنرمند پرورش دهیم می توانیم نتیجه اش را در جامعه ببینیم و آنجاست که میفهمیم ما برنده بودیم که به هنر پرداخته ایم. بزرگترین دانشگاه ما صداو سیماست و باید اصلاح فرهنگی جامعه را از صداو سیما شروع کنیم. باید به نسبت به کوچکترین مسایل و تولیدات صداو سیما حتی در سطح پیام های بازرگانی توجه ویژه ای داشته باشیم.
گفتگو از امین بیلساز، جام جم آنلاین آذربایجان شرقی
در کنار این نکات مثبت، قریب به یک دهه است از سوی هنرمندان مسئله تعیین حریم تئاترشهر با فراز و فرودهای مختلف در راستای امنیت روانی و روحی خانواده ها و هنرمندانی که در این محیط رفت وآمد می کنند و همچنین احترام گذاشتن به شخصیت و حرمت هنر در کنار افرادی که هنجارهای اجتماعی را به سادگی هرچه تمام تر در قالب خریدوفروش مواد مخدر، یا دعواها و نزاع های خیابانی که گاه به اسلحه گرم نیز ختم شده است به خطر انداخته اند. همه اینها بارها و بارها نه تنها نشان داده که اثبات کرده است این آسیب نیاز به درمان هرچه سریع تر دارد.
اتفاقات و رویدادهای ریز و درشتِ تلخ پیرامون این محیط شیرین و میزبان تولیدات هنری هنرمندان عرصه تئاتر کشور کم نیست و پیش از این بارها گفته شده است اما طی یک سال گذشته و در سایه کاسته شدن از فعالیت هنرمندان به سبب شیوع ویروس کرونا شاهد اوج گرفتن بزهکاری ها، دعواها و نزاع های خیابانی و خریدوفروش مواد مخدر این بار به شکل علنی تر در محیط پیرامونی مجموعه تئاترشهر به ویژه در محوطه پارک دانشجو هستیم.
رویداد و اتفاقی که نه تنها شأنیت و جایگاه این هنر فرهنگ ساز را زیر سوال برده که امنیت روحی و روانی خانواده ها و مخاطبان این هنر و هنرمندان را نیز با اما و اگرهای فراوانی مواجه ساخته است. طوری که طی پاییز و زمستان 1399 بارها از سوی هنرمندان بنام عرصه تئاتر درباره تعیین حریم این مجموعه صحبت های متعددی صورت گرفته است و نشست های مختلفی میان مدیرکل اداره هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، مدیر مجموعه تئاترشهر، معاون امور هنری وزارت فرهنگ با مسئولان، متصدیان و دست اندرکاران شهرداری ناحیه، منطقه و در نگاهی کلان تر شهرداری تهران صورت گرفته است.
تمام این رویدادها به کنار ناگهان شاهد بروز مخالفت هایی از سوی اعضای شورای شهر بودیم. نظرهایی که بازتاب فقدان زیست و تجربه عینی و ملموس مخالفان تعیین حریم تئاترشهر نسبت به وقایع و رویدادهای تلخی است که کفه کثرت آن ها روزبه روز طی ماه های گذشته رو به افزایش بود. همه این ها دست به دست یکدیگر داد تا ضمن جویا شدن روند تعیین حریم تئاترشهر پای صحبت های ابراهیم گله دار زاده مدیر این مجموعه بنشینیم.
گفت: معمولاً مرسوم است وقتی فضایی برای کار، زندگی و مناسبات اجتماعی و فرهنگی گروهی از انسان ها ساخته می شود، راه های امنیت خاطر و تسهیل امری را که می خواهد در آن مکان به وقوع بپیوندد از ذی نفعانش و کسانی که آنجا تجربه زیست دارند سوال می کنند، اما به سبب عدم اجرای دقیق این امر است که شاهدیم در مورد تعیین حریم تئاترشهر اغلب دو دسته حرف به میان آمده است.
وی ادامه داد: گروه نخست دوستان و هنرمندانی هستند که همواره در این مجموعه کار کردند و آن جا زندگی کرده و درگیر بوده اند. اجرای تئاتر در تئاترشهر و یک ماه روی صحنه بودن است که به چشم می آید، اما درواقع گروه ها شش ماه، هفت ماهیا حتی بیشتر در تئاترشهر زندگی می کنند. روزانه طی ساعت های طولانی بین شش تا هشت ساعت و شاید بیشتر در این محیط تمرین می کنند، رفت وآمد دارند تا درنهایت اثر هنری شان را طی یک ماه در معرض دید مخاطبان قرار دهند. بنابراین این تجربه زیسته بخش عمده ای از هنرمندانی است که در این نقطه کار کرده اند که انعکاس آن و مطالبه آن را می بینیم و می شنویم و می خوانیم.
مدیر مجموعه تئاترشهر خاطرنشان کرد: دسته دیگری نیز وجود دارند که نظر مخالف و مختلفی دارند که همه آن ها محترم است. نظر آن ها نشان از این است که این مجموعه و این منطقه فرهنگی برای همه حائز اهمیت است. تشکر می کنم از کسانی که نظر می دهند و نگرانی دارند، چه در موافقت و چه در مخالفت حصار کشی؛ اما فکر می کنم به جای مخالفت با تعیین حریم این مجموعه فرهنگی ابتدا باید کمی اعتماد کرد.
گله دارزاده تاکید کرد: مخالفان تعیین حریم اگر قبول دارند تئاتر پدیده ای فرهنگی و اجتماعی است باید به خانواده بزرگ فرهنگ و هنر که صحبت می کنند و ابراز نظر می کنند و از قضا اغلب آن ها افرادی هستند که در این محیط زیسته اند اعتماد کرد. ممکن است میان افرادی که نظر مخالف ارائه می دهند افرادی باشند که تجربه عملی و زندگی در این نقطه را نداشته باشند و شاید اهل تئاتر نباشند و نظراتی بدهند. اما بر اساس واقعیتِ اتفاقات پیرامون تئاترشهر، نمی توان آن سخنان و نظریات را ارائه داد مگر آنکه چشم بر واقعیت ببندیم و با چشمانی بسته حرف بزنیم.
بته دوستان ما در شورای شهر حتماً دغدغه مند و پی گیرند و نگاهشان اصلاح این فضاست. اختلاف نظری اگر وجود دارد در واقع در حوزه چگونگی انجام است. امروز کسی تردیدی ندارد که محیط پیرامون تئاترشهر مناسبتی با فضای فرهنگی و امنیت روانی و اجتماعی عموم شهروندان ندارد.
مدیر مجموعه تئاترشهر تصریح کرد: ببینید یک معماری ایرانی بسیار زیبا بر اساس معماری برج های ایرانی مثل برج طغرل و نظایر آنچه در تهران بوده و در این خاک ریشه دارد برای طراحی و ساخت این بنا انجام شده. با کاشی های زیبا، رنگ بندی های صددرصد ایرانی، مصالحی که در این سرزمین وجود داشته، مجموعه ای را روزی معماری طراحی می کند و بالاخره این محیط ساخته می شود و تبدیل می شود به ساختمانی که مالکیت عمومی دارد و مردم و شهروندان از آن بهره مند هستند.
گله دارزاده با اشاره به نگاه فرهنگی کهنمی شود فضایی را صد درصد ایرانی طراحی و پیرامون آن را با الگوهای غربی مدیریت کرد، یادآور شد: این امر اگر شدنی بود در این سه دهه نتایج درخشان ایده موافقان این طرح را می دیدیم. این تجربه را در این 30 سال انجام داده ایم. 30 سال است که پیرامون این محیط صددرصد مبتنی بر مبانی معماری ایرانی و البته مدرن. ساختمانی که بر اساس گفته های طراح و معمار فقیدش، آنها الهاماتی است که از دنیا و هنر شرق گرفته است. حال ما با یک تئوری مدیریت متفاوت می خواهیم این جا را مدیریت کنیم.
وی افزود: این همان شیوه ای است که از سه دهه قبل شروع شده است. امروز می بینیم در شیب تندی به سمت بدتر شدن فضا حرکت می کنیم. ما می توانیم اصرار کنیم که این شیوه را ادامه دهیم. نهایتش آنکه طی مقطعی، مبالغی را هزینه کنیم برای دوره ای دو یا سه ماهه؛ اما آیا دردی از ما دوا می کند؟
وقتی به عمر 50 ساله تئاترشهر نگاه می کنید و می بینید 30 سال از آن به این شکل مدیریت شده، همین نشان می دهد که طی بیش از نیمی از عمر و تاریخ این بنا، شیوه درست مدیریتی لحاظ نشده است. امروز به سبب تمام دغدغه ها و چالش ها باید برگردیم و آن نگاه را اصلاح کنیم. این تقاضای هنرمند است و تقاضای بی جایی نیست. آن ها می گویند شیوه مدیریت این بنا و محیط پیرامونی آن باید طی این سه دهه در مسیر درست نبوده و لازم است به همان مسیر پیشین بازگردیم.
مدیر مجموعه تئاترشهر با بیان آنکه متأسفانه برخی از دوستان منتقد و نه همه! بحث را جابجا می کنند تصریح کرد: چراکه برخی نیز با دغدغه و دلسوزی نقد می کنند و حتی نظر مخالف می دهند. مشکل جایی ست که شاهدیم بخشی از آن ها در نقدهای شان حمله به فردی می کنند که مطالبه ای را مطرح می کند، می گوید که این فرد صلاحیت نظر دادن ندارد. مساله این است که همان فرد نظر دهنده را اگر قرار است نقد کنیم ابتدا نظر او را مطالعه کنیم و اگر در آن نظر ایرادی بود با استناد به نظراتش، او را به نقد و چالش بکشیم! نه آنکه ما در مقابل این ادبیات و مطالبات موضع بگیریم.
وی ادامه داد: عده ای دیگر نیز به واسطه این ماجرا تلاش می کنند خودی نشان دهند. عده ای که تا پیش از این به کارهای دیگری می پرداختند حالا گویا مشغله ای دیگر پیدا کردند. انگار چون رسانه ها به این مسئله توجه داشته اند دوستان نیز خیلی علاقه مند هستند که در رسانه مطلبی را بیان کنند. با این وجود آنچه نظرهای واقعی و دلسوزانه است کاملاً مشخص و همه آن ها محترم است.
گله دارزاده با ذکر مثالی ادامه داد: به عنوان مثال ببینید، عده ای از همین دایره منتقدان می روند از یک معمار، از یک شهروند و یا فرد بینوایی که اصلا زیست و تجربه تئاتر را نمی شناسد سوال می کنند که تئاتری ها می خواهند خود را ایزوله کنند، می خواهند خود را از مردم جدا کنند، می خواهند دور تئاترشهر دیوار بکشند! با این رویکرد نظر شما چیست؟ خب طرف نیز می گوید که با این نگاه و رویکرد مخالف هستم! ما نه می خواهیم ایزوله کنیم، نه می خواهیم دیوار بکشیم و نه هنرمند می خواهد خود را از مردم جدا کند. همه این حرف ها دروغ است. با سوالات دروغ به پاسخ های صحیح نمی رسیم. با این نگرش به جایی راه پیدا نخواهیم کرد.
مدیر مجموعه تئاترشهر خاطرنشان کرد: شیوه دیگر منتقدان آن است که می آیند سراغ کارگران بینوایی که اطراف تئاترشهر برای افراد دیگر دست فروشی می کنند، آنها را وجهی می کنند برای این که هنر و تئاتر در مقابل مردم قرار گرفته اند. نکته اصلی آن است که هیچ کدام از این بحث ها وجود ندارد. با توسل به دروغ برای اختلاط اذهان، مطرح کردن چنین حرف هایی خوب نیست.
هیچ کدام از این گفته ها مسئله تئاتر نیست. مسئله دست فروشان را مگر تئاتر باید حل کند؟ اگر زحمات پلیس را بخواهیم در نظر بگیریم که در قامت طرح های ضربتی هرازچندی در این محیط پیرامونی حضور پیدا می کنند و کلی از این افراد ارازل، اوباش و قمه کش را دستگیر می کنند. اما آیا مگر می شود 24 ساعتی محیط را به یک پادگان نظامی تبدیل کرد؟ آیا باید هزینه این اتفاق را به گردن پلیس بیندازیم؟ بله، حتما با تبدیل آن جا به یک فضای نظامی مشکلات حل می شود، اما سوال اصلی اینجاست که آیا این کار صلاح نیز هست؟!
وی افزود: برخی از دوستان می گویند که تئاتری ها می خواهند حصار بکشند؟ حرف من این است که همه کسانی که حتی اهل تئاتر دیدن نیز نباشند از محدوده چهارراه ولی عصر اگر عبور کرده باشند مشاهده کرده اند این محدوده از چهار طرف چهار دژ حصار بلند دارد که از تردد مردم به خیابان جلوگیری می کند و راه های زیر زمینی را برای تردد مردم فراهم می کند. دو خط بی آرتی نیز وسط خیابان نرده کشی شده است. یعنی تئاترشهر از چهار طرف محصور شده است. چرا می خواهند بگویند که تئاتری ها حصار کش هستند؟ پس حصارهایی که در این مورد وجود دارد برای چیست؟
اگر یک هنرمندی مثل آقای نصیریان، آقای بابک، آقای نعیمی، آقای گیل آبادی، خانم برومند و دیگران تقاضا کنند و بگویند ما طرحی داریم که می گوییم ازین نرده ها کم کنیم، کوتاه کنیم، جای آن را درست کنیم و فضا را در اختیار شهروند، در اختیار مخاطب و در اختیار هنرمند قرار قرار دهیم، حرف شان و طرح شان اشتباه است؟ آیا آن ها حصارکش هستند؟ این واقعاً خلط مبحث است. به نظر می رسد مدیریت شهری معتقد است حصار بد است اما حصارهایی که خودمان بکشیم خیلی خوب است. این استاندارد دو گانه است لطفا تئاتر شهر را از حصارهای نا معقول و بی ریخت نجات بدهند و با یک تعیین حریم منطقی هم مساله تردد و بهره برداری عابرین را حل کنند و هم امنیت خاطر شهروندان و هنرمندانی که می خواهند از این محیط فرهنگی بهره مند باشند را فرآهم کنند. در حال حاظر فضای پیراون تئاتر شهر برای هیچ کس دل انگیز نیست. با چند گلدان و کمی نقاشی هم دردی دوا نمی شود.
گله دارزاده با اشاره به پیشینه و محلی که منتج به ساخت بنای تئاترشهر در دهه 50 شد گفت: محیطی در دهه 50 در این نقطه بود و کافه ای بود به نام کافه بلدیه (کافه شهرداری) که محل زندگی هنرمندان بوده است. افرادی مثل نمایشگران خیابانی، نقالان و پرده خوان ها، کسانی که خیمه شب بازی می کردند، این ها در این منطقه زندگی و کار می کردند و با مخاطب مواجه می شدند. مسئولان وقت تصمیم می گیرند با انتخاب معماری، طراحی بنایی کنند و این بنا به نام تئاترشهر ساخته می شود.
وی ادامه داد: بعد این فضا به مرور به جای این که بیشتر در اختیار تئاتر، هنر و مخاطب قرار بگیرد با سوءمدیریت به نحوی شده است که امروز ابدا در اختیار هنر و هنرمند، مردم و مخاطبان نیست. الان تمام عرصه تئاتر شهر، حوض های مدوری که جزء این بناست و بخشی از معماری آن است؛ آیا واقعاً شهروندان از آن استفاده می کنند؟ بعضی دوستان می گویند چه اشکالی دارد که آن جا چند دست فروش، آش درست کنند. آیا ما باید چنین اجازه ای بدهیم؟
به گفته مدیرمجموعه تئاتر شهر آن همشهری، آن دوست و آن فردی که آن جا کار می کند حق کار دارد. حق معیشت دارد و حق زندگی دارد. مگر ما با اینها مسئله داریم؟ مسئله ما چیز دیگری است. موضوع، همان نحوه سوءمدیریت و عدم بهره برداری از ظرفیت های فیزیکی اینجاست. این محیط می تواند به نحو احسن در اختیار شهروندان باشد. به زیبایی می تواند به یک باغ ایرانی زیبا برای بهره برداری خانواده ها بدل و بهره برداری شود. فارغ از آنکه آنها بخواهد به تماشای تئاتر بیایند یا خیر.
گله دارزاده تاکید کرد:بحث دیگری که منتقدان تعیین حریم و حصارکشی مجموعه هنری تئاترشهر مطرح کرده اند آن است که می گویند هنرمندان می خواهند این فضا را اختصاصی کنند و از مردم بگیرند. هرگز چنین نیست! ما اتفاقاً می خواهیم بگوییم اگر کسی می خواهد از این فضا و محیط فرهنگی استفاده کند بتواند با شرایط امن روانی از آن بهره ببرد.
وی ادامه داد: من عکس هایی از این محیط دارم که حتی برای گفتن صحنه ای که در آن عکس ثبت شده است شرم دارم که بتوانم آن را با رسانه ها مطرح کنم. تقریباً ما هر روز در این محیط شاهد درگیری فیزیکی هستیم، اما هفته ای یک روز این درگیری ها بالا می گیرد و با اسلحه سرد به جان هم می افتند. آیا این محیط واقعاً مناسب است؟ آیا خانواده می تواند از این محیط استفاده کند؟ آیا شهروندان واقعاً از این محیط استفاده می کنند؟ شهروندان موبایل شان را نمی توانند از جیب شان دربیاورند. به ویژه در بخش جنوبی عرصه تئاتر شهر، باور کنید تلفن کسی آن جا زنگ بخورد تلفنش را از جیب درنمی آورد.
مدیرمجموعه تئاتر شهر با اشاره به اینکه زخمی 30 ساله است که بر چهره این منطقه و تئاتر نشسته و درمان کردنش کار می برد گفت: شاهدیم موزاییک های آن جا نیز در اختیار ما نیست. من با یکی از دوستان محترم منتقد در محوطه تئاترشهر ایستاده بودم و از او پرسیدم آیا این جا ما در تئاترشهر هستیم یا نه؟ گفت این جا دیگر عرصه عمومی است. من گفتم اینجایی که ما ایستادیم سقف تالار چهارسو است.من حتی اختیار سقف سالن را نیز ندارم. بر سقف چهارسو ایستاده بودیم و این دوست مدعی بود ما بیرون تئاترشهر هستیم و این جا عرصه عمومی است.
وقتی کنار یا جلوی در ورودی سالن چهارسو درگیری شدید صورت می گیرد و الفاظ رکیک به کار می برند و صدا به سالن وارد می شود، نمی شود تماشاخانه را مدیریت کرد. با این رویدادها و تصاویر چطور امنیت حضور و خاطر به شهروند و مخاطبانی بدهیم که در این شرایط سخت و کرونایی، سفر شهری کرده، آمده به تئاترشهر تا بعدازظهری را با تئاتر به سلامت روانش بپردازد. آیا ما واقعاً شرایطی برای سلامت روان برای او ایجاد کرده ایم؟ قطعا نکرده ایم و مدام مباحث را جابه جا می کنیم. می گویند هنرمند می خواهد خود را جدا کند. می خواهند دیوار بکشند. آنهم با ادبیاتی که بیشتر شبیه شب نامه هاست.
وی ادامه داد: با این ادبیات سعی می کنند مطالبه را مخدوش کنند که این مطالبه انجام نگیرد. افتخار تعیین حریم و اصلاح فضای پیرامونی تئاترشهر به کسی می رسد که دلسوزانه مطالبه هنرمند، مردم و مخاطب را شنیده باشد. این افتخار نصیب او خواهد شد اگر این کار را انجام دهد.
مدیرمجموعه تئاترشهر گفت: در طول این سال ها متأسفانه اعیان تئاترشهر ثبت ملی شده بود اما عرصه تئاترشهر مشخص نشده است. یعنی آنکه میراث فرهنگی در دوره ای که ثبت این بنا صورت گرفته بود به این که کجای آن منطقه را تئاترشهر می گویند، چه چیزی جزء معماری تئاترشهر به شمار می آید توجه نکرده و بر همین اساس محیط پیرامونی این مجموعه هنری مشخص نشده است. تعیین این محیط سندی زیربنایی است که لازم است برای آنکه به عنوان مبنا برای تعیین حریم قرار بگیرد.
وی افزود: آنچه آخرین گفت وگوی من با مدیران وزارت میراث فرهنگی بوده به سرعت و به زودی سند عرصه و اعیان تئاترشهر را ابلاغ کنند. فرض بفرمایید ستون های برافراشته ای که نزدیک متروست که از آن به عنوان چهار ستون یاد می شود، آن ها و سکوی کناری آن اولین محل نصب پوسترهای هنری در تاریخ ایران بودند. آیا این جزو میراث فرهنگی به شمار نمی روند؟ ما امروز تا 10 متری آن نمی توانیم نزدیک شویم به دلیل آنکه در تصرف دست فروشان است.
مگر می گوییم که دست فروش کار نکند؟ اما حرف ما آن است که آیا جای دست فروش در یک مرکز میراثی است؟ آیا اجازه می دهیم میدان نقش جهان اصفهان پر از دست فروش شود؟ آیا اجازه می دهیم که تخت جمشید پر از دست فروش شود؟ آیا اجازه می دهیم محیط موزه ایران باستان، محیط بنیاد سینمای فارابی و موزه آبگینه، محیط کاخ گلستان پر از دست فروش شود؟ پس چطور حاضر هستیم برای این منطقه استانداردی دوگانه قائل شویم؟
گله دارزاده در پایان گفت: دست فروشان حتما باید سامان دهی شوند. حتما باید مورد توجه قرار گیرند. آنها نیز قشری هستند که برای معیشت خود تلاش می کنند. کسی مخالفت و عنادی با آن ها ندارد. اما مسئله مدیریت این پدیده و ماجرا مطالبه ای است که داریم و بر آن تاکید می کنیم.
نماینده مردم گرگان و آق قلا در مجلس شورای اسلامی افزود: بعد از پیروزی انقلاب اسلامی هنرهای نمایشی مورد توجه بسیاری از افراد جامعه قرار گرفت بویژه در شهرها و استان های مختلف کشور و در مناسبت های مختلف همراه مردم بود. بر همین اساس مجتمع هایی برای هنرهای نمایشی به صورت اختصاصی با سالن های ویژه برای ادامه حیات این هنر روی کار آمدند.
کرونا ضربه سنگینی به فرهنگ و هنر کشور وارد کرد
عضو کمیسیون فرهنگی مجلس یازدهم یادآور شد: شیوع کرونا ضربه سنگینی به فرهنگ و هنر کشور وارد کرده و متاسفانه هنرهای نمایشی بیش از تمام حوزه ها آسیب دید. مباحثی نظیر بیمه بیکاری هنرمندان، حمایت های مادی و معنوق از آنها، کمبود متون نمایشی فاخر از جمله دغدغه هنرمندان حوزه نمایشی است.
منتظری با اشاره به نشست های کمیسیون فرهنگی در راستای حمایت از هنرمندان گفت: در نشست های مشترکی که کمیسیون فرهنگی مجلس با دوستان و هنرمندان خانه تئاتر، معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیرکل حوزه نمایشی برگزار کرد مقرر شد در سال 1400 گام های حمایتی بلندی در راستای پشتیبانی از فرهنگ و هنر بویژه هنرمندان حوزه نمایشی برداشته شود؛ به فرض مثال مشخص شدن ردیف بودجه مشخص برای صندوق حمایت از هنرمندان بی شک گره گشایی بخشی از مشکلات آنها خواهد شد.
نماینده مردم در مجلس یازدهم تصریح کرد: در برنامه هفتم توسعه باید توجه ویژه ای به اقتصاد هنر در تمام عرصه های هنری به ویژه هنرهای نمایشی داشته باشیم؛ امیدوارم با یک نگاه عمیق به افق پیش روی شاهد کاهش دغدغه هنرمندان باشیم. در کنار صندوق حمایت از هنرمندان٬ اختصاص مبلغی به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با هدف حمایت از تشکل های مردم نهاد فرهنگی و هنری که در طی سال های اخیر رشد بسیاری داشته صورت پذیرد.
وی در ادامه تاکید کرد: چتر حمایتی از هنرمندان تنها مختص به هنرمندان پایتخت نیست بلکه تمام هنرمندان را تحت پوشش قرار می دهد و در سال 1400 هم در راستای صندوق حمایتی و هم پشتیبانی از هنرمندان گام های بهتری برداشته می شود و موضوع بیمه بیکاری هنرمندان در دستور کار کمیسیون فرهنگی قرار می گیرد.
بیشتر بخوانید:
نایب رئیس کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی در پایان خاطر نشان کرد: متولیان اصلی حمایت از هنرمندان٬ وزارتخانه فرهنگ و ارشاد اسلامی است. نمایندگان مجلس به اندازه مسئولیتی که در قبال هنرمندان دارند در بودجه سال جدید توجه ویژه ای به هنرمندان داشته و حتی مصوبه ای برای حمایت از مشاغل آسیب دیده از کرونا در بودجه سال جدید در نظر گرفته شده است که هنرهای نمایشی جزو این دسته از مشاغل محسوب می شوند و هنرمندان تحت پوشش قرار می گیرند ./
پایان پیام
انیستیتو بین المللی تئاتر (آی.تی.آی) بزرگترین سازمان جهانی غیر دولتی در زمینه هنرهای نمایشی است و در سراسر جهان از جمله ایران بیش از 90 شعبه دارد. این موسسه در سال 1948 بنیان گذاشته شد تا در زمینه بهبود و محافظت از هنرهای نمایشی در راستای اهداف یونسکو فعالیت کند. انیستیتو بین المللی تئاتر در همکاری با چهره های شاخص دنیای نمایش و البته سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) روز 27 مارس را روز بین المللی تئاتر نامگذاری کرد. پس از آن و در دوره نخست روز بین المللی تئاتر در سال 1962، ژان کوکتو نمایشنامه نویس و کارگردان سرشناس فرانسوی نخستین پیام روز جهانی تئاتر را نوشت.
