به گزارش خبرنگار ایلنا، در جلسه علنی امروز (یکشنبه، 21 دی ماه) مجلس شورای اسلامی تذکرات کتبی نمایندگان خطاب به مسئولان اجرایی کشور را به شرح زیر قرائت کرد:

- تذکر مهدی طغیانی نماینده مردم اصفهان و 3 نماینده دیگر به وزیر صمت؛ لزوم رسیدگی به عملکرد غیرشفاف هیات اجرایی حمایت از صنایع در شرکت پلی اکلیل اصفهان

تذکر به وزیر بهداشت و درمان؛ در خصوص علت تمرکز ایجاد شده در سازمان غذا و دارو و صلب اختیار استان ها برای صدور مجوزهای صادراتی

تذکر به وزیر اقتصاد؛ لزوم رسیدگی به عملکرد سازمان امور مالیاتی در ارائه خدمات الکترونیک و عدم مراجعه حضوری مردم در شرایط کرونا

تذکر به وزیرای صمت و اقتصاد؛ ضرورت جلوگیری از صادرات سنگ خام بدون ایجاد ارزش افزوده در داخل

- تذکر انور حبیب زاده بوکانی نماینده مردم بوکان به وزیر راه وشهرسازی؛ لزوم تامین و تجهیز ماشین آلات راه سازی اداره راهسازی شهرستان بوکان با توجه به بارش برف سنگین

تذکر به وزیر تعاون، کار و امور اجتماعی؛ لزوم حمایت از اقشار آسیب پذیر جامعه خصوصا طبقات کم درآمد و افراد تحت پوشش تامین اجتماعی

تذکر به وزیر ارتباطات؛ لزوم تامین اینترنت و خطوط مخابرات مناطق محروم کشور خصوصا بوکان در شرایط برگزاری کلاس های مجازی مدارس همزمان با شیوع کرونا

- تذکر رضا آریان پور نماینده مردم مینودشت و کلاله و مراوه تپه و گالیکش به وزرای بهداشت و کشور؛ لزوم تسریع در نصب و راه اندازی دستگاه سی تی اسکن در مینودشت.

- تذکر عباس مقتدایی نماینده مردم اصفهان به رئیس جمهور و وزیر کشور؛ ضرورت انجام تعهدات توسط سازمان برنامه و بودجه برای کارت ملی هوشمند

تذکر به وزیر ارشاد و فرهنگ اسلامی لزوم توجه به بازیگران کودک و نوجوانان و تشکیل کارگروه لازم

- تذکر جلال محمودزاده نماینده مردم مهاباد به وزیر آموزش و پرورش؛ لزوم تبدیل نمایندگی آموزش و پرورش خلیفان مهاباد به اداره

تذکر به وزرای ارتباطات، بهداشت و درمان، کار، جهاد کشاورزی، صمت، ورزش، میراث فرهنگی، ضرورت استقرار ادارات مربوطه در شهرهای جدید خلیفان و کوک تپه مهاباد

تذکر به وزیر نیرو؛ ضرورت بازسازی و نوسازی شبکه برق شهری و روستایی مهاباد

به گزارش مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سیدعباس صالحی ادامه داد: همچنین قبل از این ایام هم نامه ای را به قرارگاه عملیاتی و کمیته بهداشت ارسال کرده بودیم و در این زمینه جلساتی برگزار شد. تقاضای ما این بود که سالن های تئاتر، موسیقی و نمایش سینما از گروه 3 به گروه 2 منتقل شوند .

وی افزود: در این زمینه همکاران ما در معاونت امور هنری و سازمان سینمایی در دو نوبت جلسه برگزار کرده و استدلال های خود را در این زمینه به همکاران قرارگاه عملیاتی و کمیته بهداشت اعلام کردند که در دستور بررسی است و در حال حاضر به جز شهرهای قرمز و نارنجی که شامل 37 شهر است در بقیه شهرها که شهرهای زرد و آبی هستند، شرایط برگزاری وجود دارد .

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره پرسش دیگری مبنی بر وجود برخی ابهامات درباره چگونگی برگزاری جشنواره فیلم فجر افزود: تا بهمن ماه قابلیت این را نداریم که به طور قطعی بگوییم جشنواره فیلم چگونه برگزار می شود اما پیش بینی شده اگر شرایط ما شرایط نارنجی و قرمز باشد فیلم ها امکان اکران به صورت آنلاین را ندارند و برای داوران و اصحاب رسانه اکران می شود و نمی تواند اکران عمومی شود .

وی تاکید کرد: اما اصحاب رسانه در سالن های خود و داوران هم داوری فیلم ها را خواهند داشت و در جشنواره تئاتر هم با شرایطی که داریم و برخی شهرها وضعیت زرد دارند و بخش زیادی هم آبی شده اند شرایط راحت تری وجود دارد که اکران محدود با رعایت دستورالعمل ها در حوزه نمایش و موسیقی اتفاق بیفتد .

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ادامه داد: در حوزه سینما به علت تراکم هایی که وجود دارد باید بررسی کرد که با توجه به اینکه وضعیت زرد شده می توان کاری کرد. اما در هر حال داوران و اصحاب رسانه فیلم ها را می بینند و مسیر داوری و نقد و گفت و گوهای آن ها قطعی است ولی بیشتر از این بستگی به شرایط بعدی دارد .

صالحی در پاسخ به پرسش دیگری مبنی بر اقدامات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در حوزه فرهنگ و هنر در مدت یک سالی که از شهادت سردار سلیمانی می گذرد گفت: سردار سلیمانی تنها نماد مقاومت در ایران نبود که نماد مقاومت علیه ستم، جهل و کج اندیشی در منطقه و جهان بود .

وی افزود: در یک سالی که از شهادت سردار سلیمانی و یاران می گذرد، آثار هنری متفاوتی در حوزه های مختلف تئاتر، سینما، هنرهای تجسمی و موسیقی تولید شده که همگی آن ها آثار قابل توجهی هستند. اشعار مختلف به زبان های فارسی و زبان های مختلف و به تصویر کشیدن مکتب حاج قاسم سلیمانی سروده شده است. آهنگ ها و سرودها و نمایشنامه ها، هنرهای تجسمی، عکس، نقاشی و ... با موضوع سردار سلیمانی عرضه شده است .

وی تصریح کرد: همچنین در جشنواره های فجر امسال و برخی از تولیدات هنری، شاهد تولید آثار با کیفیتی هستیم که حتی در حوزه های مستند و فیلم داستانی بلند نیز شاهد حضور آن ها هستیم .

وی ادامه داد: رابطه وجودی مردم ایران با حاج قاسم به گونه ای ارزشمند و محبت آمیز بود که در همین نمایشگاه عکس روایت سرباز شاهد تجلی آن هستیم و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در هم شکل های سیاستگذاری و حوزه های حمایتی هدایتی با مجموعه قابل توجهی از این آثار بیرونی و داخلی مواجه بوده که مکتب حاج قاسم را فرهنگ و هنر جهانی تبیین، تفسیر و گسترش می دهند .

به گزارش مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سیدعباس صالحی در این آیین ضمن تسلیت سالگرد شهادت سردار سلیمانی و شهدای کرمان در زمان تشییع پیکر ایشان، یاد جان باختگان هواپیمای اوکراینی را گرامی داشت و گفت: برگزاری جایزه عکس بنیاد رودکی با عنوان روایت سرباز گوشه ای از دلدادگی مردم ایران به این سردار بزرگ است که عکاسان با ثبت عکس های خود با این موضوع زوایای مختلفی از این دلدادگی را در گستره جمعیت حضور مردم در مراسم شهادت حاج قاسم سلیمانی را نشان دادند. ضمن این که عواطف و احساسات انسانی هم نمایه ای از این موضوع است که در عکس های عکاسان نشان داده شده است .

وی افزود: این دلدادگی و داغ از دست دادن سردار بزرگ همچنان تازگی دارد و نشان می دهد مردم ایران و همچنین مردم منطقه و جهان که با سردار سلیمانی نسبت پیدا کردند چگونه یاد و نام این سردار را گرامی داشتند .

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در عین حال تصریح کرد: با توجه به این دلدادگی این پرسش ایجاد می شود که چگونه این سردار که حضور رسانه ای نداشت و کمتر در معرض ارتباطات رسانه ای رو در رو و تصویری قرار می گرفت با شهادتش چنین حضور مردمی پدید آمد .

وی با اشاره به بخش هایی از وصیت نامه سردار سلیمانی ادامه داد: معمولا افراد در وصیت نامه های خود صادقانه تر می نویسند چون می دانند در محضر جدیدی هستند و فردی مانند حاج قاسم سلیمانی که صداقت وجودی بیشتری دارد این صداقت در وصیت نامه اش بیشتر هم می شود .

صالحی گفت: شهید حاج قاسم سلیمانی در وصیت نامه اش نسبت خود با مردم را در محورهای مختلفی ترسیم کرده است. ایشان در بخشی از وصیت نامه خود خطاب به مردم می نویسد: من شما را از پدر، مادر، فرزندان و خواهران و برادرانم بیشتر دوست دارم چون با شما بیشتر از آن ها بوده ام .

وی در عین حال تاکید کرد: اینکه انسان علاقه اش به مردم در چنین سطحی از احساسات باشد که آن ها را حتی از بستگان خونی خود بیشتر دوست داشته باشد، اغراق و شعر نیست بلکه بیان یک رابطه وجودی در زیست با مردم و نشان از علاقه وی به آن ها است.چنین علاقه و ارتباطی طبیعتا در علاقه متقابل اثر می گذارد. این یک محبت صاف و صادقانه است و کمتر کسی می تواند چنین ادعایی داشته باشد .

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با اشاره به محور دیگر وصیت نامه سردار سلیمانی ادامه داد: او خود را وقف مردم کرده بود. اینکه انسان وجود خود را نذر و وقف ملت ایران قرار بدهد هر کسی نمی تواند انجام دهد. حاج قاسم در بخش دیگری از وصیت نامه خود می نویسد: درست است که من پاره تن آن ها بودم (خانواده و بستگان) اما آن ها هم قبول کرده اند که وجودم را نذر شما ملت ایران کنم. . اینکه حاج قاسم این احساس را داشت به طور متقابل مردم هم سپاس این نذر را خواهند داشت و چنین حسی نسبت به ایشان پیدا می کنند .

صالحی ادامه داد: محور دیگر این وصیت نامه بر این اصل استوار است که نسبت ایشان با مردم نسبت انسانی است نه سیاسی. فارغ از خط بندی های سیاسی و جناح بندی های سیاسی است و این نگاه هم به مردم ایران و هم به مردم جهان است. فردی که مردم را خط کشی نمی کند خود را با آن ها مساوی می داند و حاج قاسم در وصیت نامه خود تاکید دارد که می دانید در زندگی به انسانیت و عاطفه بیشتر از رنگ سیاسی توجه کرده ام . اینکه انسان به فطرت و سرشت انسان توجه کند و رنگ و لعاب های جناحی و سیاسی را کنار بگذارد در زندگی حاج قاسم محسوس بود .

عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: احترام و حفظ حرمت مردم از دیگر محورهایی است که در وصیت نامه حاج قاسم سلیمانی بر آن تاکید شده است. اینکه انسان خود را در هر شان و مقام و منزلت از سرباز تا سردار خادم مردم بداند در شخصیت وجودی سردار شهید حاج قاسم سلیمانی نمایان است و این احترام نه تصنعی که وجودی و واقعی بود .

وی ادامه داد: ایشان در وصیت نامه خود خطاب به مسئولان می نویسد: احترام و خدمت به مردم را عبادت بدانید . اینکه ایشان تاکید داشتند احترام به مردم بالاتر از یک امر عرفی است و یک عبادت شرعی به شمار می آید و وقتی این احترام از سوی مردم حس می شود آن ها دریافتند که با فردی روبرو هستند که حرمت آن ها را حفظ می کند .

صالحی در ادامه گفت: احساس دین به مردم از دیگر محورهایی است که مورد تاکید شهید حاج قاسم سلیمانی بود. هر قدمی که برای مردم برمی داشت باز خود را مدیون مردم می دانست و حس بدهکاری به مردم را داشت. مردم ایران هم نسبت به فردی که عمر خود را بی منت بدون توجه به قدرت و ثروت در جهاد گذرانده ولی در عین حال خود را بدهکار به مردم می داند احساس خوبی دارند. این موضوعات باعث شد که حاج قاسم در دل مردم جای داشته باشد و این علاقه انسانی و الهی چیزی است که پایان ناپذیر است .

وی در عین حال تصریح کرد: آنچه مردم در یک سال گذشته از خود نشان دادند روایت یک عشق دو طرفه بود و عکاسان خبری هم که بخشی از آثار آن ها در نمایشگاه عکس روایت سرباز حضور داشت، راویان این انسانیت بودند .

گفتنی است، مسابقه عکس خبری روایت سرباز ادای دین جامعه هنری کشور شهید سردار حاج قاسم سلیمانی است که همزمان با اولین سالگرد شهادت این شهید والامقام برگزار شد و عصر امروز با حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزیدگان خود را شناخت.

بنابراین گزارش، در این جایزه چهار عکاس تقدیر شده و سه عکاس برگزیده به رای فرهاد سلیمانی، سعید فرجی و روح الله وحدتی به این شرح معرفی شدند :

جواد میرحسینی از استان گیلان، پویا بازارگرد از استان گیلان، مجید عسگری پور از استان تهران و احمد بلواسی از استان خوزستان تقدیر شدگان اولین جایزه عکس بنیاد رودکی بودند که لوح تقدیر به همراه یک میلیون تومان جایزه نقدی را دریافت کردند .

جایزه سوم شامل تندیس، لوح تقدیر و 5 میلیون تومان جایزه نقدی به سعید قاسمی از آذربایجان شرقی تعلق گرفت. جایزه دوم شامل تندیس، لوح تقدیر و هفت میلیون تومان به حسین یار احمدی از استان کرمان اهدا شد. جایزه اول شامل تندیس، لوح تقدیر و 10 میلیون تومان به مهدی قاسمی از تهران تعلق گرفت .

قدس آنلاین : سیدعباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی شنبه شب 20 دی ماه در حاشیه برگزاری جایزه و مسابقه عکس روایت سرباز که در تالار وحدت تهران برگزار شد، در جمع خبرنگاران گفت: خوشبختانه طی یک سالی که از شهادت سردار سلیمانی و یاران عزیزش می گذرد، آثار هنری متفاوتی در حوزه های مختلف تئاتر، سینما، هنرهای تجسمی و موسیقی تولید شده که همگی آن ها آثار قابل توجهی هستند. این در حالی است که ما در جشنواره های فجر امسال و همچنین برخی از تولیدات هنری، شاهد تولید آثار باکیفیتی هستیم که حتی در حوزه های مستند و فیلم داستانی بلند نیز قابل مشاهده خواهد بود.

وی ادامه داد: رابطه وجودی مردم ایران با حاج قاسم به گونه ای ارزشمند و محبت آمیز بود که در همین نمایشگاه عکس روایت سرباز شاهد تجلی آن هستیم و من از تمامی اعضای شورای سیاستگذاری این رویداد هنری و عکاسان رسانه ها قدردانی می کنم که در این رویداد حضور موثری داشتند.

بازگشایی سالن های هنری در شهرهای زرد و آبی

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در پاسخ به سئوال خبرنگار مهر مبنی بر نحوه بازگشایی تالارهای نمایشی تئاتر پس از بازگشایی برخی از سالن های سینمایی در کشور در روزهای کرونایی توضیح داد: ما برحسب طرح محدودیت هوشمند که براساس آن شهرها به وضعیت های قرمز، زرد، نارنجی و آبی تقسیم شدند و در چارچوب آن مشاغل هم طبقه بندی شدند، عمل کرده ایم و می کنیم. بر این مبنا سالن های اجرای تئاتر و موسیقی و همچنین سینماها نیز در وضعیت زرد و آبی برای مردم بازگشایی می شوند.

وی افزود: این یعنی امکان اجرای نمایش و اکران آثار سینمایی در شهرهای زرد و آبی با رعایت پروتکل های بهداشتی و موارد مربوط به فاصله گذاری وجود دارد. ما قبل از این ایام هم نامه ای را هم به قرارگاه عملیاتی و کمیته بهداشت تقدیم کرده بودیم و دوستان هم در این زمینه جلساتی را برگزار کردند. در این راستا تقاضای ما این بود که سالن های تئاتر، موسیقی و نمایش سینما از گروه 3 به گروه 2 منتقل شوند.

صالحی ادامه داد: در این زمینه دوستان ما در معاونت امور هنری و همچنین سازمان سینمایی دو نوبت جلسه برگزار کرده و استدلال های خود را در این زمینه به دوستان قرارگاه عملیاتی و کمیته بهداشت بیان کردند. به هر حال آنچه که مشخص است اینکه در شهرهای زرد شرایط اجرای نمایش، موسیقی و اکران آثار سینمایی وجود دارد که در جلسه اخیری که تا دقایقی دیگر در آن حضور خواهم یافت به نتیجه مشخص می رسیم.

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی درباره برخی از ابهامات نحوه برگزاری جشنواره فیلم فجر هم افزود: طبیعتاً اگر شرایط نارنجی و قرمز باشد تصمیمات به گونه ای دیگر اتخاذ خواهد شد اما تا امروز مشخص شده که اهالی محترم رسانه در سالن های مربوط به خود همزمان با مجموعه هیئت داوران، آثار شرکت کننده در جشنواره فیلم فجر امسال را تماشا می کنند. این در حالی است که با توجه به مشکلات اکران فیلم های سینمایی به شکل آنلاین، از جمله قاچاق، هنوز امکان عرضه آنلاین فیلم های جشنواره وجود ندارد ولی آنچه مشخص است در حوزه اصحاب رسانه و مجموعه هیئت داوران ماجرا به همان شکلی خواهد بود که توضیح دادم.

صالحی در بخش پایانی صحبت های خود با اشاره به برگزاری جشنواره تئاتر فجر با حضور تماشاگران تاکید کرد: آنچه مشخص است به طور حتم در وضعیت زرد و آبی ما می توانیم درباره اجرای محدود نمایش ها و گروه های موسیقی گزینه های موجود را بررسی کنیم اما همه این موارد منوط به شرایط کشور در مواجهه با بیماری کرونا است.

انتهای پیام/

حجت الاسلام روز شنبه در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا به جزئیات این برنامه ها اشاره کرد و در تشریح آنها گفت : سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی به مناسبت فرا رسیدن اولین سالگرد شهادت سردارسپهبد شهیدحاج قاسم سلیمانی و هم زمان با برنامه های چهلمین سالگرد دفاع مقدس، به منظور برنامه ریزی منسجم و فراگیر برای بزرگداشت سردار دلها در عرصه بین المللی ستاد بزرگداشتی را به ریاست این معاونت و دبیری اداره کل همکاری های فرهنگی و امور ایرانیان همراه با مدیرعامل موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی و برخی بخش های سازمان فرهنگ ویژه برنامه هایی را در نظر گرفتند که بیش از 200 برنامه آن تاکنون اجرا و همچنان دیگر برنامه ها در جهان در حال اجراست.

وی افزود: تأمین آثار فرهنگی با هم افزایی مؤسسات و نهادهایی مانند بنیاد ترویج مکتب سردار شهید سلیمانی، سازمان هنری رسانه ای اوج و مؤسسه فرهنگی انوار رسول اعظم (ص) و ارسال آثاری هم چون فایل الکترونیک کتاب مکتب حاج قاسم (جهانمَرد)، مجموعه مستند تلویزیونی جهانمرد ، موشن گرافی نبرد با طوفان سیاه ،مستندهای در حوزه مقاومت، مجموعه 25 قطعه مستند و نماهنگ شامل مصاحبه های دختر شهید ابومهدی، نماهنگ با موضوع پاسداشت رشادت های شهید ابومهدی، مستند تلویزیونی سلفی با ابومهدی، جدیدترین مجموعه عکس و پوستر بزرگداشت سالگرد شهادت سردار سلیمانی و مجموعه جامع رضوان ویژه بزرگداشت سالگرد شهادت سردار سلیمانی از جمله مواردی بوده است که اداره کل همکاری های فرهنگی و امور ایرانیان خارج از کشور با همکاری نهادها و مؤسسات فرهنگی مختلف نسبت به آماده سازی و ارسال آن اقدام کرده است.

معاون همکاری های علمی و فرهنگی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در ادامه سخنان خود همچنین، برگزاری نشست مجازی تبیین اقدامات جبهه مقاومت در آزادسازی زنان و کودکان در مناطق تحت اشغال با رایزنی های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در بیروت و بغداد توسط اداره ارتباطات فرهنگی بین المللی زنان و ارسال فراخوان اولین یادواره بین المللی سرداران مقاومت حاج قاسم سلیمانی و ابومهدی المهندس و فراخوان همایش بین المللی مکتب شهید سلیمانی و تمدن نوین اسلامی ، برای اطلاع رسانی در خارج از کشور را نیز یکی دیگر از اقدامات اداره کل همکاری های فرهنگی و امور ایرانیان خارج از کشور در ترویج مکتب شهید سلیمانی عنوان کرد.

حجت الاسلام ایمانی پور در ادامه از جمله کشورهای برگزار کننده این برنامه ها را اتریش، اتیوپی، ارمنستان، اسپانیا، افغانستان، اندونزی، اوگاندا، ایتالیا، آفریقای جنوبی، بنگلادش، پاکستان، تایلند، ترکیه، تونس، الجزایر، جمهوری آذربایجان، چین، روسیه، زیمبابوه، ژاپن، سریلانکا، سوریه، صربستان، عراق، غنا، فیلیپین، قرقیزستان، گرجستان، لبنان، هندوستان و یونان برشمرد.
به گفته وی مرکز ساماندهی ترجمه و نشر معارف اسلامی و علوم انسانی نیز برای ترجمه کتاب رفیق خوشبخت ما اقدام کرد و این کتاب با هم افزایی صورت گرفته بین نهادهای مختلف همچون مدیریت فرهنگی آستان قدس رضوی به 10 زبان ترجمه شد.

معاون همکاری های علمی و فرهنگی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی با اشاره به اینکه موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی نیز انتشار ویژه نامه هایی را به این مناسبت منتشر کرد، گفت: با تلاش حجت الاسلام اسدی موحد مدیر عامل موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی الهدی این موسسه از باب وظیفه ذاتی خود در این زمینه مهم اهتمام ویژه داشته و همزمان با فرا رسیدن نخستین سالگرد عروج ملکوتی این شهید بزرگوار، ویژه نامه دو نشریه الوحده و اکو آف اسلام/Echo of Islam را به ترتیب به دو زبان عربی و انگلیسی با سابقه 30 ساله با موضوع سردار سلیمانی منتشر و در سطح وسیعی توزیع کرد.

وی ادامه داد: همچنی اداره کل همکاری های رسانه ای و فضای مجازی با ارسال دستورالعمل نحوه فعالیت و نشر محتوا، بسته محتوایی در قالب های متن، عکس، پوستر و ویدیو به تفکیک زبانی (فارسی- عربی- انگلیسی) با مفهوم نه به ترور به جهت انجام اقدام یکپارچه توسط نمایندگی های فرهنگی برای تمامی نمایندگی های فرهنگی ج.ا.ایران در خارج از کشور ارسال کرد.
ححت الاسلام ایمانی پور با اشاره به ابعاد وجودی و شخصیتی سردار شهید حاج قاسم سلیمانی ، تاکید کرد: تلاش ما این است تا با استفاده از تمامی ظرفیت های فرهنگی و هنری و علمی بتوانیم سردار دلها را برای جهانیان تبیین و معرفی کنیم.

دومین نشست از مجموعه وبینارهای توسعه فضاهای فرهنگی در جهان امروز با عنوان توسعه فضاهای فرهنگی در فرانسه (23 دی ماه) برگزار می شود.

به گزارش روابط عمومی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، دومین نشست از مجموعه وبینارهای توسعه فضاهای فرهنگی در جهان امروز با عنوان توسعه فضاهای فرهنگی در فرانسه (23 دی ماه) ساعت 13:30 با همکاری مشترک مرکز مطالعات بین المللی و روابط فرهنگی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی و مؤسسه کمک به توسعه فرهنگ و هنر برگزار می شود.

در این نشست مجازی، مرتضی اسماعیلی، استاد دانشگاه و فارغ التحصیل معماری از دانشگاه بوزار پاریس، مدرس معماری در دانشگاه های ایران و فرانسه و نایب رییس انجمن دوستی ایران و فرانسه و امیر مسعود انوش فر، طراح و معمار، فارغ التحصیل معماری از دانشگاه سوربن پاریس، استاد دانشگاه های ایران و فرانسه به ایراد سخنرانی می پردازند.

جمال کامیاب، مدیرکل اداره اروپا و آمریکا سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، رایزن فرهنگی سابق جمهوری اسلامی ایران در فرانسه و سید محمد طباطبایی، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در فرانسه از دیگر سخنرانان این دور از وبینار توسعه فضاهای فرهنگی در فرانسه هستند.

گفتنی است؛ این نشست مجازی به مدیریت ابوالحسن خلج منفرد، رییس مرکز مطالعات بین المللی و روابط فرهنگی سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی در فضای اسکای روم به آدرس اینترنتی www.skyroom.online/ch/tfarhang.ir/fazahaye-farhangi برگزار خواهد شد.

انتهای پیام/ص

به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر، دبیرخانه این رویداد هنرهای نمایشی، بیژن بیرنگ، روزبه معصومی و رضا حامدی خواه را به عنوان اعضای هیات انتخاب و داوری بخش تله تئاتر و گزارش های صحنه ای سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر معرفی کرد.

بیژن بیرنگ

بیژن بیرنگ متولد 1328 در تبریز تهیه کننده و کارگردان و نویسنده تئاتر، سینما و تلویزیون است. وی تاکنون کارگردانی مجموعه های نمایشی باز هم زندگی ، خانه سبز ، چاق و لاغر ، همسران و...، فیلم های سینمایی قصه عشق ، سیندرلا ، علی و غول جنگل ، نویسندگی محله برو بیا ، محله بهداشت و تهیه کنندگی و کارگردانی تله تئاترهای متعددی را برعهده داشته است.

روزبه معصومی

روزبه معصومی فارغ التحصیل کارگردانی تئاتر از دانشکده هنرهای زیبا و فارغ التحصیل از مرکز آموزش فیلمسازی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است. وی کارگردانی مجموعه های نمایشی گلخند 1 ، گلخند2 ، کدو مطبخ ، هزارو یکشب ، رنگ نوروزی ، تله تئاترهای نماینده ملت ، روابط سود جویانه و... را در کارنامه کاری خود دارد.

رضا حامدی خواه

رضا حامدی خواه متولد سال 1346 در سبزوار کارگردان، مدرس دانشگاه و تهیه کننده تئاتر، سینما و تلویزیون است. وی کارگردانی و تهیه کنندگی بیش از 40 نمایش تلویزیونی، مجموعه نمایشی، فیلم و سریال از جمله کارگردانی نمایش های صحنه ای اعترافاتی درباره زنان ، شهر شطرنجی ، تلفن مشترک و ...، نمایش های تلویزیونی سوپ قارچ ، ژنرال ماسیاس ، قلم عمه خانم ، گمسک ، تیغ کهنه ، روژانو ، کارگردانی فیلم های هفت سین ، چکمه های استالین ، دیوار کاه گلی و ...از جمله سوابق حرفه ای این هنرمند است.

سی و نهمین جشنواره تئاتر فجر به دبیری حسین مسافر آستانه 11 تا 21 بهمن 99 برگزار می شود.

انتهای پیام

به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس ، پس از اعلام رسانه ای وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیرکل هنر های نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مبنی بر بازگشایی مجدد تالار های نمایشی شهر های در وضعیت زرد و آبی کشور مدیریت تئاتر شهر اعلام کرد به زودی برنامه های جدید تعدادی از تالار های نمایشی این مجموعه اعلام خواهد شد.

بر اساس جدول زمان بندی که طی ماه های گذشته برای اجرای عمومی تعدادی از آثار نمایشی در نظر گرفته شده بود، در صورت اعلام و ابلاغ رسمی مبنی بر بازگشایی مجدد تالار های اجرای تئاتر در شهر های وضعیت زرد و آبی کشور نسبت به اعلام برنامه های تعدادی از تالار های نمایشی مجموعه تئاتر شهر طی روز های آینده اطلاع رسانی رسمی صورت خواهد گرفت.

بر اساس برنامه ریزی های انجام گرفته اجرای آثار نمایشی در صورت قرار گرفتن شهر تهران در وضعیت زرد یا آبی ادامه خواهد یافت.

انتهای پیام/ 121

به گزارش صبا ، پس از ارزیابی و انتخاب مرحله نخست از بین 367 شهر که طرح های خود را برای دبیرخانه طرح شبکه شهرهای خلاق فرهنگ و هنر ارسال کرده بودند، 143 شهر انتخاب شد که پس از ارزیابی و انتخاب نهایی شبکه شهرهای خلاق فرهنگ و هنر در بخش های 9 گانه معرفی می شوند.

جلسات انتخاب و ارزیابی نهایی طرح شبکه شهرهای خلاق فرهنگ و هنر در بخش هنرهای نمایشی، موسیقی، هنرهای تجسمی و مد و لباس با حضور دبیر علمی و دبیر اجرایی طرح شبکه شهرهای خلاق فرهنگ و هنر و کارشناسان تخصصی هر حوزه برگزار شد و انتخاب و ارزیابی نهایی شبکه شهرهای خلاق فرهنگ و هنر در بخش های سینما، صنایع دستی و سنتی، ادبیات، چاپ و بسته بندی و رسانه و مطبوعات در روزهای آینده انجام می شود.

پس از ارزیابی و انتخاب مرحله نخست 22 شهر در حوزه موسیقی، 29 شهر در حوزه ادبیات، 19 شهر در حوزه صنایع دستی و سنتی، 4 شهر در حوزه چاپ و بسته بندی، 9 شهر در حوزه مد و لباس، 10 شهر در حوزه سینما، 22 شهر در حوزه هنرهای تجسمی، چهار شهر در حوزه رسانه و مطبوعات و 24 شهر در حوزه هنرهای نمایشی به مرحله نهایی راه یافتند.

پس از انجام طرح مطالعاتی طرح شبکه شهرهای خلاق فرهنگ و هنر فراخوان نخستین دوره این طرح تابستان سال 1398 اعلام شد و 367 شهر طرح های خود را به دبیرخانه ارسال کردند .

شبکه شهرهای خلاق فرهنگ و هنر عنوان طرحی برای شناسایی ظرفیت های فرهنگی و هنری در شهرها و مناطق جغرافیایی ایران با نگاه آمایش سرزمینی و ایجاد شبکه هایی برای تعریف همکاری ها و برنامه های مشترک میان آن ها است. این طرح با محوریت معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و با مشارکت نهادها و دستگاه های فعال فرهنگی و هنری در حوزه شهری از جمله سازمان شهرداری و دهیاری های کشور، وزارت میراث فرهنگی و گردشگری و کمیسیون ملی یونسکو در حال اجراست. بر اساس فراخوان هر شهر در سه رشته مجاز به شرکت در رقابت بود. گروه های نه گانه هنری برای بهره گیری حداکثری از ظرفیت های فرهنگی و هنری شهر ها در رقابت شهر های خلاق فرهنگ و هنر دیده شده است.

انتهای پیام/

سرویس موسیقی هنرآنلاین: اولین دوره جشنواره آنلاین "هنر زنده است" به شکل رقابتی در چهار بخش فیلم، تئاتر، موسیقی و دیجیتال آرت برای عرضه آثار هنری در سراسر ایران در پلتفرم های نمایشی از 10 تا 20 اسفند برگزار می شود. این جشنواره با مشارکت مؤسسه فرهنگی هنری "برداشت آخر"، مجموعه هنری "مربع 11"، با حمایت مادی بخش خصوصی و حمایت معنوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار خواهد شد.

کمال تبریزی دبیر بخش فیلم، بهروز غریب پور دبیر بخش تئاتر، فردین خلعتبری دبیر بخش موسیقی و محمود کلاری دبیر بخش دیجیتال آرت جشنواره هستند.

فردین خلعتبری آهنگساز و دبیر بخش موسیقی اولین دوره جشنواره آنلاین "هنر زنده است" درباره جزئیات این رویداد به خبرنگار هنرآنلاین گفت: من همیشه از تجمیع آرای هنری استقبال کرده ام که در این جشنواره چنین چیزی اتفاق افتاده است و اعتقاد دارم اگر مدیریت کلی نبود این اتفاق صورت نمی گرفت. ما در جشنواره "هنر زنده است" موسیقی را بخش بندی نکرده ایم، به این دلیل که نمی خواهیم یک ژانر را با یک ژانر دیگر مقایسه کنیم. در نظر داریم اثر هنری را به لحاظ اجرای هنری مورد ارزیابی قرار دهیم. به عنوان مثال در بخش آواز، یک نفر ممکن است آواز کلاسیک بخواند و یک نفر دیگر اجرای موسیقی پاپ داشته باشد.

وی افزود: هیچ محدودیتی به لحاظ سن و سطح مبتدی یا پیشرفته نداریم و همه می توانند در بخش موسیقی جشنواره آنلاین "هنر زنده است" شرکت کنند. در فراخوان به این نکته اشاره کردیم که اگر فردی می خواهد در بخش رقابتی حضور نداشته باشد، در بخش غیررقابتی می تواند شرکت کند و به شدت از این ماجرا استقبال می کنیم.

این آهنگساز بیان کرد: هیئت داوران در بخش موسیقی به نوعی انتخاب شدند که با توجه به تجربیاتی که دارند راجع به انواع موسیقی نظر دهند، به دلیل این که می خواستیم در عین حال که ظرف موسیقی را عمیق می کنیم، دهنه آن را خیلی باز نکنیم. من فکر می کنم زمانی که در یک جشنواره سینمایی آثاری می رسد، ممکن است یک اثر تاریخی و یا یک ژانر نوآر، اجتماعی و یا کمدی باشد و تمام آن ها باید در جشنواره با یکدیگر مقایسه شوند یعنی گونه های این فیلم ها شاخه شاخه نمی شود و ما همین کار را در بخش موسیقی جشنواره انجام دادیم.

او در ادامه گفت: این جشنواره اولین تجربه عوامل اجرایی آن است و مطمئناً زمانی که آن را برگزار کنیم مشکلاتی داریم که آن ها را مکتوب خواهیم کرد و در اختیار سایرین می گذاریم و خودمان از آن تجربه کسب می کنیم، اما یکی از دلایل مهم در این کار این است که ما در دوره ای از هنر زندگی می کنیم که افراد موسیقی های مختلفی گوش می دهند و یک فرد می تواند چند نوع موسیقی در ژانرهای مختلف موسیقی را دوست داشته باشد و دیگر یک طبقه و موسیقی خاص ندارد. همین موضوع ما را ترغیب می کند که ببینیم آیا می توانیم یک ارزش گذاری مشترک هنری داشته باشیم یا این که مجدداً باید آن ها را از یکدیگر جدا کنیم. امیدواریم فارغ از این که چه گروهی به عنوان گروه برگزیده معرفی می شود، نتیجه کار این نباشد که فکر کنند ما این ژانر را به ژانر دیگر ترجیح می دهیم. ممکن است گروهی یک اثر پاپ را اجرا کند که به لحاظ اجرای هنری به قدری قوی باشد که بتواند هیئت داوران ما را مجاب کند.

او گفت: این امکان در سایت جشنواره وجود دارد که به سؤالات شرکت کنندگان حتی قبل از اینکه ثبت نام کنند، جواب داده شود و ما خوشحال می شویم تا جایی که بتوانیم، به سؤالات جواب دهیم و سعی کنیم که پیچیدگی های حضور در جشنواره را ساده کنیم.

این هنرمند در بخش دیگری از صحبت های خود به اختلاف در گونه های موسیقی اشاره کرد و گفت: شاید بد نباشد در این اختلافی که در گونه های موسیقی وجود داشته باشد، افراد از مرحله انکار یکدیگر به مرحله اصرار به یکدیگر برسند و به همدیگر احترام بگذارند و خودشان را همراه هم بدانند. اگر زمانی در موسیقی تلفیقی می گفتیم که به اینجا می رسد، این سؤال پیش می آمد که به چه صورت می خواهد این اتفاق رخ دهد، اما در حال حاضر می بینیم که به این جایگاه رسیده است. موسیقی امروز محل تلاقی اندیشه ها و افکار است و چه به مخاطب و چه به لحاظ موزیسین ها، در اینجا به همدیگر می رسند و مهم این است که زمانی که به هم می رسند، سر تعظیم به توانایی های یکدیگر فرود بیاورند و به یکدیگر احترام بگذارند و درس بگیرند.

