عباس مقتدایی به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی: لزوم نظارت بر مبادی ورودی سرمایه به حوزه هنر و سینما، حمایت از اصحاب فرهنگ و هنر به خاطر آسیب های کرونا، به وزیر نفت: اتخاذ تدبیر در توزیع گاز مایع.
کمال حسین پور به رییس جمهور: توجه به دغدغه های درمانی مصدومان شیمیایی شهرستان سردشت و احداث و تجهیز کلینیک برای آنها.
دهمرده نماینده زابل به وزیران کشاورزی و نیرو: لزوم تسریع در رهاسازی آب برای کشاورزان سیستان.
نیک بین و 39 نفر از نمایندگان به وزیر راه: رسیدگی به رشد قیمت مسکن و کاهش قدرت خرید مردم به ویژه اقشار ضعیف جامعه.
نیک بین و 24 نفر از نمایندگان به وزیر ورزش: علت بی سروسامانی دو باشگاه پرسپولیس و استقلال در ماجرای استعفاهای دقیقه 90 و حاشیه های اداری و مدیریتی چیست؟
نیک بین و 36 نفر از نمایندگان به وزیر راه: علت افزایش دو برابری قیمت بلیت هواپیما چیست؟
نیک بین و 31 نفر از نمایندگان به وزیر اقتصاد: برای اخذ مالیات از افرادی که در وضعیت آشفته اقتصادی به سودهای کلان یک شبه به ویژه در حوزه خودرو و مسکن رسیده اند چه تدبیری اندیشیده اید؟
حاجی دلیگانی نماینده شاهین شهر و 3 نفر از نمایندگان به وزیر راه: تسریع در تدوین و ابلاغ ساختار اداری و تشکیلاتی ادارات راه و شهرسازی، راهداری و حمل و نقل جاده ای شهرستان حوزه انتخابیه.
مهدی عسگری و 9 نفر از نمایندگان به وزیر نیرو: در نظر گرفتن پیامدهای زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و تامین آب شرب و فرونشست زمین با توجه به طرح انتقال آب کرج به تهران.
مقتدایی به وزیر کار: نظارت بیشتر به برخی ادارات استانی و شهرستانی سازمان فنی و حرفه ای، به وزیر ارتباطات: ضرورت اطلاع رسانی در حوزه سرانجام سرویس پهپاد پست یا پست پلاس، به وزیران ورزش و علوم: توجه ویژه به تکالیف قانون تسهیل ازدواج جوانان.
آصفری به وزیر کشاورزی: لزوم جلوگیری از افزایش بی رویه قیمت گوشت و سایر اقلام پروتئینی.
حسین گودرزی به همراه 12 نفر از نمایندگان به وزیر راه: لزوم تسریع در رسیدگی به مشکلات کارکنان شرکت تراورس راه آهن به ویژه کارکنان شرکت تراورس راه آهن استان لرستان.
مهدی اسماعیلی به وزیر راه: لزوم اهتمام و برنامه ریزی و کنترل و جلوگیری از افزایش لجام گسیخته قیمت مسکن، به وزیر آموزش و پرورش: حل مشکل عدم دسترسی میلیون ها دانش آموز به سامانه شاد با گذشت بیش از 8 ماه از ویروس کرونا.
جلال محمودزاده به وزیر نیرو: ضرورت توجه به روشنایی معابر شهری و روستایی، به وزیر راه: تکمیل طرح ایجاد روشنایی گردنه های حادثه خیز محور مهاباد_سردشت.
انتهای پیام
بسم الله الرحمن الرحیم
و لاتحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاءٌ عند ربهم یرزقون
بار دیگر پرده از چهره کریه و پلشت و ضد انسانی استکبار جهانی به سرکردگی امریکای جنایتکار و اذناب ددمنش آن همچون رژیم غاصب و خونخوار صهیونیستی و اعوان و انصار وابسته آنان با به شهادت رساندن یکی از دانشمندان هسته ای برجسته کشورمان سردار رشید اسلام دکتر محسن فخری زاده برداشته شد و ماهیت پلید آنان برای جهانیان بیش از پیش آشکار گشت. ناگفته پیداست که معاندین قادر به دیدن پیشرفت های شگرف علمی و فن آوری ایران اسلامی و فتح قله های فرازمند علم و دانش توسط دانشمندان خلاق و مبتکر ایران زمین نیستند عمق کینه و بدخواهی آنان نسبت به ملت بزرگ ایران به گونه ای است که نمی توانند برتری علمی ایران بزرگ و فرزندان رشید آن در غرب آسیا و درخشش کشورمان را در هماوردی در کارزار علم و اندیشه و پژوهش و فناوری در مقیاس جهانی ببینند. سردار سرفراز اسلام و سرباز مخلص ولایت و افسر شجاع و رشید ایران، دکتر محسن فخری زاده دانشمندی خلاق و مبتکر بود که عمر پربرکت خویش را سراسر در راه خدمت به دین و آیین و انقلاب و نظام مقدس و آرمان های امام راحل عظیم الشان و رهنمودهای حکیمانه مقام معظم رهبری و گسترش مرزهای دانش صرف نمود او در جهت پیشرفت و تعالی و رشد علمی و فن آوری کشور و دفاع از حقوق مسلم ملت بزرگ ایران در زمینه برخورداری از انرژی صلح آمیز هسته ای مجا هدتی مثال زدنی نمود داغ از دست دادن این استوانه علم و عمل و اخلاق و معرفت و مجاهدت فی سبیل الله بسی سنگین است او سرمایه ای گرانسنگ برای ایران و اسلام و انسانیت بود بی شک از دست دادن چنین سرمایه سترگی بسی غمناک و جان فرسا است هر چند به فضل خداوند متعال ملت بزرگ ایران در دامان خود فرزندان غیور و نوابغ و دانشمندان بسیاری را پرورش داده است دشمنان بدخواه این مرز و بوم بدانند که فرزندان رشید ملت بزرگ ایران، به حول و قوه الهی انتقام خون پاک سرداران عزیزمان همچون سردار سپهبد قاسم سلیمانی و سردار دکتر محسن فخری زاده و دیگر عزیزانی که جان بر سر اعتلا و سرافرازی کشور نهاده اند خواهند گرفت انتقام از ظالمان و سفاکان ددمنش، سنت قطعی و حتمی الهی است که هیچ تغییر و تبدیلی نمی پذیرد. دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی کشور شهادت سردار دکتر محسن فخری زاده را به ساحت مقدس حضرت بقیه الله الاعظم (عج)، محضر مبارک مقام معظم رهبری، خانواده داغدار آن شهید و ملت بزرگ ایران و همکاران و همرزمان او و جامعه علمی کشور تسلیت عرض نموده از درگاه خداوند متعال علو درجات آن شهید والامقام را در بهشت الهی مسالت می نماید.
و سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مَنقَلَبٍ ینقَلِبونَ
دبیرخانه شورای فرهنگ عمومی کشور
هشتم آذرماه 1399
علیرغم خواسته شرکت کنندگان مبنی بر برگزاری مرحله فینال بخش قرائت، مهدی قره شیخلو رئیس مرکز امور قرآنی سازمان اوقاف و امور خیریه طی مصاحبه ای در روز شنبه اول آذر ماه اضافه شدن مرحله فینال به مسابقات را غیرممکن دانست.
با توجه به شرایط استثنایی برگزاری رقابت ها حذف مرحله فینال از مسابقات قرائت با آنکه منطقی به نظر نمی رسد اما متناسب با شرایط خاص امسال است. مسئولان برگزاری مسابقات قرآن کریم بر این باور هستند که تجهیز مجدد استان ها برای برگزاری مرحله فینال در زمان اوج گیری شیوع ویروس کرونا غیر ممکن است.
گفتنی است مرحله ضبط تلاوت قاریان حاضر در مرحله کشوری چهل وسومین دوره مسابقات سراسری قرآن کریم طی روزهای 17 تا 22 آبان ماه برگزار شد و مرحله پخش تلویزیونی و داوری همزمان این رقابت ها نیز از 15 آذرماه آغاز می شود. پیش از این و تا قبل از اعمال محدودیت های شدید کرونایی مقرر شده بود مسابقات از هشتم آذرماه پخش شود، اما در نهایت با تعویق یک هفته ای مواجه شد.
بنابراین گزارش غلامرضا شاه میوه ، داور و قاری بین المللی قرآن کریم در گفتگو با خبرنگار قرآن و معارف خبرگزاری شبستان، با اشاره به تأثیر حذف مرحله فینال رشته قرائت بر عملکرد قاریان قرآن کریم گفت: همانطور که می دانید برگزاری مسابقات قرآن کریم در سال جاری متقارن با شیوع بیماری هم گیر کرونا است و با توجه به شرایط جدید نمی توان انتظار داشت که مسابقات قرآن کریم به روال سابق برگزار شود یکی از این تغییر و تحولات در نحوه برگزاری مسابقات قرآن ویژه قاریان قرآن کریم حذف مرحله فینال است قطعاً ارزیابی تلاوت قاریان قرآن کریم در یک مرحله از لحاظ کارشناسی مورد تایید نیست اما شرایط شیوع بیماری این روند را تحمیل کرده است.
وی با بیان این مطلب که حذف مرحله فینال رشته قرائت غیرمنطقی است اما با شرایط شیوع ویروس کرونا چنین تصمیمی اتخاذ شده است؛ تصریح کرد: حذف مرحله فینال از رشته قرائت قرآن کریم در مسابقات مقطعی خواهد بود زیرا که هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد برای ارزیابی و انتخاب برترین قاریان قرآن از یک تلاوت استفاده شود چون همواره ضریب اتفاقات در تلاوت قرآن می تواند بر عملکرد قاری تأثیر منفی بگذارد به عنوان مثال یک نفر با توانمندی های بسیار به علت افت صدا تلاوت مرحله مقدماتی را معمولی اما تلاوت مرحله فینال خود را با قوت بیشتر بخواند.
این داور و قاری بین المللی قرآن در پاسخ به سوال حذف چهل و سومین دوره مسابقات سراسری قرآن در شرایط خاص امسال عنوان کرد: در خصوص برگزاری مسابقات قرآن کریم در شرایط کنونی و یا حذف آن باید مجموعه برگزار کننده این رقابت ها به نظر واحد برسد اما نباید از این نکته غافل شد که عقب افتادن مسابقات قرآن کریم عاقلانه نیست وز برآیند نظرها و صحبت ها می توان به این نتیجه رسید که اغلب کسانی که موافق حذف مسابقات قران در سال جاری هستند تلاوت خوبی در این رقابت ها نداشتند. اما در مجموع می توان با توجه به گسترش فضای مجازی از این ابزار رسانه ای به خوبی استفاده کرد تا شاهد برگزاری رقابت های کشوری قرآن کریم باشیم.
وی برای ارزیابی عادلانه تلاوت قاریان با توجه به حذف مرحله فینال این رقابت ها خاطرنشان کرد: از این نکته نباید غافل شد که با توجه به برگزاری تک مرحله رشته قرائت قران کریم برای بهره مندی از برآیند عادلانه تر انتخاب قاریان برتر می توان از مجموعه ای پنج نفره داوران در بخش های صوت، تجوید و لحن استفاده کرد تا با افزایش تعداد داوران از ضریب خطا کاست.
مسابقات سراسری حفظ و قرائت و مفاهیم کشور هر سال به همت سازمان اوقاف و امور خیریه با هدف نشر فرهنگ قرآنی و تشویق و ترغیب هرچه بیشتر اقشار مختلف جامعه در سطوح سنی مختلف برگزار می شود مسابقات قرآن سازمان اوقاف و امور خیریه در سطوح شهرستان استان و کشوری میزبان علاقمندان و قاریان و حافظان قرآن است. پس از برگزاری مرحله کشوری همه ساله نفرات برگزیده برای شرکت در مسابقات بین المللی قرآن کریم کشورهای مختلف از جمله جمهوری اسلامی ایران انتخاب می شوند.
هر سال با برگزاری این کنگره بزرگ حواشی و مسائل مختلفی مطرح می شود که امسال با توجه به شیوع بیماری کرونا شرایط خاصی بر برگزاری این رقابت ها حاکم است به گونه ای که در ابتدا قرار شد مسابقات کشوری قرآن کریم به صورت حضوری و پس از اوج گیری این بیماری به صورت مجازی برگزار شود.
پس از تصمیم گیری در خصوص برگزاری مسابقات کشوری قرآن کریم به صورت مجازی برخی از متسابقین خواهان لغو این رقابت ها شدند همچنین با توجه به محدودیت زمانی برگزاری این رقابت ها مرحله فینال رشته قرائت حذف شد و همین امر موجب شد تا برخی از قاریان قران ارزیابی تلاوت شرکت کنندگان را ناعادلانه بدانند.
به نظر می رسد با توجه به شرایط خاص مسابقات قرآن کریم و حذف مرحله فینال این رقابت ها از بخش قرائت عاقلانه ترین راهکار برای کاهش ضریب خطای داوران افزایش گروه داوری به گونه ای که در بخش تجوید لحن و وقف یک گروه پنج نفره در مورد هر تلاوت اظهار نظر کنند.
پایان پیام/ 296
در ابتدای این جلسه که در محل سازمان اوقاف و امور خیریه و با حضور برخی مدیران آن سازمان برگزار شد، دکتر کولیوند ضمن اشاره به اهداف این طرح گفت: در بحث افراد مبتلا به کرونا، با دو قشر با وضع مالی مناسب که می توانند هنگام ابتلا قرنطینه را رعایت کنند و گروهی دیگر که وضع مالی مناسب ندارند و نمی توانند قرنطینه را رعایت کنند مواجه هستیم.
وی گفت: خانواده هایی هستند که ممکن است در یک خانه کوچک تعداد زیادی زندگی کنند که اگر فردی در این خانواده بیمار شود، در بحث قرنطینه به مشکل خواهند خورد و ممکن است کل افراد خانواده درگیر این بیماری شوند.
دکتر کولیوند ضمن قدردانی از دستگاه هایی که تاکنون در جهت همکاری با قرارگاه پشتیبانی شهید سلیمانی، همکاری کردند اضافه کرد: قوه قضاییه، ستاد کل نیرو های مسلح، وزارت ورزش و جوانان، وزارت میراث فرهنگی و گردشگری و جمعیت هلال احمر از اهداف و سیاست های این قرارگاه استقبال و آمادگی خود از نظر ظرفیت، امکانات و حتی نیروی انسانی آن دستگاه اعلام کردند.
حجت الاسلام والمسلمین سید مهدی خاموشی در این جلسه، ضمن استقبال از این طرح، دستور استفاده از ظرفیت ها و اماکن سازمان اوقاف و امور خیریه را صادر کرد و دستور داد فهرستی از اماکن مورد استفاده از این طرح آماده و به قرارگاه ارائه شود.
در شش ماهه اول سال 99 نیز بیش از 3 هزار و 800 نفر از اصحاب فرهنگ، هنر و رسانه به سازمان تامین اجتماعی معرفی شدند. گفتنی است؛ اکثر روزنامه نگاران کشور از طریق رسانه و کارفرمای خویش بیمه می شوند. با وجود این 966 نفر از اصحاب رسانه نیز از طریق صندوق از خدمات بیمه تامین اجتماعی برخوردار شده اند و در سال 99 نیز 129 نفر از روزنامه نگاران کشور از طریق صندوق به سازمان تامین اجتماعی معرفی شدند.
همچنین در 2 سال اخیر، بدهی انباشته صندوق اعتباری هنر به سازمان تامین اجتماعی به طور کامل تسویه شد.
این مجوزها شامل 4 اثر در حوزه موسیقی سنتی، 46 اثر پاپ، 18 اثر تلفیقی و 1 اثر موسیقی نواحی است. این در حالی است که در هفته گذشته درخواستی برای دریافت مجوز آلبوم به دفتر موسیقی ارائه نشده است.
از میان آثاری که در هفته گذشته مجوز انتشار گرفتند، می توان به تو را جویم به خوانندگی و آهنگسازی آرمان گرشاسبی، سکوت بی سرانجام به خوانندگی علی زند وکیلی، علاج به خوانندگی روزبه بمانی و آهنگسازی سعید زمانی و سکوت به خوانندگی و آهنگسازی بابک جهانبخش اشاره کرد.
در هفته جاری با وجود محدودیت های موجود، شوراهای دفتر موسیقی در حال فعالیت است و تقاضای صاحبان آثار برای بررسی و صدور مجوز ادامه دارد.
دفتر موسیقی برای این آثار، صرفاً مجوز انتشار صادر کرده و زمان انتشار آن، در اختیار مالک اثر است.
کد خبر 5083150
علیرضا سعیدی
اوایل سال که شیوع ویروس تمام اماکن فرهنگی و هنری را تعطیل کرده بود، گفت وگویی داشتیم. در آن مقطع درباره کارکرد هنر و ضرورت حفظ امید حتی در دشوارترین شرایط صحبت کردید. ظرف 9 ماه گذشته چطور با وضعیت کنار آمده اید؟
طی روزهای اخیر پی درپی اخبار ناگوار رسیده و من دوستان هنرمند نازنینی را از دست داده ام؛ امری که به شدت دلشکسته ام می کند. با این وجود هرطور شده خودم را سرپا نگه داشته ام و با کمک نوشتن و مطالعه سعی می کنم به دقایق معنا دهم. یکی، دو جشنواره هم در مرحله انتخاب متن قرار دارد و دوستان حدود 80 نمایشنامه فرستاده اند که از میان آنها تعدادی را معرفی می کنم. اینجا بیشتر حکم استاد راهنما دارم که باید در جهت افزایش کیفیت کار نویسندگان جوان کمک حال آنها باشم. به همین علت تا حدی سرگرم خواندن نمایشنامه های بچه ها هستم. بعضی نوشته ها، یعنی تا اینجا دقیقا 2 نمایشنامه مشخص که جزییات شان در ذهنم مانده، بسیار امیدوارم کرده اند؛ کار بعضی دانشجوها واقعا شگفت آور است. کلاس های آنلاین دانشگاه هم برقرار است و خلاصه فعلا اینگونه روزگار می گذرانم.
با تدریس آنلاین ارتباط برقرار کرده اید؟
نه، واقعیت از این شیوه خوشم نمی آید؛ چون صدای بچه ها را نمی شنوم و چهره شان را نمی بینم. ارتباط انسانی قطع شده و این آزاردهنده است به ویژه در مقوله تدریس و تبادل اندیشه که با روابط انسانی طرف هستیم، نه رفتار ماشینی. از طرف دیگر راه حل بهتری هم وجود ندارد یعنی امکانات و زیرساخت ما طوری نیست که جز این بتوان عمل کرد؛ وگرنه در بسیاری کشورها، اساتید و دانشجویان ارتباط زنده تصویری دارند و با یکدیگر به بحث و تبادل نظر می پردازند.
بعضی معتقدند شرایطی که کرونا بر تئاتر حاکم کرده یادآور دوران جنگ است، شما بین این دو وضعیت قرابت می بینید؟
امروز به مراتب سخت تر از دوره جنگ است. چون آن زمان می دانستیم دشمنی از خارج مرزها ما را تهدید می کند ولی این بیماری از درون به همه جا حمله کرده و اصلا قابل شناسایی نیست. بدتر آنکه بیشترین عامل گسترش ویروس روابط خانوادگی و معاشرت های اجتماعی گزارش می شود. این پدیده وضعیت کنونی را به مراتب از دوران جنگ دشوارتر می کند. شما در دوران جنگ امکان تماشای تئاتر، حضور در گالری ها و برپایی مجالس دوستانه را داشتید، یعنی روابط اجتماعی سرجایش بود ولی حالا همه در یک کنج تک افتادیم و امکان هیچ گونه ارتباطی نیست. مرگ هر لحظه اطراف همه ما پرسه می زند و این اصلا خوشایند نیست. این ویروس کشنده همه ما را فلج کرده است.
فکر می کنید چرا دولت و وزارت ارشاد هم در مواجهه با بحران پیش آمده و بحث حمایت از هنرمندان و دیگر اقشار به همین حالت دچار شده اند؟
چون مجهز نمی شوند. می توانند از تجربه های کشورهای موفق درس بگیرند و امور را بهتر پیش ببرند ولی علاقه ای به این کار ندارند. مثلا در همین مورد آموزش آنلاین؛ فکر می کنید واقعا کار سختی است که امکانات لازم برای تمام اقشار مهیا شود؟ ابدا این طور نیست ولی دولت نمی خواهد هزینه بپردازد. تئاتر شهر پارپس همین حالا مشغول کار است یعنی مدیران امکانی به وجود آورده اند که تئاتر فعال باشد و خانواده ها بتوانند از طریق فضای آنلاین کمی از نیازهای فرهنگی خود را برطرف کنند وکمی حس زندگی داشته باشند. حتی نمایش های گروه سنی کودک و نوجوان به همین صورت فعالند تا اوقات بهتری برای مردم رقم بخورد. امکانی که موجب شده حتی گروه ها درآمد بیشتری کسب کنند. انگار آنها از تهدید فرصت ساختند.
به نظر شما مدیران فرهنگی ما نمی خواهند یا نمی توانند از امکانات جدید بهره بگیرند؟
مشکل اینجاست که پول را درست هزینه نمی کنیم. مدیریت مالی در حوزه فرهنگ مانند مدیریت منابع در دیگر حوزه ها مثل ورزش و غیره با برنامه ریزی صحیح پیش نمی رود.کارشناسان و متخصصان تراز اول سر کار نیستند و انتخاب روش ها علمی نیست.
زمانی تئاتر بعد از انقلاب را به 4 دوره 60، 70، 80 و 90 تقسیم کردید. چه اتفاقی افتاد که مثلا یک مدیر جوان در دهه 60 موفق شد موتور خاموش تئاتر را روشن کند ولی مدیران امروز حتی از حفظ دستاورد بچه های تئاتر عاجزند و می بینیم که سالن های غیردولتی یکی پس از دیگری ورشکست می شوند.
به این دلیل که آن زمان همه می خواستند با زندگی آشتی کنند و از درگیری های ابتدای انقلاب و جنگ رویگردان بودند. به هرحال دوران تازه ای آغاز شده بود. خوشبختانه فردی هم به عنوان رییس مرکز هنرهای نمایشی انتخاب شد که هم مدیریت می دانست، هم دلسوز بود و هم هنر را دوست داشت. نکته مهم دیگر اینکه آقای منتظری افرادی را به عنوان مشاور اطراف خودش جمع کرد که همه آگاه و تحصیلکرده بودند. برای درک کاردانی و هوش یک مدیر، اینها نشانه های مهمی است. روزی که با من صحبت کرد دفترچه ای به دست داشت که تمام برنامه هایش در یکصد صفحه آن نوشته شده بود. بعد از شروع دوره مسوولیت هم این روحیه را حفظ کرد و تا آخرین لحظه خودش را مسوول وضعیت هنرمندان تئاتر می دانست. این روحیه عشق به هنر، به فرهنگ و اصلا عشق به مردم باید دوباره بازگردد چون اگر مدیریت نتواند چنین روحیه ای حاکم کند، باقی ماجرا هر چه می ماند به رفع نیازهای ابتدایی و غریزی بشر مربوط می شود. آنچه به بشر ویژگی انسانی و مدنی می بخشد فرهنگ است. فرهنگ یعنی هرچیزی علاوه بر غریزه.
احتمالا روحیه ای که معتقد بود انقلاب ویژگی فرهنگی داشته همچنان پر قدرت بوده.
بله، این روحیه هنوز باقی بود. آرمانگرایی در ذات افراد همچنان وجود داشت اما متاسفانه این روزها بسیاری انسان ها - اگر نگویم همه که بی انصافی است- به شدت فاقد آرمان شده اند. اینها با واقعیت روزمره و زندگی معمولی سازش کرده اند و فقط به مال اندوزی فکر می کنند. اگر آرمانگرایی وجود داشت هیچ سالن تئاتری تعطیل نمی شد. فرانسه با اعتقاد به آرمان های دموکراتیک که فرهنگ جزو لاینفک آن به شمار می رود اجازه نداده چراغ هنر خاموش شود. حتی به نمایش های تک نفره- برای مراقبت از سلامت افراد- توجه بیشتری نشان می دهند. آخرین نمایشی که من دیدم با حضور خانم نیکول گارسیا بازیگر و کارگردان معروف فرانسوی روی صحنه رفت و مدیران امکان دیدن آنلاین نمایش را برای همه مردم فراهم کردند.