روز جهانی تئاتر برای جلب توجه عموم به قدرت و ارزش صحنه نمایش بنیان گذاشته شده است. بر اساس آنچه در سایت روز جهانی تئاتر آمده است این رویداد اهدافی چون ارتقا و ترویج هنر در سراسر جهان، آگاهی بخشیدن به مردم درباره ارزش این شکل از هنر، فراهم کردن امکان تبلیغ و ترویج آثار هنری جوامع تئاتری در سطحی گسترده تا افراد تاثیرگذار بر نظر مردم به ارزش این شکل از هنرها پی ببرند و از آن ها حمایت کنند و لذت بردن صرف از هنرهای نمایشی تبلیغ و ترویج می کند.
مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به مناسبت هفتم فروردین روز ملی هنرهای نمایشی و روز جهانی تئاتر، با انتشار پیامی ضمن تبریک این روز، اُنس و هم نشینی بین بهار و تئاتر را غنیمت دانست.
قادر آشنا در این پیام آورده است: عاشقا! خیز کامد بهاران/ چشمه کوچک از کوه جوشید؛ گل به صحرا درآمد چو آتش/ رود تیره چو طوفان خروشید... بهار، نمایشِ نشاط و صحنه ستایش خداوندگار است. خُنیاگری خوش خبر که بیداری را بشارت می دهد و زیبایی هایِ زندگی را می نوازد. جهانِ ناخوش احوالِ این روزها، به نوشدارویِ حَوِل حالِناالی اَحسن الحال جان خواهد گرفت.
مدیرکل هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در ادامه پیام خود یادآور شده است: به ستایش پروردگار دست به دعا برمی داریم و سلامت و سعادت همه مردمان شریف سرزمین سربلند ایران را آرزو می کنم. این اُنس و هم نشینی بین بهار و تئاتر غنیمت است و من ایستاده به احترام تمام هنرمندان صاحب خرد روزی به نام هنرهای نمایشی را به ایشان و همه ملت بزرگ و فهیم ایران تبریک و شادباش می گویم.
همچنین مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس نیز به مناسبت روز ملی هنرهای نمایشی پیامی صادر کرده است.
نیلی در این پیام آورده است: نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی/ که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی؛ من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش /که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی؛ چنگ در پرده همین می دهدت پند ولی/ وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی.... بهار، این اعجاز بی همانند خالق عشق و زیبایی باردیگر از راه رسید و به جان و روح عالم خسته رنگ و طراوتی جان افزا بخشید.
مدیرعامل انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس در ادامه این پیام خاطرنشان کرده است: سالی که گذشت با همه مصائب و گرفتاری های ناشی از پاندمی جهانی کووید 19 برای اصحاب قلم و اندیشه و فرهیختگان عرصه هنرهای نمایشی سالی سخت بود. در سایه هولناک و مهیب این کم کاری و بیکاری ناخواسته، اهالی نجیب و شریف تئاتر کشور نتوانستند آنچنان که شایسته و بایسته بود بر صحنه تاتر و در مقابل دیدگان مشتاق مخاطبان و تماشاگران گرانقدر که سرمایه اصلی حوزه فرهنگ و هنر هستند، بدرخشند و آثار فاخر و قابلی را بیافرینند.
انجمن تئاتر انقلاب و دفاع مقدس هم در این میان با بهره گیری از همه توان و ظرفیت های خود و با هدف اعتلا و رونق حداکثری تئاتر استان ها در سراسر کشور سالی سخت و البته پرکاری را سپری نمود و به قدر قوه و وسع خویش با برگزاری رویدادها و برنامه های متعدد، تلاش کرد همچنان کورسوی امید را برای هنرمندان و روحیه مقاومت و پایداری را برای جامعه ایرانی و اسلامی زنده نگاه دارد.
نیلی در پایان پیام تصریج کرده است: بدینوسیله ضمن تبریک اعیاد شعبانیه، در آستانه روز ملی هنرهای نمایشی این روز فرخنده را به همه هنرمندان تئاتر ایران زمین تبریک گفته و ابراز امیدواری می کند سال 1400 سالی بدون کرونا، و آغاز فصل جدیدی در تئاتر برای کشورمان باشد. سالی که در آن، سلامتی باشد و اندیشه و شور و تعهد و تئاتر رونقی دوباره بگیرد و هنرمندان تئاتر، با فراغ بال، بیافرینند و بدرخشند و ببالند. تا یار که را خواهد و میلش به که باشد.
هفتم فروردین مطابق با 27 مارس، روز جهانی تئاتر، از سال 96 به عنوان روز ملی هنرهای نمایشی در تقویم رسمی به ثبت رسید و هر ساله برنامه هایی به پاسداشت این روز در سراسر کشور برگزار می شود.
وی افزود: اینکه تئاتر تعطیل شود، در مقطعی امری اجتناب ناپذیر بود، اما ادامه آن برای طولانی مدت به نظرم منطقی نیست، چون می توان با استفاده از دستورات ایمنی، سالن های نمایش را به محلی امن برای دیدن آثار هنری تبدیل کرد. این گفته در برخی از کشورهای اجرایی شده و جواب مثبت نیز به دست آمده است، اما ما راحت ترین کار را انتخاب کرده ایم که همان تعطیل کردن بوده است. این در حالی است که عده زیادی از اهالی تئاتر از این طریق امرار معاش می کنند.
کارگردان تئاتر طالب با تأکید بر اینکه کارهای حمایتی دولت می توانست یاری رسان اهالی تئاتر باشد، گفت: بسیاری از هنرمندان تئاتر که از این مسیر کسب درآمد می کنند، مدت هاست بیکار هستند، برای همین هم دوران بسیار سختی را سپری می کنند. در این میان دولت موظف بود با حمایت هایی که از اهالی تئاتر به عمل می آورد، کمی از مشکلات آنها بکاهد، اما این اتفاق نداد!
وی تأکید کرد: سال گذشته می خواستم تئاتر دکتر نون را روی صحنه ببرم، اما موقعیت انجام این کار فراهم نشد. زیرا اولاً اگر سالنی هم باز باشد، در آن تماشاگر حضور ندارد. همچنین بازیگران نیز برای حفظ سلامتی خود و خانواده هایشان، عموماً حاضر به شرکت در این نمایش نشدند، البته خودداری برخی از بازیگران برای حضور در این کار تنها محدود به هنرمندانی خاص می شد، والا بیشتر اهالی تئاتر به ویژه افرادی که پشت صحنه کار می کنند، به اندازه ای با مشکلات مالی رو به رو هستند که حاضرند در هر شرایطی کار کنند.
تله تئاترها را احیا کنیم
وی برای بهتر شدن وضعیت تئاتر پیشنهاد احیای تله تئاتر را مطرح کرد و گفت: به نظرم رفتن به سمت تله تئاتر یکی از اقداماتی است که می تواند قدمی در جهت بهتر شدن وضعیت موجود باشد، البته به شرطی که شرایط آن به درستی مهیا باشد، به ویژه در شکل پخش آن باید کاملاً حرفه ای عمل کرد. در این رابطه تلویزیون و وزارت ارشاد قادرند با مشارکت یکدیگر، قدم های خوبی در این رابطه بر دارند، هرچند آنگونه که من متوجه شدم، تلویزیون با تمام احترامی که برای مدیرانش قائل هستم، چندان روی خوشی به تئاتر ندارد!
وی درباره جایگاه موضوعات آیینی در تئاتر نیز گفت: من آیین های مختلفی را در تئاترهای خارجی دیده ام، اما متأسفانه در این زمینه ما کم کاریم. این در حالی است که ظرفیت و رنگانگی فرهنگی بسیاری در این رابطه (آیین های نوروزی) وجود دارد. درباره چرایی این کم کاری نیز باید بگویم مهمترین دلیل این است که هنوز نتوانستیم ظرفیت های نمایشی آیینی خودمان را به درستی درک کنیم.
انتهای پیام
اردیبهشت ماه سال 1399 بدون نمایشگاه به پایان رسید و گمانه زنی ها درباره سالی بدون نمایشگاه کتاب جریان پیدا کرد. شوک اقتصادی ناشی از شیوع کرونا، کسب و کار های متعدد از جمله ناشران را به شدت دچار رکود کرد و موجب شد ایده برگزاری نخستین نمایشگاه مجازی کتاب که اواخر سال 1398 مطرح شده بود، قوت بگیرد.
با اعلام رسمی شورای سیاست گذاری سی و سومین دوره نمایشگاه بین المللی کتاب تهران که به دنبال تصمیم ستاد ملی مقابله با کرونا مبنی بر ممنوعیت برگزاری هر گونه نمایشگاه اتخاذ شده بود، این دوره از نمایشگاه، لغو شد. یک ماه بعد از مصوبه شورای سیاست گذاری، 28 شهریور ماه مطالعات برای برگزاری نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران در موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران آغاز شد. مشارکت سه نهاد شامل موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران که از سوی معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان مجری منصوب شده بود همراه شرکت ملی پست جمهوری اسلامی ایران و بانک صادرات به عنوان بانک عامل نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب تهران، وارد فاز اجرا شد.
نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران با حضور 1732 ناشر داخلی و 180 ناشر خارجی از اول تا دهم بهمن ماه برگزار شد.
در حالی که بسیاری از نمایشگاه های کتاب دنیا به دلیل شیوع ویروس کرونا لغو شدند، کتاب دوستان با استفاده از قابلیت فضای مجازی توانستند از نمایشگاه کتاب تهران خرید کنند؛ تا یکی از مهم ترین اهداف معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در جبران بخشی از خسارت های اقتصادی کرونا به ناشران محقق شود. با پایان 10 روز نمایشگاه مجازی کتاب تهران، یک میلیون و 254هزار و 599 نسخه کتاب به ارزش 640 میلیارد و 258میلیون و 77هزار و 568 ریال فروش به ثبت رسید.
تجربه نو برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب علاوه براینکه دستاورد قابل توجه و مهمی برای مجموعه فرهنگی کشور محسوب می شود، نیازمند بررسی همه جانبه است تا از یک سو، حفظ و از سوی دیگر ضمن شناسایی نقاط ضعف و قوت در آینده نیز قابل تکرار باشد.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، به عنوان تنها خبرگزاری تخصصی کتاب، با رویکرد بررسی عمیق و موشکافانه نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران، 9 نشست تخصصی، با حضور صاحب نظران را در قالب وبیناری برنامه ریزی کرد. این نشست ها در فضای اسکای روم قابل مشاهده بود و البته مشروح مباحث نیز مکتوب و منتشر شد.
در مجموع، 31 کارشناس شامل ناشر، کتابفروش، مدیران تشکل ها و صنوف، مدیران خانه کتاب و ادبیات ایران در مقام مجری، مدیران شرکت ملی پست و سایر دست اندرکاران حوزه کتاب و نشر در این 9 نشست مشارکت داشتند.
عنوان نشست ها به شرح زیر است؛
بررسی ساختار و میزان کارآمدی سایت نمایشگاه مجازی کتاب تهران ، ماهیت نمایشگاه؛ تخصیص یارانه و تاثیر آن بر بازار نشر ، نمایشگاه مجازی کتاب؛ موزعان و کتاب فروشان ، بررسی کارکرد های نمایشگاهی نمایشگاه مجازی کتاب تهران ، جایگاه نمایشگاه مجازی در برابر فعالیت کتاب فروشان آنلاین ، بررسی تاثیر نمایشگاه مجازی کتاب بر تخلفات ، نمایشگاه مجازی در آینه رسانه ها ، بررسی عملکرد بخش بین الملل نمایشگاه مجازی کتاب تهران و عملکرد شرکت ملی پست در نمایشگاه
در ادامه خلاصه مهم ترین مباحث مطرح شده در این 9 نشست آمده است.
کارشناسان در نشست نخست، درباره بررسی ساختار و میزان کارآمدی سایت نمایشگاه مجازی کتاب تهران نکات زیر را بررسی کردند.
رفع مشکلات در جست وجوی کتاب ها و منطق جستجو
حذف چاپ های متعدد و غالبا ناموجود کتاب ها در جستجوها
وجود قیمت های مختلف در چاپ های متعدد ناموجود
خلأ فضایی برای کتاب های جدید یا تازه های نشر و پرفروش ها در غرفه مجازی ناشران
ضرورت آغاز به کار سایت با ظرفیت های سخت افزاری و نرم افزاری بیشتر برای پیشگیری از بروز اختلالات روزهای ابتدایی
پایین بودن سطح آموزش به ناشران و مردم درباره کارکردهای سایت با هدف استفاده بهینه از آن
الگوی نمایشگاه مجازی، نمایشگاه فیزیکی بود در حالی که ظرفیت های مجازی امکانات ویژه ای را ارائه می دهد
رادیو نمایشگاه حذف موارد غیرضروری و ترافیک زا مانند
ظرفیت بازدید از سایت نمایشگاه، کمتر از میزان اعلام شده بود (1.5 میلیون همزمان)
نمایشگاه مجازی به پایلوتی بزرگتر از نمایشگاه مجازی جنوب کرمان نیاز داشت تا ایرادات احتمالی، مشخص و رفع شود
دیده نشدن ظرفیت ها و بسترهای نرم افزاری لازم برای تعامل ناشران و مخاطبان
در این نشست فرشید فرح خواه، مدیر فنی و اجرایی پروژه نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران؛ سید احمد عبدالصالحی، عضو هیات مدیره انجمن ناشران الکترونیک؛ محمد عبقری، معاون مدیر نشر سوره مهر الکترونیک و جلال ذکایی، مدیرکل سابق اداره چاپ و نشر وزارت ارشاد حضور داشتند.
کارشناسان در نشست دوم، درباره ماهیت نمایشگاه؛ تخصیص یارانه و تاثیر آن بر بازار نشر نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
تاثیر نمایشگاه مجازی بر شکل گیری جریان عدالت فرهنگی و تاکید بر تقویت آن
ضرورت بازنگری در نمایشگاه فیزیکی با همراهی صنف و با توجه به تجربه نمایشگاه مجازی به ویژه از نظر بُعد فروش
ضرورت بازنگری در شیوه های تخصیص یارانه، به معنای هدایت صحیح حمایت ها و توزیع هدفمند آن.
توجه به حلقه های مختلف نشر در جریان توزیع یارانه به ویژه کتابفروشان
تاثیرگذاری طرح های حمایتی بر تقویت آخرین حلقه نشر
نمایشگاه مجازی کتاب تهران؛ جلوه توزیع عادلانه یارانه
حذف تخلفات در بحث بن به دلیل رصد دقیق هزینه یارانه خرید کتاب
ضرورت بررسی دقیق تر درباره آینده نمایشگاه فیزیکی و مجازی
عدالت فرهنگی به معنای توزیع یارانه بین مصرف کننده واقعی و ایجاد توازن در توزیع یارانه ها بین ناشر و کتابفروش
توجه به همه حلقه های نشر در جریان برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب؛ واگذاری توزیع کتاب به موزعان و کتابفروشان به
جای شرکت ملی پست؛ با این رویکرد این دو حلقه نیز منتفع خواهند شد.
ضرورت حفظ تجربه نمایشگا مجازی به دلیل عملکرد و نتایج صحیح تر در مقایسه با نمایشگاه فیزیکی، به ویژه در بُعد کاهش
تخلفات ازجمله نقد کردن بن ها.
نابودی تدریجی کتابفروشان به دلیل ناتوانی در رقابت با نمایشگاه مجازی.
حذف تدریجی یارانه ها برای پیشگیری از ایجاد آسیب به مصرف کنندگان.
واگذاری برگزاری نمایشگاه به بخش خصوصی و تعامل با این بخش.
علیرضا اسماعیلی، مشاور اجرایی معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و محمود آموزگار، مدیر نشر کتاب آمه و نیایش سرامی، مدیر نشر باد در این نشست حضور داشتند.
کارشناسان در نشست سوم، درباره نمایشگاه مجازی کتاب؛ موزعان و کتاب فروشان نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
تکرار فروش نمایشگاهی توسط ناشران و مغفول ماندن موزعان و کتابفروشان
جای خالی کتابفروشی ها در نمایشگاه؛ با وجود ظرفیت های فضای مجازی برای مشارکت این صنف
کتابفروشان در دوران برپایی نمایشگاه ها مشکلات جدی مالی پیدا می کنند و اغلب از عهده پاس کردن چک ها یشان هم برنمی آیند
ضرورت حذف تخفیف های نمایشگاهی با هدف حذف رقابت ناشران با کتابفروشان
تخصیص بخشی از یارانه های نمایشگاهی به تجهیز و غنی سازی کتابخانه های عمومی سراسر کشور با رویکرد افزایش تقاضای کتاب
تغییر ماهت کامل نمایشگاه مجازی به فروشگاه مجازی با مدیریت خانه کتاب
ایده انتقال فروش نمایشگاه مجازی به کتابفروشی ها بر اساس مسافتشان از محل سکونت یا استقرار سفارش دهنده
مناطق سپر بلا می شوند تا تخفیف های نمایشگاهی به افرادی درمحلات اعیان نشین تهران و مراکز استان های مهم برسد
در این نشست ابراهیم کریمی، مدیر مرکز پخش گزیده، محسن بهشتیان، مدیر کتابفروشی لارستان و علیرضا بهشتی، مدیر نشر روزنه حضور داشتند.
کارشناسان در نشست چهارم، درباره بررسی کارکردهای نمایشگاهی نمایشگاه مجازی کتاب تهران نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
حجم بالای کتاب ها مانع از ارتقای وجوه بصری و شبیه سازی غرفه ها در نمایشگاه مجازی شد
تاکید نمایشگاه مجازی کتاب نیز مانند نمایشگاه فیزیکی بر فروش بود
توجه به ظرفیت های مجازی شبکه ای برای فروش در نمایشگاه مجازی
بازنگری و توجه به بخش تفکیک موضوعی نمایشگاه مجازی کتاب
طبقه بندی کتاب در نمایشگاه مجازی براساس نیاز بازار
امکان ارائه خدمات برای تقسیم بندی موضوعی کتاب
تقسیم بندی موضوعی می توانست شمای کارنامه نشر را تعیین کند؛ اما مسائل فنی باعث شد از آن صرف نظر شود
لزوم معرفی بهتر کتاب با اطلاعات افزوده (افزون بر اطلاعات شناسنامه کتاب) در نمایشگاه مجازی
ضرورت ایجاد تعامل ناشر و مشتری در نمایشگاه مجازی
زمان مناسب و ثابت برای برگزاری نمایشگاه تعیین شود
ایده تلفیق نمایشگاه مجازی و فیزیکی و برگزاری همزمان هر دو
لزوم ارائه گزارش دقیق از نمایشگاه مجازی با هدف سیاستگذاری صنعت نشر توسط فعالان این حوزه
آزاده نظربلند، معاون کتاب و فرهنگ مدیرعامل موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران؛ نیایش سرامی، مدیر انتشارات باد؛ محمدتقی عرفانپور، مدیر انتشارات علوم دانشگاهی و علی حاجی تقی، مدیر انتشارات و کتابفروشی ارمغان طوبی حضور داشتند.
کارشناسان در نشست پنجم، درباره نمایشگاه مجازی کتاب و کتابفروشان آنلاین نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
کاهش فروش قابل توجه در نمایشگاه مجازی در مقایسه با نمایشگاه فیزیکی، حذف تعامل بین ناشر و مخاطب به عنوان یکی
از مزیت های نمایشگاه فیزیکی همچنین برگزاری کم اثر نشست های تخصصی.
دسترسی ناشران به اطلاعات مخاطبان به عنوان بزرگ ترین و مهم ترین مزیت نمایشگاه مجازی کتاب تهران
ضرورت بازتعریف مفهوم نمایشگاه کتاب؛ چراکه نمی توان نمایشگاه به معنای واقعی همراه با فروش برگزار کرد.
نمایشگاه مجازی قابل جایگزینی با نمایشگاه فیزیکی نیست
ضرروت برگزاری نمایشگاه تخصصی بعد از پایان شیوع ویروس کرونا
برگذاری نمایشگاه کتاب به بخش خصوصی
بررسی امکان اتصال کتابفروشی های کشور به نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران، به عنوان راهکار حمایت ازکتابفروشی ها در شرایط کرونا
نمایشگاه مجازی کتاب تهران، مصداق توجه به ضرورت استفاده از فناوری های نوین است
نبود زیرساخت مناسب در برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب تهران که یکی از مصادیق آن شبیه سازی نشدن کتاب ها است.
استفاده از تجربه پلتفرم های موفق در برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب
نمایشگاه مجازی کتاب را باید فروشگاه کتاب بنامیم
امکان مواجه مردم با تعداد قابل توجهی کتاب که بی سابقه بود
نمایشگاه مجازی کتاب با کتابفروشی های آنلاین که کتاب فیزیکی عرضه می کنند رقیب نبود
در این نشست حسن احمدی، رئیس انجمن ناشران دیجیتال؛ علی محمدپور، دبیر مجمع ناشران دیجیتال کودک و نوجوان کشور و عادل طالبی مدیر نشر برآیند و عضو انجمن صنفی کسب وکارهای اینترنتی حضور داشتند.
کارشناسان در نشست ششم، درباره تاثیر نمایشگاه مجازی کتاب بر تخلفات نمایشگاهی نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
توجه به تخلفات جدید و تفاوت جنس تخلفات نمایشگاه مجازی از نمایشگاه فیزیکی
برگزاری نمایشگاه فیزیکی بدون فروش کتاب و انتقال بخش فروش در نمایشگاه مجازی
ایجاد ظرفیت نرم افزاری مناسب برای نظارت و ثبت تخلفات احتمالی
ضرورت برخورد با تخلفات به صورت جدی و پرهیز از مماشات
آموزش به ناشران برای شرکت در نمایشگاه مجازی برای کاهش تخلفات
بازتعریف نسبت جرم (تخلف و جریمه)
نظارت بر کیفیت کتاب ها؛ خصوصا کتاب های چاپ دیجیتال از منظر کیفیت چاپ، کاغذ و صحافی
توجه به امکانی که فضای دیجیتال مارکتینگ ارائه می دهد
توجه به ظرفیت های دیجیتال مارکتینگ در مدیریت کلان فرهنگی در حوزه نشر
ضرورت اصلاح قوانین و آیین نامه، متناسب با فضای مجازی
سپردن امر نظارت بر تخلفات به نهاد بیرونی (ترجیحا صنفی)
نظارت ویژه بر عملکرد پست و وظایف محوله در زمان مورد تعهد
در این نشست رفیع احمدجواهری، مدیر انتشارات ابوعطا، فرهاد تیمورزاده، مدیر انتشارات تیمورزاده و جلال ذکایی، کارشناس حوزه چاپ و نشر و مدیرکل پیشین اداره کل دفتر چاپ و نشر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی حضور داشتند.
کارشناسان در نشست هفتم، درباره نمایشگاه مجازی در آینه رسانه ها نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
تغییر شیوه پوشش رسانه ای نمایشگاه؛ کاهش قابل توجه استفاده از قالب گزارش مبتنی بر مشاهده و تمایل خبرنگاران به تولید گفت وگو
شکل گیری فضای دو قطبی در رسانه ها به دنبال خبر انتشار نمایشگاه مجازی کتاب تهران
شکل گیری همگرایی رسانه ای بین رسانه های رسمی و شبکه های اجتماعی
توجه تدریجی فعالان شبکه های مجازی و شکل گیری جریان انتشار دیدگاه های انتقادی در فضای مجازی
نبود چشم انداز و ناآگاهی از چگونگی برگزاری این نمایشگاه بین اهالی نشر و یا خبرنگاران از دلایل اصلی این نوع مواجه رسانه ای ارزیابی شد
تغییر تدریجی رویکرد رسانه ها و بازتاب رسانه ای به موقوله چیستی نمایشگاه مجازی در جریان برگزاری آن
با هدف شکستن مقاومت ذاتی افراد دربرابر پدیده ها نو نظریه نوآوری
ضرورت توجه رسانه ها به تلاش فعالان حوزه رسانه برای تولید محتوای خبری در قالب گزارش مبتنی بر مشاهده از نمایشگاه مجازی کتاب
همراهی رسانه های دیداری و شنیداری در معرفی و جلب توجه مردم به نمایشگاه مجازی کتاب تهران
ضرورت توجه رسانه های دیداری و شنیداری به پوشش گسترده تر خبرهای نمایشگاه مجازی مشابه نمایشگاه فیزیکی
در این نشست حمیدرضا مدقق، روزنامه نگار، منتقد سینما و مدرس علوم ارتباطات، امیدعلی مسعودی، عضو هیئت علمی دانشکده فرهنگ و ارتباطات دانشگاه سوره و رئیس هیئت مدیره انجمن ملی سواد رسانه ای ایران و رجبعلی سالاریان، مدیر روابط عمومی موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران حضور داشتند.
کارشناسان در نشست هشتم، درباره بررسی فعالیت بخش بین الملل نمایشگاه مجازی کتاب تهران نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
رفع محدودیت بارگذاری عناوین از سوی آژانس های ادبی و ناشران (محدودیت عددی)
فعال نگه داشتن بخش بین الملل در طول سال با هدف تداوم مذاکرات با ناشران خارجی
ایجاد زمینه برای امکان اصلاح و تکمیل مستمر اطلاعات در سایت نمایشگاه مجازی
همکاری با مجریان و کارشناسان حرف های در برگزاری نشست های بین المللی
همکاری با افراد حرف های برای ایجاد زیرساخت های لازم برای نشست های بین المللی
لزوم ارائه اطلاعات از نشست های برگزار شده در نمایشگاه مجازی به فعالان نشر
افزایش تبلیغات در سطح ملی و بین المللی برای بخش بین الملل نمایشگاه مجازی کتاب
توجه به فعالیت کشورهای همسایه در برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب
افزایش تعاملات ناشر ایران و جهان (ترکیب 5+5 پاسخگوی نیاز نیست)
توجه ویژه به آژانس های ادبی در بخش بین الملل نمایشگاه و تخصیص امکانات ویژه
معرفی کتاب های برگزیده داخلی(در جوایز داخلی و خارجی) در قالب ساخت کلیپ
در این نشست مصطفی حسینی مهر، مدیر امور نمایشگاه های خارجی موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران، لیلی حائری، مدیر آژانس ادبی کیا و احمد ذوعلم، مدیر آژانس ادبی دایره مینا حضور داشتند.