خلعتبری در پایان گفت: سؤالی که در شورای سیاست گذاری جشنواره مطرح می شد این بود که چرا به جز چهار بخش فیلم، تئاتر، موسیقی و دیجیتال آرت، بقیه هنرها در این جشنواره حضور ندارند. برای این مسئله دلایلی هست. قالب برگزاری جشنواره "هنر زنده است" به گونه ای است که به سمت امکان نمایش آثار در یک ظرف سینمایی و فیلم چه در قالب ویدئو کلیپ و چه در قالب اجرای تئاتر و موسیقی می رود.

سرویس تئاتر هنرآنلاین: سعید اسدی طی دو دهه اخیر از یک هنرمند فعال عرصه تئاتر، شکل های مختلفی از حضور در این صحنه را پشت سر گذاشت؛ از معلمی در دانشگاه تا مدیریت سالن های تئاتری؛ از مدیریت های دولتی تئاتر تا دبیری جشنواره تئاتر فجر. طی کردن چنین روندی نیاز به توانایی های دارد که سعید اسدی به عنوان یک چهره تئاتر دانشگاهی توانسته از عهده آن بر بیاید و البته انتقادهایی را هم به دنبال داشته که او نیز پذیراست. او این روزها بعد از طی کردن فراز و نشیب های مختلفی که در یک دهه اخیر داشته، دوباره به عرصه پژوهش تئاتر بازگشته و قصد دارد در این حوزه تجربیات خود را افزون کند.

با اسدی به مرور این سال ها و فعالیت هایش پرداخته ایم که این تجربه ها می تواند برای جامعه تئاتری ما موثر باشد.

چرا سعید اسدی که در دوران دانشگاه یک کارگردان موفق بود یک دفعه تصمیم گرفت کارگردانی را کنار بگذارد و به سمت تدریس و پژوهش و بعدها حتی مدیریت بیاید؟

از آنجایی که بخشی از زندگی تدبیر است و بخشی تقدیر، اتفاقی که برای من افتاد این بود که با وجود اینکه من در عنفوان جوانی در حوزه نمایشنامه نویسی و حتی کارگردانی فعال بودم گویا یک جنم نهفته معلمی هم داشتم و به همین دلیل اساتیدم من را به سمت تدریس سوق دادند و گفتند به عنوان یک نیروی آموزشی این قابلیت و استعداد را دارم. آن موقع من خودم هیچگاه درخواست نکرده بودم که کلاسی در دانشکده ای بگیرم و بیشتر کارها را اساتیدم انجام دادند. این طور شد که من معلم شدم و این یکی از اتفاق های خوب زندگی من بود. برای درست انجام دادن این کار تلاش زیادی کردم. فکر می کنم اگر تنها توفیقی در زندگی حرفه ای من باشد که آن را بسیار دوست دارم همین است که خیلی جدی به این کار پرداختم و تجارب زیادی هم در آن کسب کردم. اما دور شدن از تولید هنری، یکی از حسرت های زندگی من است. درباره مدیریت نیز باید بگویم باز هم من خودم برای مدیر شدن اقدام نکردم. برحسب محبتی که باز استادانم به من داشتند برای اولین بار در حوزه فعالیت دانشگاهی وارد حوزه مدیریت تئاتر شدم. همان موقع ورودم به تالار مولوی، این حضور را تداوم کار خودم در دانشگاه و کلاس درس می دانستم. همان طور که می دانید آن موقع تالار مولوی شرایط ویژه ای داشت. حتی نام آنجا را به مرکز تئاتر مولوی تغییر دادند تا یک جورهایی مرکز تئاتر دانشگاهی ایران باشد. من چالش های بسیار مهمی پیش رو داشتم. همان موقع مشکل این بود که تالار از جهاد دانشگاهی جدا و به دانشگاه تهران اضافه شده بود ولی به معنای واقع در سازمان دانشگاه قرار نمی گرفت و بودجه مشخصی هم برای اداره آن وجود نداشت. من حتی ماه های بسیاری در آنجا بدون دستمزد کار کردم و هیچ دریافتی نداشتم. حتی قرارداد حقوقی هم نداشتم ولی برحسب علاقه در مدیریت آنجا باقی ماندم و برای رسیدن به اهدافی که در ذهن داشتم کوشش زیادی هم کردم. پس از این ماجرا تقدیراً در همین حوزه مدیریتی باقی ماندم. می خواهم بگویم مدیریت در تئاتر یک جورهایی تقدیر من بوده است. پس از آن در جشنواره تئاتر فجر مسئولیت پذیرفتم و با جشنواره همکاری کردم و بعد مدتی در تئاتر شهر بودم و اکنون در دفتر پژوهش، آموزش و انتشارات فعالیت می کنم. من به تازگی یک تغییر رویه ای به کار و سبک زندگی ام داده ام و دوباره دارم به تولید اثر هنری و کارهای پژوهشی خودم برمی گردم. خوشحالم که پس از مدت ها الان دقیقاً در همان جایی هستم که دوست دارم باشم.

اشاره کردید که در دانشگاه برخی از استادهای تان شما را به این مسیر تشویق کردند. آن اساتید چه کسانی بودند؟

آقای دکتر فرهاد ناظرزاده کرمانی و خانم دکتر فریندخت زاهدی استادان من بودند. آن های جدای از رابطه استادی و شاگردی، لطف و عنایتی عاطفی مانند بزرگ تر و والد معنوی به من داشتند و خوشبختانه همچنان دارند. در زمان تحصیل من دانشجوی فعالی بودم و ایشان تشخیص شان این بود که من به این سمت و سو بروم. جالب است من وقتی پایان نامه فوق لیسانسم را دفاع کردم، اندکی بعد از آن سرکلاس بودم و داشتم تدریس می کردم. خانم دکتر زاهدی و آقای ناظرزاده با مهر با من تماس گرفتند و گفتند تو باید بروی و تدریس کنی.

جالب است که شما در دوره دانشجویی هم در نمایشنامه نویسی و هم کارگردانی نسبتاً موفق بودید. در واقع همان دوره جزو کسانی بودید که در بخش حرفه ای شناخته می شدید. تصور من این است که باید سخت باشد که آدم با توجه به این موفقیت ها، بخش تولید را رها کند و به سمت تدریس برود.

درست است. من یک جمله از سنکا را به یاد می آورم که آقای دکتر ناظرزاده به ما می گفت و آن جمله این بود: "کسی که همه جا هست، هیچ جا نیست". من تصورم این است که یک معلم دانشگاه باید فقط معلم دانشگاه باشد. گرچه الان به خاطر تغییر شرایط جامعه، مدرس دانشگاه نمی تواند فقط از این طریق ارتزاق کند و مجبور می شود به سمت کارهای دیگر هم برود. رشته ما رشته ای است که می توان آن را در دو جنبه عملی و نظری پیش برد. یکی از حسرت های من این است که باید این کارها را موازی پیش می بردم ولی به همان دلیل تمرکز بر تدریس و وجه نظری این کار را نکردم. کما اینکه در یک دوره ای برگشتم تا تولید نمایش و اجرا داشته باشم اما با ناملایمت هایی روبرو شدم. شاید به دلیل همین ناملایمت ها در تمام این مدت تلاش کرده ام که بیشتر دست جوان ها را بگیرم تا اتفاقی که برای من افتاد، برای آن ها نیفتد. من استحقاق داشتن فرصت های عملی و هنری بیشتری را داشتم ولی این فرصت ها در اختیار من قرار داده نشد. مسئله بعدی که به آن فکر می کنم این است که از آنجایی که من خودم ساختاری را که در نحوه تولید تئاتر ایران وجود دارد نمی پسندم و تصور می کنم که باید ساختاری حرفه ای برای تولید وجود داشته باشد، تصورم این بود که من باید بتوانم در این ساختار حرفه ای به شکل حرفه ای عمل کنم ولی بعد متوجه شدم که چنین کاری هم امکان پذیر نیست. شما با اجرای سالی یک کار نمی توانید امیدوار باشید که الزاماً به عنوان کارگردان شناخته شوید. من در حوزه نمایشنامه نویسی کارم را انجام داده ام و تعدادی متن تولید کرده ام، منتها با وسواس این کار را انجام داده ام.

حرفه ای بودن در این کار به این معنا است که شما فکر و ذهن تان را روی این کار متمرکز کنید. من یک وسواس درونی دارم و آن وسواس درونی این است که می گویم تا زمانی که یک چیزی خودم را راضی نکند احتمالاً شخص دیگری را هم راضی نمی کند. من به خودم سخت گرفته ام و همین مسئله باعث شده که وارد حوزه های دیگر نشوم. من گرچه در حوزه مدیریت توفیقاتی داشته ام ولی طبعاً کاستی ها هم بوده. از طرف دیگر بخشی از نیروی خلاقه من در تدریس صرف می شود. وقتی نمایشنامه نویسی و فیلمنامه نویسی درس می دهم تلاش می کنم که آن نویسنده را شبیه خودم نکنم و موقع تدریس خودم را به جای او بگذارم و ایده هایی برای تقویت کارش بدهم و همین مرا از آن انباشتگی خلاقه که باید صرف تولید خلاقانه خودم بکند خالی می کند. شاید همکاران من این توانایی را داشته باشند که در عین حال که به دیگران ایده می دهند خودشان هم ایده بگیرند ولی من در زمان تدریس خالی می شوم. من خیلی دلم می خواهد به تولید اثر هنری برگردم و حتی ایده هایی برای اجرا دارم ولی از آنجایی که خودم در این مدت دست اندرکار بوده ام همیشه از بیم این شائبه که ممکن است اجرا رفتن من به نوعی یک بده بستان و بهره برداری از موقعیت مدیریتی ام تلقی شود اقدامی نکردم. بنابراین به خاطر همین مسائل از این فرصت ها که بعضاً برای تولید نمایش داشته ام استفاده نکرده ام.

اتفاقاً بسیاری از همکاران شما در همان زمانی که مدیر بوده اند کارهای تولیدی هم انجام داده اند. من نمی خواهم بگویم از رانت یا چیز دیگری استفاده کرده اند ولی آن ها آمده اند کارگردانی، نویسندگی یا حتی بازی کرده اند.

بی شک این از توانایی دوستان است. من وقتی روی یک مسئله متمرکز می شوم احساس می کنم که نمی توانم روی کار دیگری وقت بگذارم و ممکن است من دو کار نیمه تمام و ناقص داشته باشم. من در هر کاری که بوده ام زمان زیادی گذاشته ام تا جایی که حتی زندگی شخصی ام را تحت تأثیر قرار داده است.

شما خودتان را کارگردان می دانید یا نمایشنامه نویس؟

من خودم را نمایشنامه نویس می دانم. در زمان دانشگاه به غیر از طراحی صحنه مجاز بودم که در همه گرایش های رشته تئاتر ادامه تحصیل بدهم. به یاد می آورم که حتی زنده یاد کشن فلاح تأکید می کرد که من بروم کارگردانی بخوانم ولی من بر حسب علاقه ام در رشته ادبیات نمایشی فارغ التحصیل شدم. من به حوزه عملی و اجرای تئاتر علاقه زیادی دارم و از طرفی نوشتن برای من جذاب تر است چون فکر می کنم نویسنده ها پایه گذار میزانسن و اجرا هستند. در حال حاضر یکی از نقایص تئاتر ما این است که ما در نمایشنامه نویسی خیلی قرص و محکم نیستیم. کارهای خوب هم داریم ولی برخلاف تعداد انبوه کارگردان ها، تعداد نویسندگان ما بسیار کم است. فکر می کنم اینکه شما پایه گذار ساختار و معنای یک آفرینش هنری و نمایشی باشید جذاب است. البته کارگردانی هم می تواند همین قدر باشکوه باشد ولی برای من نویسندگی جذاب تر است. اگر بخواهم یک عنوانی به خودم بدهم ترجیح ام نمایشنامه نویس بودن است.

به عنوان کسی که هم تدریس می کنید و پژوهشگر هستید و هم اینکه خودتان می نویسید، فکر می کنید آیا می توان نمایشنامه نویس تربیت کرد؟

من یک زمانی اعتقاد داشتم که تربیت یک هنرمند تصوری وهمی است و هنرمند شدن تنها نیازمند داشتن استعداد و ذوق است ولی مدتی بعد به این نتیجه رسیدم که تربیت در ساختن هنرمند خلاق امر بسیار مهمی است. فکر می کنم هر انسانی به ذاته راوی و روایتگر است و در زندگی روزمره از تکنیک های بسیار پیچیده ای در روایت وقایع و رخدادهای زندگی خود و دیگران استفاده می کند ولی وقتی می خواهد آن را در صورت دیگری، با اراده ای آگاهانه که منتج به تولید اثر داستانی یا نمایشی بشود به کار بگیرد دچار مشکل می شود. اگر شما این ویژگی ذاتی را در بستر آموزش به سوی به کارگیری تکنیک ها و فنون این کار سوق بدهید این امکان وجود دارد که هر شخصی را به نمایشنامه نویس تبدیل کنید. البته شما علاوه بر این ویژگی ذاتی و استعداد درونی باید شرایط دیگر را هم در نظر بگیرید. بخش دیگر آن ملاحظاتی فنی و هنری است. اتفاقاً بخش فنی و هنری، اتصال پیدا کردن آموزش پذیر هنری به منابعی از تاریخ نمایش است که باید پشت سر هر نمایشنامه نویسی به عنوان مرجع قرار گرفته باشد. فکر می کنم آموزش مسیری است که شما آن استعداد را به سوی فرمی بالغ و کامل جهت می دهید. اگر آموزش به معنای تسهیل گری مناسب برای ایجاد اکوسیستمی باشد که در آن نمایشنامه ای متولد شود، به نظرم می توان در این گونه فضایی نمایشنامه نویس خوب تربیت کرد. یکی از ایرادات بزرگ ما این است که جهت ها، روش ها و مسیرهای مشخص تربیت نمایشنامه نویس چه در دانشگاه و چه در آموزشگاه ها به عنوان سبک و سیاقی هدفمند و جا افتاده نداریم به دلیل اینکه طراحی برنامه آموزشی ما اشکال دارد. دانشگاه های ما گرایش های مشخصی از حیث سبکی و مبانی نظری منحصر به خود برای هدایت نمایشنامه نویسی یا تخصص های دیگر تئاتری ندارند. به عبارت دیگر دانشگاه های ما سبک و سیاق مشخصی برای هویت بخشی به مسیر آموزشی خود ندارند و همه فقط دارند تئاتر را با عنوانی عمومی درس می دهند با عناوین و واحدهای درسی مشترک که به سختی هم مورد بازنگری و تحول قرار می گیرند. فسلفه های حاکم بر تولید هنری و استخراج روش هایی تثبیت شده برای آموزش می بایست مبنا قرار می گرفت تا ورود به دانشکده های مختلف برای آموختن تئاتر تفاوت پیدا می کرد. به عنوان مثال فلسفه حاکم بر روش و برنامه درسی مدرسه تئاتر توهو در ژاپن این است که بر مبناهای قدیمی نمایش سنتی، مدرن سازی آن تکنیک ها در دراماتورژی نمایش امروزی را به دانشجویان خود بیاموزد و به همین خاطر تمام سیستم آموزش و جذب دانشجو و اعضای هئیت علمی آن در همین جهت و مسیر قرار گرفته است. فقدان چنین رویکردی نقصی است که می توان در مسیر تربیت نمایشنامه نویس و هر تخصص تولیدی دیگر در تئاتر ما پیدا کرد. در این فضای مشابه آموزش در دانشکده ها تنها تفاوت ذائقه و دانش معلم ها توانسته قدری تنوع در تربیت نسل دانش آموخته ایجاد کند. اغلب معلم های دانشگاه چاره ای ندارند جز اینکه در این فضایی که فلسفه آموزش و سبک هنری در تمام ارکان آن اندم وار نشده است بسیاری از دانشجویان را در امتداد خود قرار دهند؛ تدوام سبک هنری استاد بر غلبه روح و فلسفه دانشکده تئاتری در شکل گیری هویت هنری دانش آموختگان می چربد و همین امر باعث می شود که دانشگاه به عنوان پایگاه آموزش مبانی و روش ها نتواند در ترکیب هویتی دانش آموخته چندان عجین بشود.

درست است که سیستم آموزشی یک سیستم آموزشی کهنه، غلط و پر از ایرادات ساختاری و فنی است ولی من کمتر دیده ام که خود اساتید این همیت را داشته باشند تا یک الگوسازی کنند و یک روند بچینند. چرا این اتفاق نمی افتد؟

وقتی شما وارد ساختارهای آموزشی می شوید می فهمید که یک سازمان وجود دارد. حالا به طور شخصی ممکن است چند نفر از استادها با همدیگر رابطه داشته باشند ولی رابطه آن ها این طور نیست که بگویند سرکلاس چه کار خواهند کرد. در سیستم ما، دانشجو کسی است که در پایان ترم استاد را ارزیابی می کند ولی در سیستم آموزشی بسیاری از کشورها این طور نیست و یک نظام دیگری وجود دارد که استاد و نتایج آموزشی او را ارزیابی می کند. منظور این است که مدیریت آموزشی دانشگاه هم توانایی ها و هم روزآمدی استادان را با روش های گوناگون می سنجد و همزمان روش و محتوای آموزشی را که در کلاس ها و کارگاه ها در دسترس دانشجویان قرار می گیرد مدیریت می کند. این مستلزم وجود یک سازماندهی در دپارتمان نمایشی است که با محوریت مدیر گروه میان استادان تعامل و با هدف و فلسفه آموزشی هماهنگی ایجاد کند. اگر اساتید بخواهند با هم رابطه ای تعاملی و مشورتی هم داشته باشند باید در یک نظام عقلانی شده و درستی صورت بگیرد ولی تعریف مدیر دپارتمان بودن در ایران تقریباً این شکلی نیست. مبناهای آن وجود دارد ولی فرآیندهای آن باید بازنگری شوند. مثلاً در اینجا گفتمان رودربایستی حاکم است و حسب کسوت و شوکت و خلقیات برخی اساتید ورود به ارزیابی و سنجش عملکرد آنها قربانی همین گفتمان می شود. گاهی برخی از دانشجوها به حضور یک استادی معترض می شوند ولی سیستم نمی داند که باید طرف کدامیک را بگیرد. فکر می کنم این یکی از مشکلاتی است که ما در نظام آموزشی مان داریم. حتی در فضای غیرآکادمیک هم همین طور است. یعنی مدیریت آموزشگاه ها هم وقتی قرار است هنرجویی را پرورش بدهد، آن هنرجو را دست کسانی می سپارد که خیلی اوقات می داند برون داد آن کلاس ها چه می تواند باشد اما ملاحظات جای عقلانیت آموزشی را می گیرد. ما تعداد زیادی هنرجو داریم که از این فرآیند بیرون می آیند ولی آن ها فقط تا حدی در مهارت و دانش پیش رفته اند که شاید کفایت نکند و شما نمی توانید آن اطمینان لازم را در بین فارغ التحصیلان برای ورود به کار را پیدا کنید. اما ناگفته نماند که این شرایط در توسعه توهم دانایی و توانایی در جامعه تئاتری ما نقش پررنگی داشته است.

این ماجرا حتی یک جاهایی به فاجعه هم منجر می شود. اگر یادتان باشد دو، سه سال پیش که شما مدیر بخش بین الملل جشنواره تئاتر فجر بودید نزدیک به 600 متن نمایشی به بخش مسابقه نمایشنامه نویسی رسید که در کمیت یک رکورد بود ولی وقتی با داوران آن دوره از جشنواره صحبت کردیم آن ها می گفتند تعداد زیادی از متون ارائه شده حتی قواعد اولیه نمایشنامه نویسی را هم رعایت نکرده و نمایشنامه نویسی را با مقاله نویسی، گزارش نویسی و حتی فیلمنامه نویسی قاطی کرده بودند. آن 600 نفر در نگاه کلی، خودشان را نمایشنامه نویس می دانند.

دنیای هنر نسبت به دنیاهای دیگر، بدون مرز است. از آنجایی که مرز ندارد درگاه هم ندارد و درگاه آن نیز دربان ندارد. شما نمی توانید در حوزه وکالت همین طور ادعای وکالت کنید و ابتدا باید بروید شماره نظام وکالت بگیرید ولی در دنیای هنر این اتفاق نمی افتد. البته این مسئله در همه جای دنیا وجود دارد و هر شخصی می تواند وارد دنیای هنر شود و کسی نمی تواند به دیگران بگوید شما وارد نشوید و حق ورود ندارید. اما چیزی که وجود دارد این است که نظام هایی که آن ها را برای کار و فعالیت هنری می پذیرند و به آن ها اعتبار می دهند باید درست و قاعده مند عمل کنند. نکته دیگر این است که وقتی آمار شرکت کنندگان در این رقابت به آن تعدادی که شما گفتید می رسد، تجربه نشان داده در بین آن ها کسانی که تحصیل کرده اند از حیث فنی و هنری جلوتر و پیشرفته تر هستند. می خواهم به شما بگویم علیرغم اینکه در ایران گزاره مصطلح غلطی وجود دارد که می گویند دانشگاه به ما چیزی نداد، من معتقدم هنوز دانش آموختگی و در دانشگاه بودن می تواند بسیار تأثیرگذار باشد. برگزیدگانی که توانسته اند هم فرصت های حرفه ای تولید و کار و هم جایزه ها را به دست بیاورند، به نوعی مبنایی دانشگاهی داشته اند. یا دست کم اکثر آنها سابقه دانشگاهی هنر دارند.

چیزی که نمایشنامه نویسی ما و هر تخصص دیگری در این رشته را دچار معضل می کند فراتر از آموزش دانشگاهی باید بررسی شود. مسئله رابطه آموزش و دانش آموختگی و مسیرهای ورود به دنیای حرفه ای تئاتر نکته ای است که در ایران دچار ابهام و رویه ای نامعین است. مثلاً دانشگاه های آلمان نیز زمانی همین مشکل ما را داشتند. یعنی فارغ التحصیلان آن ها وقتی می خواستند وارد بازار حرفه ای شوند مسیر معینی نداشتند چون مسئله کار حرفه ای با آموزش باید رابطه ای مشخص و هدفمند پیدا می کرد. آلمانی ها آمدند بین وزارت کار و وزارت علوم شان رابطه ای ایجاد کردند. یعنی وزارت کار هم آن فارغ التحصیلان را می آورد و طبق یک فرآیندی به آن ها اعتبار تازه ای می دهد. نه تنها در آلمان بلکه همین نظام و رابطه را شما در چین و کره جنوبی هم می توانید ببینید. متأسفانه این رابطه ارگانیک میان فضای دانشگاهی و فضای حرفه ای تئاتر در ایران به درستی وجود ندارد و مسیرهای مشخصی را برای آن تعبیه نکرده ایم. به همین دلیل اگر رویه ها سامان مند و دارای رابطه ای اندم وار بین نظام آموزشی و نظام تولید حرفه ای نمایش باشد بخش مهمی از انبوه کسانی که به هر شکلی وارد این حوزه می شوند و ادعای هنر دارند فرصت اندکی برای بروز و نمود پیدا می کنند. بر این اساس در رزومه شما دانش آموختگی نسبت به شخص دیگری که فاقد این آموزش دیدگی است و می خواهد وارد دنیای حرفه ای شود می تواند امتیاز تلقی شود. اگر توجه کنید ما به خیال خودمان حل این مشکل را به دوش جشنواره های مان گذاشته ایم. یعنی تنها جایی که جوان ترها و دانش آموختگان تلاش می کنند در رقابتی سخت اعتباری برای ورود به جهان حرفه ای پیدا کنند و عمدتا جز این راه مسیرهای دیگر یا وجود ندارند و یا نامعلوم و فاقد شفافیت هستند. نکته آخر این است که هنر ایران، انباشته از آماتوریزم است. یعنی تولیدهای آماتور نسبت به تولید حرفه ای سهم بسیار زیاد را به خود اختصاص می دهند. تولید آماتور هم فرصت ها را اشغال می کند و هم بودجه ها را می بلعد و هم توان سیستم را پایین می آورد. تولید آماتور چیز سخیف و پستی نیست ولی مسئله این است که تولید حرفه ای اگر سازمان خودش را داشته باشد، اتفاقاً بودجه و توجه را به سمت خود سوق می دهد و البته همچنان برای آماتورها هم فرصت فعالیت و امکان ارتقا به ساحت حرفه ای را ایجاد می کند. نداشتن ارتباط ارگانیک باعث می شود بخش آموزش و تولید با هم این مناسبت را پیدا نکنند و این وسط میانجی های رویداد محور هستند که نقش مهمی را به عهده می گیرند؛ مثل جشنواره ها. این مسئله در تئاتر شهرستان ها هم وجود دارد. بچه های شهرستان تنها فرصت نفس کشیدن شان، حضور در فستیوال ها است. آن ها حق هم دارند چون هیچ فرصت تولید دیگری برای شان وجود ندارد. تمام حجم کاری و نیروی آن ها به سمت این رویداد معطوف می شود.

ما افراد زیادی را دیده ایم که در جشنواره های مختلف جایزه گرفته اند، اما همان جایزه باعث شده که رشد نکنند و بالا نیایند و از آن به بعد محصولات بسیار خام دستانه و تهی از تفکر ارائه بدهند. شما به عنوان کسی که سال ها در جریان این ماجراها بوده اید شاید بتوانید نام های زیادی از دانشجوهای خودتان ببرید که اتفاقاً با استعداد بوده اند و در یک جشنواره ای به عنوان پدیده شناخته شده اند ولی الان نامی از آن ها نیست.

درست می گویید. این ماجرا دو وجه دارد. نخست اینکه این اعتبارهایی که رویدادها تولید می کنند چقدر می تواند مانع رشد و حتی پرورش کامل یک آدم شود؟ ما نمونه های زیادی دیدیم که گاهی اعتبارهایی که داده می شود ممکن است مانع شود که آدم بخواهد جهان جدیدی را تجربه کند. از طرفی این مسئله یک وجه دیگر هم دارد. وقتی تئاتر یک نظام تولید و عرضه حرفه ای ندارد، شما نمی توانید نیرویی را که اعتباری مقطعی پیدا کرده بیاورید و در فضای تولید تئاتر به کار بگیرید. تولید حرفه ای مستلزم وجود نهادهای مولد است که از گروه ها شروع می شود و تا سازمان های بزرگ تر امتداد پیدا می کند. ساختارهایی که هدفمند تولید می کنند و شرایط و فلسفه معینی برای کار خود دارند و می توانند نیروهای تازه نفس را هم بر حسب استعداد، مهارت و دانش شان به خود جذب کنند. تولید حرفه ای به شما می گوید یک گروه تئاتری مشخصاً ممکن است در طول سال یکی، دو تولید داشته باشد ولی با همان تولیدها چهار سال را در تورهای ملی و بین المللی بگذراند. از آنجایی که در ایران نظام تولید وجود ندارد یا اگر هم وجود دارد ناقص است، چنین اتفاقی نمی افتد. در حال حاضر به تعداد نمایشنامه نویسان و بازیگران ایرانی، کارگردان وجود دارد. نمایشنامه نویس نمی تواند کار خودش را بفروشد و برای دیده شدن اثرش مجبور می شود آن را کارگردانی کند. بازیگر هم چون فرصت بازیگری ندارد یک کاری روی صحنه می برد که خودش دیده شود. طراح صحنه نیز همین طور. از آنجایی که یک نظام وجود ندارد که آن استعدادها را وارد فضای تولید کند، آن استعدادها از بین می روند. اصلاً نظام تولیدی مناسبی وجود ندارد که بخواهد آن استعداد را ببیند، کشف کند و به کار بگیرد. می خواهم بگویم نبودن تعامل بین فضای تولید و عرضه هنر با دانشگاه ها، هر دو را دچار مشکل کرده است.

اینجاست که ضرورت وجود کمپانی ها خودش را نشان می دهد.

کاملاً همین طور است. در خارج از کشور کاملاً مشخص است که یک کمپانی وقتی می خواهد شکل پیدا کند باید یک سازمان باشد که آن سازمان مناسبات درونی خودش را به هر نوع ساختار دیگری که در جامعه وجود دارد تعیین می کند. واقعاً نبودن سازمان گروهی ضربه می زند. فقدان کمپانی و نبودن اتحادیه باعث می شود که فرصت ها و استعدادها از بین بروند. تئاتر نمی تواند جذب اسپانسر کند چون در آن با افراد سر و کار دارید نه با ساختارهای مولد دارای فلسفه، راهبرد و هدف مشخص.

من یادم است شما زمانی که در تالار مولوی بودید و چه زمانی که به عنوان دبیر جشنواره فجر انتخاب شدید و بعدها در تئاتر شهر پیگیر پدید آمدن گروه ها شدید. در تالار مولوی تلاش های شما باعث شد که حلقه تئاتر دانشگاهی به وجود بیاید. زمانی که دبیر جشنواره شدید اعلام کردید که ارائه کار باید توسط گروه باشد و آن گروه اسم داشته باشد. با این حال تلاش های شما با یک سری موانع روبرو شد که باعث شد شما این کار را رها کند و وارد روال عادی شوید. چرا این موانع هیچ وقت برطرف نمی شوند؟

درست می گویید. من در سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر یک سمینار پژوهشی راجع به ماهیت و هویت گروه نمایشی گذاشتم که این به خاطر باوری بود که به گروه داشتم و هنوز هم دارم. واقعاً فکر می کنم یکی از راه های نجات تئاتر، انجام کار گروهی و بعد شکل گرفتن واحدهای بزرگ تر و شکل گیری اتحادیه تئاتر ایران است. واقعاً ظرفیت اقتصادی، انسانی و تولیدی فوق العاده ای در تئاتر ایران وجود دارد. من کشورهای اطراف مان و حتی جاهای دیگر را دیده ام و بر همین اساس می گویم که ما استعداد خیلی فوق العاده ای داریم. یعنی نیروی انسانی بسیار عالی داریم و حتی از لحاظ دانش، سواد و مهارت خیلی بالا هستیم. به نظرم تئاتر ایران یکی از تئاترهای با کیفیت دنیا است؛ این را جدی می گویم. من در سال 1394 حدود 33 کار را در شوکیس تئاتر انگلستان دیدم و بعد حیرت زده شدم که چقدر ما از آن ها جلوتر هستیم. شاید شما در میان آن 33 کار حدود 10 کار را می توانستید ببینید که بگویید این تئاترها دوست داشتنی اند. من می خواهم بگویم تئاتر با آدم هایش شناخته می شوند و اینکه می گویند تئاتر می میرد را قبول ندارم چون بالأخره آدم هایی هستند که پس از ما می آیند و کار می کنند. کرونا بیاید یا شهاب سنگ هم بیاید تئاتر نمی میرد، اما متاسفانه یک باور و روحیه جمعی ناپسند و منفی باف در تئاتر ما حاکم است که بزرگترین مانع است و آن مانع، تولید اعتبارهای بدون مبنا است.

در تکمیل صحبت های تان بگویم که به نظر می رسد در تعریف کلی یک جور قوانین ریش سفیدی یا ارباب رعیتی وجود دارد.

ببینید، من می خواهم بگویم که اعتبارهایی وجود دارند ولی این اعتبارها مبنای خیلی درستی ندارند. به عنوان مثال یک نفر بخت این را داشته که زودتر از یک شخص دیگری به دنیا بیاید و نسبت به دیگری کارهای بیشتری انجام دهد و در حالی که کیفیت کارهای او نسبت به کمیت کارهایش همیشه پایین تر بوده است، اما او همیشه فرصت ها را از آن خودش می کند. اساساً واژه ای مثل کسوت یک اعتباری است که در حوزه پهلوانی و زورخانه وجود دارد و واژه ای نیست که متعلق به تئاتر و هنر باشد. بنابراین پیشکسوت بودن در تئاتر شاید یک امتیاز باشد ولی نباید مبنایی باشد که شما نتوانید قواعد و قوانینی را پیاده کنید. این موضوع نه تنها در مورد پیشکسوتان، بلکه در مورد نسل جدید هم صدق می کند و ما تحت هر شرایطی نباید اعتبار بدون معنا تولید کنیم. مسئله دیگر این است که دولت هم وقتی می خواهد حمایت کند از آنجایی که گروه وجود ندارد اساساً نمی داند که این حمایت را می خواهد به چه کسی بدهد. الان در شورای حمایت تئاتر اغلب این اسامی هستند که دارند می آیند و حمایت می گیرند. هر کدام از افراد با یک پروژه می آیند. مثلاً شخص ایکس با پروژه ایگرگ آمده. این پولی نیست که شما آن را به یک گروه بدهید و گروه آن را سرمایه کند و بعداً بتواند از طریق آن تولید خودش را توسعه بدهد و سپس فرصت های دیگر را به دست بیاورد. ما می دانیم اسامی که الان در شفاف سازی منتشر می شوند و خیلی هم به آن ها نقد وارد می شود روی همین حساب حمایت شده اند و گویی چاره ای نیست چون شرایط فعلی تولید در جامعه تئاتری ایران این گونه است. مثلاً یک آدم به خاطر اعتبار تاریخی حضور طولانی مدتش در تئاتر ایران پول بیشتری می گیرد. ممکن است کار آن پیشکسوت یک خرده بزرگ تر هم باشد ولی آنقدر ارزش نداشته که پول پنج گروه دیگر را به او بدهید. پس مانعی که وجود دارد این است که اعتبارهایی که داده می شوند مبنای درستی ندارند. جالب اینجاست که ما در همین سال هایی که از آدم ها و گروه های خارجی دعوت کردیم تا به فجر بیایند، رفتیم کارشان را روی صحنه در جشنواره های مان دیدیم اما ساختار تولید، سازماندهی و شاکله سازمان شان را ندیدیم. مثلاً وقتی یوجینیو باربا با تئاتر اودین یا گروه های تئاتر لهستان به ایران آمدند به سازمان گروهی آن ها توجه نشد. در حالی که باربا وقتی می تواند باربا باشد که ایده تئاتر آنتروپولوژیکش را در آن گروه پیاده کند. یعنی اگر آن گروه و آن آنسامبل وجود نداشته باشد باربایی وجود ندارد. کما اینکه پیتر بروک، ریچارد شکنر و اوسترمایر که در ایران خیلی دوست شان دارند نیز در کمپانی و گروهی که دارند بیشتر معنا پیدا می کنند. درست است که این ها نیروی خلاق و رهبر هستند ولی آن رهبری باید در یک سازمانی اتفاق بیفتد. ما در ایران فهرستی از نام ها داریم که آن ها همیشه یک متنی دست شان است و می خواهند تولید کنند، اما منافع این تولید به سازمان آن ها نمی رسد چون اصلاً سازمانی وجود ندارد. همین است که سلبریتی ها برای شما تعیین کننده می شوند. می خواهم بگویم این فردیت و فردگرایی پیشرفته ای که در جامعه ما تولید شده، در تئاتر خیلی نفوذ کرده است و ما مجموعه ای از اتم های مجزایی هستیم که در فضای تئاتر فعالیت می کنیم و همین اتمیزه شدن را داریم در فضای دانشگاه، فضای تولید و فضای فستیوال مان مستقیم و غیر مستقیم تشویق و ترغیب می کنیم. من در جشنواره تئاتر فجر هم به دنبال این بودم که همه در هویت گروهی بالا بیایند. اگر آخر سر دعواهای ما دعواهای فردی بوده به خاطر همین تفکر بوده است. مثلاً من به یک فردی امکان نداده ام و آن فرد الان دشمن من است. علیه من می نویسد و علیه من بد و بیراه می گوید. اما وقتی من با گروه روبرو باشم آن وقت دیگر نمی توانم با گروه رفتار متفاوتی داشته باشم. یعنی حتی من هم به عنوان مدیر محدود می شوم و در محدوده و چارچوب خودم عمل می کنم.