همیشه این پرسش وجود دارد که مدیریت تئاتر آن زمان چطور می توانست تلاش کند و مثلا بودجه ناچیز را ارتقا بخشد یا همان اعتبار محدود را بهتر هزینه کند ولی حالا چندین سال است شاهد چنین چیزی نیستیم.
وقتی آقای منتظری از مرکز هنرهای نمایشی می رفت بودجه را به 80 میلیون تومان رسانده بود ولی برگشت و مروری کرد، این رقم شده بود 24 میلیون تومان. یکی از مشکلات همیشگی این است که بخش اعظم بودجه هنرهای نمایشی صرف امور جاری و پرداخت حقوق کارمندان می شود نه تولید و گسترش تئاتر. از طرفی تکرار می کنم که علی منتظری فرد آرمان گرایی بود و افکار بلندپروازانه ای در سر داشت. البته زمانه هم تغییر کرده و دیگر مانند سابق نیست، این را می دانم اما به هرجهت تغییر خوبی نیست. نه اینکه مدیران امروز انسان های خوبی نباشند، ابدا چنین منظوری ندارم چون مثلا قادر آشنا که امروز به عنوان مدیر کل هنرهای نمایشی کار می کند انسان بسیار پاکدست و سالمی است ولی مکانیسم های اجرایی در اختیار ندارد. برای گرفتن بودجه بیشتر به نهادهای متعدد حتی غیر از وزارت ارشاد مراجعه کرده اما کسی پاسخگو نیست؛ من اینها را می دانم. خبر دارم تمام تلاشش را می کند اما همان طورکه گفتم چون آرمانگرایی بین سیاسیون و فرهنگ دوستان از بین رفته بنابراین دست یاری دهنده ای هم به سویش دراز نمی شود.کاری به سیاست ندارم اما اگر ارقام حمایتی به مردم پرداخت می شد دلم نمی سوخت. اینکه دولت می گوید یک وام ناچیز می پردازم و اقساطش را از روی رقم خنده آور یارانه برمی دارم اصلا قابل پذیرش نیست.
حتی امروز در مقایسه با دوران جنگ و سال های ابتدای انقلاب پول بیشتری هم در کشور وجود دارد.
دقیقا، آن زمان پول چندانی در کشور وجود نداشت. در هر صورت امروز یک نقطه عطف تاریخی را تجربه می کنیم که به هیچ مقطع پیش و پس از انقلاب شباهت ندارد.کشور با مسائل متعدد مواجه است که یک مدیریت جدی و همه جانبه می طلبد. اتفاقا بحث مدیریت در چنین مواقعی بیشتر به میان می آید وگرنه در شرایط صلح و آسایش که همه مدیریت بلدند. مدیریت واقعی کنترل بحران است. انسان های بزرگ برای لحظه های مهم ساخته شده اند.
حالا با وجود تمام این شرایط چطور می شود همچنان سازندگی داشت؟
هیچ وقت نباید دست از کار بکشیم.کامو می گوید زمانی که هیچ امیدی ندارید باید آن را به وجود بیاورید. من خیلی به این جمله علاقه دارم. ما باید بتوانیم به فردا فکر کنیم. این وضعیت تا ابد ادامه پیدا نمی کند پس باید نشان دهیم واکنش ما به شرایط چیست. اصلا نباید پیشاپیش بازنده باشیم و باید به ظرفیت های تاریخی مان فکر کنیم. نباید اجازه دهیم عمر به سادگی از بین انگشتان مان عبور کند. باید هرطور شده مشغول تولید باشیم و اجازه ندهیم بیهودگی مانند موریانه زندگی مان را بخورد. من نمایشنامه می نویسم، پژوهش می کنم، مقاله می نویسم، درس می دهم. هرطور شده باید یک کورسوی امید را برای خودمان حفظ کنیم.
حالا که بعضی مدام از مرگ تئاتر می گویند، ماه هاست که گروه ها بیکارند و سالن های غیردولتی یکی پس از دیگری ورشکست می شوند، برای عبور از این بحران چه راهکاری پیشنهاد می دهید؟
خیلی ساده است، امکان اجرای نمایش در سالن های کنترل شده بهداشتی را برای گروه ها به وجود بیاورند. این حداقل کاری است که می توان انجام داد و به مردم گفت زندگی همچنان جاری است. دولت باید از اجرای گروه های تئاتر حمایت کند و خروجی آنها را به صورت آنلاین در اختیار مردم سراسر کشور بگذارد. ما امروز باید بتوانیم از ترکیب هنر و تکنولوژی در جهت آسایش و آرامش جامعه بهره بگیریم. باید بتوانیم از تجربه های جهانی استفاده کنیم. حداقل می توانند این ایده را به صورت پایلوت در تئاتر شهر شروع کنند چون این مکان یک وجاهت و کارکرد نمادین امیدآفرین دارد. تئاتر می تواند با استفاده از امکانات فضای مجازی احیا شود. هنرمندان تک افتاده اند و بی ارزشی برای شان سم مهلک است، مدیران نباید اجازه دهند این وضعیت ادامه پیدا کند.
خیلی ساده است، امکان اجرای نمایش در سالن های کنترل شده بهداشتی را برای گروه ها به وجود بیاورند. این حداقل کاری است که می توان انجام داد و به مردم گفت زندگی همچنان جاری است. دولت باید از اجرای گروه های تئاتر حمایت کند و خروجی آنها را به صورت آنلاین در اختیار مردم سراسر کشور بگذارد. ما امروز باید بتوانیم از ترکیب هنر و تکنولوژی در جهت آسایش و آرامش جامعه بهره بگیریم. باید بتوانیم از تجربه های جهانی استفاده کنیم. حداقل می توانند این ایده را به صورت پایلوت در تئاتر شهر شروع کنند چون این مکان یک وجاهت و کارکرد نمادین امیدآفرین دارد. تئاتر می تواند با استفاده از امکانات فضای مجازی احیا شود. هنرمندان تک افتاده اند و بیکاری برای شان سم مهلک است، مدیران نباید اجازه دهند این وضعیت ادامه پیدا کند.
آقای گله دارزاده، اجازه دهید کمی به عقب برگردیم. زمانی که شما مدیریت انجمن هنرهای نمایشی را قبول کردید، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی کمتر به مدیران جوان اعتماد می کرد. چطور شد که پیشنهاد مدیریت انجمن هنرهای نمایشی به شما داده شد و شما چطور این پیشنهاد را پذیرفتید؟
کار کردن در انجمن هنرهای نمایشی به واسطه اینکه شریان اصلی مالی تئاتر کشور است حساسیت های بالایی دارد و به راحتی نمی شود مسئولیت آنجا را پذیرفت. بنده با جناب آقای آشنا سابقه همکاری داشتم زمانی که در استان البرز بودیم من معاون هنری ایشان بودم. تأسیس اداره کل استان البرز با آقای آشنا اتفاق افتاد. تأسیس کردن ویژگی های مالی و اجرایی زیادی دارد و باید زیرساخت ایجاد شود. در این زمینه باید اتفاقات اقتصادی بیفتد و حمایت های مالی صورت بگیرد. من آنجا معاون هنری بودم و باید سالن های موسیقی و گالری ها را هم ساماندهی می کردم. حجم فعالیتی که آنجا صورت گرفت کوچک تر از انجمن به مثابه یک مرکز ملی بود ولی آن سابقه باعث شد که آقای آشنا شخصاً این اعتماد را نسبت به بنده پیدا کنند که جوان آن روزها می تواند عهده دار انجمن هنرهای نمایشی کشور شود. خود ایشان بعدها به من گفتند که مدیران وقت به واسطه جوانی بنده نسبت به انتخاب من تردید داشتند ولی آقای آشنا برای آن ها از اعتماد خودشان نسبت به من گفتند. وقتی این ماجرا با من مطرح شد، ترس و دلهره من را گرفت چون انجمن هنرهای نمایشی کل شریان مالی تئاتر کشور است. هر اتفاقی در آن می تواند تبعات بسیار زیادی داشته باشد و حساسیت و دقت بی اندازه ای می طلبد. آقای آشنا با دلگرمی که به من دادند گفتند شما نگران نباش و من کمکت می کنم. من در موارد زیادی از ایشان مشورت می گرفتم و ایشان به من یاد می دادند. به هر حال هم در آنجا به امور مسلط و مشرف شدم. یادی کنم از آقای مستخدمی که آنجا سال های سال کار کرده بودند و ایشان هم کمک زیادی کردند و ما توانستیم پیش برویم. ابعاد مالی که من در استان البرز با آن مواجه بودم بسیار کمتر از ابعاد مالی بود که در انجمن هنرهای نمایشی با آن مواجه بودیم. لذا به همان اندازه هم حساسیت ها بالا و پایین می شد. در دوره سختی به انجمن هنرهای نمایشی پیوستم. در آن دوران حجم گسترده ای از تحریم ها رخ داد و تنگناهای مالی فراوان اتفاق افتاد. آن موقع تئاتر کشور با یک بدهکاری بزرگ مواجه بود. یک مبلغ نزدیک به پنج میلیارد تومان بدهی وجود داشت که بخش عمده ای از آن بدهی به اشخاص بدنه تئاتر بود. روزانه بسیاری از هنرمندان پیگیر بودند و واقعاً هم حق داشنتد زیرا مدت ها از موعد پرداخت حمایت گذشته بود و شرایط آسانی نبود. روزی که بخش آخر این بدهی ها پرداخت شد، یک شب در بیمارستان بستری شدم.
آن روزها ساختار هم عوض شد و انجمن نمایش تبدیل به انجمن هنرهای نمایشی شده بود. انجمن نمایش بیشتر به سمت تولید تئاتر می رفت، یعنی یک سری از بچه های تئاتر چه در تهران و چه در شهرستان ها عضو انجمن شده بودند. تبدیل انجمن نمایشی به انجمن هنرهای نمایشی یک بار اقتصادی هم به همراه داشت. علاوه بر اینکه باید کار تولید انجام می داد و شرایط اقتصادی آن بچه ها را هم تضمین می کرد. به اعتقاد من این چالش سخت تری بود.
انجمن هنرهای نمایشی یک انجمنی است که باید کلی نیرو را حقوق بدهد و این حقوق معمولاً قرار بر این است که از محل درآمدها اتفاق بیفتد ولی ما می دانیم که انجمن هنرهای نمایشی هیچ وقت درآمدهایش کفاف هزینه ها را نمی دهد. همواره باید کمک بگیرد تا بتواند پرسنل خودش را اداره کند. اگر نتواند پرسنل خودش را اداره کند چرخ تئاتر کشور نمی چرخد. شما ببینید این چالش چه چالش بزرگی است و چه سختی دارد. شما باید کاری کنید تا این چرخ بچرخد. به عبارتی همین روشن نگه داشتن چراغ آن کار بسیار بزرگی است. من می توانم بگویم که آقای آشنا در حوزه مالی خلاقیت و جسارت به خرج می دادند. ما در آن دوره حتی اعتباراتی جمع کردیم که خارج از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود. حالا تأمین آن از خارج از وزارت ارشاد اتفاق می افتاد ولی به هر حال از کانال وزارت خانه می آمد. حتی تا نهاد ریاست جمهوری رایزنی صورت می گرفت تا ما بتوانیم بدهی های تئاتر را تسویه کنیم.
شما به عنوان دومین یا سومین رئیس انجمن هنرهای نمایشی، آیا با این تغییر ساختار موافق هستید؟
موافقت یا مخالفت ما چیزی را عوض نمی کند. این قانون کشور است. اینکه شیوه تخصیص کمک ها باید چگونه باشد در قانون این طور دیده شده است. نه فقط برای وزارت ارشاد که بخواهد بخش حمایت های دولتی خودش را تزریق کند، بلکه وزارت خانه های دیگر هم ساختارهای مشابه دارند. از قضا این یک قانون در کشور است، وگرنه دلیلی نداشت که این تغییر فقط در انجمن اتفاق بیفتد. این یک ضرورت قانونی بود و ربطی به سلایق ما ندارد. ما تا دوره ای که آقای پاکدل رئیس تئاتر شهر بود با یک نوع قانون مدیریت در کشور مواجه بودیم و از دوره آقای پارسایی به بعد با قانون جامع خدمات کشوری روبرو می شویم. یعنی حد اختیارات، وظایف و اعتبارات رئیس ها تغییر می کند و اساساً کل مکانیزم مدیریت تغییر می کند. این تغییر مکانیزم مدیریت هم در وزارت نفت و هم در وزارت ارشاد اتفاق می افتد. این تصمیمی است که در مجلس مصوب شده و به دولت ابلاغ می شود. پس از آن قانون های مالی و ساز و کارهای اداری تغییر می کند. از نظر من راهی برای چابکی در برخی از وزارت خانه ها شد. معمولاً این قانون ها هر چند دهه یک بار بازبینی می شوند و این طور نیست که ما هر سال یک بار تقاضا کنیم یک تغییری در آن صورت بگیرد. این قانون در جهت تسهیل حمایت ها در بعضی از وزارت خانه بسیار عالی عمل کرد و در بعضی از وزارت خانه ها شاید نیاز به بازنگری داشت. به اعتقاد من در حوزه نمایش به واسطه انتظاراتی که از آن وجود دارد باید اداره کل هنرهای نمایشی وسیع تر دیده می شد. در اداره کل هنرهای نمایشی عدم انطباق بین انتظارات و اعتبارات و اختیارات وجود دارد. منظورم از اعتبار همان بخش حمایتی است که می تواند انجام بدهد.
شما در بخشی از صحبت های خودتان گفتید که انجمن های هنرهای نمایشی باید درآمدزایی هم داشته باشند. آیا قوانین دولتی به انجمن هنرهای نمایشی این اجازه را می دهد که بتواند اسپانسر بگیرد و از طریق تبلیغ یا مفاهمه ای که حتی با شرکت های خصوصی انجام می دهد درآمدزایی کند؟
قانون انجمن هنرهای نمایشی، بازرگانی است و دولتی نیست. تأسیس آن یک الزام دولتی بود. دولت به اداره کل هنرهای نمایشی می گوید شریان تزریق مالی شما باید از یک موسسه خصوصی صورت بگیرد. این موسسه، انجمن هنرهای نمایشی است و تعریف می شود ولی تمام قوانین درونی این انجمن ذاتاً خصوصی است و برای همین در حوزه درآمدزایی با هیئت مدیره اش تصمیم می گیرد و نه با ابلاغیه های دولتی. هر درآمدی که در آن بخش ایجاد کند بازرس و هیئت مدیره دارد و مانند موسسات دیگر تابع قوانین بازرگانی است و آن طوری عمل می کند. اما یک نکته را فراموش نکنیم؛ انجمن هنرهای نمایشی اعتبارات دولتی نسبتاً بالایی می گیرد. شما تصور کنید انجمن بخواهد با بخش های خصوصی در تئاتر وارد رقابت شود یا فکر کنید در حوزه آموزش بخواهد دست به رقابت بزند، قطعاً این رقابت ناعادلانه است چون این انجمن توانایی بالایی دارد و می تواند کارهایی با تولید سنگین را مدیریت کند ولی انجمن یک قرار نانوشته دارد که وارد بازاری که بخش خصوصی دارد در آن کسب درآمد می کند، نمی شود. یعنی به عنوان رقیب نیاید در آن بخش کار کند. چند نفر از تئاتری ها رفته اند آموزشگاه زده اند ولی انجمن نمی رود در بازار آن ها فعالیت کند چون آن ها نمی توانند با انجمن رقابت کنند. انجمن با اعتباراتی که دارد می تواند با هر کجای دنیا ارتباط برقرار کند. بعضی از بخش ها مانند اسپانسرنیگ وجود دارد که بخش خصوصی به سختی وارد آن ها می شود. مثلاً شرکت های بزرگ شاید علاقه مند نباشند با یک تماشاخانه و آموزشگاه قرارداد ببندند ولی انجمن هنرهای نمایشی این شأنیت را دارد. در دوره دومی که ما جشنواره فجر را برگزار کردیم منطقه آزاد کیش اسپانسر ما بود و این طور نبود که اکتفای ما هم فقط بخش دولتی باشد. در یک دوره دیگر نیز منطقه آزاد چابهار اسپانسر ما شد. گاهی نیز این کمک ها و اسپانسر به صورت نقدی صورت نمی گرفت. مثلاً آن ها هتل و هواپیما داشتند و می گفتند ما هزینه این بخش را عهده دار می شویم. با این کار به نحوی بار مالی ما را کاهش می دادند. ما در آن ادوار نیز چنین کارهایی را انجام دادیم و صورت های آن موجود است.
آیا انجمن هنرهای نمایشی استان ها وابسته به رئیس انجمن هنرهای نمایشی تهران است یا آن انجمن ها کاملاً مستقل هستند؟
وابسته هستند و باید به مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی گزارش شفاف مالی بدهند. در واقع مسئول رسمی همه شعب، مدیرعامل انجمن هنرهای نمایشی است.
اما انتخاب شان به صورت مستقل برگزار می شود. درست است؟
انتخابات را خودشان برگزار می کنند و یک نفر رئیس می شود. حالا رئیس شعبه همه هماهنگی ها را باید با مدیرعامل انجام بدهد. اما کاری به تاکتیک ها در فعالیت های اجرایی و تصمیماتش در سیاست گذاری جشنواره ندارد، این سیاست ها را اداره کل هنرهای نمایشی انجام می دهد اما در حوزه مالی و جذب اعتبارات باید به صورت شفاف با دفتر مرکزی انجمن هماهنگ شوند.
در ابتدا یک عده با تأسیس انجمن هنرهای نمایشی مخالف می کردند و می گفتند وقتی دولت می تواند به صورت مستقیم به مرکز هنرهای نمایشی و سایر مراکز دیگر پول بدهد، چه ضرورتی دارد بودجه را به یک موسسه خصوصی بدهد و آن موسسه خصوصی بودجه را تقسیم کند؟
وقتی مجلس کشور یک طرحی را برای اداره دولت مطالعه می کند، اداره دولت باید یکپارچگی پیدا کند. قانون را یکپارچه برای دولت می نویسند و قرار نیست بخشی از دولت با قوانین خودش پیش برود. این ناهماهنگی در دولت، رصد امور دولتی را دشوار می کند. اگر در یک تئاتر هر کدام از عوامل یک تحلیل داشته باشند سنگ روی سنگ بند نمی شود. ما باید یک تحلیل و ایده بگذاریم و بگوییم همه در این ایده عمل کنیم. وقتی قانون می آید، ما می توانیم بگوییم این قانون با بخش فرهنگی سازگاری ندارد و پیشنهاد خودمان را بدهیم. پیشنهاد این است که کار کارشناسی آن در اداره کل هنرهای نمایشی صورت بگیرد و به وزیر داده شود و بعد به کابیه دولت برود. حالا اگر کابیه صلاح دید که این پیشنهاد با قانون کشور مغایرت ندارد و ضرورت دارد که اصلاح قانون صورت بگیرد، پیشنهاد را به صورت لایحه به مجلس ارائه می کند. نمی توانیم بدون اینکه ضرورت های قانون را در نظر بگیریم، بگوییم که اگر آن اتفاق می افتاد بهتر بود. مجلس فقط تئاتر را در نظر نمی گیرد، بلکه به سایر مسائل هم توجه دارد. بخشی و جزیره دیدن می تواند ما را به یک نگاه کاریکاتوری برساند. اگر به صورت کلان تر نگاه کنید متوجه می شوید یکپارچگی دارد و نمی توانید در این پازل به یکی از آن ها دست بزنید. اگر قرار است اتفاقی که مثل سازمان سینمایی افتاد برای آن بیفتد باید به صورت لایحه به مجلس برود. این کار یک کار حقوقی است. من یک شوخی کنم، من جزو علاقه مندان فوتبال نیستم و بسیار کم فوتبال نگاه می کنم ولی جسته گریخته می شنوم که کشورهای عربی زود به زود مربی ها را عوض می کنند. اگر حوزه هنرهای نمایشی را به مثابه یک تیم فوتبال در نظر بگیریم، ما در این زمینه ثبات مدیریت نداریم و همیشه تغییرات زود هنگام اتفاق افتاده است. هیچ مدیری در حد و اندازه لایحه ارائه دادن فرصت پیدا نمی کند. تغییر و تعویض مداوم مربی باعث شده که تیم ما همواره در یک سردرگمی بماند. هیچ وقت دیده نشده با یک نگاه جامع ای تحمل کنیم و یک گره را برای چند دهه باز کنیم.
به اعتقاد من اگر مرکز هنرهای نمایشی تبدیل به اداره کل می شود ولی بعدها بزرگ تر نمی شود به خاطر تغییر مکرر مدیران است. متأسفانه ما این تغییر مدیران را در سطوح دیگر مانند انجمن هنرهای نمایشی هم داریم. اگر یک مدیری زیاد مانده باشد سه سال است. مدیران جدید با کوهی از مشکلات به جا مانده از دوران قبلی روبرو هستند و تا بخواهند آن مشکلات را حل کنند باید بروند.
این خودش یک آفت است. به نظرم بدنه تئاتر اعم از دولتی و غیر دولتی در یک نگاه جامع و کلان باید به یک چشم انداز بلند برسد. ما مدیریت استراتژیک نداریم که یک استراتژی طرح کنیم. من در تئاتر شهر حقیقتاً تمام تجربه آقای اسدی و قبلی ها را محترم دانستم و دارم همان را سازماندهی می کنم. اصلاً بنا ندارم که چرخ را از نو اختراع کنم. هر فرآیندی اگر نیاز به اصلاح دارد آن را اصلاح می کنم ولی هر چیز آن درست است همان باید ادامه پیدا کند. ما نباید به عقب برگردیم و باید یک گام به جلو برویم. به احتمال قریب به یقین فرصت من هم فرصت کوتاهی است و در این مدت حداقل می توانم یک گام به جلو بروم.
چطور شد که به تالار محراب رفتید؟
من کارمند رسمی اداره کل استان تهران بودم و وقتی کارم در انجمن تمام شد با آقای طاهری که مدیرکل وقت بودند صحبت کردم و گفتم من نمی خواهم بمانم. دلایل زیادی هم برای نماندن خودم داشتم. مدل مدیریتی ایشان یک مدلی بود که من نمی توانستم کار کنم. بیشتر عادت داشتم با مدلی که آقای آشنا در نظر دارند کار کنم. من تا تیرماه ماندم که عملکرد خودم را تسویه کنم تا خیالم راحت شود فردا روزی حرف و حدیثی پیش نیاید. ما در سرعین بودیم که من استعفای خودم را به آقای طاهری تحویل دادم. ایشان گفت بمانید ولی من گفتم نمی توانم بمانم. گفتم اگر می خواهید کار کنم در هر کجای خارج از انجمن در خدمت تان هستم. ایشان اساساً علاقه مند بود که من در مرکز حضور نداشته باشم. من به ایشان گفتم به عنوان یک پژوهشگر مستندات تحلیلی زیادی را گردآوری کرده ام. آمار تحلیلی فعالین، بررسی آماری حمایت ها، تولیدات و جشنواره ها که تکلیف شما با آفرینش گران را مشخص می کند. گفتم اگر اجازه بدهید یک روز بیایم این ها را ارائه بدهم ولی ایشان حتی این کار را هم از من نخواستند. پس از آن من باید به استان تهران و سر پست رسمی خودم برمی گشتم. با مذاکره ای که با مدیرکل استان تهران داشتم از ایشان خواهش کردم که در همین شاخه تئاتر بمانم. آن موقع پست مدیریت تالار محراب خالی بود و من به آنجا رفتم. آن روزها آقای کرمی به من گفت خوب کردی که به تالار محراب رفتی چون پس از خستگی انجمن، آنجا برای استراحت جای خوب است. البته وقتی دیدند من دارم دوندگی می کنم، یک روز به من گفت فکر نمی کردم اینجا این قدر تغییر کند.
من یادم است که وقتی شما به تالار محراب رفتید، پس از مدت ها آن تالار شروع به فعالیت مستمر کرد. تالار محراب تقریباً به مخروبه تبدیل شده بود و کمتر کسی حاضر می شد به آنجا برود. سالن هم به لحاظ سخت افزاری صدمه دیده بود ولی وقتی شما به آنجا رفتید آرام آرام نمایش ها آمدند و در آنجا فعالیت کردند.