کارشناسان در نشست نهم، درباره عملکرد شرکت ملی پست در نمایشگاه نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
3.5 درصد مرسولات برگشتی نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران
شبکه پستی 352 میلیون کیلومتر مرسوله جابجا شده است؛ استفاده از سرویس تجارت الکترونیک پست
جمع آوری و انتقال نامناسب بسته های کتاب با گونی های بزرگ که باعث آسیب کتاب ها می شد
ضرورت استفاده از ترولی های مخصوص برای جابجایی کتاب ها
کندی بخش فروش و ایجاد اختلال در پنل ناشران، خصوصا در دو روز اول
رعایت نشدن استاندارد مشخص در بسته بندی و لزوم استفاده از لفاف های استاندارد
کمبود لفاف و بالابودن هزینه تامین لفاف برای ناشران
لحاظ نشدن امکان ارسال مرسوله های بالای 11 کیلو
پاسخگونبودن مسئولان پست در مراکز مختلف به دلیل نداشتن ظرفیت
محدودیت های زمانی در فعالیت مراکز پست
مراجعه نکردن مسئولان پست برای جمع آوری کتاب ها به دفاتر ناشران و انجام این کار توسط ناشران
ظرفیت مشارکت ناشران برای دسته بندی بسته ها بر اساس استان ها
ظرفیت شرکت پست برای اعزام خودرو و پست مستقیم برای محموله های بزرگ
برآورده نشدن وعده های مسئولان پست از نظر زمان و شکل جمع آوری و توزیع کتاب ها
در این نشست نادر قدیانی، مدیرمسئول انتشارات قدیانی؛ کامران احمدی، مدیر نشر فرهنگ فردا؛ احمد احمدخانی، رئیس اداره تجارت الکترونیک شرکت ملی پست؛ رحمت خادم، مسئول تجارت الکترونیک منطقه پستی جنوب غرب تهران؛ مهرداد ملک محمدی، مدیر سامانه پست کتاب نمایشگاه مجازی کتاب تهران؛ بهادری، معاون مدیرکل منطقه پستی جنوب غربی تهران و پروین صدقیان، رئیس هیأت مدیره انجمن صنفی زنان ناشر حضور داشتند.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، اواخر سال 1398 در حالی که جریان ثبت نام از ناشران متقاضی حضور در سی و سومین دوره نمایشگاه بین المللی کتاب تهران به پایان رسیده بود، برگزاری بزرگترین رویداد فرهنگی کشور با شیوع ویروس کرونا در هاله ای از ابهام فرو رفت.
اردیبهشت ماه سال 1399 بدون نمایشگاه به پایان رسید و گمانه زنی ها درباره سالی بدون نمایشگاه کتاب جریان پیدا کرد. شوک اقتصادی ناشی از شیوع کرونا، کسب و کار های متعدد از جمله ناشران را به شدت دچار رکود کرد و موجب شد ایده برگزاری نخستین نمایشگاه مجازی کتاب که اواخر سال 1398 مطرح شده بود، قوت بگیرد.
با اعلام رسمی شورای سیاست گذاری سی و سومین دوره نمایشگاه بین المللی کتاب تهران که به دنبال تصمیم ستاد ملی مقابله با کرونا مبنی بر ممنوعیت برگزاری هر گونه نمایشگاه اتخاذ شده بود، این دوره از نمایشگاه، لغو شد. یک ماه بعد از مصوبه شورای سیاست گذاری، 28 شهریور ماه مطالعات برای برگزاری نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران در موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران آغاز شد. مشارکت سه نهاد شامل موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران که از سوی معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به عنوان مجری منصوب شده بود همراه شرکت ملی پست جمهوری اسلامی ایران و بانک صادرات به عنوان بانک عامل نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب تهران، وارد فاز اجرا شد.
نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران با حضور 1732 ناشر داخلی و 180 ناشر خارجی از اول تا دهم بهمن ماه برگزار شد.
در حالی که بسیاری از نمایشگاه های کتاب دنیا به دلیل شیوع ویروس کرونا لغو شدند، کتاب دوستان با استفاده از قابلیت فضای مجازی توانستند از نمایشگاه کتاب تهران خرید کنند؛ تا یکی از مهم ترین اهداف معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در جبران بخشی از خسارت های اقتصادی کرونا به ناشران محقق شود. با پایان 10 روز نمایشگاه مجازی کتاب تهران، یک میلیون و 254هزار و 599 نسخه کتاب به ارزش 640 میلیارد و 258میلیون و 77هزار و 568 ریال فروش به ثبت رسید.
تجربه نو برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب علاوه براینکه دستاورد قابل توجه و مهمی برای مجموعه فرهنگی کشور محسوب می شود، نیازمند بررسی همه جانبه است تا از یک سو، حفظ و از سوی دیگر ضمن شناسایی نقاط ضعف و قوت در آینده نیز قابل تکرار باشد.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، به عنوان تنها خبرگزاری تخصصی کتاب، با رویکرد بررسی عمیق و موشکافانه نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران، 9 نشست تخصصی، با حضور صاحب نظران را در قالب وبیناری برنامه ریزی کرد. این نشست ها در فضای اسکای روم قابل مشاهده بود و البته مشروح مباحث نیز مکتوب و منتشر شد.
در مجموع، 31 کارشناس شامل ناشر، کتابفروش، مدیران تشکل ها و صنوف، مدیران خانه کتاب و ادبیات ایران در مقام مجری، مدیران شرکت ملی پست و سایر دست اندرکاران حوزه کتاب و نشر در این 9 نشست مشارکت داشتند.
عنوان نشست ها به شرح زیر است؛
بررسی ساختار و میزان کارآمدی سایت نمایشگاه مجازی کتاب تهران ، ماهیت نمایشگاه؛ تخصیص یارانه و تاثیر آن بر بازار نشر ، نمایشگاه مجازی کتاب؛ موزعان و کتاب فروشان ، بررسی کارکرد های نمایشگاهی نمایشگاه مجازی کتاب تهران ، جایگاه نمایشگاه مجازی در برابر فعالیت کتاب فروشان آنلاین ، بررسی تاثیر نمایشگاه مجازی کتاب بر تخلفات ، نمایشگاه مجازی در آینه رسانه ها ، بررسی عملکرد بخش بین الملل نمایشگاه مجازی کتاب تهران و عملکرد شرکت ملی پست در نمایشگاه
در ادامه خلاصه مهم ترین مباحث مطرح شده در این 9 نشست آمده است.
کارشناسان در نشست نخست، درباره بررسی ساختار و میزان کارآمدی سایت نمایشگاه مجازی کتاب تهران نکات زیر را بررسی کردند.
رفع مشکلات در جست وجوی کتاب ها و منطق جستجو
حذف چاپ های متعدد و غالبا ناموجود کتاب ها در جستجوها
وجود قیمت های مختلف در چاپ های متعدد ناموجود
خلأ فضایی برای کتاب های جدید یا تازه های نشر و پرفروش ها در غرفه مجازی ناشران
ضرورت آغاز به کار سایت با ظرفیت های سخت افزاری و نرم افزاری بیشتر برای پیشگیری از بروز اختلالات روزهای ابتدایی
پایین بودن سطح آموزش به ناشران و مردم درباره کارکردهای سایت با هدف استفاده بهینه از آن
الگوی نمایشگاه مجازی، نمایشگاه فیزیکی بود در حالی که ظرفیت های مجازی امکانات ویژه ای را ارائه می دهد
رادیو نمایشگاه حذف موارد غیرضروری و ترافیک زا مانند
ظرفیت بازدید از سایت نمایشگاه، کمتر از میزان اعلام شده بود (1.5 میلیون همزمان)
نمایشگاه مجازی به پایلوتی بزرگتر از نمایشگاه مجازی جنوب کرمان نیاز داشت تا ایرادات احتمالی، مشخص و رفع شود
دیده نشدن ظرفیت ها و بسترهای نرم افزاری لازم برای تعامل ناشران و مخاطبان
در این نشست فرشید فرح خواه، مدیر فنی و اجرایی پروژه نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران؛ سید احمد عبدالصالحی، عضو هیات مدیره انجمن ناشران الکترونیک؛ محمد عبقری، معاون مدیر نشر سوره مهر الکترونیک و جلال ذکایی، مدیرکل سابق اداره چاپ و نشر وزارت ارشاد حضور داشتند.
کارشناسان در نشست دوم، درباره ماهیت نمایشگاه؛ تخصیص یارانه و تاثیر آن بر بازار نشر نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
تاثیر نمایشگاه مجازی بر شکل گیری جریان عدالت فرهنگی و تاکید بر تقویت آن
ضرورت بازنگری در نمایشگاه فیزیکی با همراهی صنف و با توجه به تجربه نمایشگاه مجازی به ویژه از نظر بُعد فروش
ضرورت بازنگری در شیوه های تخصیص یارانه، به معنای هدایت صحیح حمایت ها و توزیع هدفمند آن.
توجه به حلقه های مختلف نشر در جریان توزیع یارانه به ویژه کتابفروشان
تاثیرگذاری طرح های حمایتی بر تقویت آخرین حلقه نشر
نمایشگاه مجازی کتاب تهران؛ جلوه توزیع عادلانه یارانه
حذف تخلفات در بحث بن به دلیل رصد دقیق هزینه یارانه خرید کتاب
ضرورت بررسی دقیق تر درباره آینده نمایشگاه فیزیکی و مجازی
عدالت فرهنگی به معنای توزیع یارانه بین مصرف کننده واقعی و ایجاد توازن در توزیع یارانه ها بین ناشر و کتابفروش
توجه به همه حلقه های نشر در جریان برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب؛ واگذاری توزیع کتاب به موزعان و کتابفروشان به
جای شرکت ملی پست؛ با این رویکرد این دو حلقه نیز منتفع خواهند شد.
ضرورت حفظ تجربه نمایشگا مجازی به دلیل عملکرد و نتایج صحیح تر در مقایسه با نمایشگاه فیزیکی، به ویژه در بُعد کاهش
تخلفات ازجمله نقد کردن بن ها.
نابودی تدریجی کتابفروشان به دلیل ناتوانی در رقابت با نمایشگاه مجازی.
حذف تدریجی یارانه ها برای پیشگیری از ایجاد آسیب به مصرف کنندگان.
واگذاری برگزاری نمایشگاه به بخش خصوصی و تعامل با این بخش.
علیرضا اسماعیلی، مشاور اجرایی معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و محمود آموزگار، مدیر نشر کتاب آمه و نیایش سرامی، مدیر نشر باد در این نشست حضور داشتند.
کارشناسان در نشست سوم، درباره نمایشگاه مجازی کتاب؛ موزعان و کتاب فروشان نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
تکرار فروش نمایشگاهی توسط ناشران و مغفول ماندن موزعان و کتابفروشان
جای خالی کتابفروشی ها در نمایشگاه؛ با وجود ظرفیت های فضای مجازی برای مشارکت این صنف
کتابفروشان در دوران برپایی نمایشگاه ها مشکلات جدی مالی پیدا می کنند و اغلب از عهده پاس کردن چک ها یشان هم برنمی آیند
ضرورت حذف تخفیف های نمایشگاهی با هدف حذف رقابت ناشران با کتابفروشان
تخصیص بخشی از یارانه های نمایشگاهی به تجهیز و غنی سازی کتابخانه های عمومی سراسر کشور با رویکرد افزایش تقاضای کتاب
تغییر ماهت کامل نمایشگاه مجازی به فروشگاه مجازی با مدیریت خانه کتاب
ایده انتقال فروش نمایشگاه مجازی به کتابفروشی ها بر اساس مسافتشان از محل سکونت یا استقرار سفارش دهنده
مناطق سپر بلا می شوند تا تخفیف های نمایشگاهی به افرادی درمحلات اعیان نشین تهران و مراکز استان های مهم برسد
در این نشست ابراهیم کریمی، مدیر مرکز پخش گزیده، محسن بهشتیان، مدیر کتابفروشی لارستان و علیرضا بهشتی، مدیر نشر روزنه حضور داشتند.
کارشناسان در نشست چهارم، درباره بررسی کارکردهای نمایشگاهی نمایشگاه مجازی کتاب تهران نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
حجم بالای کتاب ها مانع از ارتقای وجوه بصری و شبیه سازی غرفه ها در نمایشگاه مجازی شد
تاکید نمایشگاه مجازی کتاب نیز مانند نمایشگاه فیزیکی بر فروش بود
توجه به ظرفیت های مجازی شبکه ای برای فروش در نمایشگاه مجازی
بازنگری و توجه به بخش تفکیک موضوعی نمایشگاه مجازی کتاب
طبقه بندی کتاب در نمایشگاه مجازی براساس نیاز بازار
امکان ارائه خدمات برای تقسیم بندی موضوعی کتاب
تقسیم بندی موضوعی می توانست شمای کارنامه نشر را تعیین کند؛ اما مسائل فنی باعث شد از آن صرف نظر شود
لزوم معرفی بهتر کتاب با اطلاعات افزوده (افزون بر اطلاعات شناسنامه کتاب) در نمایشگاه مجازی
ضرورت ایجاد تعامل ناشر و مشتری در نمایشگاه مجازی
زمان مناسب و ثابت برای برگزاری نمایشگاه تعیین شود
ایده تلفیق نمایشگاه مجازی و فیزیکی و برگزاری همزمان هر دو
لزوم ارائه گزارش دقیق از نمایشگاه مجازی با هدف سیاستگذاری صنعت نشر توسط فعالان این حوزه
آزاده نظربلند، معاون کتاب و فرهنگ مدیرعامل موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران؛ نیایش سرامی، مدیر انتشارات باد؛ محمدتقی عرفانپور، مدیر انتشارات علوم دانشگاهی و علی حاجی تقی، مدیر انتشارات و کتابفروشی ارمغان طوبی حضور داشتند.
کارشناسان در نشست پنجم، درباره نمایشگاه مجازی کتاب و کتابفروشان آنلاین نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
کاهش فروش قابل توجه در نمایشگاه مجازی در مقایسه با نمایشگاه فیزیکی، حذف تعامل بین ناشر و مخاطب به عنوان یکی
از مزیت های نمایشگاه فیزیکی همچنین برگزاری کم اثر نشست های تخصصی.
دسترسی ناشران به اطلاعات مخاطبان به عنوان بزرگ ترین و مهم ترین مزیت نمایشگاه مجازی کتاب تهران
ضرورت بازتعریف مفهوم نمایشگاه کتاب؛ چراکه نمی توان نمایشگاه به معنای واقعی همراه با فروش برگزار کرد.
نمایشگاه مجازی قابل جایگزینی با نمایشگاه فیزیکی نیست
ضرروت برگزاری نمایشگاه تخصصی بعد از پایان شیوع ویروس کرونا
برگذاری نمایشگاه کتاب به بخش خصوصی
بررسی امکان اتصال کتابفروشی های کشور به نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران، به عنوان راهکار حمایت ازکتابفروشی ها در شرایط کرونا
نمایشگاه مجازی کتاب تهران، مصداق توجه به ضرورت استفاده از فناوری های نوین است
نبود زیرساخت مناسب در برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب تهران که یکی از مصادیق آن شبیه سازی نشدن کتاب ها است.
استفاده از تجربه پلتفرم های موفق در برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب
نمایشگاه مجازی کتاب را باید فروشگاه کتاب بنامیم
امکان مواجه مردم با تعداد قابل توجهی کتاب که بی سابقه بود
نمایشگاه مجازی کتاب با کتابفروشی های آنلاین که کتاب فیزیکی عرضه می کنند رقیب نبود
در این نشست حسن احمدی، رئیس انجمن ناشران دیجیتال؛ علی محمدپور، دبیر مجمع ناشران دیجیتال کودک و نوجوان کشور و عادل طالبی مدیر نشر برآیند و عضو انجمن صنفی کسب وکارهای اینترنتی حضور داشتند.
کارشناسان در نشست ششم، درباره تاثیر نمایشگاه مجازی کتاب بر تخلفات نمایشگاهی نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
توجه به تخلفات جدید و تفاوت جنس تخلفات نمایشگاه مجازی از نمایشگاه فیزیکی
برگزاری نمایشگاه فیزیکی بدون فروش کتاب و انتقال بخش فروش در نمایشگاه مجازی
ایجاد ظرفیت نرم افزاری مناسب برای نظارت و ثبت تخلفات احتمالی
ضرورت برخورد با تخلفات به صورت جدی و پرهیز از مماشات
آموزش به ناشران برای شرکت در نمایشگاه مجازی برای کاهش تخلفات
بازتعریف نسبت جرم (تخلف و جریمه)
نظارت بر کیفیت کتاب ها؛ خصوصا کتاب های چاپ دیجیتال از منظر کیفیت چاپ، کاغذ و صحافی
توجه به امکانی که فضای دیجیتال مارکتینگ ارائه می دهد
توجه به ظرفیت های دیجیتال مارکتینگ در مدیریت کلان فرهنگی در حوزه نشر
ضرورت اصلاح قوانین و آیین نامه، متناسب با فضای مجازی
سپردن امر نظارت بر تخلفات به نهاد بیرونی (ترجیحا صنفی)
نظارت ویژه بر عملکرد پست و وظایف محوله در زمان مورد تعهد
در این نشست رفیع احمدجواهری، مدیر انتشارات ابوعطا، فرهاد تیمورزاده، مدیر انتشارات تیمورزاده و جلال ذکایی، کارشناس حوزه چاپ و نشر و مدیرکل پیشین اداره کل دفتر چاپ و نشر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی حضور داشتند.
کارشناسان در نشست هفتم، درباره نمایشگاه مجازی در آینه رسانه ها نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
تغییر شیوه پوشش رسانه ای نمایشگاه؛ کاهش قابل توجه استفاده از قالب گزارش مبتنی بر مشاهده و تمایل خبرنگاران به تولید گفت وگو
شکل گیری فضای دو قطبی در رسانه ها به دنبال خبر انتشار نمایشگاه مجازی کتاب تهران
شکل گیری همگرایی رسانه ای بین رسانه های رسمی و شبکه های اجتماعی
توجه تدریجی فعالان شبکه های مجازی و شکل گیری جریان انتشار دیدگاه های انتقادی در فضای مجازی
نبود چشم انداز و ناآگاهی از چگونگی برگزاری این نمایشگاه بین اهالی نشر و یا خبرنگاران از دلایل اصلی این نوع مواجه رسانه ای ارزیابی شد
تغییر تدریجی رویکرد رسانه ها و بازتاب رسانه ای به موقوله چیستی نمایشگاه مجازی در جریان برگزاری آن
با هدف شکستن مقاومت ذاتی افراد دربرابر پدیده ها نو نظریه نوآوری
ضرورت توجه رسانه ها به تلاش فعالان حوزه رسانه برای تولید محتوای خبری در قالب گزارش مبتنی بر مشاهده از نمایشگاه مجازی کتاب
همراهی رسانه های دیداری و شنیداری در معرفی و جلب توجه مردم به نمایشگاه مجازی کتاب تهران
ضرورت توجه رسانه های دیداری و شنیداری به پوشش گسترده تر خبرهای نمایشگاه مجازی مشابه نمایشگاه فیزیکی
در این نشست حمیدرضا مدقق، روزنامه نگار، منتقد سینما و مدرس علوم ارتباطات، امیدعلی مسعودی، عضو هیئت علمی دانشکده فرهنگ و ارتباطات دانشگاه سوره و رئیس هیئت مدیره انجمن ملی سواد رسانه ای ایران و رجبعلی سالاریان، مدیر روابط عمومی موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران حضور داشتند.
کارشناسان در نشست هشتم، درباره بررسی فعالیت بخش بین الملل نمایشگاه مجازی کتاب تهران نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
رفع محدودیت بارگذاری عناوین از سوی آژانس های ادبی و ناشران (محدودیت عددی)
فعال نگه داشتن بخش بین الملل در طول سال با هدف تداوم مذاکرات با ناشران خارجی
ایجاد زمینه برای امکان اصلاح و تکمیل مستمر اطلاعات در سایت نمایشگاه مجازی
همکاری با مجریان و کارشناسان حرف های در برگزاری نشست های بین المللی
همکاری با افراد حرف های برای ایجاد زیرساخت های لازم برای نشست های بین المللی
لزوم ارائه اطلاعات از نشست های برگزار شده در نمایشگاه مجازی به فعالان نشر
افزایش تبلیغات در سطح ملی و بین المللی برای بخش بین الملل نمایشگاه مجازی کتاب
توجه به فعالیت کشورهای همسایه در برگزاری نمایشگاه مجازی کتاب
افزایش تعاملات ناشر ایران و جهان (ترکیب 5+5 پاسخگوی نیاز نیست)
توجه ویژه به آژانس های ادبی در بخش بین الملل نمایشگاه و تخصیص امکانات ویژه
معرفی کتاب های برگزیده داخلی(در جوایز داخلی و خارجی) در قالب ساخت کلیپ
در این نشست مصطفی حسینی مهر، مدیر امور نمایشگاه های خارجی موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران، لیلی حائری، مدیر آژانس ادبی کیا و احمد ذوعلم، مدیر آژانس ادبی دایره مینا حضور داشتند.
کارشناسان در نشست نهم، درباره عملکرد شرکت ملی پست در نمایشگاه نکات زیر را بحث و بررسی کردند.
3.5 درصد مرسولات برگشتی نخستین نمایشگاه مجازی کتاب تهران
شبکه پستی 352 میلیون کیلومتر مرسوله جابجا شده است؛ استفاده از سرویس تجارت الکترونیک پست
جمع آوری و انتقال نامناسب بسته های کتاب با گونی های بزرگ که باعث آسیب کتاب ها می شد
ضرورت استفاده از ترولی های مخصوص برای جابجایی کتاب ها
کندی بخش فروش و ایجاد اختلال در پنل ناشران، خصوصا در دو روز اول
رعایت نشدن استاندارد مشخص در بسته بندی و لزوم استفاده از لفاف های استاندارد
کمبود لفاف و بالابودن هزینه تامین لفاف برای ناشران
لحاظ نشدن امکان ارسال مرسوله های بالای 11 کیلو
پاسخگونبودن مسئولان پست در مراکز مختلف به دلیل نداشتن ظرفیت
محدودیت های زمانی در فعالیت مراکز پست
مراجعه نکردن مسئولان پست برای جمع آوری کتاب ها به دفاتر ناشران و انجام این کار توسط ناشران
ظرفیت مشارکت ناشران برای دسته بندی بسته ها بر اساس استان ها
ظرفیت شرکت پست برای اعزام خودرو و پست مستقیم برای محموله های بزرگ
برآورده نشدن وعده های مسئولان پست از نظر زمان و شکل جمع آوری و توزیع کتاب ها
در این نشست نادر قدیانی، مدیرمسئول انتشارات قدیانی؛ کامران احمدی، مدیر نشر فرهنگ فردا؛ احمد احمدخانی، رئیس اداره تجارت الکترونیک شرکت ملی پست؛ رحمت خادم، مسئول تجارت الکترونیک منطقه پستی جنوب غرب تهران؛ مهرداد ملک محمدی، مدیر سامانه پست کتاب نمایشگاه مجازی کتاب تهران؛ بهادری، معاون مدیرکل منطقه پستی جنوب غربی تهران و پروین صدقیان، رئیس هیأت مدیره انجمن صنفی زنان ناشر حضور داشتند.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)،
خبرگزاری کتاب ایران
خبرگزاری کتاب ایران
بررسی ساختار و میزان کارآمدی سایت نمایشگاه مجازی کتاب تهران
ماهیت نمایشگاه؛ تخصیص یارانه و تاثیر آن بر بازار نشر
نمایشگاه مجازی کتاب؛ موزعان و کتاب فروشان
بررسی کارکردهای نمایشگاهی نمایشگاه مجازی کتاب تهران
نمایشگاه مجازی کتاب و کتابفروشان آنلاین
تاثیر نمایشگاه مجازی کتاب بر تخلفات نمایشگاهی
نمایشگاه مجازی در آینه رسانه ها
بررسی فعالیت بخش بین الملل نمایشگاه مجازی کتاب تهران
عملکرد شرکت ملی پست در نمایشگاه
پرویز به عرصه فرهنگ خصوصا کتاب اشاره کرد و عنوان داشت: در عرصه فرهنگ هم طبیعتا بخش های زیادی از مشاغل فرهنگی که ارتباط مستقیمی با مردم دارند، دچار آسیب شدند، اما آنهایی که هوشیاری و توانایی نسبی داشتند تا حدودی توانستند خود را با شرایط جدید تطبیق دهند و با استفاده از فضای مجازی هم در آمدزایی و هم رونق کار داشته باشند.
به گفته وی، در حوزه فرهنگ این ماجرا با افت و خیزهایی همراه بود و می توان گفت مسایل و مشکلات بسیاری پیش آمد که همچنان حل نشده باقی است. برخی مشکلات از قدیم وجود داشت که در این یک سال تشدید شد و احساس می کردیم باید توجه بیش تری صورت می گرفت یا تلاش بیش تر و بهنگام صورت می گرفت تا مشکلات حل شود.
رئیس انجمن قلم با بیان اینکه یکی از مشکلاتی که عرصه نشر امروز با آن مواجه است، مسأله تیراژ کتاب هاست، افزود: تقریبا از دهه 80 تیراژ شروع به افت کرد و در دهه 90 ادامه یافت؛ البته یکی دو سالی در سال های ابتدایی دهه 80 با توجه به اینکه یارانه کاغذ پرداخت می شد، آمار تیراژ کتاب ها در برخی قسمت ها ممکن است با خلل همراه شده و یا ممکن است 15 درصدی تیراژ ها غیرواقعی باشد، اما با آمارهای موجود هم می بینیم که کاهش تیراژ وجود داشته است. قبل از کرونا تیراژ ها به جایی رسیده بود که شاهد تیراژهای اعلامی 300 نسخه برای کتاب بودیم که باز در برخی موارد هم آمارها قابل اعتماد نبود؛ چرا که مشاهدات میدانی نشان می دهد در بعضی موارد آنچه به عنوان کتاب چاپ می شود، خروجی های چاپ دیجیتال است و عملا چاپ به معنای قدیم اتفاق نمی افتد. این امر هم به عرصه چاپ و صنایع وابسته و هم به تالیف و ترجمه ضربه می زند.