در دوره مدیریت شما در تالار مولوی اتفاقات خوبی افتاد. تشکیل حلقه تئاتر دانشگاهی یا نمایش هایی که در آن دوره اجرا شد و یا تبدیل شدن تالار مولوی به مرکز تئاتری مولوی، اتفاقات خیلی خوبی بودند. حتی تعمیراتی که در تالار مولوی انجام شد و آن تمیزکاری هایی که شد هم خوب بود، چون واقعیت این است که آنجا در یک محدوده ای از شیکی خودش درآمده بود و حتی خود دانشجویان هم کمتر رغبت می کردند که بیایند اجرای دوستان خودشان را ببینند چون به هر حال آنجا شکل و شمایل غیر حرفه ای و حتی غیر دانشجویی پیدا کرده بود. اما چه می شود که یک دفعه سعید اسدی کنار گذاشته می شود؟ عقل سلیم می گوید که این مدیر دارد کار می کند و خودش از اهالی دانشگاه و پرورش یافته دانشگاه تهران است و آنجا دارد تدریس می کند و بعد تبدیل به مدیر شده و تالار مولوی را سر و سامان داده است و ما به عنوان وزارت علوم و دانشگاه تهران باید از او حمایت کنیم، اما چه اتفاقی می افتد که آن ها بعد از مدتی پشت شما را خالی می کنند و عملاً کار به جایی می رسد که شما باید تالار مولوی را ترک کنید؟

من از تالار مولوی بیرون آمدم. جالب است که من در اولین تجربه مدیریتی ام سه بار استعفا کردم. دلیلش هم خیلی مشخص بود. من ابتدا با ایده و برنامه ای به آنجا رفتم و فعالیتم را شروع کردم، اما در دانشگاه مدام تغییر مدیریتی اتفاق می افتاد و وقتی من آنجا بودم تقریباً سه مدیر کل و حتی معاون فرهنگی عوض شدند. همان طور که گفتم، تالار مولوی در آن ساختار مثل موجود زائدی بود که از یک طرف با فضاهای دانشگاه باید همسو می شد در عین حال که عرصه ای بود که اتفاقاً با حوزه عمومی تری هم در عرضه تئاتر و اجرای نمایش برای عموم مردم در ارتباط بود. دانشگاه نمی دانست باید با این امر چه کار کند و بعد ملاحظات سیاسی و فکری مشخصی هم داشت که شاید من هم نمی توانستم در آن ها قرار بگیرم و بر مبنای آن عمل کنم. بعد از یک مدتی اساساً دانشگاه هیچ امکانی برای تالار مولوی فراهم نمی کرد. یادم است که آن زمان سه مرتبه به هیئت رئیسه دانشگاه تهران رفتم. یعنی به زحمت به آنجا رفتم که بگویم بیایید این را درستش کنید. به هر حال آنجا مسئله داشت. ما یک مقدار صورتش را نونوار کرده بودیم و از همان موقع ایده بازسازی تالار مولوی مطرح شده بود ولی بودجه کلانی می خواست و این ایده و انجام آن به دوره بعدی موکول شد. یکی از مسئولین عالی رتبه دانشگاه به من می گفت که اگر من 100 اولویت داشته باشم، صد و یکمی آن تالار مولوی است! آن زمان این توقع مطرح بود که این مرکز متعلق به تئاتر ایران یا دانشجویان تئاتر ایران است، اما دانشگاه تهران آن را متعلق به خودش می دانست و چالش های خیلی زیادی داشت. ضمناً کسانی که مدیرکل فرهنگی می شدند خیلی با تئاتر مأنوس نبودند و مدام باید به آن ها توضیح داده می شد که اینجا چه خبر است. حواشی بسیار زیادی هم برایش وجود داشت که اساساً ربطی به تئاتر نداشتند. بنابراین چالش های من در آنجا بیشتر چالش های غیر تئاتری بود و من بسیار عذاب می کشیدم. این در حالی بود که من در دوره مدیریتم از هیچ تلاشی دریغ نکردم. حتی آن موقع یک سفری کردم و تلاش کردم که برای تالار مولوی یک کرسی یونسکو بگیریم، چون می توانست به یک اتحادیه تئاتر دانشگاهی که شاخه ای از ITI است پیوند داشته باشد و تالار مولوی مرکزیت آن در ایران را عهده دار شود. همه دانشجویان می توانستند از طریق مرکز تئاتر مولوی ارتباط هایی جهانی داشته باشند و در فستیوال های بین المللی شرکت و از مزایای بین المللی استفاده کنند. اما خب شما باید به حاشیه هایی می پرداختید که هیچ ربطی به کار شما نداشت و از شما یک مسئولیت هایی می خواستند که هیچ ربطی به هویت مدیریتی شما نداشت. به همین خاطر من آنجا را ترک کردم. یعنی این طور نبود که کنار گذاشته شوم. کما اینکه همان اواخر هم تلاش بر این بود که من بمانم، چون من کسی بودم که پول نمی گرفتم ولی کار می کردم و طبیعتاً هر شخصی دوست دارد چنین آدمی را داشته باشد، اما خب من ترجیح دادم جانم را بردارم و بیایم بیرون.

وضعیت فعلی تالار مولوی را چگونه ارزیابی می کنید؟

به نظرم الان وضع تالار مولوی ثبات بهتری دارد. هنوز هم اتفاق خوب در تالار مولوی دارد می افتد. اگرچه خیلی سروصدا ندارد اما یک جریان مستمر و آهسته و پیوسته دارد پیش می رود و دانشجویان دارند خودشان را آنجا پیدا می کنند. فکر می کنم این خاصیت تاریخی تالار مولوی است. دانشگاه تهران هم در شکل جدیدش دارد امکاناتی را به تالار مولوی می دهد. اما به طور کلی تالار مولوی تجربه بسیار ارزنده و سختی برای من بود. واقعاً هم پایش انرژی و جان گذاشتم، اما خیلی تلخ از آنجا جدا شدم. به قدری برای من غمگینانه بود که شاید الان پس از چند سال تازه دوباره حس خوبی نسبت به حضورم در آنجا پیدا کرده ام. علیرغم سختی ها یک فضایی ساختم که تعدادی جوان توانستند از آن فرصت استفاده کنند. هنوز هم مزه شیرین آن اتفاق خوشحالم می کند، و الا من در آنجا تلخی هایی چشیدم که اصلاً گفتنی نیست.

فکر می کنید در این تغییر و تحولات اگر تالار مولوی دست جهاد دانشگاهی می ماند حداقل آن ساختارش حفظ نمی شد؟

خیر. خود تاریخ تالار مولوی، تاریخ جالبی است که همه این را می دانیم اما انگار یک چیزی در جوهره و ذاتش هم از آن جذابیت تاریخی وارد می شود. خانم صابری اولین بار آنجا را به عنوان بخشی از فعالیت فوق برنامه دانشگاه تهران تغییر کاربری داد، اما در معماری کردن آنجا یک هوشمندی وجود داشته که فضای خوبی را برای اجرای تئاتر فراهم کرده است. البته منهای نقصی که در سازه اش وجود داشت، مثل سقف کوتاهش که بعداً قرار شد درست شود. اما این سالن از لحاظ تفکیک فضاهایش فرصت فوق العاد ه ای است. کما اینکه بعدها در آن دست برده شد و یک سالن کوچک آنجا زده شد که هم خوب و هم ناخوب است. آن تالار اتاق تمرین مناسب ندارد و به خاطر اینکه آن سالن کوچک به وجود بیاید آرشیوش را هم از بین بردند.

حتی فکر می کنم بخش ساخت دکورش هم از بین رفت.

کارگاه دکورش از بین نرفت ولی کوچک شد. استودیویی هم آنجا وجود داشت که بعداً آن هم از بین رفت. یک مجموعه ای آنجا وجود داشت که در آن می شد خیلی کارها انجام داد. خوشبختانه در بازسازی جدید فضاها یک خرده ترمیم و بهتر شده اند اما خب آن فضای استودیویی همچنان نیست یا کارگاه دکور دیگر آن کارکرد کارگاه دکور سابق را ندارد چون تجهیزات لازم و مناسب، دیگر در آن وجود ندارد. بعد از انقلاب جهاد دانشگاهی برای اینکه تئاتر دانشگاهی را احیا کند، تئاتر مولوی را به یک مرکز تبدیل می کند. آن دوره، دوره طلایی اش است به خاطر اینکه تعداد محدودی دانشجو در دو، سه دانشکده وجود داشتند که فعال بودند و کار می کردند. اتفاقاً یک فستیوالی هم داشتند که حتی از فجر پیشرفته تر بود. ما یادمان می آید که در دهه هفتاد کارهایی در فستیوال تئاتر دانشجویی اجرا می شد که نمونه اش را در فجر اصلاً نمی دیدیم. جالب است که بعداً نیروهایی که از این فستیوال به فجر رفتند این جشنواره را دگرگون کردند. پس آن خیزش تئاتری دهه هفتاد مرکزیت حضور نسل تازه و پر انرژی را در تالار مولوی می دید. به زعم دوستان حتی اگر قبل انقلاب هم آدم می خواست برود کار خاص ببیند به تالار مولوی می رفت. بزرگانی چون آقای سمندریان در آنجا نمایش اجرا کرده اند. در اواسط دهه هفتاد هم اتفاقاً همان نیروهای تالار مولوی بودند که بعد به تئاتر شهر رفتند و آنجا را برجسته کردند. اما من می خواهم این نکته را به شما بگویم که آن زمان که تالار مولوی در اختیار جهاد دانشگاهی بود به خاطر مرکزیتی که تالار مولوی داشت و هنوز فضاهای دیگر تئاتر برجسته نشده بودند، دوره خوب و پرباری را می گذراند. اما از یک جایی فضای بیرونی سایه خودش را روی تالار مولوی انداخت. یعنی خواست ها و اراده هایی در کار آمد که تالار مولوی را آهسته آهسته تبدیل به یک چیزی مثل بازوی اجرایی مرکز هنرهای نمایشی و فرصت های اجرایی غیر دانشجویی کند. جالب اینجاست که این مسئله فرصتی که به جوان ها داده می شد را کمرنگ می کرد. در آن دوران جهاد دانشگاهی انگار دلش می خواست که دیگر این مأموریت را از روی دوش خودش بردارد. کما اینکه می دانید اولین کاری که جهاد کرد این بود که پشت فستیوال تئاتر دانشجویی را خالی کرد و بعد فهمید هزینه های مالی و غیر مالی که باید برای تالاتر مولوی بکند نیز دیگر برایش نمی ارزد. این وسط یک تئاتر یتیم مانده ای وجود داشت که باید صاحبی پیدا می کرد. وقتی تالار مولوی وارد دنیای سازمانی دانشگاه تهران شد، دانشگاه برایش این ایده را تولید کرد که بیاید تئاتر مولوی را به دانشکده هنرهای زیبا متصل کند. اگر این کار را می کرد تالار مولوی تبدیل به یک تالاری مثل تالار آوینی دانشگاه تهران می شد و آن وقت حوزه های دیگر از آن محروم می شدند. به این ترتیب همه تصور می کنند که دوره ای که تالار مولوی دست جهاد دانشگاهی بود دوره بهتری بود، در صورتی که جهاد هم در یک جایی پشتیبانی اش را کم کرده بود و دیگر آن اهمیتی که قبلاً به تالار مولوی می داد را نمی داد.

یک اشاره ای به تئاتر دانشجویی هم کردید. سال هاست این مشکل وجود دارد که هر دفعه یک دبیری انتخاب می شود و بعد یک فراخوانی می دهند و گروه ها انتخاب می شوند، اما هر ساله با مشکلات مالی روبرو می شوند و هر سال اتفاقاً بدتر هم می شود. آدم فکر می کند وزارت علوم یک تجربه ای کسب کرده و در آرشیوشان یک اسنادی وجود دارد که با توجه به اعتراضاتی که در سال های مختلف توسط دانشجوها شده است شاید در سال های بعد اتفاقات بهتری بیفتد، اما هر سال که می گذرد وضعیت تئاتر دانشگاهی دارد چه به لحاظ مالی و چه به لحاظ کیفی بدتر و بدتر می شود. انگار که هیچ سر و سامانی ندارد و وزارت علوم خودش را از جشنواره تئاتر دانشگاهی خارج کرده است و این جشنواره مثل یک بچه صیغه ای می ماند که روی دست خیلی ها مانده است و نمی دانند باید چه کارش کنند. اگر تعطیلش کنند طبیعتاً با اعتراضاتی روبرو می شوند و وجه هنری و فرهنگی از بین می رود و اگر همین طوری باقی بماند بالأخره یک بودجه ای می خواهد و یک بار مالی دارد که حاضر هم نیستند آن را تأمین و پرداخت کنند.

الان مشکل جشنواره تئاتر دانشگاهی هم مشکل ماهوی و هم شکلی است و به عبارت دیگر دارای مشکل ساختاری است. مشکل ساختاری اش این است که مشخص نیست این جشنواره اصلاً در کجای ساختار فعالیت فرهنگی وزارت علوم و فعالیت دانشگاهی قرار گرفته است. من فکر نمی کنم وزارتخانه این جشنواره را رها کرده باشد، اما برای اینکه بتواند این جشنواره را در فضای کاری خود بگنجاند با مسائلی رو به روست که گویی نمی تواند با آن کنار بیاید و به نظرم می رسد که یک خرده هم مشکل فلسفی با آن دارد. بر اساس ماموریت ذاتی وزارت علوم از طرفی انتظار می رود که این جشنواره برای تمام عرصه های تولید تئاتری یا فعالیت خلاقه ای که در کل دانشگاه های کشور در حوزه تئاتر توسط دانشجویان انجام می شود فرصت سازی کند و خدمات برساند و از طرف دیگر تصور دانشجویان رشته تخصصی تئاتر این است که جشنواره تئاتر دانشگاهی متعلق به آنهاست و می باید به عنوان یک جشنواره تخصصی شناخته شود. این موضوعی است که وقتی می خواهند آن را در ساختار جشنواره، برنامه های آن و یا بخش بندی آن بگنجانند با همان مسئله ماهوی و شکلی مواجه می شوند. مسئله ای که با روند تاریخی، ساز و کار اجرایی و حتی فلسفه وجودی این جشنواره پیوند می خورد. جشنواره تئاتر دانشگاهی در ایران هنوز تلاش می کند که همان سنت جشنواره تئاتر دانشجویی سابق را حفظ کند و انجام بدهد، در حالی که آن سنت متعلق به همان دوره و اقتضاهایش بود. بر این اساس اکنون به نظر می رسد جشنواره تئاتر دانشگاهی بیشتر شبیه نسخه ای ضعیف شده از جشنواره تئاتر فجر است. یعنی ماهیت دانشجویی بودنش فقط این است که دانشجو در آن شرکت می کند. بعضی از دوستان ما تمهیدات خلاقانه ای داشتند که جشنواره تئاتر دانشگاهی را مقداری آوانگارد و متفاوت کنند ولی بعداً می بینید که با این وجود جشنواره آن ماهیت را پیدا نمی کند. می خواهم بگویم که جشنواره های تئاتر دانشجویی دنیا از الگوهایی تبعیت می کنند که یکی از آن الگوها همین گونه ای که ما برگزار می کنیم می تواند باشد اما عمده جشنواره های دانشگاهی دنیا جشنواره تئاتر دانشگاهی را متعلق به دانشگاه ها می دانند نه فقط متعلق به دانشجو، چون دانشگاه چیزی نیست جز محلی برای استقرار، فعالیت و کنش خلاقانه دانشجویان. شما فرض کنید که اگر جشنواره تئاتر دانشگاهی ما جشنواره دانشگاه ها می شد چه می شد؟ آن وقت می دیدید که دانشگاه ها چگونه از رویکرد خلاقه دانشجویان خود استفاده می کنند تا هویت دانشگاهی خودشان را برجسته کنند. بنابراین این مسئله ماهوی وجود دارد که آیا ماهیت جشنواره تئاتر دانشجویی با افق تاریخی اکنونی ما همخوانی دارد یا ما باید برویم الگوهای دیگری را هم بیاوریم و راجع به آن بحث کنیم و اگر خوب بود اجرایش کنیم. مشکل شکلی جشنواره هم این است که بخش های مختلفی در جشنواره هستند که مدام تغییر می کنند. مثلاً شیوه انتخاب دبیر، نحوه انتخاب آثار، روند و فرآیندهای آماده سازی و بخش های مختلف جشنواره مدام تغییر می کنند. به همین خاطر اجازه داده نمی شود شکل معینی از این جشنواره به وجود بیاید و در تجربه تاریخی اش قوام پیدا کند. این مسئله ای است که ما در جشنواره تئاتر فجر هم بعضاً با آن رو به رو می شویم.

نکته تلخ ترش زمانی است که جشنواره تئاتر دانشگاهی دارد برگزار می شود و ما در کنارش جشنواره تئاتر تجربی هم داریم. آدم در یک نگاهی حس می کند که آیا تئاتر دانشگاه جدای از تعاریف تئاتر تجربی و تئاتر آزمایشگاهی است؟

من با این موافق نیستم. من می خواهم بگویم دانشگاه های ما چون گرایش ویژه سبکی و روشی ندارند اصلاً شما نمی توانید مسیری که دانشجو در آن پرورش پیدا می کند را به درستی ارزیابی کنید. دانشجو خودش را با هر روش و گرایشی که در اطراف و اکناف پیدا می کند وفق می دهد. یا مثلاً ممکن است به یک استادی نزدیک تر باشد و خط مشی او را بگیرد و ادامه بدهد. الان بعضی از معلم هایی در دانشگاه های ما وجود دارند که دانشجویان منش و گرایش شخصی آنها را پیگیری می کنند. بد هم نیست ولی بعضی جاها خوب هم نیست. پس این طور نیست که بگوییم خروجی های فلان دانشگاه خیلی مدرن، آوانگارد، تجربه گرا و اکسپریمنتال هستند و دیگران نظام سنتی و کلاسیک را بازتولید می کنند. ما این را در دانشگاه های سایر کشورها هم داریم. من در پکن دیده ام که آکادمی مرکز تئاتر چین دارد می گوید متد من چنین است و این شکلی کار می کنم. به این خاطر کسی که می خواهد به آنجا برود و درس بخواند می داند که دارد به کجا می رود و در آخر هم خروجی اش چه خواهد بود. نکته دیگری که می خواهم بگویم این است که اتفاقاً اگر قرار بود جشنواره زدگی وجود داشته باشد هیچ جایی به اندازه تئاتر دانشگاهی فرصت مناسب و جایگاهش نیست. یعنی تئاتر دانشگاهی تا می شود باید جشنواره داشته باشد. فرصت عرضه و بروز تئاتر دانشگاهی باید جشنواره باشد، چون تئاتر دانشگاهی نمی تواند به راحتی وارد عرصه تولید و عرضه حرفه ای شود زیرا فرصت های فستیوالی عرضه تجارب دانشجویی در راستای کار، آموزش و نمایش بازخوردهای حاصل از تعالیم دانشگاهی قرار می گیرد. بنابراین اتفاقاً باید هر دانشکده ای فستیوال خودش را داشته باشد و اتفاقاً فستیوال های متنوعی داشته باشد تا به این واسطه دانشجویان تلاش کنند و انگیزه پیدا کند که خودشان را در محکی جشنواره ای نشان بدهند. به این خاطر در دنیا تا می توانند فستیوال تئاتر دانشجویی برگزار می کنند و می گویند اتفاقاً بخش مهمی از بودجه فعالیت دانشگاهی باید در زمینه فستیوال های درون دانشکده ای و بینا دانشکده ای هزینه شود. ما هم خوشبختانه از این فستیوال ها داریم. الان دانشگاه های تهران، هنر، سوره و دانشگاه آزاد فستیوال های داخلی دارند و حتی بعضی وقت ها این فستیوال ها را بینا دانشگاهی می کنند. به نظرم این کار درستی است. اما سوالی که وجود دارد این است که شما در این ساختار باید جشنواره اصلی تئاتر دانشگاهی را چطور ببینید و ترتیب بدهید. در این زمینه باید ببینیم که فستیوال ما باید کل دانشگاه ها اعم از دانشگاه های هنری و غیر هنری را در بر بگیرد یا اینکه یک فستیوال تخصصی دانشجویان رشته تئاتر درست کنیم. واضح است که از دانشجویان رشته تئاتر باید در فستیوال حضور داشته باشند، اما این حق را از یک استعدادی که در دانشگاه گیلان یا در دانشگاه امیرکبیر است نمی شود سلب کرد. این نشان می دهد که وزارت علوم باید به تمامی این نکات در طراحی برنامه های خود در زمینه تئاتر دانشگاهی توجه کند.

در جشنواره تئاتر فجر ابتدا از طرف همکاران و بچه های منتقد مطبوعات از شما خیلی حمایت شد ولی از یک جایی به بعد نقدهای عجیب و غریبی صورت گرفت و یک جایی به تهدید و توهین هم کشیده شد. چطور یک دفعه یک همچین تغییر ماهیتی به وجود آمد؟ شما فکر می کنید مشکل در کجا بود؟

من بارها به این مسئله فکر کرده ام. ببینید، جشنواره تئاتر فجر ماهیتی دولتی دارد اما در گذر تاریخ خود پس از مدتی هویت دو پاره ای پیدا کرده است. از طرفی همچنان دولت و حاکمیت این جشنواره را به عنوان بخشی از فرآیند هویت فرهنگی خودش دنبال می کند و آن را در مجموعه ای از جشنواره ها می بینید که موسیقی، فیلم، تجسمی و حتی در مد و لباس هم وجود دارد، اما از سوی دیگر هنرمندان این جشنواره را یک جشنواره هنری و ظاهراً مستقل می بینند که متعلق به آن ها هم هست و باید منویات، سلایق و علایق آنها در آن اعمال و رعایت شود. بنابراین وقتی یک نفر دبیر جشنواره تئاتر فجر می شود درست در وسط این دو نیرو قرار می گیرد و وارد مناقشه ای می شود که مشخصاً تکلیفش مشخص نیست که باید به کدام یک از این ها بیشتر پاسخ بدهد. از یک طرف نظام های قانونی، اراده دولتی، بودجه ای و حتی نظارتی وجود دارد و از آن طرف هنرمندان دل شان می خواهد علایق خودشان دیده شود. بنابراین وقتی شما آن وسط قرار می گیرد اصطلاحاً ساندویچ می شوید و اگر به هر کدام از آن دو طرف بیشتر سوق پیدا کنید نتایج متفاوتی را در بر خواهد داشت. به همین خاطر الان دو، سه سال است این سوال مطرح شده که آیا جشنواره فجر یک جشنواره هنری و تئاتری باید باشد که تئاتری ها را اقناع کند یا مردم و یا دولت را؟ اساساً فشاری که روی دبیر وجود دارد باعث می شود که فعلاً مردم را بگذارند در رده آخر.

اصلاً بلیت فروشی جشنواره تئاتر فجر صفر است.

بله. اصلاً خود هنرمندان هم اولویت شان این است که خودشان اقناع شوند. به قول شما بلیت فروشی اندک است یا ممکن است 10 درصد سالن به مردم برسد. به هر حال دبیر باید به طیف دوگانه ای که وجود دارد جواب بدهد. مثلاً در رسانه ها یک عده هستند که خواست های حاکمیتی را نمایندگی می کنند و یک عده هم به دنبال خواست های هنرمندان هستند. بنابراین مدام به شما به عنوان دبیر جشنواره یورش می آورند و با نقدهایی که از شما می کنند تلاش می شود شما را وارد زمین خودشان کنند. آن وقت شما به عنوان کسی که مسئولیت دارید یا باید خیلی متهور باشید و به یک سمتی بروید و یا باید نیروها را یک جوری مدیریت کنید. اما این فشار روی شما را بی نهایت سنگین می کند. این است که یک سال دبیر فجر بودن شما را به اندازه 10 سال خسته می کند. وقتی فستیوال قرار است برگزار شود شما باید با هیجان کامل محصول کار خودتان را با لذت و اشتیاق ببینید اما واقعیت این است که وقتی به آنجا می رسید خسته ترین آدم آن فستیوال هستید و آرزو می کنید که این فستیوال زودتر تمام شود و این بار و فشار از روی شما برداشته شود. فستیوال در ایران از قبل دو امکان را برای شرکت کنندگانش فراهم می کرده است؛ منزلت و منفعت. قبلاً این منفعت این طور بود که شما از مسیر فستیوال می توانستید تولید را شکل بدهید و اجرا بگیرید، چون تماشاخانه ها دولتی بودند و دولت هم مسیر را این طور دیده بود که هم فستیوالی که برگزار می کند را رونق بدهد و هم تولید را به یک نحوی هدایت کند. حالا جالب اینجاست که هنوز آن فکر وجود دارد که جشنواره چنین کاری بکند در صورتی که جشنواره سال ها بود که دیگر چنین کارکردی نداشت. یعنی دیگر این کارکرد را نداشت که شما از طریق حضور در جشنواره بخواهید فرصت اجرا پیدا کنید چون اصلاً دنیای تئاتر و روند تولید و اجرا عوض شده بود. بنابراین دیگر منفعتی در کار نیست و چیزی که اینجا باقی می ماند جنگ بر سر منزلتی است که فضای رقابتی جشنواره می تواند به وجود بیاورد. از زمانی که دیگر مزیت منفعت از بین رفت خیلی ها ترجیح دادند که اصلاً دیگر در آن شرکت نکنند. وقتی شرکت نمی کردند عملاً بخشی از همان دشنام دهندگان بودند. حالا هر کسی می خواهد مسئول برگزاری جشنواره باشد.

در واقع در موضع اپوزیسیون قرار گرفتند.

دقیقاً. آن ها را وقتی دعوت می کردید از شما درخواست های مالی عجیب و غریبی می کردند و فکر می کردند جشنواره برای اینکه بخواهد اعتبار کسب کند باید به آن ها یک باجی بدهد. یعنی می گفتند می آییم ولی شرط داریم. در صورتی که چرا باید برای من شرط می گذاشتند؟ ما می توانستیم توافق کنیم. اما آن ها شرط ویژه می گذاشتند و موقع جشنواره هم با وجود اینکه تو دعوت شان می کردی باز هم به تو دشنام می دادند. اما چیزی که باقی مانده یک خرده منزلت است. این منزلت برای نسل جدیدتر هنوز اهمیت دارد. نسل جدیدتر به خاطر اینکه خودش را در جشنواره ببینند وارد یک رقابت شدید می شود. اما خب طبیعتاً جشنواره فرصت محدودی است و فقط تعدادی را می شود برای حضور انتخاب کرد. در اینجا هم چون هیئت انتخاب تعدادی از گروه ها را انتخاب نمی کنند انتقادها به سمت دبیری می رود که آن هیئت انتخاب را برگزیده است. من فکر می کنم یکی از چیزهایی که فستیوال ما را دچار مشکل می کند این است که کیوریتور ندارد. یعنی ما هر دوره از برخی اساتید که اغلب نسبتی با چشم انداز و سیاست جشنواره ندارند باید دعوت کنیم که عضو هیئت انتخاب ما شوند. در حالی که فستیوال های بزرگ کیوریتورهای ثابتی دارند که انتخاب ها را برای آن ها انجام می دهند که خط مشی، فلسفه هنری و سیاست گذاری مشخصی را پیگیری می کنند.

به هر حال وقتی شما بعد از مدتی درگیر منفعت ها و منزلت ها و کشاکش هایی که وجود دارد می شوید و نمی توانید به یک سمتی گرایش پیدا کنید کم کم می بینید که همه دعاها به دشنام تبدیل می شود. اما یک بخشی از این قضیه برای من شکل جراحی داشت و من بدون تعارف می گویم که از این بابت خوشحالم و این را جزو دستاوردهای خودم می دانم. یک چیزهایی باید حل می شدند ولی کسی جرئتش را نداشت این کار را بکند. مثلاً وقتی ما متن می گرفتیم، بازبینی و تولید انجام می دادیم و این تولیدات به اجرا نمی رسیدند، من آمدم و گفتم چرا می خواهید این کار را بکنید؟ با توجه به اینکه بسیاری از کارهایی که برای جشنواره تولید شده بودند و وقت و هزینه کرده بودند و برای حضور در بخش نهایی جشنواره انتخاب نمی شدند، بی سرانجام باقی می ماندند و کسی پاسخگوی هدر رفت انرژی و عواطف صرف شده آنها نبود. جشنواره اگر قرار است تولیدمحور باشد پس برویم از بنیان تولیدمحورش کنیم. ما گفتیم این روش را کنار بگذاریم که همین باعث عکس العمل هایی شد و برخی گفتند ایشان آمد و فلان بخش را از بین برد. یا در بخش های دیگری از جشنواره یک اتفاقاتی افتاد که مستقیماً به من ربطی نداشت ولی آن ها را به حساب من نوشتند. مثلاً جشنواره تئاتر منطقه ای حذف شد که همه گفتند آن را اسدی حذف کرده است، در صورتی که من بخشی از یک فرآیندی بودم که این جشنواره را کنار گذاشت و حذفش در آن مقطع را هم اتفاقاً درست می دانست. کما اینکه من تلاش کردم مزیت هایی که از آن جشنواره باقی می ماند را حفظ کنم. آن مزیت این بود که گروه ها همدیگر را ببینند و هنرمندان با همدیگر ارتباط داشته باشند. مهمترین اتفاق این بود که همه بچه های استان ها در جشنواره منطقه ای دور هم جمع می شدند و همدیگر را بیشتر می شناختند. با همدیگر بودن شان مهم بود. من تلاش کردم که مشابه این را در همایش تئاتر استان ها ایجاد کنم، کما اینکه رسیدن به آن مقصود و مزیت خیلی سخت بود. اما شما در نظر بگیرید آخرین باری که خود من به عنوان داور به یک جشنواره منطقه ای رفته بودم از ساعت 9 صبح تا 1 شب تئاتر می دیدم و جالب است که در سه یا چهار روز قرار بود 20 نمایش اجرا شود و از این 20 نمایش 2 اثر بیرون بیاید. همه این اجراها هم قرار بود تنها در دو سالن برگزار شوند. خلاصه یک ماراتن عجیب و غریبی ایجاد شده بود. جالب این است که تقسیم بندی کارها هم نمی توانست به درستی و عادلانه در مناطق اتفاق بیفتد. یعنی توزیع آثار استانی برای اینکه ترکیب کیفی متناسبی از آثار را در یک منطقه گردآوری کند به درستی ممکن نبود. مثلاً شما باید جغرافیایی تقسیم بندی می کردید و می گفتید غرب کشور برود اینجا و شرق کشور برود آنجا. بعد می دیدید که در میان آن 20 کار که جبراً در یک منطقه جمع شده بودند ممکن است 10 کار مناسب برای فجر وجود داشته باشد ولی فقط دو تایش می توانست به فجر بیاید و در یک جشنواره دیگری که هیچ کار مناسبی نبود هم باید دو کار علیرغم کیفیت پائین به فجر می آمد. هیچ استانی هم دیگر با تمام قوا زیر بار برگزاری جشنواره منطقه ای نمی رفت چون برایش هزینه ای گزاف داشت و هیچ خروجی و دستاورد ویژه ای هم نداشت. به این خاطر بود که جشنواره ای که قبلاً یک هفته بود را کم کم به 3 روز تبدیل کردند تا در 3 روز 20 نمایش اجرا شود. آن هم بدون سالن کافی و بدون امکانات فنی مناسب. بنابراین به این نتیجه رسیدیم که این کار را نکنیم و بیاییم فرآیند انتخاب برای فجر را هم طور دیگری ببینیم و حتی بیاییم با این تصمیم به جشنواره تئاتر استانی اهمیت بیشتری بدهیم، اگر چه بعداً این اهمیت هم به درستی داده نشد. ما گفتیم جشنواره استانی راه طلایی به سوی جشنواره فجر نباشد. جشنواره استانی باید جشنواره برای نمود تئاتر آن استان و برای مردمان آن استان باشد، و الا انگیزه بیشتر شرکت در جشنواره استانی و حتی منطقه ای قرار گرفتن در فهرست نامزدهای حضور در جشنواره فجر می شد. البته هیجان جذابیت این رقابت جالب بود اما عمدتاً دیگر تولید ماهیت تئاتر برای مردم آن استان را نداشت.

همه این ها فلسفه های درستی بود که یک گروه در اداره کل هنرهای نمایشی به آن فکر می کردند، اما دست آخر این به حساب من نوشته شد و یک بخشی از اهانت ها و حمله هایی که آن زمان حتی به شخصیت من شد به این خاطر بود. اتفاقات زیاد دیگری هم افتاد. من آهسته و پیوسته کارم را می کردم ولی واقعاً فشار عجیبی بر من وارد می شد. اولش چون خودم یک حساسیت شخصی داشتم برخی از عکس العمل ها و رفتارها خیلی به من برمی خورد و خیلی سختم بود و حتی بعضی وقت ها فکر می کردم که انگار دوستان من فراموش کرده اند که من هم تا همین دیروز خویشاوند و هم صنف آن ها بوده ام. همه تصور می کنند وقتی شما به فجر می روید یک منفعت فوق العاده برای خودتان دارد. بله، این افتخاری است که آدم در رأس بزرگترین فستیوال تئاتری ایران قرار بگیرد، فستیوالی که من خارج از ایران رفتم متوجه شدم علیرغم اینکه ما خودمان تحویلش نمی گیریم چقدر در دنیا تحویلش می گیرند. یعنی بسیاری آن را می شناسند و برایشان این رویداد هنری بزرگ در آسیا اهمیت دارد. چنانکه در منطقه هم جزو فستیوال های با کیفیت تئاتر است. درست است که ما خودمان به آن بد و بیراه می گوییم ولی واقعاً این فستیوال امکاناتی دارد. دبیری فستیوال فجر برای من یک افتخار بود، اما همه فکر کردند که این جشنواره برای دبیرش یک امتیاز مالی عجیب دارد در صورتی که این طور نیست یا برای من نبود. من دلم می خواهد بگویم که در دو دوره از جشنواره تئاتر فجر به اندازه متوسط یک کارمند اداره کل هنرهای نمایشی دستمزد گرفتم. یعنی این طور نیست که حتی به اندازه مدیر عالی رتبه اداره کل حقوق گرفته باشم. اسنادش موجود است. در آن دوره هم تلاشم بر این بود که از این مبلغی که دارد گردش می کند چیزی حیف و میل نشود. این اعتقاد شخصی من بود. نه جانماز آب می کشم و نه اینکه بخواهم خودم را مقدس جلوه دهم، اما این فلسفه زندگی من بوده است. بنابراین به این قضیه افتخار هم می کنم. همه می دانند که در این فضاها ممکن است امکاناتی برای بهره وری وجود داشته باشد که من از آن استفاده نکردم. چیزی که برای من افتخار بود این بود که دو دوره ایستادم و کار کردم و خیلی هم برایش زمان گذاشتم. توضیح دادم که واقعاً حتی زندگی شخصی من را هم تحت شعاع خودش قرار داد. خیلی رنج آور بود. رنج بزرگش همین اهانت ها بود. تنها چیزی که من را در این جشنواره خسته کرد اهانت شنیدن بود. حتی نقد شنیدن نبود. من خیلی وقت ها سهواً خطایی کرده ام و نقد شده ام و خودم بابتش عذرخواهی کرده ام، اما وقتی به هویت شخصی و حیثیت شما اهانت کنند و به آن چیزی که واقعاً نیستید را به شما منتسب کنند، دیگر خیلی زجرآور می شود. این را همه در خفا می گویند ولی من می خواهم با صدای بلند بگویم که در تئاتر ایران وقتی شما منافعی را به کسی نرسانید به دشمن آن آدم تبدیل می شوید و بعضی از هم کیشان ما در تئاتر خیلی ناجوانمردانه با شما برخورد می کنند. دلایلی هم دارد. من یکی از کسانی بوده ام که همیشه دوستان نزدیکم از من رنجیده اند چون با وجود اینکه خیلی با من رفیق بوده اند هیچ منفعتی به آن ها نرسانده ام. حتی یک جاهایی شاید به آن ها ظلم هم کرده ام، به دلیل اینکه چون رفیق من بوده اند ممکن بوده شائبه ایجاد شود و من به همین دلیل گفته ام کاری برایشان نمی کنم.