اولین هفته ای که آنجا بودم یک چرخی در سالن زدم و یک جعبه بزرگ سبز رنگ دیدم و گفتم این چیست؟ گفتند این برای پیمان شریعتی است. گفتم چرا پیمان باید یک جعبه بزرگ اینجا نگه داری کند؟ با او تماس گرفتم و گفتم پیمان ماجرای این جعبه چیست؟ گفت این جعبه برای یک اجرا در اوایل دهه 70 است و آن را نمی خواهم. من یک سری اقلام فلزی را جدا کردم و بقیه وسایل را به بیرون ریختم چون انصافاً همه آن ها زباله بودند. کار به جایی رسید که چند روز کامیون های شهرداری می آمدند و زباله ها را به بیرون می بردند. تالار محراب ماشینری دارد. این ماشینری تا سه متر مدفون در زباله بود. آنجا تبدیل به انبار لوازم بیهوده شده بود و بی دلیل از آن ها نگه داری می شد. روزی که من به آنجا رفتم 12 پروژکتور برای دو سالن داشت ولی روزی که بیروم آمدم تعداد پروژکتورهایش به 52 عدد رسیده بود. تعداد خط های فعال نور 10 تا بود و روزی که کارم در تالار محراب تمام شد تعداد خط های فعال نور به 96 تا رسیده بود. ما اتاق فرمان ها را قبل از گران شدن دلار تعویض کردیم. البته آن تالار نیاز به مراقبت مداوم دارد. مدیرت آنجا به رئیسش بستگی دارد و هنوز ساز و کار رسمی برای تالار محراب وجود ندارد. پس از من هم رایزنی کردند و مهرداد کوروش نیا را آوردند تا این فرآیند تئاتری بودن مدیر تالار محراب قطع نشود. تأثیر تبلیغات منفی بسیار زیاد است و تأثیر تبلیغات مثبت بسیار کم. تالار محراب چند دهه درگیر تبلیغات بد بوده و درست شدن آن چند دهه وقت می برد. الان خاطره ای که نسل جوان از تالار محراب دارد با خاطره ای که نسل ما از این سالن دارد فرق می کند. دانشجویان جدید از تالار محراب خاطره اجرا دارند. روزی که من به آنجا رفتم تالار محراب در طول سال چهار اجرا داشت ولی در ادوار بعدی سالی 20 نمایش در آنجا اجرا می شد. کارگردان های زیادی بودند که کارهای اول خودشان را در تالار محراب روی صحنه بردند. مثلاً آقای تاراج ابتدا کارش را از آنجا شروع کرد و امروز تبدیل به یکی از کارگردان های خوب و قابل اعتماد ما شده که دارد در سالن های اعلای کشور کار می کند. تالار محراب بازیگران زیادی به بدنه تئاتر معرفی کرد. حالا آنجا در ذهن نسل جوان یک خاطره خوب است. من به آقای کوروش نیا گفتم این خاطره باید مداومت پیدا کند.
چطور شد که از آنجا بیرون آمدید و به انجمن تعزیه رفتید؟
من به هنر ایران علاقه مند هستم. مثلاً به موسیقی و معماری ایران علاقه مند هستم. یکی از طرفداران پر و پا قرص نگارگری هستم و آثار نگارگرها را با یک ولع خاصی نگاه می کنم. در بین نقاشان نوگرای امروز ایران، شهریار احمدی را خیلی دوست دارم چون وام دار سنت های نگارگری ایرانی است. ایشان از جوان های فوق العاده درجه یک نقاشی کشور است که امروزه در دنیا نیز شناخته شده است. من تابلوهای ایشان را با حیرت پیگیری می کنم. ما در زمینه نمایش، برای هنر ایران عنوان نمایش آیینی و سنتی را گذاشته ایم. این عنوان چندان عنوان درستی نیست. لفظ نمایش ایرانی که آقای بیضایی پیشنهاد دادند لفظ درست تری است. لفظ سنتی به هنر یک جور مردگی داده و باعث شده که این تصور در ذهن فعالان ایجاد شود که این هنر دیروز است، در حالی که هنر همیشه زنده است. البته برخی از هنرها می میرند. در طول تاریخ هنرهای زیادی مرده اند و هنرهای جدیدی به وجود آمده اند. هنر ایران هم مشمول همین مسئله است. اینکه ما باید این ها را در موزه نگه داری کنیم ارزشمند است ولی اجازه نمی دهیم که طبیعی زندگی کند. به نظر من این یک تهدید است. هم تئاتر سنتی غربی در ایران و هم بدنه تئاتر سنتی ایرانی هر دو به نوعی به یک زیست گلخانه ای معتقد هستند. ما اساساً با تئاتر روزآمد دنیا مواجه نیستیم. آنچه که امروزه به عنوان هنر مدرن در ایران پیگیری می شود یک نگاه سنتی دارد. امروزه اروپایی ها به مدرنیسم نیز به چشم یک سنت نگاه می کنند چون بیش از یک قرن از آن می گذرد. من دیدم در اروپا برای سنت ها زحمت زیادی می کشند و مدام یک چیز جدید از آن در می آورند و احیایش می کنند. هر کاری که بگویید این ها دارند با هنر خودشان انجام می دهند. آموزشگاه و کارگاه هنر دارند و دانشگاه هایشان هم بخش های متعدد پژوهشی دارند. ما معمولاً درخت نمی کاریم و عادت به میوه چینی و پخته خواری داریم. منتظر هستیم آن طرف یک چیزی پخته شود تا ما استفاده کنیم. من حس کردم ما یک وظیفه تاریخی داریم که در حوزه هنر ایران کار کنیم. شیفتگان سنت نمی توانند این وظیفه را انجام بدهند. وقتی دارند درباره تعزیه به مثابه یک امر جاودانه حرف می زنند، نمی توانیم درباره تحول با آن ها حرف بزنیم. وقتی در مورد حفظ و نگه داری نقالی حرف می زنند، نمی توانیم بگوییم بیایید به آن زیست طبیعی بدهیم. به نظر من یک نگاه نو در این جریان لازم است که به مرور فعالیت را آغاز کند تا در آینده منتهی به گفت وگوی بخش نوگرا و بخش سنتی شود و از ماحصل این دیالوگ به یک هنر برسیم که این هنر هم هنر روز ما است و هم در پیوند با تمدن و مردم.
فکر کنم برای رخ دادن چنین اتفاقی زمان زیادی لازم است. این طور نیست؟
من معتقد نیستم که زمان زیادی می برد. نسل جدید به شدت جسور و جست وجوگر است و در برخورد با هنر با شهامت عمل می کند. آن ها هنوز اسیر ترس و لرزها و محافظه کاری نسل ما در خلق و آفرینش نشده اند. من نسل جوان را خیلی دوست دارم. هنوز نام به عنوان یک فرامتن آن ها را اسیر نکرده است. این ها باعث می شود که این نسل اگر آگاهی های لازم را پیدا کند به سرعت دست به تغییر بزند. آمد و شد این نسل ها خواه یا ناخواه اتفاق می افتد. بدنه فرهنگ در کشور ما مدام پوست اندازی کرده و این کار را می کند. به هر حال ایده های آن ها است که این اتفاق می افتد. وقتی اکثریت پیدا کنند به یک نوع نگاه درونی و زاینده منتهی خواهد شد و به این واسطه من به این حوزه بکر علاقه مند هستم. من وقتی در تالار محراب آن گفت وگو را با آقای کرمی داشتم، ایشان گفت کار کردن در اینجا سخت است ولی من گفتم اتفاقاً آسان است. گفت چرا؟ گفتم شما وقتی در جنگل تئاتر شهر یک درخت خوب بکارید چیزی به چشم نمی آید ولی در این کویر اگر یک سایه بان درست کنید به چشم می آید. من فکر می کنم یکی از جاهایی که برهوت شده است، حد فاصل بین دو شیفیتگی در ایران است. من اساساً هیچ علاقه ای به شیفتگی و تعصب در حوزه هنر ندارم. حتی در حوزه هنر ایران و تعزیه به هیچ عنوان شیفته نیستم و تعصبی ندارم. اساساً هنر محل گفت وگو است و باید زمینه را برای گفت وگو فراهم کرد. من به عنوان یک علاقه مند همیشه پیگیر انجمن تعزیه بودم و در این زمینه مقاله می نوشتم و سخنرانی می کردم ولی حتی یک خط هم تعزیه خوانی نکرده بودم. بزرگان و پیشکسوتان این حوزه با وجود اینکه من تعزیه خوانی نکرده بودم محبت کردند و بنده را مدیر عامل انجمن تعزیه کردند.
قبول دارید که شما در یکی از مقاطع سخت و دشوار آمدید مدیریت تئاتر شهر را پذیرفتید؟
بله، بسیار سخت است. البته من نه از سختی می ترسم و نه جا می زنم. به آقای شفیعی مدیر کل اسبق هنرهای نمایشی به مزاح گفتم همیشه دوره های سخت گردن من می افتد. مدیریت انجمن هم در یک دوره بسیار سخت به من افتاد. من عادت کرده ام که سرم را پایین بیاندازم و کارم را انجام بدهم. آقای اسدی بنا بر ضرورت ها و علایق خودشان نمی خواستند در تئاتر شهر باشند. وقتی مدیریت تئاتر شهر با من مطرح شد، به آقای آشنا گفتم کمی برای این کار سالخورده شده ام. برای اینکه یک مدیر در این شرایط بتواند تأثیرگذار باشد باید دوندگی زیادی کند. آقای دکتر آشنا به من اعتماد کردند و این پست را به من سپردند. من وقتی یک مسئولیتی را قبول می کنم تمام هم و غم خودم را برای آن کار می گذارم. می گویم همه خوبی های گذشته تداوم پیدا کند و حالا بیاییم برای آینده برنامه کوتاه داشته باشیم. اگر غر بزنم و بگویم اینجا را در شرایط سختی به من دادند بی انصافی است چون من می دانستم که دارم وارد چه عرصه ای می شوم.
تئاتر شهر پایتخت تئاتر ایران است و هر وقت چراغ تئاتر شهر روشن باشد انگار چراغ تئاتر کشور روشن است. با این وجود چرا تئاتر شهر همیشه مورد بی مهری قرار گرفته و دچار مخاطره بوده است؟
بحث اول، بحث مدیریت تئاتر شهر است. لفظ مدیریت برای تئاتر شهر غلط است چون اینجا رئیس دارد. منظورم از مدیریت، ساماندهی امور است. شما اگر دقت کنید ما تا دوره آقای پاکدل که قانون جامع خدمات کشوری نداریم با مدیریت های چند ساله مواجه هستیم. از دوره آقای پارسایی به بعد تقریباً مدیریت ها ماکزیمم دو ساله می شوند و من هم این مسئله را می دانم. تئاتر شهر در طول سال ماکزیمم به 50 گروه تئاتر می تواند بله بگوید و میانگین به 480 گروه باید جواب رد بدهد. البته آمار بیشتر از این حرف هاست و این 480 گروه کسانی هستند که سابقه کار در تئاتر شهر دارند. آن کسی که بله شنیده به حق خودش رسیده است ولی به آن کسی که نه می گویید یعنی حق او را سلب کرده اید. یعنی به صورت پیش فرض رئیس تئاتر شهر کسی است که حقوق را سلب می کند ولی این مسئله اجتناب ناپذیر است. در هر دوره از سال دوم به بعد نقد رئیس شروع می شود. یک ضرب المثل هست که می گوید گربه را هر طور که بیاندازید چهار دست و پا پایین می آید. مهم نیست که شما برنامه دارید یا نه و مهم نیست بله یا نه خوبی می گویید؛ شما در هر صورت نقد می شوید. تئاتر شهر هیچ وقت ثبات ندارد. وقتی یک رئیسی می آید، پس از مدتی جمعیت کثیری از تئاتری ها به نقد او می پردازند و یک مدیر بالادستی برای اینکه با جمعیت همراه شود می آید مدیر تئاتر شهر را عوض می کند. اگر بداند مدیر خوبی است او را ارتقاء می دهد ولی رییس در تئاتر شهر نمی ماند چون هزار نفر دارند او را نقد می کنند. همان سالی پانصد کارگردانی که در دوسال فرصت اجرا به آنها نرسیده است حالا و در پایان دو سال هزار منتقد صریح رییس تئاتر شهر شده اند. این سیکل در همه ادوار عین یک فیلم تکراری به همین نحو انجام شده است. سال اول هر رییس به اجرای برنامه رییس قبلی می گذرد و سال بعد که برنامه خودش را ارائه می کند باید برود، تقریبا اغلب کسانی که در حوزه مدیریت تئاتر دستی دارند این مطلب را می دانند. هیچ کس هم طاقت نمی آورد که دندان روی جگر بگذارد تا به نتیجه برسد. آیا مگر سابقه 7 سال مدیریت من در تالار محراب یا 8 سال مدیریت شهرام کرمی در تالار هنر بد بود؟ من ابداً منظورم این نیست که بگذارند من در تئاتر شهر بمانم. دارم درباره یک چالش بزرگ و آگاهی صحبت می کنم. دولت تغییر می کند و وزیر و معاون و مدیر کل هم عوض می شوند. بعد هزار نفر که منتقد هستند با معاون و مدیر کل جدید صحبت می کنند تا رئیس تئاتر شهر عوض شود. کارنامه من باید پس از رفتنم بررسی شود ولی الحق و الانصاف برخی از مدیران قبلی تئاتر شهر از جان مایه گذاشتند، اما همان افراد هم در همان سناریوی هزار منتقد جابجا شدند. اشکال عمده اینجاست که این سالن ظرفیت لازم برای اجرای همه تقاضاها را ندارد و از بین ایده های بسیار خوبی که هنرمندان کاربلد تئاتر پیشنهاد می دهند باید دست به انتخاب بزند و نگفته مشخص است که بسیاری از ایده های خوب راهی برای اجرا در تئاتر شهر پیدا نمی کنند، وقتی به این طرف ماجرا نگاه می کنید می بینید تمام آن منتقدین حق دارند که با انتخاب های تئاتر شهر همدل نباشند. این شهر بزرگ و این جامعه بزرگ تئاتر به چند تئاتر شهر دیگر نیاز دارند. مجموعه هایی که نیاز هنرمندان و مخاطبان را مرتفع کند. تعداد فعالین تئاتر سال به سال افزوده می شود ولی اندازه و ظرفیت اجرایی سالن ها رشد بسیار کندی دارد، اولین بار در دوره قبلی آقای آشنا زمینه های ورود بخش خصوصی در موضوع سالن داری مطرح و اجرا شد. اما توان بخش خصوصی هم محدود است و باید ساز و کارهای تشویقی موثری در این زمینه طراحی شود. این مسئله نشان می دهد که ما باید نگاه فراتری داشته باشیم. امیدوارم روزی برسد که معضلات بزرگ مطرح و حل شوند. معضلاتی از قبیل حریم تئاتر شهر و فضای پیرامونی. خواه یا ناخواه در طول سال یک تعدادی از گروه ها در تئاتر شهر اجرا می روند و یک تعداد کثیری از گروه ها نوبت اجرا نمی گیرند. اگر انفرادی اجراها را انتخاب کنیم می گویند دیکتاتور است و اگر با شورا انتخاب کنیم هم می گویند پشت شورا قایم شده است. اگر نمایش ها پر تماشاگر باشد نقد می کنند و اگر کم تماشاگر باشند هم مورد نقد قرار می گیرید. به ترکیبی از پیشکسوتان و جوانان اجرا بدهید، می گویند این سالادی که ساخته اند سر و ته ندارد. اگر اجراها را یک دست انتخاب کنید هم یک جور دیگر به شما نقد وارد می کنند. بچه های تئاتر منتقد هستند. به خاطر اینکه منتقد هستند در تئاتر مانده اند و اگر منتقد نبودند تئاتر را انتخاب نمی کردند. همیشه یک عینک انتقاد دارند و این خوب است. آن ها باید نقد کنند و ما نیز باید به نقد آن ها توجه کنیم. اما به اعتقاد من اگر یک نفر بداند که چهار سال رئیس تئاتر شهر خواهد ماند و باید پای تصمیماتی که می گیرد بماند بهتر می تواند تصمیم بگیرد. آن وقت آن انتقادات کارشناسانه مبنای تحولات موثرتری خواهد شد.
آیا می شود امیدوار بود شرایط پیرامونی تئاتر شهر که همه از جمله خودتان از آن ناراضی هستید حل شود؟
من نمی توانم در مورد آینده قطعی حرف بزنم ولی می توانم بگویم تا امروز هیچ روزی نبوده که برای حل این ماجرا تلاش نکرده باشم. در واقع هیچ روزی نبوده که من با یک نهاد در این رابطه صحبت نکرده باشم. اینکه موفق خواهم بود یا نه، بعداً مشخص خواهد شد ولی واقعاً با تمام قوا دارم این کار را انجام می دهم. یک شب داشتم از تئاتر شهر می رفتم که کیف لپ تاپ دستم بود، بچه ها گفتند دیر وقت است کجا می روید؟ گفتم می خواهم به خانه بروم. گفتند این وقت شب با کیف نروید. یک لحظه با خودم گفتم چرا اطراف تئاتر شهر باید این طور باشد که من بترسم. بچه ها محبت کردند آن شب من را همراهی کردند تا به ماشین خودم برسم. از همان روز که گمانم یکی، دو روز از انتصاب بنده می گذشت به بعد تمام وقت روی این ضرورت قدیمی کار می کنم. همکارنم در امور اجرایی و اداری با شناخت و خلاقیت با بنده همراه هستند و این معضل به هر طریقی که شده باید حل شود. به شما قول می دهم تا روزی که هستم هیچ روزی این مسئله را به فراموشی نمی سپارم. این قول را هم به شما می دهم که به زودی یک نتایجی در همین راستا خواهید دید.
وی افزود: این نمایش آماده اجرا است و کارگردانی و نویسندگی آن را خودم بر عهده دارم و مشاور کارگردان دخترم، آیدا دژاکام است که حدود 20 سال با من همکاری کرده است؛ از بازیگری در سن هفت الی هشت سالگی در تالار وحدت، منشی صحنه، دستار صحنه و دستیار کارگردانی را تجربه کرده و الان به من مشورت می دهد.
دژاکام درباره داستان این نمایش بیان کرد: بین سال های 1340 و 1350، شوهر زنی در گلباغ، پنج مامور ژاندارمری را می کشد. آن زن از گلباغ به کرمان و درِ خانه ایوب خان می رود که گلریزان کند و دیه ژاندارم ها را داده و شوهرش را آزاد کند اما ایوب خان، آن جا نیست. همه به دنبال ایوب خان می گردند و به هر نفر که می رسند، هرکس داستانی از این مرد تعریف می کند. 12 داستان درباره کجایی ایوب خان در نمایش وجود دارد که در هر کدام از این داستان ها هر کس یک نظر و تعریفی راجع به این مرد دارد.
وی درباره بازیگران نمایش ایوب خان اظهار کرد: بازیگران نمایش شاگردانی هستند که به مدت 2 سال با من همکاری داشته اند و به ترتیب ورود به صحنه عبارتند از حسام سعیدی، الناز ملک پور، غزل جمشیدآبادی، نیوشا امینی، طاهر رجبی، زینب تحقیقی، طاها و ماهان عابدی که 2 قلو هستند و هر کدام یک شب در میان بازی می کنند، آرمین خزاعلی، شایان انجمنیان، مژده عنایتی، میلان صباحی، پریسا جلالی مقدم، سمانه شعاری، بهرام ابراهیمی، فریبا امینی، سروش طاهری و خودم.
کارگردان نمایش پرده های نیلگون درباره تصمیم خود برای اجرای متفاوت این نمایش با توجه به شرایط محدود کرونایی، عنوان کرد: یکی از برنامه ریزی هایی که دارم این است که شاید این نمایش را به صورت فیلم و در لوکیشن واقعی ضبط کنم، زیرا صحنه خیلی شلوغ نمی شود یعنی اینطور نیست که جای شلوغ و پر بازیگری باشد. احتمالا در یک کاروانسرای قدیمی لوکیشنی پیدا شود و بعد وقتی هم سر صحنه می رویم فقط عوامل فنی و یک یا 2 بازیگر برای یک روز یا یک صبح تا ظهر و بعد بازیگر بعدی را با خود همراه کنیم. درواقع چهار یا پنج نفر سر صحنه در محیط باز می رویم.
وی از دلیل خود برای این تصمیم گفت: از ابتدا این نمایش خیلی استعداد فیلم شدن را داشت؛ ماجرا در یک شب برفی است که همه اتفاقات از ساعت چهار و نیم صبح تا 6 در کوچه پس کوچه های یک شهر قدیمی اتفاق می افتد لذا اگر بافت قدیمی ای را پیدا کنیم، فیلمرداری را انجام می دهیم.
پایان فیلمبرداری چاه سرخ و کافه فراموشی
دژاکام در بخش دیگر صحبت هایش از به پایان رساندن نگارش فیلمنامه غذای سگ خبر داد که در حال حاضر در مرحله اقدام برای ثبت است و درباره جزییات آن در آینده اطلاع می دهد.
نویسنده کتاب غزل کفر همچنین از به پایان رساندن کتاب آخرش خبر داد و گفت: کتاب آخرم را که مجموعه ای از پنج نمایشنامه است برای چاپ آماده کرده ام که شامل نمایشنامه های ایوب خان ، شیشه ، کشتی یونانی ، رومئو و ژولیت و مکبث می شود و کتاب الان در مرحله حروف چینی قرار دارد. بعد از این مرحله با توجه به تعداد صفحات آن، درباره نام و تیراژ تصمیم گیری خواهم کرد، ممکن است مکبث و رومئو و ژولیت را که بازنویسی نمایشنامه های شکسپیر هستند، در یک کتاب با عنوان مکبث و سه تای باقی مانده را در یک کتاب دیگر با عنوان ایوب خان به چاپ برسانم.
این نویسنده که 2 فیلم با عنوان های کافه فراموشی و چاه سرخ را در روزهای گذشته در مرحله ساخت داشت، از به پایان رساندن فیلمبرداری آن ها خبر داد و اضافه کرد: کافه فراموشی و چاه سرخ را حدود 2 ماه قبل ساختم و هر کدام تقریبا 20 و خرده ای دقیقه است که هر 2 روی هم 45 دقیقه می شوند.
وی از تصمیم خود برای اکران این فیلم ها اینگونه گفت: تصمیم داشتم این فیلم ها را با 2 فیلم قبلی ام یعنی کیمیا و گلایه که مدت زمان این چهار فیلم در کنار هم به حدود 60 دقیقه می رسد در یک سالن سینما به صورت خصوصی اکران کنم و بعد از آن هم به یکی از سایت های پخش آنلاین بسپارم اما با توجه به شرایط موجود امکان آن وجود ندارد و باید کمی مکث کرده و بعد برای اکران اقدام کنیم.
وضعیت موجود مثل جنگ می ماند
بازیگر نمایش غروب یک برکه درباره وضعیت تئاتر در این روزها بیان کرد: هیچ نظری در این باره ندارم و همه اش به ورود واکسن کرونا به ایران بستگی دارد. در جایی خواندم که این اتفاق در مهرماه سال آینده اتفاق خواهد افتاد ولی به نظر من خیلی زمان زیادی است، چیزی حدود 10 ماه. چه اتفاقی قرار است در این 10 ماه در ایران بیفتد، نمی دانم. به نظر من در حال حاضر اینقدر شرایط سخت و تیره است که آدم نگران می شود و با خودش می گوید آیا نمایش را اجرا کنیم، آیا مردم می توانند برای تماشا بیایند، آیا دلشان می خواهد بیایند یا خیر. یک سردرگمی و تعلیقی وجود دارد که فقط می شود با صبر، مقاومت و ایستادگی کردن، ادامه داد. وقتی که خبر ساخت واکسن را شنیدم بسیار خوشحال شدم ولی از صبح که خبر ورود واکسن در مهرماه سال آینده به ایران را خوانده ام، همه چیز بر سرم آوار شده است.
دژاکام از چگونگی کار کردن خود در این روزها تعریف کرد: من در این مدت تعطیلات، مقدار زیادی در اسکایپ و واتس اپ و فضاهای یک نفره در پارک تمرین می کردم، مثلا با یکی از بازیگرها یا دستیارانم، 2 الی سه نفری یا خیلی زیاد، پنج نفری، در یکی از پارک های تهران تمرین می کردیم اما الان تقریبا حدود یک ماه است که من تنها در دفترم کار می کنم، می نویسم و می خوانم. کار دیگری نمی شود انجام داد ولی از طرفی تسلیم هم نباید شد. این وضعیت مثل یک جنگ می ماند.
وی درباره کمک های دولتی به تئاتر در این روزها تصریح کرد: به درِ خانه و حساب من به عنوان کسی که چهل سال کارگردانی تئاتر انجام داده ام و الان هم با توجه به شرایط، کار را تعطیل نکرده و یک نفره کار می کنم، چیزی نیامده است. مثل اینکه یک بار مدیر کل هنرهای نمایشی بخشی از صندلی های خالی تئاترهایی را که اجرا شدند به ازای هر تماشاگری که وارد سالن شد، یک تماشاگر دیگر کمک کرد و خرید. گویا غیر از این اتفاق دیگری نیفتاده است.