وی با بیان این موضوع که کرونا این شرایط را به شدت تشدید کرد، گفت: ما می بینیم سیستم توزیع همچنان مشکل دارد و با ورود کرونا آن مشکل مضاعف شد.
پرویز درباره نمایشگاه های مجازی کتاب هم خاطرنشان کرد: این تجربه اولیه بود، اما علی رغم تبلیغات مجریان این کار از دید من اصلا موفق نبود؛ یعنی حتی اگر میزان فروش کتاب در نمایشگاه بین المللی کتاب تهران را حفظ می کردیم، ولی باز نمی توانستیم ادعای موفقیت کنیم، چرا که مخاطبان نمایشگاه حضوری و فیزیکی کتاب همه مردم ایران نیستند و 5 میلیون نفر حدودا از آن بازدید می کنند، اما وقتی نمایشگاه مجازی برگزاری می کنیم یعنی حدود 80 میلیون نفر مخاطب این نمایشگاه می شوند. به عبارتی 16 برابر بازدید بیش از نمایشگاه حقیقی اتفاق می افتد و فرصت خوبی برای ناشران و مولفان می تواند باشد.
رئیس انجمن قلم ادامه داد: این مسأله به ضعف مدیریت برنمی گردد و درصدی قابل تدبیر بود و می شد حل کرد، اما بخش زیادی هم مربوط به سیستم ها و زیرساخت های ناقص فضای مجازی ماست. مجموعه این موارد دست به دست هم می دهد تا نتوانیم توقع اصلی را برآورده کنیم.
وی به برخی مشکلات اشاره کرد و افزود: بخشی از فرهنگی ها و دست اندرکاران حوزه های فرهنگ، مخاطبانی دارند و تریبون در اختیارشان هست و صدایشان به گوش تصمیم گیران می رسد و بخش هایی خیلی تریبون ندارند و مشکلاتشان به درستی منعکس نمی شود، پس تدبیری هم صورت نمی گیرد. مثلا وقتی حوزه کتاب دچار اختلال می شود، چاپخانه های کوچک در شهرهای مختلف هم دچار مشکل می شوند؛ اگرچه این چاپخانه ها مربوط به بخش خصوصی است و افراد خاصی صاحب این مشاغل هستند، اما در کلان ماجرا، دولت و نظام حاکمیتی در قبال آنها مسئولیت دارد و باید تدبیر کند که دچار مشکلات اساسی نشوند.
وی افزود: اتفاقی که در پی آن می افتد، این است که بخش هایی تعطیل می شود و وقتی تعطیل شد، اولا راه اندازی مجدد آن برای کشور هزینه بر خواهد بود، در ثانی این افراد عائله مملکت هستند و باید برای درآمدشان تدبیر شود.
پرویز به نویسنده و مترجمانی که طی این مدت از حق التالیف و ترجمه محروم شدند و درآمدی در این ایام نداشتند، اشاره کرد و گفت: معمولا سینماگران و اهالی موسیقی به تریبون ها دسترسی دارند و توجه ها را به سمت خود جلب می کنند و حمایت می شوند، اما در هنر مکتوب این اتفاق نمی افتد و این امر لطمه زننده است.
رئیس انجمن قلم در بخش دیگری از سخنانش درباره خاطره ای از دوران کرونا در سال 99 تصریح کرد: کرونا خاطرات بزرگی بر جای گذاشت. هنگامی که کرونا گرفتم، شرایطم بسیار وخیم بود و یک هفته در icu بستری شدم و با ماسک اکسیژن نفس می کشیدم، اما نکته مهم اینکه کرونا همان بیماری است که به نظرم افراد را انتخاب می کند. برخی را دوست دارد، برخی را اذیت می کند و با برخی مهربانه تر برخورد می کند.
به گفته وی، برخی کرونا را سخت درک کردند و برخی وقتی مبتلا شدند حتی متوجه بیماری نشدند، نهایتا احساس درد و خستگی بیش تر از سرماخوردگی برایشان ایجاد شده بود، ولی کسانی هم متاسفانه نتوانستند جان سالم به در ببرند. این انتخابی بودن از این بابت است که در سایر بیماری ها ما تکلیفمان معلوم است. مثلا کسانی که بیماری زمینه ای دارند، اگر بیماری دیگری بگیرند، شرایطشان سخت می شود، اما در باره کرونا دیدیم جوان ورزشکاری بدون مشکل که اهل دخانیات هم نیست، به شدت حالش وخیم شد و از دنیا رفت، در حالی که فردی با سن زیاد و داشتن بیماری زمینه ای مبتلا به کرونا شده و بیماری اش درمان می شود. این امر درباره کرونا خوف ناک بود و تلنگری به همه مردم دنیا که اینگونه هم نیست که اگر شرایط خاصی برای خودمان فراهم کنیم، تصور کنیم ا یمن شده ایم و مریضی سراغمان نمی آید و می توانیم به سلامت از این سال ها عبور کنیم. کرونا جزو مواردی خواهد بود که خاطرات آن در تاریخ ثبت می شود. امیدواریم ظرف چند ماه آتی با واکسیناسیون خطر از مردم کشورمان دور شود.
انتهای پیام/
این رویداد امسال به دلیل شیوع کرونا با تاخیری چند ماهه از بیست و چهارم تا بیست و هشتم مارس 2021(چهارم تا هشتم فروردین 1400) در حال برگزاری است.
28 کشور شامل جمهوری اسلامی ایران، اتریش، بلاروس، بلغارستان، بریتانیا، مجارستان، آلمان، یونان، دانمارک، اسپانیا، ایتالیا، قزاقستان، چین، مکزیک، هلند، نروژ، لهستان، روسیه، ایالات متحده آمریکا، تایوان، اوکراین، فنلاند، فرانسه، کرواسی، جمهوری چک، سوئد، استونی و ژاپن آثار خود را در این نمایشگاه ارائه داده اند.
این نمایشگاه در مکانی به مساحت هشت هزار متر برگزار و بیش از 400 برنامه رو نمایی و معرفی کتاب و برنامه های متنوع دیگر در آن اجرا می شود.
بیش از 300 ناشر بزرگ، شرکت های فروش کتاب و ناشران کوچک در حوزه کتاب های غیرداستانی در این فضا جمع شده اند.
بیست و دومین نمایشگاه بین المللی کتاب ادبیات غیرداستانی مسکو، یک مجمع بین المللی است که در آن قراردادهایی منعقد و ارتباط مستقیم بین نویسندگان، ناشران، کتابفروشان، منتقدان ادبی، نمایندگان و مترجمان برقرار می شود.
به موازات آن و طبق معمول همه نمایشگاه های کتاب، برنامه های گسترده ای که شامل رویدادهای اصلی صنعت کتاب است، در چارچوب سمینارها و میزگردها با حضور نویسندگان مشهور به معرفی نوآوری های ادبی و ارائه کتاب های منحصر به فرد نویسندگان نیز برگزار می شود.
لو مسکوکین یک منتقد ادبی روسیه که حضور فعالی در این نمایشگاه دارد، می گوید: مقدار قابل توجهی از آثار ارائه شده در بیست و دومین نمایشگاه کتاب غیر داستانی مسکو به ادبیات کودکان اختصاص دارد که برای کودکان در سنین مختلف طراحی شده است.
وی تصریح کرد: اوج شرکت و حضور در نمایشگاه های کتاب در مسکو سه تا چهار سال پیش اتفاق افتاده است.
لو مسکوکین در محل نمایشگاه به به خبرنگار ایرنا توضیح داد: مخاطبان در نمایشگاه های کتاب خاص، پرحرف و همه چیز دان هستند. خواهید شنید و متعجب خواهید شد که چرا این افراد نیاز به خواندن چیز دیگری دارند. آنها در حال حاضر همه چیز را بهتر از نویسنده می دانند.
به طور سنتی، یک گوشه از نمایشگاه هم کمیک ها هستند. باید بگویم که کتاب کمیک روسی با کتاب غربی متفاوت است و در سال های اخیر به طور فعال در حال توسعه است.
لو مسکوکین اظهار داشت: روسیه از روند بین المللی ادبیات که در حال کاهش نقش تولید کاملاً هنری است، فرار نکرده است. اعتقاد بر این است که یک کتاب باید کاملاً مفید و ترجیحاً سریعتر و بدون صرف هزینه های بی مورد توجه خواننده باشد. بر این اساس، پس از خواندن کتاب، خواننده آن موظف است باهوش تر و موفق تر از نظر دیگران باشد، تا در مقایسه با شخص بی مطالعه ای که کتاب را نخوانده است حداقل چیزی بدست آورد.
وی افزود: در این نمایشگاه کتاب های زیادی در زمینه اکتشاف، تاریخ و سفر وجود دارد.
به گفته این منتقد ادبی روسی به طور کلی، کتاب های جدید نسبتاً کمی در این نمایشگاه وجود دارد در حالی که نمایشگاه های کتاب باید محل مناسبی برای یافتن کتابهای کمیاب و نایاب باشند.
به گفته برگزار کنندگان بیست و دومین نمایشگاه ادبیات غیرداستانی مسکو روزانه 30 هزار نفر از جمله مخاطبان حرفه ای مرتبط با نشر کتاب، منتقدان ادبی و خوانندگانی که برای ادبیات با کیفیت ارزش قایل می شوند از این نمایشگاه بازدید می کنند.
در بیست و دومین نمایشگاه بین المللی کتاب مسکو، بنیاد مطالعات اسلامی ابن سینا و انتشارات صدرا به نمایندگی از جمهوری اسلامی ایران حضوری فعال دارند.
بنیاد مطالعات اسلامی و انتشارات صدرا در بخش داستان نویسی، مانند سال های گذشته پذیرای علاقه مندان و مخاطبان بوده است تازه های نشر خود را به دوستداران کتاب در حوزه علوم اسلامی و ایران شناسی معرفی کرد.
بنیاد ابن سینا از ایران نیز برای دوازدهمین بار در نمایشگاه بین المللی ادبیات غیر داستانی با بیش از 250 عنوان کتاب حضوری فعال از خود نشان داده است.
بنیاد ابن سینا و انتشارات صدرا همچنین تازه های نشر خود را درموضوعاتی نظیر فلسفه، عرفان، علوم قرانی، تاریخ، اقتصاد اسلامی، هنر اسلامی، ایران شناسی و زبان و ادبیات فارسی در معرض دید علاقمندان قرار داده است
حمید هادوی، مدیر بنیاد مطالعات اسلامی ابن سینا گفت: انتشارات صدرا وابسته به بنیاد مطالعات اسلامی ابن سینا تاکنون بیش از 340 عنوان کتاب در حوزه های مختلف به زبان روسی ترجمه و یا تالیف کرده است.
وی در گفت و گو با ایرنا افزود: بنیاد ابن سینا و انتشارات صدرا تازه های نشر خود را درموضوعاتی نظیر فلسفه، عرفان، علوم قرانی، تاریخ، اقتصاد اسلامی، هنر اسلامی، ایران شناسی، دفاع مقدس، ادبیات کودکان و زبان و ادبیات فارسی در معرض دید علاقه مندان قرار داده است.
به گفته وی هشت عنوان کتاب جدید از جمله کتاب گلشن راز شبستری نوشته دکتر آندره لوکاشوف، کتاب برهان الذاکرین ترجمه خانم دکتر یوگنیا نیکی تنکو، کتاب تاریخ ادبیات فارسی قرون 11 تا 18 میلادی به قلم خانم پرفسور مارینا رییسنا، کتاب تاریخ نجد به قلم دکترالکساندر واسیلیف، کتاب مصر اثر پروفسور ویدیاسوا، ترجمه دکترواسیلی کوزنتسو و کتاب دیالکتیک نمادهای ادیان ابراهیمی نوسته دکتر فاریس نوفل، از برنامه های بنیاد ابن سینا در نمایشگاه امسال معرفی و رونمایی شده است.
خانم پرفسور مارینا رییسنا -نویسنده کتاب تاریخ ادبیات فارسی قرون 11 تا 18 میلادی که در این نمایشگاه رونمایی شد گفت: این کتاب حاصل 20 سال تحقیق من در ایران بوده است.
الکسی گروموف نویسنده پرشیا هم که کتاب وی هم در این نمایشگاه معرفی شد، گفت تاکنون چندین کتاب در باره ایران به نگارش در آورده ام.
کاظم جلالی سفیر ایران در فدراسیون روسیه نیز روز جمعه 6 فروردین ماه با حضور در نمایشگاه بین المللی کتاب "ادبیات غیر داستانی" مسکو از این نمایشگاه بازدید کرد.
وی در این بازدید با مسوولان غرفه انتشارات صدرا گفت و گو کرد.
این نمایشگاه فردا یکشنبه 28 مارس برابر با هشتم اسفند به کار خود پایان خواهد داد.
در متن این پیام آمده است:
در گذشت هنرمند خلاق پویا نمایی را به خانواده محترم ایشان و همه هنرمندان تسلیت می گویم.
مرحوم محمد ابوالحسنی باشناخت درست از ظرفیت های پویانمایی و نیروی انسانی خلاق و علاقمند پویانمایی، بنیانگذار شیوه های نوینی متکی به بخش خصوصی برای رشد و توسعه این هنر - صنعت در کشور بود و با تهیه کنندگی آثاری ماندگار در دهه اخیر، نقش انکار ناپذیری در توسعه پویا نمایی در کشور داشت.
امید آن که جوانان هنرمند و خلاق راه او را ادامه داده و تحولات بزرگتری را که آرزوی او برای پویانمایی کشور بود به منصه ظهور رسانند.
کد خبر 5176953
فریبرز دارایی
بیشتر از دو هفته از افزایش قیمت 100 درصدی حق اشتراک فیلیمو نگذشته بود که این وی او دی، باردیگر حق اشتراک کاربران را به میزان زیادی افزایش داد. 2 هفته پیش بود که این پلتفرم اشتراک فیلم، حق اشتراک کاربران خود را با یک شیب صعودی از 30 هزار تومان به 60 هزار تومان رساند و حالا این رقم با یک افزایش عجیب و غیرمعقول به 99 هزار تومان رسیده است.
این افزایش غیرمنطقی آن هم در یک بازه زمانی کوتاه اگرچه واکنش بسیاری را در بر داشت اما از طرف نهادهای مسئول با سکوت محض مواجه بوده است؛ نهادهای مسئولی که باید ترمز این گرانی های بی حد و حصر را می کشیدند و نشان می دادند که وظیفه نظارتی شان را به درستی انجام می دهند.
برخی از تهیه کنندگان و سینماگران فعال در عرصه شبکه خانگی نسبت به این افزایش بی رویه واکنش نشان داده اند. کوروش انصاری، تهیه کننده تلویزیون و عضو کانون تهیه کنندگان رسانه های دیداری است که درباره این افزایش بی حد و مرز حق اشتراک گفت: مردم در این شرایط که کرونا در جامعه شیوع بسیاری دارد، در خانه ها مانده اند، اعتماد کرده اند و فیلم و سریال ها را از طریق شبکه های مجازی می بینند و متأسفانه با این افزایش قیمت با یک لطمه مواجه می شوند.
وی ادامه داد: مردم سعی می کنند به خاطر کرونا کم تر به سینما بروند و تفریحات این چنینی ندارند پس ما هم باید کمک کنیم تا کم تر در این شرایط هزینه کنند اما به بهانه این که می خواهیم کیفیت را افزایش دهیم قیمت ها را افزایش می دهیم.
انصاری در توجیه آن ها که می گویند هزینه تولید محصولات افزایش پیدا کرده است، عنوان کرد: اگر 10 درصد هزینه ها بالا می رود، قیمت ها هم باید به همان میزان بالا برود. اگرچه تخفیف هایی هم در همین قیمت ها لحاظ شده است اما تخفیف برای همه هم اعمال نمی شود.
وی درباره شائبه اشتغالزایی از طریق این افزایش قیمت ها در وی اودی ها تصریح کرد: زمانی هست که شرایط نرمال است و ما می گوئیم همه باید در این شرایط اشتغالزایی و حتی تجارت کنند و در واقع باید اشتغال و درآمدی وجود داشته باشد که بتوان با چنین هزینه هایی در ادامه درآمدزایی کرد اما چنین شرایطی اکنون فراهم نیست. مردم از وضعیت مادی مناسبی برخوردار نیستند و نمی توان صرفاً به فکر منافع عده ای قلیل مثل صاحبان وی او دی ها بود.
انصاری افزود: این نکته هم گفته می شود برای کیفیت بهتر این کار صورت گرفته یک توجیه است چون مردم با همین کیفیت هایی که ارائه شده است سریال ها را می بینند و تا الان استقبال هم شده است.
وی این افزایش قیمت یک باره را آسیب زا دانست و اظهار کرد: ما در این شرایط باید هوای هم را داشته باشیم، مردم هستند که ما را سرپا نگه می دارند و وقتی مردم به ما و محصولات ما اعتماد می کنند نباید یک باره قیمت ها را بالا برد و به این اعتماد ضربه زد.
این تهیه کننده تلویزیون در پایان عنوان کرد: ما باید همیشه طرف مردم را بگیریم و از آن ها حمایت کنیم ممکن است وی اودی ها هم بخواهند سود ببرند اما باید سود معقولی باشد و نباید در این سود مردم را از دست بدهیم.
ایران چه قبل از انقلاب و چه بعد از آن، مؤلفه های بومی و تاریخی زیادی داشته است که در قاب فیلم های سینمایی رخ نمایی کرده اند. می توان یکی از کارگردانان به نام این حوزه را مرحوم علی حاتمی خواند که بعد از انقلاب نیز با ساخت آثار سینمایی بنامی چه به صورت سینمایی یا تلویزیونی، نام خود را ماندگار کرد.
این نگاه در کارگردانان و فیلمسازان دیگری تا سال ها به فیلم تبدیل شد اما در سال های اخیر خصوصاً در یک دهه گذشته در کمای سینمای بومی به سر می بریم و کمتر فیلمی می بینیم که نشانی از خاک و آب ایران داشته باشد. دیگر مادران و پدران استان ها و شهرستان ها و روستاهای کشور را نمی بینیم و اقلیم های زیبای ایران دوست داشتنی ما گویا فراموش شده اند.
صحبت و آسیب شناسی در این خصوص تنها با فیلمسازانی ممکن است که خود دستی بر آتش داشته باشند و هویت بومی و ملی ما را بشناسند. بدون شک تاریخ سینمای ما سریال سربداران را فراموش نمی کند. اثری تاریخی و مهم که بخشی از تاریخ مهجور و کمتر شنیده شده ایران را بیان کرد و هنرنمایی بازیگران و فیلمنامه و کارگردانی آن، توانست این سریال را به اثری درخشان تبدیل کند.
محمدعلی نجفی، کارگردان این سریال و دیگر فیلم های سینمایی ما مانند گزارش یک قتل، پرستار شب، زاگرس و بازیگر سریال هایی مانند در چشم باد، ایران دخت و نجوا، کسی بود که می توانست در این زمینه ابعاد سینمای بومی و هویت ملی و تاریخی ما را در سینما آسیب شناسی کند و بگوید که برای داشتن سینمایی با این مؤلفه ها در دوران جدید چه باید کرد؟
* آقای نجفی چه عواملی را برای کمرنگ شدن حضور عناصر بومی و تاریخی در فیلم های سینمایی سهیم می دانید؟ برای افزایش سهم فیلم های ملی و میهنی در سینما چه باید کرد؟
لزوماً از این به بعد به طوری طبیعی با سوژه هایی فراجغرافیا روبرو می شویم. برای اینکه امکان دیدن فیلم ها به معنای کلی یعنی داخلی و خارجی و مستند و... همگی در دسترس همگان قرار گرفته است. جوان ها زمانی که با این پدیده روبرو می شوند حسی از آن می گیرند و نسبت به استعدادی که دارند عکس العمل نشان می دهند و اسمش را ما سینما می گذاریم.
بنابراین برای تولید سینمای بومی چکار باید کرد؟ باید از دل این جوانان استعدادهایی کشف کرد که فیلم های بومی بسازند. در مصاحبه ای دیگر که درباره علی حاتمی صحبت کردم، اشاره کردم که ایشان صاحب سبک در سینمای ایران یا بومی بود. ما زمانی فیلم هایی داشتیم که به منطقه آذربایجان یا دیگر اقالیم ایران مربوط بود و بسیار خوب ساخته شده بودند چون فیلمسازان آنجا را می شناختند یا اهل آنجا بودند. مثلاً فیلم مادیان یکی از فیلم های برجسته سینمای ایران بود که آقای ژکان کارگردان آن دستیار من در سریال سربداران بود و بازیگران بسیار خوبی داشتند.
این فیلم اثر قابل توجهی بود که مربوط به فرهنگ و رفتار و کردار منطقه شمال کشور بود. یا باشو غریبه کوچک که از جنوب تا شمال را تصویربرداری کرده است. الان همه اینها تغییر کرده است. حتی فیلمساز شمالی ما که در هجوم تصاویر قرار می گیرد عکس العمل متفاوتی خواهد داشت.
من در هفته های قبل در جشنواره رضوی بودم. استعدادهای دیدم که بسیار درخشان بودند. منظور این است که در دل این فیلمسازان استعدادهای خوبی وجود دارد. آنجا هم گفتم که امیدوارم فیلمسازان کوتاه ما تحت تأثیر جریان حرفه ای سینما قرار نگیرند. سینمای کوتاه و مستند کمتر درگیر هزینه و مشکلات سینمای مرسوم ما است و می تواند خلاقیت خودش را نشان دهد و نگذارند از دست برود.
بنابراین جهان سینما تغییر کرده است و عرصه دیجیتالی شدن سینما، فضایی ایجاد کرده که تقسیم بندی ها را سخت تر کرده است. امروز ریتم تغییر کرده و کمی فضای زندگی ما سریع تر شده است. این تقدیر زمان و تاریخ ما است من به شخصه مأیوس نیستم و فکر می کنم که در این تولید انبوه که قانون ندارد و امکان دست هر کس داده است می توان فیلم هایی با عناصر بومی و ملی را ساخت.
* چقدر مدیریت سینمایی ما می تواند برای ریل گذاری این مسیر موفق باشد؟ آیا تک ژانر شدن سینمای ایران با کمک دولت می تواند تغییر کند؟
به مدیریت اشاره کردید که البته حق دارید، اما من حسابی روی مدیریت فرهنگی و سینمایی باز نمی کنم زیرا مدیریت خلاقیت و انگیزه ایجاد نمی کند. اما اینکه به ژانرهای گوناگون و اقالیم فکر کنیم برمی گردد به شرایط کلی جامعه و اقتصادی سینما. آیا شرایط اقتصادی سینما شرایط را برای ساخت فیلم های تاریخی فراهم می کند؟ من فیلمنامه خداوند الموت را در چند سال نوشتم. الان برای ساختش مکث می کنم. فیلم تاریخی جذابی که به دوران سربداران هم مربوط است اما تردید دارم که می توان ساخت یا خیر؟ زیرا هزینه ساخت آن بسیار بالا است.
* پس اینجا بخش خصوصی باید ورود کند.
بله، بخش خصوصی می تواند ورود کند اما به شرطی که شناخت کافی و تخصصی داشته باشد و از سوی دیگر از سرمایه گذاری اطمینان داشته باشد. اما در حال حاضر این اطمینان و شناخت که دو نکته مهم برای سرمایه گذاری است وجود ندارد. لازمه این تحولات این است که سینمای ما باید هنر - صنعت شود تا در این صورت اتفاقات خوب دیگری رخ دهد. اگر در ساختمان این اتفاق افتاده است چون صنعت است و دست اندرکاران آن هم متخصص آن اند.
اما بخش خصوصی چه اطمینانی دارد از اکران فیلم و فروش آن؟ وقتی هم اکران شود با انواع معضلات روبرو می شوند. مدیریت دولتی در این زمینه قطعا بسیار اثرگذار است به شرطی که با هنرمندان و صنوف سینمایی ارتباط خوبی داشته باشد و دست آنان بسپارد.
این اطمینان را مدیران باید بدهند نه با امضا، بلکه فضای اطمینان باید ایجاد شود. البته در شرایط فعلی اقتصادی، بدون کمک دولت نه تنها فیلم های تاریخی که حتی فیلم های معمولی هم به سختی ساخته می شود. صحبت این است که تصمیم گیرنده در بخش خصوصی باید داشته باشیم چون آنجا است که می تواند به تنوع ژانر و موضوعات متفاوت فکر کند. ما نمی توانیم ژانر را سفارش دهیم بلکه باید سمت سینما در ابتدا این اتفاق بیفتد.
نمی خواهم چون ایرانی ام و حتی ایده زندگی کردن در خارج به ذهنم خطور نکرده است این مطلب را بگویم، بلکه طبیعتاً مشتاقم که سینمای ایران را شکوفا کنم، آن قدر که از دستم برمی آید. اما خواسته من کافی نیست انواع نیروها باید در کنار هم باشند. الان سینمای ایران برای مخاطبین دنیا دلنشین است مانند جشنواره های دنیا. می بینید که منتظرند که چه فیلمی از ایران می آید. در شرایطی که ما با معضلات زیادی سروکار داریم، دوبار اسکار گرفتیم. یا جوایز زیادی که در جشنواره های دنیا می گیریم مفهومش این است که گویا جهان منتظر سینمای ایران است.
* به کشف استعدادهای جوان برای ساخت فیلم های بومی اشاره کردید؛ به نظر شما برای جرقه خوردن در آن استعدادهای جوان چه چیزی کم است؟
به نظر من برای اینکه در فضای فیلمسازان عناصر بومی و فرهنگی ما وارد شود، باید شناخت آنان گسترش پیدا کند که یکی از شروط اصلی آن مطالعه و تحقیق است.