یک نکته ای که در دوره دبیری شما وجود داشت و البته هر ساله هم وجود دارد، مشکل انتخاب کارهای بین المللی جشنواره تئاتر فجر است. خیلی از دوستان منتقد همکار من وقتی به فجر می رسد انگار اصلاً فراموش می کنند که کجا دارند زندگی می کنند. یعنی ساختارهای سیاسی، اجتماعی و بین المللی ما را فراموش می کنند. حتی بچه هایی که در خبرگزاری های ارزشی کار می کنند هم انگار در جشنواره تئاتر فجر تبدیل به یک اپوزیسیون می شوند که همه چیز را فراموش می کنند و در بخش بین المللی دنبال یک چیزهایی می گردند که شاید اصلاً در ایران قابل اجرا نیست. من قبول دارم که باید کاری بیاید که حتی اگر بهتر از اجراهای ایرانی نباشد حداقل هم سنگ گروه های ایرانی باشد. این را فکر می کنم شما هم قبول دارید. اما اعتراض ها به یک بخش هایی است که به نظر می رسد اصلاً ساختار حکومتی، ساختار عقیدتی و ساختار اجتماعی را فراموش کرده اند. مثلاً می گویند چرا فلان کار را نیاورده اید، در حالی که آن کار به هزار و یک دلیل اصلاً در ایران قابل اجرا نیست. یا مثلاً یک گروهی از آلمان می آید که آن گروه به دلیل ساختار حکومتی مان باید حجاب را رعایت کند و این اصلاً ربطی به دبیر ندارد. خود آن گروه هم قبول کرده است که با این شکل و شمایل به اینجا بیاید و اجرا کند. کما اینکه شما می دانید خیلی از کارها را شما یا دبیرهای دیگر دعوت کرده اید که ارزش های خیلی خوبی داشته اند اما به دلایل دیگر به ایران نیامده اند و خیلی محترمانه عذرخواهی کرده اند. نمونه اش آریان منوشکین است که سال هاست دارد می گوید من به این دلیل نمی آیم. می گوید من خیلی برای شما، فرهنگ و تئاتر ایران احترام قائلم و خیلی هم دوستان خوبی در تئاتر ایران دارم اما بنا بر این دلایل نمی آیم. اما ما هر سال می گوییم چرا خانم منوشکین دعوت نمی شود؟ بنابراین در بخش بین الملل بیش از اینکه به بخش فنی و حرفه ای اش انتقاد شود، بیشتر به این نوع مسائل پرداخته می شود. این اعتراض ها در دوره های قبل جشنواره تئاتر فجر هم بود و بعد در دوره دبیری شما به دلیل مدیریتی که در بخش بین المللی مرکز هنرهای نمایشی هم داشتید نوک پیکان اعتراض ها به سمت شما شدیدتر هم شد.

به این سوال به دو شکل می شود پاسخ داد. یکی اینکه من می گویم عملکرد من در بخش بین الملل حتی با همین وضعیت قابل دفاع بود. معتقدم که من و همکارانم با تمام محدودیت هایی که وجود داشت این کارها را با یک رویکرد معین انتخاب کردیم. من گفتم ما چون از لحاظ مالی، از لحاظ ملاحظات فرهنگی و دلایل دیگر نمی توانیم هر نوع کاری را انتخاب کنیم، بیاییم یک رویکردی داشته باشیم که همان معرفی روش ها و تکنولوژی های جدید اجرا باشد. مثلاً من یک کاری را از ژاپن دعوت کردم که از ویدئو مپ استفاده می کرد. شاید آن کار خیلی سرگرم ساز بود و آن توقع معمول از نمایش سنگین هنری را برآورده نمی کرد، ولی یک روش و تکنولوژی جدید را نشان می داد. ما متوجه شدیم که در تئاتر ایران هیچ وقت از ویدئو مپ به این شکل استفاده نکرده اند و با آن کار ویدئو مپ را به مخاطبان معرفی کردیم. یا مثلاً من برای اولین بار اینستالیشن که الان جزو دسته بندی پرفورمینگ آرت حسابش می کنند را آوردم. الان در فستیوال های مختلف تئاتر این طور نمایش ها را هم نشان می دهند و تئاتر دارد به این سمت و سو هم می رود. یعنی در فستیوال ها دیگر کار کلاسیک و بزرگ نمی بینید. کارهای بزرگ دیگر به فستیوال نمی روند چون اصلاً کارهایی نیستند که حضور در جشنواره برای خود آن گروه و آن فستیوال هم به صرفه باشند. تنها برخی فستیوال های بسیار پولدار و کلان دنیا هستند که کارهای بیگ پروداکشن را می پذیرند و برای آن ها هزینه می کنند. بنابراین می توانم بگویم که در آن دو سال با توجه به محدودیت هایی که داشتیم خیلی دقیق عمل کردیم.

نکته دیگر این است که یک توهمی راجع به تئاتر غیر ایرانی وجود دارد که در یک دوره ای همه ما به آن مبتلا شدیم، چون ما فرصت دیدن آن ها را نداشتیم. خوشبختانه الان امکاناتی در فضای مجازی وجود دارد که برویم آن تئاترها را ببینیم. من بارها به برخی از دوستان منتقد گفته ام که شما برو یک چرخی بزن و بعد بگو کدام یک از این ها را می توانی بیاوری. کدام یک از این ها را می توانستی بیاوری که نیاورده ای. این را جدای از مذاکراتی که باید با گروه ها بکنید عرض می کنم. به قول شما همین که طرف بداند که باید حجاب داشته باشد می گوید من نمی آیم. یعنی همین شرط لازم را قبول نمی کند و دیگر شرط کافی بماند که کیفیت هنری چیست. یا برخی صحنه ها وجود دارند که نمی شود اینجا نمایش شان داد. یا برخی تکنیک ها وجود دارند که مستلزم کار ویژه ای با بدن هستند که آن کار ویژه با بدن را اینجا نمی شود انجام داد. من در فستیوال هایی که در خارج از کشور شرکت کردم نیز همین قضیه را دیده ام. مثلاً اگر آنجا 20 کار دارد اجرا می شود به معنای واقعی 5 کار هستند که سرگل این ها هستند. 15 کار دیگر دارند فستیوال را شکل می دهند و واقعاً هم از لحاظ کیفی کارهای درجه یکی نیستند و حتی کارهای درجه دو به پایین هستند. نمی خواهم بگویم که این جشنواره ما را توجیه می کند، اما نکته اینجاست که فستیوال های دنیا هم همین معضل را دارند. این طور نیست که در همه فستیوال ها 20 کار ناب ببینید. اما می خواهم بگویم این تصور که تئاتر غیر ایرانی یک چیز غریبی است که باید آن را بیاوری یک تصور نادرست است. کما اینکه برخی نام ها بودند که به واسطه کتاب ها برای ایرانی ها درخشان بودند ولی وقتی کار آنها را می دیدید ناامید می شدید و مخاطبان می گفتند فلانی که می گفتند این بود؟! تعارف که نداریم اما وقتی کار یوجینیو باربا به ایران آمد و همه رفتند کارش را دیدند گفتند این یوجینیو باربا است؟! با این وجود بعضی از منتقدان همچنان می گویند چرا فلان نام ها نیستند؟

ما در بخش بین الملل جشنواره تئاتر فجر باید توجه کنیم که موانع سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و روابط بین الملل مان خیلی زیاد است و جدای از این قضیه اتفاقاتی که ممکن است این وسط بیفتد این است که از لحاظ مالی بخش عمده ای از جشنواره را بخش بین الملل می گیرد به خاطر آنکه شما مجبور هستید برای آن بخش با ارز خارجی هزینه کنید. جالب است که حجم عدد ریالی که به یک گروه می توانید بدهید هیچ وقت با رقم دریافتی گروه های خارجی همخوانی ندارد، اما همان رقم برای یک گروه خارجی رقم خاصی نیست. مثلاً ما ممکن است 10 هزار دلار به یک کار بدهیم که این رقم برای آن گروه خارجی 10 هزار دلار است ولی برای ما وقتی به ریال حسابش می کنیم خیلی رقم بزرگی می شود. این ها همه نقض غرض هایی است که وقتی با آن روبرو می شوید متوجه این قضیه می شوید که با این ماجرا چالش دارید. به طور خلاصه می توانم بگویم که شرایط اجرا کردن یک فستیوال با آن تصوری که آدم ها از کارهای بین المللی یا تئاتر ملل دارند همخوانی ندارد. به همین خاطر می گویند فلان کار ضعیف است. پس گروه های ایرانی می گویند اصلاً گروه های خارجی را نیاورید و یا فقط یک کار بیاورید. خب با یک کار که فستیوال ما بین المللی نمی شود. موضوع دیگر این است که ما بخش مسابقه بین الملل را داریم. یکی از مشکلات ما این بوده که در مسابقه بین الملل به خاطر اینکه گروه های ایرانی زیاد بودند شما می آمدید 30 کار را انتخاب می کردید و آن وقت 10 تایش از کشورهای دیگر بودند و 20 تای دیگر از ایران بودند. اینکه مسابقه تئاتر بین الملل نمی شود. به هر حال باید یک تناسبی بین اجرای گروه های ایرانی با گروه های خارجی وجود داشته باشد تا این طور نباشد که ما فقط یک برچسب بین المللی روی مسابقه زده باشیم. به طور خلاصه می خواهم بگویم که شرایط اجرا کردن یک فستیوال با تصوری که آدم ها از کارهای بین المللی یا تئاتر ملل دارند، همخوانی ندارد. به همین خاطر می گویند فلان کار ضعیف است. من فکر می کنم که بعضی از دوستان حتی این کارها را ندیده اند. یعنی از اول رفته اند که آن را نبینند.

یعنی با موضع وارد سالن شده اند.

دقیقاً. جالب است یک کاری که من خیلی به آن ایمان داشتم و آن کار در دنیا خیلی سر و صدا کرده را این دوستان اصلاً ندیده اند. یعنی همکاران شما حتی یک خط راجع به آن ننوشته اند، چه برای تأیید و چه برای نفی آن. در صورتی که آن گروه یکی از گروه های ممتاز اروپا بود. اما به خاطر اینکه یقه من را بگیرند فلان کار را برجسته کردند و دیگری را ندیدند. این یک جور بی انصافی عمومی بوده است.

و نکته آخر؛ تئاتر شهر. بعد از این همه سختی ها، از دبیری جشنواره تئاتر فجر گرفته تا بخش بین الملل مرکز هنرهای نمایشی، شهرام کرمی به شما پیشنهاد می دهد که مدیر تئاتر شهر شوید، تئاتر شهری که همه ما می دانیم که به لحاظ ساختاری چه ایرادات، سختی ها و دشواری هایی دارد اما شما باز هم قبول می کنید و می روید و آنجا هم دوباره یک سری مشکلات و دردسرهای جدید.

من صادقانه به شما بگویم که رفتن من به تئاتر شهر هم نابهنگام بود و هم واقعاً خواست قلبی ام نبود. من واقعاً به خاطر همکاری کردن و حل کردن یک معضلی که دوست من می خواست آن را رفع کند و بر حسب ضرورتی که آن زمان وجود داشت، پذیرفتم که به تئاتر شهر بروم. در صورتی که می دانستم رفتن به تئاتر شهر چه مسائلی دارد. قبلاً هم اشاره کرده ام و هنوز هم فکر می کنم که مدیریت تئاتر شهر را با قابلیت فردی مدیرش نمی توان سنجید. مسئله این است که شما هر شخصی را با هر شأنیت، سواد، جایگاه و هر تجربه ای در مدیریت تئاتر شهر بگذارید، وقتی بخواهد در یک ساختار این چنینی عمل کند نمی تواند توفیقی داشته باشد. تنها انتخابی که می تواند داشته باشد این است که به چه کسانی اجرا بدهد. به نظرم در این دوره خیلی زشت است که بگوییم فلان مدیر به کی اجرا می دهد. یعنی شما 30 فرصت سالانه اجرا در چند سالن دارید که می توانید آن را به 30 نفر بدهید که طبق این قاعده یک عالم آدم فرصت اجرا نخواهند داشت. هر چقدر هم تلاش می کنی قاعده هایش را تنظیم کنی و کار خودت را روش مند کنی با مقاومت روبرو می شوید. این مقاومت هم از درون ساختار تئاتر شهر است و هم با جامعه هنری است. از همه مهمتر اینکه تئاتر شهر در ساختار وزارت ارشاد یک جایگاهی دارد که آن جایگاه باید تغییر کند. من این را شاید در یک وقت دیگری باز کنم. الان نمی خواهم بازش کنم اما به طور کلی بگویم که حداقل تئاتر شهر یا به طور مشخص سالن های تئاتری زیر مجموعه وزارت ارشاد باید در سیستم به شکل دیگری دیده شوند و این یکی از چیزهایی است که مدیریت در تئاتر شهر را دچار اشکال می کند. اما به هر حال من به تئاتر شهر رفتم و وقتی رفتم بلافاصله با یک معضل بزرگی روبرو شدم. یک اتفاق خیلی بدی برای من افتاد و برای یک مدت اصلاً شیرازه ذهن من از هم پاشید.

آن اتفاق زیاد هم به شما ربط نداشت. یعنی در کلیتش به مدیریت تئاتر شهر ربط نداشت اما پیکان اتفاقات بدی که افتاد به سوی مدیر تئاتر شهر هدایت شد.

بله متأسفانه همین طور بود. کما اینکه آن پروژه اصلاً پروژه ای نبود که من انتخابش کرده باشم و به آن مجوزی داده باشم. اما به هر حال آن اتفاق افتاد و یک مدت بر من فشارهای روانی وارد کرد. متأسفانه در مدتی که من در تئاتر شهر بودم حوادث بیرونی خیلی زیادی وجود داشت. حوادث سیاسی و اجتماعی که معمولاً در حول و حوش تئاتر شهر اتفاق می افتند و بعد بحران تحریم ها و فروکاستن بودجه و امکانات موجود نیز مزید بر علت شد. اما در آن مدت کارهای خوبی اتفاق افتاد. هم می شود گفت که اجراهای بدی اتفاق نیفتادند و گروه های خوبی اجرا کردند و جوان ترها هم وارد شدند و هم من تلاش کردم که یک سری کارهای اصلاحی در خود تئاتر شهر اتفاق بیفتد. هم ساختار سازمانی اش را اصلاح کردم و هم یک سری بازسازی ها در سالن اصلی اتفاق افتاد که به نظرم نتایج خوبی را بر جای گذاشت.

به مقاومت هایی که در بخش سازمانی تئاتر شهر می افتد اشاره کردید. سال هاست که مدیران مختلف تئاتر شهر به این موضوع اشاره می کنند و گویا اصلاً درست هم نمی شود، این طور نیست؟

ببینید، تئاتر شهر تا وقتی که جزو سازمان دولتی است نیرویش را نمی تواند بازپروری کند و نمی تواند نیروی جدید و متخصص بگیرد و یا حتی آموزش بدهد. در این ساختار سازمانی یک نفر که استخدام ارشاد است و نیروی ثابت و رسمی آنجا می شود به شکل تجربی این فنون را یاد گرفته و جالب است که وقتی شما قرار است نیروی جدید به این ها اضافه کنید نه فرصت جذب آن نیرو را دارید، نه اگر بخواهید آنها را به شکل پروژه ای به کار بگیرید این پروژه ها هیچ وقت به افراد تضمین شغلی نمی دهند و نه حتی فرصت بازآموزی و به روز کردن آدم هایی که مشغول به کار هستند نیز به دلایل مختلف وجود ندارد. یک بخش از علت این عدم فرصت بازآموزی ممکن است مقاومت شخصی خودشان باشند و یک بخش آن هم احتمالاً این باشد که کلاً امکان این مسئله وجود ندارد. مثل این است که شما بخواهید یک موتور در حال کار را تعمیر کنید. خب این خیلی سخت می شود. در صورتی که نیروهای بسیار خوبی در تئاتر هستند و نباید این را انکار کرد. نیروهای خوبی وجود دارند که در این سال ها تجربه کسب کرده اند و خیلی از آنها به تئاتر شهر عرق و حس تعلق زیادی دارند که این از نکات مثبتش است و خود من بابت آن لذت می بردم. اتفاقاً من در آن دوره ای که در تئاتر شهر بودم همکاری خیلی جذابی با بچه ها داشتم. طبیعتاً معضل و اختلاف سلیقه وجود دارد و یا حتی ممکن است آنها به یک رویه هایی عادت داشته باشند که این طبیعی است، اما معضل اساسی که خود آن بچه ها هم بهش اذعان دارند این است که حقوق ها برای معیشت آنها کفایت نمی کند و آنها مشکلات معیشتی دارند و نمی شود کاری برایشان انجام داد. تئاتر شهر از یک طرف به ساختار وزارت ارشاد متصل است و از طرفی دیگر به انجمن هنرهای نمایشی. یکی از چیزهایی که در تئاتر شهر خیلی جالب است این موضوع است که شما یک چیزی را پیگیری می کنید ولی مدیر تئاتر شهر حق انعقاد یک قرارداد مالی را ندارد. یعنی خودش نمی تواند یک قرارداد مالی را امضاء کند و تنها وساطت می کند. در آخر قرارداد را باید یک جای دیگری ببندد. شاید این بهتر باشد که قرارداد را دیگران ببندند، اما مسئله این است که وقتی شما وارد یک چرخه ای می شوید و حتی می خواهید از اعتبار شخصی خودتان استفاده کنید وقتی طرف مقابل متوجه می شود قرار است یک نفر دیگر قرارداد ببندد عقب می کشد. برای طرف مقابل مهم است که با خود تئاتر شهر قرارداد ببندد. من بارها با این مسئله مواجه شده ام. این ها همه معضلاتی است که وجود دارد، اما من فکر می کنم مسئله تئاتر شهر هیچ کدام از این ها نیست، بلکه مسئله تئاتر شهر همان چیزی است که بتواند به تئاتر شهر هویت یک تئاتر در عرصه تولید حرفه ای را بدهد، مشروط بر اینکه برخی عادت های ذهنی مان را نسبت به آن عوض کنیم. من الان دیگر مسئولیتی در تئاتر شهر ندارم و می توانم این حرف را خیلی راحت به هنرمندان بزنم که اولاً برای اینکه تئاتر ایران درست شود باید تئاتر دولتی داشته باشید تا به دنبال آن تئاتر خصوصی به وجود بیاید. من الان اعتقاد دارم که تئاتر خصوصی وجود ندارد. این طرف یک چیز شبه خصوصی و آن طرف یک چیز شبه دولتی وجود دارد. تئاتر شهر باید بزرگترین کمپانی دولتی تولید تئاتر ایران باشد که اتفاقاً آنجا دولت حمایت صد درصدی کند و کار تولید انجام دهد و تئاتر رپرتواری آنجا گذاشته شود و از این وضعیت که آدم ها از تئاتر شهر به عنوان اتیکت اعتبار بخش خود استفاده کنند بیرون بیاییم. اینکه بگوییم من تئاتری حرفه ای هستم چون در تئاتر شهر اجرا کرده ام، به نظرم چیز منسوخ شده ای است ولی هنوز هم دارد استفاده می شود. به همین خاطر جوان ها پشت در مانده فشار می آورند که یک اجرا در تئاتر شهر بروند چون فکر می کنند اجرا کردن در تئاتر شهر است که تازه آن ها را به تئاتر حرفه ای وصل می کند، در صورتی که این طور نیست. شما تولید حرفه ای تئاتر می کنید ولو اینکه آن را در کلیسا یا مسجد اجرا کنید. نکته اینجاست که تئاتر شهر مثل برچسب برای حرفه ای سازی آدم ها به کار می رود، در صورتی که ما داریم فکر می کنیم که تئاتر شهر باید با هویت تئاتر شهر را به مثابه فضایی برای تولید حرفه ای تئاتری داشته باشد.

آیا قبول دارید که مدیر تئاتر شهر باید شانس هم داشته باشد؟

قطعاً همین طور است و اینکه مهم است شما در چه دوره ای مدیر شوید. خیلی وقت ها از برخی مدیران به احترام و نیکی یاد می کنند و می گویند آن مدیر درخشان بوده است ولی باید ببینید آن مدیر در چه دوره سیاسی و چه دوره مالی حضور داشته است. وقتی الان را با حداقل 10 سال قبل مقایسه می کنیم، آن زمان مرکز هنرهای نمایشی نسبت به دوره خودش واقعاً پولدار بود و بعد نان خور کمتری هم داشت، پس در فستیوال و تولیدش هزینه می کرد. اما الان بدشانسی مدیر تئاتر یا هر مدیری ممکن است این باشد که شرایط سیاسی، اقتصادی و حتی فرهنگی به ضررش باشند. الان مثلاً باید با شبکه های اجتماعی رقابت کند. یا باید با یک عرصه ای از یک نوع تولید تئاتری رقابت کند که یک جنبه هایی را برجسته می کند که تو نمی توانی آن کار را بکنی و اعتقادی هم به آن نداری. مثلاً طرف می گوید من سلبریتی یا سرمایه گذار دارم که من می گویم این یک مزیت برای من به عنوان مدیر تئاتر یا برای تئاتر شهر به حساب نمی آید. اما با شما موافقم که شانس اهمیت دارد. مهم است که در دوره مدیریت شما روحیه عمومی چطور باشد یا مهم است که در آن دوره کدام جناح حاکم است.

به گزارش ایمنا ، در برخورد با هر مشکل دو رویکرد می توان اتخاذ کرد؛ یک رویکرد انفعال و دیگری جست و جو برای یافتن راهکارهای جایگزین و مناسب است. انتشار ویروس کرونا محدودیت های بسیاری برای مشاغل فرهنگی از جمله تئاتر ایجاد کرده، همین امر تلاش برای جلوگیری از فراموش شدن این هنر اصیل را قوت بخشید که فارغ از نتیجه، در نوع خود قابل تقدیر است. تئاترهای مجازی، تله تئاترها و برگزاری آنلاین جشنواره تئاتر فجر نمونه هایی از این تلاش ها محسوب می شود. استفاده از ظرفیت های فضای مجازی نیز دیگر راهکاری است که از سوی هنرمندان تئاتر برای این مساله در نظر گرفته شد.

وضعیت این روزهای تئاتر به خوبی نشان دهنده مهجور بودن آن در کشور ما است. ریشه مشکلاتی که تئاتر با آنها دست و پنجه نرم می کند، به پیش از انتشار ویروس کرونا باز می گردد. معین الدین عشاقی که با استفاده از ظرفیت های فضای مجازی تلاش می کند تا سهم خود را به عنوان یک پژوهشگر حوزه تئاتر در حفظ این هنر ایفا کند، در گفت و گو با خبرنگار ایمنا ، از ریشه مشکلات تئاتر اصفهان، وضعیت سالن های تئاتر و ظرفیت های فضای مجازی برای این هنر گفته است. این گفت وگو را در ادامه می خوانید:

از دید شما مهم ترین تغییراتی که به واسطه شیوع ویروس کرونا در تئاتر اصفهان به وجود آمد، چه بوده است؟

وضعیت تئاتر اصفهان نسبت به پیش از شیوع ویروس کرونا هیچ تغییری نکرده است. در حال حاضر سالن های تئاتر تعطیل است و پیش از این نیز به نوعی دیگر تعطیل بود، در واقع به غیر از بسته بودن سالن های تئاتر، تغییر محسوس دیگری دیده نمی شود. شیوع ویروس کرونا مربوط به ایران و اصفهان نیست و تمام سالن های تئاتر جهان در ایام کرونا تعطیل بودند. من اطلاع دقیقی از وضعیت هنرمندان تئاتر در سایر کشورهای صاحب تئاتر و پیشرفته در این عرصه ندارم، اما مطمئن هستم که اوضاع مرتب تر و منظم تری دارند. در کشور ما تئاتر از جمله نخستین مشاغلی بود که تعطیل شد و احتمالاً جز آخرین مشاغلی خواهد بود که بازگشایی می شود.

ریشه معضلاتی که تئاتر با آنها دست و پنجه نرم می کند در چیست؟

در این است که جامعه ما هیچ گاه به تئاتر نگاه قانونمند و چهارچوب دار نداشته و از همین رو این هنر هیچ گاه به عنوان یک شغل محسوب نشده است. در واقع یا فرض گرفته اند که اهالی تئاتر شغل دیگری دارند و در کنار آن نمایش هایی نیز اجرا می کنند و یا آنها را به عنوان انسان هایی بیکار و از همه جا رانده و از همه جا مانده محسوب کرده اند.

تمام انجمن های صنفی، خانه تئاتر، انجمن هنرهای نمایش و حتی مرکز هنرهای نمایشی زمانی که درباره گرفتن حقوق از دست رفته هنرمندان اقدامی می کنند، نهایتاً به این عبارت می رسند که "شغلی به اسم تئاتر وجود ندارد". این هنر در کشور ما به رسمیت شناخته نشده، به همین دلیل است که وجاهتی نیز نداشته و بسیار آسیب پذیر است. تصرف سالن های تئاتر و اختصاص آنها به امور غیر تئاتری یک نمونه این امر است که متأسفانه در اصفهان بسیار رایج است.

وضعیت سالن های تئاتر اصفهان چگونه است؟

پیش از وضعیت کرونا تالار هنر یک سال و نیم تعطیل بود. درست است که این کار به منظور انجام تعمیرات بود، اما بعید می دانم برای تغییراتی که در آن ایجاد شد، این میزان تعطیلی لازم داشته باشد. این در حالی است که این تالار یک مرکز تخصصی تولید تئاتر و مکانی جدی برای تمرین و اجرای نمایش در اصفهان محسوب می شود. از طرفی "خانه هنرمندان" نیز از هنرمندان گرفته شد و صدای هیچکس در نیامد.

تالار فرشچیان اصفهان که یکی دیگر از مراکز تئاتر این شهر محسوب می شود، سال ها در دست بخش خصوصی است. یعنی مرکز، سالن و مجتمعی که متولی اصلی آن وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است، طبق تبصره های قانونی به بخش خصوصی واگذار شده است. طبیعتاً بخش خصوصی نیز به کسب درآمد از این مجتمع فکر می کند. زمانی که وارد این مجتمع می شویم، با انواع و اقسام فروشگاه ها رو به رو خواهیم شد، از طرفی در مقابل سالن اصلی تالار فرشچیان دو دهنه مغازه وجود دارد که در آنها انواع و اقسام خوراکی ها به فروش می رسد. نام ساختمان هم مجتمع فرهنگی است!

متولی خصوصی این تالار که باید به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی کرایه پرداخت کند، می گوید یا باید هرشب در آن تئاتر اجرا شود، که این تعداد هنرمند، کارگردان تئاتر در اصفهان وجود ندارد، و یا بر فرض اینکه نمایش هایی نیز در سالن اجرا شود، باید برای آن کرایه پرداخت کنند.

سال گذشته در مجتمع فرشچیان اجرا داشتم و باید شبی 700 هزار تومان کرایه پرداخت می کردم. یعنی برای 20 شب اجرا 14 میلیون تومان کرایه دریافت کردند. یک گروه تئاتر چه میزان درآمد دارد که برای سه هفته اجرا این میزان هزینه پرداخت کند؟ آن هم برای سالنی که امکانات آن بسیار حقیر است. هیچکدام از باندهای این سالن به درستی کار نمی کند، نور آن کم است، وقتی وارد اتاق های گریم آن می شویم به نظر می رسد که وارد یک مخروبه شده ایم، رأس ساعت خاص درب های سالن را باز می کنند و اجازه نداریم کمی زودتر از این زمان وارد سالن شویم و اگر هم کمی دیرتر از سالن خارج شویم چراغ ها را خاموش می کنند، نمونه دیگر زمانی است که دکوری 20 میلیون تومانی تنظیم کرده ایم و گفته می شود باید آن را دو متر عقب بکشید، چراکه در برخی از روزها مراسم های دیگری نیز در این سالن برگزار می شود و....

حوزه هنری نیز سالنی به نام " ماه" در خیابان استانداری ساخته است که از نظر موقعیت مکانی عالی است، اما هیچ گونه استانداردی ندارد.

در واقع تنها سالن های استانداردی که در اصفهان وجود دارد، مربوط به تالار هنر است که اجرای نمایش در آن نیز آسان نیست.

برداشت شما از این مشکلات چیست؟

اینها همه علائم و نشانه های سوءمدیریت است. اگر از من پرسیده شود که بزرگترین نقطه ضعف تئاتر این شهر و کشور چیست؟ می گویم مدیریتی که نتوانسته است برای قانون گذار تعریف درستی از تئاتر ارائه داده و قواعد درستی به نفع آن مصوب کند در رأس همه مشکلات قرار دارد.

مدیریت های میانه یعنی مدیرانی که میان اهالی تئاتر و مسئولان رده بالا قرار دارند، علاوه بر اینکه در انتقال درست منویات هنرمندان به آنها هیچ تلاشی نکرده اند، با عملکرد ضعیف خود تصویر بسیار سیاهی از هنرمندان به مسئولان بالاتر نشان داده اند.

پس از شیوع ویروس کرونا فعالیت هایی از جمله لایوهای اینستاگرامی را آغاز و با هنرمندان مختلف درباره مسائل و مشکلات تئاتر گفت و گو کردید، استفاده از فضای مجازی برای هنری چون تئاتر چه مزیت هایی دارد؟

هر وسیله و امکانی برای تئاتر غنیمت است، تئاتر همچون انسانی رو به مرگ است که در گوشه ای نفس های آخر خود را می کشد. از دید من به هر نحوی که شده باید به این انسان رو به مرگ علائم حیاتی را بازگرداند. در نتیجه تلاش هایی که در فضای مجازی انجام دادم نیز در همین راستا است، یعنی سعی می کنم در حد و اندازه خود به نفس زدن های آخر تئاتر جلای دیگری بدهم. به همین دلیل با برخی از هنرمندان درباره مسائل مختلفی چون کارگردانی، بازیگری، آموزش در تئاتر، معضلات تئاتر و ... گفت و گو کردم.

از سوی دیگر فضای مجازی امکان مدرنی است که مخاطبان جهانی دارد. باوجود همه نقاط ضعفی که چنین فضایی می تواند داشته باشد، باید تلاش کنیم نقاط قوت آن را پر رنگ جلوه دهیم.

از هنرمندان و صاحب نظران تئاتر خواسته اید که کتاب هایی معرفی کنند و فیلم آن را منتشر می کنید، علت این کار چیست؟

علت این کار ضرورت مطالعه و آموزش برای یک هنرمند تئاتر است، چراکه یکی از معضلات اساسی تئاتر فقدان آموزش است. تئاتر اصفهان در سال های اخیر دچار افت کیفیت شده و از تئاترهای خوب فاصله گرفته است. بخشی از این مساله جامعه شناختی است و بخش دیگر آن مربوط به ضعف های آموزشی است. بنابراین معرفی و مطالعه کتاب می تواند کارساز باشد. این کار بازخوردهای خوبی داشته است. امیدوارم چنین فرهنگی بیشتر جا بیفتد.

کد خبر 466753

حسین محسنی مدیر گالری آرتیبیشن در گفتگو با خبرنگار تجسمی صبا درباره فعالیت های این گالری در این روزها گفت: واقعیت این است که از قبل از بحران کرونا هم فعالیت های آرتیبیشن به صورت مجازی برگزار می شده است و از اتفاقات اخیر شگفت زده نشدیم. آرتیبیشن از سال 93 تاکنون به نمایش و فروش آنلاین آثار هنری اقدام کرده است و اتفاقا بخش فیزیکی نسبت به بخش آنلاین دیرتر شروع به کار کرد، اما اتفاقی که افتاد این بود که ما از سال 99 به بعد فعال تر هم شدیم و حدود 17 برنامه آنلاین برگزار کردیم.

وی با اشاره به برگزاری مزایده های آرتیبیشن به ویژه هفتمین مزایده با موضوع نقاشی های قهوه خانه ای افزود: این مزایده اولین دوره نمایش قهوه خانه ای بود که برگزار کردیم و استقبال خوبی هم از آن شد. با توجه به این مساله که تاکنون کسی به این معنا درباره نقاشی های قهوه خانه ای کار نکرده بود، می توان گفت که قدم خوبی برای شروع بود اما قطعا این تمام آنچه که می خواهیم به آن برسیم نیست.

محسنی افزود: نمایش قهوه خانه ای از هنرهای اصیل است ولی به بازار و خرید و فروش آثار این زمینه توجهی نمی شود و یکی از مشکلات ما در گذاشتن قیمت برای آثار مزایده نقاشی های قهوه خانه ای بود زیرا بازار این آثار اصلا مثل آثار مدرن و حتی خوشنویسی شفاف نشده است. این مزایده به نوعی سنجش بازار بود که با این اوصافی که شد، اتفاق بدی نبود و تا حدودی به انتظارات ما هم پاسخ داده شد.

این گالری دار درباره تغییر در خرید و فروش آثار هنری در این دوران بیان کرد: ما در دورانی مشغول به فعالیت هستیم که علاوه بر بیماری کرونا عوامل دیگری مانند اختلاف ارز و مسایل اقتصادی کشور در شرایط بازار هنر تاثیرگذار هستند و حتی اگر کرونا هم نبود شاهد تاثیر این دسته از عوامل بودیم.

هنر در سبد نیازهای اساسی خانواده های ایرانی نیست

او با اشاره به رونق خرید و فروش آثار هنرمندان پیشکسوت ادامه داد: رونق در خرید و فروش آثار هنرمندان پیشکسوت به این دلیل است که هنوز به میزانی که تفاوت ارز داشتیم در این اثار تفاوت ارز ایجاد نشده است و آثار هنری پس از چند سال به قیمت دلاری خود می رسند اما هنرمندان جوان اصلا وضعیت خوبی ندارند. این رویداد شاید به این دلیل است که ریسک خرید و سرمایه گذاری وجود دارد، هنر هم از این قاعده مستثنی نمی ماند. هنر در سبد نیازهای اساسی خانواده های ایرانی نیست و مردم وقتی به سراغ خرید آثار هنری می روند که از بازار اطمینان داشته باشند، شرایط بهتری داشته باشند و یا حتی حال بهتری داشته باشند. اما نکته جالبی که در این دوران اتفاق افتاده این است که در یان دوران خریداران جدیدی به بازار هنر اضافه شده اند که تجربه خریدی در بازار هنر نداشته اند اما با این وجود امسال برای هنر سال خوبی نبوده است.

محسنی با اشاره به اینکه گالری داری کاری فرهنگی است، گفت: گالری داری کاری فرهنگی است که در آن تلاش می شود نمایشگاه هایی برگزار شود و یا به فروش آثار هنرمندان اقدام می کنیم. امسال سربار هزینه ای گالری دارها به شدت افزایش پیدا کرده است که شامل هزینه اجاره گالری، آب، برق، گاز و دستمزد پرسنل می شود. با توجه به این اوصافی که شد بعد از مدتی هم ما به دوران تعطیلات برخوردیم. تمامی این عوامل موجب می شود که گالری داران و هنرمندان در این روزها شرایط خوبی نداشته باشند.

در سطح شهر هیچ تبلیغی برای گالری ها و هنرهای تجسمی دیده نمی شود

او در ادامه صحبت هایش اشاره کرد: غیر از مشکلاتی در زمینه مالی وجود دارد و هنرمندان هیچ حمایتی نشده اند، مساله حمایت تبلیغاتی هم مطرح می شود. به عنوان مثال در سطح شهر هیچ تبلیغی برای گالری ها و هنرهایتجسمی نشده است و یا در تلویزیون هم فرصتی برای تبلیغات ما فراهم نکرده اند. تمامی این حرف ها جدا از مسایل مالی هستند.

مدیر گالری آرتیبیشن درباره بیشترین بخش از هنر تجسمی که در دوران کرونا آسیب دیده چه بوده است، پاسخ داد: فکر می کنم قسمتی اساسی که آسیب دیده اند خود هنرمندان بوده اند و بخشی دیگر کسب و کارهای مربوط به این حوزه بوده است. این آسیب هم به لحاظ مالی بوده است و از لحاظ روحی و مشکلاتی که به دنبال داشته است.

محسنی در پایان گفت: هنرمندان مورخان دوران هستند و در بدترین شرایط فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی قرار گرفته اند. سال گذشته اتفاقات بدی روی داد که قطعا در آثار تولیدی هنرمندان تاثیرگذار است. زمانی که از حمایت هنرمندان صحبت می کنیم تنها منظورمان حمایت های مالی نیست بلکه تسهیلاتی از جنس حمایت های معنوی را هم شامل می شود.