وام های بلاعوض به هنرمندان داده شود
کارگردان نمایش دزد دریایی درباره شرایط سخت اهالی تئاتر تعریف کرد: بچه های تئاتر شرایط بسیار بسیار سختی دارند زیرا تمام درآمدهای آن ها و متخصصان تئاتر بسته شده است. آن هایی که در تئاتر کار می کنند یا باید کارگردانی کرده یا بنویسند یا بازی کنند. بازی، کارگردانی، نوشتن، طراحی و موسیقی، زمانی اتفاق خواهد افتاد که نمایش، جشنواره یا ضبط تلویزیونی و سریالی ای وجود داشته باشد، سریال ها که به شدت محدود هستند، 2 یا سه سریال نمایش خانگی و تلویزیونی کار می شود و تعداد محدودی بازیگر درگیر همان سریال ها هستند، بقیه خانواده سینما و تئاتر، الان به شدت هرچه تمام تر درگیر مشکلات هستند.
این کارگردان درباره صندوق هنر و هنرکارت و وام هایی که قرار است داده شود، عنوان کرد: اتفاق چندانی نیفتاده است. هنرکارت به یک تعدادی پرداخت شده است که مثل اینکه 1 میلیون و 400، 500 هزار تومان در کارت وجود دارد ولی از این میان حق برداشت از 100 هزار تومان را هم ندارند و آن 100 هزار تومان می سوزد. کاش دولت فکری کند، خیلی خیلی سخت می گذرد، من یک جا گفتم وام بلاعوضی بلافاصله به مبلغ پنج یا 10 میلیون تومان در این کارت ها و یک وام طولانی مدت 50 میلیون تومانی برای همکارانمان اختصاص دهند که حداقل بازپرداخت آن از بعد از تمام شدن کرونا باشد، اما نشد.
وی ادامه داد: من که سال های سال در سینما، تلویزیون و تئاتر بوده ام همه اش کارهایم تعطیل است. این ها گفتنی نیست، نیازهای اولیه زندگی هستند، مثلا کرایه خانه ها سر به فلک کشیده است، اگر درآمد داشته باشیم هم باید مقدار زیادی را صرف کرایه خانه کنیم، خرج خورد و خوراک معمول آدم ها خیلی زیاد شده است و حالا این وسط خدا نکند کسی مریض هم بشود. خیلی شرایط سخت و طاقت فرسا است.
دژاکام در پایان درباره روزهای سخت و ناامیدی ای که در گذشته گذرانده است، بیان کرد: من شرایط سخت و ناامیدی های زیادی را در این سال ها دیده ام اما هیچوقت اینطور نبوده است که کسی به داد کسی نرسد. یادم است آن موقع که هیچ چیزی در بازار پیدا نمی شد، می رفتیم در صف تعاونی می ایستادیم و 2 عدد تُن ماهی می گرفتیم یا به ما کوپن می دادند، ما هم آن کوپن را مرغ می گرفتیم یعنی با توجه به آن شرایط، قند و شکر و برنج و مرغ و گوشت را داشتیم و اموراتمان می گذشت، الان روزگار فرق می کند و باید به مردم کمک کرد.
فروغ گشتیل
انتهای پیام/
اعتمادآنلاین| اگرچه تئاتر و سینما روزی در تقویم ایرانی دارند، هنوز تلاش ها برای ثبت روز ملی موسیقی به جایی نرسیده است.
حدود 2 دهه پیش تولد ابونصر فارابی به عنوان روز ملی موسیقی پیشنهاد شد اما مورد تصویب قرار نگرفت.
حالا خانه موسیقی گفته در تلاش است تا اول مهرماه و سالروز تولد استاد شجریان را به عنوان روز ملی موسیقی به ثبت برساند.
از سوی دیگر چهارم آذرماه امسال 30 هنرمند موسیقی نامه ای خطاب به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نوشتند.
شهرام ناظری، عبدالوهاب شهیدی، داریوش طلایی و... طی این نامه خواستند تولد فارابی به عنوان روز ملی موسیقی ثبت شود.
در واکنش به این نامه خانه موسیقی پیشنهاد تعیین روز 4 آذر به عنوان روز ملی موسیقی را همزمانی کاملاً هماهنگ شده و سوال برانگیز توصیف کرد.
خانه موسیقی اعلام کرد: افراد پشت پرده جمع کردن امضا برای تولد فارابی در 2 دهه اخیر که این موضوع رد شد کجا بودند؟
آن طور که خانه موسیقی اعلام کرده، تکذیبیه هایی از سوی چند نفری که نام شان پای این نامه آمده گردآوری شده است.
نکته دیگر در این مناقشه روز تولد فارابی است. در بسیاری از اخبار و منابع رسمی، چهارم آذر به عنوان تولد این حکیم آمده.
خانه موسیقی اما عنوان کرده که چهارم آذر در برخی منابع ذکر شده و مهرماه سالروز تولد فارابی است.
خانه موسیقی همچنین گفته است قبلا جشن های سالانه خود را به مناسبت تولد فارابی در مهرماه برگزار می کرده است.
باید دید در تلاش برای ثبت روز ملی به نام فارابی یا شجریان ، قرعه این روز به مهر می رسد یا آذر.
به گزارش شبکه مردم خبر گروه مجازی خبرگزاری صدا و سیما ، صاحبان آثار می توانند، تمامی آلبوم های صوتی دارای مجوز از دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سایر نهاد های رسمی را که در بازه زمانی یکم مهر 96 تا یکم مهر 98 به صورت فیزیکی یا دیجیتال منتشر شده باشند در این بخش شرکت بدهند.
کد ویدیو
دانلود
فیلم اصلی
همچنین در لنز امروز خواهید دید:
ظرفیت های فجر سی ونهم در دوران کرونا را بشناسیم
بحران های کرونا و پاسداشت مدافعان سلامت در بخش رادیو تئاتر
یادی از درگذشتگان
محسن حسن زاده در گفتگوی تلفنی با برنامه پرده آخر گفت: تئاتر شبیه زندگی است و به تناسب شرایط، خودش را تغییر می دهد.
وی افزود: فعالیت های تئاتری در این شرایط باید با روش های جدید و ممکن ادامه پیدا کنند و متوقف نشوند.
مدیرکل روابط عمومی اداره کل هنرهای نمایشی وزارت ارشاد اضافه کرد: سالن ها و تماشاخانه های تئاتر تمام پروتکل های مصوب را به دقت رعایت می کنند.
وی تاکید داشت: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی قصد دارد جشنواره تئاتر فجر و جشنواره تئاتر عروسکی مبارک حتما برگزار کند.
محسن حسن زاده ادامه داد: نمایش های منتخب از شهرستان ها در جشنواره تئاتر در شهر خودشان به روی صحنه می روند.
وی اضافه کرد: بر اساس برنامه ریزی های انجام شده جشنواره تئاتر فجر در اوایل بهمن ماه 99 و جشنواره تئاتر عروسکی مبارک در اوایل اسفند ماه 99 برگزار می شوند.
مدیرکل روابط عمومی اداره کل هنرهای نمایشی وزارت ارشاد تصریح کرد: اگر قرار باشد برای برگزاری جشنواره های تئاتر از سالن های تئاتر استفاده کنیم، قطعا با 50 درصد ظرفیتِ تماشاگر فعالیت های مختلف را پیش خواهیم برد.
وی افزود: سعی می کنیم تعداد اجراهای تئاتر در جشنواره فجر را بیشتر از سال های قبل در نظر بگیریم، تا از این طریق تماشاگران بیشتری اجراهای مختلف را ببینند.
محسن حسن زاده تاکید داشت: بدون شک جشنواره تئاتر فجر علاوه بر برگزار شدن در فضای حضوری و فیزیکی، در فضای مجازی نیز حضور چشم گیری خواهد داشت.
وی با اشاره به بخش خیابانی و دیگر گونه های نمایشی تئاتر فجر، توضیح داد: در حالت کلی این بخش از جشنواره تئاتر فجر با سال های گذشته تفاوت عمده ای ندارد، در حالی که امسال تماشاگران باید به پروتکل های بهداشتی و فاصله گذاری فیزیکی توجه بسیار جدی و دقیق داشته باشند.
مدیرکل روابط عمومی اداره کل هنرهای نمایشی وزارت ارشاد با اشاره به این که جشنواره ها همیشه با ازدحام و شلوغی درگیر می شوند، ادامه داد: ما تلاش می کنیم تا در جشنواره ی امسال ازدحام و شلوغی نداشته باشیم و حتی بخش خیابانی را با جمعیت مناسب و مطلوب برگزار کنیم.
وی افزود: ما باید برای ایام شلوغِ جشنواره برنامه ریزی داشته باشیم.
خبرنگار : سپهر نصیحتگر
کلمات کلیدی: #جشنواره_فجر #رادیو #وزارت_ارشاد
1399 تمامی حقوق سایت متعلق به صدای جمهوری اسلامی ایران است
وی درباره پیگیری فعالیت های آموزشی خود نیز توضیح داد: کمی مشغول تدریس تئاتر هستم اما آن هم به دلیل قرنطینه به حالت نیمه تعطیل و تعطیل درآمده است.
این کارگردان درباره حمایت مالی از اهالی تئاتر بیان کرد: ابتدا قرار بود انجمن هنرهای نمایشی ایران پنجاه درصد از محل فروش بلیت تئاتر را به ما کمک هزینه بدهند ولی از آن پنجاه درصد هم هفتاد درصد کم کردند که رقم بسیار کمی باقی ماند و هنوز هم پرداخت نشده است.
باید به هنرمندان بیمه بیکاری بدهند
کارگردان نمایش زنگوله تبتی درباره پرداخت نشدن بیمه بیکاری از سوی خانه تئاتر در ایام بیکاری هنرمندان، تشریح کرد: به عنوان یک تئاتری که عضو خانه تئاتر هستم و پول بیمه پرداخت می کنم، انتظار دارم در این شرایط به ما بیمه بیکاری بدهند. ما در زمانی که مشغول به کار بودیم حق بیمه خود را پرداخت می کردیم و الان در شرایط بحرانی باید ما را به عنوان یک آدم بیکار قبول و از ما حمایت کنند و این به معنی حمایت صحیح است. کمک هزینه یک میلیونی خانه تئاتر دردی از ما دوا نمی کند. ما نمی توانیم با این وضعیت به طرح کمک معیشتی که در فروردین پرداخت شد، دل خوش باشیم.
وی با بیان اینکه هنرمندان در زمان انتخابات ریاست جمهوری از دولت حسن روحانی حمایت کردند اما الان دولت برای آن ها ارزشی قایل نیست، اظهار کرد: به عنوان یک هنرمند در این جامعه هیچ ارزشی نداریم. هنرمندان با حمایت از دولت به انتخاب رییس جمهورس کمک کردند اما الان ما را نادیده گرفته اند و هیچ حمایتی نمی شویم.
نادرپور درباره تعطیلی تماشاخانه های تئاتر در ایام همه گیری ویروس کرونا بیان کرد: کشور در شرایط بحرانی و جنگی به سر می برد و ما در بحث تماشاخانه های تئاتر انتظار کمک خاص از دولت داشتیم. وقتی از هزینه شخصی خودمان برای فرهنگ و هنر این کشور هزینه می کنیم انتظار داریم به طور مثال دولت تا زمان پایان تعطیلی ها از ما حمایت کند و اجاره تماشاخانه های ما را که مدت هاست خالی مانده اند، پرداخت کند.
وی افزود: تماشاخانه تئاتر مستقل تهران تعطیل شد. تماشاخانه های شانو و مهرگان هم درحال بسته شدن هستند. ویروس کرونا خواهد رفت اما تماشاخانه ها برای اینکه دوباره زنده شوند و بتوانند کار کنند احتیاج به آدم های ریسک پذیر دارند که متاسفانه الان در شرایط خوبی به سر نمی برند. اگر حمایت های نه الزاما مادی بلکه معنوی از فرهنگ و هنر نشود حال روحی جامعه ما بهبود نمی یابد. مساله فقط تئاتر و تماشاخانه نیست، مساله بحران های بزرگ تری ا ست که بعد از ویروس کرونا خواهیم داشت و حضور تماشاخانه های تئاتر در آن زمان می تواند امیدبخش جامعه باشد.
با افسردگی فردی و اجتماعی فراوانی مواجه هستیم
کارگردان نمایش عمارتی در برف از خطر افسردگی جمعی در ایام همه گیری ویروس کرونا، قرنطینه و تعطیلی مراکز فرهنگی گفت: قطعا ما درحال حاضر با افسردگی فردی و اجتماعی فراوانی مواجه هستیم که با طول کشیدن این جریان مشکلات روحی- روانی جامعه بیشتر هم می شود. خوب است که یک تیم متفکر جمع شوند و برای آینده پس از این بیماری برنامه ریزی کنند. برای مردمی که دچار ورشکستگی های مالی و شکست های عاطفی و خانوادگی شده اند و اینکه چگونه درمانشان کنیم برنامه داشته باشیم. این وظیفه هنرمندان است که همچون پزشکان و روحانیون دست به دست هم دهند تا امراض ذهنی مردم را التیام بخشند. بعد از اتمام ویروس کرونا جامعه نیاز به امید و نشاط دارد. خوب است مراکز فرهنگی و هنری و هنرمندان برای آن روزها آماده باشند.
این کارگردان درباره لزوم پخش تئاتر از شبکه های صدا و سیما، تشریح کرد: قبل از ویروس کرونا می گفتیم خداراشکر که با همه کم وکاستی ها و ممیزی ها هنر تئاتر را داریم، اما حالا که تئاتر، سینما، کافه و... تعطیل است جوانان ما جایی ندارند برای تفریح بروند. الان که در خانه هستند ما باید برای مصرف فرهنگی آن ها برنامه ریزی کنیم. فقط سلامت جسمی جامعه را در نظر گرفته ایم و از لحاظ روحی دچار آسیب هستیم. ما شبکه چهار که به اصطلاح شبکه هنری ست داریم و می توانند تئاترها و تله تئاترهایی با توجه به محتوایی که تلوزیون احتیاج دارد بازتولید و پخش کنند و جامعه هنری را از رخوت دربیاورند.
نادرپور در پایان درباره حمایت از اکران آنلاین تئاتر عنوان کرد: این یک حقیقت است که تئاتر آنلاین جذابیت اجرای زنده را ندارد اما این ایده در شرایط فعلی که دولت سیستم حمایتی خاصی ندارد می تواند یک مقدار راهگشا باشد. از دوستانی که برای اکران آنلاین کار می کنند حمایت می کنم و می توانم تماشاخانه اهورا را در اختیارشان قرار دهم اما قبل از تئاتر آنلاین ما شبکه های تلوزیونی داریم که گستردگی بیشتری نسبت به شبکه های اینترنتی دارند.
ندا زنگینه
انتهای پیام/
این در حالی است که امکان بازدید مجازی از نمایشگاه هم از روز 26 آبان ماه میسر شده و هم اکنون که تعطیلات کرونایی آحاد مردم را خانه نشین کرده است، فرصت خوبی است تا این آثار هنری را تماشا کنند.
در چند روز پایانی نمایشگاه، با سه تن از هنرمندان گفت و گو کردیم تا نظر آن ها را درباره کیفیت یازدهمین دوره این دوسالانه جویا شویم.
مفهوم اثر را باید مخاطب کشف کند
سعید اکبری سهی از هنرمندان هنر سرامیک است که اثر او با عنوان این خاک در یازدهمین دوسالانه سرامیک ایران حضور دارد و به محض ورود به فضای فرهنگسرای نیاوران، در سمت چپ حیاط این مکان به چشم می خورد.
این هنرمند درباره ایده شکل گیری و مدت زمان تولید اثر این خاک به خبرنگار ما گفت: ایده اصلی این اثر که ساخت آن 45 روز طول کشید، یکسالی بود که از ادبیات و مفهوم خار در ذهن من شکل گرفت و مسئله محیط زیست و ارتباط انسان با آن را دنبال می کند. البته دوست دارم هرکس برداشت شخصی خود از این اثر را داشته باشد. بنابراین تمایلی به بیان محتوای آن ندارم.
وی با بیان اینکه از سال 78 به طور حرفه ای در هنر سرامیک فعال است، اظهار کرد: در حال حاضر کارگاه تولید دارم که یک بخش آن مربوط به تولید آثار صنایع دستی و نیاز بازار و یک بخش هم تولید آثار هنری سرامیک است.
اکبری افزود: حرفه و شغل من سرامیک است، البته تا دو سال پیش بازار کار اصلا خوب نبود؛ اما خدا را شکر در دو سال اخیر چرخه اقتصاد این هنر برای من رضایت بخش بوده است.
استقبال جامعه از سرامیک، مرا در ایران ماندگار کرد
رویا حقیقی متولد 1360 شیراز در خانواده ای هنرمند به دنیا آمده است که پدرش از نقاشان و کاشی کار های حرفه ای شهر شیراز بوده و در اثر او را در سقف باغ ارم می توان دید.
حقیقی که تحصیلات لیسانس خود را در رشته نقاشی به پایان رسانده است، درباره فعالیت های هنری خود به خبرنگار ما گفت: من از سال 90 فعالیت هنری خود را در حرفه پدر ادامه دادم و در نهایت با شراکت یکی از دوستانم برند هفت رنگ را در رشته سفال و سرامیک به ثبت رساندیم. اول قصد داشتیم کمی کار و سپس از ایران مهاجرت کنیم، اما استقبال خوبی که جامعه از این هنر داشت ما را در کشور خودمان نگه داشت.
وی با بیان اینکه طراحی های آثار برند هفت رنگ از نقاشی های من گرفته شده است، افزود: در ابتدای فعالیت هایمان، شرایط به گونه ای نبود که بتوان آثار را به فروشگاه های هنری ارسال کرد و یا در فضای مجازی به فروش رساند. به مرور فروشگاه های هنری، شهرکتاب ها و... آثار ما را برای بخش هدایای خود خریداری کردند. همچنین فضا های مجازی هم به وجود آمدند و بستر فروش شدند. پس از مدتی، تکنیک و طراحی های من به کرات کپی شد. ابتدا از این موضوع ناراحت بودم، اما بعد متوجه شدم که اشکالی ندارد و اتفاقاً این اتفاق به نفع است.
این هنرمند درباره ایده شکل گیری آثارش اظهار کرد: محتوای آثار من معمولا برگرفته از اتفاقات پیش آمده در زندگی روزمره خودم است. ناخودآگاه یک اتفاق و تاثیر آن، موجب بروز خلاقیت و ایده یک اثر در ذهن من می شود.
وی افزود: من نمایشگاه دوسالانه سرامیک را کم و بیش دیدم، اما در همین بازدید های محدود هم متوجه کیفیت خوب آثار شدم. امیدوارم مهلت نمایشگاه تمدید شود؛ زیرا کرونا فعلاً امکان رفت و آمد ها و بازدید ها را از ما سلب کرده است.
برگزاری دوسالانه سرامیک، انگیزه هنرمندان را افزایش می دهد
نگین خدادادی هنرمند سرامیست تبریزی که با اثری مدرن در دوسالانه سرامیک ایران حضور دارد، درباره اثر خود توضیح داد: من از ابتدای فعالیت خود با چرخ سرامیک کار می کنم که همیشه دوّار است. معمولا حین کار، اشکالی از این چرخش به وجود می آید که ایده کار های مدرن مرا شکل می دهد. اثر من در نمایشگاه دوسالانه سرامیک هم به این روش تولید شده و در نگاه اول شاید کمتر کسی متوجه شود که با چرخ خلق شده است.
وی درخصوص چرخه اقتصاد هنر در این روز ها بیان کرد: متاسفانه شرایط برای همه اقشار ناجور است، اما هنرمند و شرایط کارش با همه مردم فرق می کند. در این چند سال گالری ها و فروشگاه های تخصصی که به وجود آمده اند، به چرخه اقتصاد هنر سرامیک کمک کردند، اما در کل بازار خوب نیست.
این هنرمند ادامه داد: برگزاری دوسالانه سرامیک، قطعا انگیزه هنرمندان را افزایش می دهد. مهمترین دستاورد های سرامیک ایران در دوسالانه به نمایش گذاشته می شود و وقفه 9 ساله به نوعی در شوق هنرمندان برای حضور و همچنین کیفیت آثار ارائه شده موثر بود.
انتهای پیام/
از ری تا شام (روایت ناتمام شهید احمد غلامی)/ علی مژدهی / مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس
از شریف تا لس آنجلس / پرویز سعادتی / انتشارات سوره مهر
ده- هشتاد (روایتی از سیل خوزستان 98) / میثم امیری / شرکت سهامی کتاب های جیبی
فرکانس 1160 (اینجا آبادان صدای مقاومت و ایستادگی) / فضل الله صابری / انتشارات سوره مهر
قدر مطلق یک توطئه (کودتای نقاب به روایت اسناد) / شاداب عسگری، اسماعیل قمریان معمره/ مرکز اسناد انقلاب اسلامی
گوهر صبر (خاطرات گوهرالشریعه دستغیب) / طیبه پازوکی / انتشارات سوره مهر
مظلوم میهن محبوبم/ دکتر علی شمسا/ انتشارات شفاف
گفتنی است، این آثار به داوری گلعلی بابایی، مصطفی رحیمی و سعید علامیان به مرحله نهایی سیزدهمین دوره جایزه ادبی جلال آل احمد راه پیدا کردند.
سیزدهمین دوره جایزه ادبی جلال آل احمد در چهار گروه "داستان بلند و رمان"، "مجموعه داستان کوتاه"، "نقد ادبی" و "مستندنگاری" برگزار می شود.
وی افزود: بحث اقتصادی و کرونا و نبود نمایشگاه کتاب و نیز برنامه ریزی های مدیریتی از طرف مدیران فرهنگی و نشر، بحرانی را رقم زده که باعث شده کتاب های تخصصیی حال خوشی نداشته باشند.
بشیری همچنین به بحران کاغذ اشاره کرد و گفت: کاغذ که بندی 40 هزار تومان بود، به قیمت 130 هزار تومان رسیده و قیمت کاغذ 7 برابر شده است.
وی ادامه داد: مشکل اینجاست که کاغذ یکی از پارامترهای تولید کتاب است و مشکلات دیگر هم دست بدست هم داده تا ناشران ترجیح دهند کتابی چاپ نکنند.
بشیری افزود: تجربه کتاب الکترونیک در حوزه تخصصی موفق نبود. مثلا یک کتاب 1000 صفحه ای خسته کننده است و مانند رمان نیست که یکبار خوانده شود و تمام. بارها باید به یک کتاب تخصصی رجوع کرد و از طرفی نمایشگاه مجازی هم تجربه ای موفق رقم نزد.
مدیر روابط عمومی نشر ساقی خاطرنشان کرد: امسال نبود نمایشگاه کتاب لطمه بسیاری به بازار نشر تخصصی زد.
بشیری گفت: یکی از دلایلی که نمایشگاه کتاب منجر به رونق نشر تخصصی می شود، تخفیف هاست و بودن همه این کتاب ها همزمان در یک مکان واحد موجب پر فروش شدن می شود.
وی با اعلام اینکه پیشتر کشورهای همسایه نیز کتب تخصصی ایرانی را استفاده می کردند، افزود: زیر ساخت ما برای ترجمه و صادرات کتاب فراهم نیست و ناشران هم بدین سمت نمی روند و از طرفی ناشران توجه بیش از حد به ترجمه کتاب های تخصصی دارند.
بشیری همچنی ضمن معرفی تالیف خود در شرایط کنونی گفت: این کتاب مخاطب خود را پیدا کرده و حتی از یکی از اساتید دانشگاه تماس داشتم که آن را بعنوان رفرنس درسی انتخاب کرده بود.
خبرنگار : آزاده خواجه نصیری
کلمات کلیدی: #کتاب #ناشران #نشر سینمایی #نمایشگاه کتاب
1399 تمامی حقوق سایت متعلق به صدای جمهوری اسلامی ایران است
فراخوان هفتمین دوره رقابت نیمه مهرماه منتشر شد و علاقه مندان تا آخر آبان ماه فرصت حضور در این دوره از جشنواره را داشتند اما به دلیل استقبال فعالان و مروجان کتابخوانی مهلت حضور در این رقابت تمدید شد.