فیلمساز جوان ما چقدر تاریخ و تاریخ هنر و رمان خوانده است؟ مجموعه اینها دست به دست هم می دهد که به سینمای ملی و بومی و میهنی و مذهبی برسیم. اگر مطالعات تاریخ اسلام نداشته باشیم که نمی توانیم درباره شخصیت های تاریخی و اتفاقاتی که در تاریخ اسلام افتاده است فیلم بسازیم. ایران بعد از اسلام جهان دیگری است که نتیجه آن انقلاب اسلامی می شود. سیر تاریخی و تجربه تاریخی طی شده است تا به انقلاب رسیده ایم. اما برای ساخت آن باید مطالعه دقیق و متمرکز داشت که بدانیم چه اتفاقی افتاده است؟
* پس به نظر شما قدری ضعف در شناخت وجود دارد؟
نه مقداری، که از اساس این مورد ضعف جدی دارد. سینماگرانی داریم البته که متفکرند و فیلسوف، مانند داریوش مهرجویی یا مؤلف اند مانند ناصر تقوایی یا عباس کیارستمی. اما سینماگرانی داریم که اگر فیلم خارجی نبینند نمی تواند فیلم بسازند! یعنی استعداد دارند و با تجربه کردن فیلم خارجی، فیلم ایرانی ساختند. بنابراین همین می شود که در سینما فیلم هایی را می بینیم که زمانی که در سینما هستیم جذبش می شویم اما زمانی که بیرون می آییم هیچ چیزی در ذهن ما نمی ماند و زود منقضی می شود و تمام است.
این اتفاق درباره فیلم های کمدی ما در این چند ساله اخیر به وفور رخ داده است، در حالی که تاریخ سینمای جهان کمدین هایی مانند چاپلین را دارد که ماندگار است. اما چرا به این راحتی فیلم کمدی ساخته می شود؟ چون همان چند دقیقه که در سینما دیده ایم با آن درگیر بوده ایم و قدرت چندانی ندارد و وقتی بیرون آمدیم چیزی همراه ما نیست.
این سینمای حقیقی و قدرتمند نیست در حالی که سینما آن قدر اهمیت دارد که چندین هزار کتاب درباره آن نگارش شده است. پس معلوم است که سینما را ساده انگاشته ایم. زمانی که آن را چیز ساده ای فکر کنیم می شود همین فیلم هایی که بعد از تماشای آنها چیزی به ما اضافه نمی کند.
به نظرم ریشه این مشکلات در فیلمنامه است و نکته دیگر اینکه تکنیک را یاد گرفتیم اما روش به کارگیری تکنیک برای محتوا و اندیشه را بلد نیستیم. فیلم های زیادی داریم که برجسته اند اما تعدادش کم است. ما تنها یک علی حاتمی داریم که صاحب سبک شد و توانست فیلم بومی، فرهنگی و ایرانی را بسازد و همه چیزش ایرانی باشد از طراحی صحنه گرفته تا نحوه گفت وگو و ... همه چیز ایرانی است. ما 10 بار دیگر هم مادر و هزار دستان را ببینیم باز هم می خواهیم تماشایش کنیم.
اینکه چرا این عناصر در سینمای ما کمتر دیده می شود برای این است که گفتم اطلاعات و شناخت کافی از فرهنگ و تاریخ و هویت ملّی ما وجود ندارد. نمی گویم که انگیزه ایرانی ساختن را ندارند بلکه شناختشان کم است.
من دانشجوی معماری بودم و به ضروررت دانشجو بودن مجبور بودم سفر کنم و مطالعه داشته باشم و با اقلیم های مختلف و فرهنگ های گوناگون آشنا شوم؛ الان چقدر جوانان ما با این دید می روند ببینید و بشناسند؟
زمانی به هنرجویان خودم گفتم که فرق میان هنرمند و غیرهنرمند چیست؟ همه از جلوی یک سوژه رد می شوند اما یک هنرمند چیزی می بیند که دیگران ندیده اند. مانند نمایشگاه عکسی که نظر من را خواستند و گفتم فرق عکاس معمولی و خاص این است که عکاس حرفه ای چیزی را می بیند که معمولی نمی بیند. بعد از اینکه عکس چاپ شد متوجه این حقیقت می شویم که چقدر تفاوت میان این دو عکس وجود دارد.
این ویژگی در اثر آن دیدن است که در خانه نشستن به وجود نمی آید. الان متأسفانه برای خیلی از جوانان فیلمساز ما این اتفاق با فیلم دیدن می افتد. به تعبیر دیگر در خانه و سینما به سوژه رسیده ایم نه با سفر به خوزستان و بلوچستان . مثلاً امیر نادری با رفتن و دیدن فیلمساز حرفه ای شده است زمانی هم که به آمریکا می رود نیز آنجا را می بیند و فیلم می سازد.
یک مثال دیگر می زنم؛ داور جشنواره دفاع مقدس بودم و فیلم درخت گردو را دیدم. هم فضاسازی و هم موضوع و سوژه خوب بود. خانم ساداتی با من کار کرده است اما مینا ساداتی این فیلم یک نفر دیگر است. مشخص است که کارگردان به منطقه رفته و آنجا را شناخته و فهم کرده است. آن فیلم هم نقد دارد چون فیلم خوبی است اما به نظرم آن قدر نکات مثبت داشت که در میان همه فیلم های آن دوره از جشنواره آن را به خاطر دارم.
بازی قهرمان فیلم آقای معادی قابل مقایسه با فیلم های دیگر نیست. هم هدایت کارگردان و مطالعه خود پیمان معادی در این نقش عالی است. آقای مدیری بیشتر تبدیل به تیپ شده بود اما خانم ساداتی و آقای معادی کاراکتر بودند و از تیپ بیشتر بودند. به نظرم بازیگر دیگری نمی شد جای این دو باشد.
* باید برای کارگردانان فیلم انگیزه سازی کرد تا به فضای ملی و بومی بیایند. به عنوان کارگردانی که بیش از 40 سال است که فیلم می سازید و برای سینمای ملی ما کار کردید برای فیلمسازان جوان چه پیشنهادی دارید؟
در دانشگاهی مبانی فیلمسازی درس می دادم می گفتم که ببینید، بنویسید و ببینید. دیدن فرق دارد با رد شدن؛ پرسه زدن با رفتن به جایی تفاوت دارد. زمانی که انگیزه و هدف داشته باشیم رفتن است اما پرسه زدن بی هدف است و می چرخیم و می بینیم و بخشی از دیدن را یادداشت می کنیم این در ما انگیزه ایجاد می کند.
حالا این نوشته از اینجا به بعد، حامی می خواهد که انگیزه ایجاد می کند. این طور نیست که بگوییم همه چیز یکباره در اختیار یک نفر باشد. اتفاقاً در این شرایط منحرف می شود اما از اینجا باید شروع کرد به دیدن و با مردم نشستن و دیدار داشتن. باید در میان مردم باشیم تا با آنان گفت وگو کنیم.
پس این شناخت اهمیت بسیار زیادی دارد. همیشه گفتم که اگر معمار نبودم سربداران را نمی ساختم. برای اینکه فضاسازی در این سریال جدای از سریال نیست. مانند لوکیشن قصر طغایی که بخشی از هویت سریال است.
دیدن و گفت وگو با جامعه و اقلیم های مختلف برای اینکه بدانم در شمال کشور چه خبر است و چه کار می کنند ضروری است. به همین دلیل است که کارهای آقای کیارستمی آن قدر مهم و زیبا است. یکبار برای هدایت بازیگر باید دید، یکبار برای تصاویر و... خیلی کارهای ساده ای هم به ظاهر به نظر می رسد. بعد از بار اول تحریک می شویم که دوباره ببینیم چون آنجا و مردم را خوب می شناسند. بعضی از پلان های او مانند تابلوی نقاشی است گویا آنجا را کشیده است تا پلان خود را فیلمبرداری کند. بدون سختی که نمی شود تا نقطه حرفه ای شدن رسید. برای رسیدن به آن باید شناخت داشت. ناخدا خورشید تقوایی را ببینید، تنها کسی که می تواند آن فیلم را بسازد خود تقوایی است. برای اینکه آن اقلیم را به خوبی می شناسد.
* قبل از آغاز گفت وگو اشاره کردید که سینما امر استراتژیکی است. چقدر به کارکرد استراتژیک سینما در اهداف کلان نظام و کشور اعتقاد دارید؟
سینما از ستون های استراتژیک فرهنگی و ایران است. اگر به ایران و نظام و مردم اهمیت می دهید، باید به سینما اهمیت بدهید چون کم خرج ترین و راحت ترین سفیر شما در مسائل فرهنگی و اعتقادی در مقیاس جهانی است.
باید تولید داشت تا چند تولید چشمگیر پیدا شود. برای اینکه آن چند تولید چشمگیر را داشت باید میزان تولید قابل توجه باشد تا از دل آن تولید خوب بیرون بیاید. این هم زمانی رخ می دهد که مدیران دولت و صنوف در یک تعامل تنگاتنگ و توأمان باشد. نمی شود که یک نفر تصمیم گیرنده باشد و دیگری بی تفاوت. اما اگر این خلاقیت و آن حمایت و هدایت همراه هم باشد اتفاقات خوبی رخ خواهد داد.
* دولت بعدی تا چندماه دیگر بر سر کار خواهد آمد. به نظر شما مهم ترین ویژگی مدیر بعدی با توجه به مشکلات زیادی که بر سر سینمای ما در سال قبل به علت شیوع کرونا آمده است چه باید باشد؟
راحت بگویم که از دو حالت خارج نیست یا مدیر بعدی سینما را می شناسد و یا نمی شناسند. اگر می داند که سینما چیست، کارش از اینجا شروع می شود که بداند امکاناتی که در اختیار دارد چیست و بلد باشد که از آنها برای تعامل و همکاری و فعالیت تنگاتنگ با صنوف استفاده کند. اگر هم نمی شناسد باید قبل از ورودش سینما را بشناسد وبه صرف امکانات وارد نشود. برخی که منتظرند که از آن امکانات استفاده کنند می روند اطراف مدیر تازه کاری که سینما را نمی شناسد، جمع می شوند و سینما را برایش تعریف می کنند و بعد هم با گذشت مدت زمانی شکست می خورد چون مدیر یک بعدی شده است. پس اولش باید بداند که کجا آمده است. با لباس شمال که نمی شود وارد کویر شد!
* اشاره ای به سینمای دفاع مقدس به عنوان یکی از ژانرهای اصیل سینمای ایران کردید. شما فیلمی را به نام پرستار شب در این ژانر ساختید، اگر بخواهید یک آسیب شناسی اجمالی از آن کنید نظرتان چیست؟
فیلم های دفاع مقدس از دل کسانی که آنجا بودند ساخته شده است و سیر تکاملی اش هم باید از دل همان جریان باید بیرون بیاید. فیلم های برجسته دفاع مقدس از فیلمسازانی مانند مرحوم ملاقلی پور و حاتمی کیا بیرون آمده است و باید خودشان آن را بچرخانند. من در فیلم پرستار شب با موضوعی روبرو شدم که آن موضوع من را جذب کرد و وارد فیلمنامه شدم. بیشتر از اینکه خواسته باشم فیلم دفاع مقدسی بسازم، داستانی انسانی بود که با دو فرهنگ در فضای دفاع مقدس روبرو شده بود و به جای اینکه آن دو بخواهند همدیگر را عوض کنند ارتباط برقرار می کنند.
نجفی
ماری پرستاری است که می خواهد از سرزمین برود و از همین حرف های بیهوده می زند که نمی شود اینجا زندگی کرد. او با بسیجی روبرو می شود که نمی تواند حرف بزند. این سوژه برای من خیلی پررنگ بود. در حقیقت این تضاد برای من پررنگ بود.
انتهای فیلم هم شهید و رزمنده را بردم در کربلا که حقیقت را می بیند. آخرین پلان صحنه ای که در کربلا است، این مسیحی است که آب می دهد این برای من جذاب بود!
وقتی استاد فرهاد فخرالدینی به ایران آمد، برای ساخت موسیقی از کلیسا درخواست کردم تا موسیقی کلیسایی را بنوازند تا فضای موسیقایی فیلم که در آن شخصیت مسیحی وجود دارد احساس شود. نتیجه این شد که موسیقی فیلم، یکی از بهترین های موسیقی سینمای ایران است.
* شما عرق زیادی به ماندن در وطن دارید. هم در بخش های اول اشاره کردید که به ذهن من زندگی در خارج از کشور خطور نمی کند و اینجا هم مهاجرت را در میان کلامتان نکوهش کردید. ممکن است نظرتان را روشن درباره مهاجرت بیان کنید؟
به نظرم دو تقسیم بندی باید کرد. برخی تخصصشان علمی است و تخصص های علمی یک تعریف دیگری برای رفتن یا ماندن دارند. امکاناتی که نخبه های علمی برای تحقیقات و ادامه مطالعه نیاز دارند که فکر می کنند در آنجا بیشتر است و البته خارجی ها هم آن قدر زیرک اند که آنها را جذب می کنند. در مورد این بخش باید تأسف خورد که سرمایه ما رفته است.
اما در مورد هنر با قاطعیت می گویم که ایران و جغرافیا و اقالیم آن و آداب و رسومش، آزمایشگاه و موزه ای است برای فعالیت هنری در تمام ابعاد آن مانند موسیقی، تجسمی و سینما و... وقتی گفتم که فیلمسازان بروند و ببیند و تماشا کنند تا ایده پیدا کنند برای همین است. علم، جغرافیا ندارد اما هنر دارد؛ آیا می شود حافظ را ترجمه کرد؟ اگر هم ترجمه شد چیز دیگری می شود.
اینجا است که باید گفت اگر نجفی برود غم و شادی را با چه کسی تقسیم می کند. من مگر می توانم فاقد غم و شادی باشم؟ اینکه انگیزه دارم در اینجا است که معنا دارد.
اصلاً این ماندن نشانه عشق به خاک و وطن است، درون ما است. از دیدن فیلم حاتمی می فهمیم که چقدر ایران را می شناسد و دوست دارد و به اعتقادات خودش پایبند است.
* مصاحبه شما را درباره فیلم زاگرس خواندم که اشاره کردید وقتی به سراغ سدهای غرب کشور رفتید احساس غرور ملی کردید.
طبیعی است وقتی سد را دیدم که همه مهندس ها ایرانی اند من می توانم بی تفاوت باشم؟
انتهای پیام/
وی درباره علت استقبال مردم از جشنواره ملی فیلم فجر و استقبال نشدن از اکران نوروزی بیان کرد: به نظر من در جشنواره ملی فیلم فجر، فیلم هایی متناسب با ذائقه مخاطب ایرانی وجود داشت ولی درحال حاضر با تمام تفاوت های پیش آمده در نگاه مخاطب و سال کرونایی که پشت سر گذاشتیم، قطعا ذائقه مخاطب پذیرای تولیدات دیگری است که در اکران نوروز امسال اتفاق نیفتاده است.
نوروزی در پاسخ به اینکه فکر می کند چه نوع فیلم هایی برای اکران نوروزی مناسب هستند، اظهار کرد: تولیدات جدی تری که هم از لحاظ پروداکشن، هم از نظر کارگردانی و هم از نظر بازیگری استانداردهای مشخصی را دارا باشند. برای نمونه می توانم به فیلم های روز صفر ، درخت گردو یا بی همه چیز و انفرادی اشاره کنم.
مدیر پردیس سینمایی آزادی درباره تغییر نگاه مخاطبان توضیح داد: اکران فیلم هایی با پروداکشنی قوی تر در نوروز نداشتیم و دقیقا نشان داد دوره ای که بگوییم هر فیلمی که اکران می شود مردم در سینما می بینند به پایان رسیده است. امری که بارقه های آن در سال 98 آغاز شده بود؛ مردم به گزینش کیفی و حرفه ای برای دیدن فیلم دست می زدند، دقیقا مثل اتفاقی که در اکران نوروزی امسال افتاده است.
وی ادامه داد: نمی خواهم برخی از این فیلم ها را داوری ارزشی کنم و بگویم کیفیت دارند یا خیر، بلکه می خواهم بگویم برای فصلی مثل اکران نوروز مناسب نیستند. ما به فیلم های متفاوتی برای این فصل نیاز داریم. چند برهه زمانی خاص وجود دارد که فیلم های خاصی را می طلبند مثل اکران عید نوروز، اکران عید فطر، اکران تابستانی و... که چارچوب اکران باید متناسب با آن ها چیده شود ولی متاسفانه این اتفاق در اکران نوروزی امسال نیفتاد.
افزایش قیمت بلیت بر تعداد مخاطب تاثیرگذار نیست
نوروزی در پاسخ به اینکه فکر می کند افزایش قیمت بلیت در استقبال مخاطب تاثیر داشته است یا خیر، خاطرنشان کرد: به نظر من قیمت بلیت روی استقبال مخاطب تاثیرگذار نبوده است. در حال حاضر قیمت بلیت سینما، قیمت یک چیپس یا پفک است. اگر سینما فیلم خوبی داشته باشد که در زمان مناسبی اکران شود، مخاطب با همین قیمت بلیت هم آن را حمایت می کند.
این سینمادار با اشاره به بی توجهی به مخاطب در سینمای ایران، بیان کرد: شما نمی توانید فروشگاه شیکی داشته باشید اما این فروشگاه جنسش جور نباشد. جنس فیلم های اکران نوروزی در این برهه زمانی نامناسب است. متولیان سینما چه در بخش خصوصی و چه در بخش رسمی باید به ذائقه مخاطب احترام بگذارند، چیزی که من بسیار کمرنگ می بینم و به نظر می رسد چیزی که در سینمای ما اهمیتی ندارد، مخاطب است.
وی درباره نمایش فیلم های یدو و تک تیرانداز در تلویزیون تاکید کرد: وقتی که پخش اول 2 فیلم با پروانه نمایش سینمایی از تلویزیون آغاز می شود یعنی مخاطب سینما اهمیتی ندارد و ارزش خود را از دست داده است.
نوروزی درباره راه حل مشکل بد اقبالی مخاطب به سینما تصریح کرد: در این شرایط باید کاری کرد که مردم عادت سینما رفتن را ترک نکنند. مردم برای فیلمی لوباجت که روی پرده است و می توانند آن را در خانه هم ببینند، به سینما نمی آیند. مخاطب ماهانه حق اشتراکی را به پلتفرم های خصوصی پرداخت می کند که انبوهی فیلم در آن پلتفرم وجود دارد و بلاخره روزی فیلم های روی پرده هم به آن ها اضافه می شوند پس چرا به سینما بیاید و نیم ساعت به دنبال جای پارک بگردد؟ چرا باید بلیتی تهیه کند و در نهایت با ماسک در سالن بنشیند که فیلمی لوباجت ببیند؟
مدیر پردیس سینمایی آزادی درباره علت بی رونقی سینما مطرح کرد: اگر بخواهیم چند علت را برای بی رونقی سینما در روزهای اکران نوروزی درنظر بگیریم، یکی تبلیغ نشدن فیلم هاست، یکی آگاهی نداشتن مردم درباره باز بودن سینماها، دیگری وضعیت چینش فیلم ها، وضعیت کرونا و در آخر سهل گیری و بی اعتنایی نهادهای صنفی و رسمی نسبت به اهمیت اکران است که نتیجه ای جز وضعیت امروز سینما به بار نمی آورد.
او در بخش دیگری از صحبت هایش به قیاس سینمای ایران و کشورهای هم جوار پرداخت و گفت: ما به عنوان یک نظام، چارچوب های فرهنگی را در ماهیت این نظام، انقلاب و قانون اساسی متصوریم که بخشی از این چارچوب در سینما متبلور می شود. سینمای ایران در کشورهای منطقه و خاورمیانه یک ارزش متمایز و نسبی برای کشور ماست به واسطه آنکه حضور بین المللی داریم، حال با همه معایب و ایرادهایی که سینما دارد باز در مقایسه با دیگر کشورهای هم جوار، برای ما یک وضعیت نسبی است.
این سینمادار در پایان درباره پخش نشدن تیزرهای فیلم های سینمایی در تلویزیون بیان کرد: علت بی مهری تلویزیون و پخش نکردن تیزرهای سینمایی را متوجه نمی شوم. اگر قرار است که صداوسیما در خدمت منافع انقلاب اسلامی و ساختار فرهنگی آن باشد، دلیل این بی مهری چیست؟ چیزی که مشخص است، این است که سینما درحال حاضر از جانب برخی افراد طماع در بخش خصوصی و یک سری افراد ناکارآمد در بخش غیرخصوصی محاصره شده و نتیجه اش چیزی ست که می بینید.
فروغ گشتیل
انتهای پیام/
وی تاکید کرد: به گونه ای که با همراهی سینما، بخشی از اتفاقات ناگواری که برای همه مردم رخ داده است، به فراموشی سپرده شود و مردم برای زندگی بهتر آماده شوند.
این کارگردان سینما توضیح داد: به نظر می رسد باید سینمای شاد و مفرحی را برای سال آینده آرزو کنیم، تا به مردم روحیه دهد. البته فرقی نمی کند که این شادابی و مفرحی در کدام یک از گونه های سینمایی دنبال شود، مهم این است که از طریق سینما امیدواری و شادی را به جامعه تزریق کنند.
وی بیان کرد: فکر می کنم وظیفه سینماگران در شرایط فعلی ارائه آثاری است که مردم دوباره برای دیدن آن در سینماها دور هم جمع شوند، بخندند و از سینما لذت ببرند.
کارگردان فیلم سینمایی دینامیت تاکید کرد: سینما نیز مانند بخش های دیگر باید به تولید و پیشرفت فکر کند، اگر بخواهیم نیازهای سینما در سال جدید را اولویت بندی کنیم، معتقدم پیش از هر چیز باید از تولید فیلم های نشاط آور حمایت کرد، فیلم هایی که بتواند مانند یک مسکن درد جامعه را کاهش داد نه فیلم هایی که خود به نوعی نمک زدن به زخم باشد.
وی ادامه داد: از طرف دیگر معتقدم باید سالن های سینما در شان مردم تجهیز شود، متاسفانه کوتاهی در دوران کرونا برای تجهیز سالن های سینما شکل گرفت، معتقدم پیش از این، قطار سینما در حال حرکت بود و تعمیر کردن آن هم سخت بود، این قطار در حال حاضر ایستاده است و در این شرایط می توانستیم خیلی کارها را انجام دهیم که متاسفانه این اتفاق شکل نگرفت.
کارگردان فیلم سینمایی انفرادی گفت: فکر می کنم بهتر بود به جای حمایت های نقدی، سالن های سینما را به روز رسانی کرد و یا زیرساخت های لازم برای امنیت اقتصادی سینماگران فراهم می شد.
وی بیان کرد: یکی از مواردی که می تواند برای سینماگران مشکلاتی را فراهم کند، بحث مالیاتی است که برای سینماگران در نظر گرفته شده است، البته این را باید بگویم که من از مالیات دادن فرار نمی کنم، اما مساله این است که مالیات هایی که قرار است از سینماگران بگیرند، رقمی نیست که بتواند چندان در کشور کارایی داشته باشد. اما همین رقم می تواند روند تولید در سینما را مختل کند.
این تهیه کننده سینما توضیح داد: مساله این است که درآمد سینماگران یک سال خوب است و یک سال بد، اینکه بخواهیم از آنها مالیات کسر کنیم کار درستی نیست، بحث این است که در بودجه کشوری این رقم مبلغ بسیار ناچیزی است، مگر دستمزد چند نفر در سینما از بین مجموع سینماگران، به مالیات های سنگین می خورد.
اطیابی در پایان گفت: واقعیت این است که این روند می تواند تولید را مختل کند، یعنی هزینه های تولید چند برابر گران تر از گذشته می شود.
هجوم نابهنگام مهمانی ناخوانده به نام کرونا باعث وقوع انقلابی نو در سینمای ایران و جهان شد.
هر چند سینمای ایران پیش از کرونا نیز حال و روز خوبی نداشت ولی تاسیس پردیس های جدید سینمایی تا حدودی شرایط را امیدوار کننده کرده بود. اما با هجوم کرونا شرایط به مرز بحرانی رسید و بسیاری از سینماها به آستانه ورشکستگی رسیدند و تولیدکنندگان فیلم با هزینه های سرسام آور تولید امیدی به بازگشت سرمایه نداشته و این موضوع تولید فیلم را با یک بحران غیرقابل جبران مواجه کرد.
اما در این میان یک اتفاق نو بوقوع پیوست که جرقه ای برای شروع فصلی جدید درصنعت سینما گشت. مردم در شرایط قرنطینه بیش از هر چیز به تماشای فیلم در خانه پرداخته و این به یکی از سرگرمی های اصلی مردم تبدیل شد. همین امر عده ای از سینماگران را به فکر اکران آنلاین فیلم در پلتفرم انداخت و این نخستین بار در سینمای ایران است که فیلمی مهم به جای اکران روی پرده سینما در پلتفرم به نمایش در می آید.
این اتفاق از یک سو اتفاق مثبتی است چون باعث می شود فیلمسازان بیش از این ضرر نکنند. در عین حال طیف وسیعتری از مخاطبان بیننده فیلم ها خواهند بود. از طرفی میزان تولیدات فیلم هم در ایران بالا خواهد رفت. اما نباید از این نکته مهم غافل شد که رقابت در این بازار کیفیت بالای فیلمسازی را می طلبد و نمی توان با فیلم های سطح پایین و بی کیفیت در این فضا دوام آورد. هم پلتفرم ها و هم فیلمسازان باید سطح و کیفیت را بالا نگه دارند تا مخاطب را بتوانند جذب و حفظ کنند.
از طرف دیگر این نگرانی وجود دارد که اگر کم کم نمایش فیلم در فضای پلتفرم جای اکران در سینما را بگیرد بعد از کرونا شرایط سینماها چه خواهد شد؟ چگونه می توان مردم را به سینماها کشاند و از سقوط سینماها و مشاغلی که با سینما زنده اند جلوگیری کرد.
قطعا دولت به عنوان نهادی حمایت کننده در آن شرایط باید وارد عمل شود و با ایجاد امکانات و تسهیلات بیشتر صنعت سینما را زنده نگه دارد و هم با گسترش امکانات مخاطب را به سینما بکشاند. تبلیغات هم در این شرایط نقش کلیدی خواهد داشت و حمایت وسیع رسانه ها را می طلبد.