مائده غلامی

انتهای پیام/

خریدوفروش آثار تجسمی بسیار کاهش یافته است/ وزارت ارشاد کمک خاصی نکرد

گالری دارها باید به تعهد خود در قبال هنرمندان عمل کنند/ کرونا و تاثیر آن بر هنر

راهکارهای گالری والی برای زیست کرونایی/ مدت نمایشگاه ها را زیاد کردیم

فعالیت پنجاه درصدی هنر بهتر از تعطیلی کامل آن است/ از دولت ناامید شده ایم

این فیلم- تئاتر که در سال های ابتدایی دهه 90 در قالب یک نمایش به روی صحنه رفته بود، به خوبی از کمرنگ بودن نظارت در حوزه تئاتر و سکوهای نمایش حکایت می کند. فیلم-تئاتر یادشده؛ که بر اساس یک متن خارجی شکل گرفته؛ دربر گیرنده جملات هنجارشکنانه است که با وقاحت هرچه تمام تر بر زبان دو شخصیت بیان می شود.
به نظر می رسد که فضای تئاتر و پلات فرم ها به حال خود رها شده است و برخی از عوامل کارهای نمایشی و تصویری، امیال و مکنونات سخیف خود را به نام هنر و هنرمند عرضه می کنند و گاه خواسته و ناخواسته در نقش عوامل و پادوهای نفوذ فرهنگی به ایفای نقش می پردازند.
بی شک با توجه به سوابق و مصادیق گذشته، نمی توان از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی انتظار برخورد و اصلاح داشت اما بر مدعی العموم است که قاطعانه با ابتذال دامن گستر در عرصه کارهای نمایشی برخوردی قاطعانه کند و ناظران اهمال کار را هدف بازخواست قرار دهد.

به گزارش ایسنا، در پی تغییر وضعیت آمار کرونا در تهران از امروز، 20 دی ماه اکران یک فیلم سینمایی (دیدن این فیلم جرم است) در سه سینمای حوزه هنری آغاز و به این ترتیب پس از چند ماه تعطیلی، امکان بازگشایی سینماها در پایتخت فراهم شد.

براین اساس شرایط برای فعالیت سالن های تئاتر نیز مهیاست و قادر آشنا - مدیرکل هنرهای نمایشی - در این باره به ایسنا گفت: با توجه به تغییر وضعیت تهران از نارنجی به زرد، سالن های تئاتری با رعایت پروتکل ها براساس همان شیوه نامه هایی که پیش از این اعلام شده بود بازگشایی خواهند شد.

او با اشاره به اینکه در همه شهرهای زرد امکان بازگشایی سالن های تئاتر وجود دارد، درباره اینکه چه قدر اطمینان و ضمانت برای گروه های تئاتری وجود دارد تا با آماده شدن یک نمایش، دوباره با تعطیلی مواجه نشوند؟ بیان کرد: برای فعالیت گروه ها در شهرهای با وضعیت زرد متناسب با شیوه نامه ها برنامه ریزی می کنیم و گروه هایی که قبلاً آماده بودند می توانند اجرا بروند و متقاضیان هم درخواست خود را ارائه کنند.

آشنا گفت: با این حال علاوه بر اینکه خوشحال هستیم که امکان بازگشایی سالن ها فراهم شده و آرزو می کنیم وضعیت همه شهرها سریع تر سفید شود، امیدوارم این موقعیت پیش آمده ادامه دار باشد. البته تاکید می کنم که ما همچنان در پی انتقال مشاغل تئاتری از گروه سه به گروه دو هستیم و در همین راستا فردا هم جلسه داریم تا آنچه پیش تر آقای صالحی - وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی- پیگیر بودند به نتیجه برسد.

بنابراین طبق گفته های قادر آشنا احتمالاً یکی از اولین نمایش هایی که شاهد اجرایی شدن آن خواهیم بود اثر جدید حمیدرضا نعیمی ( گرگاس یا روز بخیر آقای وزیر ) در سالن اصلی تئاتر شهر است که از مدت ها قبل تمرین آن انجام و آماده اجرا شده بود.

اگرچه تئاتر شرایط سخت تری نسبت به سینما برای بازگشایی دارد، اما اوضاع سینما هم چندان مساعد به نظر نمی رسد چرا که برخی صاحبان سینماها تاکید دارند باید فیلم های خوب اکران شود تا بتوان سینما را باز کرد. ضمن اینکه با توجه به منع رفت و آمد از ساعت 21 شب ممکن است شرایط همچنان برای سینماداران مناسب نباشد.

نکته دیگر این است که تنها دو، سه هفته تا آغاز جشنواره فیلم فجر باقی مانده و همیشه این زمان به فصل مرده سینماها معروف بود، به همین دلیل باید دید آیا تهیه کننده ای از میان انبوه فیلم های پشت خط اکران مانده حاضر است در این روزها فیلم خود را روانه سالن های سینما کند یا خیر؟

انتهای پیام

به گزارش ایسنا، کمتر کسی است که دستی بر آتش تئاتر ایران داشته باشد و از وضعیت نابسامان این شاخه هنری در استان ها چیزی نداند.

هرچند مدتی است که به دلیل همه گیری کرونا، نفس تئاتر در کل دنیا به شماره افتاده است ولی فعالان این رشته در ایران خوب می دانند که نبض تئاتر کشور ما خیلی پیش از ورود نابهنگام این مهمان ناخوانده کند شده و کرونا فقط این وضعیت را سرعت بخشیده است. این شرایط بویژه در استان ها در قیاس با تهران به مراتب بدتر است.

بارها پای صحبت فعالان تئاتر در استان ها نشسته ایم و درد دل هایشان به گوش مان آشناست. نبود بودجه و حمایت از یک طرف و نبود سالن و مکانی برای تمرین و اجرا از سوی دیگر و همینطور ناهماهنگی میان بخش های مختلف مدیریتی و ... روزگار را بر این هنرمندان سخت کرده است به طوری که اغلب آنان به ناچار باید شغلی دیگر برای خود دست و پا کنند.

اما در این وضعیت بلاتکلیف که بعد از ورود کرونا پیش روی تئاتر قرار گرفته، انتشار خبری درباره امضای تفاهم نامه میان مرکز هنرهای نمایشی و اداره کل ارشاد استان کرمان حداقل در نگاه اول می تواند دلگرم کننده باشد.

نبود هماهنگی میان ادارات ارشاد استان ها و دفترهای انجمن هنرهای نمایشی که به نوعی نماینده مرکز هنرهای نمایشی در استان های گوناگون هستند، از مشکلات همیشگی تئاتری ها در شهرهای مختلف است.

اما امروز روابط عمومی مرکز هنرهای نمایشی اعلام کرده تفاهم نامه ای میان این مرکز و اداره کل ارشاد استان کرمان به امضا رسیده که بر مبنای آن راه اندازی تئاتر شهر این استان به دفتر انجمن هنرهای نمایشی واگذار شده است.

بر اساس این خبر، قادر آشنا، مدیرکل اداره هنرهای نمایشی در دیدار با محمدرضا علیزاده احمد آبادی مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان طی یک تفاهم نامه مقدمات واگذاری تئاترشهر استان ها به انجمن های هنرهای نمایشی را کلید زد.

آشنا با تایید مشکلات و تنگناهای بسیاری که مقابل فعالان تئاتر استان هاست، گفته است که یکی از مهم ترین مشکلات تئاتر شهرستان ها نبود و کمبود فضاهای استاندارد تئاتری است. از این رو یکی از وظایف مهم اداره کل هنرهای نمایشی حمایت از استان ها برای فراهم کردن امکانات و فضاهای استاندارد تئاتری است.

او توضیح داده است که بر اساس این تفاهم نامه اداره کل هنرهای نمایشی کشور متعهد شده است تا زمینه توسعه فعالیت های تئاتر شهر کرمان را در چهارچوب ضوابط حمایتی فراهم کند. همچنین در تدوین مفاد قانونی و ضوابط اجرایی مورد نیاز فعالیت مجموعه تناتر شهر کرمان شامل تدوین اساسنامه، ضوابط بهره برداری و انجام امور مشاوره های تخصصی و لازم همکاری کند.

به گفته آشنا، حمایت از تولید و اجرای عمومی در این استان از دیگر بندهای این تفاهم نامه است و مدیر کل هنرهای نمایشی عنوان کرده که بخشی از این امر مهم با اعزام گروه های نمایشی کشور به استان کرمان محقق خواهد شد.

او درباره تعهدات اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان نیز گفت: مقرر شد تا مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان کارهای قانونی واگذاری مجتمع فرهنگی و هنری کرمان به انجمن هنرهای نمایشی شعبه استان را برعهده گیرد و امکانات فنی مورد نیاز این مجموعه را تامین کند.

آن گونه که آشنا گفته است، کمک به صندوق توسعه تئاتر استان جهت تولید و اجرای عمومی آثار طی ضوابط مشخص، ارائه مشاوره های فنی و تخصصی به انجمن هنرهای نمایشی استان در زمینه مدیریت و بهره برداری از مجموعه، حمایت از برنامه ها و فعالیت های توسعه ای مجموعه تئاتر شهر از دیگر بندهای این تفاهم نامه است.

این تفاهم نامه همزمان با آغاز بهره برداری تئاتر شهر کرمان منعقد شده است.

با اینکه در گذشته شاهد بوده ایم که گاه اخبار خوشی درباره استان ها منتشر شده که بیشتر جنبه تبلیغی داشته است، این بار امید می رود در وضعیت دشواری که این روزها برای تئاتر ایجاد شده، این اتفاق، دست کم بخشی از مشکلات فعالان تئاتر در استان کرمان را حل کند که البته اثبات این موضوع نیاز به زمان دارد.

انتهای پیام

محسن حسن پور گفت: در حال حاضر بسیاری از هنرمندان پیشکسوت بینارشته ای کار می کنند. به طور مثال، یک هنرمند نقاش، الان مجسمه و حتی ترکیب نقاشی و مجسمه را هم کار می کند. همچنین بسیاری از هنرمندان، در بخش هنرهای محیطی کسب تجربه می کنند.
به گزارش ستاد اطلاع رسانی سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر، محسن حسن پور تصویرگر نام آشنای کشور و عضو شورای سیاست گذاری سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر در خصوص ارزیابی برگزاری سیزدهمین دوره این جشنواره گفت: حرکت جشنواره تجسمی فجر و عملکرد آن در این چندساله بسیار خوب و مثبت بوده است. گرایش هایی که نسبت به هنرها و هنرهای نوین داشته قابل تحسین است. البته باید در نظر داشته باشیم که باتوجه به برگزاری نمایشگاه های تخصصی در طول سال توسط انجمن ها یا گالری ها، خیلی از مخاطبان جشنواره فجر شکار می شوند، با این حال، اقدام هایی که برای فروش آثار انجام می شود، از جاذبه های مهم برای حضور افراد در این رویداد به شمار می آید
وی با اشاره به اینکه یکی از محورهای این جشنواره ایجاد گفتگو بین هنرهاست بیان کرد: گفتگو بین هنرها در یک دهه اخیر بسیار شدت یافته است. بدین صورت که دیگر دانشجویان و هنرمندان، خودشان را به یک قالب محدود نمی کنند بلکه سعی دارند که در حیطه های مختلف وارد شوند. اما تجارب آنها ممکن است آکادمیک نباشد، یعنی به صورت خودجوش دنبال این مهارت ها رفته اند.
حسن پور ادامه داد: قطعا کسب تجربه های نو و متفاوت به ویژه برای نسل جوان بد نیست. زیرا ممکن است هنرمندان فرهیخته بخواهند که در حیطه تخصصی خود کارشان را ادامه دهند، البته برخی از آنها هم این کار را آغاز کرده اند. یعنی در حال حاضر بسیاری از هنرمندان پیشکسوت بینارشته ای کار می کنند. به طور مثال، یک هنرمند نقاش، الان مجسمه و حتی ترکیب نقاشی و مجسمه را هم کار می کند. همچنین بسیاری از هنرمندان، در بخش هنرهای محیطی کسب تجربه می کنند.
وی اظهار کرد: باید پذیرفت که در دنیای امروز، یک هنرمند دیگر فقط در یک رشته فعال نیست. این گرایش نشان دهنده بازار کار برای این رشته هاست و همچنین بیانگر این است که تلفیق هنر کلاسیک و جدید میتواند راه گشای بسیاری از خلاء ها باشد.
این عضو شورای سیاتگذاری جشنواره تجسمی فجر در خصوص برنامه ها برای پیشبرد رشته تصویرگری در این جشنواره نیز بیان کرد: من در جشنواره تجسمی فجر، محدودیت زیادی برای رشته تصویرگری ندیدم. در بسیاری از جشنواره های تخصصی که در خود ایران هم برگزار می شود، اکثرا یک محور موضوعی دارند اما این جشنواره اینطور نیست و هنرمندان می توانند با هر موضوعی کار کنند. البته گاهی اوقات شاید بد نباشد که برای جوانان چالشی را به وجود بیاوریم. چالشی که می تواند از شعرا، داستان ها، اساطیر و... الهام گرفته شود. باید توجه کنیم که بسیاری از هنرمندان تمایل دارند که در جشنواره های تخصصی شرکت کنند و افراد جدید که به این فستیوال می آیند، آرزو دارند که به بازار کار هم برسند. اگر ارشاد بتواند یک تضمین کاری به شرکت کنندگان بدهد، میتواند در جذب هنرمندان بیشتر بسیار موثر باشد.
وی درباره اینکه آیا جشنواره تجسمی فجر توانسته مخاطب محور باشد نیز گفت: اگر مخاطب عام را مدنظر قرار دهیم بله مخاطب محور بوده است. اما در معنای کلیت، خیلی از هنرهای جدید ابزارهایی را برای نمایش لازم دارند که اگر جشنواره یک فضای ثابتی را می داشت که براساس گرایش ها، امکانات در اختیار هنرمندان قرار می دادیم، چه بسا مخاطبان وسیع تری جذب این رویداد می شدند. در حال حاضر برای نمایش آثار عکس و یا پوستر هم محدودیت داریم، چه رسد به اثر هنرمندی که نیاز به اجرا در محیط دارد. وقتی هنرمندان بدانند که اثر راه یافته آنان به جشنواره، مکان مناسب برای ارائه دارد، قطعا انگیزه بیشتری برای شرکت پیدا می کنند. در برخی مواقع آثار عکاسی، گرافیک و یا تصویرگری، تداوم موضوع دارند و میطلبد که در چند اثر با مخاطب صحبت کنند، اینجاست که موضوع فضای فیزیکی مدنظر قرار می گیرد. وگرنه جشنواره فجر مخاطب خود را دارد.
حسن پور ادامه داد: از طرفی علاوه بر فضای فیزیکی باید توجه کنیم که جشنواره های بین المللی چطور اقدام می کنند. به نظرم وزارت ارشاد می تواند علاوه بر خرید آثار، از هنرمند بخواهد که اثرش را به فضای محیطی بیاورد. اگر بتوان آثار خریداری شده در هرسال را بجای نصب کردن در لابی ها، در یک مکان عمومی به عنوان موزه فجر، قرار دهند مخاطبان عام هم می توانند این آثار را ببینند.
وی همچنین با اشاره به مطالبه های هنرمندان تجسمی برای ارتقاء سطح کیفیت جشنواره نیز گفت: در حال حاضر وسایل هنری بسیار گران شده و بازار کار هم آشفته است. وقتی ما در دهه 70 در جشنواره یا نمایشگاه شرکت میکردیم، علاوه بر جایزه، در خیلی از مواقع، ابزار هنری به هنرمند میدادند. همین الان هم میشود این کار را انجام داد. همچنین میتوان با انجمن ها و مکان های آموزشی تعامل بیشتری داشت تا دانشجویان با آمادگی بیشتر وارد جشنواره شوند و خیالشان هم راحت باشد که کار آنها به حدی از پختگی رسیده که میتواند آینده شغلی شان را تحت تاثیر قرار دهد.
سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر بهمن 99 در مرکز فرهنگی و هنری صبا برگزار می شود.

رشد 30 درصدی شرکت آثار در جشنواره هنرهای تجسمی فجر؛ زنان پیشتاز هستند

بنا بر اعلام دبیرخانه جشنواره تجسمی فجر امسال زنان پیشتاز شرکت در جشنواره تجسمی فجر شدند و بیشترین آثار ارسالی به ترتیب از استان های تهران، اصفهان و خراسان رضوی و البرز به جشنواره رسید.
به گزارش روابط عمومی سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر، ، نخستین دور انتخاب آثار در موسسه هنرهای تجسمی معاصر دبیرخانه جشنواره آغاز شده است و این در حالی است که امسال 7753 اثر از 3242 هنرمند به دبیرخانه ارسال شده است.که نسبت به سال گذشته رشد 7 درصدی تعداد شرکت کنندگان و رشد 30 درصدی تعداد آثار رسیده را شاهد هستیم.
از میان 3242 هنرمند شرکت کننده در این دوره از جشنواره، 1758 شرکت کننده زن و 1484 شرکت کننده مرد هستند. همچنین بیشترین هنرمندانی که در این جشنواره اثر ارسال کردند به ترتیب از استان تهران، اصفهان، خراسان رضوی . البرز هستند. بنا به اعلام دبیرخانه تعداد هنرمندان شرکت کننده به تفکیک استان ها عبارتند از : 1159 هنرمند از استان تهران، 323 هنرمند از استان اصفهان، 225 هنرمند از استان خراسان رضوی، 171 هنرمند از استان البرز، 147 هنرمند از استان آذربایجان شرقی،140 هنرمند از استان فارس، 103 هنرمند از استان مازندران، 84هنرمند از استان گیلان، 83 هنرمند از استان خوزستان، 66 هنرمند از استان قم، 60 هنرمند از استان قزوین، 58 هنرمند از استان همدان، 57 هنرمند از استان اردبیل، 52 هنرمند از استان کرمان و 50 هنرمند از سایر استان ها اثر ارسال کردند.
گفتنی است در نهایت از میان آثار ارسالی 2315 اثر از 911 هنرمند در بخش عکاسی، 1970 اثر از 839 هنرمند در بخش نقاشی، 871 اثر از 351 هنرمند در بخش گرافیک، 682 اثر از 277 هنرمند در بخش تصویر سازی، 511 اثر از 239 هنرمند در بخش خوشنویسی، 413 اثر از 210 هنرمند در بخش نگارگری، 344 اثر از 175 هنرمند در بخش مجسمه، 266 اثر از 100 هنرمند در بخش کاریکاتور، 252 اثر از 150 هنرمند در بخش هنرهای جدید و 127 اثر از 76 هنرمند در بخش سرامیک به دبیرخانه جشنواره ارسال شده است.
گفتنی است در این دوره از جشنواره برگزیدگان جشنواره هنرهای تجسمی جوانان در دوره های 25، 26 و 27، جشنواره هنرهای تجسمی فجر دوره های 11 و 12، پنجمین دوسالانه خوشنویسی و یازدهمین دوسالانه سرامیک حضور یافتند که از 90 هنرمند برگزیده این رویدادها، 40 هنرمند با ارسال 99 اثر در جشنواره حضور یافته اند.
سیزدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر بهمن 99 در فرهنگستان هنر، موسسه صبا برگزار می شود.

اشتراک گذاری در:

به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا ، تعطیلی سالن های نمایشی و عدم فعالیت تئاتری ها در چندماه اخیر به واسطه شیوع کرونا، وضعیت کنونی تئاتر را نیز به کسادی کشانده و این شرایط همچنان هم ادامه دارد.

همین عدم کارایی و فلج شدن هنر نمایش، باعث شد که هفته گذشته اهالی تئاتر برای پیگیری مطالبات خود جلوی مجلس شورای اسلامی تجمع کنند بلکه بتوانند به ایام نامناسب این هنر سر و سامانی بدهند.

در این راستا ایرج راد، رئیس هیئت مدیره خانه تئاتر در گفتگو با خبرنگار آنا درباره واکنش مجلسی ها و وزارت ارشاد به خواسته های آنان و پیگیری احتمالی این اتفاق اعلام کرد؛ نه! واقعاً خبری نیست. هنوز از طرف مجلسی ها خبر مطمئن و دقیقی به ما نداده اند؛ فقط شنیده ها و در حد حرف بوده است.

بیشتر بخوانید:

هنرمندان تئاتری مقابل مجلس تجمع کردند

نشست مشترک اهالی تئاتر و کمیسیون فرهنگی مجلس برگزار می شود

وی افزود: البته چیزهایی گفته شده اما زمان و چگونگی نشست احتمالی یا پیگیری آن تعیین نشده است. از طرف وزارت ارشاد هم واکنش خاصی ندیده ایم.

راد با این حال گفت: ما هم منتظر خبر هستیم بلکه مطالبات تئاتری ها پیگیری شود. با اعضای خانه تئاتر دوشنبه این هفته جلسه داریم بلکه بتوانیم به خبرهایی تازه برسیم.

انتهای پیام /4143/پ

به گزارش هنرآنلاین به نقل از روابط عمومی اداره کل هنرهای نمایشی؛ قادرآشنا با اشاره به جلسه امضای تفاهم نامه با مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان گفت: فضاهای تخصصی و استاندارد نقش کلیدی در توسعه هنرتئاتر در هر کشوری را ایفا می کنند و یکی از مهم ترین مشکلات تئاتر شهرستان ها نبود و کمبود فضاهای استاندارد تئاتری است. از این رو یکی از وظایف مهم اداره کل هنرهای نمایشی حمایت از استان ها برای فراهم کردن امکانات و فضاهای استاندارد تئاتری است.

مدیر کل مرکز هنرهای نمایشی ادامه داد: به همین منظور با تدوین برنامه های راهبردی در جهت افزایش تولید و ساماندهی فعالیت های هنرمندان عرصه نمایش کرمان، تفاهم نامه ای با محمد رضا علیزاده احمدآبادی مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان امضاء کردیم.

او افزود: براین اساس اداره کل هنرهای نمایشی کشور متعهد شده است تا زمینه توسعه فعالیت های تئاتر شهر کرمان را در چهارچوب ضوابط حمایتی فراهم کند. همچنین در تدوین مفاد قانونی و ضوابط اجرایی مورد نیاز فعالیت مجموعه تناتر شهر کرمان شامل تدوین اساسنامه، ضوابط بهره برداری و انجام امور مشاوره های تخصصی و لازم همکاری کند.

مدیرکل هنرهای نمایشی افزود: همچنین براین اساس اداره کل هنرهای نمایشی ملزم است تا از تولید واجرای عمومی آثار در استان کرمان حمایت کند که بخشی از این مهم با اعزام گروه های نمایشی کشور به استان کرمان محقق خواهد شد.

آشنا با اشاره به تعهدات اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان گفت: براین اساس مقرر شد تا محمدرضا علیزاده احمد آبادی مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمان کارهای قانونی واگذاری مجتمع فرهنگی و هنری کرمان به انجمن هنرهای نمایشی شعبه استان را برعهده گیرد و امکانات فنی مورد نیاز این مجموعه را تامین کند.

او در همین رابطه افزود: کمک به صندوق توسعه تئاتر استان جهت تولید و اجرای عمومی آثار طی ضوابط مشخص، ارائه مشاوره های فنی و تخصصی به انجمن هنرهای نمایشی استان در خصوص مدیریت و بهره برداری از مجموعه، حمایت از برنامه ها و فعالیت های توسعه ای مجموعه تئاتر شهر از دیگر بندهای این تفاهم نامه است.

این تفاهم نامه همزمان با آغاز بهره برداری تئاتر شهر کرمان منعقد شده است.

آقای علیرضا اسماعیلی در مصاحبه تلفنی با خبرنگار خبرگزاری صدا و سیما با اعلام این خبر گفت: این وام که سقف آن 100 میلیون تومان با سود 4 درصد است، ویژه ناشران است.
وی افزود: در این مرحله 800 ناشر درخواست های خود را به معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ارسال کرده اند. البته برخی پرونده ها ناقص بود که از طریق پیامک اطلاع رسانی کردیم تا ناشران متقاضی پرونده های خود را تکمیل کنند.

کد ویدیو
دانلود

فیلم اصلی

مشاور اجرایی معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: این درخواست ها در کارگروه ویژه ای بررسی شد که نتایج آن به زودی اعلام می شود.
تحفه نام طرحی ویژه تسهیلات کرونایی است که برای نخستین بار به ناشران اعطا می شود.
نام نویسی برای این طرح همزمان با هفته کتاب در آبان صورت گرفت.

به گزارش خبرنگار حوزه کتاب و مطبوعات گروه علمی فرهنگی هنری خبرگزاری صدا و سیما ؛ از روز پنج شنبه تا کنون 65 طلبه و 4 هزار و 389 استاد دانشگاه و عضو هیأت علمی در سامانه بن کتاب نمایشگاه نام نویسی کرده اند.

نام نویسی برای دریافت بن کتاب نمایشگاه مجازی تا پایان مدت اعتبار ادامه دارد.

سقف یارانه اعتباری خرید کتاب برای دانشجویان و طلاب 200 هزار تومان است که از این مقدار 60 درصد، معادل 120 هزار تومان سهم مشارکت دانشجویان و طلاب است و 40 درصد، معادل 80 هزار تومان سهم معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با مشارکت بانک صادرات ایران است.

سقف یارانه اعتباری خرید کتاب برای اعضای هیأت علمی 400 هزار تومان است که از این مقدار 50 درصد، معادل 200 هزار تومان سهم عضو هیأت علمی و 50 درصد، معادل 200 هزار تومان نیز برعهده معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است.

سهم خریدار از یارانه اعتبار خرید کتاب هنگام خرید کتاب محاسبه و کسر می شود. با توجه به بودجه اختصاص یافته و سقف اعتباری تعیین شده برای هر استان، اولویت ثبت نام با متقاضیانی است که زودتر ثبت نام کرده اند. بدیهی است پس از تکمیل ظرفیت و اعتبار استان، امکان ثبت نام متقاضیان جدید نخواهد بود.

مؤسسه خانه کتاب و ادبیات ایران توصیه می کند فرآیند ثبت نام را تا دریافت این پیامک یارانه خرید کتاب روی کد ملی شما شارژ شد ادامه دهید تا عملیات ثبت نام و خرید قطعی و ثبت شود. هر کد ملی تنها یکبار مجاز به دریافت یارانه خرید کتاب (بن کتاب) است. هنگام ثبت نام، شماره تلفن همراه باید فعال، در دسترس و در اختیار شخص ثبت نام کننده (کد ملی خریدار) باشد.

به گزارش بولتن نیوز ، مرتضی اراضی جلالی دبیر اجرایی جشنواره بین المللی شعر فجر ، ، درباره جزئیات جدید برگزاری این جشنواره ادبی گفت: قرار است بخش شعر جوان در پانزدهمین دوره جشنواره بین المللی شعر فجر برگزار شود. به این ترتیب، پنج نفر از شاعرانی که آثارشان را برای پایگاه نقد شعر دفتر گسترش شعر و ادبیات موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران ارسال کرده اند، به انتخاب منتقدان ادبی به عنوان برگزیده بخش شعر جوان جشنواره بین المللی شعر فجر انتخاب می شوند.

وی افزود: شاعرانی در بخش شعر جوان جشنواره بین المللی شعر فجر به انتخاب منتقدان برگزیده می شوند که اثری منتشر نکرده باشند. برای همین شاعرانی که پیش از این آثار خود را برای پایگاه نقد ادبی دفتر گسترش شعر و ادبیات موسسه خانه کتاب و ادبیات ایران ارسال کردند و اثر منتشر شده در سال 98 داشتند، در این بخش داوری نمی شوند.

دبیر اجرایی جشنواره بین المللی شعر فجر ادامه داد: این روزها داوری آثار جشنواره بین المللی شعر فجر انجام می شود. طبق روال گذشته اختتامیه این رویداد ادبی اواخر بهمن ماه برگزار می شود. بخش ویژه جشنواره بین المللی شعر فجر در سال جاری هم به انتخاب چهره های برتر شعر دفاع مقدس اختصاص دارد. خبرنگاران حوزه ادبیات و کتاب برگزیده های این بخش را انتخاب می کنند. مهلت ارسال اثر به پانزدهمین دوره جشنواره بین المللی شعر فجر تا امروز تمدید شده بود. بنابراین هراثری که تا پایان امروز به دبیرخانه برسد، داوری می شود.

خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با شیوع ویروس کرونا، کسب و کار های فرهنگی و هنری در ایران همچون بسیاری از نقاط دنیا متحمل آسیب های جدی شدند. یکی از اقدامات اساسی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در حمایت از فعالان این حوزه به ویژه در حوزه نشر و کتاب، قرار دادن کسب و کارهای بخش فرهنگ و هنر در فهرست مشمولان دریافت تسهیلات به اصطلاح کرونایی است.

با پایان مهلت ثبت اطلاعات متقاضیان صاحب کسب و کار های فرهنگی مشمول مرحله دوم تسهیلات کرونایی از سوی معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اعلام شده است که پرونده 1602 بنگاه شامل 25 استارت آپ حوزه نشر، 565 اهل قلم، 28 آژانس ادبی،190 چاپخانه دار، 194 کتاب فروش، 598 ناشر و دو وارد کننده کتاب در دست بررسی قرار خواهد گرفت.

به گفته، افسر موم وندی، نماینده معاون توسعه و مدیریت منابع و مدیر دفتر اقتصاد فرهنگ و هنر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اعطاء تسهیلات کرونایی به کسب و کارهای آسیب دیده در مرحله نخست، با رویکرد شاغل محور صورت پذیرفته و درمجموع 2.693 میلیارد تومان تسهیلات به فعالان صنعت نشر اعطا شده است.

خبر خوب آغاز دومین مرحله اعطا تسهیلات کرونایی چندی پیش اعلام شد. بفرمایید که با مرحله نخست چه تفاوتی دارد؟
با توجه به ماهیت بنگاه های بخش فرهنگ، هنر و رسانه، دومین مرحله اعطای تسهیلات کارا، براساس رایزنی های انجام شده با رویکردی بنگاه محور از نیمه دی ماه جاری آغاز شده است. طبق دستور العمل ابلاغی معاونت اقتصادی رئیس جمهوری، کسب و کارهای آسیب دیده وفق شاخص های تعیین شده از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، شناسایی و به وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای ثبت تقاضای تسهیلات در سامانه کارا؛ معرفی می شوند.

بر مبنای همین دستورالعمل، معاونت امور فرهنگی این وزارتخانه، از طریق پیش ثبت نام فعالان حوزه چاپ، نشر و کتاب، اهل قلم، چاپخانه داران، آژانس های ادبی، وارد کنندگان کتاب، کتاب فروشان و استارت آپ های حوزه نشر، اطلاعات مشمولان را گردآوری و در اختیار دفتر اقتصاد فرهنگ و هنر برای بارگذاری بر روی سامانه کارا قرار خواهد داد. مهلت ثبت اطلاعات کسب و کار های فرهنگی مشمول و متقاضی دریافت تسهیلات مرحله دوم کرونا از سوی معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی 19 دی ماه به پایان رسید.

ثبت درخواست دریافت مرحله دوم تسهیلات برای آن دسته از مشمولان که اطلاعات آن ها تکمیل بود، درپی ایجاد لینک ویژه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر روی سامانه کارا به نشانی https://corona-kara.mcls.gov.ir از پنج شنبه 11دی ماه جاری امکان پذیرشده است.

فعالان و کسب و کارهای فرهنگی نیز که اطلاعات شان با معرفی معاونت امور فرهنگی بر روی سامانه کارا قرار می گیرد به محض دریافت پیامک اطلاع رسانی از سوی این معاونت، نسبت به ثبت تقاضا و تکمیل اطلاعات شان با مراجعه به سامانه کارا تا پایان دی ماه اقدام کنند.

براساس آمار، 22 هزار و 154 نفر اهل قلم در سامانه اهل قلم خانه کتاب و ادبیات ایران ثبت شده و یا طبق آخرین آمار بالغ بر 20 هزار مجوز نشر از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صادر شده که شناسایی بنگاه های فعال را دشوار می کند چه تصمیماتی برای جریان اعطاء تسهیلات در نظر گرفته شده است؟
با توجه به گستره فعالان فرهنگی همان طور که پیش تر بیان شد، شاخص هایی برای اعطاء تسهیلات دومین دوره سامانه کارا و تعیین مشمولان در نظر گرفته شده تا تسهیلات کرونایی به دست اهل آن برسد. اهل قلم و بنگاه هایی که طی سال های گذشته فعال بودند و از شیوع ویروس کرونا واقعا متضرر شدند با شاخص هایی نظیر تعداد عناوین تألیفات منتشر شده شناسایی خواهند شد. قطعا میزان آسیب وارده به نویسنده و یا پژوهشگری که برای تولید کتاب، چند سال از عمرش را صرف می کند و منبع درآمد دیگری ندارد با اهل قلمی که تفننی به تولید اثر می پردازد و راه های تامین معیشت دیگری نیز دارد بسیار متفاوت است. از سوی دیگر احتمالا افرادی در زمره مشمولان قرار دارند که تمایلی به دریافت تسهیلات نداشته باشند. با این شرح، معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با پیش ثت نام به اطلاعات دقیق مشمولان متقاضی دریافت تسهیلات دست خواهد یافت.

درباره شناسایی ناشران فعال و غیر فعال چطور عمل خواهید کرد؟
شناسایی ناشران نیز با شاخص هایی نظیر عناوین منتشره طی سال های گذشته رتبه بندی خواهند شد و اطلاعات شان در اختیار دفتر اقتصاد فرهنگ و هنر وزارتخانه قرار می گیرد.

چاپخانه داران در نخستین مرحله اعطاء تسهیلات سامانه کارا قرار داشتند آیا در این مرحله نیز جزو مشمولان قرار دارند و می توانند مجدد به ثبت تقاضا اقدام کنند؟
بله؛ چاپخانه داران نیز می توانند در مرحله دوم اعطا تسهیلات ثبت تقاضا داشته باشند. این دسته از فعالان حوزه فرهنگ نیز مانند اهل قلم و ناشران درجه بندی شده اند.

نکته اساسی در دومین مرحله اعطا تسهیلات این است که همه فعالان فرهنگی، هنری و رسانه ای مشمول، می توانند با مراجعه به سامانه کارا، مابه التفاوت تسهیلات مرحله اول را دریافت کنند؛ به عبارت دیگر اعطاء تسهیلات مرحله نخست شاغل محور بود و به ازای هر نیروی ثابت، امکان دریافت 16 میلیون تومان تسهیلات برای هر فعال و یا صاحب کسب وکار فراهم بود اما در مرحله دوم اعطاء تسهیلات، میزان تسهیلات هر فعال و یا بنگاه با شاخص های مقرر تعیین شده است. یه عنوان مثال، اگر برای یک بنگاه فرهنگی در مرحله دوم، تسهیلاتی به میزان 150 میلیون تومان در نظر گرفته شده است و این بنگاه در مرحله نخست، موفق به دریافت 50 میلیون تومان شده باشد؛ در مرحله دوم، قادر خواهد بود که 100 میلیون تومان مابه التفاوت را دریافت کند.

در مرحله دوم اعطاء تسهیلات، آژانس های ادبی نیز دیده شده اند؟ با توجه به تعداد اندک این بنگاه ها، به نظر می رسد همه آن ها مشمول دریافت تسهیلات خواهند شد؟
برای همه آژانس ها، تسهیلات در نظر گرفته شده است.

خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، با شیوع ویروس کرونا، کسب و کار های فرهنگی و هنری در ایران همچون بسیاری از نقاط دنیا متحمل آسیب های جدی شدند. یکی از اقدامات اساسی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در حمایت از فعالان این حوزه به ویژه در حوزه نشر و کتاب، قرار دادن کسب و کارهای بخش فرهنگ و هنر در فهرست مشمولان دریافت تسهیلات به اصطلاح کرونایی است.

با پایان مهلت ثبت اطلاعات متقاضیان صاحب کسب و کار های فرهنگی مشمول مرحله دوم تسهیلات کرونایی از سوی معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اعلام شده است که پرونده 1602 بنگاه شامل 25 استارت آپ حوزه نشر، 565 اهل قلم، 28 آژانس ادبی،190 چاپخانه دار، 194 کتاب فروش، 598 ناشر و دو وارد کننده کتاب در دست بررسی قرار خواهد گرفت.

به گفته، افسر موم وندی، نماینده معاون توسعه و مدیریت منابع و مدیر دفتر اقتصاد فرهنگ و هنر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اعطاء تسهیلات کرونایی به کسب و کارهای آسیب دیده در مرحله نخست، با رویکرد شاغل محور صورت پذیرفته و درمجموع 2.693 میلیارد تومان تسهیلات به فعالان صنعت نشر اعطا شده است.