فعالان ترویج کتابخوانی می توانند مستندات فعالیت هایشان را برای شرکت در رقابت از طریق پست الکترونیک به نشانی moravejan.ketab@gmail.com یا آیدی تلگرام به نشانی @moravejan1399 ارسال کنند. همچنین برای کسب اطلاع بیشتر می تواند به وبگاه شبکه ترویج کتابخوانی به نشانی www.bookpromotion.ir و یا وبگاه تقدیر از مروجان کتابخوانی www.moravejan.ir مراجعه کنند یا با شماره های 88342980 – 88342979 تماس بگیرند.
بر اساس این گزارش؛ با توجه به شرایط پیش آمده متاثر از کرونا بخش نگاه ویژه متوجه فضای مجازی و مروجان کتاب در حوزه های بهداشت و سلامت، کتاب درمانی، آموزشگران مروج کتاب (معلم، مربی، استاد)، مادران مروج کتاب، مبادله کنندگان کتاب های خانگی، خبرنگاران و روزنامه نگاران مروج کتاب است.
هفتمین دوره جشنواره مروجان کتابخوانی در شرایطی آغاز شد که نه تنها ایران بلکه همه دنیا گرفتار کرونا شده است. ماه هاست همه از هم فاصله می گیرند و شرط سلامتی دوری کردن از یکدیگر است. در حالی که می دانیم فعالیت ترویجی کتاب نیاز به دورهمی و ارتباط نزدیک دارد. به هر حال در این دوره تکنولوژی و شبکه های اجتماعی به کمک آمده است. اگر سال های پیش مروجان از دورهمی های شان در نقاط مختلف می گفتند، از جمع های محله و مدرسه و روستا و شهر، این بار جمع ها از راه دور و از طریق تلگرام، اینستاگرام، واتساپ و دیگر امکانات ارتباطی، شکل گرفته است. استفاده از شبکه های اجتماعی ارتباط ها را وسیع تر کرده است. دیگر لازم نیست افراد هم محله یا هم کلاس و هم مدرسه باشند. از ابتدای قرنطینه و کُرونا شاهد ارتباط بیشتر افراد در منطقه های جغرافیایی متفاوت رقم خورده است.
جشنواره تقدیر از مروجان کتابخوانی با هدف توجه و تحسین افراد، گروه ها، تشکل های مردمی و نهادهای غیردولتی دارای فعالیت های مؤثر و نوآورانه در زمینه ترویج کتاب خوانی بنیان نهاد شده است.
یکبار وزیر فرهنگ از برگزاری جشنواره فجر و تمام جشنواره های هنری دیگر می گوید و یکبار دیگر خبری منتشر می شود که جشنواره برگزار نمی شود و بار دیگر دبیر جشنواره آن را از اساس کذب می داند. آمار بالای مبتلایان در کنار تعطیلی سینماها قاعدتاً می گوید که محل برگزاری جشنواره ها یعنی سالن های سینما محل امنی نیستند، و اگر نه چرا سینماها را بستند؟
سینماداران در این مدت در کرنای ایمنی سینماها دمیدند تا بگویند که سینما محلی مطمئن و ایمن برای تماشای فیلم است. زور آنان در هر حال بر ستاد ملی کرونا چندان نچربید و سینماها بار دیگر به خاطر محدودیت بلندمدت از نظر زمانی، بسته شد. مشکلات آنان و گرفتاری های اداری و کاری و بی توجهی دولت به آنان بماند.
اما اصرار دولت برای برگزاری جشنواره نیز عجیب است. وزارت فرهنگ و به طور روشن سازمان سینمایی که می داند سینماها از نظر ستاد کرونا چندان محل امنی برای حضور مردم نیست، حالا تصمیم بر برگزاری جشنواره دارد. طبق روال هر ساله جشنواره هر روز لااقل سه فیلم سینمایی باید اکران کند و همینطور هر فیلم یک نشست خبری دارد که همه آنها در فضایی بسته است.
سالن نشست خبری جشنواره فیلم فجر
البته برای برگزاری جشنواره باید فیلم هایی نیز آماده باشد که در این مورد به اندازه کافی فیلم برای اکران و شرکت در جشنواره وجود دارد. فیلم هایی که یا در حال فیلمبرداری و پشت سرگذاشتن مراحل فنی اند یا تمام مراحل را طی کردند و می توانند وارد مسابقه شوند.
فیلم هایی مانند: تک تیرانداز علی غفاری، قهرمان اصغر فرهادی، گشت 3 سعید سهیلی، دست انداز کمال تبریزی، مست عشق حسن فتحی، شب داخلی دیوار وحید جلیلوند، روشن روح الله حجازی، ابلق نرگس آبیار، یدو مهدی جعفری، شیشلیک محمدحسین مهدویان، کوسه علی عطشانی، بچه گرگ های دره سیب فریدون نجفی، برای مرجان حمید زرگرنژاد، مهران رقیه توکلی، لوپتو عباس عسکری و...
نمایی از مست عشق حسن فتحی
همینطور فیلم هایی که از سال گذشته برای حضور در جشنواره جا مانده اند نیز می توانند به فهرست شرکت کننده ها اضافه شوند. فیلم هایی مانند لامینور داریوش مهرجویی. بنابراین جشنواره از این نظر دچار فقر نیست و ظرفیت لازم برای برگزاری را دارد. از سوی دیگر همان طور که قبلاً دبیر جشنواره در مصاحبه به ما گفته بود امکان اکران آنلاین بدون شک منتفی است و برای همین در صورت برگزاری جشنواره فیلم ها باید به صورت فیزیکی و حضوری برای مخاطبین اکران شود.
اصحاب رسانه آن قدر تعدادشان بالا است که حتی اگر بخشی از آنان را حذف کنیم باز هم تعداد بسیار زیادی در جشنواره حضور خواهند داشت و بنابراین در صورت ابتلای حتی یک نفر به کرونا می توان زنجیره ای از مبتلایان را در نظر گرفت که امری بسیار خطرناک خواهد بود.
اما با تمام این اوصاف و با وجود تجربه خوب عدم برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر و انتقال آن به سال آینده، گویا دولت اصرار دارد که حتی به قیمت جان فرهنگیان هم که شده این جشنواره را برگزار کند و بی خیال آن نیست! واقعاً در صورتی که امسال این جشنواره برگزار نشود چه لطمه ای به سینمای ایران وارد می شود و چه اتفاق دردناکی رخ خواهد داد؟ فیلم هایی که تمایل داشتند در جشنواره حاضر شوند هم می توانند با بازگشایی سینماها وارد چرخه اکران شوند و در صورت فراهم بودن شرایط اکران خوبی را تجربه کنند.
البته تصمیم قطعی هنوز گرفته نشده است و شاید برگزاری آن لغو شود. در هر حال آنچه که مهم بود تصمیم و رویکرد بخش فرهنگی دولت در این امتحان سخت بود تا ببینیم آیا دولت تصمیم عاقلانه و منطقی می تواند بگیرد یا خیر که متأسفانه اصرار آن برای برگزاری این جشنواره نشان داد که اهم فی الاهم کردن وزارت فرهنگ به خاطر بازی قدرت و پر کردن رزومه و کارنامه فرهنگی دولت تدبیر و امید موضوعیت بیشتری دارد.
دو هفته تعطیلات تمام کسب و کارها نشان داد که مقابله با این ویروس چه مشکلات و دردسرهایی دارد؛ حالا برگزاری یک جشنواره در این میان چقدر مهم است؟
بنابراین سیمرغ امسال همان بهتر که در خواب بماند و سال آینده پر پرواز بگشاید. اینگونه خاطره ای تلخ از جشنواره فیلم فجر باقی نمی ماند و می توان به جشنواره ای پر خاطره برای سال بعد فکر کرد.
انتهای پیام/
وی ادامه داد: بی تردید پرداختن به این مسائل ضروری در تولیدات آثار سینمایی و تلویزیونی یک تعامل دوطرفه را از سوی هنرمندان و مدیران فرهنگی طلب می کند. ما هنرمندانی را داریم که دغدغه مندانه تلاش می کنند تا تفکرات شان را به اثر هنری تبدیل کنند اما متأسفانه از سوی دستگاه های فرهنگی و هنری حمایتی نمی شوند.
بهمنی در همین راستا خاطرنشان کرد: این در حالی است که مدیران معمولاً همه ساله در برنامه نویسی های خود تأکید دارند که دغدغه اصلی شان پرداختن به موضوعات ارزشی، دینی، ملی و انقلابی است! اما اینکه چرا چنین تصمیماتی عملیاتی نمی شود یکک حلقه مفقوده است که به عدم ارتباط منسجم بین مدیران و هنرمندان باز می گردد.
این سینماگر بیا بیان اینکه این حلقه بیمار است تصریح کرد: متأسفانه هنرمندان دغدغه مند به مدیران دغدغه مند متصل نمی شوند و ارتباطی میان آن ها برقرار نمی شود و همین باعث می شود تا بخش های بیمار مدیریتی موفق شوند افسار تولیدات را به دست بگیرند و هرآنچه خود می پسندند را تولید نمایند.
وی متذکر شد: متأسفانه هنرمندان دغدغه مند و متعهدی که در پی دستیابی به اهداف آرمانی شان هستند همواره به حاشیه رانده می شوند. بی شک در این وانفسا نیاز است تا مدیران ارشد سینمایی بیماری مهلکی را که باعث چنین اتفاقاتی شده شناسایی کنند و مشکلات را رفع و رجوع نمایند تا مجدداً بتوانیم شاهد احیای سینمای ارزشی و دینی در کشورمان باشیم. در پایان باید این نکته را عرض کنم که ما فرض را بر این گذاشته ایم که مدیران دغدغه تولیدات دینی را دارند که امیدواریم این چنین باشد!
این جشنواره در دو مرحله با دو هفته گرامیداشت دفاع مقدس و بسیج همزمان بود و آثار آن از طریق دو پلتفرم برای مخاطبان پخش شدند.
جشنواره فیلم مقاومت با توجه به عنوانی که دارد از رویدادهای ویژه سینمایی کشور است که به طور مشخص بخاطر همان عنوان مقاومت و نیز ارجاع به هشت سال دفاع مقدس ایران در مقابل حمله عراق، از سوی سینماگران این حوزه و علاقه مندان بیشتر رصد و نقد شده است. در برخی از انتقادها کیفیت برگزاری جشنواره و کارکرد و نتیجه ی آن مورد اشاره بوده و این گزاره بارها شنیده شده است که در دوره های متوالی، جشنواره فیلم مقاومت بیشتر مصرف کننده ی محصولاتی است که پیش تر در جشنواره های دیگر مثل فجر نمایش داده شده اند و نمونه آن هم در اختتامیه آن مشخص است.
درواقع منتقدان براین باورند که این رویداد نتوانسته چنان جایگاهی را برای خود کسب کند که یک فیلمساز مطرح ترغیب شود اولین نمایش فیلم سینمایی دفاع مقدسی خود را برای این جشنواره حفظ کند؛ اتفاقی که شرایط برعکس آن برای جشنواره فجر مشاهده می شود.
با این حال این مسئله خیلی مورد تایید دبیر دوره شانزدهم جشنواره - مهدی عظیمی میرآبادی - نیست. او که مدیریت انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس را هم برعهده دارد، به تازگی در برنامه افق سینما تاکید کرده است اینکه می گویند جشنواره در حوزه تولید ورود کند، غلط است، چرا که وظیفه جشنواره ها جریان سازی است که به نظرم جشنواره مقاومت توانست تا حد زیادی به این وظیفه اساسی جامعه عمل بپوشاند.
البته ورود یک جشنواره در حوزه تولید با نمایش تولیدهای تازه تفاوت دارد، ولی در مقابل این گفته ی عظیمی که جشنواره مقاومت توانست تا حد زیادی به وظیفه اساسی جریان سازی جامعه عمل بپوشاند. باید پرسید معیار سنجش این جریان سازی چیست؟
دبیر این جشنواره بارها در ماه های گذشته و در صحبت های خود به بهانه برگزاری این دوره با نگاهی آماری از این رویداد گزارش ارائه کرده است؛ همان طور که در گفت وگوی اخیر خود هم گفته است: از 10 هزار اثر رسیده به دبیرخانه جشنواره فیلم مقاومت، 45 درصد آثار جشنواره از خارج از کشور بودند و 55 درصد آثار ملی، که در مجموع از 135 کشور رسیده بودند. جالب است که بیشترین اثر از کشور هند ارسال شده و آمریکا نیز رتبه دوم را به خود اختصاص داده است. این ارقام از آثار جشنواره در حالی مدام تکرار می شوند که آمار دقیقی از بازخورد این جشنواره و آثار نمایش دهنده در آن در میان سینماگرها و مردم علاقه مند به سینما وجود ندارد.
فیلم های این دوره از جشنواره در دسته بندی های مختلفی مثل "فیلمسازان بسیجی" نمایش داده شدند که البته همین عنوان ها مورد انتقاد برخی سینماگرها قرار گرفتند، چرا که برخی معتقدند وقتی برچسب به کاری زده شود نوعی خط کشی صورت می گیرد. با این حال این آثار به صورت آنلاین در دو پلتفرم عماریار و نمافیلم نمایش داده شدند که برای مخاطب عمومی و حتی پیگیر سینما جدید یا نهایتا آشنا بودند و مشخص نیست چه تعداد مخاطب فیلم ها را تماشا کرده تا شاید از این طریق بتوان میزانی حدودی از استقبال مخاطب از جشنواره را به دست آورد. گرچه شفاف نبودن آمار مخاطبان در VODها موضوعی است که پیش تر هم مطرح شده است.
با این وجود نقد جشنواره ی برگزار شده به دلیل شرایط خاص کشور و شیوع کرونا و بررسی لزوم برگزاری جشنواره ها در این اوضاع مجالی دیگر می خواهد، اما در ادامه به جاست به برخی گفته های مدیر عامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس اشاره و این پرسش ها را مطرح کرد که آیا سینمای دفاع مقدس تنها یک متولی مشخص دارد؟ آن متولی کیست؟ و نقش انجمن انقلاب و دفاع مقدس در این راستا چیست؟
این پرسش ها از آن جهت اهمیت دارد که امیر شاهین تقی خانی - سخنگو، معاون فرهنگی و روابط عمومی ارتش جمهوری اسلامی ایران - با اعلام فراخوانی از تمام هنرمندان و فیلمسازان کشور دعوت کرده که برای تبیین جامع تر خدمات ارتش در آثار سینمایی به ارتش مراجعه کنند و آن ها هم تمام تلاش خود را برای پشتیانی از امکانات خواهند کرد.
او همچنین اضافه کرده است: ما جلسات مشترکی طی چند سال اخیر با ارکان دیگر نیروی مسلح از جمله سپاه، بسیج و نیروی انتظامی برای ساخت تولیدات مشترک داشته ایم که حتما در آینده خبرهای خوبی در این خصوص خواهید شنید.
در این باره مدیرعامل "انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس" نیز از تشکیل شورایی برای تسهیل در روند تولید آثار سینمای انقلاب و دفاع مقدس در سطح ستاد کل نیروهای مسلح خبر داده و از سویی دیگر خواهان این است که نهادهای متولی پاسخگوی وضعیت سینمای دفاع مقدس باشند!
عظیمی در برنامه افق سینما ارتقا و تثبیت سینمای دفاع مقدس به عنوان سینمای تراز انقلابی اسلامی و پشتیانی و معرفی سینماگران سینمای انقلاب و دفاع مقدس در سطح ملی و بین المللی را از اهداف انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس دانسته و جشنواره فیلم مقاومت را هم بازوی رسیدن به این هدف ها عنوان کرده است.
به گفته وی جشنواره مقاومت باید تلنگری باشد برای برخی مسئولین نهادهای اصلی که متولی ساخت فیلم های حوزه انقلاب و دفاع مقدس هستند که دریابند این سینما هم مخاطب دارد، هم فیلمساز جوان و مستعد و هم جریان ساز است.
او که البته در این بخش اشاره مستقیم نکرده که منظورش از نهادهای اصلی متولی چه نهادهایی است، ادامه داده: انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس از طریق جشنواره به عنوان یک ابزار مهم رسانه ای و جریان ساز می تواند یک تسهیل گر برای ارتباط بین نهادهای اصلی و سینماگران فعال در حوزه سینمای دفاع مقدس برای رسیدن به اهداف بزرگ تر باشد. این انجمن فقط یک تسهیل گر است و ما فقط در حوزه تولید اثر، امکان پشتیبانی لجستیکی داریم که می توانیم در اختیار سینماگران و فیلم ها قرار دهیم. البته انجمن در این سال ها همیشه محل مطالبه و مراجعه سینماگران این حوزه نیز بوده است.
عظیمی تاکید کرده است: این انجمن یک نهاد مسئول و پاسخگو که اختیار برای تولید اثر داشته باشد، نیست و من به عنوان مدیرعامل انجمن نیز از صدا و سیما، وزارت ارشاد و سازمان سینمایی مطالبه می کنم که چرا تکلیف سینمای دفاع مقدس را مشخص نمی کنید. ما در انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس فقط برای اینکه چراغ تولید آثار دفاع مقدس خاموش نشود، حمایتی فراهم می کنیم و چند فیلم محدود تولید می کنیم که به هیچ عنوان کافی نیست.
او گفته است: موضوع سینمای انقلاب و دفاع مقدس در سطح ستاد کل نیروی مسلح مطرح شده است و آن ها دو شورای قانونی را با حضور وزارت ارشاد و صدا و سیما فعال کردند که یک شورا وظیفه حمایت و دیگری وظیفه نظارت بر آثار را دارند که امیدواریم با هم اندیشی، راهکارهای اجرایی و قانونی را تبیین کنند تا بتوانیم سینمای دفاع مقدس را در ریل اصلی خودش قرار بدهیم.
به این ترتیب با توجه به تاکیدهای فراوان عظیمی مبنی براینکه انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس متولی اصلی این نوع سینما نیست و خودش مطالبه گر است، شاید بتوان این انتظار را داشت که انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس- به عنوان دستگاهی که در این سال ها یکی از حامیان سینمای دفاع مقدس شناخته می شده و اتفاقا به زعم برخی سینماگرها از متولیان مهم این حوزه است - پیشقدم شده و درباره هر آنچه برای سینمای دفاع مقدس انجام داده شفاف سازی و نیز مطالباتی را که سینماگرها می خواهند، مطرح کند.
انتهای پیام
وی در همین راستا ادامه داد: خوشبختانه تا حد امکان پروتکل های بهداشتی در پشت صحنه سریال گیل دخت رعایت می شود، اما به هر صورت بازیگران نمی توانند به هیچ وجه جلوی دوربین ماسک بزنند، به همین دلیل ما علنا با جانمان بازی می کنیم و جلوی دوربین می رویم.
این بازیگر سینما و تلویزیون تعطیلی تولیدات در ایام کرونا را فرار مشکل اصلی خواند و اظهار کرد: در شرایط فعلی اگر می خواهیم تولیدات را متوقف کنیم باید از هنرمندان و عوامل پشت صحنه تولیدات تصویری حمایت کنیم، وقتی هیچ حمایتی از ما نمی شود با چه پشتوانه ای حرف از تعطیلی تولیدات زده می شود.
وی در همین رابطه تاکید کرد: آنچه مشخص است اینکه ما می دانیم کرونا خطرناک است، می دانیم که این بیماری با جان ما سر و کار دارد، اما اگر کار نکنیم چه کسی هزینه معیشت و زندگی ما را می دهد، هنرمندان همواره مظلوم هستند و به همین دلیل برای زندگی خود با کار کنند، طبیعتا اگر حمایتی از ما میشد، ما هم ترجیح می دادیم که همه چیز تعطیل شود.
بازیگر فیلم ملک سلیمان در ادامه تصریح کرد: اتفاقی که امروز بیش از همه ما را آزار می دهد بی توجهی به هنرمندان است، همه مشاغل جدی گرفته می شوند، اما بازیگری همچنان به عنوان یک شغل تلقی نشده و نخواهد شد.
وی آینده سینما در سال 99 را آینده ای نه چندان روشن دانست و افزود: با وضعیت فعلی بیماری کرونا و شیوع دوباره این بیماری بعید می دانم که تغییر بزرگی را در سینمای سال جاری ببینیم. متاسفانه شرایط هر روز بدتر می شود و این خود ما هستیم که باید برای بهبود وضعیت تلاش کنیم، رعایت نکات بهداشتی کمترین کار و یا بهتر بگویم وظیفه ای است که بر دوش همه ما قرار دارد.
این بازیگر باسابقه سینما و تلویزیون برگزاری جشنواره های سینمایی در شرایط کرونا را نادرست خواند و اظهار کرد: وقتی سینما نزدیک به یکسال تعطیل شده با چه منطقی باید به برگزاری جشنواره های سینمایی فکر کرد، آیا سینما تولیدی هم داشته که بخواهیم به برگزاری جشنواره فکر کنیم، در هر صورت هر جشنواره ای برای برگزاری به تعدادی اثر نیاز دارد، وقتی هیچ تولیدی وجود ندارد با چه پشتوانه ای باید جشنواره ها را برگزار کنیم.
دهقان نسب خاطرنشان کرد: از نظر من اگر بودجه ای برای برگزاری جشنواره ها در نظر گرفته شده بهتر است تا آن را برای حمایت از هنرمندان در نظر بگیریم، این حمایت باعث می شود تا بدنه سینما از بین نرود، قطعا هنرمندان هستند که یک هنر را شکل می دهند وقتی هنرمندان به دلیل مشکلات مالی زمین گیر شوند بدون شک به آینده آن هنر هم امیدی نخواهد بود.
انتهای پیام/
رهبر معظم انقلاب اسلامی که در حوزه فرهنگ و هنر جایگاه مهمی دارند و نظرات ارزشمندی در این خصوص ارائه داده اند طبعا کاستی های این حوزه بخصوص سینما را بهتر می شناسند و به همین ترتیب راهکارهای استراتژیکی نیز مطرح کرده اند.
مجموعه سینمای قدسی مجموعه نظرات معظم له در حوزه سینما و مسائل مربوط به آن است که از سال 1369 تا امروز را شامل می شود. مطالعه این بیانات می تواند مدیران سینمایی کشور را در برنامه ریزی ها و سیاست گذاری ها یاری رسان باشد.
من نگاه می کنم، می بینم که در محیط کار فرهنگی ما به عنوان اسلام، کار خیلی کمی انجام می گیرد. فرض بفرمایید وزارت ارشاد نمی آید اعلان کند که من می خواهم سینمای اسلامی درست کنم! مگر ما از چه خجالت می کشیم؟! یک روز در این دنیا کسانی بودند که از گفتن بسم اللَّه و از بردن نام اسلام، خجالت می کشیدند؛ ما آمدیم اسلام را در دنیا سکه ی رایج کردیم. حالا خجالت بکشیم از این که بگوییم سینما و تئاتر اسلامی می خواهیم؟! چرا اعلان نمی کنند؟ صریحا بگویند که ما می خواهیم سینمای مان را اسلامی کنیم. سینمای اسلامی یعنی چه؟
یعنی ما می خواهیم محتوای این تکنیک، این قالب و این هنر را که از دیگران گرفته ایم مثل خیلی چیزهای دیگر اسلامی کنیم. ما می خواهیم از قالب این، هرچه را که با اسلام منافات دارد، حذف کنیم. چه مانعی دارد این گفته شود؟! چرا گفته نمی شود که ما در هنرهای نمایشی مان و در دانشگاه و در فلان برنامه، کارگردان مسلمان می خواهیم؟! به این معنا تصریح شود که ما می خواهیم کارگردان مسلمان، فیلمنامه نویس و بازیگر مسلمان درست کنیم و فضای جامعه را اسلامی کنیم.
چرا این تصریح نمی شود؟! چرا در محیط دانشگاه تصریح نمی شود که ما می خواهیم دانشگاه را اسلامی کنیم؟! از این که شما بگویید ما می خواهیم دانشگاه، اسلامی باشد ، خجالت نکشید و از این نترسید. این، آن چیزی است که این ملت برای آن قیام کرده است و من و شما پوسته ی رویی و ظاهر این ملت هستیم. اراده ی ما، فکر، گمان و روحیات ما حاکی از اعماق عظیم قشرهای این ملت نیست! قشرهای ملت، همان کسانی هستند که این انقلاب را به وجود آوردند، این جنگ را اداره کردند و این همه شهید دادند. الان هم حاضرند؛ اگر امتحانی پیش آید، همان طور شهید خواهند داد، کشته خواهند شد و گرسنگی خواهند کشید. مردم، مؤمنند. [1]
هنر دینی به هیچ وجه به معنای قشری گری و تظاهر ریاکارانه ی دینی نیست و این هنر لزوما با واژگان دینی به وجود نمی آید. ای بسا هنری صددرصد دینی باشد، اما در آن از واژگان عرفی و غیردینی استفاده شده باشد. نباید تصور کرد که هنر دینی آن است که حتما یک داستان دینی را به تصویر بکشد یا از یک مقوله دینی صحبت کند. هنر دینی آن است که بتواند معارفی را که همه ادیان و بیش از همه، دین مبین اسلام به نشر آن در بین انسان ها همت گماشته اند نشر دهد، جاودانه کند و در ذهن ها ماندگار سازد. این معارف، معارف بلند دینی است.