اما یکی از دلایلی که باعث شده بسیاری از فیلم های مستقل سینمای ایران هیچ علاقه ای برای ورود به عرصه نمایش آنلاین نداشته باشند عدم وجود قانون کپی رایت در کشور است که منجر به کپی غیر مجاز فیلم ها و به یغما رفتن سرمایه فیلمساز و بخش خصوصی می شود و اگر برای این بیماری مهلک قاچاق و کپی غیرقانونی که گریبان صنعت فیلم در کشور را گرفته راه علاجی اندیشیده نشود با کمال تاسف باید به گل نشستن کشتی هنر سینما را در ایران به نظاره بنشینیم./
فیلم های بسیاری در تاریخ سینمای ایران می توان نام برد که توقیف شده اند یا قربانی سانسور سلیقه ای شده اند و این معضل امروز به یکی از اصلی ترین معضلات سینمای ایران تبدیل شده است.
در گفت وگو با چند سینماگر کارکرد مخرب سانسور مورد بررسی قرار دادیم که در ادامه می خوانید:
کامبوزیا پرتوی: امیدوارم روزی بتوانیم بدون سانسور حرف مان را بزنیم
کامبوزیا پرتوی، فیلمنامه نویس و کارگردان سینما، در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: سانسور باعث می شود حرفی که قرار است فیلمساز با اثرش بزند، الکن شود و این اولین تأثیر سانسور بر یک اثر سینمایی یا تلویزیونی است. سانسور به فیلمساز اجازه نمی دهد حرفش را کامل بزند و بیان مضمون ناقص می ماند.
پرتوی تصریح کرد: برچیده شدن سانسور را خیلی بعید و ساخت می دانم ولی امیدوارم روزی با حذف سانسور شرایطی فراهم شود که بتوانیم به راحتی حرفمان را بدون شک و شبهه بزنیم. سانسور تأثیری مستقیم و جدی بر تولیدات سینمایی ما داشته است؛ به یاد دارم در دوره دوم ریاست جمهوری آقای احمدی نژاد سانسور بسیار پر رنگ شده و برخی کاملاً حذف و برخی فضای کار را در دست گرفته بودند. بنا بر موقعیت ها و شرایط مختلف سانسور شکل و شمایل متفاوتی به خود می گیرد.
این کارگردان در ادامه اظهار داشت: هر مدیر برداشت خود را درباره فیلم ها و به طور کل سینما بر کلیت سینما تحمیل می کند و در کنار آن، مسائل روز حتماً بر نظرات آن ها تأثیرگذار است و سانسور به این شکل متأثر از سلایق و اتفاقات مدام در حال تغییر شکل است و این وضعیت باعث شده شرایط کار برای سینماگران بسیار سخت شود.
کارگردان فیلم سینمایی کافه ترانزیت درباره پیشنهاد حذف پروانه ساخت تأکید کرد: حذف پروانه ساخت ممکن است برای سینماگران مشکل ساز باشد. پروانه ساخت برای سرمایه گذار یک اعتماد و اطمینان به همراه دارد که نمی دانم با حذفش چگونه می توان اعتماد سرمایه گذارها را جلب کرد. با وجود اینکه فیلم های بسیاری با پروانه ساخت توقیف شده و امکان اکران پیدا نکرده اند هنوز معتقدم پروانه ساخت می تواند اطمینانی برای سرمایه گذار باشد چرا که با وجود آن می توان دولت را مسئولیت توقیف فیلم دانست و در این شرایط می توان از دولت خواستار پاسخگویی بود اما با حذف قانون صدور مجوز ساخت دیگر نمی توان نسبت به سانسور و توقیف فیلم ها خواستار پاسخگویی از دولت بود.
پرتوی در ادامه اظهاراتش اظهار داشت: به نظر من می توان درباره پروانه ساخت تغییر نگرش داشت. پروانه ساخت باید با معیارهای حرفه ای صادر شود و برای صدور آن نگاهی به فیلمنامه وجود نداشته باشد. به نظرم باید درباره حذف پروانه ساخت همه جوانب را در نظر گرفت چرا که ممکن است با حذف آن شرایط بدتری در تولید به وجود بیاید.
این کارگردان در پایان اظهار داشت: در زمان ساخت یک فیلم نظر یکی از دوستان در شورای پروانه نمایش را جویا شدیم و فهمیدیم که با وجود او و با توجه به سلیقه ای که دارد ممکن است فیلم ما در این شورا با مشکل مواجه شود، به همین دلیل از آنجا که بازگشت سرمایه برایمان مهم بود مجبور شدیم تغییراتی در فیلمنامه اعمال کنیم و برای اینکه خیالمان از اکران راحت باشد آنقدر دست به عصا راه رفتیم و تغییر داشتیم که در نهایت فیلم آن اثری که انتظار داشتیم، نشد و حرفی که می خواستیم با آن بزنیم به طور کل از بین رفت و الکن شد. سانسور به نوعی خودسانسوری را برای هنرمند به همراه دارد و اتفاقی که برای فیلم ما رخ داد برای اکثر فیلم های سینمای ایران رخ می دهد.
علی ژکان: نامعلوم بودن مرزهای سانسور، خودسانسوری را رواج داده است
علی ژکان، فیلمنامه نویس و کارگردان سینما در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: در 40 سال اخیر به دفعات درباره سانسور صحبت شده است و متأسفانه هیچ گاه این صحبت ها نتیجه بخش نبوده و امیدواریم که شاید با تکرار این اعتراضات روزی صدای مان شنیده و برای سانسور در سینمای ما فکری شود.
ژکان تصریح کرد: سینمای ما بیشترین آسیب را از ممیزی های غیر تدوین شده و مبهم دیده است و این وضعیت یک سردرگمی جدی به سینما وارد کرده که به نوعی امنیت را از سینماگران گرفته است. به هر حال هر حکومت و کشوری خط قرمز هایی دارد که سینماگران به آن ها توجه دارند. این ممیزی ها در کشورهایی که دموکراسی در آن ها حاکم است شکل و شمایل متفاوتی نسبت به کشور ما دارد.
او افزود: در کشور ما انتظار این است که خط قرمزها مشخص شود و سینماگران بدانند با چه خط قرمزهایی روبرو هستند اما متأسفانه در کشور ما با تغییر هر مدیر سانسور تغییر می کند و در واقع شاهد شکل مشخصی از آن در کشور نیستیم. سانسور در کشور ما در هر دوره متناسب با تغییر شرایط تغییر چهره می دهد.
کارگردان فیلم سینمایی مادیان تأکید کرد: من به شخصه از اولین فیلمی که ساختم با سانسور درگیر بودم و جزو اولین قربانیان ممیزی هستم و امروز هم این مشکل همچنان وجود دارد و همه با آن دست و پنجه نرم می کنیم. از آنجا که ممیزی ها بر اساس اصول مدون و مشخصی تعیین نشده اند هر روز با شکل جدیدی از سانسور مواجه هستیم و یک وضعیت نامعلومی به وجود آمده و وسعتی به سانسور داده که طول و عرضش غیر قابل تصور است و این وضعیت نوعی سردرگمی، ترس و وحشت به وجود آورده که شاید خیلی هم واقعی و مرتبط با سانسور نباشد اما شرایطی را به وجود آورده که سینماگران مجبور به خودسانسوری شده و پیش از سانسور به شکل پر رنگ تری خودسانسوری به وجود آمده است.
حسن برزیده: سانسور پدیده ای علیه مردم است
حسن برزیده، کارگردان سینما و تلویزیون، در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: به نظر من سانسور شکلی از برده داری است و دو وجه بسیار مخرب برای فرهنگ و هنر کشور دارد. اینکه افرادی در کشور تصمیم بگیرند در آثار هنری چه مسائلی مطرح شود و جلوی مطرح شدن چه مسائلی گرفته شود به هیچ وجه پسندیده نیست.
برزیده خاطرنشان کرد: در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هیچ شخص موجهی وجود ندارد که صلاحیت تصمیم گیری برای محتوای آثار هنری را داشته باشد. من به شخصه در این وزارتخانه هیچ فرد متخصصی در حوزه فرهنگ و هنر را سراغ ندارم و اکثراً حتی کمترین شناخت را از فرهنگ ندارند.
او افزود: چند سال پیش در جلسه ای که با وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت آقای دکتر حسینی داشتیم، او تأکید کرد که قرار بود در مسئولیت وزارتخانه دیگری را بر عهده بگیرد اما در نهایت گفتند شما وزیر فرهنگ باش! این تجربه شخصی من بود که از این جلسه در زمان مسئولیت آقای حسینی داشتم اما در همه دولت ها این وضعیت وجود دارد و هیچ دولتی تا امروز توجهی جدی به فرهنگ و هنر نداشته. حتی دولت حاضر هم در زمینه فرهنگ عملکرد چندانی نداشته و نقدهای بسیاری به آن وارد است.
این کارگردان در ادامه گفت: حتی اگر سانسور را بپذیریم و وجود آن را لازم بدانیم هیچ گاه در سمت های مختلف افرادی نبوده اند که بتوان آن ها را برای تصمیم گیری درباره تولیدات سینما، تلویزیون و دیگر عرصه های هنری فرهنگی صالح دانست؛ ریزش مخاطبی که در سینما و تلویزیون شاهد هستیم گواهی بر این مدعا است.
کارگردان فیلم سینمایی مزار شریف در ادامه اظهاراتش، تأکید کرد: دیگر جنبه مخرب سانسور به حذف نگاه های جدید برمی گردد و جامعه را از نگاه های جدید محروم می کند. ما شاید در خانواده های خود هم این رویکرد را داشته باشیم و فرزندان خود را از ابراز نظر محروم کنیم و این باعث می شود از کوچک ترین نهاد اجتماعی سانسور بر اذهان ما تحمیل شود و در مقیاس های بزرگ تر آن را ادامه دهیم. هنرمندان همیشه از اقشار تحصیل کرده هستند و می توانند درباره اتفاقات و معضلات به مسئولان و همچنین مردم اخطار دهند، در کشورهای پیشرفته بخش اعظمی از مشکلات را از طریق فرهنگ حل می کنند. در مباحث امنیتی که شاید در کشور ما اهمیت بیشتری دارند که نیز می توان به آثار فرهنگی و هنری توجه داشت. اگر یک حکومت حتی بخواهد مسأله ای منفی را در اذهان نهادینه کند از طریق فرهنگ این کار را انجام می دهند.
برزیده تصریح کرد: فرهنگ و هنر حتی در جایگاه منتقد هم نباید سانسور شود، سانسور علیه مردم و به ضرر حکومت است و حکومتی که منتقد ندارد هر روز آسیب های بیشتری را متحمل می شوند. در بیانیه 313 سینماگر که خواستار برچیده شدن سانسور شده بودند ما خواستار حذف پروانه ساخت و وضع قوانینی مشخص بودیم. اگر قرار است سانسور همچنان وجود داشته باشد باید به شکل مدونی خط قرمزها مشخص شوند و در همین حوزه با اهالی فرهنگ و هنر مشورت شود. فیلمساز باید بداند که خط قرمزها شامل چه مواردی می شود؛ امروز این ادعا وجود دارد که خط قرمزها مدون و مشخص هستند اما در واقع این گونه نیست و سلیقه های مختلف مدیران مختلف مدام بر آثار سینمایی و تلویزیونی اعمال نظر می کند.
او افزود: حتی اگر سینما را وسیله ای برای سرگرمی بدانیم با سانسور سینما این خاصیت را هم از دست می دهد و به اجبار همه فیلم ها در یک چارچوب مشخص ساخته می شوند و این باعث می شود که آثار تکراری باشند. یک سال در ماه مبارک رمضان به سریال هایی که پخش می شد، دقت کردم و دیدم همه شبیه به هم به پایان می رسند و مشخص بود که یک سلیقه مشخص این قصه ها را به پایان رسانده و تنوع کاملاً از بین رفته است. در این سال ها سانسور اینقدر پیشرفت کرده است که به شخصه شاهد بودم به من گفتند از چهره فلان بازیگر خانم نمای بسته نگیرید. این جمله را تنها یک انسان بی سواد می تواند بگوید چرا که یک کارگردان برای نشان دادن صحنه ای که یک زن همسرش را از دست داده، برای نشان دادن غم و شوکه شدن این زن باید از نمایش بسته استفاده کنم و در نمای باز این امکان وجود ندارد. چنین اظهار نظرهایی که طرفداران سانسور دارند از بی سوادی آن هاست که می بینیم هر روز آسیبی جدی تر به سینما می زنند.
این کارگردان در پایان تأکید کرد: من با این رویکرد بیانیه سینماگران ایران را به مناسبت روز جهانی صلح امضا کردم و شاید افرادی هم این بیانیه را امضا کرده باشند که با آن ها هم عقیده نباشم اما حتی اگر چند بیانیه دیگر با این رویکرد منتشر شود حاضر به حمایت از آن هستم و قطعاً امضا می کنم.
محمد متوسلانی: توقیف رستاخیز تولید فیلم تاریخی- مذهبی را متوقف کرد / حمایت از سانسور عملکردی علیه مردم است
محمد متوسلانی، کارگردان و بازیگر سینما و تلویزیون، در گفت وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: از زمان ورود و تأسیس سینما به کشور ما سانسور مقوله مهمی بوده که همیشه با آن درگیر بوده ایم. از زمانی که به یاد دارم سینماگران با سانسور دست و پنجه نرم کرده و مدام به آن اعتراض داشته اند اما متأسفانه هیچ گاه این اعتراض به جایی نرسیده و سانسور همچنان کار خود را انجام می دهد.
متوسلانی تصریح کرد: مشکل عمده درباره سانسور این است که همواره خیلی از مسائل مطرح شده درباره آن قابل تعدیل و تفسیر است. هیچکس به صورت قطعی نمی تواند بگوید چه چیز باید گفته شود یا چه چیزی را نباید گفت. هر کس که در سمت مدیریت سینما قرار گرفته نسبت به شعور، دیدگاه و اعتقادات خود مسائل را تفسیر و عمل می کرد.
او افزود: مشکلات در بحث سانسور به قدری زیاد است که حتی یک فیلم مذهبی هم با نظرات مختلف نسبت به سانسور یا حذفش مواجه می شود. در بسیاری مواقع دیده ایم حتی وقتی مراجع عظام تقلید درباره یک فیلم اظهار نظر مثبتی داشته اند آن فیلم با نظر یک مرجع یا حتی گروه دیگر سانسور یا حذف شده و به اکران نرسیده است. یک نمونه مشخص درباره این اتفاق فیلم سینمایی رستاخیز است.
این کارگردان در ادامه اظهاراتش، تأکید کرد: احمدرضا درویش کارگردان قدیمی و کارکشته ای است که با محدودیت ها آشنایی دارد و قطعاً همه تمهیدات برای اکران رستاخیز را در ساخت آن در نظر گرفته اما باز هم نتوانسته فیلمش را از سانسور و توقیف نجات دهد. این اتفاقات نه تنها بر سرنوشت یک فرد یا یک فیلم تأثیر می گذارد که سرنوشت سینمای ایران را هم تغییر می دهد. مطمئناً اگر چنین مشکلی برای فیلم درویش پیش نمی آمد قطعاً تا امروز فیلم های زیادی با موضوع ائمه و عاشورا ساخته شده بود اما توقیف رستاخیز جلوی این اتفاق را گرفت.
کارگردان فیلم سینمایی کفش های میرزا نوروز خاطرنشان کرد: باید با یک نگاه بازتر به مسائل نگاه کرد و لازم است که در ارزیابی ها تجدید نظر شود تا نتایج بهتری را از سیاست گذاری ها در سینما شاهد باشیم. ما نباید همه چیز را در کشورمان تجربه کنیم و بهتر است به جای اینکه خود را از همه جای دنیا جدا بدانیم از تجربه کشورهای دیگر در برخورد با سانسور استفاده کنیم. متأسفانه هرگاه که علیه سانسور حرفی زده می شود، طرفداران آن با ادعای حمایت از حق و حقوق مردم از سانسور دفاع می کنند اما کاری که انجام می دهند کاملاً علیه مردم است.
خبرنگار: علی ناصری
جامعه سینمای ایران کفش مشکلات مشکلات اقتصادی سانسور
سینمای اجتماعی ما از مردم فاصله گرفته است
* آقای ناظمی شاید بهتر باشد که در ابتدا بپرسیم که آیا در جهان چیزی به نام سینمای اجتماعی داریم یا خیر؟ و اساساً ژانر رئال و اجتماعی چیست؟ این سؤال را از این جهت می پرسم که عموماً سینمای ایران را به عنوان سینمای اجتماعی می شناسند.
بسم اللّه الرحمن الرحیم. با عرض تبریک ایام عید نوروز خدمت مردم شریف ایران؛ باید بگویم چیزی به نام ژانر رئال وجود ندارد و بیشتر یک مکتب و گرایش است. در کشور ما می توان گفت چیزی شبیهِ ژانر اجتماعی داریم اما آیا چقدر ژانر است و چقدر برآمده از مناسبات واقعی زندگی ما است، بحث جداگانه ای است.
فکر می کنم که عنوان سینمای اجتماعی در کشور ما، نتوانسته است سینمایی باشد که واقعاً به اجتماع انسان ها و مصائب اجتماعی ما بپردازد و در واقع ارتباط خوب و جدی با ما پیدا نکرده است. اگر بخواهم مقایسه کنم با ژانر بومی خودمان یعنی دفاع مقدس، باید گفت که برعکس ژانر موسوم به اجتماعی، سینمای دفاع مقدس بیانگر فضای دفاع مقدس است و می تواند حقایق و وقایع آن را بیان کنند.
شاید یکی از مشکلات بنیانگذار ژانر اجتماعی این باشد که بیانگران خوبی برای حقیقت نبودند و نتوانستند آن را به خوبی دریافت کنند. ببینید در سینمای داستانی گزارشگری مستقیم و آینه وار از واقعیت نداریم بلکه باید به صورت پدیدارشناسانه واقعیت را بفهمیم و تفسیر کنیم یعنی اینکه واقعیتی را که با آن روبرو شدیم، بفهمیم و تفسیری با قواعد سینمای داستانی بیان کنیم. مثلاً خیلی از داستان هایی که در ژانر دفاع مقدس رخ داده است که در عالم واقع نبوده است اما احساس می کنیم که درست است زیرا توانسته بیانی را نزدیک به واقعیت موجود بیان کند که نسبتی با حقیقت دارد و مخاطب هم احساس می کند که به او توهین نشده و سرش کلاه نرفته و هم اینکه قواعد سینما را رعایت کرده است.
البته منظورم این نیست که قواعدی را جایی به نام قواعد سینما نوشته باشند بلکه منظورم این است که قواعد سینمایی که بن مایه اش احترام به مردم است را رعایت کرده است اما در سینمای اجتماعی اینگونه نیست بلکه اساس اعراض از مردم است و حتی گاهی تندتر و تبدیل به توهین مردم می شود و طرفداران خودش را از دست می دهد. البته گاهی مواردی که بعضاً جذابیت بیشتری دارد بین برخی از اقشار مردم طرفدار پیدا می کند.
عنوان سینمای اجتماعی تقلبی از نئورئالیزم ایتالیا است
* آقای حسینی آقای ناظمی اعتقاد دارند که سینمای اجتماعی ما ارتباط چندان سازمان یافته و مبتنی بر واقعیت با مردم ندارد و حتی دچار نوعی اعراض از مردم شده است. نظر شما درباره سینمای اجتماعی چیست؟
به نام خدا، من هم سال نو را تبریک می گویم و امیدوارم که در سال جدید ریشه کرونا کنده شود و سلامتی به مردم عزیز ما بازگردد. اما در خصوص سینمای اجتماعی باید گفت که من هم از این نظر با آقای دکتر موافقم که چیزی به نام سینمای اجتماعی را نداریم. ما اصلاً یک اسم تقلبی گذاشته ایم به نام سینمای اجتماعی که اساساً این اسم دچار اشکال است.
از همان بدو نام گذاری دچار اشکال شدیم که اساس نئورئالیزم ایتالیایی را گرفتیم و ادای آن را درآوردیم و مؤلفه های آن سینما را که در اروپا عمر چندان درازی هم نداشت بازسازی کردیم. مانند موج نوی فرانسه که از دل کایدو سینما متولد شد. سال 1950 را می توان بدو آن در نظر گرفت که کمتر از یک دهه عمر کرد و سینماگران مشهوری مانند پازولینی به آن پرداختند. این سبک از سینما فرمی از سینما با مؤلفه هایی مانند دوربین سردست و فضای سرد اجتماعی و مشکلات و... دارد که ناشی از افسردگی فراگیر بعد از جنگ جهانی دوم است که مردم دچار مصیبت های بعد از جنگ جهانی شدند و حالا سینما عوض اینکه کنار مردم باشد رفتار آینه گون از خودش نشان می دهد.
برای توضیح بیشتر باید بگویم که در برخورد با عناصر متکثر واقعیت از صبح تا شب، تجربه های متعددی از واقعیت روبروی ما می آید که هنگام خواب اگر بخواهیم خاطر آوری کنیم و انسان تصویری باشیم، دو سه دقیقه بیشتر به ذهن ما نمی رسد. باقی آن چی شد؟ باقی آن، با چیزهایی که در ذهن ما تطبیق داشته باشد، ندارد و حذف می شود. من چیزی را می بینم که دوست دارم. به قول سعدی تشنگان را نماید اندر خواب. همه عالم به چشم چشمهٔ آب یعنی تمنای درون من باعث می شود که همان چیزی را ببینم که دوست دارم. سینما دقیقاً همین کار را می کند و از میان عناصر متکثر واقعیت گزینش می کند.
این تقلب است که رئالیسم یعنی دوربین سر دست یا میزانسن شلخته تلویزیونی و گفت وگوهای خارج از قاعده و بی نزاکت که هرچقدر بی ادبانه تر صحبت کنیم رئال تر است. یا آدم های داغون و از هم پاشیده و زندگی های فروریخته و آدم های خسته و فضاهای بسته؛ اینها از نظر سینماگران ما شده است مظاهر رئال! نه اینگونه نیست. این نهایتاً نگاهی به دنیا است؛ بسته به اینکه آدم چطور زیست کرده است نگاه می کند.
این نگاه در سینمای ایران هم وارد شد و سینمای ایران مبتلا شد به چیزی که به آن می گویند سینمای اجتماعی و من اسمش را می گذارم نئورئالیزم ایرانی که مؤلفه های تکنیکال و نئورئال سینمای ایتالیا را برداشت و داستان های ایرانی را در آن چپاند. به قول آقای دکتر آن قدر از جامعه فاصله گرفت که به نحوی جامعه گریز داستان هایش را روایت کرد زیرا دیگر جامعه در فیلم، آن جامعه بیرونی نیست. به قول شاعر شیخنا تسبیح خوب آورده ای لیک سوراخ دعا گم کرده ای به نوعی سینمای ما سوراخ دعایش را گم کرده است.
به تعبیر ساده تر آنچه اتفاق افتاده است این است که سینمای نئورئال ایرانی نه تنها در روایت واقعیت جاری قاب خودش دچار مشکل شده بلکه موضوعاتی که انتخاب کرده به حدی شاذ و چرک بود که آرام آرام مردم را خسته کرد. عموماً در فیلم ها فضای پایین شهری حاکم است اما چگونه؟ همگی خشن و پرخاشگر و معتاد و پدرهای بد؛ عمدتاً پدرها نقطه کانونی بد داستان هستند. زندگی های از هم پاشیده و بدور از غیرت و انگار همه چیز پول است و دارایی. در حالی که اگر واقعیت جنوب شهر را ببینیم چیز دیگر دیده می شود. هنوز بچه ها در کوچه ها در حال بازی هستند و زن ها همان پاتوق های قدیمی و جلسات هفتگی را دارند؛ مردها در حال کار و تلاش برای زندگی و کسب آبرویند که نشان می دهد بافت اجتماعی وجود دارد که حتی بسیاری از بزرگان فرهنگ و هنر ما از پایین شهر متولد شده اند.
* اتفاقاً خیلی از شهدا برای محله های پایین شهر هستند.
بله، در کل می خواهم برای جمع بندی بگویم که سینمای اجتماعی و رئال واژه غلطی است که باید آن را فراموش کنیم. چه کسی خلقش کرد و اولین بار چه کسی گفت؟ این عنوان تقلید ناقصی از نئورئالیزم ایتالیایی است که اتفاقاً آن سبک چون آسیب زننده به بنده اجتماعی افسرده بعد از جنگ جهانی اروپا بود همان جا منکوب شد چراکه عاقلانه دیدند که عنصر امید را از جامعه می گیرد و بعد از 8 سال تمام شد اما در ایران هنوز در حال بازتولید است و کسی به فکر این نیست که باید در روزگار اخیر به این موضوع جدی تر توجه کرد و با کنش های مدیریتی جلوی آن را گرفت.
شمال شهر محل جرایم سازمان یافته است اما سینما جنوب شهر را کثیف نشان می دهد
* آقای دکتر به آینگی سینمای ایران اشاره شد. یکی از نگرش های غالب در بدنه سینماگران ما این است که سینما آینه جامعه است و باید جامعه را بازنمایی کرد؛ تحلیل شما به عنوان پژوهشگر سینما در این باره چیست؟
اینکه می گوییم سینما آینه جامعه است یک استعاره است که باید کسی که از آن سخن می گوید استعاره خودش را توضیح می دهد. زمانی که از چنین مفاهیمی صحبت می کنیم باید آن را تبیین کنیم و نباید بدون شرح از کنارش رد بشویم و برویم. سینما مسئله شوخی برداری نیست بلکه هنر جمعی است که به ما شکل می دهد و در اجتماعات انسانی مؤثر است و اگر کسی برای مفهومی مانند آینه گون بودن سینما توضیحی نداشته باشد حرف بی اساسی خواهد بود.