خبر خوب آغاز دومین مرحله اعطا تسهیلات کرونایی چندی پیش اعلام شد. بفرمایید که با مرحله نخست چه تفاوتی دارد؟
با توجه به ماهیت بنگاه های بخش فرهنگ، هنر و رسانه، دومین مرحله اعطای تسهیلات کارا، براساس رایزنی های انجام شده با رویکردی بنگاه محور از نیمه دی ماه جاری آغاز شده است. طبق دستور العمل ابلاغی معاونت اقتصادی رئیس جمهوری، کسب و کارهای آسیب دیده وفق شاخص های تعیین شده از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، شناسایی و به وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای ثبت تقاضای تسهیلات در سامانه کارا؛ معرفی می شوند.

بر مبنای همین دستورالعمل، معاونت امور فرهنگی این وزارتخانه، از طریق پیش ثبت نام فعالان حوزه چاپ، نشر و کتاب، اهل قلم، چاپخانه داران، آژانس های ادبی، وارد کنندگان کتاب، کتاب فروشان و استارت آپ های حوزه نشر، اطلاعات مشمولان را گردآوری و در اختیار دفتر اقتصاد فرهنگ و هنر برای بارگذاری بر روی سامانه کارا قرار خواهد داد. مهلت ثبت اطلاعات کسب و کار های فرهنگی مشمول و متقاضی دریافت تسهیلات مرحله دوم کرونا از سوی معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی 19 دی ماه به پایان رسید.

ثبت درخواست دریافت مرحله دوم تسهیلات برای آن دسته از مشمولان که اطلاعات آن ها تکمیل بود، درپی ایجاد لینک ویژه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بر روی سامانه کارا به نشانی https://corona-kara.mcls.gov.ir از پنج شنبه 11دی ماه جاری امکان پذیرشده است.

فعالان و کسب و کارهای فرهنگی نیز که اطلاعات شان با معرفی معاونت امور فرهنگی بر روی سامانه کارا قرار می گیرد به محض دریافت پیامک اطلاع رسانی از سوی این معاونت، نسبت به ثبت تقاضا و تکمیل اطلاعات شان با مراجعه به سامانه کارا تا پایان دی ماه اقدام کنند.

براساس آمار، 22 هزار و 154 نفر اهل قلم در سامانه اهل قلم خانه کتاب و ادبیات ایران ثبت شده و یا طبق آخرین آمار بالغ بر 20 هزار مجوز نشر از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صادر شده که شناسایی بنگاه های فعال را دشوار می کند چه تصمیماتی برای جریان اعطاء تسهیلات در نظر گرفته شده است؟
با توجه به گستره فعالان فرهنگی همان طور که پیش تر بیان شد، شاخص هایی برای اعطاء تسهیلات دومین دوره سامانه کارا و تعیین مشمولان در نظر گرفته شده تا تسهیلات کرونایی به دست اهل آن برسد. اهل قلم و بنگاه هایی که طی سال های گذشته فعال بودند و از شیوع ویروس کرونا واقعا متضرر شدند با شاخص هایی نظیر تعداد عناوین تألیفات منتشر شده شناسایی خواهند شد. قطعا میزان آسیب وارده به نویسنده و یا پژوهشگری که برای تولید کتاب، چند سال از عمرش را صرف می کند و منبع درآمد دیگری ندارد با اهل قلمی که تفننی به تولید اثر می پردازد و راه های تامین معیشت دیگری نیز دارد بسیار متفاوت است. از سوی دیگر احتمالا افرادی در زمره مشمولان قرار دارند که تمایلی به دریافت تسهیلات نداشته باشند. با این شرح، معاونت امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با پیش ثت نام به اطلاعات دقیق مشمولان متقاضی دریافت تسهیلات دست خواهد یافت.

درباره شناسایی ناشران فعال و غیر فعال چطور عمل خواهید کرد؟
شناسایی ناشران نیز با شاخص هایی نظیر عناوین منتشره طی سال های گذشته رتبه بندی خواهند شد و اطلاعات شان در اختیار دفتر اقتصاد فرهنگ و هنر وزارتخانه قرار می گیرد.

چاپخانه داران در نخستین مرحله اعطاء تسهیلات سامانه کارا قرار داشتند آیا در این مرحله نیز جزو مشمولان قرار دارند و می توانند مجدد به ثبت تقاضا اقدام کنند؟
بله؛ چاپخانه داران نیز می توانند در مرحله دوم اعطا تسهیلات ثبت تقاضا داشته باشند. این دسته از فعالان حوزه فرهنگ نیز مانند اهل قلم و ناشران درجه بندی شده اند.

نکته اساسی در دومین مرحله اعطا تسهیلات این است که همه فعالان فرهنگی، هنری و رسانه ای مشمول، می توانند با مراجعه به سامانه کارا، مابه التفاوت تسهیلات مرحله اول را دریافت کنند؛ به عبارت دیگر اعطاء تسهیلات مرحله نخست شاغل محور بود و به ازای هر نیروی ثابت، امکان دریافت 16 میلیون تومان تسهیلات برای هر فعال و یا صاحب کسب وکار فراهم بود اما در مرحله دوم اعطاء تسهیلات، میزان تسهیلات هر فعال و یا بنگاه با شاخص های مقرر تعیین شده است. یه عنوان مثال، اگر برای یک بنگاه فرهنگی در مرحله دوم، تسهیلاتی به میزان 150 میلیون تومان در نظر گرفته شده است و این بنگاه در مرحله نخست، موفق به دریافت 50 میلیون تومان شده باشد؛ در مرحله دوم، قادر خواهد بود که 100 میلیون تومان مابه التفاوت را دریافت کند.

در مرحله دوم اعطاء تسهیلات، آژانس های ادبی نیز دیده شده اند؟ با توجه به تعداد اندک این بنگاه ها، به نظر می رسد همه آن ها مشمول دریافت تسهیلات خواهند شد؟
برای همه آژانس ها، تسهیلات در نظر گرفته شده است.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)،
خبرگزاری کتاب ایران

خبر خوب آغاز دومین مرحله اعطا تسهیلات کرونایی چندی پیش اعلام شد. بفرمایید که با مرحله نخست چه تفاوتی دارد؟

https://corona-kara.mcls.gov.ir

براساس آمار، 22 هزار و 154 نفر اهل قلم در سامانه اهل قلم خانه کتاب و ادبیات ایران ثبت شده و یا طبق آخرین آمار بالغ بر 20 هزار مجوز نشر از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صادر شده که شناسایی بنگاه های فعال را دشوار می کند چه تصمیماتی برای جریان اعطاء تسهیلات در نظر گرفته شده است؟

درباره شناسایی ناشران فعال و غیر فعال چطور عمل خواهید کرد؟

چاپخانه داران در نخستین مرحله اعطاء تسهیلات سامانه کارا قرار داشتند آیا در این مرحله نیز جزو مشمولان قرار دارند و می توانند مجدد به ثبت تقاضا اقدام کنند؟

در مرحله دوم اعطاء تسهیلات، آژانس های ادبی نیز دیده شده اند؟ با توجه به تعداد اندک این بنگاه ها، به نظر می رسد همه آن ها مشمول دریافت تسهیلات خواهند شد؟

گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس آرش شایسته نیا؛ تا چند هفته دیگر ویروس کرونا وارد یک سالگی خود می شود. ویروسی منحوسی که تاکنون دانشمندان سراسر جهان نتوانسته اند حریف آن شده و آن را مهار کرده و در بند کشند.

این در حالی است که این ویروس در عمر یک ساله خود به راحتی توانسته جان بسیاری از مردم را در تمام کشور های پنج قاره جهان بگیرد و از سویی دیگر سبب کاهش حجم تجارت خارجی و داخلی، کاهش تقاضای کالا ها و بالطبع کاهش تولید، کاهش فرصت های اشتغال، کاهش و رکود در بازار سفر و گردشگری، افزایش بیکاری و از دست رفتن برخی از مشاغل و بزرگ و کوچک، افزایش نرخ تورم، فشار بر منابع و مصارف بودجه کشور، فشار بر نقدینگی بخش تولید و... گردیده است تا آن جا که فعالان حوزه اقتصاد در جهان پیش بینی می کنند که در صورت عدم مهار این ویروس اقتصاد جهان فلج شده و تا مرز فروپاشی نیز پیش خواهد رفت.

دویچه وله فارسی در مقاله ای با عنوان رکود اقتصاد جهان شاید در 90 سال گذشته بی سابقه باشد در اسفندماه سال 1398 می نویسد: کارشناسان صندوق بین المللی پول (IMF) معتقدند با همه گیری کرونا، اقتصاد دنیا به سکون می رود و چیزی تجربه خواهد شد که از رکود بزرگ دهه 1930 به بعد سابقه نداشته است. این صندوق هم چنین رکود ی را برای اقتصادی دنیا پیش بینی می کند که سنگین ترین رکود اقتصادی طی یک قرن گذشته است تا آن جا که اقتصاد جهان سه درصد کوچک می شود.

تحلیل گران اقتصادی یورونیوز فارسی نیز در فروردین ماه 1399 پیش بینی می کنند که در صورت عدم مهار این ویروس، زیان اقتصادی کرونا در جهان درسال 2020 به بیش از هزاران میلیارد دلار برسد.

بحران ویروس کرونا اقتصاد ایران را هم مانند همه کشور های جهان تحت الشعاع قرارداد تا آن جا که علاوه بر مراکز اقتصادی کلان کشور، مراکز تولیدی و خدماتی خرد و کوچک کشور نیز با بحران های شدید روبرو گردید که صنعت چاپ و مشاغل وابسته آن نیز در این دسته از مشاغل قرار می گیرد.

با شیوع ویروس کرونا و تعطیلی مدارس، دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی در کشور عملا صنعت چاپ و مشاغل وابسته به آن یعنی انتشارات، مراکز پخش، کتابفروشی ها به حالت نیمه تعطیل در آمده و یا حتی به صورت کامل تعطیل شدند. این تعطیلی ها سبب شد تا بسیاری از کارگران فعال در این صنعت به صورت همیشگی اخراج و بیکار شوند و یا به شکل پاره وقت و چند روز در هفته به کار خود ادامه داده و به حداقل دریافتی از کارفرمای خود بسنده کنند.

با این همه، اما بسیاری از مدیران مراکز چاپ و نشر کتاب و مشاغل وابسته بر این امید بودند که برگزاری سی و سومین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران چرخ صنعت چاپ و نشر کتاب را به چرخش در خواهد آورد و با این چرخش هم حال آنان و هم حال صنعت نشر بهتر خواهد شد، اما دیری نپایید که این امیدواری با اعلام ستاد ملی مقابله با کرونای کشور مبنی بر عدم برگزاری نمایشگاه کتاب تهران در اردیبهشت ماه بر سرآنان آوارشد. از یک سو کتاب های به چاپ رسیده انبار شده و از سوی دیگر سر رسید چک ها هرکدام تراژدی تلخی را درپی داشته است.

اگرچه دولت تلاش می کرد تا به شکل های گوناگونی مانند ارائه تسهیلات کم بهره بلندمدت تنفس بالا و یا معافیت های جانبی مانند معافیت های مالیاتی؛ اندکی از بار خاطر فعالان صنعت چاپ و نشر را بکاهد، اما عدم توجه بانک های عامل به دستورات ستاد ملی مقابله با کرونا مبنی بر ارائه تسهیلات با کارمزد و بهره های پایین و یا اخذ مالیات بر درآمد از مدیران مراکز چاپ و نشر و کتابفروشی ها نیز نتوانست مرهمی بر درد های آنان باشد.

با توجه به عدم برگزاری نمایشگاه سالیانه کتاب در تهران و عدم توجه بانک ها به دستور صریح رئیس جمهور در ستاد ملی مقابله با کرونا مبنی بر ارائه تسهیلات کم بهره، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وعده داد تا با برگزاری طرح های بهاره و پاییزه کتاب در کشور و ارائه تخفیف به متقاضیان خرید کتاب از کتابفروشی های منتخب در سراسر کشور، بخشی از مشکلات ناشران و کتابفروشان را مرتفع کند. اگرچه برگزاری این دو طرح با استقبال خوب علاقمندان به کتاب و کتابخوانی در سراسر کشور مواجه شد، اما میزان فروش به اندازه ای نبود تا بتواند تنها بخش ناچیزی از خسارات وارده بر این صنعت را پوشش داده و به آینده امیدوار کند.

با توجه به سیاست های حمایتی دولت، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تصمیم دارد تا سی و سومین دوره نمایشگاه کتاب تهران را برای نخستین بار به صورت مجازی برگزار کند تا ضمن دمیدن روح تازه به بازار چاپ و نشر کتاب، فعالان این بخش از صنعت کشور آخرین سال قرن را امیدوارانه تر به دست تاریخ بسپارند.

آن چه می تواند در این برهه زمانی ضامن موفقیت فعالان این بخش از صنعت کشور شود مشتری مداری آنان است. آنها باید کالای مورد نیاز مشتری را با قیمت قبلی خود عرضه کرده و پس از ثبت سفارش، کالای مورد تقاضا را در کوتاه ترین زمان و به بهترین شکل به مقصد ارسال کنند.

بی شک افزایش میزان رضایتمندی مشتریان نمایشگاه مجازی کتاب می تواند ضامن بقا و تداوم این دست برنامه های فرهنگی در کشور باشد.

انتهای پیام/ 121

علیرضا اسماعیلی، مشاور اجرایی معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) ، با اشاره به پایان مهلت ثبت اطلاعات متقاضیان کسب و کار های فرهنگی برای دریافت دومین مرحله تسهیلات سامانه کارا بیان کرد: ثبت اطلاعات مشمولان کسب و کار های فرهنگی برای دریافت تسهیلات دومین مرحله سامانه کارا که از 13 دی ماه آغاز شده بود بعد از یک بار تمدید روز گذشته 19 دی ماه به پایان رسید.

وی افزود: در این مرحله اطلاعات متقاضیان هفت گروه فعال فرهنگی شامل استارت آپ های حوزه نشر، اهل قلم، آژانس های ادبی، چاپخانه داران، کتاب فروشان، ناشران و واردکنندگان کتاب ثبت شده است. این درخواست ها پس از بررسی در جلسه ای ویژه نهایی و متقاضیان جهت تکمیل مدارک به سامانه کارا معرفی خواهند شد.

اسماعیلی ادامه داد: در مجموع اطلاعات 1602 بنگاه در سامانه ثبت شده که شامل 25 استارت آپ حوزه نشر، 565 اهل قلم، 28 آژانس ادبی،190 چاپخانه دار، 194 کتاب فروش، 598 ناشر و 2 وارد کننده کتاب است.

مشاور اجرایی معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: پرونده متقاضیان دریافت تسهیلات در کارگروهی ویژه بررسی می شود و به وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای تکمیل مدارک و دریافت تسهیلات معرفی خواهند شد.

نرخ سود این تسهیلات 12 درصد است و مشمولان این مرحله از تسهیلات عبارتند از: اهالی قلم (نویسندگان و شاعرانی که دارای کارت اهل قلم خانه کتاب هستند)، ناشران، کتاب فروشان، چاپخانه داران، آژانس های ادبی، واردکنندگان کتاب و استارت آپ های حوزه کتاب.

علیرضا اسماعیلی، مشاور اجرایی معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) ، با اشاره به پایان مهلت ثبت اطلاعات متقاضیان کسب و کار های فرهنگی برای دریافت دومین مرحله تسهیلات سامانه کارا بیان کرد: ثبت اطلاعات مشمولان کسب و کار های فرهنگی برای دریافت تسهیلات دومین مرحله سامانه کارا که از 13 دی ماه آغاز شده بود بعد از یک بار تمدید روز گذشته 19 دی ماه به پایان رسید.

وی افزود: در این مرحله اطلاعات متقاضیان هفت گروه فعال فرهنگی شامل استارت آپ های حوزه نشر، اهل قلم، آژانس های ادبی، چاپخانه داران، کتاب فروشان، ناشران و واردکنندگان کتاب ثبت شده است. این درخواست ها پس از بررسی در جلسه ای ویژه نهایی و متقاضیان جهت تکمیل مدارک به سامانه کارا معرفی خواهند شد.

اسماعیلی ادامه داد: در مجموع اطلاعات 1602 بنگاه در سامانه ثبت شده که شامل 25 استارت آپ حوزه نشر، 565 اهل قلم، 28 آژانس ادبی،190 چاپخانه دار، 194 کتاب فروش، 598 ناشر و 2 وارد کننده کتاب است.

مشاور اجرایی معاون امور فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: پرونده متقاضیان دریافت تسهیلات در کارگروهی ویژه بررسی می شود و به وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی برای تکمیل مدارک و دریافت تسهیلات معرفی خواهند شد.

نرخ سود این تسهیلات 12 درصد است و مشمولان این مرحله از تسهیلات عبارتند از: اهالی قلم (نویسندگان و شاعرانی که دارای کارت اهل قلم خانه کتاب هستند)، ناشران، کتاب فروشان، چاپخانه داران، آژانس های ادبی، واردکنندگان کتاب و استارت آپ های حوزه کتاب.
خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)
خبرگزاری کتاب ایران

کارگردان فیلم های سینمایی غروب شد بیا و شب به خیر فرمانده در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده خیلی کوتاه، صریح و سرراست عرض می کنم که تنها چیزی که در این 8 سال شاهد بودیم اینکه هنرمندان انقلابی بایکوت شدند و امکان کار و فعالیت برایشان فراهم نشد.

وی ادامه داد: غیر از انگشت شمار فیلم هایی که با انگیزه و تعهد خود فیلمسازان انقلابی و دغدغه مند با سختی های تمام تولید شد، مدیران سازمان سینمایی و وزارت ارشاد هیچ نقش کلیدی و موثری در تولید آثار انقلابی، استراتژیک و ارزشی نداشتند. هیچ خبری از مهندسی و طراحی و ارائه راهبرد برای سینمای ایران اسلامی در این سال ها وجود نداشت و همه این اتفاقات دست در دست هم داد تا آثار مبتذل و سخیف بیش از پیش تولید و عرضه شوند.

شاه حسینی سپس با آرزوی روزهای بهتر برای سینمای ایران اسلامی متذکر شد: همه ما امیدمان به روزهای بهتری است که ان شاالله به زودی از راه می رسد و مجدداً نور امید را در دل فیلمسازان دغدغه مند، متعهد و انقلابی روشن می کند. همه ما به امید روزی نشسته ایم که امکان کار و فعالیت برای فیلمسازانی که تنها دغدغه و تفکرشان رشد و اعتلا و ترویج فرهنگ و هویت دینی و ملی و انقلابی است فراهم شود.

سید امیر سیدزاده تهیه کننده سینما و تلویزیون در گفت وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: هیچ ضابطه ای برای تعیین دستمزد کارهای هنری در ایران وجود ندارد چرا که نظام جامعی توسط نهادهای فرهنگی تهیه و تنظیم نشده که ملاک تعیین دستمزدها و ملاک عمل باشد تا بتوانیم به وسیله آن نرخ دستمزدها را تعیین کنیم.

سیدزاده خاطرنشان کرد: این روزها بحث حضور بازیگران در شبکه نمایش خانگی داغ است و افرادی که پول هایی از مسیرهای ناسالم وارد این عرصه کرده اند تنها به شوآف فکر می کنند و بازیگرانی که شهرت کاذب دارند را با دستمزدهای بالا به بازی در آثارشان مجاب می کنند. منظور من از شهرت کاذب شهرتی است که هیچ محبوبیتی در آن نیست و تصور بر این است که با استفاده از این افراد می توان به جذب مخاطب و پرفروش شدن اثر فکر کرد و عجیب است که با وجود عدم بازگشت سرمایه همچنان این پول ها هزینه می شود و فیلم ها با بودجه های سنگین ساخته می شوند و کسی درباره پشت پرده این ماجرا کنجکاو نمی شود.

او افزود: قطعاً دو عامل کم کاری مسئولان فرهنگی که خود از وضعیت موجود خبر دارند و کاری نمی کنند در شکل گیری این وضعیت و عدم ضابطه مند شدن دستمزدها تأثیرگذار بوده است. حدود 7 یا 8 سال پیش این وضعیت وجود نداشت، به عنوان مثال آن زمان من فیلم زندگی جای دیگری است را ساختم که این فیلم با وجود همه بازیگران مطرحی که داشت با 800 میلیون تومان ساخته شد اما همین فیلم که چند سال پیش ساخته شده است اگر الان قرار باشد ساخته شود فقط یک میلیارد تومان شاید دستمزد یکی از بازیگرانش باشد و این افزایش دستمزدها به هیچ وجه منطقی نیست و اگر نظارتی وجود داشت قطعاً این شرایط حاکم نبود.

این تهیه کننده در ادامه تصریح کرد: متأسفانه امروز برای تهیه کنندگان مستقل که می خواهند کاری انجام دهند هیچ شرایط و زمینه ای فراهم نیست و می بینیم تنها کسانی که پول مشکوک دارند می توانند فیلم بسازند و تهیه کنندگانی مثل ما دیگر امکان فیلمسازی برایشان وجود ندارد. از طرفی بخش دولتی هم کار خود را به درستی انجام نمی دهد و نظارتی بر فروش و موفقیت فیلم ها ندارد؛ فیلم های بسیاری مثل فرزند چهارم ، استرداد و مزار شریف ساخته شدند اما هیچ کدام از این آثار که با بودجه های بالای دولتی ساخته شده اند نتوانستند یک دهم سرمایه را برگردانند و نهادهای دولتی هم هیچ دلسوزی و پیگیری برای بازگشت سرمایه نداشتند. باید نهادهای دولتی که در تولید آثار سینمایی نقش دارند باید از تولیدکنندگان آثار برای بازگشت سرمایه انتظار پاسخگویی داشته باشد اما متأسفانه این دلسوزی برای سرمایه وجود ندارد.

تهیه کننده فیلم سینمایی مادر قلب اتمی تأکید کرد: بهترین راه برای بیرون رفتن سینما از این وضعیت و قاعده مند کردن دستمزدها در سینما و تلویزیون این است که نهادهای مختلف مثل خانه سینما و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در یک میزگرد به یک اجماع و اتفاق نظر درباره مسائل مختلف برسند و قوانینی را مشخص و مدون کنند که بازیگران در درجه بندی های مختلف به بازیگران درجه یک و دو تقسیم شوند. هنرورهای سینما در حال حاضر سال هاست که این وضعیت را دارند و همه هنرورها برای حضور در سر صحنه فیلمبرداری ها بیشتر از 80 یا 100 هزارتومان دریافت نمی کنند. این مشخص بودن دستمزدها در سمت های مختلف باید وجود داشته باشد.

او افزود: در عرصه فیلمنامه نویسی هم این وضعیت وجود دارد. نویسنده هایی که آثارشان را چند سال پیش حدود 10 تا 15 میلیون تومان می فروختند امروز حدود 100 یا 200 میلیون تومان درخواست می کنند و این در حالی است که هم کیفیت آثار نازل تر شده و هم قیمت ها به شکلی غیرمنطقی تا 15 یا 20 برابر افزایش پیدا کرده است.

سیدزاده تصریح کرد: متأسفانه ما گرفتار سری سازی شده ایم و همه چیز بساز و بفروشی شده و قاعدتاً نویسنده ها هم همین شرایط را دارند و سعی می کنند آثاری تولید کنند که فقط بفروشد و سینما به همین دلیل به سمت ایده های احمقانه، مستهجن و سخیف رفته است و همین رویه باعث شده که به طور کل فیلمنامه نویسی در سینمای ما از ریشه دچار تغییر شود و می بینیم که دیگر فیلم های سینمای با کیفیت 15 یا 20 سال پیش ساخته نمی شوند.

این تهیه کننده در پایان گفت: امیدوارم با نظارت دستگاه های ذی ربط بر سرمایه هایی که وارد سینما می شوند مشکل دستمزدها در سینما و تلویزیون حل شود و همه از این بلاتکلیفی بیرون بیاییم. سینمای ما سال ها پیش جزو 10 سینمای برتر دنیا بود اما این وضعیت جایگاه ما را متزلزل کرده و باید با برنامه ریزی درست سینمای ایران را به جایگاه سابق خود برگردانیم.

سینما و تلویزیون سید امیر سیدزاده دستمزدها در سینما و تلویزیون

علی سرتیپی که صاحب چند سالن سینما در تهران از جمله پردیس سینمایی کورش است، در گفت وگویی با ایسنا بیان کرد: از امروز بعدازظهر سالنهای سینمایی را باز خواهیم کرد و از آنجا که تمام لوازم مورد نیاز برای رعایت پروتکل های بهداشتی را از پیش در اختیار داشتیم، مقدمات زیادی برای بازگشایی احتیاج نداریم.

او در پاسخ به این سوال که آیا با همین یک فیلمی که در حال حاضر اکران می شود (دیدن این فیلم جرم است) سینماهای خود را باز می کند؟ گفت: فعلا با همین یک فیلم کار شروع می کنیم، چون اگر چراغ یک سالن هم از بین 13 سالن یک مجموعه روشن باشد بهتر است از اینکه همه خاموش باشند. البته اگر بازگشایی سینماها با یک فیلم خوب یا حتی همزمان با جشنواره فجر اتفاق می افتاد بهتر بود.

وی ادامه داد: یکی از بزرگترین مشکلات ما بعد از نبودن فیلم خوب برای اکران، منع تردد شبانه از ساعت 21 است. این بدان معنی است که ساعت 20 باید سالن ها تخلیه شوند پس آخرین سانس سینما باید ساعت 18 باشد و در این شرایط سخت است که صاحب فیلم های خوب چنین شرایطی را برای اکران اثر خود بپذیرند. با این حال منتظر هستیم ببینیم در جلسه امروز شورای صنفی نمایش چه فیلم هایی برای اکران متقاضی خواهند بود.

منبع : خبرگزاری ایسنا

به گزارش مشرق ، پولاد کیمیایی بازیگر و کارگردان سینما با انتقاد از متولیان فرهنگی کشور در خصوص ارائه راهکار برای برون رفت از کمای سینما در دوران کرونا گفت: مدیران بودجه های پراکنده ای که خرج برگزاری جشنواره ها می کنند را به معیشت سینماگران اختصاص دهند؛ با این تورم و گرانی سرسام آوری که این روزها شاهدش هستیم و با توجه به بیکاری و خانه نشینی بخش اعظمی از هنرمندان روا نیست که چنین بودجه های هنگفتی برای انجام امور غیر ضروری نظیر برگزاری جشنواره ها مصرف شود.

بازیگر فیلم های سینمایی خفه گی و گشت ارشاد در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: متأسفانه نه تنها در سینما که در سایر بخش ها و حوزه های کشور شاهد سوء مدیریت جدی هستیم. بودجه های بیت المال توسط برخی مدیران و مسئولان در حالی هدر می شوند که بخشی از این بودجه ها می تواند زندگی مردم را که با مشکلات عدیده رفاهی و اقتصادی و معیشتی در حال دست و پنجه نرم کردن هستند عوض کند.

وی ادامه داد: مسئولان باید قدر این مردم را بدانند. این مردم همان هایی هستند که برای سرافرازی کشور انقلاب کردند، این مردم همان هایی هستند که برای اینکه کشور به دست بیگانگان نیفتد جنگیدند و به جبهه ها رفتند، این مردم همان هایی هستند که برای پاسداری از کشور در مقابل تحریم ها مقاومت کردند و دم نزدند، حالا این مردم نیاز به حمایت و کمک دارند و اگر این کمک الآن رخ ندهد، دل چرکینی مردم از مسئولان تا سال ها باقی خواهد ماند و این اصلاً خوب نیست.

کیمیایی در همین راستا متذکر شد: متأسفانه در کشور ما برخی مسائل حاشیه ای که اهمیتی ندارند توسط مسئولان در صدر قرار می گیرند و برخی مسائل بنیادین که باید انجام شوند در سطوح زیرین واقع می شوند! همه این ها به آن علت است که مسئولان دولت مدیریت بحران بلد نیستند. نه تنها در مواجهه با ویروس منحوس کرونا این امر را اثبات کردند که در بحران هایی نظیر بحران های سیل، زلزله، وقایع زیست محیطی، ساختمان پلاسکو و... هم ثابت کردند که قادر به حل بحران نیستند.

این سینماگر افزود: متأسفانه ما با مسئولانی روبرو هستیم که وقتی بودجه هنگفتی را می بینند برای خودنمایی در آنجا قرار می گیرند اما در عمل کارآیی ندارند و دردی از مردم و جامعه درمان نمی کنند.

بازیگر فیلم های سینمایی سربازهای جمعه و شمعی در باد سپس با اشاره به مشکلات پیش آمده برای اهالی سینما در پاندمی کرونا تصریح کرد: متأسفانه مدیران فرهنگی و سینمایی هم مانند سایر مدیران هیچ تدبیری برای برون رفت سینما از وضعیت حاد نداشتند.

وی ادامه داد: خانه سینما به عنوان تنها نهاد صنفی سینماگران در این مدت هیچ کاری برای اهالی سینما انجام نداد و آن ها را به حال خود رها کرد؛ البته خانه سینما جز برگزاری ختم و مراسم تشییع جنازه و صدور کارت عضویت چه کاری برای سینماگران کرده است؟ متأسفانه آن ها هم جایی که باید باشند و کار کنند نیستند!

کیمیایی در همین راستا افزود: مدیران سینمایی در تمامی بخش ها، نهادها، ادارات و حوزه ها باید در خصوص رفع بحران سینما و سینماگران جلسات فوری برگزار کنند، اتاق فکر تشکیل دهند و همه به این نتیجه برسند که به جای خرج کردهای بیهوده ای که نفعی برای سینما و هنر به خصوص در این شرایط بحرانی ندارد، بودجه ها را به زندگی سینماگران بیکار شده اختصاص دهند.

این بازیگر در پایان این گفتگو خاطرنشان کرد: ما باید کشورهای متمدن و پیشرفته را الگوی رفتاری خود کنیم. باید در این بحران فعلی به فکر کسانی باشیم که نانی برای خوردن ندارند و زندگی شان با خطر از هم گسیختگی روبرو شده است. امیدوارم چنین تدبیر و عقلانیتی در بین مدیران سینمایی وجود داشته باشد.

به گزارش خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا ؛ کرونا؛ این مهمان ناخوانده بسیاری از مناسبت های فرهنگی و هنری را تحت تاثیر خودش قرار داده است و بالاتر از این ها سبک زندگی ما را در این یک ساله به کلی عوض کرده است.

بعد از چندین ماه از انتشار این ویروس، به دستور ستاد مقابله با کرونا تمامی سالن های سینما، تئاتر، کنسرت های موسیقی به تعطیلی کشیده شد تا از انتشار این ویروس جلوگیری شود و به مردم تذکر داده می شد که تا می توانند در خانه بمانند و فقط برای کارهای ضروری خانه را ترک کنند.

از طرفی در خانه ماندن فرصتی برای ما بوجود آورد تا بیشتر از گذشته تلویزیون نگاه کنیم و از فیلم ها و سریال های آن لذت ببریم. اینجا بود که اهمیت کار کسانی که در این شرایط مشغول ساخت فیلم و سریال بودند، بیش از پیش مشخص شد.

البته مدیران تلویزیون نیز تمام سعیشان براین بوده که ساخت فیلم و سریال ها در این شرایط کرونایی با رعایت تمام پروتکل های بهداشتی در صحنه انجام شود تا از عوامل کسی دچار این ویروس نشود. با این وجود نگاه های دیگری نیز وجود داشت؛ کانون بازیگران سینما، کانون کارگردان های سینما و صنوف مشابه اعتقاد داشتند که باید هرچه زودتر تمامی فعالیت های سینمایی و تلویزیونی تا ریشه کن شدن این ویروس متوقف و تعطیل شود تا کسی سر صحنه فیلمبرداری، آلوده کرونا نشود.

البته دادن این بیانه ها و اعتراض ها موقعی شدت بیشتری گرفت که کریم اکبری مبارکه هنگام بازی در یکی از سریال های تلویزیونی دچار این ویروس شد و متاسفانه جان خود را از دست داد. البته ناگفته نماند که در این مدت برخی دیگر از بازیگران نیز به کرونا مبتلا شدند و بعد از سپری کردن دوران نقاهت، بهبودی خود را بدست آوردند.

در این میان شاید برخی از بازیگران چهره که معمولا دستمزدهای بالایی می گیرند، خواهان تعطیلی پروژه های سینمایی و تلویزیونی بودند ولی در نگاهی کلان تر، معیشت بسیاری از عوامل تولید همین فیلم و سریال ها در گرو ساخت همین پروژه ها گره خورده است و با تعطیلی همه آن ها، به واقع دچار مشکلات زیادی خواهند شد.

نکته ای که این وسط بهانه نوشتن این گزارش شده است، 110 فیلمی است که متقاضی حضور در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر شده اند و اصطلاحا فرم حضور در جشنواره را پر کرده اند. فیلم هایی که با جست و جو در میان عوامل ساخت آن ها، نام کسانی را براحتی می توان شناسایی کرد که سال هاست در عرصه فیلم سازی دستی بر آتش دارند و تمام سعیشان این بوده که امسال نیز با قدرت در جشنواره حاضر باشند.

علاوه بر این نام ها بسیاری دیگر از فیلمسازان مطرح سینما مانند مسعود کیمیایی، داریوش مهرجویی، اصغر فرهادی، سید رضا میرکریمی ودیگرانی هستند که در حال آماده کردن فیلم خود برای اکران اند و در این جشنواره حضور ندارند.

شاید الان شیطنت کسانی که اصرار داشتند فیلم ها و سریال های تلویزیونی در شرایط کرونایی به تعطیلی کشیده شود، بیشتر به چشم بیاید؛ اصراری که معیشت بسیاری را تهدید می کرد و باعث خانه نشین شدن عده فراوانی می شد و این در حالی است که همزمان بسیاری از پروژه های بزرگ سینمایی و شبکه نمایش خانگی در حال تولید است.

انتهای پیام/

به گزارش گروه فرهنگی قدس آنلاین ، نادر مقدس فیلمساز و تهیه کننده پس از شش سال دوری از سینما، حالا با شاه ماهی متقاضی حضور در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر است. بخش عمده مراحل ساخت و تولید شاه ماهی سال گذشته انجام شد اما شیوع کرونا آن را نیمه تمام گذشت و امسال با پایان مراحل فنی آماده نمایش است.

مقدس درباره روند تولید این فیلم گفت: سال 98 فیلمبرداری شاه ماهی تقریباً به پایان رسیده بود و قرار بود همان سال هم آماده نمایش شود، اما به دلیل اینکه فیلمبرداری چند پلان آن باقی مانده بود و کرونا هم پیش آمد، ادامه پروژه تا تابستان امسال طول کشید و در نهایت چند پلان باقی مانده را گرفتیم. البته مونتاژ اولیه انجام شده بود و باقی مراحل فنی را نیز ادامه دادیم.

وی در ادامه با اشاره به ثبت نام شاه ماهی در لیست فیلم های متقاضی جشنواره امسال افزود: واقعیتش این است که چندان در فکر جشنواره نبودم و بیشتر به شرایط اکران فیلم ها در وضعیت فعلی سینما فکر می کردم که تصمیم به برپایی این دوره جشنواره از سوی متولیان اتخاذ شد و ما هم باقی مانده کارها را انجام دادیم و تلاش هایمان را چندین برابر کردیم که فیلم را به جشنواره برسانیم.

این کارگردان درباره مضمون تازه ترین ساخته خود گفت: حال و هوای فیلم درباره نسل جوان بین سال های 18 تا 22 سال است و فضای آن هم جاده ای و درباره سفر است. اکثر بازیگران هم جوان هستند و برخی از آنها برای نخستین بار است که در یک فیلم سینمایی بازی می کنند، اما در کنار آنها بازیگران حرفه ای مانند فریبا کوثری، همایون ارشادی و چندتن از بازیگران تئاتری که سابقه بازی در سینما هم داشتند نیز در این فیلم حضور دارند.

مقدس در بخش دیگری از سخنان خود با اشاره به این که باور نمی کردم امسال جشنواره فیلم فجر برگزار شود، گفت: با توجه به شرایطی که در آن هستیم اصلاً تصور نمی کردم بتوان به برپایی جشنواره فکر کرد. ضمن اینکه از نظر من جشنواره باید زمانی برگزار شود که مردم بتوانند فیلم ها را ببینند. واقعیت این است که در بطن جشنواره ارتباطی میان مردم و فیلمسازان شکل می گیرد و آنجاست که ما به عنوان سازنده اثر خودمان را محک می زنیم و فارغ از بحث داوری و جایزه ها، مسئله ارتباط با مردم مطرح است که نسبت به واکنش آنها و میزان رضایتمندی شان از فیلم ها می توانیم سطح کیفی آثار و ذائقه آنها را بهتر بررسی کنیم.