این ها حقایقی است که همه پیامبران الهی برای آوردن آن ها به میان زندگی بشر، بارهای سنگینی را تحمل کردند. نمی شود ما این جا بنشینیم و تلاش های زبده ترین انسان های عالم را که مصلحان و پیامبران و مجاهدان راه خدا بودند تخطئه کنیم و نسبت به آن بی تفاوت بگذریم.
هنر دینی این معارف را منتشر می کند؛ هنر دینی عدالت را در جامعه به صورت یک ارزش معرفی می کند؛ ولو شما هیچ اسمی از دین و هیچ آیه ای از قرآن و هیچ حدیثی در باب عدالت در خلال هنرتان نیاورید.
آن چیزی که در هنر دینی به شدت مورد توجه است، این است که این هنر در خدمت شهوت و خشونت و ابتذال و استحاله هویت انسان و جامعه قرار نگیرد. جامعه ما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی احساس هویت کرد؛ یعنی شخصیت خودش را باز یافت. انقلاب ما را زنده کرد و به ما شخصیت داد. انقلاب به ما آموخت که یک ملت می تواند در اساسی ترین مسائل جهانی، سخن و موضعی داشته باشد و آن را با صراحت و بدون توجه به این که قدرت مندان عالم چه می خواهند، ابراز کند و پای آن بایستد.
ارزش یک ملت در جامعه بین الملل به این چیزهاست، نه به دنباله روی کورکورانه. امروز هم با قدرت تمام، نظام جمهوری اسلامی و ملت ایران در صحنه جهانی به عنوان یک ملت شجاع که در زمینه مسائل گوناگون صاحب ایده اند، مطرحند. درعین حال ما بیاییم با کمک هنر خود، دائما از کنار این معنا بساییم، یا آن را به انواع حرف ها و لج نها آغشته کنیم. این درست است؟ هنر نباید در این جهت قرار گیرد.
هنر دینی را نباید با هنر قشری و تحجرگرا اشتباه کرد. هنر دینی عبارت است از هنری که بتواند مجسم کننده و ارائه کننده آرمان های دین اسلام باشد. این آرمان ها همان چیزهایی است که سعادت انسان، حقوق معنوی انسان، اعتلای انسان، تقوا و پرهیزگاری انسان و عدالت جامعه انسانی را تأمین می کند.
البته هیچ الزام و اجباری وجود ندارد که این گونه عمل بشود یا نشود. کسانی که با نظرات من در این زمینه ها آشنا هستند، می دانند که بنده معتقد نیستم که هنر با بخش نامه و دستور و فرمان و حکم و این طور چیزها درست می شود. این از آن چیزهایی است که با حکم درست نمی شود؛ باید انگیزه وجود داشته باشد؛ هرچند انگیزه های ناپاک هم وجود دارد. [2]
[1] بیانات در دیدار اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی / 1378/09/23
[2] بیانات در دیدار جمعی از اصحاب فرهنگ و هنر / 1380/05/01
انتهای پیام/ 161
اکران آنلاین؛ تهدید یا فرصت
نوشته جواد صفوی
در فرهنگ فارسی عمید واژه فرانسوی "اکران" به پرده سینما و نیز اسم مصدر نشان دادن فیلم در سینما معنی شده است. در ایران، چندی پس از شیوع بیماری کرونا به اکران، واژه انگلیسی آنلاین هم اضافه شد و ترکیب جدیدی از نمایش فیلم سینمایی تحت عنوان "اکران آنلاین" به وجود آمد که معنای آن نمایش فیلم های دارای مجوز اکران سینمایی در صفحه نمایش تلویزیون یا نمایشگر رایانه است.
"اکران آنلاین" البته ابداع سازمان سینمایی ایران نیست. شبکه های پخش فیلم و سرگرمی کابلی در جهان که امروزه همگان معروفترین آن یعنی نتفلیکس را می شناسند، دست اندرکار پخش برخط یا همان آنلاین برخی از فیلمهایی هستند که به قصد نمایش بر پرده عظیم سینما ساخته شده اند. نتفلیکس یا بسترهای مشابه این کار را بنابر حساب و کتاب دقیق اقتصادی و کسب سود بیشتر انجام می دهند و برخی فیلم ها را بیشتر به قصد "اکران آنلاین" تهیه می کنند، همانند "ایرلندی" و "روما" که عمده پخش آنها بر بستر اینترنت بود اما در ایران پدیده "اکران آنلاین" به دلیل ایجاد بحران در چرخه بیمار اکران فیلم های سینمایی در پی تعطیلی های مکرر کرونایی سالن های نمایش به عنوان یک مسکن موقتی شکل گرفت. تا امروز در ایران بیش از 26 فیلم سینمایی راهی "اکران آنلاین" از دو بستر انحصاری یعنی "فیلیمو" و "نماوا" شده اند. آمار به دست آمده تا این لحظه که صرفا پوشش دهنده 15 فیلم مورد اقبال تماشاگران بوده و آمار فروش همه فیلم های اکران آنلاین شده را در بر نمی گیرد نشان می دهد که همان 15 فیلم برتر "اکران آنلاین" در مجموع رقمی در حدود 20 میلیارد تومان فروش داشته اند که می شود با یک حساب سر انگشتی و احتساب بلیت در حدود بیست هزار تومانی به عدد یک میلیون بلیت رسید و در "اکران آنلاین" این عدد را می شود ضرب در 3 به تعداد میانگین تماشاگران هر خانه کرد و به سه میلیون نفری رسید که در کل، پای "اکران آنلاین" بوده اند. این اعداد نشان از افت محسوس مخاطبان سینمای ایران در سال پر بحران 1399 دارد و البته دلایل بسیاری برای کاهش تماشاگران "اکران آنلاین" نسبت به اکران عادی می شود تصور کرد که مهمترین آن شاید مشکلات اقتصادی و تاثیر آن بر سبد فرهنگی خانواده ها است و دوم که به زعم تهیه کنندگان مهم سینمای ایران مهمترین دلیل عدم موفقیت "اکران آنلاین" در جذب مخاطبان است، پدیده قاچاق فیلم ها و پخش آن در شبکه های ماهواره ای فارسی زبان و نیز سایتهای دانلود فیلم است. البته پدیده قاچاق فیلم نیز در دل خود همان مشکل اقتصادی را دارد اما عدم وجود قانون کپی رایت در کشور و ضعف فرهنگی در خصوص رعایت حقوق مولف نیز بر این مساله دامن زده اند.
با همه این اوصاف چنانچه وضعیت شیوع کرونا در ایران تا اطلاع ثانوی بر مدار نوسان باشد و تاثیر مستقیم بر تعطیلی مراکز فرهنگی مانند سینماها بگذارد، می توان تهدید آن را تبدیل به فرصت کرد. از بین شش فیلم پرو فروش "اکران آنلاین" چهار فیلم کمدی هستند که تائید کننده پر مخاطب بودن این ژانر چه در اکران عادی و چه آنلاین است. این به آن معنی است که اگر تهیه کنندگان محترم سینمای ایران باز هم در ژانر کمدی دست به تهیه فیلم بزنند لااقل ضرر نخواهند کرد و چه بسی به سود دهی خوبی هم برسند. چرا که در شرایط قرنطینه و محدودیت های کرونایی و تشویق مردم به ماندن در خانه، فیلم دیدن شاید جزو مهمترین سرگرمی هایی باشد که اغلب قشرهای مردم را جذب خود می کند. یعنی پتانسیل لازم برای چرخیدن چرخ سینما در شرایط کرونا وجود دارد. شاید فقط لازم است تا رسانه ملی درهای خود را به روی سینمای ایران باز کند و با تبلیغ فیلم های در حال اکران مانند کالا برخورد نکند و ترویج و گسترش فیلم دیدن از بستر قانونی و حلال آن به عنوان یک واجب فرهنگی در دستور کار این رسانه قرار گیرد. بله، می توان گفت که راه "اکران آنلاین" از تلویزیون می گذرد.
اینستاگرام با حذف پست های ضد صهیونیستی و ضد آمریکایی در محکومیت ترور دانشمند هسته ای کشورمان دست به همان کاری زد که پیشتر با حذف مطالب ستایش آمیز نسبت به سردار سلیمانی انجام داده بود.
یک منتقد فیلم:
سینمای ایران دین خود را به شهدای هسته ای ادا نکرده است
یک منتقد فیلم گفت که سینمای ایران متاسفانه تاکنون دین خود را به شهدای هسته ای ادا نکرده است.
حسین سلطان محمدی در گفت و گو با خبرنگار کیهان گفت: ما باید از سینما برای ثبت مظلومیت مردم ایران بهره بگیریم که متاسفانه چنانکه باید این امر محقق نشده است. در همه جای دنیا قهرمانانشان هدف تجلیل قرار می گیرند. یک راه تجلیل و زنده نگه داشتن راه آن قهرمانان روایت سینمایی است. ما در سینمای ایران نه تنها دستاوردهای علمی و صنعتی مان را نمایش نمی دهیم و به رخ نمی کشیم بلکه همواره نسبت به این دستاوردها و قهرمانان - مثلا شهدای هسته ای - بی تفاوت ظاهر می شویم. این بی تفاوتی نشان دهنده این است که برای برخی از سینماگران هویت و استقلال و بالندگی کشورمان – به رغم شعارهایشان- اهمیتی ندارد.
سلطان محمدی اظهار امیدواری کرد که سینمای ایران به سراغ موضوعاتی چون زندگی علمی دانشمندان هسته ای برود تا نسل جوان دریابد؛ دستاوردی چون بومی شدن علم هسته ای و..با چه مشقتی حاصل شده و چرا دشمن در پی حذف دانشمندان بزرگ ما و نیز نابودی کامل دستاوردهای هسته ای و علمی ما برآمده است.
ایرج محمدی در گفتگوی تلفنی با برنامه سینما معیار گفت: در شرایط فعلی ما در مسیر پخش فیلم های سینمایی و سریال های نمایش خانگی به بن بست رسیده ایم.
وی افزود: مدیران کشور به ویژه بخش های سینمایی و فرهنگی برای کار شرایط بحرانی آمادگی ندارند.
این تهیه کننده سینما با اشاره به این که شرایط بحران به مدیریت انقلابی و سریع نیاز دارد، تصریح کرد: تمام اقدامات مسئولان فرهنگی در ایام کرونا به شدت ضعیف و کند هستند.
وی با اشاره به ابن که بخش های فرهنگی کشور زیرساخت های مناسبی ندارند، عنوان کرد: اقدامات موثر در بخش های فرهنگی همواره به زیرساخت های مناسب و مطلوب نیاز دارند.
ایرج محمدی اضافه کرد: اکثر ساختارهای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در 20 سالِ گذشته ارتقا پیدا نکرده اند و به تناسب شرایط روز مناسب سازی نشده اند.
وی تاکید داشت: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و سازمان صدا و سیما به ساختارهای نو نیاز دارند.
خبرنگار : سپهر نصیحتگر
کلمات کلیدی: #خبر #رادیو #سینما #گفتگو #وزارت_ارشاد
1399 تمامی حقوق سایت متعلق به صدای جمهوری اسلامی ایران است
وی افزود: قرار بود سینماداران اسناد خود را برای گرفتن وام تکمیل کنند و این اتفاق افتاد؛ بعد گفتند کارشناس بانک باید ملک آن ها را کارشناسی کند.
این تهیه کننده ادامه داد: سینماداران می گویند اسنادمان را ارائه دادیم، ولی هنوز اتفاق و نتیجه ای که برای ما ثمربخش باشد، رخ نداده است. البته که ما پیگیری های خود را انجام خواهیم داد.
گفتنی است بدهی برخی سینماداران به تعدادی از تهیه کننده ها و دفاتر پخش باعث شد حاشیه هایی به وجود بیاید. این حاشیه ها به انتشار متنی از سوی چهار تهیه کننده در خصوص وصول طلبشان رسید. در ادامه سازمان سینمایی قرار شد تسهیلاتی در قالب وام از طریق صندوق اعتباری هنرمند در اختیار سینماداران قرار دهد تا بتوانند بدهی خود را بپردازند.
انتهای پیام/
استوری علیرام نورایی در صفحه مجازی اش قابل تأمل بود؛ چرا که نوشت: رفیق؛ سکوت درباره ترور دانشمند هسته ای کشورمان نشانه روشنفکری و ضدجنگ بودن نیست! نشانه دیگری است! ننگ بر ترور، ننگ بر جنگ و ننگ بر جنگ افروز. روح همه شهای این خاک در آرامش
این نوع اظهار بازیگر سینما و تلویزیون که عمدتاً در کارهای استراتژیک به ایفای نقش می پردازد، نوعی انتقاد به سلبریتی هایی است که وقت و بی وقت نسبت به اتفاقات مختلف اظهارنظر می کنند اما بعد از این شهادت مظلومانه سکوت کرده اند. معلوم نیست به خاطر از دست دادن فالوورها و حتی تهدیدات اینستاگرام برای حذف صفحه و یا شاید هم به خاطر تابعیت در کشورهای دیگر، در این چنین اقداماتی کم فروغند و یا علت های دیگری دارد.
غلامرضا منتظری در مصاحبه تلفنی با برنامه سینما معیار گفت: اکثر نقش آفرینان عرصه فرهنگ و هنر در شرایط کرونا با آسیب های جدی مواجه شده اند.
وی با اشاره به این که فعال حوزه فرهنگ و هنر باید چتر حمایتی خوبی داشته باشد، عنوان کرد: متاسفانه بین ماموریت دستگاه های فرهنگی و انتظاراتی از این دستگاه ها وجود دارد و اعتبارات و بودجه های این دستگاه ها ارتباط معناداری وجود ندارد.
نایب رئیس دوم کمیسیون فرهنگی مجلس افزود: ما در بخش های تئوری و نظری از تاثیر و اهمیت حوزه های فرهنگی و هنری در تحولات کشور صحبت می کنیم و باور داریم که فرهنگ زیربنای تمام تحولات به شمار می آید، اما در مقامِ عمل اعتبارات مطلوبی را در اختیار بخش های فرهنگی قرار نمی دهیم.
وی با اشاره به این که فرهنگ برای نقش آفرینی به اعتبار و الزامات متعددی نیاز دارد، اظهار داشت: مجلس شورای اسلامی در تلاش است تا نوع نگاه متولیان و کارگزان و دولت مردان موثر در عرصه های فرهنگی را تغییر دهد.
غلامرضا منتظری ادامه داد: اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس برای اولین بار یک نشست بسیار موثر و مطلوبی را با آقای نوبخت – رئیس سازمان برنامه و بودجه – برگزار کردند و در مباحث نظری به نتایج بسیار مطلوبی دست پیدا کردند.
وی تصریح کرد: آقای نوبخت در جلسه با اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس، قول دادند که بودجه فرهنگی کشور در سال 1400 با تحولات خوبی همراه می شود.
این نماینده مجلس اضافه کرد: سهم بودجه ای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، حدود نیم درصد از بودجه عمومی کشور را در برمی گیرد.
وی افزود: کمیسیون فرهنگی مجلس با برگزاری جلسه و نشست های هم اندیشی با کمیسیون های اقتصادی و برنامه و بودجه ی مجلس سعی دارد تا مسیر حمایت از بخش های فرهنگی و هنری کشور را هموار کند.
غلامرضا منتظری در بخش دیگری از سخنان خود در برنامه سینما معیار س با اشاره به این که صندوق کارآفرینی امید، توضیح داد: این صندوق قصد دارد از اماکن و برنامه های فرهنگی و هنریِ تعطیل شده در بحران کرونا حمایت کند.
خبرنگار : سپهر نصیحتگر
کلمات کلیدی: #خبر #رادیو #سینما #گفتگو #مجلس_شورای_اسلامی
1399 تمامی حقوق سایت متعلق به صدای جمهوری اسلامی ایران است
گفتنی است چند روز گذشته خبر های ضد و نقیضی درباره زمان و نحوه برگزاری آنلاین یا فیزیکی سی و نهمین جشنواره فیلم فجر مطرح شده بود.
انتهای پیام/
سیاوش حقیقی در برنامه سینما معیار با اشاره به جایگاه فرهنگ و هنر در ایران، گفت: متاسفانه در 40 سال گذشته، هیچ یک از دولت های جمهوری اسلامی ایران با دغدغه های فرهنگی و هنری کار نکرده اند.
وی افزود: عدم توجه دولت های مختلف به حوزه فرهنگ و هنر، از میزان بودجه این حوزه در کشور به اثبات می رسد.
این تهیه کننده ادامه داد: بالاترین بودجه فرهنگ و هنر کشور در سال 98، حدود 2 هزار 431 میلیارد تومان بود.
وی با اشاره به این که در حال حاضر اکثر سینماگران بیکار هستند، اظهار داشت: فعالان سینما قبل از شیوع ویروس کرونا هم با معضل بیکاری درگیر بودند.
سیاوش حقیقی با بیان این که دولت برای سینماگران بیکار برنامه مشخصی ندارد، عنوان کرد: من نمی دانم تهیه کنندگانی که در شرایط کرونا فیلم تولید می کنند، به چه چیزی و کدام شرایط امید دارند!
وی با اشاره به ساختار بودجه بندی سینما در بحران کرونا، توضیح داد: نظام بودجه ای کشور شرایط کرونا را پیش بینی نکرده بود و بر همین اساس بودجه های غیر ضروری موجود در سینما الان نمی توانند در مسیر حمایت از سینماگران خرج شوند.
این تهیه کننده افزود: به دلیل مشکلات قانون بودجه ها در کشور، در شرایطی که سینماگران به حمایت مالی نیاز دارند، سازمان سینمایی جشنواره برگزار می کند.
وی تصریح کرد: رئیس سازمان سینمایی باید برای اصلاح نوع هزینه کردهای بودجه های سینمایی کشور با مسئولین مختلف جلسه های متعددی را برگزار کند.
سیاوش حقیقی در بخش دیگری از سخنان خود در برنامه سینما معیار با اشاره به این که جمهوری اسلامی برای تمام هنرمندان کشور هزینه کرده است، عنوان کرد: اکثر هنرمندان کشور به واسطه حضور در برنامه های سازمان صدا و سیما به شهرت رسیده اند.
وی تصریح کرد: متاسفانه بازار اقتصاد هنرِ ایران به خارج از کشور صادر می شود.
این تهیه کننده افزود: شرایط معیشتی سینماگران به اندازه ای بد شده که برخی از کارگردان های ایرانی امروزه در تاکسی های اینترنتی کار می کنند.
وی با اشاره به گردش مالی بسیار اندک سینمای ایران، اظهار داشت: گردش مالی یک نمایشگاه اتوموبیل در خیابان بهشتی تهران بسیار بیشتر از کل گردش مالی سینمای ایران است.
خبرنگار : سپهر نصیحت گر
کلمات کلیدی: #بودجه #بودجه فرهنگ #سینما #کرونا #ویروس کرونا
1399 تمامی حقوق سایت متعلق به صدای جمهوری اسلامی ایران است
وی در درخصوص استقبال سینماگران بین المللی از شانزدهمین جشنواره فیلم مقاومت گفت: از 10 هزار اثر رسیده به دبیرخانه جشنواره فیلم مقاومت 45 درصد آثار جشنواره از خارج از کشور و 55 درصد اثار ملی بود که از 135 کشور رسیده بود. جالب است که بیشترین اثر از کشور هند ارسال شده است و آمریکا نیز رتبه دوم را به خود اختصاص داده است.
وی افزود: ما امسال 10 کشور را پیش بینی کرده بودیم که آثار جشنواره فیلم مقاومت را در آن کشورها به نمایش بگذاریم که مسئله بیماری کرونا و ناتوانی مالی باعث حذف این اتفاق از برنامه های جشنواره شد
دبیر شانزدهمین جشنواره بین المللی فیلم مقاومت در اعلام خبر دبیرخانه دائمی این جشنواره گفت: ارتباطمان را در این جشنواره ها به صورت منسجم با هنرمندان خارجی برقرار می کنیم و اقداماتی صورت گرفته است که سال های آتی جشنواره فیلم مقاومت در کشورهای دیگر منطقه نیز برگزار شود.
وی ادامه داد: اینکه می گویند جشنواره در حوزه تولید ورود کنند غلط است چرا که وظیفه جشنواره ها جریان سازی است که به نظرم جشنواره مقاومت توانست تاحد زیادی به این وظیفه اساسی جامعه عمل بپوشاند.
عظیمی میرآبادی افزود: جشنواره مقاومت باید تلنگری باشد برای برخی مسئولین نهادهای اصلی که متولی ساخت فیلم های حوزه انقلاب و دفاع مقدس هستند که دریابند این سینما هم مخاطب دارد، هم فیلمساز جوان و مستعد دارد هم جریان ساز است.
مدیرعامل انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس درخصوص فعالیت های این انجمن اظهار داشت: انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس از طریق جشنواره به عنوان یک ابزار مهم رسانه ای و جریان ساز می تواند یک تسهیل گر برای ارتباط بین نهادهای اصلی و سینماگران فعال در حوزه سینمای دفاع مقدس برای رسیدن به اهداف بزرگ تر باشد.
وی ادامه داد: انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس فقط یک تسهیل گر است و ما فقط در حوزه تولید اثر، امکان پشتیبانی لجستیکی داریم که می توانیم در اختیار سینماگران و فیلم ها قرار دهیم و البته که انجمن در این سالها همیشه محل مطالبه و مراجعه سینماگران این حوزه نیز بوده است.
این مدیر فرهنگی گفت: این انجمن یک نهاد مسئول و پاسخگو که اختیار برای تولید اثر داشته باشد، نیست و من به عنوان مدیرعامل انجمن نیز از صدا و سیما، وزارت ارشاد و سازمان سینمایی مطالبه می کنم که چرا تکلیف سینمای دفاع مقدس را مشخص نمی کنید.
وی در ادامه صحبتهایش تصریح کرد: ما در انجمن سینمای انقلاب و اسلامی فقط برای اینکه چراغ تولید آثار دفاع مقدس خاموش نشود، حمایتی فراهم می کنیم و چند فیلم محدود تولید می کنیم که به هیچ عنوان کافی نیست.
عظیمی میرآبادی در ادامه برنامه افق سینما گفت: موضوع سینمای انقلاب و دفاع مقدس در سطح ستاد کل نیروی مسلح مطرح شده است و آنها دو شورای قانونی را با حضور وزارت ارشاد و صدا و سیما فعال کردند که یک شورای وظیفه حمایت و دیگر شورا وظیفه نظارت بر آثار دارند که امیدواریم با هم اندیشی، راهکارهای اجرایی و قانونی را تبیین می کنند تا بتوانیم سینمای دفاع مقدس را در ریل اصلی خودش قرار بدهند.
وی در پاسخ به سعید الهی درخصوص امرا معاش سینماگران حوزه دفاع مقدس در طول این سالها گفت: سینماگران دفاع مقدس را می توان در بخش های دیگر سینما هم به کار گرفت. چرا تصور می کنید که فیلمساز سینمای دفاع مقدس فقط باید در کارگردانی این آثار استفاده شود و در بخش های دیگر هیچ توانایی ندارند!؟
وی افزود: متاسفانه صدا وسیما، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و نهادهای فرهنگی و دخیل در حوزه تولید اثر برای به کار گیری فیلمسازان حوزه سینمای انقاب و دفاع مقدس دچار حذف و خودسانسوری شده اند.
دبیر شانزدهمین جشنواره فیلم مقاومت با گلایه از برخی مسئولین گفت: یکی از دلایل کند برگزار شدن جشنواره فیلم مقاومت این بود که خیلی از مسئولین می گفتند مگر در حوزه دفاع مقدس فیلمی تولید می شود که شما می خواهید جشنواره برگزار کنید؛ درحالیکه نزدیک به 300 فیلم بلند سینمایی از سراسر دنیا به دفتر جشنواره رسیده بود.