سینما آینه جامعه می تواند باشد به شرطی که سینما جامعه را در ابتدا بفهمد و تفسیر درستی داشته باشد و به شکل محترمانه بیان کند. ببینید شما می توانید به عنوان یک فیلمساز بگویید می خواهید درباره آسیب های جامعه صحبت کنید و می خواهم بدی ها و آسیب های جامعه را بگویم. ما نمی توانیم بگوییم نساز، خیر بلکه می گوییم که چگونه آن را تفسیر می کنید و چگونه می سازید؟ نمی شود صرفاً یک آینه بگذاریم و اسمش را سینما بگذاریم. دیگر اصلاً سینما نیست! سینما تفسیرگر است و یک نسبتی به هنر دارد. اگر صرفاً می خواهیم هرچیزی که در جامعه هست را نشان بدهیم مثل این می ماند که یک دوربین را در یک مجتمع و مرکز تجاری بگذاریم و از صبح تا شب فیلمبرداری کنیم و شب هم دوربین را برداریم. شما باید جهانی را روایت کنید. تمام مشکل ما با این جهان در حال روایت است.
اینکه بچه های پایین شهر کم درآمدتر باشند که چیز عجیب و تازه ای نیست و خودشان هم می دانند. ما هم بچه پایین شهر هستیم و می دانیم که چگونه زندگی می کنیم. اینکه شما فیلمسازان بالاشهری روایتی از ما بچه های پایین شهر می دهید که اعوجاجی و ریاکارانه و دروغین است، آنجا مشکل است. مانند فیلمی که در سال گذشته اکران شد که در آن بچه های پایین شهری غیرتی اند اما همراه با توحش. جنوب شهر کجا است؟ شهر ری؟ نازی آباد؟ ما هم اهل آنجا هستیم و هنوز دوستان و بستگان ما آنجا زندگی می کنند. نه، جنوب شهر من و شما هستیم اما نه با آن ویژگی های منفی و زشتی که در فیلم ها دیده می شود.
اینجا باید ریشه و اصل ماجرا را بگویم. آن دستگاه دروغ پردازی که تصویر اعوجاجی را از پایین شهر به عنوان محل آسیب های اجتماعی نشان می دهد، اولاً با یک دروغ محض شروع می شود. مرکز و کانون آسیب های اجتماعی را اگر در همین تهران مقیاس بگیریم مال شمال شهر است. در جنوب شهر، خلاف ها و رفتارهای ناهنجار کوچک شده و خردتر و رفتارهای کلان ناهنجار و شرارت های عظیم در بالاشهر است. اتفاقاً محل جرم های سازمان یافته و جنایت های بزرگ بالاشهر است. خانه های تیمی و باندهای فساد برای شمال شهر است. پولشویان که به هزار و یک جرم مشغول اند در شمال شهر هستند. خیلی هم شیک و پرتوقع اند نسبت به اینکه حقوقشان رعایت شود. اما بچه های پایین شهر ما می روند در مناطق مرزی سرباز و شهید می شوند برای اینکه آنها در شمال شهر بتوانند زندگی پلیدشان را ادامه دهند و بعد هم با همان پول های کثیفی که به سینما تزریق کرده اند و آن دروغ کثیف تری که درباره ما می پرورانند با استفاده از فیلمساز خودفروخته ای که در کشور ما بسط ید دارد، گسترش بدهند.
پس پشتوانه سینمای اصطلاحاً اجتماعی ما یک دستگاه دروغ پردازی بزرگ سازمان یافته توسط باندهای اقتصادی کثیفی است که کاملا جهت گیری های روشن سیاسی دارند. چرا این قدر این تصویر برای اقتصاد سیاسی مهم است و برایش هزینه می کند؟ آیا از فردا پایین شهری ها بالا شهری می شوند؟
اگر این تصویرسازی موفق باشد یک اتفاق وحشتناک می افتد که تا حدودی رخ داده است. به تدریج پایین شهری ها خود را شبیه بالاشهری ها می کنند. اینجا قلب آسیب است و تعارضات خانوادگی بروز می کند و دچار بن بست های روانی می شوند. بالاشهری با آن فرهنگ بزرگ شده است و حدی قائل است اما زمانی که پایین شهری را به هم ریخت و از خود بیگانه کرد که ایده آل، شمال شهری است و تو بدبختی، اتفاقی که می افتد این نیست که ما بدبخت ها از فردا خوشبخت بشویم. اینکه محال است که کسی که شریان اقتصادی مملکت دستش است اجازه بدهد من از وضع کارگری خودم بیرون بیایم و به وضع متفاوت اقتصادی او دست پیدا کنم.
فیلم های سیاه پایین شهری برای مردم نسبت به بالاشهری ها حس حقارت ایجاد می کند
اتفاق این است که من برده او می شوم وقتی آن تصویر دیده می شود من بردگی را قبول می کنم و می گویم آن چیزی که گفتی راست است و سطوح اجتماعی و سبک زندگی من غلط است باید مانند تو بشوم. در حقیقت نوعی حس حقارت را قبول می کند و سروری او را می پذیرد. نوعی توهم هم برای من ایجاد می شود که تو حق داری سوار ماشین مدل بالا بشوی و در پنت هاوس زندگی کنی و اگر سیستم اجازه می داد من هم مانند تو بودم. توهم اینکه انگار در ممالک دیگر همه بهترین زندگی را دارند و تنها ما بدبختیم.
در حالی که همه جای دنیا همان مسئله را دارند که ما داریم. تسلط باند های کثیف اقتصادی سیاسی که تلاش می کنند فرهنگ را هم دست خودشان بگیرند و با این سینما یک تصویر اعوجاجی غلط از ماوقع جامعه ایجاد کنند.
همیشه اصطلاحی را به کار می گیرم که این دست آدم ها یقه سفیدش را می بندد و صبح در محل کارش حاضر می شود و با ارز 4 هزار و 200 تومانی کار می کند اما شب که می شود تبدیل به یک انسان آزادی خواه اپوزیسیون می شود و در فیس بوک و توییتر شروع می کند به فحش دادن. اینجا همان دروغ گویی سازمان یافته رخ می دهد که شکر خدا الان پشت پرده های آنها درآمده است و ازدواج های سیاسی و روابط هویدا شده است. با دادگاه های برگزار شده معلوم شده که پول های کثیف است که در سینمای کشور نفوذ دارد. آقازاده ای که با رانت رفته است کانادا و حالا مانند اپوزیسیون طرفدار بدبخت ها شده است. خیر، بدبختی ما به خاطر خود امثال شما است و متأسفانه هیچ سالی مانند سال گذشته سینما تحت اختیار این تلقی درنیامد.
سینمای نئورئالیزم ایرانی به مراتب مهلک تر از نئورئالیزم ایتالیایی است
* آقای حسینی به نظرم باید نقش مدیریت فرهنگی کشور اینجا بیان شود. تا ببینیم که مدیران بعدی سینمای کشور در سال جاری که دولت عوض می شود چه باید بکنند؟
واقعیت این است که بخشی از این آسیب را از بدنه مدیریتی می خوریم که عشقش می شود اینکه با یک بازیگر سینما یک سلفی بگیرد یا با یک کارگردان بتواند یک چایی بخورد. این سطح حقارت در فضای مدیریتی کشور ما وجود دارد و یک واقعیت است. همچنان هم مدیران عوض می شوند و مدام هم همان افراد هستند که بر سر کار هستند. چه اتفاقی می افتد؟ سینمای ما عادت می کند به گفتن حرفهایی که سمت مردم نیست.
کرونا به زودی به امید خدا تمام می شود اما زمانی که سالن های سینما باز می شود چه نشان خواهیم داد؟ مردمی که بیشتر از یک سال سختی های ناشی از کرونا را کشیدند افسردگی های مرگ و میر و عوض شدن سبک زندگی را لمس کردند. خیلی از اطرافیان را از دست دادیم و نتوانستیم مانند گذشته به دیدار خانواده شان برویم و تسلیت بگوییم و در کنارشان باشیم و تشریک مساعی کنیم. خیلی از این چیزها را از دست دادیم و همه چیز مجازی شد. این فضای تلخ و افسردگی فراگیری که جامعه را گرفته است زمینه ای را فراهم می کند که مانند جنگ جهانی دوم می شود. موجی که سینما دارد ایجاد می کند تحت عنوان نئورئالیزم ایرانی به مراتب مهلک تر از نئورئالیزم ایتالیایی است.
این نکته را جدی می گویم که اگر می خواهیم با کسی برخورد کنیم این کرونا نیست بلکه باید با وزیر فرهنگ برخورد کنیم که جلوی این سینمای افسارگسیخته را رها کرده است و اگر این سینما یله و رها در کشور کار کند توان کار را از جامعه می گیرد. جامعه داغون و رها شده که دیگر برای تسکین آن نمی توان با یک قرص کاری کرد. آدم های افسرده ای که امیدی به زندگی ندارند. عنصر امید در سینمای ما گم شده است.
ما فیلم کودک و نوجوان می سازیم به جای اینکه امید داشته باشیم با تراژدی تمام می شود. هیچ جای دنیا این وجود ندارد و تنها در ایران وجود دارد. یک اثر سینمایی و رمان نوجوان در کره خاکی وجود ندارد که با تراژدی تمام شود، می تواند با تراژدی شروع شود اما تمام شدندش غیر ممکن است. اما ما ساختیم! بعد هم می گوییم سینمای متفاوتی داریم. این حرف مزخرف است. ما جلوی مردم ایستادیم.
شعار سال ، با اندکی تلخیص واضافات برگرفته از خبرگزاری تسنیم، تاریخ انتشار: 7 فروردین 1400، کد خبر: 2474763، www.tasnimnews.com.
در متن این پیام آمده است:
انالله و انا الیه راجعون
امروز سینمای ایران، محمد ابوالحسنی تهیه کننده ای جسور، خلاق و دوست داشتنی را از دست داد.
هنرمندی که در آثارش خیال انگیزی، شادی، شور زندگی و رنگ عشق را برای کودکان و خانواده های ایرانی آفرید و تا لحظه آخر عمر خویش، در اندیشه خلق اثری تازه بود.
تولید محتوای بومی، انتشار و بازاریابی محتوا بخصوص برای مخاطبان کودک در فضای مجازی، برای او دغدغه ای جدی بود و از ایده های نوآورانه جوانان در این زمینه استقبال و حمایت می کرد.
بنیاد سینمایی فارابی در سال 1397 با هدف تحول در زیست بوم سینمای ایران و توسعه بازار ، تفاهم نامه سه جانبه تأسیس مرکز نوآوری و شتابدهی سینمای ایران را با وی و معاونت عملی فناوری به امضا رساند. اما متأسفانه موانعی از جنس نگاه محافظه کارانه و محتاطانه مجریان در برابر نوآوری، شکل گیری و راه اندازی این مرکز را به تأخیر انداخت که یقینا می توانست یکی از اتفاقات مهم سینما در دهه 90 و در آستانه ورود به قرن جدید باشد.
در نهایت اندوه و تأثر و دلی مملو از بغض و تأسف و بهت، ناچاریم مرگ این تهیه کننده سینما را باور کنیم و برای همه خانواده سینما و دوستدارانش، برای کودکان و نوجوانان که او برایشان وب سری، انیمیشن و فیلم ساخت، آرزوی صبر کنیم.
فقدان این هنرمند عزیز را به پدر فرهیخته و مادر داغدار ایشان، خانواده شادروان ابوالحسنی و همسر و فرزندانش و هنرمندان سینما، تسلیت و تعزیت می گویم و برای آن مرحوم از درگاه خداوند متعال، علو درجات را مسئلت دارم .
همچنین پیام تسلیت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی نیز به مناسبت درگذشت محمد ابوالحسنی تهیه کننده و فعال حوزه انیمیشن منتشر شد.
در متن این پیام آمده است:
گمان نمی کردیم بهار 1400 را با غم یکی از چهره های فعال، خوشنام و خلاق حوزه انیمیشن آغاز کنیم. صد افسوس که ویروس بی رحم کرونا ، محمد ابوالحسنی گرانقدر را از ما گرفت. در این غم بزرگ به خداوند مهربان پناه می بریم که از اوئیم و به سویش باز خواهیم گشت.
مدیرعامل، معاونان و کارکنان مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی این ضایعه تاسف بار را به خانواده داغدار ابوالحسنی، خانواده بزرگ انیمیشن و دوستان این هنرمند تسلیت می گویند و از خداوند منان برای او مغفرت و رحمت و برای بازماندگان صبر مسئلت دارند.
خانه سینما نیز طی پیامی درگذشت تهیه کننده انیمیشن ایران زنده یاد محمد ابوالحسنی را به خانواده محترم ایشان و اعضای محترم جامعه اصناف سینمای ایران تسلیت گفت. متن تسلیت انجمن صنفی انیمیشن ایران و جامعه فیلمسازان انیمیشن به شرح زیر است:
با کمال تاسف مطلع شدیم، محمد ابوالحسنی، تهیه کننده موفق انیمیشن های سینمایی تهران 1500 و مجموعه دیرین دیرین امروز بر اثر ابتلا به کرونا درگذشت.
او از معدود تهیه کنندگان مستقل انیمیشن ایران بود که با نگاهی پیشرو و جسورانه، به کشف بازارهای جدید و حرکت در فضای صنعتی سازی انیمیشن پرداخت و با سرمایه گذاری و تولید در این مسیر گام های موثری برداشت.
بدون شک فقدان ایشان ضایعه ای جبران ناپذیر بر بدنه هنر انیمیشن خواهد بود.
هیات مدیره انجمن صنفی انیمیشن ایران و جامعه فیلمسازان انیمیشن این ضایعه بزرگ را به خانواده ایشان و هنرمندان سینما و انیمیشن تسلیت می گوید.
کد خبر 5176675
فریبرز دارایی
علی اکبر ثقفی تهیه کننده در گفتگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره وضعیت این فیلم گفت: در روزهای پایانی سال، اخرین سکانس ها را فیلمبرداری کردیم و به زودی مراحل فنی را آغاز خواهیم کرد.
او همچنین درباره تولید اثر در شرایط کرونا توضیح داد: با رعایت تمامی نکات بهداشتی و پروتکل ها کار را انجام دادیم. از آنجایی که خودروها نمی توانند بعد از ساعت 21 تردد کنند، کار کمی برای ما سخت بود و هزینه هایی را بر ما تحمیل کرد، اما خوشبختانه بدون مشکل خاصی این مراحل را پشت سر گذاشتیم.
ثقفی درباره زمان اکران این فیلم نیز اظهار کرد: قصد داریم این فیلم را برای جشنواره سال آینده نگه داریم مگر این که شرایط ایده آلی که بتوانند آثار اکران شوند، فراهم شود. یعنی بازار اکران ها گرم شود و این چرخه تکانی بخورد، بعد فیلم را به روی پرده بفرستیم؛ در غیراینصورت اکران امکان پذیر نیست. صبر می کنیم تا اکران شرایط نیمه متعادلی پیدا کند.
این تهیه کننده همچنین درباره وضعیت حال حاضر سینمای ایران نیز بیان کرد: آنچه که خود من را سرپا نگه داشته امید است تا زندگی جریا ن پیدا کند. نباید منفعل بود و دست روی دست گذاشت، بهرحال باید با این شرایط خود را وقف دهیم، چون زندگی ادامه دارد. مسئولین و دست اندرکاران سینما نیز باید در کنار این امید، شرایط را فراهم کنند. سینما از همه جهت در حال حاضر امن است و با رعایت پروتکل های بهداشتی می توان چرخ آن را همچنان چرخاند. باید مردم را ترغیب کرد، همانطور که به مناسبت روز سینما تشویق می شوند تا به سالن ها بیایند و به تماشای آثار بنشینند، امروز نیز نیازمند ایجاد این شرایط هستیم. سینما می تواند آرامش را به مخاطب انتقال دهد، چرا که این نیاز جامعه نیز هست. در غیر اینصورت فیلم ها و سالن ها همچنان متضرر می شوند، درحال حاضر سینما در شوک است و اگر در سال جدید نیز با همین وضعیت پیش برویم، قطعا سینما به کما می رود.
ثقفی در ادامه درباره طرح هایی چون سینما ماشین نیز گفت: این طرح شوخی بیش نبود، با یک گل بهار نمی شود. از آنجایی که شرایط و بسترلازم را نداریم، به همین دلیل نیز بازتاب خوبی از این طرح دریافت نکردیم. امروزبحث اقتصاد در سینما مطرح است. در حال حاضر ما پرسنل سینماها را داریم که حقوق می گیرند و اگر سالن دار دخل و خرجش با هم جور نباشد، قطعا دچار ضرر و زیان خواهد شد و اولین کاری که می کند تعدیل پرسنلش است و همین روال شرایط سالن دارها را بدتر خواهد کرد. متاسفانه امروز سینماداران انگیزه ای ندارند که بخواهند ادامه دهند چون پول آب و برقشان هم در قبال این تعداد اندک مخاطب حاصل نمی شود. امروز اهالی سینما به دنبال معاش خود هستند و باید فکر اساسی برای این امر شود. به نظرم تلویزیون و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی می توانند در این زمینه موثر باشند و با بودجه دولتی که در اختیار فیلمسازان قرار می دهند، می توان تولید فیلم های 90 دقیقه ای را بار دیگر آغاز کرد تا گروه ها مشغول به کار شوند و تلویزیون نیز به نمایش آثار بپردازد. باید ابتدا شرایط سلامتی و بعد رزق و معاش را فراهم کنیم تا انگیزه زندگی نیز وجود داشته باشد. اگر سال آینده نیز این وضعیت ادامه یابد قطعا شاهد اتفاقات خوبی نخواهیم بود.
او در خاتمه درباره سایر فعالیت های خود نیز توضیح داد: در مرحله پیش تولید فیلم سینمایی شباهت خانوادگی به کارگردانی فاطمه ثقفی هستم که یک فیلم اجتماعی درباره کودکان کار است و اگر همه چیز خوب پیش برود تابستان کار را کلید خواهیم زد.
خبرگزاری شبستان -شیروان؛ ساخت پردیس سینمایی شیروان که قرار بود 6 ماه بعد از زمان کلنگ زنی آن در فروردین 1400 مورد بهره برداری قرار گیرد هنوز از پیشرفت فیزیکی بسیار ناچیزی برخوردار است.
پردیس امید نام پروژه سینمایی است که از سال 97 با ابتکار سازمان همیاری شهرداری ها و دهیاری های کشور ، سازمان امور سینمایی و سمعی بصری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای شهرهای فاقد سالن سینما در دستور کار قرار داد و در این ارتباط تاکنون 20 پردیس سینمایی در این شهرها احداث و 11 پردیس دیگر نیز در دست اقدام قرار دارد و پردیس سینمایی امید شیروان به عنوان بیست و یکمین پردیس با زیربنای 700 مترمربع و 950 مترمربع زمین با سه سالن و ظرفیت 300 صندلی مهرماه سال گذشته عملیات اجرایی آن با پیمانکاری شهرداری این شهر شروع شد.
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان شمالی گفت: براساس موافقت نامه مشترک سازمان سینمایی کشور 7 میلیارد ریال، سازمان شهرداری ها و دهیاری ها 5 میلیارد ریال و فرمانداری شیروان هم 10 میلیارد ریال برای این طرح تعهد کرده بودند که قرار بود طی مدت 6 ماه پس از آغاز کلنگ زنی به بهره برداری برسد.
حسین فرخنده در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری شبستان در شیروان اظهار داشت: شهرداری به عنوان پیمانکار مالک و بهره بردار این طرح است که باید طرح به مرحله ای از پیشرفت( اجرای ستون ها) برسد تا اعتبار سازمان سینمایی کشور جذب شود که اخیرا به مرحله ستون ها رسیده است.
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان شمالی بیان کرد: با بیان اینکه به زودی 2 میلیارد ریال از سوی سازمان سینمایی کشور جذب می شود، گفت: 5 میلیارد ریال دیگر نیز به تناسب پیشرفت فیزیکی پرداخت می شود و همچنین 5 میلیارد ریال اعتبار سازمان شهرداری ها و دهیاری های کشور هم در سه مرحله براساس حجم و پیشرفت فیزیکی پرداخت خواهد شد.
فرخنده با بیان اینکه 7 میلیارد ریال اعتبار سازمان سینمایی و 5 میلیارد ریال سازمان شهرداری و دهیاری ها کمک بلاعوض است و پرداخت خواهد شد، عنوان کرد: سال گذشته در جذب منابع با مشکل مواجه شدیم که هزینه و عملیات اجرایی این طرح، ساختمان و تاسیسات بر عهده شهرداری است.
معاون شهرداری شیروان هم گفت: پی کنی و فنداسیون ستون پردیس سینمایی امید شیروان انجام شده که با وجود کمبود اعتبارات تاکنون 8 میلیارد ریال از محل اعتبارات داخلی شهرداری هزینه شده است.
مسعود الهی اظهار داشت: طبق برنامه ریزی های انجام شده قراربود این طرح فروردین ماه امسال به بهره برداری برسد که به دلایل شرایط جوی نامناسب، عدم اعتبارات و دستور توقف عملیات طرح برای مدتی توسط اداره کل راه و شهرسازی خراسان شمالی به تعویق افتاد.
معاون شهردار شیروان بیان کرد: با شروع به کار پیمانکار، اداره کل راه و شهرسازی با ادعای این موضوع که این زمین ملی و در تصرف آنان است دستور توقف عملیات را صادر کرد در صورتیکه زمین 50 سال است در تصرف شهرداری شیروان است و با پیگیری های صورت گرفته مشکل حل شد.
الهی تصریح کرد: همچنین اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان که باید برای این طرح 7 میلیارد ریال اعتبار پرداخت کند از شهرداری ضمانت نامه بانکی خواسته که این خود بسیار زمان بر بود و از سویی این طرح را مشمول جمعیت زیر 50 هزار نفر می دانستند و عنوان کردند بالای 50 هزار نفر مشمول نمی شود.
معاون شهرداری شیروان گفت: اینک این طرح 25 درصد پیشرفت فیزیکی دارد که با ضریب ایمنی بالا و ابعاد ستون محکم در دست ساخت است و برای اتمام آن 30 میلیارد ریال اعتبار لازم است.
مدیر اداره راه و شهرسازی شیروان گفت: شهرداری بدون مجوز ساخت در اراضی ملی با کاربری فضای سبز اقدام به ساخت پردیس سینمایی کرده است.
محمود رضازاده اظهار داشت: تاکنون هیچ توافقی از سوی این اداره برای ساخت این طرح صورت نگرفته و فقط روزهای اول ساخت تذکری داده شده که برای رفع تصرفات به اداره مراجعه و کتبی نامه ای بنویسند تا مشکل حل شود که تاکنون شهرداری اقدام نکرده است.
مدیر اداره راه و شهرسازی شیروان تصریح کرد: به شهرداری گفته شده اگر تصرفی بوده باید با فرآیند قانونی صورت گیرد تا در آینده دچار مشکل نشوند ولی باز هم نیامدند تا مشکل حل شود.
شیروان به عنوان دومین شهر پرجمعیت خراسان شمالی در 60 کیلومتری شرق بجنورد قرار دارد.
پایان پیام/ 641
ضمیمه :
کلید واژه ها:
اعتبارات
|
فرهنگ و ارشاد اسلامی
|
سینما
|
وی هدف از اجرای این طرح را الگوسازی و جهت دهی فعالیت های قرآن و عترت در روستاها، توسعه و ترویج و جریان سازی فرهنگ قرآن و عترت در اقشار مختلف جامعه و تقویت هویت دینی و شبکه سازی فعالیت های قرآن و عترت در مناطق روستایی کشور برشمرد.
سهرابی با بیان اینکه دهیاران برای ثبت نام در این طرح تا 15 فروردین ماه جاری می توانند به سامانه https://ayat.farhang.gov.ir مراجعه کنند، گفت: بر اساس اطلاعات جمع آوری شده، هیئت های استانی (متشکل از دستگاه های قرآنی استان) حداکثر سه روستا را به عنوان روستاهای منتخب استانی انتخاب و ضمن انتخاب روستای برتر استان(یک روستا)، کاربرگ و مستندات آن را برای انتخاب روستای قرآنی ایران به دبیرخانه دائمی ارسال می کنند.
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس با ذکر این نکته که روستای قرآنی ایران به صورت سالانه و طی مراسم رسمی با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و سایر مقامات و دستگاه های ذیربط معرفی می شود، گفت: به روستای برگزیده این جوایزی نظیر اهدای نشان ویژه و لوح افتخار روستای قرآنی ایران ، تقدیر از خیّران قرآنی روستای منتخب، حمایت ویژه از توسعه فعالیت های قرآنی در روستای منتخب و حمایت مادی و معنوی از استعدادهای قرآنی روستای منتخب تعلق خواهد گرفت.
وی با بیان اینکه انتخاب روستای قرآنی کشور دارای شاخص هایی است که در بخش های عمومی و تخصصی تقسیم بندی می شود، گفت: شاخص عمومی شامل شهدا و ایثارگران روستا ، علما و نخبگان فرهنگی و دینی، مساجد و حسینیه فعال، کتابخانه فعال و آثار علمی منتشر شده توسط اهالی روستا است.
سهرابی با تصریح اینکه شاخص های تخصصی سه دسته و شامل شاخص آموزشی و پژوهشی، شاخص تبلیغی و ترویجی و شاخص های کیفی هستند، گفت: در شاخص آموزشی و پژوهشی، برخورداری از مؤسسه و مرکز فرهنگی و قرآنی فعال، جلسه خانگی و هیئت قرآنی فعال، دوره و کارگاه آموزشی قرآن ، قرآن آموز(دوره های آموزش قرآن)، حافظ و قاری قرآن، معلم و مربی قرآنی فعال، نشست و کرسی پژوهشی و آثار علمی و آموزشی قرآنی منتشر شده توسط اهالی روستا مورد نظر است.
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس ادامه داد: در شاخص تبلیغی و ترویجی، مواردی چون برگزاری محفل و کرسی تلاوت قرآن ، محصول قرآنی تولید شده توسط اهالی روستا، برگزیده در مسابقات و جشنواره های قرآنی(شهرستانی، استانی و ملی)، گروه فعال تواشیح، همخوانی و سرود، خادم، پیشکسوت و فعال قرآنی، رویداد قرآنی، موقوفه قرآنی، مسجد مجری طرح تلاوت نور، ضریب اثربخشی فعالیت های قرآنی در روستا(سبک زندگی، کاهش جرائم اجتماعی و بزهکاری) و برنامه های قرآنی روستا در سال 1400(مصوب شورای اسلامی روستا) بررسی می شود.