در شرایط فعلی برگزاری جشنواره امر مثبتی است که باید آن را به فال نیک گرفت

وی تصریح کرد: اما با این حال و در اوضاع فعلی این شیوه برپایی بد نیست و در شرایطی که اصلاً نمی توان جشنواره برگزار کرد یا فعالیت فرهنگی داشت برگزاری جشنواره فیلم فجر باعث می شود که جو حاکم بر سینما از بین برود و موجی ایجاد شود و فیلم ها از انزوا خارج شوند و این اعتماد به وجود بیاید که بتوانیم در آینده اکران های بهتری داشته باشیم، از سویی دیگر می توان مردم را به بازگشت به سینما تشویق کرد و از این منظر برگزاری جشنواره امر مثبتی است که باید آن را به فال نیک گرفت.

این کارگردان با اشاره به احتمال نمایش آثار جشنواره به صورت محدود برای مردم عنوان کرد: امیدوارم شرایطی فراهم شود که مردم هم بتوانند به سینما بیایند و آثار جشنواره امسال را ببینند. تعداد بالای فیلم های متقاضی حضور در جشنواره امسال نشان می دهد که بسیاری از این فیلم ها سال گذشته تولید شده بودند. متاسفانه گرفتاری های سینما در سال جاری کم نبود و سینمای ایران سال خوبی را پشت سر نگذاشت. من تنها امیدم این است که جشنواره باعث شود یک روزنه ای برای آینده سینمای ایران باز شود.

مقدس در پایان با اشاره به تجربه متفاوت برپایی این دوره از جشنواره نسبت به ادوار گذشته گفت: نمی توان شرایط را پیش بینی کرد، فقط امیدوارم چراغ سینما با جشنواره فیلم فجر روشن شود. این اتفاق در شرایط فعلی تنها راهکاری است که می تواند برای سینمای ایران مفید باشد.

انتهای پیام/

به گزارش خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا ، همزمان با اعلام وضعیت زرد در تهران و تأکید وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی مبنی بر امکان بازگشایی سالن های فرهنگی و هنری در روزهای جاری، زمینه بازگشت سالن های سینما نیز از روز گذشته فراهم شد.

در همین راستا برخی سینماهای تهران با اکران تعدادی از فیلم های ماه های گذشته و نیز فیلم جدید دیدن این فیلم جرم است به مدار اکران برگشته اند.

طی روز اخیر (شنبه 20 دی ماه) سینماهای بهمن ، سپیده ، شاهد و استقلال آغاز به کار کرده و از امروز نیز سینما آزادی به جمع سالن های مشغول به فعالیت اضافه می شود. هرچند درحال حاضر این سینماها در سانس های عصر و به شکل محدود به نمایش فیلم خواهند پرداخت.

گفتنی است قرار است امروز و در جلسه شورای صنفی نمایش درباره تزریق فیلم های جدید و جزئیات بیشتر فعالیت سینماها تصمیم گیری شود.احتمال دارد برخی آثاری که اخیرا یا هم اکنون در اکران آنلاین نیز توزیع شده اند به پرده سینماها اضافه شوند.

از چندی پیش نیز فعالیت جمع زیادی از سینماهای شهرستان ها با اکران فیلم های ایرانی ماه های اخیر و نیز فیلم ها و انیمیشن های خارجی آغاز شده است.

انتهای پیام /4143/

به گزارش سینماپرس ، محمدرضا فرجی مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش سازمان سینمایی در گفتگو با مهر، گفت: یکی از مهمترین مباحثی که در حال حاضر روی آن کار می کنیم، پیشنهاد سازمان سینمایی برای قرار گرفتن سالن های سینما در گروه شغلی 2 است، این را باید بگویم که کم آسیب ترین مکان در شرایط فعلی کرونا، سالن های سینمایی است.

وی بیان کرد: در واقع از ابتدای شیوع ویروس کرونا، سینماها پروتکل های بهداشتی را رعایت کردند، این شرایط همچنان هم ادامه دارد و سینماها به خوبی از پس رعایت این موارد برمی آیند.

این مدیر سینمایی تاکید کرد: در بسیاری از مجتمع های تجاری همه فروشگاه ها و مغازه ها باز است و تنها بخش سالن های سینمایی آن بسته است، این در حالی است که تاکید می کنم سینماها جزو امن ترین مراکز در کرونا است.

وی با اشاره به اینکه انتقال سالن های سینما از گروه 3 به گروه 2 در مرحله اول تأیید شده است و امیدوار است هرچه سریع تر در مرحله نهایی نیز تأیید شود، توضیح داد: متأسفانه بسته بودن سالن های سینما طی ماه های گذشته صدمه های جبران ناپذیری را بر بدنه سینما وارد کرده است، همچنین همه کسانی که در سینماها کار می کنند نیز دچار مشکلات اقتصادی شده اند.

مدیرکل نظارت بر عرضه و نمایش سازمان سینمایی بیان کرد: مساله بیکاری کارمندان و کارگران سالن های سینما خود مشکل بزرگی است که باید به آن توجه کرد، تعداد بسیاری از این افراد در سراسر کشور به دلیل بسته بودن سالن های سینما دچار مشکل شده اند و بسیاری از آنها بی کار شده اند.

وی ادامه داد: البته این را باید بگویم مراکز نیمه دولتی و برخی از پردیس های سینمایی شرایطی را فراهم کرده اند تا کارمندان سینماها را حفظ کنند، به عنوان مثال برخی از این مراکز تنها نزدیک به 5 درصد تعدیل نیرو داشته است که این درصد بیشتر مربوط به کسانی بوده است که نزدیک بازنشستگی بودند که در اصل این گروه را بازنشسته کرده اند.

این مدیر سینمایی تاکید کرد: این اقدامات خوبی است اما مساله این است که تا کجا می توانند این روند را ادامه دهند. سازمان سینمایی در این میان حمایت های خود را در بخش های مختلف داشته است که از آن جمله می توان به پرداخت وام برای سینماهای بدهکار به دفاتر پخش فیلم و ایجاد شرایط مناسب برای اکران فیلم های جدید اشاره کرد.

فرجی در پایان گفت: مساله دیگر صاحبان فیلم ها هستند، در واقع این گروه از افراد میلیاردها تومان هزینه کرده اند و فیلم ساخته اند و تنها زمانی بازگشت سرمایه دارند که فیلم ها در سینماها اکران شود، تولیدات سینمایی سال جاری و تولیدات سال های گذشته همچنان در نوبت اکران هستند و هنوز شرایط برای نمایش این فیلم ها فراهم نشده است.

گروه فرهنگ و هنر: مسعود نجفی ، پیرامون آخرین وضعیت بازگشایی سینما های کشور گفت: آنچه مشخص است تصمیم گیری نهایی در قبال بازگشایی سینماها با ستاد ملی مبارزه با کرونا است و ما اعلامیه خاصی نسبت به بازگشایی سینماها نخواهیم داشت.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از میزان، وی در همین راستا ادامه داد: طبق مصوبه موجود در پروتکلهای ستاد ملی مبارزه با کرونا در شهرهایی با وضعیت زرد سینماها می توانند با رعایت برخی محدودیت ها و همچنین رعایت پروتکلهای بهداشتی آغاز به کار نمایند، به استناد همین مصویه اگر شهر تهران به حالت زرد در آمده باشد سینماها به صورت اتوماتیک بازگشایی شده و می توانند میزبان مخاطبان خود باشند.

مدیر روابط عمومی سازمان سینمایی کشور در همین رابطه اضافه کرد: آنچه مشخص است اینکه بازگشایی سینماها همواره دغدغه ما سازمان سینمایی بوده و خواهد بود. طبیعتا بازگشایی سینماها با رعایت کامل پروتکلهای بهداشتی خواهد بود.

وی درباره احتمال حضور مخاطبان در جشنواره فیلم فجر در دوره سی و نهم اضافه کرد: هنوز هیچ چیز در قبال حضور و یا عدم حضور مخاطبان اکران های مردمی مشخص نیست، سازمان سینمایی و ستاد برگزاری جشنواره فیلم فجر به زودی جلسه ای را با ستاد ملی مبارزه با کرونا خواهد داشت، پس از برگزاری این جلسه همه چیز در قبال چگونگی برگزاری و سی و نهمین جشنواره فیلم فجر مشخص خواهد شد.

نجفی درباره میزبانی برج میلاد تهران به عنوان کاخ جشنواره سی و نهم خاطرنشان کرد: صحبت هایی در قبال میزبانی برج میلاد انجام شده اما همه چیز منوط به نظر نهایی ستاد ملی مبارزه با کرونا در قبال نمایش فیلم ها است و از سویی هنوز میزبانی برج میلاد تهران برای برگزاری سی و نهمین جشنواره فیلم فجر قطعی نشده است.

علی ژکان کارگردان و تهیه کننده سینما که فیلم سینمایی ترانه های پدری به تهیه کنندگی او امسال متقاضی حضور در سی ونهمین جشنواره فیلم فجر است در گفت وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: فیلم سینمایی ترانه های پدری به کارگردانی محمد بصیری قطعاً برای حضور در جشنواره فیلم فجر آماده نمایش نمی شود چرا که کارهای فنی این فیلم هنوز شروع نشده است. در زمان فراخوان جشنواره تصور ما بر این بود که شاید شرایط فراهم شد و فیلم به جشنواره رسید اما این اتفاق رخ نداد.

ژکان خاطرنشان کرد: فیلم سینمایی ترانه های پدری سال گذشته پیش از شیوع ویروس کرونا ساخته شده و حدود یک سال و نیم از زمان تولید آن می گذرد اما با این حال هنوز مراحل پس تولید آن به طول کل به پایان نرسیده است. به طور کل در شرایط حاضر نمی توان برای هیچ کاری اعم از اکران فیلم برنامه ریزی داشت و ما هم در واقع هیچ برنامه ریزی مشخصی برای اکران و نمایش این فیلم نداریم.

این تهیه کننده در ادامه درباره برگزاری جشنواره فیلم فجر گفت: جشنواره ها در دنیا برای مخاطبان برگزار می شوند تا فیلم ها بیشتر دیده شوند اما به طور کل جشنواره فیلم فجر در تعریف حرفه ای جشنواره ها قرار نمی گیرد. جشنواره ما یک جشنواره مناسبتی است و به مناسبت سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی برگزار می شود. این جشنواره به همین دلیل یک جشنواره آلوده به سیاست است و هر سال در هر شرایطی باید برگزار شود و فقط در شکل برگزاری آن تغییراتی اعمال می شود.

او افزود: طی سال های اخیر دیده ایم که بارهای تغییراتی بوده ایم که در یک جشنواره با ثبات اصلاً چنین تغییراتی منطقی به نظر نمی رسد. جشنواره فیلم فجر مثل دیگر جشنواره های سینمایی جهان از جمله کن که یک سیاست سینمایی مشخص دارد، نیست و معیارها و ملاک های آن را نمی توان به طور مشخص تعریف کرد و همه چیز هر سال به دبیر جشنواره بستگی دارد.

تهیه کننده فیلم سینمایی عیسی می آید در پایان تأکید کرد: دبیران جشنواره فیلم فجر نیز معمولاً افرادی نیستند که مربوط به سینما باشند و بیش از هر چیز یک چهره دولتی به حساب می آیند و اگر امسال به این شکل برگزار می شود هم به این دلیل است که یک جشنواره مناسبتی در زمانی که تعیین شده است باید به هر شکلی که شده برگزار شود.

خبرنگار: علی ناصری

علی ژکان سی ونهمین جشنواره فیلم فجر ترانه های پدری

بزرگنمایی:

فصل اقتصاد - ماجرای تخریب سینماایران با حکم دیوان عدالت اداری در روزهای گذشته توجه بسیاری را به خود جلب کرد و خیلی ها به این اتفاق واکنش نشان دادند و معتقدند این بنای ارزشمند به عنوان بخش مهمی از تاریخ سینمای ایران باید حفظ شود. برای خیلی ها هم البته تخریب سینماهای تعطیل لاله زار اهمیتی ندارد و این هم شاید طبیعی به نظر بیاید که در دنیای مدرن جایی برای نوستالژی بازی باقی نگذارد. با این حال کارشناسان معتقدند بازآفرینی سینماهای این راسته می تواند هم به سینما کمک کند و هم به اوقاقت فراغت مردم. به لاله زار لقب گورستان سینما های دنیا را داده اند. این روزها در پایتخت انقراض سینما، یک دعوای حقوقی بین میراث فرهنگی و مالک سینما ایران در جریان است. ماجرای تخریب این سینما که حالا خیلی جدی شده از این قرار است که حدود دو سال پیش مالک این بنا به دنبال تخریب و نوسازی بوده و در میراث فرهنگی استان تهران با حکم واجد ارزش بودن بنا مواجه می شود که اجازه ساخت وساز را از او سلب می کند و در دیوان عدالت پیگیر می شود و سرانجام در آذر 99 حکم تخریب را می گیرد. البته این نخستین ملک واجد ارزش یا ثبت ملی نیست که دچار چنین سرنوشت غم انگیزی می شود.

این عضو شورای شهر در جلسه اخیر شورا گفته اگر چنین شود و سینماایران براساس رای دیوان تخریب شود، به گمان من این نقطه آغاز تخریب سریالی سینماهای لاله زار خواهد بود. این حکم می تواند مقدمه مرگ سریالی سینماهای خیابان لاله زار باشد.اخیرا علی محمد سعادتی، شهردار منطقه 12 در توییترش نوشت: این روزها ماجرای سینما ایران نقل همه محافل است، اما باید پرسید انتظارتان از شهرداری تهران چیست؟ مادامی که معاونت سینمایی وزارت ارشاد با انحلال سینما موافقت می کند و میراث فرهنگی در محکمه قضایی طبق روال مغلوب می شود، شهرداری تهران چگونه باید در مقابل دستور قضایی مقاومت کند؟
با واکنش های شکل گرفته در شهرداری تهران به نظر می رسد این قصه پایان تلخی خواهد داشت و یکی دیگر از مهم ترین مراکز فرهنگی ایران در سال های دور به زودی با خاک یکسان می شود. سینماایران یکی از نخستین سالن های مدرن سینما بود که در خیابان لاله زار ساخته شد. پیش از آن استودیودرام کرمانشاهی که محلی برای آموزش بازیگران تئاتر بود در این محل قرار داشت. این روزها در شبکه های مجازی عکسی دست به دست می شود که جمعیت زیادی را نشان می دهد که در لاله زار برای تماشای فیلم توفان در شهر ما جلوی سینماایران صف کشیده اند. سینمایی که هرچند در سال های گذشته چراغ هایش خاموش بود و کاربردی نداشت، اما تخریبش بسیار تلخ خواهد بود.

گروه فرهنگ و هنر – قاچاق فیلم اتفاق تازه ای در سینمای ایران نیست. هنوز شاید به یاد بسیاری باشد که هنرمندان برای مبارزه با این پدیده نامبارک دست به دست هم دادند و دست به فرهنگسازی زدند و صحبت هایشان در مذمت این پدیده در چند دقیقه نخست فیلم هایی که به صورت قانونی روی سی دی ها و دی وی دی ها به فروش می رفت پخش می شد، همان زمانی که در کمتر از چند روز پس از آغاز اکران فیلم ها در سینما، نسخه قاچاق شان کنار خیابان ها به فروش می رسید. حالا اما شکل قاچاق تغییر کرده و گوشه خیابان جایش را به سایت های اینترنتی داده است. اما چرا با وجود سال ها تلاش همچنان فیلم های سینمایی قاچاق می شوند؟
قاچاق فیلم این روزها یکی از اصلی ترین معضلات سینماگران است و به خصوص با بحث اکران آنلاین این عمل مجرمانه بیش از گذشته خود را نشان می دهد. آثار سینمایی که به شکل آنلاین اکران شدند به دلیل فراهم نبودن زیرساخت های مناسب بلافاصله و کمتر از چند ساعت نسخه قاچاق شده شان در خروجی کانال ها، صفحات و سایت های ایرانی و خارجی قرار گرفته و همین عامل نیز موجب متضرر شدن سازندگان آثار می شود. اما تنها فیلم هایی که اکران آنلاین می شوند در معرض قاچاق نیستند. حتی فیلم های اندکی هم که هنوز اکران در سینما را ترجیح می دهند گرفتار این پدیده شوم می شوند. این اتفاق در خارج از ایران نیز امر مرسومی است با این تفاوت که به دلیل رعایت کپی رایت مجازات سنگینی در انتظار متخلفان است و به همین دلیل قاچاق و سرقت فیلم های سینمایی به کمترین میزان ممکن رخ می دهد.
روز گذشته خبر انتشار قاچاق نسخه باکیفیت فیلم سینمایی دیدن این فیلم جرم است تنها سه روز پس از آغاز اکران رسمی در سینماهای برخی استان ها، در فضای مجازی منتشر شد! فیلم سینمایی دیدن این فیلم جرم است به کارگردانی رضا زهتابچیان و تهیه کنندگی محمدرضا شفاه که در سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و به عنوان یک فیلم سیاسی با واکنش های مختلفی رو به رو شد، پس از دو سال بلاتکلیفی، از صبح روز چهارشنبه، 17 دی ماه، در برخی استان های کشور روی پرده رفت و قرار بود همزمان با اعلام ستاد کرونا و پس از بازگشایی سینماهای تهران، در پایتخت نیز به عنوان فیلم جدید وارد چرخه رسمی اکران شود.
اکران این فیلم در حالی است که پیش از این به دلیل انتقادات صریح آن به دولت و برخی چهره های سیاسی، پروانه نمایش آن به مدت یک سال صادر نشد و اجازه اکران پیدا نکرده بود. حالا با گذشت تنها سه روز از اکران نسخه غیرقانونی این فیلم در فضای مجازی منتشر شده است.
قاچاق دیدن این فیلم جرم است در حالی است که این اثر در بسترهای آنلاین به نمایش درنیامده و اکران آن در شهرستان ها در حال پیگیری است و نکته قابل توجه درباره نسخه منتشرشده، درج عنوان جهت بازبینی جشنواره جهانی فیلم فجر در گوشه تصویر است.
در شهریور ماه نیز فیلم خرس به کارگردانی خسرو معصومی و تهیه کنندگی جواد نوروزبیگی محصول سال 1390 در یوتیوب به صورت غیرقانونی منتشر شد. این فیلم برای اولین و آخرین بار در جشنواره سی ام فیلم فجر روی پرده رفت؛ فیلمی که بلافاصله پس از جشنواره به توقیف شد و با وجود اعتراض و پیگیری چندباره کارگردانش در نزدیک به یک دهه گذشته، هیچ توضیح مشخصی درباره دلایل توقیف آن از سوی مدیران سینمایی ارائه نشد. بنیاد سینمایی فارابی به عنوان مالک اصلی این فیلم توقیفی، تنها ساعتی پس از انتشار خبر قاچاق فیلم، در واکنشی رسمی توضیحاتی را برای رسانه ها ارسال کرد. در متن ارسالی از سوی روابط عمومی فارابی تاکید شده بود که نسخه فارسی بدون زیرنویس فیلم سینمایی خرس به کارگردانی خسرو معصومی که از 9 سال پیش نتوانسته پروانه نمایش دریافت کند، در روزهای اخیر به طور غیرقانونی در کانالی با نام شکوفا فیلم در یوتیوب در دسترس قرار گرفته است . البته همان زمان داریوش بابائیان ،مدیر شرکت پخش شکوفا فیلم اما در واکنش به این اتهامات گفت: قاچاق این فیلم به من ارتباطی ندارد. خرس تهیه کننده و سرمایه گذار دارد و حدود 10 سال از توقیف آن می گذرد. اگر قرار بود به صورت غیرقانونی اکران شود، مسلماً در سال های اولیه برایش این اتفاق رخ می داد.
گرچه آن زمان مشخص نشد که خرس چگونه منتشر شد اما حالا محمرزضا شفاه، تهیه کننده فیلم سینمایی دیدن این فیلم جرم است می گوید نسخه منتشر شده، نسخه بازبینی است که در اختیار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده است. او در توضیح گفت: نسخه قاچاق شده همانطور که از عنوان درج شده روی آن مشخص است، نسخه بازبینی جشنواره جهانی فیلم فجر است که البته به لحاظ فنی، نواقص متعددی داشته و تفاوت های بسیاری با نسخه نهایی که اکنون روی پرده سینماها است، دارد. با این اتفاق خستگی به جان همه ما ماند. ما و حوزه هنری به عنوان مالکان این فیلم قطعاً از وزارت ارشاد بابت این موضوع نزد مراجع قضایی شکایت خواهیم کرد.
وی افزود: البته من فکر می کنم اراده ای بوده که چنین اتفاقی با این وسعت رخ بدهد و این اتفاقات را چندان تصادفی نمی دانم. بالاخره این فیلم همان فیلمی است که یک سال توسط ارشاد به طور غیرقانونی توقیف شده بوده. فیلم همان فیلم است و این وزارت ارشادی که فیلم از آن لو رفته هم همان وزارت ارشادی است که فیلم را توقیف کرده بود. بنابراین ما وظیفه وزارت ارشاد می دانیم که ضرری که به این فیلم وارد شده است را جبران کند.
این تهیه کننده بیان کرد: این اولین بار نیست که یک فیلم قاچاق می شود، ولی قاچاق شدن فیلمی که هنوز به اکران آنلاین درنیامده و فقط روی پرده سینماست، آن هم با پیشینه ای که عرض کردم، اتفاق منحصر به فردی است که درباره فیلم ما رخ داده است.
شفاه بیان کرد: طبیعتاً همه عوامل فیلم به ویژه بنده و کارگردان کار از این اتفاق ناراحت هستیم. ما بعد از دو سال بلاتکلیفی و در شرایطی خاص تصمیم به اکران سینمایی فیلم گرفتیم و امیدوار بودیم این اتفاق باعث بشود خستگی عوامل بعد از این 2 سال بلاتکلیفی در برود. ولی حالا شاهد این هستیم که در سایه اهمال برخی دوستان در جشنواره جهانی فیلم فجر یک نسخه پر نقص و ایراد دارد به طور غیرقانونی دست به دست می شود. متاسفانه بار اولی نیست که در وزارت ارشاد چنین اتفاقی رخ می دهد و پیش از این نیز در مورد چند فیلم این اتفاق افتاده است.
او افزود: چنین اتفاقاتی رمق ادامه فعالیت را از افراد می گیرد. در حالی که ارشاد مهمترین وظیفه را در دفاع از حقوق هنرمندان در این موضوعات دارد شاهدیم دقیقاً در نقطه مقابل، از یکی از جشنواره های زیرمجموعه خودش نسخه فیلم لو می رود و قاچاق می شود و ارشاد به جای تلاش برای حل مشکلاتش در برابر پذیرش اصل موضوع مقاومت کرده و شانه از زیر بار مسئولیت خالی می کند.
گرچه موسسه پخش بهمن سبز در راستای حفظ حق مالکیت معنوی صاحبان اثر، در همکاری مشترک با سازمان تنظیم مقررات رسانه های صوت و تصویر فراگیر (ساترا) و دستگاه قضایی اقدام به شناسایی و مسدودسازی رسانه های متخلف کرده و طی ساعات اخیر برخورد با سایت های انتشاردهنده نسخه قاچاق آغاز شده اما بدون شک آسیبی که به عوامل این فیلم وارد شده، به راحتی جبران نمی شود.
حال این پرسش به وجود می آید که چگونه نسخه ای که در اختیار وزارت ارشاد بوده از سایت های اینترنتی سر در می آورد؟ آیا وزرات ارشاد توانایی صیانت از حقوق هنرمندان را ندارند؟ چه کسی پاسخگوی زیان عوامل سازنده یک اثر هنری است؟ آیا با کمی آسان گیری برای اکران فیلم های توقیفی نمی توان با این پدیده شوم مبارزه کرد؟ چرا همچنان با گذشت سال ها، با وضع قوانین مختلف بساط قاچاقیان هنر این کشور جمع نشده است؟ پرسش هایی که مشخص نیست چرا مسئولان به آن ها پاسخی نمی دهند.

ارسال دیدگاه
نام: ایمیل: دیدگاه:

اعضای هیأت داوری سی و نهمین جشنواره فیلم فجر معرفی شدند. به گزارش همشهری، سیدمحمدمهدی طباطبایی نژاد، دبیر سی و نهمین جشنواره فیلم فجر حکم داوری 7نفر برای داوری این دوره از جشنواره فیلم فجر ابلاغ کرد. محمد احسانی (مدیر فرهنگی)، ساره بیات (بازیگر)، مرتضی پورصمدی (مدیر فیلمبرداری)، بهرام توکلی (نویسنده و کارگردان)، نیما جاویدی (نویسنده و کارگردان)، سیدجمال ساداتیان (تهیه کننده) و مصطفی کیایی (نویسنده و کارگردان) به عنوان اعضای هیأت داوران، آثار این دوره جشنواره را داوری خواهند کرد. اعلام این فهرست بیش از هر نکته ای غیبت منتقدان و نویسندگان سینمایی در ترکیب هیأت داوران را برجسته کرد. در طول چند دهه اخیر سنت حضور یک منتقد در ترکیب هیأت داوران همیشه رعایت شده است. این گروه دیروز فیلم هایی که از میان آثار متقاضی بعد از مطابقت با قوانین فراخوان باقی مانده اند را از در موزه سینما یا ساختمان جشنواره تماشا و داوری می کنند.

به گزارش خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا ، پس از فروکش کردن نسبی تب وتاب شیوع کرونا، قرار است سالن های سینمایی فعالیت دوباره خود را پس از چندماه رکود و تعطیلی به صورت جدی از سرگیرند. همچنان که سینماهای حوزه هنری پیش از اعلام رسمی این خبر، اکران دیدن این فیلم جرم است را از روز گذشته (20 دی ماه) در دستور کار گذاشته اند.

این اتفاق را ناظر به اعلام وضعیت زرد تهران از نظر شرایط کرونایی رخ داده است؛ چرا که در چنین شهرهایی، مشاغلی همانند سینما می توانند دوباره به مدار فعالیت بازگردند. به نظر این خبر قرار است در جلسه امروز شورای صنفی نمایش با شرح جزئیاتی بیشتر اعلام شود.

همچنان که مرتضی شایسته، دبیر شورای صنفی نمایش با اعلام این مطلب به خبرنگار آنا گفت: بله! سینماها می توانند در شهر تهران نیز شروع به اکران کنند و برخی سالن ها نیز هم اکنون نمایش آثار را آغاز کرده اند؛ اما این خبر را پس از جلسه امروز، یکشنبه به شکل رسمی تری تشریح و اعلام خواهیم کرد.

خصوصی ها سالن ها را باز می کنند؟

البته نمایش مجدد فیلم ها در سالن های سینمایی از چندی پیش و در برخی شهرستان ها آغاز شده بود و در واقع با این روند سینماها با اکران فیلم جدید دیدن این فیلم جرم است و نیز نمایش برخی آثار خارجی، به شکلی جدی تر و رسمی اکران را ادامه می دهند.

با این حال مشخص نیست سالن های بخش خصوصی، خصوصا در شهر تهران که عمده حجم سینماها را به خود اختصاص دادند و بار سنگینی در فروش فیلم ها به عهده آنهاست، در نبود فیلم های باکیفیت و پرفروش تمایلی به باز کردن درهای خود داشته باشند یا خیر؟

به تازگی ایده ای از سوی شورای صنفی نمایش در دست اجرا قرار گرفته که با اجرای آن و همراهی سازمان سینمایی، قرار است درصدی به عنوان حمایت مالی به صاحبان فیلم های متقاضی اکران داده شود، هرچند هنوز چنین طرحی مورد ابلاغ رسمی قرار نگرفته است. شاید برهمین اساس است که بسیاری از سینماداران هنوز هم متقاعد به فعالیت نشده اند.

وقتی شرایط برای اکران فیلم خوب مهیا نباشد!

نبود فیلم خوب مهمترین معضل سینمای این چندماهه دوران کروناست و حتی سالن های فیزیکی وضعیتی اسفبارتر از سینمای آنلاین را به خود دیده اند. نبود فیلم باکیفیت و به اصطلاح گیشه ای خصوصا از سمت تهیه کنندگان مستقل باعث شده تا حتی در روزهایی قلیل بازگشایی سینما، آثاری بی مخاطب را شاهد باشیم.

در همین راستا محمد نادری، مدیر سینما ارگ در گفتگو با خبرنگار آنا اشاره داشت: وقتی فیلم خوب نباشد، مخاطب هم استقبال نمی کند. شرایط فعلی ناشی از کرونا نیز بر این استقبال احتمالی موثر است. بالاخره بخش خصوصی دنبال گیشه و فروش است بنابراین وقتی شرایط مهیا نباشد و حمایتی نداشته باشد، جرأت نمی کند به سینمای کنونی فیلم بدهد.

زمینه سازی برای اکران جشنواره فجر

با این شرایط بعید است در وضعیت کنونی صاحبان فیلم ها تمایل جدی به توزیع آثار خود داشته باشند؛ مگر اینکه یکی دو فیلم مشخص با حمایتی وسیع تر، به اکران عمومی در آمده، تا زمینه را برای اتصال فضای سینمایی کشور به جشنواره فجر نیز میسر کنند. بلکه از این رهگذر تعیین و تکلیف اکران عمومی جشنواره فجر هم راحت تر انجام شود.

شاید در این بین نهایتا فیلم های سینمای دولتی و یا متصل به نهادهای مثل حوزه هنری و شهرداری و فیلم های مورد حمایت دستگاه های دیگر بتوانند سینمای بخش خصوصی را نیز وادار به فعالیت کنند. همچنان که در هفته جاری دیدن این فیلم جرم است توزیع خود را در دستور کار گذاشته و در شهرهایی مثل مشهد نیز با اقبال مخاطب مواجه شده است.

فعالیت سینماهای غیردولتی مثل اکران فیلم های بخش خصوصی به دلیل ریسک در بازگشت هزینه های جاری و سرمایه، قابل تضمین نخواهد بود؛ بنابراین گردش دوباره چرخ سینما به نظر صرفا با محصولات مشارکتی دستگاه ها قابل شکل گیری است؛ اقدامی که می تواند حتی برای بازه زمانی کوتاهی هم باشد، تا چراغ سالن ها را روشن نگه دارد.

انتهای پیام /

روز گذشته با حکم دبیر سی ونهمین جشنواره فیلم فجر، داوران این جشنواره معرفی شدند که عبارتند از: محمد احسانی(مدیر فرهنگی) ساره بیات(بازیگر)، مرتضی پورصمدی(مدیر فیلمبرداری)، بهرام توکلی(نویسنده و کارگردان)، نیما جاویدی(نویسنده و کارگردان)، سیدجمال ساداتیان(تهیه کننده) و مصطفی کیایی(نویسنده و کارگردان).
اما آنچه درباره این هیئت انتخاب، به چشم می خورد این است که برخلاف روال جشنواره های معتبر سینمایی که افراد موفق یک سال گذشته سینما یا برگزیدگان جوایز دوره قبلی همان جشنواره را به عنوان داور انتخاب می کنند، اغلب اعضای هیئت داوری سی ونهمین جشنواره فیلم فجر، در دوران افول خود به سر می برند. به طور مثال، فعالیت های ساره بیات در سال های اخیر به بازی در چند فیلم و یک سریال ضعیف محدود بوده است. مصطفی کیایی نیز با دوران اوج خودش فاصله ای بعید دارد و به زعم بسیاری از منتقدان، فیلم اخیر او، یکی از ضعیف ترین آثار کارنامه اش محسوب می شود! همچنان که بهرام توکلی، در آخرین فیلمش، سراغ زندگی یک قهرمان ملی(غلامرضا تختی) که زندگی اش پر از جاذبه دراماتیک است و می توانست به پرفروش ترین فیلم سال تبدیل شود رفت، اما حاصل کار او به یکی از کم مخاطب ترین آثار سینما تبدیل شد و انتقادات فراوانی را برانگیخت!
بدون تردید حضور افراد ناموفق و ضعیف در هیئت داوری یک جشنواره، باعث پایین آمدن اعتبار برگزیدگان و جوایز آن جشنواره خواهد شد. هر چند که جشنواره فیلم فجر به دلیل سیاست های اشتباه و مدیریت ضعیف در سال های اخیر، دچار افت شدید شده است. اصرار دولت به برگزاری این جشنواره در شرایطی که به دلیل شیوع ویروس کرونا بسیاری از فیلمسازان مطرح و توانمند فیلمی نساخته اند و تماشاگران نیز در جشنواره حضور نخواهند داشت، باعث پایین تر آمدن جایگاه و اعتبار این جشنواره در سی و نهمین دوره اش خواهد شد.

به گزارش روابط عمومی معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، با توجه به مراجعه و درخواست بسیاری از اعضای صنوف و فعالان فرهنگی، هنری و رسانه ای، ثبت نام و همچنین امکان ویرایش درخواست متقاضیانی که پیش تر برای دریافت تسهیلات کم بهره در سامانه تحفه، ثبت نام کرده اند از روز 21 تا 23 جاری به مدت سه روز فراهم شد.

به گزارش ایرنا، سازمان سینمایی به منظور حمایت از کسب وکارهای سینمایی و سمعی بصری، حفظ فرصت های شغلی و رونق هنرصنعت سینما، تسهیلات حمایتی با کارمزد چهار درصد با عاملیت صندوق کارآفرینی امید ، اعطاء می شود.

این تسهیلات به متقاضیانی همچون احداث سینما (پردیس سینمایی امید)، صنایع سینمایی (تولید ابزار و تجهیزات سینمایی)، موسسات تهیه و تولید فیلم سینمایی/ تهیه کنندگان سینما، سامانه نمایش در خواستی یا وی.او.دی ها VOD، آموزشگاه آزاد سینمایی، موسسات سینمایی و مراکز پشتیبانی فنی سینمایی (لابراتوارها و استودیوهای سینمایی ) پرداخت می شود.

ثبت نام فعالان و مدیران کسب و کارهای سینمایی و سمعی بصری متقاضی دریافت تسهیلات حمایتی، برای سه روز تمدید شد، متفاضیان برای کسب اطلاعات بیشتر می توانند به سامانه تحفه به آدرس: https://tohfeh.farhang.gov.ir مراجعه کنند.

تسهیلات ارزان یکی از محورهای حمایت از فعالان هنر در شرایط کروناست که با پیگیری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای حمایت فعالان فرهنگ، هنر و رسانه کشور محورها و شیوه هایی در دولت مقرر شد. تسهیلات توسعه کسب و کار و تثبیت مشاغل هنری ارزان قیمت از طریق سامانه تحفه یکی از موارد حمایتی است که برای فعالان فرهنگ، هنر و رسانه در نظر گرفته شده است.

سرویس فرهنگ و هنر امروز نیوز ؛ سینما و تئاتر محمدرضا صابری دبیر و سخنگوی انجمن سینماداران در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه با اعلام ستاد ملی کرونا وضعیت شهر تهران از قرمز به زرد تغییر کرده است، گفت: با توجه به اینکه تهران از امروز شنبه 20 دی ماه در وضعیت زرد قرار گرفته، سینماهای تهران می توانند فعالیت های خود را آغاز کنند.

مسعود نجفی مدیر روابط عمومی سازمان سینمایی هم در پاسخ به پیگیری خبرنگار مهر در این زمینه تأکید کرد: بنابر اعلام قبلی ستاد کرونا ، فعالیت سینماها در شهرهای زرد بلامانع است و از آنجا که از امروز شهر تهران نیز به شهرهای دارای وضعیت زرد پیوسته است، سالن های سینمایی در پایتخت می توانند فعال باشند.

وی در پاسخ به اینکه آیا کلیه سینماها باید فعالیت خود را آغاز کنند هم گفت: تصمیم گیری برای آغاز فعالیت از امروز، برعهده صاحبان سینماها است.

سینماهای تهران بیش از 9 ماه است که به دلیل قرار گرفتن استان تهران در وضعیت قرمز شیوع ویروس کرونا ، تعطیل بوده است. سینماهای پایتخت از امروز شنبه 20 دی ماه می توانند فعالیت خود را آغاز کنند اما تصمیم گیری نهایی برای از سرگیری اکران فیلم ها، برعهده صاحبان سالن های سینمایی است.