جشنواره مقاومت سعید الهی مهدی عظیمی میرآبادی افق سینما
به گزارش روابط عمومی خانه سینما، این تشکل صنفی در پیامی دریافت جوایز سینمای مستند را تبریک گفت.
در این بیانیه آمده است: در این روزهای غمبار که همواره با خبر درگذشت و بیماری همکاران مان مواجه هستیم اطلاع یافتن از موفقیتهای بین المللی سینمای ایران روزنه امید و شادی را در وجودمان می گشاید.
توفیق سینمای مستند کشورمان در جشنواره های فیلم مستند آمستردام هلند و ژان روش فرانسه را اجر گذاشته و تبریک می گوییم.
امید به روزگاری داریم که سینما گران ایران در شادی و سلامتی باشند و موفقیت های سینمای ایران را در کنار یکدیگر جشن بگیریم
اشتراک گذاری در:
وی ادامه داد: خنده عوامل پشت صحنه زنده یاد پرتوی را به شدت ناراحت کرد چرا که او برای مرگ این کرم به شدت روحیه اش به هم ریخته بود. زنده یاد پرتوی انسانی بسیار مهربان، دلسوز، حساس و دوست داشتنی بود و آنچنان از مرگ این کرم برآشفته و به هم ریخته شده بود که گویی یکی از عزیزترین بستگانش را از دست داده است.
جهان زاده سپس با بیان اینکه زنده یاد پرتوی در کارهایش بر خلاف ظاهرش بسیار عمیق و دقیق بود اظهار داشت: او همیشه سعی داشت بهترین اتفاقات را رقم بزند و سعی می کرد هیچ کم کاری نداشته باشد و واقعاً حالا که به کارنامه پربار وی چه در مقام فیلمنامه نویس و چه در مقام کارگردان نگاه می کنیم به خوبی متوجه می شویم که او توانست به هدف متعالی اش دست پیدا کند.
این بازیگر پیشکسوت در بخش دیگری از این گفتگو با اشاره به ابتلا و فوت چهره های برجسته سینما و تلویزیون به ویروس منحوس کرونا تصریح کرد: برای بنده جای سوأل است که چرا دولت از جان هنرمندان در مواجهه با ویروس منحوس کرونا حمایت نمی کند؟ مگر ما چند فیلمساز و سینماگر شاخص داریم که اجازه می دهیم ویروس کرونا اینطور آن ها را از پای دربیاورد؟
وی در خاتمه اظهاراتش تأکید کرد: این وظیفه جدی دولت و تمامی دستگاه های فرهنگی و هنری است که از سینما و سینماگران حفاظت کنند. دولت موظف است به فکر هنر و هنرمندان باشد و ما نباید با رها کردن پروژه های سینمایی و تلویزیونی به حال خود اجازه دهیم جان بخش کثیری از سینماگران بیش از این با مخاطره روبرو شود.
امیرحسین علم الهدی مدیر سابق گروه سینمایی هنر و تجربه و کارشناس اقتصادی سینما مهمان امیررضا مافی شد تا درباره اقتصاد سینمای ایران در دهه 90 صحبت کنند.
علم الهدی در ابتدای این برنامه درباره توسعه فرهنگ گفت: در سال 2018 تقریباً هفت و نیم میلیارد قطعه بلیت در دنیا فروخته شد یعنی هر کسی که در کره زمین زندگی می کرد، سالی یکبار به سینما رفت. در این سال اولین کشور از منظر کمیت، هند است. یعنی دو میلیارد و چهارصد قطعه بلیت، آمریکا، چین و کشورهای اروپایی در رتبه های دیگر قرار دارند ایران هم حدود 27 میلیون قطعه بلیت در همین سال فروخته است.
وی افزود: ما سه شاخص در حوزه سینما داریم که نشان می دهد حال اقتصاد در این عرصه خوب یا بد است؛ یکی تولید است. در سینمای ایران وضع تولید خوب است. ما از نظر کمیت جزو 25 کشور تولیدکننده فیلم در دنیا هستیم، سالی حدود 80 تا 100 تولید داریم در حالی که بالاترین میزان تولید در کشور هند سالی دو هزار تولید است، آمریکا و چین هم در رتبه های بعدی قرار دارند. این سه کشور سینما را پیش می برند.
علم الهدی تأکید کرد: استانداردهای جهانی به ازای هر ده هزار نفر یک سالن سینما را تعریف می کند. آمریکا حدود چهل و دو هزار سالن سینما دارد، چین سه سال است که آمریکا را پشت سر گذاشته و 75 هزار سینما دارد. این دو کشور 60 درصد سینماهای جهان را در اختیار دارند. ما هم در دهه 90 در حوزه سالن سازی رشد خوبی داشته ایم. تقریباً از 250 سالن به 550 سالن سینمایی رسیده ایم که باز هم نسبت به 80 میلیون نفر چیزی حدود 7500 سالن کم داریم تا بخواهیم به استاندارهای جهانی برسیم البته نهایت یکی دو کشور به این استانداردها رسیده اند. اما بی تعارف کشور ما به لحاظ اقتصاد سینما در جهان جایگاه خوبی ندارد. سینمای آمریکا در سال 2018 یازده میلیارد دلار گردش مالی تنها در حوزه بلیت در داخل و خارج داشته، رتبه بعدی متعلق به چین با رقم تقریبی 8 میلیارد دلار بوده است البته به نظر می رسد تا دو سه سال آینده چین، کشور آمریکا را از منظر گردش مالی پشت سر می گذارد.
وی با اشاره به وضعیت سینمای ایران توضیح داد: ما سال 68 بالاترین میزان مخاطب را داشتیم، با جمعیت حدود 35 میلیون نفری تقریباً 80 میلیون قطعه بلیت فروخته شد یعنی چیزی شبیه به وضعیت هند الان، یعنی در آن سال هر ایرانی هر سال دو بار به سینما رفت. کاهش این آمار از سال 68 به بعد آغاز شد تا به سال 92 رسید؛ سال 92 پایین ترین میزان مخاطب را در تاریخ سینمای ایران تجربه کردیم البته این آمار جدای از یکی دو سال اول انقلاب است. هفت و نیم میلیون قطعه بلیت در سال 92 فروخته شد که سی ودو میلیارد تومان گردش مالی داشتیم. با تغییر دولت در سال 93 فروش دوازده میلیون قطعه بلیت را تجربه کردیم، سال 94 به عدد 18 میلیون نفری و سال 95 با یک جهش خوب به 26 میلیون مخاطب رسیدیم، سال 97 به مخاطب 28 میلیون نفری و 98 به چیزی حدود 26 و نیم میلیون نفر رسیدیم.
مدیر سابق گروه هنر و تجربه بیان کرد: دلیل آن تعداد کم مخاطب در سال 92 این بود که هم زیرساخت ها فرسوده شده بودند و هم دعواهای بین تولیدکنندگان و نهادها تأثیرات منفی گذاشته بود. همیشه در دو سه سال آخر دولت ها با چنین گرفتاری هایی مواجه می شویم. البته سال 98 هم دو و نیم میلیون قطعه بلیت نسبت به سال 97 کمتر فروختیم و حالا کرونا هم تمام معادلات را بر هم ریخته است.
وی گفت: کیفیت آثار هم در کاهش تعداد مخاطبان در سال 92 تأثیر داشت ولی مهم ترین بحث همان بحث ساختارها بود، باید بپذیریم که زیرساخت های ما کهنه بود. به طوری که با احداث چند پردیس سینمایی به یکباره فروش رونقی گرفت. در سال 93 کم کم حال سینما هم از منظر زیرساخت هم از منظر خرید بلیت خوب شد. رفته رفته و در طی 6 سال افزایش 21 میلیون نفری داشتیم، فروش سی ودو میلیاردی در سال 92 به فروش 297 میلیارد تومانی در سال گذشته رسید. البته اصلاً امکان ندارد آن رکورد سال 68 را بزنیم چون هم زیرساخت ها و هم سیاست گذاری ها فراهم نیست. ما هنوز حتی یک قانون در مجلس شورای اسلامی مختص سینما نداریم، همه قوانین ما به هیئت دولت مربوط می شود؛ یعنی قوه مجریه. با توجه به اینکه قوه مقننه و قوه قضاییه عمدتاً نسبت به سینما نگاه کلانی ندارند هیچ نگرانی ای هم برای بود و نبود سینما ندارند. سینما دغدغه و مسئله آن ها نیست، نمی شود کشوری مسئله سینما داشته باشد ولی در نهادهای بالادستی قانون سینما نداشته باشد.
علم الهدی در پاسخ به سؤال مافی مبنی بر اینکه چه کسی سینما را ذیل یک امر بازرگانی قلمداد نمی کند، تأکید کرد: نگاه فرهنگی که حاکم بر ایران است باعث چنین امری شده است. ما نمی دانیم چه می خواهیم و اصلاً مدلمان چیست. ما بالاخره چیزی به نام مجلس، شورای عالی انقلاب فرهنگی و... داریم که سیاست گذار هستند، آن ها باید تدوین کنند که ما از سینما چه می خواهیم، آیا فقط فرهنگ می خواهیم یا بحث اقتصادی آن هم مد نظر ما هست؟ ما تقریباً هیچ سهمی در اقتصاد جهانی سینما نداریم. اکثر کشورهایی که نگاه به توسعه در سینما دارند، تولید مشارکتی با کشورهای دیگر جزو اصول آن هاست، بعد از چهل و دو سال یک برگه کاغذ هم مبنی بر فیلم سازی سرمایه گذار خارجی در ایران پیدا نمی شود. اصلاً نمی گذارند، چنین چیزی امکان ندارد. حتی اگر بگذارند هم سرمایه گذار خارجی نمی تواند کاری کند. واقعاً مدل ما چیست؟ ما یا باید مدل هالیوود، یا مدل هند، چین و یا مدل خودمان را برویم ولی بحث این است که ما بی مدل هستیم.
علم الهدی در پاسخ به اینکه چگونه ترکیه این همه پیشرفت کرد، توضیح داد: ترکیه تکلیف خود را روشن کرد. چین هم این چنین کرد اما مشخص نیست خط قرمز ما چیست؟ به طوری که با رفتن یک مدیر به یکباره تمام خطوط سینما تغییر می کند. سینما به 20.30 سال زمان نیاز دارد تا خودش را بروز و ظهور دهد در حالی که ما حتی نمی دانیم فردا چه اتفاقی رخ می دهد. امارات متحده عربی سینمایی به معنای تولید ندارد اما دو شاخص دارد که با همان ها خیلی خوب پیش می رود. این کشور اوایل دهه 90 تصمیم گرفت زیرساخت ها را توسعه دهد حالا یک کشور چهار و نیم میلیون نفره به اندازه ایران سالن و بیشتر از ایران گردش مالی دارد، چون تکلیفشان روشن است اما تکلیف ما روشن نیست. نمی دانیم سینما را چگونه می خواهیم. این اراده باید در شورای عالی انقلاب فرهنگی شکل بگیرد. مگر می شود بخواهید وارد بازارهای جهانی شوید ولی اجازه فعالیت به کمپانی های خارجی در داخل کشور را ندهید؟ حتی شما اجازه ندارید فیلم خارجی بخرید، در حالی که این یک دادوستد است، خریدوفروش لازم و ملزوم یکدیگرند.
علم الهدی بیان کرد: در حال حاضر چیزی حدود 65 درصد زیرساخت های نمایشی بر عهده بخش خصوصی است ولی مسئله این است که نوع سیاست گذاری مشخص نیست. ما در این سال ها به لحاظ تولید افزایشی نداشته ایم اما به لحاظ زیرساخت های نمایشی رشد داشته ایم. باید بدانیم که سرمایه گذاری در حوزه فرهنگ در یکی دو سال نتیجه نمی دهد باید ده تا 20 سال ممارست داشته باشد که بتواند منجر به افزایش زیرساخت ها شود. در دهه نود اقتصاد سینما در حوزه نمایش خصوصی تر شد اما درصد این آمار در حوزه تولید معنادار نیست.
وی درباره ورود پول های کثیف به سینما گفت: در سینما عدد پول کثیف عدد خاصی نیست آنقدری که در حوزه سیاست و... پول کثیف داریم در حوزه فرهنگ نداریم اما به هر حال پول کثیف وجود دارد اما اینکه چگونه بتوانیم جلوی این پول ها را بگیریم محل مناقشه است که به نظر من هیچ جوره نمی شود جلوی آن را گرفت.
وی درباره اینکه چرا این همه این مسئله حساسیت برانگیز شد، مطرح کرد: به هر حال سینما شهرت دارد مثلاً بابک زنجانی خواست خودش را با سینما نشان بدهد ولی بعد متوجه شدیم که چه اتفاقاتی در پشت صحنه رخ داده است. به هرحال کسانی که پول کثیف دارند دوست دارند از این شهرت استفاده کنند.
علم الهدی ادامه داد: صاحبان پول های بادآورده به دنبال سود نیستند، آن هایی که پول بادآورده دارند برای شهرت و عکس های یادگاری به این حوزه وارد می شوند.
وی درباره مافیای اقتصادی گفت: من معتقد مافیای اقتصادی نیستم به نظرم کسانی که کارشان را بهتر بلد هستند در این حوزه وجود دارند ولی مافیا نداریم. این یک بیزینس است و بقیه هم اگر بلدند، بروند و سالن بگیرند. یادمان باشد قرار نیست هر فیلمی که تولید می شود به نمایش دربیاید؛ دعوا از همین جا آغاز می شود. هیچ کجای دنیا تمام تولیدات نمایش داده نمی شوند. صاحبان یک سری از فیلم هایی که مدیوم سینما ندارند، اصرار دارند آثارشان روی پرده سینما به صورت عمومی به نمایش دربیایند که به همین ترتیب دعوا شروع می شود. البته من نمی گویم انحصار نداریم ولی زد و بندهای خاصی هم نداریم. به هر حال نمی شود من در خانه بنشینم و همه را زیر سؤال ببرم.
علم الهدی در پایان درباره اکران آنلاین بیان کرد: اکران آنلاین تجربه ای است که حتی در کشورهای دیگر هم جواب نداده است ولی من نمی دانم حالا ما در ایران دنباله چه هستیم. مگر ما در گردش اقتصادی کلان نتفلیکس و اچ بی او چیزی به نام اکران آنلاین داریم که می خواهیم خودمان هم اکران آنلاین داشته باشیم؟ گردش اقتصادی عمده پلتفرم های جهانی به سریال ها مربوط می شود.
برنامه نقد سینما به تهیه کنندگی یوسف بچاری جمعه شب ها ساعت 22 از شبکه پنج سیما پخش می شود.
این تصمیم که برخی گمانه زنی ها آن را بی ارتباط با اختلاف نظر میان وزارت ارشاد و سازمان صدا و سیما بر سر آثار شبکه نمایش خانگی نمی دانست، بویژه در بحبوحه تعطیلی های کرونایی واکنش های مختلفی را در پی داشت و کانون کارگردانان خانه سینما از جمله صنف های سینمایی بود که با انتقاد از این کار، توقف صدور مجوز در شبکه نمایش خانگی را مانع کسب و کار، محدود ساختن و توقف فعالیت سینماگران دانست، چرا که با تعطیلی سالن های سینما، عدم تمایل مردم به رفتن به سینما و رونق گرفتن سامانه های نمایش درخواستی، تقاضا برای ساخت سریال در شبکه نمایش خانگی که بخشی از بیکاری سینماگرها را نیز جبران می کرد، افزایش یافته بود.
توقف صدور مجوز برای آثار غیرسینمایی اگرچه هنوز هم وجود دارد، اما در همین چند ماه ساخت چند سریال جدید از جمله مرداب به کارگردانی شهرام شاه حسینی آغاز شده که طبق اعلام قبلی قرار است اولین فصل آن زمستان امسال از فیلیمو نمایش داده شود.
با این حال سعید رجبی فروتن - معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی- در گفت وگویی با ایسنا درباره اینکه آیا توقف صدور مجوز ساخت برای سریال های نمایش خانگی که در دوره معاون گذشته (طباطبایی نژاد) اعلام شده بود، هنوز ادامه دارد و چه فکری برای مجوزهای جدید می شود؟ بیان کرد: آثاری که از قبل موافقت اصولی خود را اخذ کرده بودند، هرکدام که فیلمنامه های کامل خود را ارائه کنند، در شورای پروانه ساخت آثار غیرسینمایی بررسی می شوند که امیدواریم موفق به دریافت پروانه بشوند.
وی در پاسخ به اینکه اگر تهیه کننده ای درخواست جدیدی برای ساخت آثار غیرسینمایی ارائه کند، آیا امکان بررسی و صدور مجوز آن است؟ گفت: به دلیل شرایط حاکم بر سینما و تعطیلی های ناخواسته ای که به ناوگان سینمایی کشور تحمیل شده است، بسیاری از تهیه کننده ها و سرمایه گذاران تمایل زیادی برای تولید آثار غیر سینمایی از جمله سریال در شبکه نمایش خانگی نشان داده اند. در پاسخ به این تقاضاها که کم هم نیستند، در هفته های آینده تصمیم گیری خواهیم کرد و به اطلاع متقاضیان می رسانیم.
براساس پیگیری ایسنا، در حال حاضر 14 سریال و برنامه در شبکه نمایش خانگی به عنوان آثار غیرسینمایی در حال تولید و گذراندن مراحل پیش تولید نهایی هستند و برخی هم به پایان کار رسیده اند. از جمله این آثار می توان به گیسو به کارگردانی منوچهر هادی، همرفیق شهاب حسینی، ملکه گدایان حسین سهیلی زاده، شب های مافیا سعید ابوطالب، شام ایرانی 3 سعید ابوطالب، ماجراهای لالا داود شرافتیان، سیاوش سروش محمدزاده، دیو و ماه پیشونی فرزاد اژدری و هومن اطیابی، خوب، بد، جلف 3 پیمان قاسمخانی و محسن چگینی، خسوف مازیار میری، خاتون تینا پاکروان، آهوی من مارال مهرداد غفارزاده و جیران حسن فتحی اشاره کرد.
همچنین هشت عنوان سریال هم موافقت اصولی دارند که طبق گفته رجبی فروتن در صورت تکمیل فیلمنامه، صدور پروانه ساخت آن ها بررسی می شود. از کارگردان هایی که متقاضی مجوز شده اند، سیروس مقدم، رضا ایرانمنش، حامد محمدی، محمد جواد کاسه ساز، امیر آشتیانی پور، رامبد جوان و پیمان قاسم خانی را می توان نام برد که برای دو مورد از این ها، پلتفرم فیلیمو به طور کامل سرمایه گذاری ساخت را برعهده دارد.
انتهای پیام
وی افزود: بازی های رایانه ای در حال حرکت به سمت شبکه ای جهانی و آنلاین هستند که این علاوه بر فرصت با تهدیداتی همراه است که نیاز به تمهیدات لازم برای مقابله با آن دارد.
رئیس مرکز ملی فضای مجازی کشور با اشاره به این که تولید دانش از تخیل شروع شده و فرضیه اولین قدم در آن است تاکید کرد: در جهان پست مدرن امروز که انسان ها اصولا در آن نسبی گرا و سطحی نگر شدند بازی های رایانه ای برای تقویت قوه تخیل و تولید دانش و نوآوری کمک خواهد کرد.
فیروزآبادی با بیان این که اوقات فراغت انسان ها رو به افزایش بوده و هر فرد در زندگی ساعات بسیاری را در یک اکوسیستم نیمه جدی و خیال انگیر که حالت سرگرمی دارد می گذراند، تصریح کرد: بازی های رایانه ای امروز با احتمال پیشی گرفتن از رسانه ها در آینده اقتصاد بزرگی خواهند داشت که باید با نگاه اجتماعی و پایه اقتصاد به آن پرداخته شود.
رئیس مرکز ملی فضای مجازی افزود: نیاز است تا مدل اقتصادی مناسب با تاکید بر دو محور حمایت از بازی های داخلی و شکل گیری شرکت های بزرگ در این حوزه در کنار شرکت های کوچک برای گردش چرخه این صنعت طراحی شود.
فیروزآبادی با تاکید بر این که در استخراج مدل مناسب اقتصادی این حوزه توجه به جذب سرمایه اهمیت دارد، گفت: ضمن حفاظت از بازار داخلی نباید فضایی ایجاد شود تا شرکت ها به سمت انحصارگرایی پیش روند و می توان با الگوبرداری از سند حمایت از پیام رسان ها شرکت های بزرگ حوزه فضای مجازی را ترغیب به فعالیت در این حوزه کرد. ما باید برای آینده فضای مجازی با تلاش گسترده و همسو با جهان با تاکید بر فرهنگ، زبان و سرزمینمان به عنوان نقاط قوت آماده باشیم.
وی با اشاره به وضعیت کشورهای ژاپن و چین در حوزه بازی های رایانه ای و تاکید آنها بر قوم شناسی گفت: باید پژوهش های قوم شناسانه در کشور برای شناسایی فرهنگ و ذائقه خیال مردم درجهت ترغیب آنها انجام شود چرا که یکی از راه های حکمرانی فضای مجازی مدیریت سرگرمی است و در مدیریت سرگرمی رکن اصلی بازی هاست که چین به خوبی با درک آن سالها پیش دراین حوزه گام برداشته است، بنابراین در کشور باید فعالیت در این حوزه با نگاه جدی، قوم شناسی و اجتماعی صورت گیرد.
رئیس مرکز ملی فضای مجازی با تاکید بر چشم انداز حوزه بازی های رایانه ای، اعلام کرد: نباید اجازه نفوذ کشورهای خارجی را در این حوزه دهیم و باید در کنار فعالیت سکوهای بزرگ خارجی، سکوهای داخلی در این بازار بزرگ اقتصادی تقویت و فعال باشند.
آمادگی بنیاد برای نقش آفرینی دقیق تر در عرصه بازی
امیر خوراکیان - معاون فرهنگی، اجتماعی و امور محتوایی مرکز ملی فضای مجازی نیز ضمن ارائه گزارشی از فعالیت یکسال اخیر بنیاد ملی بازی های رایانه ای اظهار کرد: با عنایت به اینکه بازوهای اجرایی مصوبات و سیاست های شورای عالی فضای مجازی، نهادهای مسوول و مراکز اجرایی هستند و خود مرکز در حیطه اقدام عملی فعالیتی ندارد، تقویت توان اجرایی، ارتقای دانش و بینش و افزایش عمق نگاه این مراکز در دستور کار مرکز است و با تمام توان آن را دنبال می کند.
خوراکیان با اشاره به اینکه مرکز ملی فضای مجازی از طریق بهینه سازی سازوکار نهادهای اجرایی، ظرفیت تحقق سیاست های مصوب را بالا می برد، گفت: در یکسال اخیر بر اساس مطالعات انجام شده، اصلاحات ساختاری در بنیاد ملی بازی های رایانه ای، منجر به بازنگری در فرآیندهای اجرایی این بنیاد شده که بر آن اساس این مرکز مهم آمادگی بیشتری برای پیگیری مصوبات مهم و نقش آفرینی دقیق تری در عرصه بازی و بازی سازی نسبت به قبل پیدا کرده است.
در حوزه سرگرمی ها و بازی های دیجیتال خلاء قانونی وجود دارد
سیدصادق پژمان -مدیرعامل بنیاد ملی بازی های رایانه ای- نیز در این دیدار نیز با اشاره به ضعف در دسترسی به داده های حاکمیتی در حوزه بازی های ویدئویی از خلاءهای قانونی در حوزه بازی های دیجیتال و سرگرمی در کشور و نبود قانونی جامع در این زمینه گله کرد.
وی در این دیدار که با حضور اعضای شورای معاونان بنیاد ملی بازی های رایانه ای برگزار شد، ضمن ارائه گزارشی از روند فعالیت های این بنیاد از پیگیری تعاملات گسترده توسط بنیاد با نهادهای مرتبط حاکمیتی گفت و تصریح کرد: خلاءهای قانونی در حیطه بازی های دیجیتال و سرگرمی و نبود قانون جامع سرگرمی و بازی های دیجیتال در کشور یکی از موانع دراین حوزه است.
مدیرعامل بنیاد ملی بازی های رایانه ای افزود: مداخلات و همپوشانی های ماموریتی با دیگر نهادهای حاکمیتی باعث بروز مشکلاتی در ماموریت های محول شده به بنیاد به عنوان تنها متولی و مرجع بازی های رایانه ای در کشور شده بود که البته برخی از این همپوشانی در حال حاضر رفع شده است. علی رغم تلاش های چندساله هنوز تشکل صنفی واحدی در حوزه بازی های رایانه ای وجود ندارد، مجموعه بنیاد در تلاش است با همکاری ذی نفعان این حوزه، شرایط تاسیس نهاد صنفی فراهم شود.