وی همچنین گفت: شاخص های کیفی نیز شامل ضریب اثربخشی مفاهیم و آموزه های قرآن در فضای عمومی روستا(سبک زندگی اسلامی، کاهش جرائم اجتماعی، بزهکاری و غیره)، برنامه های قرآنی روستا در سال 1400 و فضاسازی قرآنی روستا و استقرار المان های محیطی مرتبط است. در تمامی این موارد امتیاز شاخص ها به نسبت جمعیت روستا محاسبه خواهد شد.
وی با تبیین وظایف شورای سیاست گذاری مهدویت اظهار کرد: در آخرین جلسه این شورا پیشنهاد شد برای نیمه شعبان جشنواره سبک زندگی مهدوی داشته باشیم و سپس ستاد این جشنواره با حضور کارشناسان تشکیل شد.
مدیر بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج) استان کرمان افزود: دو کارگروه پژوهشی و جشنواره ها در دانشگاه ها و ارشاد اسلامی برای برگزاری این جشنواره تشکیل شد و در نهایت با توجه به اینکه در سال 1400 دو نیمه شعبان داریم لذا مصوب شد جشنواره سبک زندگی را در قالب چهار جشنواره (در هر فصل یک جشنواره) برگزار کنیم.
وی با بیان اینکه در جشنواره زمستانه برندگان چهار فصل معرفی و جوایز ارزنده ای به آنها اهدا خواهد شد، تصریح کرد: جشنواره با سبک زندگی مادر و کودک مهدوی در فصل بهار آغاز می شود و در تابستان جشنواره سبک زندگی نوجوان مهدوی، در پاییز جشنواره سبک زندگی جوان مهدوی و همسران مهدوی پایان بخش این جشنواره در زمستان است.
عرب پور با بیان این مطلب که دبیرخانه این جشنواره در اداره کل ارشاد اسلامی استان کرمان تشکیل شده است، اظهار کرد: این جشنواره از بخش های مختلف مانند عکس، موشن گرافی، فیلم کوتاه، شعر و ... تشکیل شده است.
به گزارش ایسنا، "فاطمه السادات حسینی" مدیرکل بانوان و خانواده استانداری کرمان نیز در این جلسه بر لزوم هم افزایی بین دستگاه ها برای برگزاری این جشنواره تاکید کرد و گفت: اگر بتوانیم پیوند قلبی خانواده با فرهنگ مهدی باوری، مهدی یاوری و مهدی زیستی را ترویج دهیم قطعا آسیب های اجتماعی کمتر خواهد شد.
همچنین "محمدرضا علیزاده" مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان نیز در این دیدار با اشاره به اقدامات این اداره کل در بحث فعالیت های دینی و مذهبی گفت: اکنون در مراحل پایانی جشنواره نماز نیاز انسانی هستیم.
وی با بیان اینکه مجری جشنواره سبک زندگی مهدوی بخش غیردولتی است، اظهار کرد: این جشنواره در دو بخش غیرحرفه ای که عموم مردم و کودکان در آن می توانند شرکت کنند و بخش حرفه ای طراحی شده است.
وی ادامه داد: این جشنواره دارای بخش های عکس، پوستر، خوشنویسی، عکس، قطعات ادبی، شعر نوشته، موسیقی، کلیپ کوتاه و موشن گرافی است.
انتهای پیام
اراک و استان مرکزی از دیرباز یکی از قطب های تئاتر و نمایش کشور و مهد پرورش هنرمندان بسیاری در این حوزه بوده و گروه های تئاتری استان در جشنواره ها و برنامه های مختلفی حضور فعال و ارزشمندی داشتند اما با وجود این ظرفیت غنی هنرمندان استان مشکلاتی بر سر راه آنها قرار داشته که سبب مهاجرت آنها و یا کم کاری و عدم فعالیت آنها شده بود.
با پیگیری هنرمندان و همکاری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان مرکزی زیرساخت هنرهای نمایشی استان در شرایط خوبی است به طوری که راه اندازی بلک باکس پارک شهر و تالار مرکزی به ظرفیت های حوزه نمایشی استان افزوده و اقدامات خوبی در این حوزه انجام می شود.
شیوع بیماری کرونا در کشور فعالیت بسیاری از مشاغل را تحت تاثیر قرارداد که می توان به هنرمندان به ویژه هنرمندان حوزه تئاتر اشاره کرد به طوری که هنرمندان تئاتر استان به سبب محدودیت های اعمال شده در تعطیلی سالن های نمایش فعالیتی نداشتند و می توان گفت در یک سال گذشته روزهای سختی را سپری کردند.
دولت به تئاتر به عنوان شغل نگاه نمی کند/ هنرمندان 7 ماه بدون درآمد بودند
"جواد روستایی" رئیس انجمن هنرهای نمایشی استان مرکزی در 20 شهریور 99 در نشست صمیمی استاندار با هنرمندان با اشاره به وضعیت هنرمندان تئاتر استان گفت: استان مرکزی جزو نخستین استان هایی بود که جشنواره مجازی برگزار کرد هنرمندان تئاتر استان اقدامات خوبی در فضای مجازی انجام دادند اما دولت به تئاتر به عنوان شغل نگاه نمی کند به طوری که حدود 7 ماه هنرمندان این حوزه درآمدی نداشتند و تئاتر باید فرهنگ خودکفایی مالی داشته باشد.
وی ادامه داد: درخواست دارم به تئاتر به عنوان شغل نگاه شود و مسئولان در زمینه برگزاری جشنواره استانی با رعایت پروتکل های بهداشتی و فاصله گذاری اجتماعی همکاری کنند، هنرمندان تئاتر به عنوان اثرگذارترین هنر در استان و جزو 3 انجمن برتر هستند و به ساخت نمایش ها در فضای مجازی پرداختند.
اراک از نظر زیرساخت هنرهای نمایشی یکی از شهرهای برخوردار کشور می شود
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان مرکزی در گفت و گو با خبرنگار تسنیم، با اشاره به روزجهانی تئاتر و تبریک به علاقمندان و هنرمندان این حوزه گفت: امسال جشنواره ملی هنرهای نمایشی حوزه طنز در رشته های مختلف تئاتر صحنه ای، تئاتر خیابانی، استندآپ کمدی و غیره در استان مرکزی برگزار می شود که امیدواریم این رویداد به رشد و بالندگی هنر تئاتر در استان مرکزی کمک کند.
حجت الاسلام عباس دانشی افزود: در سال 1400 از نظر زیرساخت های لازم حوزه تئاتر به موفقیت هایی دست پیدا می کنیم که می توان به راه اندازی و افتتاح تالار مرکزی اراک و پایان عملیات ساختمانی بلک باکس پارک شهر اشاره کرد که بر اساس گفته شهردار در سال 1400 این بلک باکس کامل می شود و در فرهنگسرای آینه هم بلک باکس خوبی ایجاد شد.
وی ادامه داد: شهر اراک از نظر زیرساخت هنرهای نمایشی یکی از شهرهای برخوردار کشور می شود که هدیه دولت دوازدهم به هنرمندان تئاتر است و کار بسیار خوبی که در آینده سبب شتاب بیشتر شکوفایی تئاتر در استان می شود.
دانشی تصریح کرد: امیدواریم با برنامه ریزی هایی که در روزهای باقی مانده دولت و دولت آینده انجام می شود استان مرکزی و شهر اراک پایتخت تئاتر کشور شود زیرا از زیرساخت های لازم برخوردار است و استعدادهای خوبی در حوزه تئاتر استان مرکزی وجود دارد.
در حوزه هنر و تئاتر نیازمند همکاری مسئولان و عمل به وعده ها هستیم
وی عنوان کرد: استان مرکزی از دیرباز محل تحصیل هنرمندان و تحصیلات تکمیلی تئاتر بوده به طوری که بسیاری از فعالان تئاتر امروز کشور دانش آموخته شهر اراک هستند و از دیرباز هنر فاخر تعزیه در استان مرکزی سابقه درخشانی داشته بنابراین همه ظرفیت ها و فرصت های خوبی است که از آن باید برای رشد و بالندگی هنر تئاتر در استان استفاده کنیم اگر چه کرونا ما را در این رویکردها به تاخیر انداخت اما در دوران پساکرونا این اهداف برای هنرهای نمایشی استان مرکزی قابل تحقق است.
به گزارش تسنیم، استان مرکزی در حوزه هنرهای نمایشی به جایگاه خوبی می رسد و در این حوزه به موفقیت هایی دست پیدا کرده که برای ترقی و رشد و بالندگی استان در حوزه هنر و تئاتر نیازمند همکاری مسئولان و عمل به وعده های خود قبل از پایان دولت است.
انتهای پیام/713/ش
حجت الاسلام علی دشتکی با اشاره به اینکه ساختمان های اداری و امور عمرانی یکی از بخش ها بود، افزود: فاقد ساختمان اداری برای اداره کل هستیم که با تعامل استانداری به سرانجام اولیه رسیده است. همچنین بیش از 10 میلیارد تومان در سال 99 در راستای تقویت زیرساخت های مراکز فرهنگی و دینی هزینه کرد داشتیم.
وی اظهار داشت: در حوزه حقوقی و اجارات امسال بر خلاف سال های گذشته بیش از 95 درصد آرایی که در رابطه با موضوعات وقفی و رقبات اخذ کردیم بر له موقوفات بوده است و از حقوق موقوفات حفظ و حراست شده است در حالی که پیش از این موقوفات مورد تعدی قرار می گرفتند.
حجت الاسلام دشتکی تصریح کرد: اسناد دفترچه ای و برگی موقوفات اندک بود در نتیجه مستند سازی بیش از 1500 رقبه انجام و 1000 رقبه در سیستم کاداستر ثبتی جانمایی شد. همچنین 250 مورد هم تثبیت شد و 200 مورد منجر به صدور سند گردید.
وی با اشاره به اینکه 300 مورد ارتباط و اجاره جدید داشتیم، گفت: بخشی از موقوفات سرمایه گذاری و بهره وری اقتصادی و بخشی هم ظرفیت اشتغال داشتند. 40 طرح در گام مطالعات طرح نهایی تهیه شد در قالب اقتصاد مقاومتی 9 مورد پذیرفته شد، همچنین کارخانه نواوری در باغ عقیق موقوفه لیستر طراحی شده و در حال اجراست.
حجت الاسلام دشتکی با تاکید بر اینکه واحد مذکور با فعالیت های دانش بنیان الکترونیکی و رادیویی و کشاورزی کار خود را آغاز کرده است، افزود: این مهم در حوزه الکترونیک به تولید رسیده است، البته فعالیت های دانش محور با استفاده از ظرفیت موقوفات در اولویت کار ماست.
وی اظهار داشت: در امام زادگان شاخص راه اندازی مراکز افق برای انجام فعالیت های فرهنگی و اجتماعی مردم محور انجام و 50 هزار بسته معیشتی 500 هزار توماتی در سطح استان بین نیازمندان و اسیب دیدگان کرونا توزیع شد.همچنین در حوزه اجرای نیات بیش از 100 درصد رشد رقم زده شد.
مدیرکل اوقاف و امور خیریه البرز در خاتمه با تاکید بر اینکه بیش از 90 درصد امنای اوقاف جوان هستند، خاطرنشان داشت: در سال 99 قریب به 44 موقوفه جدید داشتیم، همچنین در نوروز 1400 طرح آرامش بهاری در بقاع متبرکه استان البرز برگزار می شود.
انتهای پیام/ س
وی ادامه داد: این مبلغ بین 15 گروه نمایش خیابانی و صحنه ای در خراسان رضوی براساس تعداد بازیگر و نوع فعالیت آنها توزیع شد و امسال در انتظار باقی مبلغ تخصیص یافته از سوی وزارتخانه هستیم.
سرپرست هیات مدیره انجمن هنرهای نمایشی خراسان رضوی گفت: پارسال مقرر شد 9 میلیارد ریال از سوی شورای اسلامی شهر مشهد در قالب خرید 30 درصد از بلیت سالنهای نمایش به هنرمندان تئاتر کمک شود که بخشی از این کمک انجام شد.
وی افزود: طی نشستی که هنرمندان تئاتر با رییس کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شوری شهر مشهد داشتند، مقرر شد پیگیری برای انجام بقیه کمک شورا به همان شیوه در سال جاری نیز انجام شود.
جشنی ادامه داد: نوروز امسال 45 نمایش خیابانی و 9 نمایش صحنه ای مربوط به خانه بهار شهرداری آماده اجرا بود که طبق مصوبه ستاد استانی مقابله با کرونا اجازه نمایش به آنها داده نشد.
وی گفت: هم اینک 30 تا 40 نمایش برای اجرا در سالنهای تئاتر خراسان رضوی آماده است که در صورت صدور مجوز ستاد استانی مقابله با کرونا به اجرا درخواهد آمد.
سرپرست هیات مدیره انجمن هنرهای نمایشی خراسان رضوی افزود: امسال همزمان با برگزاری انتخابات هیات مدیره انجمن هنرهای نمایشی استان، مقدمات تبدیل انجمن به یک موسسه هنری نیز فراهم می شود، ضمن اینکه هنرمندان تئاتر استان در حال تشکیل انجمن صنفی برای خود نیز هستند.
سه هزار نفر در خراسان رضوی به طور مستقیم با مقوله تئاتر در ارتباط هستند که از این تعداد اسامی 2 هزار نفر در قالب فعالیت گروه های تئاتر ثبت شده است. از 44 گروه نمایشی ثبت شده در خراسان رضوی 23 گروه در مشهد مستقر هستند.
کارنامه سازی برای وانمایی واقعیت های فرهنگی قزوین/نوشتن اقدامات گذشتگان به پای خود (خبرگزاری تسنیم )
وقتی پیگیری هم جزو سوابق کاری می شود
یکی از نکات عجیب و جالب این گزارش کار پیگیری برای ساخت کتابخانه مرکزی و تعیین تکلیف تالار مرکزی شهر قزوین عنوان شده که با توجه به پیگیری های خبرنگار تسنیم از معاونت عمرانی استانداری قزوین هنوز کار خاصی در این حوزه ها اتفاق نیفتاده است. ضمن اینکه مجوز احداث کتابخانه مرکزی در سال 1392 مصوب شده و اینکه ساخت این کتابخانه بزرگ به رغم تخصیص زمین به اداره کل ارشاد تا سال 99 رها شده بود، جای سؤال اساسی از مدیران کل ارشاد استان قزوین در 8 سال اخیر دارد. بنابراین این کم کاری برای احداث کتابخانه مرکزی جزو پیشینه کاری مثبت ارشاد نوشته شده است.
اما بخشی از این خبر به ارائه گزارشی در مورد صدور مجوز نشریات استانی اختصاص دارد؛ در حالی که بسیاری از نشریات استان قزوین در سال کرونازده 99 به دلیل گرانی کاغذ و چاپ و در نهایت نبود آگهی های تبلیغاتی از سوی واحدهای تولیدی و صنعتی نتوانستند نظم انتشار خود را حفظ کنند و یکی در میان چاپ می شدند.
راه اندازی سینماسیار برای چندمین بار؟
اما در بخشی از گزارش کار مدیرکل ارشاد راه اندازی سینماسیار در شهرهای فاقد سینما جزو کارنامه ارشاد در سال 99 عنوان شده است؛ در حالی که راه اندازی سینماسیار توسط انجمن سینمای جوان ایران از 3 سال قبل شروع شده بود و متاسفانه بردن یک دستگاه پرتابل پخش فیلم که در 2 دوره مدیریت سابق ارشاد وارد قزوین شده بود، جزو کارنامه کاری مدیرکل ارشاد محسوب شده است.
البته احیای این کار به فرض مطرودشدن آن در مدت مشخصی کار ارزشمندی می تواند محسوب شود؛ اما به کار بردن عنوان راه اندازی نوعی مصادره به مطلوب فعالیت انجمن سینمای جوان ایران برای رزومه سازی به شمار می رود.
انجمن هایی که در سال 99 دوباره تاسیس شدند!
اما نکته آخر آمده در خبر یا گزارش کار مدیرکل ارشاد از قول مدیرکل ارشاد چنین عنوان شده که: رشد و توسعه فعالیت انجمن های هنری در طول این مدت چشمگیر بوده و علاوه بر انجمن های قبلی پیگیری جهت راه اندازی و ثبت خانه هنرمندان، انجمن ادبی، خانه مستند، انجمن ناشران، انجمن تعزیه و انجمن تجسمی در سطح استان صورت گرفته است.
مسعود امامقلی، نقاش و طراح قزوین در گفت وگو با خبرنگار تسنیم با بیان اینکه این گزارش کار متاسفانه با واقعیت موجود 180 درجه تفاوت دارد، گفت: راه اندازی خانه هنرمندان، انجمن ادبی و انجمن تجسمی مربوط به سال های گذشته و دوره مدیریت مدیران کل قبلی ارشاد قزوین است. ضمن اینکه قزوین از یک دهه قبل انجمن تجسمی داشته و نیازی به تاسیس چنین انجمنی نبوده است!
وی اضافه کرد: ضمن اینکه انجمن ناشران هم به ابتکار و پیشنهاد هیأت مدیره تعاونی ناشران در مرحله ثبت قرار دارد و نمی توان راه اندازی یا ثبت این انجمن را جزو سابقه کاری اداره کل ارشاد قزوین قلمداد کرد.
مثبت نمایی کاذب دردی را دوا نمی کند
سردبیر سابق روزنامه همشهری در استان قزوین در گفت وگو با خبرنگار تسنیم با انتقاد از رزومه سازی مدیریت ارشاد قزوین گفت: متاسفانه چندی قبل در یکی از خبرها از قول مدیرکل ارشاد عنوان شده بود که ساخت موزه هنرهای معاصر در قزوین، ایجاد نگارخانه تخصصی و نصب المان ها در سطح شهر که ایده آنها توسط خبرنگاران فرهنگی این روزنامه و در قالب یک گزارش میدانی در 5 سال قبل مطرح شده بود و اینکه تاسیس چنین اماکنی جزو ایده های بدیع این مدیرکل عنوان شده، نشان از بی خبری مدیرکل ارشاد قزوین از سابقه فرهنگی، هنری و رسانه ای استان دارد.
منیره چگینی ادامه داد: متاسفانه مدیران فرهنگی ارشاد قزوین به جای حل مشکلات و جوابگویی به مطالبات هنرمندان و مقابله با باندهای فرهنگی رزومه مدیران قبلی را به نام خود می نویسند که این کار به جزو مثبت نمایی کاذب شرایط هیچ دردی از اهالی فرهنگ و هنر را دوا نمی کند.
به گزارش تسنیم، این گزارش کار در حالی از سوی روابط عمومی ارشاد انتشار یافته که بزرگ ترین مطالبه مردم قزوین یعنی ساخت پردیس سینمایی، کتابخانه مرکزی و احداث تالار فرهنگی و هنری شهر روی زمین مانده و به نظر می رسد مدیریت ارشاد قزوین هم اجرای این طرح ها را مانند اسلاف خود به دولت بعدی حواله داده است.
انتهای پیام/ش
وی افزود: تفریح مردم در کشورهای پیشرفته دیدن نمایش و حضور در تئاترهای مختلف است؛ مثلا در هرکوچه از کشور آمریکا حتما تئاترهایی وجود دارد که افراد نسبت به طبقه ای که درآن زندگی می کنند از آن دیدن می کنند؛ یا مثلا در رستوران ها نمایش هایی اجرا می کنند که در آن دغدغه های مردم بیان می شود.
تئاتر قزوین هنرمندان شاخصی را در سطح ملی معرفی کرده است
این کارگردان تئاتر در مورد وضعیت تئاتر در قزوین گفت: تئاتر قزوین هنرمندهای شاخصی را در سطح ملی معرفی کرده است؛ اما برای اینکه تئاتر در یک کشور توسعه پیدا کند نیاز به حمایت های فرهنگی و نگاه ویژه دولتی و حکومتی دارد؛ دراین باره مقام معظم رهبری نگاه فوق العاده و محتوایی به این رشته از هنر دارند و از مسئولین خواستند بخش تئاتر را تقویت کنند.
شهسواری ادامه داد: ما شاهد هستیم بخش های ارزشی مانند اوج و حوزه هنری نقش ویژه ای را برای تئاتر قائل شده اند؛ حتی در قزوین یک شاخه ای به نام تئاتر بچه های مسجد وجود دارد؛ همچنین جشنواره های مختلفی برگزار شده است اما با این حال نیازمند زیرساخت مناسب هستیم.
زیرساخت محدود استان قزوین برای اجرای تئاتر
وی تصریح کرد: باوجود اینکه مسئولین درخصوص بحث مکان تدابیری اندیشیده اند و قرار است تئاتر شهر احداث شود؛ اما آن هم پاسخگو نیست زیرا زیرساخت استان در بحث تئاتر برای ظرفیتی که وجود دارد کوچک است.
این کارگردان تئاتر اضافه کرد: به طور مثال در قزوین سالنی برای اجرای تئاترهای میدانی یا برای اجرای تئاترهای بزرگ وجود ندارد؛ اگر به دنبال دیده شدن تئاتر قزوین هستیم باید زیرساخت آن برای تئاتری های فراهم شود.
شهسواری ادامه داد: درسال های گذشته تعداد گروه های هنری کمتری وجود داشت؛ بنابراین مشکل نبود فضا نیز کمتر لمس می شد؛ اما امروز این گروه ها بیشتر شده و فضای کافی برای تمرین و اجرا وجود ندارد؛ تنها فضای تئاتری های قزوین سالن علامه رفیعی و سالن کتابخانه امام خمینی(ره) قزوین است.
کم شدن حمایت از تئاتری ها
این کارگردان تاکید کرد: اوضاع تئاتر قزوین در سال های گذشته بهتر از امروز بوده است؛ در دولت های قبل گروه های هنری سازماندهی شدند و هزینه هایی را برای اجرا دریافت کردند؛ اما امروز یا فرصتی برای اجرا نمی دهند یا این فرصت بسیار محدود است؛ همچنین حمایت های مادی هم کم شده است.
این هنرمند قزوینی بیان کرد: تئاتری که دارای محتوا است و می تواند دغدغه های سیاسی، اجتماعی و مشکلات را مطرح کند بسیار کم تر شده است؛ هنرمندهایی هستند که درجشنواره ها شرکت می کنند اما آنها نیز از این وضع رنج می برند؛ زیرا توان پرداخت هزینه برای انتخاب بازیگر خوب را ندارند و بخش دولتی نیز از آنها حمایت نمی کند.
وی در ادامه گفت: به استان های مختلفی سفر کرده ام و اجرا داشتم و هیچ کجا مانند قزوین از نظر زیرساخت کمبود نداشته است؛ در استان ما هیچ کس دنبال ایجاد زیرساخت مناسب برای تئاتر نیست؛ مسئولین شورای شهر، استانداری و سازمان ارشاد باید برای این مسئله دغدغه داشته باشند.
کوچ هنرمندان قزوینی به تهران
شهسواری درباره یکی دیگر از مشکلات تئاتر قزوین اظهار کرد: از آنجایی که شهر ما به کرج و تهران نزدیک است؛ هنرمندان به دلیل وجود مشکلات بار سفر را می بندند؛ خیلی از تئاتری های قزوین به این دو شهر عزیمت کرده اند و استان قزوین بدون اینکه بتواند ظرفیت های خود را پرورش بدهد هر روز محدودتر می شود.
این کارگردان تئاتر افزود: برای حل این مشکلات باید بودجه ای در نظر گرفته شود؛ مثلا در کوچه پس کوچه های قزوین مساجد زیادی وجود دارد که می توان از زیرزمین های آنها به عنوان مکانی برای پرورش گروه های ارزشی استفاده کرد.
هنرمند قزوینی بیان کرد: در دوران کرونا تنها دو یا سه اجرا در قزوین وجود داشت که آن هم به دلیل تبلیغات محدود، تماشاگر محدودی داشت؛ اما در استان های دیگر با رعایت پروتکل ها اجرا های مختلفی انجام شد.
وی تصریح کرد: حمایت هایی هم که در دوران کرونا برای تئاتری ها وجود داشت در قالب همان وام هایی بود که به بعضی از هنرمندان تعلق گرفت؛ به طورخلاصه باوجود کرونا، بازارها و گاهی سینماها شاهد حضور جمعیت بودند اما شرایط کرونا تئاتر قزوین را دوباره به یک خواب زمستانی فرو برد و ظرفیتی هم وجود نداشت که تئاتری ها بتوانند به صورت آنلاین اجرای خود را بر روی صحنه ببرند.
شهسواری در پایان گفت: هنرمندانی که در قزوین حضور دارند بسیار بااستعداد هستند؛ به همین دلیل استان هایی مانند تهران و البرز از آنها با آغوش باز استقبال می کنند؛ بنابراین باید مکان تمرین، اجرا و تبلیغات، بخش کتابخانه ای و انجام حمایت ها از هنرمندان صورت بگیرد تا بتوانیم این پتانسیل را در استان خودمان حفظ کنیم.
انتهای پیام/7003
وی افزود: کتابخانه های عمومی در هفته دوم فروردین ماه از 8 و نیم صبح الی 14 در یک شیفت خدمات خود را به مردم ارائه خواهند داد و پس از پایان ایام نوروز و از 14 فروردین به روال عادی خود بازمی گردد.
مدیر کل کتابخانه های عمومی تصریح کرد: از 14 فروردین ماه کتابخانه های مناطق روستایی به صورت تک شیفت و کتابخانه های مناطق شهری به صورت دوشیفت و مستمر خدمات لازم را به مراجعه کنندگان ارائه می دهند.
این مسئول خاطر نشان کرد: نوع فعالیت کتابخانه ها در هر یک از شهرستان ها بر اساس نوع رنگ بندی کرونایی متفاوت خواهد بود.
حسنی خوانسار تاکید کرد: در شهرستان های با وضعیت قرمز با هماهنگی مقام فرمانداری و مکاتبات و بخشنامه ها صورت گرفته، کتابخانه ها برابر ادارات دیگر عمل خواهند کرد و خدمات عمومی ارائه نمی دهند و به صورت کلی تعطیل می باشند.
روزنامه آسیا