سینماهای وابسته به حوزه هنری از امروز و با اکران فیلم دیدن این فیلم جرم است فعالیت خود را آغاز کرده اند.

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، با بهبود تدریجی وضعیت کرونا و کم شدن آمار فوتی های مبتلا به کرونا از سویی و تغییر وضعیت برخی از شهرها از نارنجی به زرد و برخی از شهرهای زرد به آبی به نظر می رسد که فعالیت مراکز فرهنگی و هنری نیز به زودی در این شهرها از سر گرفته شود.

به این ماجرا نیز می توان تغییر گروه مشاغل سینمایی از سه به دو را نیز در نظر گرفت که با این حساب بازگشایی سینماها و دیگر مراکز فرهنگی و هنری را تسهیل خواهد کرد.

در این باره رئیسی سخنگوی ستاد ملی مبارزه با کرونا امروز بعد از جلسه ستاد در جمع خبرنگاران به پیشنهاد مطرح شده در ستاد مبنی بر آغاز فعالیت مشاغل فرهنگی و آموزشی در مناطق آبی و برخی مناطق زرد اشاره و عنوان کرد: إن شاءالله به زودی در این خصوص اطلاع رسانی خواهد شد.

در این خصوص علیرضا وهاب زاده مشاور رسانه ای وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به خبرنگار تسنیم گفت که همه چیز طبق قواعد رنگ بندی پیش می رود و بنابراین باید با تغییر رنگ شهر تهران از نارنجی به زرد فعالیت مراکز نیز مطابق آن تغییر کند که مراکز فرهنگی مانند سینما نیز شامل همین قواعد است.

همینطور ما در تماس با مرتضی شایسته دبیر شورای صنفی نمایش از پیگیری های این شورا درباره بازگشایی سینماها سؤال کردیم که وی در پاسخ گفت: فردا در جلسه شورای صنفی نمایش این موضوع بررسی خواهد شد مگر اینکه تا قبل از آن خود ستاد یا استانداری جواز بازگشایی سینماها را صادر کند.

برای همین به احتمال قوی باید گفت که ظرف یکی دو روز آینده تکلیف بازگشایی سینماها روشن خواهد شد و در صورت بازگشایی احتمال حضور مردم در جشنواره فیلم فجر نیز افزایش خواهد یافت.

محمدرضا شفاه تهیه کننده فیلم سینمایی دیدن این فیلم جرم است ، در گفت وگو با خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان ، درباره قاچاق این فیلم سینمایی گفت: به نظر من همه چیز مشخص است؛ افرادی تلاش می کنند جلوی اکران فیلمی را بگیرند و یکسال هم اجازه اکران آن را نمی دهند. حالا هم به محض اینکه مجوز اکران صادر و شرایط آن مهیا می شود، این مشکلات به وجود می آید و از همان جایی که مقابل اکران فیلم ایستاده بودند و مجوزش را صادر نمی کردند، گرفتار ماجرای قاچاق می شویم. وقتی تمام بخش های این پازل را کنار هم قرار می دهیم، در می یابیم که خواسته یا ناخواسته به یک بدخواهی گرفتار شده ایم که پایان ندارد و ارشاد هم پاسخگوی آن نیست.

او ادامه داد: به خاطر این اتفاقی که افتاده درخواست تنظیم شکایت داده ایم؛ با پخش گسترده نسخه قاچاق این فیلم دیگر جای تردید باقی نمی ماند و مجبوریم از ظرفیت قانونی خود استفاده کنیم تا عده ای حقوق دیگران را به این نحو پایمال نکنند. به هر حال، گروهی سال ها برای یک فیلم زحمت کشیده اند.

اکران دیدن این فیلم جرم است از شهرستان ها آغاز می شود/ احتمال رفتن سینماها به گروه 2 مشاغل کرونا دیدن این فیلم جرم است قاچاق شد

شفاه در پایان گفت: اگر ارشاد پاسخی به این اتفاق دارد، خوشحال می شویم آن را بشنویم. از روش های مختلف نیز پیگیر این موضوع هستیم تا پاسخ آن ها را بشنویم. وزارت ارشاد یا مقصران خواسته یا ناخواسته این اتفاق موظف هستند ضرر و زیان تولید کننده و حوزه هنری را که مالک مادی فیلم هستند، جبران کنند.

انتهای پیام/

به گزارش ایلنا، دفتر پخش بهمن سبز در پی انتشار غیرقانونی فیلم سینمایی دیدن این فیلم جرم است اعلام کرد:

فیلم سینمایی دیدن این فیلم جرم است به کارگردانی رضا زهتابچیان و تهیه کنندگی محمدرضا شفاه از چهارشنبه 17 دی ماه با پخش بهمن سبز به طور رسمی روی پرده سینماها رفت، اما متاسفانه از روز گذشته انتشار نسخه بازبینی این فیلم در جشنواره جهانی فیلم فجر کام همگان را تلخ کرد.

این اتفاق غیرقانونی درحالی صورت پذیرفته است که این فیلم پس از یک سال انتظار برای دریافت مجوز نمایش سینمایی و سرانجام در شرایط سخت کرونایی، در راستای کمک به احیای سینماها به اکران درآمد و در طی 3 روز ابتدایی با استقبال بسیار خوبی از مخاطبان همراه شد. لذا از نهادهای رسمی و مسئول انتظار است ضمن پیگیری قانونی این مسئله در اسرع وقت، پاسخگوی چگونگی انتشار و خسارات ناشی از آن باشند.

در عین حال پخش بهمن سبز در راستای حفظ حق مالکیت معنوی صاحبان اثر، در همکاری مشترک با سازمان تنظیم مقررات رسانه های صوت و تصویر فراگیر (ساترا) و دستگاه قضایی اقدام به شناسایی و مسدودسازی رسانه های متخلف کرده و طی ساعات اخیر برخورد با سایت های انتشاردهنده نسخه قاچاق آغاز شده است.

بهمن سبز ضمن دعوت از مخاطبان سینما برای حمایت از حقوق مالکین اثر، اعلام می دارد نسخه قاچاق شده این فیلم نسخه اولیه و بی کیفیتی است که به لحاظ فنی نواقص متعددی داشته است و تفاوت های بسیاری با نسخه نهایی که اکنون روی پرده سینماها است، دارد. لذا برای حمایت از فرهنگ و هنر تماشای این فیلم را در سینما دنبال کنید.

به گزارش حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از روابط عمومی جشنواره فیلم فجر، با حکم سید محمدمهدی طباطبایی نژاد دبیر سی و نهمین جشنواره فیلم فجر، محمد احسانی (مدیر فرهنگی) در کنار سینماگران برگزیده ادوار جشنواره فیلم فجر؛ ساره بیات (بازیگر)، مرتضی پورصمدی (مدیر فیلمبرداری)، بهرام توکلی (نویسنده و کارگردان)، نیما جاویدی (نویسنده و کارگردان)، سیدجمال ساداتیان (تهیه کننده) و مصطفی کیایی (نویسنده و کارگردان) به عنوان اعضای هیأت داوران، آثار این دوره جشنواره را داوری خواهند کرد.

سی و نهمین جشنواره فیلم فجر در چهل ودومین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران، به دبیری سیدمحمدمهدی طباطبایی نژاد در بهمن 99 برگزار خواهد شد.

انتهای پیام/

به گزارش ایکنا به نقل از روابط عمومی معاونت قرآن و عترت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، عبدالهادی فقهی زاده، معاون قرآن وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در حکمی، فرامرز شعاع حسینی را به سمت مدیر کمیته روابط عمومی و تبلیغات نوزدهمین آزمون سراسری قرآن و عترت منصوب کرد.

نوزدهمین دوره آزمون سراسری قرآن و عترت از دهم دی ماه و با شروع ثبت نام وارد فاز اجرایی شد. این آزمون نیمه اول اسفندماه برگزار می شود.

انتهای پیام

به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از بجنورد ، شیوع کرونا بسیاری از کسب و کار ها را با تعطیلی کوتاه مدت و میان مدت رو به رو کرد. کسبه مختلف در ایام خاص تعطیل و بازگشایی شده و به این ترتیب ضرر اقتصادی نسبتاً زیادی را متحمل شدند.

در این بین برخی اقشار پس از شیوع کرونا حتی یک روز نیز نتوانسته اند کسب و کار خود را فعال کنند و مردم نیز آرام آرام از آن ها فاصله گرفته اند و حال این حرفه ها با مشکلات فراوانی مواجه هستند.

بازگشایی سینما های خراسان شمالی به روی تماشاچیان

سینما داران از جمله مهم ترین این مشاغل است؛ گروهی که در دوران کرونا علاوه بر اینکه خودشان به شدت متضرر شدند، بخشی از فرهنگ جامعه نیز صدمه دید. اینک با کاهش شیوع کرونا در برخی از نقاط کشور و ورود به شرایط زرد سینما ها بازگشایی شدند، اما در خراسان شمالی که وضعیت به همین شکل است هنوز تصمیمی در این رابطه اتخاذ نشده.

یکی از سینما داران بخش خصوصی بجنورد در این خصوص گفت: متأسفانه همچنان پس از شیوع کرونا تعطیل هستیم و کسی به فکر بازگشایی نیست.

او افزود: اکثر سینما ها دولتی هستند و برای سینمایی مانند ما که خصوصی بودیم و حدود 10 نفر نیرو داشتیم مشکلات فراوانی ایجاد شده است.

این فعال فرهنگی ادامه داد: نباید برای بازگشایی با دستور العمل های بهداشتی مانعی وجود داشته باشد آن هم در شرایطی که بازار ها و دیگر اماکن غلغله است.

او با اشاره به قشر حاضر در سینما گفت: نمی دانیم سینما چه آسیبی می تواند به مردم بزند در حالی که قابلیت کنترل و رعایت مسائل بهداشتی در سینما ها به شدت بالاست.

این سینمادار بخش خصوصی تصریح کرد: مسئولان باید همه ابعاد را موازی ببینند و یک بام و دو هوا را کنار بگذارند، زیرا ارائه فرهنگ رعایت مسائل بهداشتی از بخش های فرهنگی می تواند تبدیل به یک الگو برای سایر اقشار شود.

او در خصوص اکران فیلم دیدن این فیلم جرم است نیز در برخی از سینما های کشور گفت: در صورت بازگشایی سینما های استان پیگیر اکران این فیلم پرمخاطب در بجنورد خواهیم بود، اما پیش از آن باید مسئولان پیگیری های لازم برای بازگشایی سینما را انجام دهند.

تعطیلی سینما ها اثرات فرهنگی نیز دارد، دور شدن مردم از فرهنگ حضور در سینما و حمایت از فیلم های پرمحتوا یکی از اصلی ترین آسیب های این حوزه به شمار می آید.

رونق سینمای خانگی با تعطیلی سینما

سینا خادم پور، یکی از شهروندان اهل هنر بجنورد در این رابطه گفت: هرچند برخی از فیلم های سینمایی تولید شده از نظر کیفیت فنی و محتوایی بسیار پایین هستند، اما در این بین فیلم های بسیار مناسب و ارزشی نیز وجود دارد که تأثیر مهمی در افکار و روحیات مردم خواهد داشت.

او افزود: تعطیلی یک ساله سینما امر کوچکی نیست که بتوانیم راحت از آن عبور کنیم؛ با تعطیلی سینما مردم بیشتر به سمت سینما خانگی روی خواهند آورد و متأسفانه وضعیت فیلم های این حوزه نیز اصلاً جالب نیست.

خادم پور با تاکید بر لزوم بازگشایی سینما ها بیان کرد: قطعاً در ابتدای بازگشایی سینما پس از یک سال تعطیلی استقبال مناسب نخواهد بود لذا نیاز است با اکران یک فیلم پر محتوا، قوی و جذاب یک شوک به اهالی سینما بدهیم تا باری دیگر این هنر رونق یابد.

این هنرمند بجنوردی در انتها گفت: بستر سینما می تواند اثرات ریز و درشت فرهنگی داشته باشد، اما اکنون مسئولان نسبت به این حوزه کاملاً بی توجه هستند.

به دنبال بازگشایی سینما ها هستیم

حسین فرخنده، مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی خراسان شمالی نیز در این خصوص گفت : بر اساس مصوبات ستاد ملی مبارزه با کرونا سینما ها تعطیل بود البته در تیرماه به مدت 15 روز بازگشایی انجام شد، اما تقاضایی از سمت مردم وجود نداشت، زیرا کرونا نگرانی هایی ایجاد کرده و مردم از سینما استقبال نمی کنند.

او افزود: اکنون مشغول فراهم کردن زمینه هایی هستیم تا با رعایت دستورالعمل های بهداشتی و با هماهنگی ستاد استانی مبارزه با کرونا سینما ها را در سطح استان بازگشایی کنیم.

فرخنده با اشاره به اینکه رونق دوباره سینما پس از بازگشایی نیازمند یک مدت ثابت است، گفت: اکران فیلم خوب و با کیفیت در این زمینه اثرگذار است لذا از فیلم های مناسبی که روی پرده سینما هستند قطعاً استفاده خواهیم کرد.

مدیرکل فرهنگ و ارشاد خراسان شمالی در ادامه به تسهیلات کرونایی اشاره داشت و بیان کرد: در دو مرحله امکان پرداخت تسهیلات کرونایی به سینما داران بخش دولتی و خصوصی اعلام کرده ایم.

او افزود: اکثر سالن های سینمای استان دولتی هستند لذا در این مدت هیچ اجاره ای از پیمانکاران دریافت نشده است.

فرخنده در انتها با اشاره به کلنگ زنی ساخت سینما شیروان نیز گفت: یک میلیارد تومان تسهیلات کم بهره برای سرعت ساخت سینمای شیروان از سمت وزارت فرهنگ و ارشاد تخصیص داده شده تا بتوانیم در مدت 6 ماه آن را به بهره برداری برسانیم.

دیدن این فیلم جرم است باعث رونق دوباره سینما می شود

رضا خدادادی نیز با اشاره به آغاز اکران فیلم سینمایی دیدن این فیلم جرم است در سینما های کشور، گفت : این فیلم در شهر های سفید و زرد کرونا اکران شده و با استقبال خوبی مواجه شده است.

مسئول واحد هنر های تصویری حوزه هنری خراسان شمالی ادامه داد: با توجه به اینکه خراسان شمالی نیز از فردا در شرایط زرد کرونا قرار می گیرد، امیدوار هستیم مسئولان استان سینما های استان را بازگشایی کنند تا با استقبال مردم از این فیلم سینما ها جانی دوباره بگیرند.

او افزود: مخاطبان سینما ماه ها است از این فضا دور هستند، اما با برنامه ریزی صحیح و رعایت دقیق دستورالعمل های بهداشتی، می توان دوباره علاقه مندان این حوزه را به سینما کشاند.

خدادادی با تاکید بر اینکه کرونا بسیاری از مشاغل را تعطیل کرد، گفت: بعد مدتی اکثر مشاغل فعالیت خود را راه انداختند، اما سینما همچنان تعطیل است و به این دلیل کارکنان سینما های استان با ضرر هنگفتی مواجه شدند.

مسئول واحد هنر های تصویری حوزه هنری خراسان شمالی بیان داشت: ستاد کرونا تمام مشاغل را به نحوی راه اندازی کردند، اما برای سینما داران فکری نشد لذا اکنون که شرایط کرونا رو به بهبود می رود مسئولان استان می توانند این حوزه را فعال کنند.

اینک همه منتظر بازگشایی دوباره سینما ها و حضور مردم در این فضا هستند؛ موضوعی که ابتدا همت و پیگیری مسئولان را می طلبد تا شرایط برای حضور مردم با رعایت شیوه نامه های بهداشتی در سینما فراهم آید.

منبع: مهر

انتهای پیام/ه

یزدفردا : سعید قریشی شنبه شب در نشست برخط ( آنلاین ) با خبرنگاران شهرستان افزود: بودجه دولتی به هیچ وجه برای مرمت و توسعه کتابخانه امام هادی(ع) مهریز جوابگو نیست و برای رفع مشکل ، همکاری خیران را برای کمک به مرمت و توسعه آن خواستار شد.

این مسوول از دیگر نیازهای گسترش فرهنگ مطالعه را ، ایجاد کتابخانه مرکزی مهریز ذکر کرد که به گفته وی در این ارتباط تاکنون با وجود تمامی پیگیری ها هنوز مجوزی صادر نشده است.

قریشی اظهار کرد: بودجه سالانه این اداره یک میلیارد ریال است در حالی که برای انجام طرح ها و برنامه های فرهنگی و اجتماعی به خصوص برای ترویج فرهنگ مطالعه به 6 میلیارد ریال بودجه نیاز ست .

وی یادآور شد: هم اکنون به دلیل پیشگیری از شیوع ویروس کرونا بخشی از برنامه های فرهنگی و ترویجی مرتبط در بخش های مختلف با استفاده از فضای مجازی در حوزه کتابخوانی برگزار می شود .

هم اکنون150 هزار نسخه کتاب در موضوع های مختلف در کتابخانه های زیرپوشش این نهاد به خصوص بخش کودک و نوجوان برای استفاده و دسترسی راحت 6 هزار عضو و سایر علاقه مندان موجود است.

سال گذشته یک میلیارد و 400 میلیون ریال از سوی خیران و علاقه مندان به فرهنگ مکتوب در شهر و روستاهای مهریز برای تامین و اهدای کتاب مورد نیاز و همکاری در ساخت و ساز و اجرای طرح های عمرانی هزینه شد.

برای اعضا و تمامی علاقه مندان به فرهنگ مطالعه و کتابخوانی 12 باب کتابخانه زیرپوشش این اداره در حوزه شهری و روستاهای بخش مرکزی به مرکز اطلاع رسانی و کافی نت مناسب مجهز است.

نویسنده : یزدفردا منبع خبر : خبرگزاری فردا

سایت خبری تحلیلی صدای استان:

بوشهر ، شهر فرهنگ و هنر است ، شهری که در کنار صنعت دریا و نفت ، مردمانی اهل شعر ، موسیقی ، سینما و هنر دارد ، جای جای این شهر سرشار از هنر آبی های دریا و زیبایی نخل های سر به فلک کشیده است . سینما در بوشهر قدمتی تاریخی دارد . ورود سینما در بوشهر به سال 1299 بر می گردد و سالنهای سینما رو به رونق و مردم بوشهر کنار ساحل زیبای بوشهر آلام روزگار خود را با تماشای فیلم تسکین می دادند ، این موضوع به تماشای فیلم ختم نشد و همواره سینما در بوشهر بخش جدا نشدنی فرهنگ تجدد بود . موج نو سینمای بعد از انقلاب در دهه های گذشته با ظهور احسان عبدی پور سینماگر جوان و خلاق بوشهری آغاز و زبانی تازه یافت . عبدی پور با خلاقیت تمام آثار ارزشمند و تازه ای به سینمای ایران وارد کرد و حضور در جشنواره های بین المللی و ملی خبر از ظهور پدیده ای تازه شد . امروز با خبر شدم فیلم میجر به نویسندگی و کارگردانی احسان عبدی پور به دلایل نامعلومی فاقد صلاحیت شرکت در جشنواره بین المللی فجر شده است ، هرچند این موضوع از مسئولیتها و ضوابط سازمان سینمایی وزارت ارشاد خارج شده است .اما چرا با دلایلی نا مشخص این اثر تازه کنار گذاشته می شود ، اینجانب به عنوان متولی فرهنگ استان بوشهر مراتب اعتراض شدید خود را اعلام می دارم و از مسئولین وزارت خانه و سازمان سینمایی می خواهم سریعتر نسبت به این عدم حضور اقدام مقتضی انجام دهند. احسان عبدی پور برآیند یک فرهنگ غنی و تاریخی استانی است که بیشترین سهم در پدیده های نو این کشور دارد .

فاطمه کرم پور

مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بوشهر

خبرجنوب / همزمان با نخستین سالگرد شهاد ت سرد ار سلیمانی، چراغ تئاتر خیابانی به احترام این سرد ار د ر فارس روشن شد .
مد یرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس با اعلام این خبر افزود : تئاتر خیابانی از نظر زبان و تمرین شرایط آسان تری د ارد و می توان با سرمایه گذاری بر این حوزه، فعالیت های فرهنگ هنری مرد می و تاثیر گذاری را به رونق سال های پیش برگزار کرد و آسیب های اجتماعی و هشد ارهای لازم را د ر شهر و استان با صد ای هنر فریاد زد .وی همچنین گفت: حرکت های فرهنگی و هنری به ویژه نقش تئاتر خیابانی د ر از بین برد ن ترس و ابهام مرد م د ر د وران پسا کرونا نقش موثری خواهد د اشت.
صابر سهرابی با اشاره به نقش تئاتر خیابانی د ر زند ه نگه د اشتن هنرهای نمایشی گفت: د ر این مقطع باید آرام آرام روی تئاتر خیابانی سرمایه گذاری بیشتری انجام شود ، زیرا د ر بحران پیش آمد ه سرمایه مهمی به نام آرامش را نباید از د ست د هیم.
به گفته وی، اولویت اول این بخش نگاه به سیرت شهد ا و د ر رأس آن سرد ار شهید قاسم سلیمانی بود ه و هنرمند ان با تمام سختی های موجود نمایش هایی را تولید کرد ه اند که نشان د هند ه اهمیت د اشتن این حوزه برای آنان است.
سهرابی با اشاره به همراهی بسیج هنرمند ان فارس د ر برپایی برنامه های د هه مقاومت، بصیرت و ولایت و همچنین کانون تئاتر خیابانی، انجمن نمایش فارس و موسسه فرهنگی بهونه د ر برگزاری تئاترهای خیابانی گفت: فعالیت های گروه های نمایشی د ر کنار و همراه با برنامه های فرهنگی، اد بی، هنری و اجرای گروه های هنری به نام سرد ار سلیمانی مقابل محوطه باز تالار حافظ فرهنگ و ارشاد فارس، د انشگاه شیراز، مجتمع خلیج فارس و محوطه پایانه مترو با رعایت پروتکل های بهد اشتی به اجرا د ر آمد و تعد اد ی از همین اجرا ها نیز به شکل زند ه آنلاین و بد ون حضور تماشاگر نمایش د اد ه شد .
نمایش ها د ر سایت بهونه و اینستاگرام @alireza.bahoone و با توجه به محد ود یت و به د لیل رعایت پروتکل بهد اشتی به صورت زند ه بر روی صفحات مجازی و سایت www.bahooone.com نیز قابل مشاهد ه بود .

/انتهای متن/

امیر ملاحسنی روز یکشنبه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا افزود: بر همین اساس همه پروتکل های بهداشتی در سینماهای استان رعایت می شود و بعد از اتمام هر فیلم نیز ضدعفونی های لازم انجام می شود.

وی با بیان اینکه برابر شیوه نامه ها مقرر شده تمامی عوامل سینما ماسک و دستکش داشته باشند، اظهار داشت: مقررشده پس از هر نوبت نمایش فیلم با خروج کامل تماشاچیان، تمامی سینما ضدعفونی شود همچنین بلیط فروشی به صورت اینترنتی انجام می شود.

ملاحسنی اضافه کرد: هیچ گونه افزایش نرخ بلیط برای سینماها نداریم و همچنین براساس روال قبل روزهای سه شنبه بلیط به صورت نیم بها عرضه می شود.

این مسوول تصریح کرد: سینماهای استان برای شروع با سه فیلم ایرانی و 2 فیلم خارجی از علاقه مندان به هنر هفتم پذیرایی می کنند و به علت محدودیت های کرونایی اولین سانس ساعت 11 و آخرین سانس سینما ساعت 18 است.

وی تاکید کرد: برای اطمینان مردم به منظور حفظ سلامتشان مواد شوینده و ضدعفونی کننده برای همه سینماها در نظر گرفته شده است.

ملاحسنی اضافه کرد: استفاده از ماسک و دستکش برای کارمندان سینما و مخاطبان ضروری است.

سرپرست معاون امور هنری و سینمایی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان قزوین با اشاره به فعالیت 2 سینما در شهر قزوین و 2 سینما سیار در شهرهای تاکستان و آبیک افزود: اقبال عمومی نسبت به سینما محدود بود و با شیوع کرونا نیز کاهش چشمگیری داشت.

وی یادآور شد: کرونا بسیاری از سینما داران و اهالی فرهنگ و هنر استان را متضرر کرده است و به همین دلیل تلاش می کنیم حمایت هایی برای این قشر از وزارتخانه مطالبه و در اختیارشان قرار دهیم.

الهام بهروزی

نوشتن از کرونا و مصائبی که برای بشر رقم زده است، دیگر به کار روتین رسانه های نوشتاری، دیداری و شنیداری بدل شده است. ویروسی که قریب به یک سال و اندی از شیوعش در جهان می گذرد اما بشر همچنان در مقابل آن عاجز و آسیب پذیر است؛ چراکه این ویروس مرموز و مسری با جهش های ژنتیکی پی درپی کار بشر را در کشف و تولید داروی قطعی آن ناتمام می گذارد.

بدیهی است این ویروس نه تنها سلامتی و جان انسان را نشانه گرفته است، بلکه با محصور کردن تمام فعالیت های او، شادی، سرزندگی، امید و نشاط را از زندگی اش حذف کرده است که این معضل بر بغرنج شدن شرایط افزوده و عملا بشر را از تک و تا انداخته است! البته این از ویژگی های برجسته پاندمی های جهانی است که به دلیل ناشناخته بودن مدتی گاه کوتاه و گاه طولانی زندگی را از چرخه طبیعی خود باز می ایستاند تا با یافتن نوش دارو، آن مرض ریشه کن شود.

طبیعتا در حالت عادی زندگی، اغلب انسان ها با روی آوردن به برنامه های سرگرم کننده و هنری در تلاش هستند تا سلامت روانی و جسمانی خود را در سطح نرمالی نگه دارند اما شیوع جهانی کویدد 19 انسان امروز را در آخرین سال قرن چهاردهم با چالشی گیج کننده مواجه ساخته است؛ به طوری که تمام ابعاد زندگی وی تحت سیطره این ویروس منحوس به تعطیلی کشیده شده است. حتی هنر که در هر شرایطی جریان داشته است هم در این ایام به دلیل محدودیت ها و ممنوعیت ها رو به خاموشی گذاشته است و تنها با نخ باریکی در تقلاست تا روشنایی خود را حفظ کند.

یکی از شاخه های هنری مردمی و چشم نواز که در اثر شیوع کرونا به شدت آسیب دیده و به سکوت گرویده است، هنرهای تجسمی است که هنرمندان آن که عمده سوژه های رئال و سوررئال خود را با الهام از عناصر طبیعی و انسان خلق می کنند با شیوع یکباره این ویروس در بهت فرو رفتند! هرچند آن ها خیلی زود به خود آمدند و درصدد برآمدند تا حتی در انحصار چهاردیواری بی احساس خانه، دنیای انتزاعی خود را با تاسی از حال و هوای خود و جامعه پیرامونی شان به شکل خلاقانه تری به تصویر بکشند اما باید اعتراف کرد که این کار تنها برای مدت زمان اندکی جوابگو است و آن ها برای ساخته شدن تصویرها و ایده های جدیدتر نیاز به هوای تازه تری دارند تا بتوانند پرتره های کامل تر و جهان شمول تری از زندگی این روزها در قاب آثارشان چه در قالب نقش و چه در کسوت خط به تماشا بگذارند.

بدیهی است هنرهایی چون نقاشی، طراحی، خطاطی، نقاشی خط و... که پیش از شیوع کرونا هم به دلیل سیاست گذاری های سلیقه ای دولتمردان با چالش ها و مشکلات عدیده ای مواجه بودند و تنها هر از چندگاهی در نمایشگاه های انفرادی یا گروهی عرض اندام می کردند با شیوع کویدد 10 به شاکله آن ضربه کاری وارد شد و عملا چند ماهی به انزوا کشیده شدند اما هنرمندان بزرگ و برخی از انجمن های هنری تلاش کردند تا با روی آوردن به شبکه های اجتماعی هنرمندان تجسمی را گرد هم جمع کنند و از این برهه بحرانی، فرصتی برای آموزش و ارتقای بنیه هنری هنرآموزان و هنرمندان بسازند. حتی با استفاده از این ظرفیت به راه اندازی نمایشگاه های مجازی نقاشی و... هم اقدام کردند که با بازخورد خوب مخاطبان در فضای مجازی روبه رو شدند. البته این اقدام بیشتر جنبه معرفی هنرمندان و آثار آن ها را داشت؛ چراکه نمایشگاه های مجازی هیچ گاه نمی توانند لطف نمایشگاه های واقعی را برای مخاطبان تداعی کنند ولی بستر مناسبی برای شناسایی هنرها و هنرمندان جوان و صاحب ایده است که می توان از آن در دوران پساکرونا هم برای معرفی بیشتر شاخه های هنرهای تجسمی و هنرمندان این عرصه استفاده کرد.

انجمن هنرهای تجسمی استان بوشهر از همان روزهای آغازین اپیدمی کرونا در کشور و به دنبال آن استان بوشهر، با فعال کردن گروهی در واتس آپ تلاش کرد تا با رویکردی متفاوت و با توجه ویژه به هنر معاصر هنرمندان تجسمی کار استان را به حرکت و پویایی دعوت کند و با تولید محتواهایی مفید، بر اطلاعات آن ها بیفزاید.

رئیس انجمن هنرهای تجسمی استان بوشهر در خصوص تاثیر سوء کرونا بر هنرهای تجسمی به بامداد جنوب گفت: طبیعتا بیشترین ضرر و زیان کرونا متوجه اهالی هنر بوده است؛ چراکه در پی شیوع این ویروس بسیاری از رویدادهای هنری، گالری ها، نگارخانه ها، آموزشگاه های هنری و آتلیه ها تعطیل و هنرمندان خانه نشین شده اند. متاسفانه بسیاری از پروژه های مرتبط با هنرهای تجسمی و تنها راه امرار معاش خیلی از هنرمندان مثل گرافیک محیطی و شهری (زیباسازی) متوقف شده است.

امرالله اسمعیلی در ادامه با تاکید بر اینکه بسیاری از هنرمندان زیر فشار این بیماری همه گیر مجبور شده اند فعالیت های برنامه ریزی شده خود را به طور کلی تعطیل کنند، افزود: هزینه های مواد اولیه و کرایه های سرسام آور مکان های هنری پیش از این هم بر روند خلق آثار هنری تاثیر مخرب و نامطلوب گذاشته بود اما با شیوع کرونا این مشکل دوچندان شد که طبیعتا برگشتن به حالت گذشته که خیلی هم مطلوب نبود، همتی همه جانبه می طلبد. خسارت ناشی از برگزار نشدن یک نمایشگاه انفرادی برای یک هنرمند مساوی است با ضررهای مالی و معنوی فراوان و بسته شدن تنها روزنه امید و تکیه گاه او!

وی در خصوص میزان خسارت کرونا به هنرمندان تجسمی تصریح کرد: کرونا خسارت زیادی به هنرمندان تجسمی وارد است و همان طور که می دانید قریب به 90 درصد از فضاهای مرتبط با نمایش و آموزش هنرهای تجسمی که نیاز به حضور فیزیکی هنرجو و هنرمند دارند، تعطیل یا نیمه تعطیل شده اند.

رئیس انجمن هنرهای تجسمی استان بوشهر در پاسخ به این پرسش مبنی بر اینکه این انجمن در این بازه زمانی حساس چه اقدامی برای کاهش تاثیر سوء کرونا بر روحیه و روند کار هنرمندان تجسمی استان انجام داده است، توضیح داد: انجمن هنرهای تجسمی در این مدت بالغ بر چهار مسابقه در شاخه های مختلف هنرهای تجسمی (نقاشی، پوستر، طراحی صنعتی و طراحی روباتیک) و فعالیت های پژوهشی متعدد نظیر معرفی بالغ بر هفتاد هنرمند مطرح تاریخ هنر در گرایش های گوناگون اعم از کلاسیک، مدرن و معاصر، نقد و تحلیل بینا رشته ای، تجزیه و تحلیل نگارگری و کالیگرافی را با استفاده از فضای مجازی برگزار کرده است که این مسیر همچنان به صورت روزانه ادامه دارد. خوشبختانه استقبال اهالی هنرهای تجسمی بسیار فراتر از حد انتظار ما بوده است؛ این استقبال پرشور باعث شده ما فعالیت های مجازی خود را به ویژه در حوزه های هنر مدرن و معاصر به صورت مجدانه روزانه ادامه بدهیم.

وی همچنین در خصوص وضعیت بیمه هنرمندان و همچنین استفاده آن ها از تسهیلات کرونایی بیان کرد: از طرف اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بوشهر در این زمینه ها تمهیداتی اندیشیده شده است و اینک هنرمندان منتظر دریافت تسهیلات هستند.

اسمعیلی در پاسخ به این سوال مبنی بر اینکه انجمن هنرهای تجسمی به تازگی فراخوان جشنواره ای را با عنوان هنرهای تجسمی خلیج فارس در دو بخش نقاشی و پوستر منتشر کرده است، این جشنواره با چه هدفی برگزار می شود، گفت: این جشنواره با محوریت زیست بوم خلیج فارس و انسان معاصر پی ریزی شده که هنرمندان تجسمی می توانند با استفاده از ایده ها و طرح های خلاقانه و جدید خود در آن شرکت کنند. اقلیم، هویت بومی، نگرش انسان معاصر به زیست بوم خلیج فارس در راستای حفظ این اکوسیستم مهم ترین اهداف برگزاری این رویداد را تشکیل می دهد که هنرمندان تا 10 اسفندماه فرصت دارند آثار خود را (حداکثر شش اثر) به دبیرخانه جشنواره به شماره واتس آپ 09330247847 ارسال کنند. برگزیدگان این رویداد 18 اسفندماه همزمان با روز بوشهر معرفی خواهند شد و آثار آن ها در گالری مجازی اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بوشهر به نمایش درخواهد آمد.

وی در خصوص اهمیت توجه هنرمندان امروز به هنر معاصر تاکید کرد: یکی از اهداف هنر معاصر استفاده خلاق و هوشمندانه از ابزار و متریال ها و مدیوم معاصر به جای ابزار سنتی و کلاسیک است که خوشبختانه در این میان فضای مجازی فرصت یکسانی را برای تعامل وگفت وگو باز کرده است. از این رو، انجمن هنرهای تجسمی از این فرصت به خوبی استفاده کرده و آن را بستر مناسبی برای توسعه فعالیت های هنری و ارتقای بینیه هنری هنرمندان قرار داده است.

به گفته اسمعیلی، با توجه به اینکه آموزش اولویت و سرلوحه کاری انجمن هنرهای تجسمی استان است، ما از فرصت مغتنمی که در کرونا در این ایام در اختیار ما گذاشته است، استفاده کرده ایم و به یکی از شعارهای کلیدی خودمان که همان پرداختن به رویکردهای علمی در مقوله هنرهای تجسمی است؛ به شکل ویژه ای توجه کرده ایم؛ زیرا بدون شناخت مولفه های هنر معاصر راه به جایی نمی بریم. بنابراین آموزش علمی در کنار توسعه کارگاه های رشته های مختلف، مهم ترین برنامه ما را در این ایام تشکیل می دهد.

وی در ادامه با ابراز امیدواری از ایجاد بستری برای خرید آثار تجسمی از سوی ارگان های دولتی و خصوصی، گفت: در صورت ممکن شدن این مهم، بی شک مسیر رشد و اعتلای این هنر هموارتر می شود و امید و رغبت در این ایام کرونازده در هنرمندان برای خلق آثار هنری زنده می شود .

رئیس انجمن هنرهای تجسمی استان بوشهر در پایان تعطیلی فضاهای آموزشی و هنری و منفعل شدن وضعیت معیشیتی هنرمندان تجسمی کار را بزرگ ترین معضل هنرمندان این عرصه در ایام کرونا دانست و افزود: برگرداندن فضای پر از شور و نشاط برای ایجاد و خلق آثار جدید، برگزاری نمایشگاه گروهی، چاپ کتاب مجموعه آثار هنرمندان در رشته های مختلف هنری از برنامه های پیش بینی شده این انجمن در دوران پساکرونا است . در پایان وظیفه خود می دانم از تمامی کسانی که در این مدت سخت به یاری این انجمن شتافته اند، قدردانی کند.