پژمان با اشاره به پژوهشی که اخیرا به منظور بررسی کارآمدی حمایت های سال های گذشته بنیاد انجام شده، در خصوص برنامه های حمایتی این بنیاد از بازی سازان اظهار کرد: با طراحی و پیاده سازی ساختار حمایتی همگرا، حمایت ها از بازی سازان از حمایت های سنتی به سمت حمایت های هوشمند حرکت کرده است.
او با اشاره به برنامه ها و رویدادهای برنامه ریزی شده برای سال 99 در فرمتی جدید متناسب با شرایط پیش آمده، تصریح کرد: رویداد بازی های جدی سال 1399 با سازوکاری متناسب با شرایط کرونا ماه آینده بصورت مجازی برگزار خواهد شد
پژمان در ادامه این دیدار به طرح تحول آموزشی در بنیاد و حرکت به سمت ارائه آموزش های آنلاین در سطح کشور اشاره کرد و گفت: درتوافق انجام شده با وزارت آموزش و پرورش، از ظرفیت های شبکه شاد برای انتشار محتوای آموزشی بهره گرفته خواهد شد. همچنین تلاش شده تا محتواهای آموزشی بازی سازی برای دانش آموزان مقطع دبیرستان از طریق کانال مدرسه بازی سازان فردا در شبکه آموزشی شاد در اختیار آنها قرار گیرد. علاوه بر آن بنیاد ملی بازی های رایانه ای با رویکرد ارتقاء سواد بازی در والدین از وب سایت فهم بازی رونمایی کرد.
پژمان با تاکید بر پیگیری دستورالعمل های ابلاغی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی برای ساماندهی حوزه نظارت بازی ها گفت: در راستای اجرای دو دستورالعمل انتشار و نشر، سازوکار اجرایی آن نهایی شده و به زودی در قالب سامانه های مستقل عملیاتی خواهد شد.
انتهای پیام
آیا دامنه شمول آیه شریفه مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَی نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا شهدای عرصه علم و پیشرفت هسته ای کشور را هم در بر می گیرد و چقدر می توان آنچه را که آنها در میدان علم انجام دادند، در زمره جهاد به حساب آورد؟
قرآن می فرماید: وَأَعِدّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّةٍ یعنی شما قوای خود را برگیرید و خود را مهیا کنید، این قوا صرفاً نظامی نیست بلکه قوای علمی، سیاسی، اجتماعی و ... را نیز در بر می گیرد چراکه برای مقابله با دشمن انسان باید قوی شود، از این رو، اینکه مقام معظم رهبری مسئله ایران قوی را مطرح و بر آن تاکید می کنند، مربوط به همه عرصه ها می شود. در بیانیه گام دوم انقلاب هم از عرصه های مهم و مورد تاکید، ساحت علم و پیشرفت است.
اگر در قرن های گذشته، سلاح اصلی در مبارزات، شمشمیر، سپر و نیزه بود امروز به تناسب رشد علمی بشر، سلاح های دیگر ما را قوی می کنند. قرآن کریم می فرماید: وَأَنتُمُ الأَعلَونَ إِن کُنتُم مُؤمِنینَ یعنی اگر شما ایمان دارید باید برتر و بالاتر باشد، طبیعتا کسی که در این مسیر با زحمت و اخلاص، خدمت می کند در زمره مجاهدان در راه خدا قرار دارد و در دایره شمول آیه مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَی نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا قرار می گیرد و جایگاهش شهادت است آنهم شهادتی ویژه. چراکه زمانی ما تعبیر شهید داریم و وقتی دیگر تعبیر عالِم شهید؛ شهید فخری زاده عالِم شهید است، چراکه هم از نظر مقام علمی در بالاترین رتبه قرار داشت و هم با لطف و عنایت الهی، به مقام شهادت نائل شد.
بنابر تعابیر روایات، بالاتر از مقام شهادت، جایگاهی نیست ، اینکه شخصی در بالاترین درجه علم قرار بگیرد و بعد خدا به او توفیق شهادت عنایت کند، بالاترین مقامات است که نصیب هر کسی نمی شود!
توسل به ترور و خشونت در مقابل پیشرفت های علمی یک کشور چه ابعادی از پلیدی و دروغین بودن حقوق بشر غربی را نشان می دهد؟
دشمن با اینکه داعیه حقوق بشر دارد، اما در عمل خلاف آن را ثابت می کند، قرآن می فرماید: بدترین دشمنان کسانی هستند که حرفی را می زنند و در مقابل آن عمل می کنند، یعنی برای فریب مردم در سخن چیزی می گویند و در عمل چنان می کنند که به فرموده قرآن ای پیامبر! تو را به تعجب می اندازند ...
در دنیای امروز (البته باید مردم دنیا را از حاکمان متمایز کرد) به گونه ای عمل می کنند که سراسر فریب است. انتخابات اخیر ریاست جمهوری آمریکا و ادعاهای ترامپ، رئیس جمهوری کنونی مبنی بر تقلب و فریب قطعی و ... در کشوری که داعیه دار است و خود را ابرقدرت می داند، به خوبی این فریب را نشان می دهد؛ چطور کشوری که نمی تواند از قوانین تصویبی خود تبعیت کند، می خواهد به دنیا مدل مطلوب زندگی عرضه کند؟!
علاوه بر این، در زمان اهل بیت(ع)، سیره آن حضرات(ع) به گونه ای بود که حتی اگر شخصی دشنام می داد و مقابل آنها می ایستاد، ائمه(ع) در مقام مناظره و بحث های علمی پاسخگو می شدند اما اینکه وقتی کسی در علم و فناوری و تکنولوژی جایگاهی ویژه و عالی کسب کرد برای مقابله با او دست به ترور بزنیم و او را حذف کنیم، راهکاری شیطانی و ناجوانمردانه است، چون وی سلاحی در دست نگرفته بلکه او را در مسیر ترور قرار داده اند آنهم با چند نقشه پی در پی تا اگر یکی عمل نکرد، دیگری کارساز شود!! و اینها نیست مگر به دلیل ضعف و ترس دشمن از اتفاقات مبارکی که در ایران اسلامی در حال وقوع است.
از این رو، باید بدانیم اگرچه از دست دادن دکتر فخری زاده، فقدانی بزرگ و سبب حزن و اندوه است اما خون شهید اعجاز می کند ، قطعاً خون شهید فخری زاده کمک می کند جوانان متعهد ایران اسلامی راهش را ادامه دهند و در همین مسیر حرکت کنند، چراکه راه مقابله با دشمن قوی شدن است و این، تنها راهکار در همه عرصه های سیاسی، نظامی، هسته ای، اجتماعی و حتی اخلاق فردی است.
چه ارتباطی بین ترورهای کوردلانه با ممانعت از ایجاد ایران قوی وجود دارد و انتقام سخت مقابل این ترورها در میدان علم چه کیفیتی دارد؟
اگرچه فقدان و از دست دادن شهید استاد فخری زاده برای همه مردم بسیار سخت است و مقام معظم رهبری، رئیس جمهوری، وزرا و همه ملت ایران را محزون کرده است، اما مهم آنکه با این ترورها ما مطمئن می شویم مسیر ما مسیر درستی است، شاید بعضا کسانی تردید داشته باشند که این مسیر صحیح است یا نه؟، اما جوانان بدانند اگر دشمن در مقابل علم و دانش و فناوری و پیشرفت ما ایستاده به این معنا است که در خود احساس عجز کرده و در ایران اسلامی قدرت و عزت را دیده است که با رهبری برحق مقام معظم رهبری این مسیر در حال پیموده شدن است.
رسالت بچه های مسجد برای ادامه راه این شهیدان و کمک به پیمودن مسیر تحقق ایران قوی چیست؟
طرح ملی ایران قوی که در ستاد هماهنگی کانون های فهما طراحی شده و در حال اجرا است دقیقاً در راستای قوی شدن بچه های مسجد است، باید توجه داشت داشتن ایران قوی به برکت خون شهدا است خون این شهدای عزیز، درخت تنومند انقلاب را قوی تر می کند بچه های مسجد هم باید با دانش افزایی و حرکت در مسیر علم و اخلاق و آشنایی با ظرفیت های عظیم حاکمیت اسلامی و قوی شدن در حوزه اخلاق و تعاملات، مسیر شهدا را ادامه دهند و پیرو آنها باشند. در طرح ملی ایران قوی 12 عرصه فعالیتی دیده شده که کمک می کند این مسیر با موفقیت طی شود.
پایان پیام/ 9
غلامرضا زوزنی | شهرآرانیوز - بی شک اجرای تئاتر در سالن های نمایش و پیش چشمان مخاطب یک اصل لاینفک از هنر های نمایشی است، اما تعطیلی رویداد های هنری به دلیل شیوع بیماری کرونا همه چیز را دستخوش تغییر کرده است. هرچه به پایان سال نزدیک تر می شویم، هنرمندان تئاتر بیشتر از بی توجهی و بی مهری مسئولان فرهنگی گلایه می کنند.
جامعه هنر های نمایشی مشهد و خراسان رضوی به تبع شرایطی که کرونا بر هنرمندان کشور روا داشته نزدیک به ده ماه است از فعالیت جدی روی صحنه محروم هستند و این اتفاق برای آن هایی که شغلی غیر از تئاتر ندارند شرایط را بغرنج کرده است. با توجه به این شرایط پدیده تئاتر آنلاین ، یا تله تئاتر و یا فیلم تئاتر می تواند تنها راه به جریان انداختن زندگی در شریان های حیاتی هنر های نمایشی باشد. بستری که بار ها راه اندازی آن از سوی اهالی تئاتر مطرح شده است. همچنین در گفت وگویی که محمدرضا محمدی، معاون فرهنگی، هنری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان، چندی پیش با شهرآرا داشت تنها راه برون رفت از این معضلات را پناه بردن به تئاتر آنلاین و اکران های برخط دانست.
بعد از گذشت این مدت، اما هیچ یک از مراجع مربوط همانند اداره یادشده و حتی انجمن هنر های نمایشی استان نتوانستند سازوکاری برای شروع این جریان رقم بزنند. هنرمندان هنر های نمایشی نیز باور دارند یک دست صدا ندارد و باید اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی یا انجمن هنر های نمایشی با رایزنی بین دستگاه هایی همچون صداو سیما و شهرداری مشهد چرخ تولید تئاتر را به حرکت درآورند.
در ادامه به سراغ اهالی فن و هنر رفتیم و دیدگاه های آن ها را درباره برخط شدن تئاتر جویا شدیم که پیش روی شماست.
غنیمت فضای مجازی و رسانه
پیشنهاد اجرای تئاتر آنلاین ظاهرا همان چند ماه پیش که کرونا هنوز این قدر جولان نداده بود از سوی هنرمندان تئاتر مطرح شده بود. همان طور که محمد جهانپا، بازیگر، نویسنده و کارگردان مشهدی تئاتر، می گوید هنرمندان تئاتر این پیشنهاد را داده بودند که آثاری که پیش تر اجرا شده و تصویربرداری نیز شده اند را در بستر های مناسب توزیع کنند تا حداقل هنرمندان از نظر معیشت کمتر دچار مشکل شوند: الان که این پیشنهاد ها از سوی مسئولان به گوش می رسد خنده دار است. حتی درگاه های ملی نیز بعضی از آثار نمایشی را پخش کرده اند.
بسیاری از کمپانی های بزرگ دنیا نیز با اوج گیری شیوع کرونا در جهان، تعدادی از آثار نمایشی فاخر خود را به صورت آنلاین پخش کرده اند که از قضا بسیار پرطرف دار هم شد. اما ما در خراسان رضوی و مشهد این مشکل را داریم که کدام آثار را در چه بستری می توان پخش کرد. مسئولان و متولیان فرهنگ و هنر استان، همانند ارشاد، تا فردی به آن ها مراجعه نکند به فکر نمی افتند. اگر مدیران ارشاد و صداوسیما همت کنند، می توان، با هم افزایی بین دستگاه ها، تا حدودی این نا همواری ها را رفع کرد.
استفاده از ظرفیت فضای مجازی و رسانه برای احیای تئاتر و هنر های نمایشی فرصتی است که به گفته جهانپا، اهالی تئاتر باید آن را غنیمت بشمارند: اگر قرار است تئاتر را زنده کنیم باید دست به دست هم دهیم و خودمان کاری انجام دهیم. برای راه اندازی تئاتر آنلاین و حتی تله تئاتر، باید خودمان اقدام کنیم. نباید منتظر مسئولان دولتی بمانیم. می توانیم با رایزنی نمایش هایی که فاخر هستند را تصویربرداری کنیم و آن ها را برای پخش به درگاه های پخش فیلم و یا حتی تلویزیون عرضه کنیم.
به نظر او صداوسیمای استان با خالی کردن جایی برای نمایش تئاتر در جدول پخش خود می تواند به اهالی تئاتر کمک کند. همچنین گفت که تلویزیون استان می تواند با در اختیار گذاشتن امکانات و تجهیزات هنرمندان هنر های نمایشی را در این راه یاری کند. به باور این هنرمند، در نبود انجمن هنر های نمایشی، اداره ارشاد باید برای هماهنگی میان دستگاه ها اقدام کند و هنرمندان انفرادی نمی توانند این اقدام را انجام دهند.
اصل حضور تماشاگر
به باور هومن بابانوروزی ، مستندساز، تدوینگر، و از شاگردان زنده یاد عباس کیارستمی، تئاتر، هنری زنده است و شرایط اجرا، آن را منحصربه فرد کرده است. او که تجربه کارگردانی تئاتر را نیز دارد می گوید اجرای تئاتر آنلاین برای شرایط کرونایی فعلی و موقتی مناسب است: ضبط ویدئویی نمایش بعد از پایان اجرا کار مرسومی است. حتی گاهی هنرمندانی که موفق شدند نمایششان را با کیفیت مناسبی ضبط کنند آن را به بازار عرضه می کنند. مخاطب هم از این محصول هنری استقبال کرده است. اما اگر قرار باشد دائمی اجرای تئاتر به شکل آنلاین تغییر کند، فرم و قالب ارائه هنر نمایشی عوض شده و دیگر به آن نمی شود تئاتر گفت؛ این قالب تله تئاتر یا نمایش تلویزیونی است. تئاتر وابسته به حضور تماشاگر است. در برخی از تئاتر ها بنا به خواسته کارگردان بازیگران با تماشاگران ارتباط برقرار می کنند.
به گفته بابانوروزی، نشستن در سالن تاریک در کنار دیگر تماشاگران و بازی زنده بازیگران از اصول ابتدایی تئاتر است که با اقدامات مجازی از این دست، نقض می شود. او باور دارد: با امکانات و پیشرفت فن آوری و هنر هر اقدامی ممکن است. اما اصل در تماشای تئاتر، قرار گرفتن در فضا و دیدن حجم، بُعد و زاویه و ... است. در تماشای آنلاین تصویر دوبُعدی است. این موضوعی است که هنرمندان وابسته به تئاتر را برای اجرای آنلاین مردد می کند.
نبود زیرساخت ها برای آنلاین کردن اجرا های تئاتر، اینترنت پرنوسان، نداشتن تجهیزات مناسب برای تصویربرداری نمایش و ... مواردی هستند که این فیلم ساز از آن ها نام می برد و باور دارد که رفع آن ها می تواند هنرمندان تئاتر را از مشکلات پیش آمده خارج کند.
نگران هنر هستند
پیشنهاد تولید نمایش های کوتاه چند دقیقه ای با کیفیت فنی و محتوایی را احمد امدادی، تدوینگر و طراح مشهدی جلوه های ویژه کامپیوتری، ماه ها پیش به اهالی تئاتر داده بود. به نظر او تولید این آثار نمایشی و پخش هم زمان آن در بستر فضای مجازی می تواند تئاتر را به حیات بازگرداند. او می گوید پخش آنلاین تئاتر چند شکل می تواند داشته باشد که بدیهی ترین آن، ضبط نمایش و پخش آن در درگاه های عرضه فیلم است، او می گوید: کار پیچیده ای نیست. زیرساخت هایش نیز در کشورمان وجود دارد. نیاز نیست هنرمندان تئاتری مشهد و استان برای خود تشکیلات مجزایی راه اندازی کنند؛ می توانند با همکاری درگاه های اینترنتی پخش فیلم، آثارشان را عرضه کنند. اتفاقا درگاه های قدرتمندی در سال های اخیر برای عرضه فیلم و سریال در کشور راه اندازی شده که درآمد خوبی هم دارند.
فیلم تئاتر یا تله تئاتر فرقی ندارد، به نظر امدادی، هر دو این فرم و قالب ها مخاطب خاص خودش را دارد و قابل عرضه است: در همه جای دنیا مرسوم است که فیلم تئاتر ها، از زاویه دید تماشاگر تصویربرداری می شود که در قالب فیلم تئاتر عرضه می شود. حس این نوع از تصویربرداری نزدیک تر به حسی است که مخاطب در سالن به تماشای تئاتر نشسته است.
بنا به آنچه که این هنرمند می گوید، نگرانی هنرمندان تئاتر تا حدودی رفع شدنی است، زیرا در این شکل از ضبط ویدئویی تئاتر، بازیگران بدون توقف و همانند اجرای زنده باید بازی کنند و احساس کنند تماشاگر هم زمان در حال تماشاست و فرصت تکرار وجود ندارد. بدون برش و تقطیع نمایش تا پایان ضبط و بدون هیچ اصلاح و ویرایشی برای پخش، عرضه می شود.
امدادی می گوید: هنرمندان تئاتر فکر می کنند نمایش برای پخش ویدئویی نیاز به تدوین دارد و همین مسئله آن ها را نگران می کند و مانع فکر کردن به ضبط ویدئویی می شود. در صورتی که در بسیاری از فیلم تئاتر ها که در دنیا رایج و موفق هستند فیلم تصویربرداری شده بدون وقفه و برش و بدون تکرار ضبط و پخش می شود.
از سوی ارشاد درخواست شود
یکی از روش هایی که می توان برای احیای تئاتر در این شرایط به آن اندیشید، تله تئاتر است. ضبط نمایش برای پخش از تلویزیون قدری نیاز به تخصص فنی دارد که اغلب کارگردانان تئاتر از آن برخوردارند. با این حال باید به فکر تولید نمایش هایی باشند که چارچوب های محتوایی و فنی تلویزیون را رعایت کند. می شود روی این قالب معمول پخش نمایش از تلویزیون نیز حساب کرد. مهدی شریفی، معاون سیمای شبکه استان خراسان رضوی دراین باره به شهرآرا می گوید رویکرد تلویزیون از تئاتر حمایتی است و می توان با همفکری شرایط را به سوی حمایت های عملی از هنر های نمایشی سوق داد.
به گفته او زمزمه هایی برای تولید تله تئاتر در شبکه استانی شنیده می شود، اما نیاز به بررسی دارد: با اینکه تولید تله تئاتر از تولید فیلم کم هزینه تر است، اما باز هم نیاز به بودجه دارد و می توان با هماهنگی میان دستگاه ها از پس هزینه ها برآمد.
به گفته او پخش تئاتری که روی صحنه می رود با همان فرم و کیفیت از قاب تلویزیون برای مخاطبان رسانه جذابیت نخواهد داشت و ضروری است با تغییراتی آن را به تله تئاتر تبدیل کنند: گاهی نیاز به تغییر در گریم بازیگران وجود دارد. حتی شاید نیاز باشد دکور و طراحی صحنه و لباس، متناسب با قالب های تلویزیون شود که به نظر رفع شدنی است.
به گفته او درخواست تولید تله تئاتر و پخش از تلویزیون باید از سوی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی مطرح شود تا در جلسه هایی با مدیرکل صداوسیمای استان به راهکاری عملی دست یابند: تلویزیون این آمادگی را دارد تا با همیاری دستگاه های فرهنگی به حمایت از هنر های نمایشی و اهالی آن بپردازد.
وی بیان کرد: 45 میلیارد ریال اعتبار امسال از محل اعتبارات نفت برای تکمیل طرح احداث پردیس فرهنگی هنری شهر دوگنبدان اختصاص یافته است.
نوروزی اظهار داشت: پردیس هنری شهر دوگنبدان در زمینی به مساحت 10 هزار متر مربع و با زیربنای 6 هزار و 300 مترمربع در حال ساخت می باشد که با 65 درصد پیشرفت فیزیکی هم اکنون تعطیل شده است.
وی گفت: برای انجام فاز نخست این طرح 170میلیارد ریال اعتبار هزینه شده است.
نوروزی بیان کرد: این پردیس هنری از بخش های مختلفی از جمله سالن موسیقی، سالن همایش و برنامه های عمومی، سالن پلاتو، نگارخانه، گالری، موزه، سینما، گیم نت، کافی نت، سالن کنفرانس، کتابخانه تخصصی، مجموعه اداری و پارکینگ تشکیل شده است.
نوروزی اظهار داشت: طرح مجتمع فرهنگی آفتابگردان این شهرستان در زمینی به مساحت 9 هزار متر مربع و پنج هزارو 100 متر مربع زیر بنا از سال 83 آغاز شد.
وی میانگین پیشرفت فیزیکی این طرح را 90 درصد اعلام کرد و گفت: تاکنون 59 میلیارد ریال برای این طرح فرهنگی هزینه شده و هم اکنون در حال واگذاری به بخش خصوصی است.
نوروزی با اشاره به اهمیت وجود زیرساخت های فرهنگی در گچساران ابراز امیدواری کرد: تکمیل این طرح بتواند گامی اثربخش برای فعالیت اهالی فرهنگ و هنر در محیطی زیبا باشد.
شهرستان 126 هزار نفری گچساران در جنوب غربی کهگیلویه و بویراحمد قرار دارد.
بهرام فاضلی هدف از اجرای این طرح را حمایت از هنرمندان اعلام کرد و افزود: در حال حاضر محدودیت زمانی برای دریافت این وام اعلام نشده و هنرمندان می توانند با مراجعه به سامانه صندوق اعتباری هنر و ارائه مدارک لازم برای هنر کارت ثبت کنند و از این طرح بهره مند شوند.
وی خاطرنشان کرد: هنرمندانی که مدرک درجه یک هنری داشته باشند به آنان کمک 5 میلیون تومانی تعلق می گیرد.
به گفته فاضلی یک هزار و 970 نفر در استان کرمانشاه عضو صندوق بیمه هنرمندان هستند که از این تعداد یک هزار و 420 نفر بیمه شده اند و 27 نفر از آن ها ماهیانه مبلغ 250 هزار تومان مستمری دریافت می کنند.
وی، افزود: نویسندگان و ناشران هر استان، می توانند کتاب های خود را که از روز نخست بهمن ماه سال گذشته تا روز نخست بهمن ماه سال جاری، چاپ و منتشر کرده اند، برای شرکت در این طرح معرفی کنند.
معاون فرهنگی و مطبوعاتی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس بیان داشت: نویسندگان و انتشارات هایی که می خواهند در این طرح شرکت کنند، باید در گام نخست یک نسخه از کتاب را به همراه نامه درخواست خود، تا پایان دی ماه به معاونت فرهنگی و مطبوعاتی این اداره کل یا اداره های فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان خود، تحویل دهند.
وی ادامه داد: درخواست ها در شورای خرید کتاب استان بررسی خواهند شد تا سهم خرید هر کتاب ارزیابی شود. پس از بررسی درخواست ها، درخواست کنندگان می بایست در بازه ای یک ماهه، تعداد نسخه کتاب که مورد تأیید شورا قرار گرفته است را برای خریداری شدن به این اداره کل بفرستند.
به گزارش خبرنگار مهر ، نویسندگان و انتشاراتی های استان فارس باید برای شرکت در این طرح تا پایان دی ماه سال جاری، کتاب ها و درخواست خود را به معاونت فرهنگی و مطبوعاتی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس یا اداره های شهرستانی فرهنگ و ارشاد اسلامی تحویل دهند.
کد خبر 5082874
روزنامه حمایت
روزنامه آسیا
روزنامه پیام زمان
روزنامه سایه
روزنامه جهان صنعت
روزنامه کائنات
روزنامه راه مردم
روزنامه امتیاز
روزنامه آرمان ملی
روزنامه ثروت
روزنامه ایران
روزنامه ابتکار
روزنامه ابرار
روزنامه روزان
روزنامه اصفهان زیبا
روزنامه اعتماد
روزنامه وطن امروز
روزنامه بشارت
